Onlangs reed echtgenote J. iets te spontaan achteruit en ramde het mobiele heiligdom van een Italiaan, die achteraf notabene een collega bleek in mijn nieuwe organisatie. Dat auto's emotie zijn bleek maar weer eens overduidelijk aan zijn reactie en de correspondentie die daarop volgde. Ik hoop dat ze de handleidingen voor piloten ook in hun moers taal uitreiken, want als hij engels leest en begrijpt zoals hij spreekt en schrijft dan wil ik er liever niet bij zijn als hij de bestuurder is van een vliegtuig...
Enfin, er brandden ook al een paar weken verschillende lampjes op het dashboard die aangaven dat het tijd was voor een grote beurt, dus op naar de garage om alles in één keer te laten fixen. Via diverse referenties kom ik terecht bij een garage in Rashidiya, Salim Ali Bin Haider. Het terrein lijkt een beetje op een sloperij anno 1980 met auto's in diverse stadia van ontmanteling. Vlak voor de hal ligt een diepe smeerput, waar je gemakkelijk in zou kunnen struikelen. Binnen staan, in contrast met buiten, een Maserati en een Ranger Rover. Ze zien eruit alsof ze in goede staat verkeren, wat de burger moed geeft. De baas is een imposante Indiase moslim van zeker 180 kilo schoon aan de haak. Als hij in onze auto klimt voor een proefritje, moet eerst de bestuurdersstoel helemaal acheteruit en het stuur in z'n hoogste stand om plaats te maken voor zijn kolossale lichaam. Ik vrees het ergste voor de bestuurdersstoel en doe een schietgebedje dat er niet nog meer gerepareerd hoeft te worden na deze actie. Maar hij lijkt te weten waar hij over praat, laat zien wat er schort aan de auto en geeft een duidelijke en betaalbare offerte, dus wagen we het erop. Rizwan zet me nog even af bij de metro zodat ik ook weer thuis kan komen en belooft te bellen zodra de Ford weer klaar is voor gebruik.
Dat telefoontje komt vijf dagen later als ik wederom uit Al Ain onderweg ben naar huis. Deze keer heb ik in het call center ongeveer vijftig dames gefeliciteerd met hun ingelijste certificaat, dat wordt afgegeven als ze hun opleiding hebben afgerond. Halverwege krijg ik de verkeerde certificaten uitgereikt voor de verkeerde dames en vinden er even twee plechtigheden plaats; een waar ik de uitreiking doe en nog een om de verkeerde lijst om te ruilen voor de goede. Met wat grappen en grollen leg ik de ceremonie even stil om in de correcte volgorde te hervatten. Ook bedenk ik dan dat ik de lijsten met rechts moet uitreiken, want die hand is rein. Shit, foutje, gauw corrigeren. Tja, als linkshandige heb je het in het Midden-Oosten extra zwaar.
Rizwan belt dus op de terugweg en omdat morgen Eid al Adha begint, een belangrijke publieke feestdag,wil hij ook graag op tijd naar huis. Tien minuten voor sluitingstijd kom ik ter plaatse om de Ford weer op te halen. De deuk is nog niet gerepareerd, dus de autro moet volgende week nog een keer terug, maar het heeft weinig zin om hem hier vier dagen te laten staan en de huurauto nog langer aan te houden. Alle andere reparaties en een grote beurt zijn goed uitgevoerd en ik krijg desgevraagd zelfs een beetje korting op de rekening. Wat dat betreft sluit de Arabische cultuur naadloos aan met de Nederlandse; we houden niet van onnodig geld uitgeven en vragen staat vrij...
Op het terrein voor de garage lopen twee flinke geiten rond. "Nieuwe huisdieren?", vraag ik beleefd. Maar nee, de geiten zijn bedoeld voor het offerfeest zaterdag tijdens Eid al Adha. Als ik vraag of hij nog op de Hajj gaat naar Saudi Arabia,legt Rizwan uit de de Hajj-gangers allang vertrokken zijn. Ik heb kennelijk wel weer de klok horen luiden, maar de klepel blijft een mysterie. Anyway, ik wens hem Eid Mubarak en vertrek huiswaarts. Als ik even verderop de grote weg opdraai, valt het op de het lampje "tijd voor servicebeurt" weer brandt. Nou ja, volgende week moet de auto toch weer terug dan zien we wel weer verder. Eid roept mensen op om tolerant en verdraagzaam te zijn en met elkaar te delen. Ik vraag me af of dat te vertalen is in het Italiaans...
Enfin, er brandden ook al een paar weken verschillende lampjes op het dashboard die aangaven dat het tijd was voor een grote beurt, dus op naar de garage om alles in één keer te laten fixen. Via diverse referenties kom ik terecht bij een garage in Rashidiya, Salim Ali Bin Haider. Het terrein lijkt een beetje op een sloperij anno 1980 met auto's in diverse stadia van ontmanteling. Vlak voor de hal ligt een diepe smeerput, waar je gemakkelijk in zou kunnen struikelen. Binnen staan, in contrast met buiten, een Maserati en een Ranger Rover. Ze zien eruit alsof ze in goede staat verkeren, wat de burger moed geeft. De baas is een imposante Indiase moslim van zeker 180 kilo schoon aan de haak. Als hij in onze auto klimt voor een proefritje, moet eerst de bestuurdersstoel helemaal acheteruit en het stuur in z'n hoogste stand om plaats te maken voor zijn kolossale lichaam. Ik vrees het ergste voor de bestuurdersstoel en doe een schietgebedje dat er niet nog meer gerepareerd hoeft te worden na deze actie. Maar hij lijkt te weten waar hij over praat, laat zien wat er schort aan de auto en geeft een duidelijke en betaalbare offerte, dus wagen we het erop. Rizwan zet me nog even af bij de metro zodat ik ook weer thuis kan komen en belooft te bellen zodra de Ford weer klaar is voor gebruik.
Dat telefoontje komt vijf dagen later als ik wederom uit Al Ain onderweg ben naar huis. Deze keer heb ik in het call center ongeveer vijftig dames gefeliciteerd met hun ingelijste certificaat, dat wordt afgegeven als ze hun opleiding hebben afgerond. Halverwege krijg ik de verkeerde certificaten uitgereikt voor de verkeerde dames en vinden er even twee plechtigheden plaats; een waar ik de uitreiking doe en nog een om de verkeerde lijst om te ruilen voor de goede. Met wat grappen en grollen leg ik de ceremonie even stil om in de correcte volgorde te hervatten. Ook bedenk ik dan dat ik de lijsten met rechts moet uitreiken, want die hand is rein. Shit, foutje, gauw corrigeren. Tja, als linkshandige heb je het in het Midden-Oosten extra zwaar.
Rizwan belt dus op de terugweg en omdat morgen Eid al Adha begint, een belangrijke publieke feestdag,wil hij ook graag op tijd naar huis. Tien minuten voor sluitingstijd kom ik ter plaatse om de Ford weer op te halen. De deuk is nog niet gerepareerd, dus de autro moet volgende week nog een keer terug, maar het heeft weinig zin om hem hier vier dagen te laten staan en de huurauto nog langer aan te houden. Alle andere reparaties en een grote beurt zijn goed uitgevoerd en ik krijg desgevraagd zelfs een beetje korting op de rekening. Wat dat betreft sluit de Arabische cultuur naadloos aan met de Nederlandse; we houden niet van onnodig geld uitgeven en vragen staat vrij...
Op het terrein voor de garage lopen twee flinke geiten rond. "Nieuwe huisdieren?", vraag ik beleefd. Maar nee, de geiten zijn bedoeld voor het offerfeest zaterdag tijdens Eid al Adha. Als ik vraag of hij nog op de Hajj gaat naar Saudi Arabia,legt Rizwan uit de de Hajj-gangers allang vertrokken zijn. Ik heb kennelijk wel weer de klok horen luiden, maar de klepel blijft een mysterie. Anyway, ik wens hem Eid Mubarak en vertrek huiswaarts. Als ik even verderop de grote weg opdraai, valt het op de het lampje "tijd voor servicebeurt" weer brandt. Nou ja, volgende week moet de auto toch weer terug dan zien we wel weer verder. Eid roept mensen op om tolerant en verdraagzaam te zijn en met elkaar te delen. Ik vraag me af of dat te vertalen is in het Italiaans...
