Een loopje nemen

Zoals bekend nemen we de honden dagelijks voor een loopje, liefst in de desert, om de broodnodige energie te verbranden. Helaas nemen de dames Bella en Safa regelmatig een loopje met ons, door halverwege de benen te nemen en weer terug te komen wanneer het hen behaagt. En eerst was dat na tien minuten tot een kwartier, maar het duurt steeds vaak steeds langer. Waar ze naartoe gaan mag Joost weten. Het is een groot gebied met volop jachtmogelijkheden; konijnen en oryxen, een soort gazelle. Regelmatig heb ik ze in de verte achter een prooi zien rennen en natuurlijk hoop je dat het hen beweging oplevert en verder niet. Maar ja, het is de natuur met jachtinstinct versus overlevingsdrang. Nu het winter is komen daar de vele picknickers bij die bijna allemaal alles naast zich neer laten vallen en dus een culinair festijn achterlaten. Waarom zou je nog een (redelijk gezonde) kamelenkeutel verorberen als er een paar meter verderop een halve gegrilde kip ligt te wachten?  

Het was al een paar keer voorgekomen dat het wachten op de dames langer dan een uur duurde en vorige week was het zelfs meer dan twee uut. Hoezeer we ook van de woestijn houden, we hebben nog meer te doen.

Afgelopen donderdag, we waren vrij in verband met Islamitisch Nieuwjaar, duurde het langer dan mijn geduld te bieden had. Echtgenote J. en de kinderen kwamen uiteindelijk om een uur of half twaalf om zo van de verloren ochtend (sinds acht uur ter plekke) nog een soort brunch op locatie te maken met koffie, wat broodjes en een glaasje jus. Zo is het wachten nog even te veraangenamen. Maar uiteindelijk ga ik met de kinderen en de andere drie honden om een uur of half twee naar huis om even de zinnen te verzetten. Van Safa en Bella is op dat moment nog geen spoor te bekennen. In het gebied lopen een paar semi-verharde weggetjes en de tactiek is meestal om al claxonerend van het oorspronkelijke vertrekpunt een rondje te rijden met regelmatige stops. Mochten ze verdwaald zijn, of gewoon lekker uitrusten in de schaduw en ze horen de auto, dan hopen we dat ze reageren en te voorschijn komen. Ze weten verdomd goed de weg, dus dat verdwaald zijn lijkt me niet zo reeel, maar ja je moet wat om je zorgen te onderdrukken. Tot nu toe zijn ze altijd teruggekomen, al is dat op zich nog geen garantie.

Om een uur of vier keer ik terug om J. op te zoeken en te kijken of we nog wat kunnen ondernemen. Er is geen nieuws en dankzij de nationale feestdag is het een drukte van belang; BBQ's, quads, families met kinderen die de duinen afrollen en een heuse parasailer die echter niet goed van de grond komt met z'n parachute. Maar geen Safa en ook geen Bella. We spreken af dat ik pleeghond Ozzie ga halen; misschien kan hij speurwerk verrichten en op mijn lijstje staan ook een vest en een slaapzak, want J. weigert de plaats van vermissing te verlaten en is van plan te overnachten als het zover mocht komen. Als ik de auto stap gebeurt er verdomd weinig als ik wil starten; oh ja, dat kan er ook nog wel bij...accu naar de filistijnen! Grredverdrie!

Enfin, met andere auto startkabels opgehaald, alsook Ozzie, een broodje en een reep chocola. In de spannende jeugdboekenreeks "Bob Evers" namen ze ook altijd voldoende chocoloa mee als het spannend werd, dus dat kan geen kwaad lijkt me. Ozzie blijkt niet echt een speurneus, hij blijft liever in de auto dan in het donker op zoek te gaan naar zijn maatjes. Maar goed, hij is er in ieder geval nog om J. een wat veiliger gevoel te geven. Hoewel nationals met feestdagen niet drinken, gedragen ze zich behoorlijk opgewonden en mallotig vandaag. Misschien teveel dadelsiroop en een teveel aan natuurlijke suikers?

Eenmaal thuis kijk ik naar De Wereld Draait Door op BVN als de telefoon gaat. Het is tien uur 's avonds en Safa heef zich gemeld. Stond opeens naast de auto. Zonder halsband en met haar haar een beetje in de war, maar verder in goede conditie en zonder verwondingen en overmatige dorst. Waar het idiote beest nou heeft uitghangen blijft een raadsel, konden ze nou maar communiceren. Het is middernacht als J. huiswaarts keert. Verder is er niet zo veel meer dat je kunt doen. Morgen is er weer een dag.

De volgende ochtend, vijfentwintig uur nadat we oorspronkelijk gingen wandelen, wordt het sein brandmeester gegeven. J. is weer teruggegaan naar de wandelplek, met Safa en de andere honden. Op enig moment keek Safa een paar keer indringend naar J. om zich vervolgens om te draaien en een bepaalde richting uit te lopen. Nadat dit ritueel zich een paar keer herhaalde liep J. maar achter Safa aan; iedere richting kon tenslotte goed of fout zijn. Zou dat toch een soort communiceren zijn? Twee zandduinen verder komt Bella aanwandelen. "Hee hallo, jullie ook hier?", lijkt ze te zeggen. Grapjas! Maar goed, ook Bella draagt geen halsband meer. Misschien heeft iemand ze geprobeerd mee te nemen en zijn ze ontsnapt? Of misschien hebben ze ergen vast gezeten of waren ze toch verdwaald? We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Maar wat wel vaststaat is dat we blij zijn dat ze terug zijn. Stomme honden. Oh ja, voorlopig geen loslopen meer in de woestijn. En die nieuwe accu kostte me 450 dirham. Zeventig euro voor de accu en twintig voor het bezorgen en monteren. Nou, deze feestdag hebben we ons wederom niet verveeld en verder weinig nuttigs gedaan helaas, anders dan een beetje voor een loopje te zijn genomen...
  
     

Multicultureel

Vorige week was ik uitgenodigd om een pilot training bij te wonen over cross-cultural awareness. Eh, zeg maar, hoe heet dat ook alweer...o ja, multi-cultureel bewustzijn. Terwijl ik dit typ, kijk ik met een schuin oog naar de herhaling van aflevering 17 van de Amerikaanse X-factor met Simon Cowell en valt me ineens op dat hij de motoriek heeft van de mannetjes uit de oude afleveringen van de Thunderbirds, maar dat even terzijde.
De bedoeling van de cursus is door meer wederzijds begrip tussen nationals en expats we beter samen kunnen werken en veel voorkomende misverstanden kunnen voorkomen. Een beetje het vroegere integratiedebat in Nederland. Wat is daar ook alweer van terecht gekomen? Het verschil hier en nu is dat de huidige expats de "turkse schoonmakers" uit de jaren zeventig en tachtig in Nederland zijn, zij het hoger opgeleid en beter betaald. En dat maakt dat het belang iets groter is om er wat van te maken, want alle MBA's en buitenlande stages ten spijt; er zijn (nog) niet genoeg gekwalificeerde Emirati's om het land zelfstandig op te bouwen zonder hulp van expats. Uiteindelijk zijn we gewoon een wegwerpartikel, maar zolang het nog niet op eigen kracht kan zijn we welkom en onmisbaar.

Nog niet zo lang geleden waren alle Emirati's parelduikers / handelaren, boeren of bedoeinen. Meer smaken waren er niet. Aan de achternamen kun je vandaag de dag nog veelal afleiden wat hun afkomst is. De parelhandel was destijds het belangrijkste exportprodukt en er waren zo'n zeventigduizend mensen werkzaam in de sector. Die parelhandel stortte in de jaren dertig van de vorige eeuw in elkaar omdat er gekweekte parels in Japan waren uitgevonden en de toemmalige bewoners leden daar stevig onder. Kort daarop werd er voor het eerst olie gevonden in de regio en de rest van de geschiedenis is bekend. De olie bracht welvaart en de Emirati's werd geleerd dat ze niet langer zelf hoefden te werken, maar personeel in dienst moesten nemen en staf in de huishouding. Sheikh Zayed werd uitgeroepen tot held van de natie hoewel als je de geschiedenis goed bestudeerd zijn daden niet allemaal het daglicht kunnen verdragen. De stammenstrijd verliep niet zonder bloedvergieten en om aan de macht te blijven moest je soms doortastend optreden zonder al te zachtzinnig te zijn. Dit jaar op 2 December bestaan de Verenigde Arabische Emiraten veertig jaar, wat groots gevierd gaat worden.

Dr Adulhamied, de trainer, is een Emirati van naar schatting midden tot eind vijftig. Hij heeft jarenlang in het bedrijfsleven en in de universitaire wereld gewerkt om tot de ontdekking te komen dat hij niet langer de interne politiek wilde bedrijven, maar een bijdrage wilde leveren aan het verbeteren van de integratie. Hij heeft een prachtige presentatie met slides, foto's en bijpassende muziek, maar springt continue van de hak op de tak in zijn verhaal. Eerlijk gezegd moet ik de eerste national nog tegen komen die de zaken gestructureerd aanpakt, want de relatie en het hier en nu zijn belangrijker dan consistent en doelgericht werken. Het woord proces komt volgens mij in het Arabisch niet voor, haha. Maar goed, Dr. Abdulhamied weet met zijn anecdotes en voorbeelden uit de praktijk zijn gehoor te boeien en dat levert een interessante dag op. Aangezien de overheid wil dat het aantal nationals in onze organisatie fors groeit hebben is er nog wel wat werk aan de winkel.

Vandaag kwam er een medewerker van Gemeentewerken bij ons aan deur. Toen echtgenote J. opendeed leek hij wat beduusd. Het doel van zijn bezoek was om te vragen of we ons huis in het kader van National Day wilden versieren. Tja, en toen er een expat opendeed wist hij even niet meer of het opportuun was om de vraag te stellen. Wij hebben nu dus, evenals de overburen, een vlag van de VAE aan de gevel hangen. Een flinke lap stof van zo'n zes bij drie meter, hangend vanaf de dakrand. Multicultureel, ik hou er wel van.

Bubbels

Brunchen op vrijdag is zo'n beetje de nationale sport in Dubai. Alle hotels proberen hun brunch in de top-tien te krijgen met de hipste promoties, bijzonderste gerechten en "all you can eat" aanbiedingen. De hele week hoor je op de radio spotjes van hotel hier en restaurant daar en probeert iedereen elkaar te overtreffen om vooral zoveel mogelijk gasten te trekken. De brunch begint zo rond een uur of half een 's middags en loopt tot een uur of drie a vier. Het is meestal in buffet-vorm en komt altijd in een met- of zonder alcohol variant, wat natuurlijk de prijs beinvloed. Eerlijk gezegd zijn wij niet zo van die brunchers, maar we zijn uitgenodigd om de 50-ste verjaardag van David te vieren en dus maken we hiervoor graag een uitzondering.
De verjaardag vindt plaats in Bubbalicious in het Westin Hotel. We arriveren zowaarop tijd en geven de auto af aan de portier. Een taxi was welzo handig geweest,maar ik dacht dat echtgenote J.een taxi had besteld en vice versa, dus kwam er geen. Op de trap die afdaalt naar de begane grond staat een rij voor het restaurant. Gadver, in de rij staan en als dank krijg je ook nog een oranje armbandje omgegespt. Als ik ergens een hekel aan heb...alsof je in een all inclusive hotel in Gambia bent beland. Maar goed, even tot tien tellen en gewoon doorgaan. We zijn hier voor de gezelligheid. Bubbalicious kent drie restaurants die naast elkaar zijn gelegen. Een aziatisch deel, een steakhouse en een visrestaurant. Bubbalicious is verder bekend doordat het tijdens de brunch champagne serveert, doorlopend.

Het brunch concept bestaat meestal uit een buffet met daarnaast een keuze uit a la carte gerechten die in verschillende open keukens ter plekke worden bereid. Na een rondje kletsen en een eerste glaasje bubbels gaan we op zoekl naar het voorgerecht. Letterlijk op zoek, want de keuze is zo uitgebreid dat je alleen al met een rondje snuffelen een minuut of tien in de weer bent. Er staat een rij voor het kreeften-station,die zijn kennelijk populair. Persoonlijk ben ik geen groot kreeftenfan. Zo'n gedoe en met die scharen en poten weet ik nooit raad, geef mij maar gewoon een lekkere eenhapsgarnaal. Smaakt net zo lekker en is minder gehannes. Alhoewel, als ze niet gepeld zijn dan is het ook tobben. Enfin, ik zoek en vind de oesters, dat lijkt me wel een smakelijke combinatie met de sushi die ik al eerder had gespot. De oesters zijn niet verkeerd, maar het zijn duidelijk geen Zeeuwse want beduidend kleiner. Glaasje champagne erbij, proost. De obers schenken je glas steeds weerbij, dus heb je eigenlijk geen idee of het je derde of inmiddels zesde glas is. "Broeva, haro!", zou Obelix zeggen.

Het eten smaakt goed, de keuze is overdadig en het geheel wordt gelardeerd met een live band die verzoeknummers spelen en beschikken over een groot assortiment. Het kaasbuffet alleen is ongeveer acht strekkende meter met veel verschillende soorten en geuren. De steaks van de Jack Daniels BBQ zijn niet versmaden en bij de Aziaat kun je een heus kartonnen meeneemdoosje met spicy noodles bestellen om aan tafel met chopsticks te nuttigen. Het is behoorlijk druk...zeg een paar honderd man tegen honder Euro per persoon als ze voor de champagne hebben gekozen, dat loopt aardig op. Het is een gezellige boel, nog maar een glaasje. Grappig is wel dat de term "Going Dutch" staat voor het feit dat ieder zijn gelag betaalt. Een beetje een krenterig begrip dus. Onze gastheren waren respectievelijk Schots en Australisch bij eerdere gelegenheden en dus zijn we er inmiddels aan gewend geraakt, maar hoezo Dutch? Je eigen lunch betalen is algemeen gebruik in de internationale etiquette van deze omgeving.

De lunch gaat langzaam over in een nazit met een kopje koffie en het restaurant loopt langzaam leeg. Ook wij pakken onze biezen; het was gezellig, smakelijk en weer een bijzondereen ervaring. Als er een ding is dat in Dubai volkomen helder is (zelfs als je een slok op hebt), is het dat je met drank op niet achter het stuur kruipt. Indien gepakt zou je onherroepelijk in de gevangenis belanden, je rijbewijs verliezen en een flinke boete krijgen. Dan maar liever toch weer in de rij staan en nu voor een taxi.

Zaterdagochtend

Het is zaterdagochtend en vandaag heeft echtgenote J. drie groepen training van half acht tot en met half elf. De groepen zitten in principe vol met zeven tot acht honden en hun bezitters, maar het is altijd afwachten wie er al dan niet op komen dagen; het blijft Dubai. De laatste weken lijkt het hier meer op een speeltuin dan een hondenschool met hele families inclusief kinderen en housemaids. De trampoline, schommelbank en zandbak komen erg van pas en zo is er vertier voor de hele familie.

Ik neem even voor zeven uur de benen om onze eigen en pleeghonden even door de desert te jagen zodat ze lekker moe zijn en een deel van de dag voor pampus liggen. Als ik naar buiten stap met rugzak met water en de honden in mijn kielzog valt het op dat het fris aan het worden is en moet ik even terug om een trui op te halen. Ja, zelfs hier kennen we een vorm van seizoenen en als het voor de deur al fris is, dan is het in de desert nog een paar graden koeler. Het is even zoeken, maar dan vind ik toch nog ergens een oude trui die past.

Als ik aankom bij de rotonde die naar het stuk woestijn leidt, geeft de temperatuur meter in de auto veertien graden celsius ann; brrr! Eenmaal in de woestijn is het met dit weer drukker dan ooit; een groepje locals met hun 4-wheel drives heeft kennelijk de nacht in de woestijn doorgebracht en maakt zich op om nog wat benzine te verbranden. Hun tijdelijke kampement is afgezet met een kring van rondgestrooide verpakkingen, flesjes en blikjes die ze niet meer nodig hebben. Met veel motorgeraas gaat een van hen nog een paar takken halen voor op het open vuur. Niet lopend, nee uiteraard met de auto. Het blijft een raar gezicht om iemand in traditionele kandoora (zo'n witte jurk) te zien met daarover een winterjas. Op de een of andere manier past dat niet bij elkaar. Verderop staat een auto geparkeerd; kennelijk liggen de bestuurder en passagiers nog binnen te slapen? Er komt nog een auto met aanhanger aanrijden met daarop een quad-bike.

Ik loop mijn gebruikelijke stuk over de weg en sla dan linksaf de duinen in voor de broodnodige portie cross-country fitness. Het zand dat in mijn schoenen sijpelt is zowaar koud aan mijn voeten. Ik heb in principe een hekel aan zand tussen mijn tenen of in schoenen en slippers, maar hier is er geen ontkomen aan. Het heeft lange tijd gekost voordat ik me eroverheen heb kunnen zetten en nu gewoon doorstap met schoenen vol met zand. Tja, iedereen heeft recht op zijn zwakke plekken... Bella en Safa nemen zoals meestal de benen op zoek naar een sappig konijn en een verse kamelenkeutel. Ondanks herhaald fluiten en roepen is de natuur sterker dan de conditionering, of ben ik gewoon een slechte baas? Enfin, Peppi en pleeghonden Ozzie en Kim blijven in ieder geval wel bij me; 60% van de roedel volgt de baas tenminste.

Op de terugweg en weer op het verharde rechte pad, kom ik de baas van Bo tegen met nog een hond en heur eigenaars Grappig is dat iedereen de naam van elkaars honden altijd kent, maar van de baasjes bijna nooit. We kletsen even over de drukte in de woestijn en vervolgen ieder onze eigen koers.

Als ik bij de auto terugkom, water uitdeel en de radio aanzet om het wachten op de andere twee honden te veraangenamen, zie ik verderop nog een local iets aan een touw boven zijn hoofd rondzwaaien. Dit stelt een prooi voor om zijn valk te lokken. Hij slaakt er aparte kreten bij om de vogel aan te  moedigen. Uiteindelijk komt de valk aanzweven en eenmaal gevangen keert het duo terug naar hun auto. Ik zie vandaag niet de meneer met zijn modelvliegtuigje; misschien slaapt 'ie vandaag uit? Uit de geparkeerde auto zijn inmiddels twee figuren gekropen; een BMO en een jonge vent. BMO is een grapje onder expats en staat voor "Black Moving Object". Politiek incorrect, maar wel grappig en soms toepasselijk.

Na een half uur behaagt het de twee dames Bella en Safa om zich weer bij de groep te voegen. Bo, z'n baasje en het andere trio zijn ondertussen reeds vertrokken, maar niet nadat ze me succes hebben gewenst met de "wacht". Maar goed, het viel mee vandaag en dus keren we eveneens huiswaarts. Zaterdagochtend in Dubai; het is negen uur in de ochtend en de trui kan uit. Gelukkig is de winter hier alleen 's ochtends van toepassing! Nog een prettig weekeinde...

Tot tien tellen.

Klantenzorg is een vak op zich en als klant moet je in dit land, maar ongetwijfeld overal ter wereld, vaak tot tien tellen zoniet meer. Gisteren had ik weer zo'n ervaring met de firma Etisalat, de locale telecom provider. In Januari moesten we als gevolg van onze verhuizing overstappen van Du naar Etisalat. In het service center deed ik een aanvraag voor internet en een vaste telefoonlijn. Vier formulieren en twee loketten verder was het geregeld en een medewerker van de technische dienst kwam daags erna om de aansluiting te bewerkstelligen. Hij constateerde aan de hand van een handvol kabels die ergens achter een paneeltje in de muur te voorschijn kwamen, dat er ook breedband beschikbaar was, maar sloot voorlopig standaard internet aan. Voor breedband moest ik me wederom bij het service center vervoegen om de overstap aan te vragen. De vier mannen die vervolgens kwamen om de boel over te zetten brachten welgeteld een schroevendraaier mee die ze met z'n allen moesten delen, maar op enig moment was de snellere verbinding een feit. Op mijn vraag of  ik verder nog iets moest doen, luidde het antwoord negatief; de andere verbinding werd automatisch afgesloten.

Nu tien maanden later ontdekte ik recent dat we nog altijd in het bezit zijn van twee telefoonlijnen, waarvan we er slechts een gebruiken. Ik laat maandelijks automatisch alle rekeningen afschrijving en had het dus nu pas in de gaten. Mijn telefoontje naar 101, het call center, levert slechts op dat ik inderdaad nog een vaste telefoonlijn heb, maar om die af te sluiten moet ik toch echt weer naar het service center helaas. "Kan ik verder nog iets voor u betekenen?". Acht, negen, tien...nee, dankuwel.

Gisteren dus maakte ik van de feestdag Eid al Adha gebruik om het service center te bezoeken. Gelukkig was het open en gelukkig lekker rustig; welke mafkees gaat er immers op z'n vrije dag lekker naar Etisalat? Na bij de balie een nummertje te hebben getrokken vervoeg ik mij bij loket 23, met volgnummer 5004. Nummer 5003 is aan de beurt, kennelijk is het toch al behoorlijk druk geweest vandaag? Anyway. Formulier opzegging ingevuld en ondertekend. De beambte maakt een kopie van mijn Emirates identiteitskaart en vraagt mij vervolgens daar mijn handtekening op te zetten. Ik vraag maar niet eens waarom, whatever. Als ik uitleg dat volgens mij Etisalat mij erop attent had moeten maken dat ik de lijn moest opzeggen als het niet automatisch gebeurde, verwijst hij mij naar de afdeling klachten.

Terug naar de balie voor een nieuw nummertje. Dat wordt 2015 bij balies drie tot en met vijf. Wederom ben ik snel aan de beurt. Voor ik mijn verhaal opnieuw afsteek komt er een dame in traditionele kleding langs met een kopje Arabische koffie. Nou, graag. Na het verhaal te hebben verteld zoekt de man mijn gegevens op. Volgens Etisalat moet ik zowel de aansluitkosten als het abonnement en de gesprekken betalen. Als ik dat wens te bestrijden, moet ik mijn klacht opschrijven en indienen en hij zal het met de baas overleggen, maar die is er pas weer na Eid. Ik doe opnieuw het verhaal, maar nu op een velletje papier. De beambte maakt een kopie, zet er een stempel op en overhandigt mij de kopie van mijn eigen klacht. Ditmaal hoef ik het niet te ondertekenen, zo valt me op. Ik moet nog wel de verbelde (nederlands?) gesprekskosten a 35 dirham en 62 fils betalen; dat kan bij de kassier.

De kassier zit de krant te lezen en oogt vriendelijk, maar op leeftijd. Ik dacht dat Emirati's met zestig jaar met pensioen gingen, zou de recessie ook hier zijn weerslag vinden? Ik leg uit dat ik 35,62 dirham wens te betalen en overhandig de brief met stempel. Vervolgens overhandig ik een briefje van 50 dirham en 75 fils aan muntjes. Dat lijkt me wel zo gemakkelijk voor de beste man. Maar helaas, ik vrees dat het hem alleen maar verwart en hij probeert tot vier keer toe uit te rekenen hoeveel wisselgeld hij terug moet geven. Mijn briefje van 50 is al in een bureaula verdwenen en in zijn hand houdt hij verschillende briefjes die uit de la zijn gekomen. De muntjes schuift hij geirriteerd terzijde, daar heeft hij of geen bakje voor of hij ziet het als een aalmoes. Vervolgens vraagt hij of ik geen gepast geld heb. Ik antwoord dat hij de kassier is, dus dat ik toch mag verwachten dat hij wisselgeld heeft. Daarop geeft hij dat het zijn eerste dag is in deze functie. Ik weet niet welke collega-personeelsfunctionaris dit heeft besloten, maar 's mans competenties lijken me elders to liggen...

Enfin, na een minuut of tien van rekenen en wisselen zijn we eruit en loop ik met 15 dirham wisselgeld het gebouw weer uit. Op een normale werkdag had dit me waarschijnlijk zeker twee uur gekost, nu gelukkig "slechts" een. Of ik er gerust op ben dat alles nu goed is geregeld? Zeker niet, maar ja dan beginnen we gewoon weer met tellen: een, twee drie... 

Sport op Zaterdag

Via een klasgenoot is Jasper uitgenodigd om op Zaterdag te komen voetballen, dus togen we naar de Hayya healthclub in Meadows. De club heeft een grote gymzaal die door gezelschappen gehuurd kan worden voor zaalvoetbal, basketbal, badminton enzovoorts. Op Zaterdag stelt de club de zaal een uur beschikbaar aan voetbal voor special needs kinderen, gratis en voor niks. Via een informeel netwerk van ouders worden kinderen die mee willen doen benaderd en uitgenodigd. In Dubai zijn helaas weinig activiteiten voor gehandicapte kinderen, dus als de gelegenheid zich voordoet grijpen we die met beide handen aan.

Als we aankomen worden we hartelijk welkom geheten door coach James, die het coachen eveneens op vrijwillige basis doet. Als we de zaal betreden is daar een bont gezelschap te vinden; een aantal mongolen en verder diverse kinderen en jong-volwassenen met ontwikkelingsstoornissen zoals Jasper. Het is ook een mengelmoes van nationaliteiten van westers, uit de regio tot Indiaas. Ook zijn er twee meisjes in de groep. Van Jasper's nieuwe school zijn er Connor, Omar, Jonathan en Mohamed.

Coach James kent zijn pappenheimers en doet eerrst een flinke warming-up met rondjes lopen, kniebuigingen en de lokale variant van "hoofd, schouders, knie en teen". Hij heeft aandacht voor iedereen en spoort allen aan tot meedoen. "If you want to reach your toes Omar, you have to bend over further than this...". Als iemand niet meeholt naar de overkant, dan pakt hij ze bij de hand en praat ze naar de overkant.

Jasper is de meest rechter speler in geel hesje...sorry, foto met Blackberry

Dan is het tijd voor het uitreiken van de gekleurde hesjes om een potje voetbal te spelen en wordt iedereen bij een van de twee teams ingedeeld. Jesper, een niet-gehandicapte Deense jongen van een jaar of twaalf, helpt de coach en zorgt ervoor dat iedereen een paar keer aan de bal komt. Er wordt gespeeld zonder keepers en wanneer er een goal valt is het de beurt aan de ouders langs de kant om luid te applaudiseren, te joelen en fluiten. Coach James weet precies wie er wel en nog niet hebben gescoord en zorgt ervoor dat iedereen een of meer goals kan maken. Uiteindelijk heeft iedereen gewonnen en verlaat na een uurtje inspanning tevreden de baan. Jasper heeft ook twee goals weten te scoren en is moe, maar apentrots op zijn nieuwe sport. Coach James is een kanjer die voor zijn vrijwille inspanningen wat mij betreft een Gouden Kalf mag ontvangen, of een Olympische medaille of zo. Mijn stem heeft 'ie. 

Reparatie

Onlangs reed echtgenote J. iets te spontaan achteruit en ramde het mobiele heiligdom van een Italiaan, die achteraf notabene een collega bleek in mijn nieuwe organisatie. Dat auto's emotie zijn bleek maar weer eens overduidelijk aan zijn reactie en de correspondentie die daarop volgde. Ik hoop dat ze de handleidingen voor piloten ook in hun moers taal uitreiken, want als hij engels leest en begrijpt zoals hij spreekt en schrijft dan wil ik er liever niet bij zijn als hij de bestuurder is van een vliegtuig...
Enfin, er brandden ook al een paar weken verschillende lampjes op het dashboard die aangaven dat het tijd was voor een grote beurt, dus op naar de garage om alles in één keer te laten fixen. Via diverse referenties kom ik terecht bij een garage in Rashidiya, Salim Ali Bin Haider. Het terrein lijkt een beetje op een sloperij anno 1980 met auto's in diverse stadia van ontmanteling. Vlak voor de hal ligt een diepe smeerput, waar je gemakkelijk in zou kunnen struikelen. Binnen staan, in contrast met buiten, een Maserati en een Ranger Rover. Ze zien eruit alsof ze in goede staat verkeren, wat de burger moed geeft. De baas is een imposante Indiase moslim van zeker 180 kilo schoon aan de haak. Als hij in onze auto klimt voor een proefritje, moet eerst de bestuurdersstoel helemaal acheteruit en het stuur in z'n hoogste stand om plaats te maken voor zijn kolossale lichaam. Ik vrees het ergste voor de bestuurdersstoel en doe een schietgebedje dat er niet nog meer gerepareerd hoeft te worden na deze actie. Maar hij lijkt te weten waar hij over praat, laat zien wat er schort aan de auto en geeft een duidelijke en betaalbare offerte, dus wagen we het erop. Rizwan zet me nog even af bij de metro zodat ik ook weer thuis kan komen en belooft te bellen zodra de Ford weer klaar is voor gebruik.

Dat telefoontje komt vijf dagen later als ik wederom uit Al Ain onderweg ben naar huis. Deze keer heb ik in het call center ongeveer vijftig dames gefeliciteerd met hun ingelijste certificaat, dat wordt afgegeven als ze hun opleiding hebben afgerond. Halverwege krijg ik de verkeerde certificaten uitgereikt voor de verkeerde dames en vinden er even twee plechtigheden plaats; een waar ik de uitreiking doe en nog een om de verkeerde lijst om te ruilen voor de goede. Met wat grappen en grollen leg ik de ceremonie even stil om in de correcte volgorde te hervatten. Ook bedenk ik dan dat ik de lijsten met rechts moet uitreiken, want die hand is rein. Shit, foutje, gauw corrigeren. Tja, als linkshandige heb je het in het Midden-Oosten extra zwaar.

Rizwan belt dus op de terugweg en omdat morgen Eid al Adha begint, een belangrijke publieke feestdag,wil hij ook graag op tijd naar huis. Tien minuten voor sluitingstijd kom ik ter plaatse om de Ford weer op te halen. De deuk is nog niet gerepareerd, dus de autro moet volgende week nog een keer terug, maar het heeft weinig zin om hem hier vier dagen te laten staan en de huurauto nog langer aan te houden. Alle andere reparaties en een grote beurt zijn goed uitgevoerd en ik krijg desgevraagd zelfs een beetje korting op de rekening. Wat dat betreft sluit de Arabische cultuur naadloos aan met de Nederlandse; we houden niet van onnodig geld uitgeven en vragen staat vrij...

Op het terrein voor de garage lopen twee flinke geiten rond. "Nieuwe huisdieren?", vraag ik beleefd. Maar nee, de geiten zijn bedoeld voor het offerfeest zaterdag tijdens Eid al Adha. Als ik vraag of hij nog op de Hajj gaat naar Saudi Arabia,legt Rizwan uit de de Hajj-gangers allang vertrokken zijn. Ik heb kennelijk wel weer de klok horen luiden, maar de klepel blijft een mysterie. Anyway, ik wens hem Eid Mubarak en vertrek huiswaarts. Als ik even verderop de grote weg opdraai, valt het op de het lampje "tijd voor servicebeurt" weer brandt. Nou ja, volgende week moet de auto toch weer terug dan zien we wel weer verder. Eid roept mensen op om tolerant en verdraagzaam te zijn en met elkaar te delen. Ik vraag me af of dat te vertalen is in het Italiaans...

Werkbezoek

Gisteren mocht ik er weer naartoe, ons call centre in Al Ain in Abu Dhabi op zo'n anderhalf uur rijden van Dubai. Zeg maar de afstand Den Haag - Almelo. Dat geeft ook een beetje de sfeer weer; Al Ain is ook een beetje een stad in de provincie. Evenals in Almelo is in Al Ain altijd wat te doen; soms staat het stoplicht op rood en soms op groen... Al Ain heeft de naam familie-vriendelijk te zijn, lees; saai. Er is een dierentuin, een paar malls en een berg, de beroemde 900 meter hoge, Jebel Hafeet met een natuurlijke warme bron aan de voet en een hotel op de top. En dan heb je het wel zo'n beetje gehad in Al Ain.

openbare kunst in al ain

alsmaar rechtdoor

De weg er naartoe is meestal rustig en links en rechts van de weg liggen mooie roodgekleurde zandduinen. De enige afslagen zijn lussen die je, via een viaduct, weer rechtsomkeert naar Dubai voeren. Alsof de wegenbouwers willen zeggen;  weet je écht zeker dat je naar Al Ain wilt? Ja! Halverwege raak je ook de beluisterbare (is dit correct?) radiozenders kwijt; geen Catboy en Geordiebird en zelfs geen Kenny & Akelia. Via de ether is er nog slechts toegang tot een zender met klassieke muziek en afwisselend vullen de rustgevend klanken van Mahler, Mozart en Vivaldi het interieur. Alsof je op weg bent naar een concert van André Rieu in, jawel, Almelo of zo. Mijn theorie is dat de radio-ontvangst met opzet wordt gescrambled om je in een familie-sfeer te brengen voordat je Al Ain bereikt.

Eenmaal in Al Ain ben ik altijd de weg kwijt. De stad heeft het patroon van zeg maar, een soort spinnenweb. Er is geen rechte weg van A naar B, maar je moet steeds linksaf, rechtdoor, linksaf, rechtdoor enzovoort. De GPS is hier werkelijk onmisbaar. En vandaag rijd ik wat nerveus door Al Ain. Ik heb de sigarettenaansteker opgeblazen en dus laadt de GPS niet op. Ik hoop van harte dat ik het call centre bereik voordat de batterij op is, anders zit ik in de nesten. Onderweg ben ik bij vier benzinestations gestopt op zoek naar een nieuwe zekering, maar leg dat maar eens uit aan de gemiddelde Filippino. "You need what? Engine oil...?". Laat maar. Voor de zekerheid heb ik de GPS uitgelaten tot aan het begin van de stad en heb nu vijfentwintig minuten batterij nodig om "bestemming bereikt" te halen. Als het meezit kom ik er ook nog weer mee de stad uit, maar dat is van later zorg.

hoogtepunten van al ain (grapje)

Gelukkig red ik het op tijd en onze bezoekers, senior managers van een grote regionale bank, zijn op hun beurt aan de late kant, want zelfs locals verdwalen hier! De bank wil graag begrijpen hoe we het call centre hebben opgezet en bijzonder is dat de medewerkers allemaal Emirati dames zijn, inclusief de teamleaders en de call centre manager. De aandeelhouders van de bank willen dat ook en de werkgelegenheid is goed voor de regio. Met gemiddeld vijf(!) kinderen per gezin is dat ook in toenemende mate nodig. Een soort werkgelegenheidsproject als in Groningen, oh nee Overijssel. Het bezoek verloopt goed en de bezoekers zijn onder de indruk van onze set-up. Tevreden verlaat iedereen aan het einde van de middag het pand om de dagelijkse spits in te duiken. Nou ja, spits, er zijn een paar andere auto's op de weg.

ons emirati call center

Net als ik de eerste bordjes Dubai in het vizier heb, meldt de batterij van de GPS "batterij bijna leeg". Als ik de snelweg naar Dubai opdraai stopt hij er helemaal mee. Gelukkig kan er nu niet veel meer misgaan. Afritten terug naar Al Ain zijn er niet, dus volle kracht vooruit. Terug naar de aangename drukte van Dubai!

Englutch of Dutchlish?

Gisteren stond ik voor de koelkast om een glaasje water te tappen, toen mijn oog op het boodschappenlijstje viel. Het boodschappenlijstje hangt daar om te voorkomen dat ze kwijtraken en het is een vaste gewoonte om, wanneer je een lege verpakking weggooit of als iets op blijkt te zijn, daar meteen een aantekening van te maken zodat we niet naast de broodnodige artikelen grijpen. Het opschrijfblokje heeft een handig magneetje aan de achterkant zodat het ook gemakkelijk aan de koelkast blijft hangen.

Maar goed, ik keek dus naar dat lijstje en wat me opviel was de mengeling van engelse en nederlandse woorden zoals "kaas, mixed fruit juice, arabic bread, sla turtle en washing powder bont". Op zich een grappig gezicht, maar toen ik er even over nadacht kwam ik tot de conclusie dat we ook vaak zo praten; "Eva, go and get your shoes eens aandoen en ruim je bicycle op", of "Jasper, ga je tanden eens brushen. Tim, heb je je homework al gedaan en clean up your bag and lunch box?". En zo ontstaat er een soort koeterwaals dat voor derden lastig te vatten is.

En dan heb ik het nog niet eens over de woorden die ontstaan zijn doordat iemand ze verkeerd hebben begrepen of toegepast maar die vervolgens standaard taalgebruik zijn geworden in de familie SpaansenvanKesteren. Zoals "ik heb last van DIA" (spreek uit dieaaijee) staat voor een te dunne stoelgang, oftewel diarree. DIA is eigenlijk Dubai International Academy, de school van Tim en Eva, maar op enig moment verworden tot dit misverstand. Eva heeft het vaak over "gaan we vandaag wat te eten biestellen?" of "waar is mijn bakini?", oftewel haar bikini. Niet te verwarren met burkini, hetgeen door locals wordt gedragen als ze gaan zwemmen; een zwempak van top tot teen in zwart, donkerblauw of roze uitgevoerd. Erg elegant, maar dat terzijde.

Gisteren was ik op zoek naar een "fuse" voor de auto en het kostte me zeker tien minuten om op het nederlandse woord te komen. Zekering...tjongejonge, hoe moeilijk is dat nou? Al met al vrees ik dat we niet meer zo makkelijk in Nederland terug in kunnen burgeren (of is dat Vlaams?). Ik denk dat er niets ander op zit om uiteindelijk één van de beroemde opgespoten eilanden die "the World" vormen, voor de kust van Dubai, aan te schaffen en daarop een eigen onafhankelijke staat te vormen. Dan roepen we onszelf uit tot koninklijke familie en kondigen Dutchlish af als de enige officiële taal. Wat rest is slechts een beetje funds zoeken...eh, hoe heet dat ook alweer in het Nederlands? I rest my case...

Geen idee

Sinds de verhuizing in Januari was het eigenlijk al tobben. Eerst moesten we overschakelen van provider Du naar Etisalat wat betreft internet, telefonie en televisie. Er zijn hier wel twee providers, maar de markt is gewoon geografisch verdeeld, dus écht kiezen is er niet bij. En waar Du standaard de enige satellietzender van Nederland in het pakket had, was het antwoord van Etisalat; "don't know". Dus moesten we naast een Orbit Showtime Network (OSN) pakket ook een hotbird aanschaffen, een satellietontvanger die free-to-air zenders oppakt en weergeeft. Dat betekende twee schotels op het dak en een gezellig netwerk aan kabels in huis.
Nu is OSN een uitkomst gebleken; met de digitale ontvanger met harddisk kun je je favoriete programma's en series opnemen en bekijken wanneer je wilt. En tijdens de reclame spoel je vrolijk door om de draad van het verhaal niet te verliezen. Met BVN bleef het echter tobben. Eerst was de ontvangst redelijk, vervolgens matig, vervolgens alleen 's ochtends nog okee, maar 's avonds niet meer aan te kijken. En tenslotte was de hele zender uit de lucht. En dat inmiddels al sinds de zomervakantie. Geen idee dus wat er zich in Nederland afspeelt. Is Rutte nog wel premier? Zijn de pensioenen nog wel waardevast, is het kabinet al gestruikeld? Welke BN'ers zijn er allemaal overleden danwel bekend geworden? Onze wereld bestaat nog slechts uit opgnomen afleveringen van Come dine with me, CSI en Disney. En na verloop van tijd ga je het ook eigenlijk niet meer missen...zijn we dan al zo ge-expatrieerd?

Afgelopen weekend was echter één van de twee ontvangers spontaan opgeblazen en gaf geen krimp meer. Dus toch maar eens de klantenservice gebeld die prompt op zaterdagochtend langskwamen. De ontvanger was snel vervangen door een nieuw exemplaar. Toen toch eens de vraag gesteld hoe dat zat met die hotbird. De reparateur was best bereid er even naar te kijken. Via de website van BVN hadden we al snel de vereiste instellen gevonden; hotbird, eutelsat, nilesat...er gaat weer een wereld voor je open. Uitendelijk bleken alle frequenties, posities en wat dies meer zij in order en ook het signaal van de schotel kwam goed door. Dan toch maar samen even het dak opgeklommen om de schotels te inspecteren. De wenteltrap gaat zo'n vier keer rond voordat je boven bent, dus ik kom altijd min of meer tollend het dak opgestruikeld. Achter de watertank en de airco-units staan de twee schotels opgesteld. Na het signaal te hebben gecheckt, gaf de reparateur een flinke ruk aan de schotel en zei "zo kan 'ie wel weer". Eenmaal terug op de begane grond schalde de stem van Andries Knevel door de woonkamer. Beeld en geluid in perfecte harmonie! Niks geen ingewikkelde digitale instellingen en al dan niet afwijkende frequenties. Het was gewoon een ouderwetse fysieke ingreep die het probleem oploste.


Sinds gisteren hebben we dus weer toegang tot het journaal, Pauw en Witteman en Sesamstraat. Ha, ik kan haast niet wachten om het dagelijkse weerbericht weer te zien; plaatselijk buien, mist, treinen die uitglijden over bladeren op de rails, afnemende temperaturen...ik had er geen idee van dat ik dat zo zou missen. 

Alles of niets

Na een betrekkelijk rustige periode van sabattical bevind ik mij sinds een paar maanden weer in het arbeidsproces. Nou ja, echt rustig was het niet; kinderen naar school, honden wandelen, boodschappen, doen, koken, tandarts, nog meer boodschappen, kinderen ophalen, zwemmen, klusjes in- en rond het huis enzovoorts. Maar goed, het was geen écht werk in de zin van algemeen erkend. Nu ga ik om zeven uur 's ochtends de deur uit en kom, met een beetje geluk, om zeven uur 's avonds weer binnen. Nog net op tijd om het vlees te snijden. Maar het is ook wel weer leuk om overdag met mensen te praten in plaats van blaffende honden tot de orde te roepen. Hoewel het verschil soms minimaal is.

Ik moet de laatste tijd vaak aan Prins Claus denken. Niet dat ik bijzonder koningsgezind ben, maar de prins vertoonde in zijn latere jaren buitengewoon authentiek gedrag. Ik was vooral fan van zijn beroemde stropdas-actie waarbij hij iedereen opriep "zichzelf te bevrijden".

http://nos.nl/koningshuis/video/47116-prins-claus-wars-van-protocol-2002.html

In de afgelopen maanden liep ik lekker in shorts, t-shirt en flipflops en die heb ik nu ingeruild voor een pak en, inderdaad, weer een stropdas. 't Was ook best weer even oefenen, die knoop en vooral hoe lang de eindjes moeten zijn om het geheel enigzins passend te laten uitkomen. Ik had 'em niet gemist, die stropdas, maar je went er ook weer snel aan. Een manager in HP zei ooit dat je je moest kleden naar de volgende baan die je ambieerde. Ook zei hij dat je vier dagen moest besteden aan je baan en de vijfde dag aan he voorbereiden van het vinden van je volgende baan. Dat was kort voordat hij door een reorganisatie zijn baan kwijtraakte, maar dat terzijde.

Ik heb het zeker naar mijn zin; weer lekker overal tegenaan schoppen, een beetje functioneel ruziemaken op z'n tijd, wat projecten voortduwen en hier en daar wat mensen motiveren en demotiveren. Maar soms zou je willen dat het wat meer in balans was. Niet alleen het vlees snijden, maar ook nog een beetje meer meedoen met de dagelijkse beslommeringen thuis. Eva gaat dit jaar net naar de basisschool en Jasper begint morgen ook op een neuwe school na twee jaar op de wachtlijst te hebben gestaan. Voor je 't weet hangen ze met vrienden in de mall rond en ben je alleen nog maar de taxi heen en terug. Maar ja, het Midden Oosten is niet het meest verlichte deel van de planeet als het gaat om deeltijdwerken, ouderschapsverlof, ADV en wat dies meer zij. Anyway, nog één dag werken en dan is het weer vrijdag en het begin van het weekend...dan kunnen we weer alles doen wat we willen en is er niets wat ons tegenhoudt. Twee héle dagen lang...

 

China

Zo lees je nog eens wat op de blog; achttien jaar getrouwd...ik was nog maar net op tijd terug uit China. Maar goed, dit gaat nog even over ín China. Chengdu om precies te zijn, een soort lokaal Valkenburg en een toeristische trekpleister voor vooral Chinezen. Na een paar dagen viel het me op dat ik nauwelijks nog andere Westerse medemensen had gezien. Het was er verder heel relaxed rondwandelen; de Chinezen zelf leken nauwelijks in me geïnteresseerd en ik werd vooral genegeerd bij het bestellen in het restaurant of in het hotel. Nu was ik natuurlijk in het gezelschap van twee charmante autochtone collega's, maar toch, de desinteresse was opvallend. Waarschijnlijk vooral gewoon gebaseerd op praktische gronden daar ik geen verder geen woord Chinees spreek, denk ik dan maar.

Het straatbeeld in China is de afgelopen jaren ongetwijfeld drastisch veranderd; fietsen zijn brommers geworden, maar  nog steeds volgeladen met dozen. Die brommers zijn wel allemaal electrisch, dus goed voor 't milieu en lekker stil. Op een straathoek, vlak naast een drukke weg, begint een groep dames met een spontane fitness/dans oefening. Tai chi anno 2011 op 80-er jaren disco muziek. In het parkje naast de rivier de Li wordt door gepensioneerde mannen driftig Mahjong gespeeld terwijl even verderop een mijnheer op een parkbank een massage ondergaat. Ernaast krijgt, zijn vrouw(?), ter plekke een pedicure. Het gaat de gemiddelde Chiness alhier niet slecht; werk volop, een eigen appartement dat flink in waarde gestegen is en ieder jaar lekker ver weg op vakantie. En dat vinden we bij Etihad natuurlijk een uitstekend idee!

Over een paar dagen is het het "mid autumn festival", een nationale feestdag midden in de herfst, zoals zich laat raden. Dan, bij volle maan, geven alle Chinezen elkaar mooncakes om het gebeuren te vieren. Zo is het in het hotel al dagen een drukte van belang waar alle relaties langskomen om hun doos met cakes op te halen. De mooncakes zijn een soort gevulde koeken en de vulling bestaat vooral uit lotuszaad-pasta. Het is vooral de verpakking die het hem doet; prachtige versierde dozen bekleed met zijde(?), alsof het kroonjuwelen zijn. Sommige mensen die hun cakes komen ophalen hebben verschillende tasjes bij zich met mooncakes en nog meer mooncakes. Het gaat meer om het ritueel van het geven en ontvangen, dan om de culinaire specialiteit, want ze smaken inderdaad net als gevulde koeken. Maar goed, alsof een oliebol zo'n buitengewone delicatesse is...

Al met al levert het reisje weer een hoop bijzondere indrukken op, wat mij betreft wil ik best nog eens terug. En eerlijk is eerlijk, aan business class vliegen zou ik best kunnen wennen. Volgens mij kan ik aan deze baan nog een hoop lol beleven. Eh ober, doe mij nog een glaasje van lekkere Chardonnay!

18 jaar getrouwd, alweer vergeten!

Het begon als een geintje precies 18 jaar geleden; "Durf jij met mij te trouwen?" "Oh, ja hoor!" en voordat we het wisten zaten we op maandagochtend (dan is het gratis) in het gemeentehuis van Zierikzee naar de adviezen van een nogal ouderwetse ambtenaar van de burgerlijke stand te luisteren. De beste man had een hoop practische adviezen zoals; wees altijd eerlijk, bel als je later thuis komt en koop bloemen voor haar op je trouwdag. Oh ja, het advies aan de bruid was om op de jaarlijkse trouwdag het lievelingskostje van de echtgenoot te koken, hilarisch die man!
De ouders en broers van beide kanten van de familie zaten, nog enigszins in shock door de snelle actie van Spaans en Van Kesteren, reuze hun best te doen. Daar gingen de mogelijke dromen over witte jurken, corsages, rijst, warm en koud buffet! Een korte ceremonie in het prachtige stadhuis van Zierikzee (je moet toch wat...), een heerlijke lange lunch in Auberge Maritime in Zierikzee en Spaans en Van Kesteren is een feit!

Dat is nu 18 jaar geleden en het is nog steeds leuk! Verhuizen naar Boskoop, een kind, en nog een kind, verhuizen naar Bodegraven, verhuizen naar Koewacht en nog maar een kind, verhuizen naar Dubai.

Vandaag deed de echtgenoot net alsof hij het niet vergeten was en had met dochter Eva een heerlijk luchtje uitgezocht tijdens het "schoenen voor school kopen". Bij thuiskomst keek hij  triomfantelijk rond  (ik was het natuurlijk weer vergeten...) of ik al voorbereidingen aan het treffen was voor zijn lievelingskostje. Volgens een familie Van Kesteren-gebruik zijn we vanavond met kids heerlijk wezen eten bij een Chinees restaurant om de hoek en zo is het goed. Kids deden erg hun best met de chopsticks, onduidelijke stukken kip, duck, beef en dim sum (wel anders dan de bekende babi pangang in Nederland)

18 jaar klinkt heel lang en en saai maar de echtgenoot maakt me nog elke dag blij!
(door J.v.K)

China culinair

In Beijing heb ik een heerlijke Peking-eend, eigenlijk zou het nu Beijing-eend moeten heten(?), gegeten met een lekker Tsingtao biertje. Chengdu is de hoodstad van de provincie Szechuan, maar volgens mijn collega's een kleinere en veel rustiger stad dan Beijing. Volgens Wikipedia wonen er een slordige veertien miljoen inwoners, dus het is maar wat je klein noemt. Chengdu is een toeristische bestemming, maar vooral voor Chinezen zelf. Ook in Chengdu wil ik graag een lokale specialiteit eten en dus word ik meegenomen naar een van de talrijke "hot pot" restaurants in het centrum van de stad.Het is een soort eetlokaal met houten vierkante tafels met vier banken eromheen. In het midden staat, verdiept opgesteld door een gat in de tafel, een flinke gasbrander opgesteld.

Via een lijst op een klembord moet je zelf de bestelling invullen. Gelukkig ben ik samen met twee chinese collega's, want het menu is alleen in het Chinees en ik heb geen idee wat er komen gaat. De hot pot bijkt een soort vierkante fondue-pan te zijn, met  in het midden een apart compartiment en zo heb je twee verchillend gekruide vloeistoffen om in te fondueen. Het middengedeelte is een soort kippenbouillon met tomaat en melk of zo. In de buitenring drijven chili's, veeeeel chili's! Bij navraag blijkt dat er ongeveer een kilo rode pepers in de bouillon dobbert. Onder de chili's bevinden zich nog een paar handjes peperkorrels. Het geheel is een behoorlijke, zeg maar gerust ontzettend, spicy vloeistof waar je je vlees, vis en groenten in laat zakken.

Als vervolgens de verschillende gerechten worden afgeleverd, blijkt dat mijn collega's inderdaad echt lokale gerechten hebben besteld, met een paar exotica als attractie. Naast de paddenstoelen en andere groenten is er rundvlees, varkensvlees en vis. Oh ja, er zijn ook varkenshersenen en een soor runder-pees(?). Ook is er een gerecht waarvan ik aanvankelijk denk dat het het dessert is, maar dat blijkt eendenbloed te zijn. Het is op de een of andere manier is voorbereid, waardoor het een gelatine-achtige consistentie heeft en is in een soort ruitpatroon voorgesneden, zodat je het in blokjes in de soep kan laten glijden.

Met soeplepels schep je de gare onderdelen op een bordje en met chopsticks doop je die vervolgens in een soort sesamolie waaraan verse knoflook en koriander zijn toegevoegd. De overmatige hoeveelheid peper maakt dat zelfs kortgekookte hapjes een soort basis-smaak ontwikkelen die je lippen doet tintelen en je smaakpapillen flink door elkaar schudden. Eerlijk gezegd verheug ik me niet op de varkenshersenen, maar het zou onbeleefd zijn om te weigeren. En dus verman ik me en pak een flinke hap op met m'n chopsticks. Ik slinger de hersenen even flink door de olie en probeer ter camouflage flink wat knoflook en koriander mee te scheppen. Daar gaat 'ie dan...hap, kauw, kauw, kauw en slik. Ik moet toegeven dat het veel minder afstotelijk smaakt dan het eruit ziet. De spicy hot pot geeft er best een lekker smaakje aan en de textuur voelt een beetje aan als zwezerik, niet buitengwoon lekker, maar ook niet vies. Met een blikje ijsthee erbij lukt het me om de linker hersenhelft van het beest te verorberen. De groenten en het andere vlees smaken buitengewoon goed uit de hot pot. Ook het gestolde en nu gekookte eendenbloed komt op mijn bordje terecht. Eenmaal in je mond kun je het gemakkelijk met je tong tegen je verhemelte kapotdrukken waarop er een soort warme explosie plaatsvindt.Gelukkig is collega E. gek op het bloed en werkt zich als een vampier door de helft van de lekkernij heen. Als bijgerechten zijn er knol- en aardappelachtige gekookte groenten en mais die je desgewenst uit het vuistje kunt wegknabbelen. Het valt me op dat deze zowel bij het ontbijt, de lunch alsook het avondeten worden genuttigd. Dat geldt overigens ook voor noedels; versgedraaid en gekookt gaan die er altijd wel in.


collega's C & E uit Beiijng



Chengdu hotpot











Zo heb ik tijdens een kort bezoek aan China, wat een buitengewoon fascinerend land is, mijn culinaire grenzen toch weer een beetje bijgesteld. Ik zou er ook graag nog eens terugkeren en wat meer van de cultuur meekrijgen. In Oktober moeten we in Shanghai opnieuw een groep mensen aannemen, dus wie weet komt de keuken daar ook nog aan de beurt...



Restaurant...tja, hoe heet 't ook alweer?



100% beter...

Ik ben nu drie dagen in China en mijn kennis van het Chinees is al 100% vooruit gegaan. Kon ik tot nu toe alleen “ni hao” uitbrengen, ik weet nu ook “sjee sjee” oftewel “dankjewel”. Pin me niet vast op de spelling want die is slechts fonetisch weergegeven, maar het gaat hier om de vooruitgang en die is indrukwekkend, toch? Na een kort bezoek aan Beijing ben ik nu in Chengdu om nieuwe medewerkers aan te nemen aangezien we met ingang van December vier keer per week op Chengdu gaan vliegen.

taxi met anti-hufterscherm?

schoonmaker in Beijing

Engels is hier nog duidelijk niet de taal die iedereen meester is, zo blijkt als ik in de taxi stap bij de uitgang van het vliegveld in Beijing. De vrouwelijke chauffeur weet geen raad met de bevestiging van het Marriott hotel en het daarop geprinte adres in het Engels. Als ze probeert het boekingsnummer probeert te bellen met haat mobiele telefoon, tracht ik in te grijpen; “no phone number, is room. Roomnumber”. Vervolgens gaat ze met het faxnummer aan de gang: “no, no, is fax…PIEEEEEEP”, prober ik nogmaals. Ook de supervisor heeft nog nooit van het hotel gehoord. Uiteindelijk lukt het om het telefoonummer te bellen en na een kort gesprek lijken we op weg te gaan. Da’s maar goed ook want de zon schijnt prettig op de auto en het wordt al lekker warm en zweterig. Mijn verzoek of de airco aanmag, raakt verloren in tijd en ruimte. Maar goed, we zijn op weg. Als God het wil komen we vroeger of later ergens aan. Als dat uiteindelijk lukt en ook nog bij het goede hotel, blijkt dat credit cards hier nog niet een gangbaar betaalmiddel zijn in taxi’s; ik maak dat op uit de blik van de chauffeur, haar gebaar van wanhoop en een stroom van onverstaanbaar Chinees. Krachttermen waarschijnlijk. Gelukkig is er een geldautomaat in het hotel en gelukkig komt daar geld uit. Hoeveel ik heb gepind? Geen flauw idée, maar inclusief een dikke tip gaat de chauffeur er uiteindelijk gerustgesteld met een briefje van honderd vandoor.

Beijing is een miljoenenstad die in toenemende mate verstopt raakt door een teveel aan voertuigen; voorheen een natie van fiertsers, nu wilen chinezen net als iedereen minstens een brommer, maar nog liever een auto bezitten om in rond te rijden. Ondanks rondweg drie, vier en vijf en een in aanbouw zijnde metro, gaat het op veel wegen maximal stapvoets. Het geeft je wel mooi de tijd om de sfeer op te snuiven, automodellen uit vroeger tijden nagelnieuw op de weg te zien en de voetgangers, fietsers, brommers, scooters, riksja’s en gebouwen te bewonderen. Zo rijden we vlak langs het nieuwe gebouw van de nationale telvisie ontworpen door de Nederlandse architect Wanders. Eeuwenoude stadsmuren naast modern kantoorkolossen en ertussen loop teen schoonmaker met een rafelige plastic emmer. Allemaal bij elkaar indrukwekkend, de zintuigen genieten een overdosis.

Met taxi twee, nu voorbereid met locale cash waarvan ik nog steeds geen idee heb hoeveel het waard is, toog ik naar de Twin Towers, waar ons kantoor is gevestigd voor een middagje ouderwets interviewen. Zes kandidaten, veertig minuten per gesprek, zonder pauze. Het ligt niet alleen aan de taxichauffeur, zelfs bij afgestudeerde Chinezen met international werkervaring moet ik steeds weer opnieuw de frequentie afstemmen en de spellingcheck eroverheen gooien om goed te kunnen begrijpen wat ze zeggen. Van mijn kant moet ik eenvoudige zinnen hanteren in basisengels om het gesprek wederzijds op gang te houden. Nadat we aantekeningen hebben vergeleken, komt er toch een geschikte kandidaat uit de bus. Morgen verder met de inmiddels uit Bangkok gearriveerde regiomanager J, ook een Nederlander.

Tegenover het kantoor ligt “silk street” een warenhuis van vijf verdiepingen met een soort marktstalletjes met uitsluitend merkartikelen, allemaal made in China; Boss pakken, Rolex horloges, juwelen, Prada tassen en iPhones 4, 5 en 6. Allemaal namaak en te koop voor weinig. J wil even een extra motor helm kopen, maar het is nog niet eenvoudig om even snel langs de winkeltjes te lopen. Overal worden we aangesproken, aangklampt en letterlijk fysiek de stalletjes ingetrokken om de koopwaar te bewonderen en liefst natuurlijk iets aan te schaffen. De verkopers weten waar ze over praten en kennen en herkennen alle types van het originele merk waarvan zij alleen de kopieen verkopen. Wat in Dubai in achterafwinkeltjes drie hoog achter gebeurt, is hier net zo bekend als bijvoorbeeld de Bijenkorf in Amsterdam. De echte merken hebben vijf straten verderop een showroom waar de spullen alleen maar staan te verstoffen. Maar alleen als ze zelf in het land een winkel hebben, kunnen ze de illegale produkten juridisch aanpakken. Volgens mij is de strijd vrij kansloos...wordt vervolgd.

Snelweg

Tegenwoordig rijd ik dagelijks van Dubai naar Abu Dhabi en weer terug. Een uur rijden en precies 100 kilometer enkele reis. Wanneer je eenmaal Dubai uit bent en voorbij industrieterrein Jebel Ali kan de cruise control aan op 120 en begint het laveren. Van de vier banen zijn baan twee en drie voor "langzaam verkeer", althans personenauto's die zich tussen de 100 en 120 kilometer per uur rijden. De snelle auto halen links of rechts in, soms met een snelheid van 140 - 160 kilometer per uur. De rechterbaan is voor kleine trucks en autobussen. Als de ene truck sneller gaat dan de andere, dan schuift de voorste een baan op naar links, zodat de inhaler er rechts voorbij kan. Logisch? Ik weet het niet, maar het gebeurt nu eenmaal. De meest linkerbaan is voor de ongeduldige, vaak local, bestuurders. Ga je niet snel genoeg of blijf je even te lang hangen na een inhaalmanoeuvre, dan kleven ze knipperend en toeterend aan je achterbumper. Daarom rijd ik meestal op baan twee of drie van rechts en laveer om de trucks en langzamer rijdende auto's heen. 'T is een soort constante slalom en je moet er wel met je hoofd bijblijven.
Laatst hoorde ik op de radio dat in de GCC landen, de Gulf Cooperation Council (Bahrain, UAE, Saudi Arabia, Kuwait, Oman en Qatar), er ieder uur een verkeersdode valt te betreuren. Dat is natuurlijk een statistiek waar je niet bij wilt horen en recent is de overheid ook een grote campagne begonnen om het aantal verkeersdoden in 2012 drastisch te verminderen. Maar goed, het is een grote regio met zo'n 40 miljoen inwoeners en ik ga ervan uit dat de meeste ongelukken in Saudi Arabia gebeuren gelet op het aantal filmpjes op You Tube met idiote stunts.

Langs de weg staan flitspalen die bij een snelheid boven de 140 kilometer per uur geld gaan kosten en iedere tien of vijftien kilometer passeer je een politieauto die geduldig langs de weg wacht op overtreders, als een snoek in ondiep water. Ter ere van het einde van de Ramadan dat deze week gevierd wordt met het Eid al Fitr feest, biedt de politie tot 30% korting aan aan automobilisten die hun bekeuringen per direct betalen. Misschien een idee voor het CJIB in Nederland?

Meestal luister ik naar de radio naar de breakfast-show met Kenny en Akelia. Die zijn minder leuk dan de Catboy en Geordiebird op radio 2 in Dubai, maar helaas valt voorbij Jebel Ali het signaal van die weg en dan moet je alsnog ergens anders op afstemmen. CB en GB zijn echter buitengewoon grappig en ik betrap me er regelmatig op dat ik hardop zit te lachen...in m'n eentje.

Op gezette tijden passeer je een benzinepomp, waar het altijd druk is. Zaak is om strategisch te tanken en dus liefst niet onderweg. Het merk auto dat je rijd moet je dan ook niet uitkiezen op PK's of opties, maar op waar de tankdop zit. De meest voorkomende merken hier hebben de tank aan de linkerkant en dus zijn de pompen aan die kant altijd drukker dan de andere. Gelukkig tankt mijn auto rechts, dus kan ik een lange neus maken naar de andere rijen wachtenden.

Halverwege is een wegrestaurant, maar er is geen afslag naartoe. Er is slechts een gat in de vangrail en bezoekers verlaten zo via de vluchtstrook de snelweg en keren er ook weer terug. Ter hoogte van het restaurant lopen ook altijd voetgangers, vaak op zoek naar een lift en niet zelden steken groepjes mensen de snelweg over met gevaar voor eigen leven.

Wanneer mensen naar Dubai komen kan niet iedere nationaliteit zijn / haar rijbewijs omzetten, dit geldt slechts voor 33 nationaliteiten, waaronder Nederlanders. De overigen moeten ter plaatse opnieuw rijles nemen en examen doen, wat niet zelden vier of meer pogingen kost. Desalniettemin rijden veel bestuurders alsof verkeersborden en -regels niet voor hen gelden en doen ze gewoon wat hen het beste uitkomt. Kortom nooit een saai moment op de snelweg.

Zomaar een portret

Dat het ondanks het vorige verhaal niet alle Emirati's zomaar voor de wind gaat, mag blijken uit het volgende verhaal van een collega. Ik noem haar hier Aisha, maar dat is niet haar echte naam. Aisha's vader was destijds goed bevriend met de heersende sheikhs en werd eind zestiger begin zeventiger jaren gevraagd om naar Engeland af te reizen om medicijnen te studeren, zich te specialiseren en zo bij te kunnen dragen aan de opbouw van het land. Zo gezegd, zo gedaan. Helaas komt hij te overlijden als Aisha nog jong is. De familie keert terug naar Abu Dhabi en Aisha's moeder moet in haar eentje het gezin met vijf kinderen opvoeden en onderhouden.

Als Aisha zeventien is wordt ze uitgehuwelijkt en trouwt met haar echtgenoot afkomstig uit Saoedie Arabië. Hoewel hij opgeleid is in het westen ontpopt hij zich als een conservatieve echtgenoot en het huwelijk houdt geen stand. Na een jaar "vlucht" Aisha naar Sharjah en probeert daar een nieuw leven en een carriere op te bouwen. Hoewel ze gescheiden leven wordt het huwelijk pas na tien jaar ontbonden. In de tussentijd is er de voortdurende druk van haar familie en moet ze, door het overlijden van haar vader, verantwoording afleggen aan haar broers en ooms en is haar vrijheid beperkt.

In 2000 wordt Aisha slachtoffer van een ernstig verkeersongeval. De medische voorzieningen zijn in die tijd nog niet op het niveau van nu en in het ziekenhuis loopt ze een koudvuur-ontsteking op. Aisha wordt naar Duitsland gevlogen voor medische hulp, maar verliest helaas haar been. Ze verblijft een jaar in Duitsland in het zekenhuis en een revalidatiecentrum om opniew te leren lopen met een prothese. Regelmatig wordt ze echter bezocht door haar familie. Een tijdje na haar terugkomst trouwt Aisha voor de tweede keer. Nu als tweede echtgenote van een man die dus al een echtgenote heeft. Ook heeft hij vier kinderen met die eerste vrouw, in leeftijd variërend van zeven tot vijftien jaar. Na de bruiloft met Aisha vindt echtgenote één het welletjes en vertrekt om elders te gaan wonen. Vanaf dat moment is Aisha opgezadeld met de zorg voor vier kinderen die niet van haar zijn. Zes jaar lang zorgt ze voor de kinderen en de familie en werkt daarnaast fulltime. Nou is er ongetwijfeld hulp in de vorm van (een aantal?) housemaids en een driver, maar in dit deel van de wereld bemoeien mannen zich veelal en in dit geval helemaal niet met de opvoeding en de dagelijkse gang van zaken, dus als vrouw heb je het ondanks een uitgebreide staf toch best druk.

Niet zo lang geleden kwam echtgenote één terug naar huis. Kennelijk klaar met een tijdelijk ander leven heeft ze nog altijd de oudste rechten en eist haar positie weer op. Aisha moet inschikken en de touwtjes weer uit handen geven. De echtgenoot vindt alles best want hij brengt de meeste vrije tijd toch door met zijn vrienden; hoe het thuis loopt is niet zijn probleem. Uitgaan doet 'ie met z'n vrienden of alleen, maar hij gaat niet graag met zijn echtgenotes op stap.

Gefrustreerd door de situatie pakt Aisha haar biezen en gaat in één van de huizen van haar familie wonen. Na zes jaar moederen is het alleenzijn een grote overgang en besluit ze een verzoek tot adoptie in te dienen om zo ooit zelf de zorg voor een eigen kind te hebben. In het Midden Oosten worden veel kinderen geboren uit buitenechtelijke relaties. Aangzien dat strafbaar is en een ongetrouwde moeder daarop veroordeeld en in de gevangenis gezet kan worden, worden er vaak kinderen te vondeling gelegd. Die worden in weeshuizen opgevangen en opgevoed. De koran staat een man meerdere vrouwen toe zodat ze voor hen kunnen zorgen; bijvoorbeeld na een sterfgeval van een mannelijk familielid. Bij gebrek aan bijstand is er immers geen vangnet en dus is trouwen de beste garantie op een leefbaar bestaan; in principe een prima gedachte. In de praktijk wordt er echter minstens zo vaak opnieuw getrouw om een affaire legaal te maken. Vrouwen uit Libanon en Egypte zijn vaak aantrekkelijk en dus populair. Is de lol er na een jaartje ofzo van af, dan kun je gewoon weer scheiden. Dit is duidelijk niet de intentie van de koran, maar meer een moderne interpretatie. Of het voor de vrouwen ook zo aantrekkelijk is, is de vraag...
Maar goed, de adoptieprocedure verliep sneller dan verwacht en nu heeft Aisha de zorg voor een baby van drie maanden. Dit verhaal vertelt ze als we terugrijden van een werkbezoek aan het call center in Al Ain. Zoals alle locals gaat ze gekleed in zwarte abaya met shayla (sjaal). Als accessoires heeft ze iedere dag schoenen met behoorlijke naaldhakken en bijpassende tas en shayla van merken als Gucci, Fendi enzovoort. Op zondag, dinsdag en donderdag komt ze meestal met haar BMW 5-serie naar kantoor. Op maandag en donderdag hoor je van afstand al de motor van haar witte Porsche in de parkeergarage brullen. Hoewel ze in materieel opzicht kennelijk niets tekort komt, is het bewonderenswaardig dat ze ondanks alles wat ze heeft meegemaakt positief is ingesteld. Ze hoopt er zelfs op dat er ooit een echtgenoot drie zal komen. Die moet dan wel aan een zeer uitgebreid programma van eisen voldoen. Misschien dat tegen die tijd de rechten voor mannen en vrouwen in het Midden Oosten wat meer gelijk verdeeld zijn...wie weet. Inshallah! 

Emiratization

In de zeven Verenigde Arabisch Emiraten wonen naar schatting 6 miljoen inwoners. Iets minder dan één miljoen daarvan zijn oorspronkelijke bewoners, ofwel Emirati's. De overigen, waaronder wijzelf, zijn gastarbeiders chiquer aangeduid als "expats". De gasterbeiders zijn binnengehaald sinds het begin van de jaren zeventig om eerst te helpen olie te winnen en later om de economische groei van de emiraten te ondersteunen. Dat die groei heeft plaatsgevonden en het de Emiraten voor de wind is gegaan, is wel duidelijk. Wijlen Sheikh Zayed heeft veel programma's geïmplementeerd om de locale bewoners een beter leven te bieden. Onze wijk bijvoorbeeld, Al Barsha, bestaat uit lapjes grond die aan de Emirati's zijn geschonken als onderdeel van het "Sheikh Zayed housing programme". Voorwaarde voor het verkrijgen van de grond is dat de eigenaar zelf binnen tien jaar daarop een huis moet bouwen. Om dat te faciliteren krijgt men een rentevrije lening van 600,000 dirham, zeg maar 120,000 Euro. Ook worden jongen Emirati's gestimuleerd een opleiding in het buitenland te volgen en veelal wordt dat door de overheid geheel of gedeeltelijk gefinancierd.
Met de groei van de Emiraten en de toename van het aantal expats is er de afgelopen jaren een nieuw sentiment ontstaan; veel bedrijven worden geleid door expats en als gevolg daarvan waren er voor locals weinig carrieremogelijkheden. En dus is de Emiratization in het leven geroepen waarbij bedrijven een bepaald percentage Emirati's in dienst moeten nemen om zo de onbalans van de zakelijke macht te herstellen. Eigen volk eerst, zou je kunnen zeggen.

Met een arbeidsmarkt en een arbeidsethos die nog maar een paar decennia bestaan in combinatie met een volksaard die gericht is op relaties en persoonlijk contact levert dat interessante situaties op. Waar veertig jaar geleden de belangrijkst activiteiten bestonden uit vissen, parels duiken, kamelen houde, een beetje handel over zee en dadels kweken, is er beduiden veel veranderd.  Emirati's worden benoemd in topposities in multi-nationale organisaties, maar zijn nauwelijks op de werkplek te vinden want bezig met andere dingen. Of ze zijn er wel, maar creëren chaos en rumoer door hun ongecöordineerde manier van werken. Ze houden niet van hiërarchie en leggen hun probleem neer bij wie ze maar kennen. Zo stapt een call center agent rustig naar de Vice President Corporate Affairs, die dan ook graag een luisterend oor biedt en vervolgens alle management lagen door elkaar schudt om een futiel probleem op te lossen. Inmiddels is er ook een nieuwe generatie Emirati's die, veelal opgeleid in het buitenland, beschikt over werkervaring in multinationals en die wel efficiënt opereren en resultaatgericht en ambitieus zijn. Maar ja, het gemiddelde vermogen per hoofd van de bevolking in de Emiraten is een getal dat in de Staatsloterij niet zou misstaan, dus je moet wel van goeden huize komen om dag in dag uit naar je werk te gaan voor een salaris dat eigenlijk alleen de onkosten hoeft te dekken.

Maar goed Emiratization is het nieuwe modewoord in de media en op de arbeidsmarkt en de strijd is losgebarsten om de meeste en beste emirati's van de pak 'em beet drie- tot vierhonderduizend die tot de actieve beroepsbevolking behoren. En als semi-overheidsbedrijf Etiha moeten we natuurlijk ons steentje bijdragen. Kortom, nooit een vervelend moment in de wetenschap dat Emirati's in de komende jaren in alle lagen van het bedrijf de dominante nationaliteit moeten zijn; dat kan nog leuke belevenissen opleveren

Het is grappig hoe deze stukjes altijd een soort van zichzelf schrijven. Ik begin met een gebeurtenis of ideetje en dan is het maar afwachten waar het eindigt. Ik was niet van plan een semi-sociologische verhandelin op te hangen, maar ja het gaat zoals het gaat. Volgende keer misschien weer een leuk stukje...

Ramadan Kareem!

Het begin van de Ramadan is alweer bijna twee weken oud en miljoenen moslims over de hele wereld vasten van zonsopgang tot zonsondergang. Aangezien de maankalender niet gelijk loopt met onze maanden, schuift Ramadan ieder jaar ongeveer twee weken naar voren en is dus nu in Augustus. Dat betekent lange dagen qua vasten. Ramadan is een periode van bezinning en stilstaan bij mensen die minder bedeeld zijn en het vasten dient als doel om te ervaren hoe het is om geen eten of drinken te hebben. Ook worden er deze maand door iedereen giften gedaan en worden er op grote schaal goederen ingezameld voor behoeftigen.

De dag begint met de sahoor, of het ontbijt, dat dus vóór zonsopgang moet worden genuttigd, in de praktijk nu rond een uur of vier want om 4.20 gaat de zon op. Rond zeven uur 's avonds gaat de zon onder en wordt de avondmaaltijd, iftar genaamd, genuttigd. Aangezien moslims erg op de familie gericht zijn vindt de iftar vaak plaats groepsverband. Die bijeenkomsten duren vaak tot in de vroege uurtjes en na twee weken Ramadan is het de vastende medemens aan te zien. Daarom ook mogen medewerkers tijdens de vastenmaand korter werken volgens de labor law.

Ik vind het ieder jaar weer best een indrukwekkend gebeuren. Als westerling raakt het je in beperkte mate; je mag niet in het openbaar eten, drinken of roken en dus ook niet achter je bureau of in de auto. Bedrijfsrestaurants worden over het algemeen afgeschermd of afgeplakt met plastic om vastende collega's niet teveel te sarren en roken mag alleen nog in een provisorisch getimmerde ruimte op het dak van de parkeergarage. Met een comfortabele 45 graden celsius is het in ieder geval een garantie dat mensen daar zo weinig mogelijk tijd doorbrengen. Maar goed, ik dwaal af.

Naast ons huis in Barsha ligt een stukje land braak en een week voor de Ramadan stonden daar op een dag ineens twee tenten. In de dagen erop werden palen met tl-buizen geplaatst, tapijten neergelegd en tafels en stoelen gegroepeerd. Even dachten we dat de overbuurman een verbouwing aan het plannen was en een werkkampje opzette zodat de bouwvakkers er konden overnachten, maar eigenlijk leek dat niet logisch. Op de laatsts dag voor het begin van de Ramadan stonden er plots ook borden bij met de tekst "Mohamed Rahab's Iftar buffet" en een telefoonummer. Sindsdien is er iedere avond een iftar-buffet waar iedere passant welkom is. Over het algemeen komen tuinmannen, werkmannen en taxi chauffeurs er dagelijks hun gratis avondmaaltijd halen. Zes dagen per week gedurende de hele periode biedt de buurman dit buffet aan en hij staat zelf langs de kant van de weg om mensen uit te nodigen om aan te schuiven. Voor mij is dat de echte spirit van Ramadan, daar kan toch geen Novib-kalender tegenop...

In onze eigen voorbereiding op de Ramadan hebben we het laatste weekend ervoor een ritje gemaakt naar Umm Al Quwein om in ieder geval voldoende drank in voorraad te hebben om de maand door te komen. Als ik daar nu zo over nadenk heeft dat weinig met de beoogde bezinning gedurende de Ramadan te maken, maar ja daar staat tegenover dat we die drank met vrienden en kennissen delen als ze op visite komen. Je moet toch ergens beginnen.

Aan de slag

Nu de Dubai Dog Academy haar drukste seizoen beleeft, deze week hadden we overdag zo'n 17 honden in huis, werd het voor mij tijd om weer wat anders te doen. Gelukkig kan dat want er is een nieuwe hulp aangenomen. Dit keer ligt de nadruk niet op schoonmaken, maar op honden hanteren en wandelen. Ook was een rijbewijs een vereiste om honden, kinderen &/of boodschappen te kunnen vervoeren. En zo troffen we, gedurende een middag interviewen, Chris. Hij had gereageerd op de sollicitanten via Dubizzle en bevond zich in een gevarieerd gezelschap van (taxi) chauffeurs en house boys uit Sri Lanka, India, Pakistan en de Filippijnen. Natuurlijk kwam niet iedereen opdagen en daarom hadden we de interviews ieder kwartier gepland en wie wel kwam moet even wachten, maar dat vond niemand een probleem.

Chris had hiervoor vijf jaar gewerkt als beroepsduiker in Dubai; schepen van onderen schoonmaken en werkzaamheden aan de schroef enzovoort uitvoeren. Zeven dagen per week drie uur duiken, drie uur pauze en dat rond de klok in ploegendienst. Begin dit jaar was hij teruggegaan naar Sri Lanka om te trouwen en nu was hij weer in Dubai met z'n echtgenote en op zoek naar werk, maar liever niet weer duiken, want dat is een behoorlijk slopend beroep. En zo is hij de nieuwe assistent hondentrainer / bedrijfsleider. Oorspronkelijk was hij trouwens ooit kapper en afgelopen week heeft hij al Peppi en Pepper van een nieuw kapsel voorzien. Volgende week is Tim aan de beurt. En zo biedt de Dog Academy weer een extra service aan!

Maar goed, ik ging wat anders doen en weer aan de slag na ruim zes maanden "sabbatical". Ik heb van iedere seconde genoten en kan het iedereen aanraden. Sterker nog, volgens mij zou iedereen een "mid career" break moeten nemen om even het hoofd te laten doorwaaien. Daarna kun je er de volgende twintig jaar weer met hernieuwde energie tegenaan. Maar goed het helpen in de Dog Academy van 's morgens vroeg tot 's avond laat begon bijna op een baan te lijken en dus voelde de tijd rijp voor een nieuwe uitdaging. Voelt tijd? Nou ja, je begrijpt waar ik heen wil...

Zo werk ik nu op het hoofdkantoor van Etihad Airways, "The national airline of the UAE". Vorige week had ik een introductie training en moest er een nieuw visum worden aangevraagd en deze week begon het echte werk. Als onderdeel van de training kregen we een rondleiding door de gebouwen en zagen onder andere de vluchtsimulatoren van binnen en ook de training waar de cabin crew gasten leert bedienen. Ja, onze klanten zijn geen passagiers, maar gasten en da's een blangrijk verschil zo werd ons geleerd.

Etihad bestaat nog maar sinds 2003, maar inmiddels kent het bedrijf zo'n achtduizend medewerkers en vliegt naar 66 bestemmingen. Dit jaar komen er nog vier bij en over de komende twee jaar worden de honderd nieuwe bestelde toestellen afgeleverd. Dus genoeg werk aan de winkel. Gisteren had ik bijvoorbeeld een vergadering waar de bemensing van de organisatie op de nieuwe bestemming Malediven werd besproken. Opvallend was dat veel mensen zich daarvoor wilden aanmelden...dit jaar volgen nog de Seychellen, Düsseldorf en ChengDu in China. Voor de laatste twee was de animo beduidend minder. Als ik het goed heb begrepen moet ik wellicht binnenkort naar China om daar de werving van medewerkers te organiseren.

 crew oefenglijbaan te water; helaas niet in gebruik

tot slot een heuse brandblusoefening

speelgoed voor piloten

Enig nadeel aan Etihad is dat hun policies voorschrijven dat we in Abu Dhabi moeten gaan wonen, want daar is het hoofdkantoor gevestigd. Gelukkig hebben we nog een paar maanden respijt en kunnen we rustig onze nieuwe hoofdstad verkennen voordat alle puzzelstukjes van school, werk, huis enz in elkaar moeten passen. En ach, een verhuizinkje meer of minder daar worden we hier niet koud van. Warm is het toch wel ;o)

Summercamp, maar dan voor honden

Een dag na onze heerlijke campertocht door regenachtig Frankrijk was het dan zover; het "honden hotel" stroomt vol. De volgende dag dienden Habibi en Kim van huis te worden gehaald met een van de diensten die we aanbieden; de "Pet-Taxi" (dat ben ik heen en weer rijdend met honden voor een schappelijk tarief..). De volgende die dag is Lucy de zwarte labrador die een paar dagen in de gewone kennel heeft verbleven voordat ze een felbegeerd plaatsje in het Hotel heeft weten te bemachtigen. Lucy is uitzinnig van vreugde en trekt me met veel geweld de "Pet-Taxi" weer in. Dezelfde middag wordt Bertha afgeleverd door haar baasjes die nu lekker een paar weken in de regen in Belgie zitten. Ook Leon's eigenaren leveren hun jonge energieke labrador, met een zucht van verlichting, af en we zijn aardig op schema. De volgende dag wordt Noodle afgeleverd, een schattig wit hondje met een enorm ego. Gino was al een weekje eerder gekomen en als ik de volgende dag eens ga tellen blijken we toch wel erg vol te zitten, een stuk of 12 tel ik er! De eerste dag is altijd een beetje onrustig, de groep moet aan elkaar en aan hun nieuwe verblijf wennen dus staat er een lange duinenmars op het programma! Het is hier nu zo'n 40 + graden dus je moet er vroeg bij zijn! Om 06.00 vertrek ik 's ochtends met een auto met zoveel mogelijk honden naar de woestijn. Kwartiertje rijden, auto opengooien en rennen maar. De honden racen vol enthousiasme door het zand, poepen en plassen in het wild, hier en daar wordt er nog een kameel of een konijn bang gemaakt en het gezelschap sjokt moe maar tevreden en met de tong door het zand terug naar de auto. Ik moet toegeven dat ik dit een heerlijk moment van de dag vindt, in de woestijn is het zo vroeg nog aangenaam, het is er heerlijk stil en de meute enthousiaste honden maakt het vroege opstaan meer dan goed!Terug naar huis en tijd voor het ontbijt. Dat is nog een heel geregel want er zijn honden met speciale dieetwensen, toevoegingen, allergieen. IEDEREEN moet zitten voor zijn bak met eten voordat het signaal "Ok, eten" wordt gegeven.  Nog een paar dagen oefenen en dat snapt iedere hotel-gast wat de bedoeling is.
Buitenrennen, ballengooien, plonsen in de waterbakken, rennen door de sprinklers, graven in de zandbak; zeg maar vrij spelen in de schaduw tot 12.00 want dan wordt het echt te warm om nog buiten te zijn. Na een middagslaapje tijd voor het middagprogramma, rennen op de loopband voor de gasten met veel energie, ook spelen de verschillende groepjes graag samen. Hartnekkig wordt er door de berg stevig speelgoed geknaagd, elke dinsdag nieuwe tennisballen kopen...Af en toe even naar buiten voor een plaspauze maar het is te warm om lang buiten te zijn. Als de zon onder gaat, tijd voor een wandeling aan de lijn in de buurt. Met 12 honden moet je dat organiseren dus dat zijn meerdere begeleiders die een of meer honden lopen. Met drie kinderen en een inwonende hulp lukt het best. De buurt loopt altijd uit als we weer langskomen, het is ook wel een bijzonder gezicht in een wijk waar voornamelijk "locals" wonen. Het diner wordt geserveerd volgens dezelfde procedure als het ontbijt na een uurtje pauze (kunnen we zelf even snel eten) zwemmen! Dat is een leuk onderdeel, voor de meeste honden. Bertha had de smaak na een dag te pakken en kan niet wachten tot het weer tijd is. Vol enthousiasme duikt ze letterlijk het zwembad in (hoofd eerst en onder, ziet er wel gek uit..) en met een grote glimlach zwemt ze haar rondjes. Sommige honden gebruiken het zwembad alleen om een beetje te spetteren en te spelen, allemaal goed.
Laatste plaspauze en bedtijd, iedereen vertrekt naar zijn of haar plaatsje, bed, kussen crate (doorhalen wat niet van toepassing is) Mozart gaat weer de CD-speler in en ik kan snel een weblog schrijven na een lange dag....pfff!
(door J.v.K)