Het is zaterdagochtend en vandaag heeft echtgenote J. drie groepen training van half acht tot en met half elf. De groepen zitten in principe vol met zeven tot acht honden en hun bezitters, maar het is altijd afwachten wie er al dan niet op komen dagen; het blijft Dubai. De laatste weken lijkt het hier meer op een speeltuin dan een hondenschool met hele families inclusief kinderen en housemaids. De trampoline, schommelbank en zandbak komen erg van pas en zo is er vertier voor de hele familie.
Ik neem even voor zeven uur de benen om onze eigen en pleeghonden even door de desert te jagen zodat ze lekker moe zijn en een deel van de dag voor pampus liggen. Als ik naar buiten stap met rugzak met water en de honden in mijn kielzog valt het op dat het fris aan het worden is en moet ik even terug om een trui op te halen. Ja, zelfs hier kennen we een vorm van seizoenen en als het voor de deur al fris is, dan is het in de desert nog een paar graden koeler. Het is even zoeken, maar dan vind ik toch nog ergens een oude trui die past.
Als ik aankom bij de rotonde die naar het stuk woestijn leidt, geeft de temperatuur meter in de auto veertien graden celsius ann; brrr! Eenmaal in de woestijn is het met dit weer drukker dan ooit; een groepje locals met hun 4-wheel drives heeft kennelijk de nacht in de woestijn doorgebracht en maakt zich op om nog wat benzine te verbranden. Hun tijdelijke kampement is afgezet met een kring van rondgestrooide verpakkingen, flesjes en blikjes die ze niet meer nodig hebben. Met veel motorgeraas gaat een van hen nog een paar takken halen voor op het open vuur. Niet lopend, nee uiteraard met de auto. Het blijft een raar gezicht om iemand in traditionele kandoora (zo'n witte jurk) te zien met daarover een winterjas. Op de een of andere manier past dat niet bij elkaar. Verderop staat een auto geparkeerd; kennelijk liggen de bestuurder en passagiers nog binnen te slapen? Er komt nog een auto met aanhanger aanrijden met daarop een quad-bike.
Ik loop mijn gebruikelijke stuk over de weg en sla dan linksaf de duinen in voor de broodnodige portie cross-country fitness. Het zand dat in mijn schoenen sijpelt is zowaar koud aan mijn voeten. Ik heb in principe een hekel aan zand tussen mijn tenen of in schoenen en slippers, maar hier is er geen ontkomen aan. Het heeft lange tijd gekost voordat ik me eroverheen heb kunnen zetten en nu gewoon doorstap met schoenen vol met zand. Tja, iedereen heeft recht op zijn zwakke plekken... Bella en Safa nemen zoals meestal de benen op zoek naar een sappig konijn en een verse kamelenkeutel. Ondanks herhaald fluiten en roepen is de natuur sterker dan de conditionering, of ben ik gewoon een slechte baas? Enfin, Peppi en pleeghonden Ozzie en Kim blijven in ieder geval wel bij me; 60% van de roedel volgt de baas tenminste.
Op de terugweg en weer op het verharde rechte pad, kom ik de baas van Bo tegen met nog een hond en heur eigenaars Grappig is dat iedereen de naam van elkaars honden altijd kent, maar van de baasjes bijna nooit. We kletsen even over de drukte in de woestijn en vervolgen ieder onze eigen koers.
Als ik bij de auto terugkom, water uitdeel en de radio aanzet om het wachten op de andere twee honden te veraangenamen, zie ik verderop nog een local iets aan een touw boven zijn hoofd rondzwaaien. Dit stelt een prooi voor om zijn valk te lokken. Hij slaakt er aparte kreten bij om de vogel aan te moedigen. Uiteindelijk komt de valk aanzweven en eenmaal gevangen keert het duo terug naar hun auto. Ik zie vandaag niet de meneer met zijn modelvliegtuigje; misschien slaapt 'ie vandaag uit? Uit de geparkeerde auto zijn inmiddels twee figuren gekropen; een BMO en een jonge vent. BMO is een grapje onder expats en staat voor "Black Moving Object". Politiek incorrect, maar wel grappig en soms toepasselijk.
Na een half uur behaagt het de twee dames Bella en Safa om zich weer bij de groep te voegen. Bo, z'n baasje en het andere trio zijn ondertussen reeds vertrokken, maar niet nadat ze me succes hebben gewenst met de "wacht". Maar goed, het viel mee vandaag en dus keren we eveneens huiswaarts. Zaterdagochtend in Dubai; het is negen uur in de ochtend en de trui kan uit. Gelukkig is de winter hier alleen 's ochtends van toepassing! Nog een prettig weekeinde...
Ik neem even voor zeven uur de benen om onze eigen en pleeghonden even door de desert te jagen zodat ze lekker moe zijn en een deel van de dag voor pampus liggen. Als ik naar buiten stap met rugzak met water en de honden in mijn kielzog valt het op dat het fris aan het worden is en moet ik even terug om een trui op te halen. Ja, zelfs hier kennen we een vorm van seizoenen en als het voor de deur al fris is, dan is het in de desert nog een paar graden koeler. Het is even zoeken, maar dan vind ik toch nog ergens een oude trui die past.
Als ik aankom bij de rotonde die naar het stuk woestijn leidt, geeft de temperatuur meter in de auto veertien graden celsius ann; brrr! Eenmaal in de woestijn is het met dit weer drukker dan ooit; een groepje locals met hun 4-wheel drives heeft kennelijk de nacht in de woestijn doorgebracht en maakt zich op om nog wat benzine te verbranden. Hun tijdelijke kampement is afgezet met een kring van rondgestrooide verpakkingen, flesjes en blikjes die ze niet meer nodig hebben. Met veel motorgeraas gaat een van hen nog een paar takken halen voor op het open vuur. Niet lopend, nee uiteraard met de auto. Het blijft een raar gezicht om iemand in traditionele kandoora (zo'n witte jurk) te zien met daarover een winterjas. Op de een of andere manier past dat niet bij elkaar. Verderop staat een auto geparkeerd; kennelijk liggen de bestuurder en passagiers nog binnen te slapen? Er komt nog een auto met aanhanger aanrijden met daarop een quad-bike.
Ik loop mijn gebruikelijke stuk over de weg en sla dan linksaf de duinen in voor de broodnodige portie cross-country fitness. Het zand dat in mijn schoenen sijpelt is zowaar koud aan mijn voeten. Ik heb in principe een hekel aan zand tussen mijn tenen of in schoenen en slippers, maar hier is er geen ontkomen aan. Het heeft lange tijd gekost voordat ik me eroverheen heb kunnen zetten en nu gewoon doorstap met schoenen vol met zand. Tja, iedereen heeft recht op zijn zwakke plekken... Bella en Safa nemen zoals meestal de benen op zoek naar een sappig konijn en een verse kamelenkeutel. Ondanks herhaald fluiten en roepen is de natuur sterker dan de conditionering, of ben ik gewoon een slechte baas? Enfin, Peppi en pleeghonden Ozzie en Kim blijven in ieder geval wel bij me; 60% van de roedel volgt de baas tenminste.
Op de terugweg en weer op het verharde rechte pad, kom ik de baas van Bo tegen met nog een hond en heur eigenaars Grappig is dat iedereen de naam van elkaars honden altijd kent, maar van de baasjes bijna nooit. We kletsen even over de drukte in de woestijn en vervolgen ieder onze eigen koers.
Als ik bij de auto terugkom, water uitdeel en de radio aanzet om het wachten op de andere twee honden te veraangenamen, zie ik verderop nog een local iets aan een touw boven zijn hoofd rondzwaaien. Dit stelt een prooi voor om zijn valk te lokken. Hij slaakt er aparte kreten bij om de vogel aan te moedigen. Uiteindelijk komt de valk aanzweven en eenmaal gevangen keert het duo terug naar hun auto. Ik zie vandaag niet de meneer met zijn modelvliegtuigje; misschien slaapt 'ie vandaag uit? Uit de geparkeerde auto zijn inmiddels twee figuren gekropen; een BMO en een jonge vent. BMO is een grapje onder expats en staat voor "Black Moving Object". Politiek incorrect, maar wel grappig en soms toepasselijk.
Na een half uur behaagt het de twee dames Bella en Safa om zich weer bij de groep te voegen. Bo, z'n baasje en het andere trio zijn ondertussen reeds vertrokken, maar niet nadat ze me succes hebben gewenst met de "wacht". Maar goed, het viel mee vandaag en dus keren we eveneens huiswaarts. Zaterdagochtend in Dubai; het is negen uur in de ochtend en de trui kan uit. Gelukkig is de winter hier alleen 's ochtends van toepassing! Nog een prettig weekeinde...
