In Beijing heb ik een heerlijke Peking-eend, eigenlijk zou het nu Beijing-eend moeten heten(?), gegeten met een lekker Tsingtao biertje. Chengdu is de hoodstad van de provincie Szechuan, maar volgens mijn collega's een kleinere en veel rustiger stad dan Beijing. Volgens Wikipedia wonen er een slordige veertien miljoen inwoners, dus het is maar wat je klein noemt. Chengdu is een toeristische bestemming, maar vooral voor Chinezen zelf. Ook in Chengdu wil ik graag een lokale specialiteit eten en dus word ik meegenomen naar een van de talrijke "hot pot" restaurants in het centrum van de stad.Het is een soort eetlokaal met houten vierkante tafels met vier banken eromheen. In het midden staat, verdiept opgesteld door een gat in de tafel, een flinke gasbrander opgesteld.
Via een lijst op een klembord moet je zelf de bestelling invullen. Gelukkig ben ik samen met twee chinese collega's, want het menu is alleen in het Chinees en ik heb geen idee wat er komen gaat. De hot pot bijkt een soort vierkante fondue-pan te zijn, met in het midden een apart compartiment en zo heb je twee verchillend gekruide vloeistoffen om in te fondueen. Het middengedeelte is een soort kippenbouillon met tomaat en melk of zo. In de buitenring drijven chili's, veeeeel chili's! Bij navraag blijkt dat er ongeveer een kilo rode pepers in de bouillon dobbert. Onder de chili's bevinden zich nog een paar handjes peperkorrels. Het geheel is een behoorlijke, zeg maar gerust ontzettend, spicy vloeistof waar je je vlees, vis en groenten in laat zakken.
Als vervolgens de verschillende gerechten worden afgeleverd, blijkt dat mijn collega's inderdaad echt lokale gerechten hebben besteld, met een paar exotica als attractie. Naast de paddenstoelen en andere groenten is er rundvlees, varkensvlees en vis. Oh ja, er zijn ook varkenshersenen en een soor runder-pees(?). Ook is er een gerecht waarvan ik aanvankelijk denk dat het het dessert is, maar dat blijkt eendenbloed te zijn. Het is op de een of andere manier is voorbereid, waardoor het een gelatine-achtige consistentie heeft en is in een soort ruitpatroon voorgesneden, zodat je het in blokjes in de soep kan laten glijden.
Met soeplepels schep je de gare onderdelen op een bordje en met chopsticks doop je die vervolgens in een soort sesamolie waaraan verse knoflook en koriander zijn toegevoegd. De overmatige hoeveelheid peper maakt dat zelfs kortgekookte hapjes een soort basis-smaak ontwikkelen die je lippen doet tintelen en je smaakpapillen flink door elkaar schudden. Eerlijk gezegd verheug ik me niet op de varkenshersenen, maar het zou onbeleefd zijn om te weigeren. En dus verman ik me en pak een flinke hap op met m'n chopsticks. Ik slinger de hersenen even flink door de olie en probeer ter camouflage flink wat knoflook en koriander mee te scheppen. Daar gaat 'ie dan...hap, kauw, kauw, kauw en slik. Ik moet toegeven dat het veel minder afstotelijk smaakt dan het eruit ziet. De spicy hot pot geeft er best een lekker smaakje aan en de textuur voelt een beetje aan als zwezerik, niet buitengwoon lekker, maar ook niet vies. Met een blikje ijsthee erbij lukt het me om de linker hersenhelft van het beest te verorberen. De groenten en het andere vlees smaken buitengewoon goed uit de hot pot. Ook het gestolde en nu gekookte eendenbloed komt op mijn bordje terecht. Eenmaal in je mond kun je het gemakkelijk met je tong tegen je verhemelte kapotdrukken waarop er een soort warme explosie plaatsvindt.Gelukkig is collega E. gek op het bloed en werkt zich als een vampier door de helft van de lekkernij heen. Als bijgerechten zijn er knol- en aardappelachtige gekookte groenten en mais die je desgewenst uit het vuistje kunt wegknabbelen. Het valt me op dat deze zowel bij het ontbijt, de lunch alsook het avondeten worden genuttigd. Dat geldt overigens ook voor noedels; versgedraaid en gekookt gaan die er altijd wel in.
Zo heb ik tijdens een kort bezoek aan China, wat een buitengewoon fascinerend land is, mijn culinaire grenzen toch weer een beetje bijgesteld. Ik zou er ook graag nog eens terugkeren en wat meer van de cultuur meekrijgen. In Oktober moeten we in Shanghai opnieuw een groep mensen aannemen, dus wie weet komt de keuken daar ook nog aan de beurt...
Via een lijst op een klembord moet je zelf de bestelling invullen. Gelukkig ben ik samen met twee chinese collega's, want het menu is alleen in het Chinees en ik heb geen idee wat er komen gaat. De hot pot bijkt een soort vierkante fondue-pan te zijn, met in het midden een apart compartiment en zo heb je twee verchillend gekruide vloeistoffen om in te fondueen. Het middengedeelte is een soort kippenbouillon met tomaat en melk of zo. In de buitenring drijven chili's, veeeeel chili's! Bij navraag blijkt dat er ongeveer een kilo rode pepers in de bouillon dobbert. Onder de chili's bevinden zich nog een paar handjes peperkorrels. Het geheel is een behoorlijke, zeg maar gerust ontzettend, spicy vloeistof waar je je vlees, vis en groenten in laat zakken.
Als vervolgens de verschillende gerechten worden afgeleverd, blijkt dat mijn collega's inderdaad echt lokale gerechten hebben besteld, met een paar exotica als attractie. Naast de paddenstoelen en andere groenten is er rundvlees, varkensvlees en vis. Oh ja, er zijn ook varkenshersenen en een soor runder-pees(?). Ook is er een gerecht waarvan ik aanvankelijk denk dat het het dessert is, maar dat blijkt eendenbloed te zijn. Het is op de een of andere manier is voorbereid, waardoor het een gelatine-achtige consistentie heeft en is in een soort ruitpatroon voorgesneden, zodat je het in blokjes in de soep kan laten glijden.
Met soeplepels schep je de gare onderdelen op een bordje en met chopsticks doop je die vervolgens in een soort sesamolie waaraan verse knoflook en koriander zijn toegevoegd. De overmatige hoeveelheid peper maakt dat zelfs kortgekookte hapjes een soort basis-smaak ontwikkelen die je lippen doet tintelen en je smaakpapillen flink door elkaar schudden. Eerlijk gezegd verheug ik me niet op de varkenshersenen, maar het zou onbeleefd zijn om te weigeren. En dus verman ik me en pak een flinke hap op met m'n chopsticks. Ik slinger de hersenen even flink door de olie en probeer ter camouflage flink wat knoflook en koriander mee te scheppen. Daar gaat 'ie dan...hap, kauw, kauw, kauw en slik. Ik moet toegeven dat het veel minder afstotelijk smaakt dan het eruit ziet. De spicy hot pot geeft er best een lekker smaakje aan en de textuur voelt een beetje aan als zwezerik, niet buitengwoon lekker, maar ook niet vies. Met een blikje ijsthee erbij lukt het me om de linker hersenhelft van het beest te verorberen. De groenten en het andere vlees smaken buitengewoon goed uit de hot pot. Ook het gestolde en nu gekookte eendenbloed komt op mijn bordje terecht. Eenmaal in je mond kun je het gemakkelijk met je tong tegen je verhemelte kapotdrukken waarop er een soort warme explosie plaatsvindt.Gelukkig is collega E. gek op het bloed en werkt zich als een vampier door de helft van de lekkernij heen. Als bijgerechten zijn er knol- en aardappelachtige gekookte groenten en mais die je desgewenst uit het vuistje kunt wegknabbelen. Het valt me op dat deze zowel bij het ontbijt, de lunch alsook het avondeten worden genuttigd. Dat geldt overigens ook voor noedels; versgedraaid en gekookt gaan die er altijd wel in.
 |
| collega's C & E uit Beiijng |
 |
| Chengdu hotpot |
Zo heb ik tijdens een kort bezoek aan China, wat een buitengewoon fascinerend land is, mijn culinaire grenzen toch weer een beetje bijgesteld. Ik zou er ook graag nog eens terugkeren en wat meer van de cultuur meekrijgen. In Oktober moeten we in Shanghai opnieuw een groep mensen aannemen, dus wie weet komt de keuken daar ook nog aan de beurt...
 |
| Restaurant...tja, hoe heet 't ook alweer? |
