In de zeven Verenigde Arabisch Emiraten wonen naar schatting 6 miljoen inwoners. Iets minder dan één miljoen daarvan zijn oorspronkelijke bewoners, ofwel Emirati's. De overigen, waaronder wijzelf, zijn gastarbeiders chiquer aangeduid als "expats". De gasterbeiders zijn binnengehaald sinds het begin van de jaren zeventig om eerst te helpen olie te winnen en later om de economische groei van de emiraten te ondersteunen. Dat die groei heeft plaatsgevonden en het de Emiraten voor de wind is gegaan, is wel duidelijk. Wijlen Sheikh Zayed heeft veel programma's geïmplementeerd om de locale bewoners een beter leven te bieden. Onze wijk bijvoorbeeld, Al Barsha, bestaat uit lapjes grond die aan de Emirati's zijn geschonken als onderdeel van het "Sheikh Zayed housing programme". Voorwaarde voor het verkrijgen van de grond is dat de eigenaar zelf binnen tien jaar daarop een huis moet bouwen. Om dat te faciliteren krijgt men een rentevrije lening van 600,000 dirham, zeg maar 120,000 Euro. Ook worden jongen Emirati's gestimuleerd een opleiding in het buitenland te volgen en veelal wordt dat door de overheid geheel of gedeeltelijk gefinancierd.
Met de groei van de Emiraten en de toename van het aantal expats is er de afgelopen jaren een nieuw sentiment ontstaan; veel bedrijven worden geleid door expats en als gevolg daarvan waren er voor locals weinig carrieremogelijkheden. En dus is de Emiratization in het leven geroepen waarbij bedrijven een bepaald percentage Emirati's in dienst moeten nemen om zo de onbalans van de zakelijke macht te herstellen. Eigen volk eerst, zou je kunnen zeggen.
Met een arbeidsmarkt en een arbeidsethos die nog maar een paar decennia bestaan in combinatie met een volksaard die gericht is op relaties en persoonlijk contact levert dat interessante situaties op. Waar veertig jaar geleden de belangrijkst activiteiten bestonden uit vissen, parels duiken, kamelen houde, een beetje handel over zee en dadels kweken, is er beduiden veel veranderd. Emirati's worden benoemd in topposities in multi-nationale organisaties, maar zijn nauwelijks op de werkplek te vinden want bezig met andere dingen. Of ze zijn er wel, maar creëren chaos en rumoer door hun ongecöordineerde manier van werken. Ze houden niet van hiërarchie en leggen hun probleem neer bij wie ze maar kennen. Zo stapt een call center agent rustig naar de Vice President Corporate Affairs, die dan ook graag een luisterend oor biedt en vervolgens alle management lagen door elkaar schudt om een futiel probleem op te lossen. Inmiddels is er ook een nieuwe generatie Emirati's die, veelal opgeleid in het buitenland, beschikt over werkervaring in multinationals en die wel efficiënt opereren en resultaatgericht en ambitieus zijn. Maar ja, het gemiddelde vermogen per hoofd van de bevolking in de Emiraten is een getal dat in de Staatsloterij niet zou misstaan, dus je moet wel van goeden huize komen om dag in dag uit naar je werk te gaan voor een salaris dat eigenlijk alleen de onkosten hoeft te dekken.
Maar goed Emiratization is het nieuwe modewoord in de media en op de arbeidsmarkt en de strijd is losgebarsten om de meeste en beste emirati's van de pak 'em beet drie- tot vierhonderduizend die tot de actieve beroepsbevolking behoren. En als semi-overheidsbedrijf Etiha moeten we natuurlijk ons steentje bijdragen. Kortom, nooit een vervelend moment in de wetenschap dat Emirati's in de komende jaren in alle lagen van het bedrijf de dominante nationaliteit moeten zijn; dat kan nog leuke belevenissen opleveren
Het is grappig hoe deze stukjes altijd een soort van zichzelf schrijven. Ik begin met een gebeurtenis of ideetje en dan is het maar afwachten waar het eindigt. Ik was niet van plan een semi-sociologische verhandelin op te hangen, maar ja het gaat zoals het gaat. Volgende keer misschien weer een leuk stukje...
Met de groei van de Emiraten en de toename van het aantal expats is er de afgelopen jaren een nieuw sentiment ontstaan; veel bedrijven worden geleid door expats en als gevolg daarvan waren er voor locals weinig carrieremogelijkheden. En dus is de Emiratization in het leven geroepen waarbij bedrijven een bepaald percentage Emirati's in dienst moeten nemen om zo de onbalans van de zakelijke macht te herstellen. Eigen volk eerst, zou je kunnen zeggen.
Met een arbeidsmarkt en een arbeidsethos die nog maar een paar decennia bestaan in combinatie met een volksaard die gericht is op relaties en persoonlijk contact levert dat interessante situaties op. Waar veertig jaar geleden de belangrijkst activiteiten bestonden uit vissen, parels duiken, kamelen houde, een beetje handel over zee en dadels kweken, is er beduiden veel veranderd. Emirati's worden benoemd in topposities in multi-nationale organisaties, maar zijn nauwelijks op de werkplek te vinden want bezig met andere dingen. Of ze zijn er wel, maar creëren chaos en rumoer door hun ongecöordineerde manier van werken. Ze houden niet van hiërarchie en leggen hun probleem neer bij wie ze maar kennen. Zo stapt een call center agent rustig naar de Vice President Corporate Affairs, die dan ook graag een luisterend oor biedt en vervolgens alle management lagen door elkaar schudt om een futiel probleem op te lossen. Inmiddels is er ook een nieuwe generatie Emirati's die, veelal opgeleid in het buitenland, beschikt over werkervaring in multinationals en die wel efficiënt opereren en resultaatgericht en ambitieus zijn. Maar ja, het gemiddelde vermogen per hoofd van de bevolking in de Emiraten is een getal dat in de Staatsloterij niet zou misstaan, dus je moet wel van goeden huize komen om dag in dag uit naar je werk te gaan voor een salaris dat eigenlijk alleen de onkosten hoeft te dekken.
Maar goed Emiratization is het nieuwe modewoord in de media en op de arbeidsmarkt en de strijd is losgebarsten om de meeste en beste emirati's van de pak 'em beet drie- tot vierhonderduizend die tot de actieve beroepsbevolking behoren. En als semi-overheidsbedrijf Etiha moeten we natuurlijk ons steentje bijdragen. Kortom, nooit een vervelend moment in de wetenschap dat Emirati's in de komende jaren in alle lagen van het bedrijf de dominante nationaliteit moeten zijn; dat kan nog leuke belevenissen opleveren
Het is grappig hoe deze stukjes altijd een soort van zichzelf schrijven. Ik begin met een gebeurtenis of ideetje en dan is het maar afwachten waar het eindigt. Ik was niet van plan een semi-sociologische verhandelin op te hangen, maar ja het gaat zoals het gaat. Volgende keer misschien weer een leuk stukje...
