Wellness

Bij Etihad geven we om het welzijn van onze medewerkers en dus wordt er regelmatig iets georganiseerd rondom thema's als borstkanker-preventie, gezond leven enzo. Gisteren was er voor het eerst een dag speciaal voor mannen rondom wellness. Ik heb hier meestal geen tijd voor, maar kreeg de suggestie om als lid van het HR management team toch ook mijn neus even te laten zien. Voor de interne PR welteverstaan. Dus toog ik met mijn collega Osman naar het auditorium van onze training academy. Aldaar waren collega's van onze medical department; artsen en zusters om ons te begeleiden en de instructeurs van ons Fit2Fly fitness team heetten iedereen van harte welkom. Bij het zien van deze buitengewoon fitte dames, hielden we meteen de buik in om toch vooral zo fit mogelijk over te komen. Onze wellness ging meteen met sprongen omhoog.

Eerst werden we naar een stand gedirigeerd waar bloeddruk en hartslag werden gemeten. En daar ging het meteen fout; mijn bloeddruk bleek te hoog en dus moest ik mee naar dokter Nadia voor een verder consult. Dat bleek vooral te bestaan uit een formulier dat door de dokter werd ingevuld voor een bloedtest. Geen idee wat ze allemaal aankruiste; al die termen in het engels zijn toch was lastiger te volgen. Maar goed, voor een bloedtest moet ik nuchter naar de kliniek, dus dat kan pas volgende week een keer....als het er uberhaupt van komt. Maar, erg gersustellende klonken de termen allemaal niet. Daarna volgde een bloedsuiker-test; prik in de vinger en met een glucose metertje word je ter plekke geanalyseerd. De zuster zei eerst nog opwekkend voorafgaand aan de prik: "it's all in the mind and does not hurt". Na de prik zei ze: "this is real...sorry'.

De volgende stap was longinhoud meten; zo'n soort kaleidoscoop waar je zo hard mogelijk in moet blazen. Gelet op mijn leeftijd en het feit dat ik een ex-roker ben, kwam ik er nog redelijk vanaf. De beste man vertelde opgewekt dat verloren gegane long-capaciteit nooit meer terug komt. Fijn, bedankt; ik voel me meteen een stuk beter. Osma, kwam er echer slechter vanaf. Bij het aflezen van zijn score zei de man: "oh my god, this is not good". Hij had nog een reserve-testapparaatje liggen en gaf die spontaan aan Osman met de mededeling: "test every day and record the score, but make a doctor's apppointment as soon as possible". Enigzins ontdaan verliet Osman de stand en ging eerst maar eens een sigaretje roken om een beetje bij te komen.

Als laaste test was er de BMI-index. Met je sokken schoenen uit op de weegschaal en met gestrekt armen moest je een soort handvat voor je houden. Vooraf waren leeftijd en lengte in het handvatje getoetst. De uitslga werd op een papiertje geschreven met een overzicht van scores and lengtes and je persoonlijke resultaten. Haar korte uitleg was: "your muscles are good,but you have too much fat". De dokter van uitleg herhaalde dat en gaf de tips gezonder te eten en meer te bewegen.

Ik weet het niet, maar van al die wellness werd ik tot nu toe niet echt vrolijker en Osman had ik al een half uur niet gezien. Toen vervolgens mijn telefoon ging had ik gelukkig een excuus om de bijeenkomst te verlaten. Ha, een spoedoverleg over een escalatie met betrekking tot een medewerker...even iemand ontslaan om de zinnen te verzetten. Wat ik aan de wellness heb overgehouden is een goede indruk van hoet je eruit kunt zien als je fit bent, maar mijn hemel; het is hard werk.

Kapot

Na twee jaar in hetzelfde huis in Dubai is alles kapot, kapot geweest of bijna kapot. De "stijl" van bouwen, dingen maken en dingen fixen is ietwat anders dan in Nederland dus alles is op enig moment....... kapot.
Het is enigszins verontrustend om te zien/horen dat kids hier aan gewend zijn geraakt...."kapot, weggooien dan maar?"
Van de 18 lampen op de 18 palen rondom het huis zijn er minstens 8 kapot.... gloeilamp werkt niet meer, sierbol is eraf gevallen, stroom-doorvoer werkt niet optimaal, etcetera!
Het is elke dag weer spannend welke airco in welke slaapkamer nog werkt of welke niet of minder werkt; kapot!
De garage deur is een lang slepend probleem; een fijne afstandbediening in de auto, een soort knipperend lampje vlak bij de deur maar een motor die minder dan optimaal draait....kapot! Iedere dag moet de vol-automatische garage deur handmatig worden geopend. (soms 4 keer per dag...!)
Sprinkler-dingetje in de tuin...natuurlijk waren we te zuinig om een adequaat sprinkler syseem aan te leggen in een huurhuis... Een handige "hand-sprinkler" doet het werk....kapot! Iedere dag sta ik nu met de tuinslang indivuele grassprieten te voorzien van water.
Handige rolgordijnen opgehangen om de heftige middag-zon buiten te sluiten....prima matjes maar helaas ophang-systeem; kapot.
Het is een beetje gek maar toch maar een wasdroger aangeschaft om handig de was met name de handdoeken adequaat te drogen.....dagelijks gerammel, gepiep en een hoop stof wat wordt uitgespuugd terwijl handdoeken drijfnat ronddraaien in de trommel...kapot!
Elke drie maanden moet ik een nieuw strijkijzer aanschaffen....heel raar maar schijnt hier normal te zijn....kapot!
En dan heb ik het nog niet over niet werkende douche-koppen, boilers, zwembadpompen, sloten van hekjes, grasmaaiers, vaatwassers, airco auto, koffie zet apparaat, gasfornuis....alles gaat kapot maar hier wel een beetje eerder dan je zou verwachten!
(door J.v.K)

Zorg

Een van mijn collega's, ik noem hem even Osman, komt uit Libanon. Libanezen zijn in mijn ervaring veelal opgewekte en positief ingestelde mensen. Ze houden van  mooie kleren, mooie auto's, een beetje blingbling, lekker eten en drinken, kortom van het goede leven. De Libanese keuken is ook de meeste diverse en kent bijzonder lekkere gerechten. Libanezen zijn gastvrij en ruimhartig en als je naar de recente geschiedenis van het land kijkt, dan is dat best bijzonder. Gelukkig is het al een aantal jaren politiek stabieler en gaat het economisch redelijk goed. Beiroet staat bekend als "het Parijs van het midden Oosten" en is een bezoek zeker waard.

Osman komt uit een goed nest. Zijn vader was diplomaat en hij is liberaal opgevoed. Hij was vrij in zijn studie- en werkkeuze en werkt al acht jaar in Abu Dhabi. Ook Osman's broer woont en werkt er en hun moeder komt regelmatig op bezoek om te kijken of de kinderen het goed maken. Vader blijft dan in Libanon; hij is inmiddels enkele jaren gepensioneerd, heeft genoeg gereisd in zijn leven en volgt het nieuws liever via de zes kranten die hij dagelijks leest.

Recent werden de dagelijkse beslommeringen overschaduwd doordat Osman's oom ziek werd. Leukemie en een buitengewoon agressieve variant. Het is de jongste broer van Osman's vader en een van acht broers en zussen. Onmiddellijk kwam de familie in aktie om de broer te steunen, want delen doe je in goede en ook slechte tijden. Het plaatselijke ziekenhuis werd vanaf dat moment wekelijks bezocht door een busje vol met familie, vrienden en bekenden, allemaal om bloed te doneren. Ook voor de medische voorzieningen en medicijnen springt de familie bij en sprokkelt in drie maanden tijd ruim honderduizend dollar bij elkaar voor de benodigde chemotherapie en ziekenhuisopnames. Want hoewel er wel zorgverzekeringen zijn, hebben de meeste mensen er geen; en trouwens dit soort behandelingen wordt dan sowieso niet gedekt. En als je het je dan niet kunt veroorloven, trek je dus bij voorbaat aan het kortste eind.

Het mag uiteindelijk allemaal helaas niet baten; na iets meer dan drie maanden strijd komt Osman's oom te overlijden. Achtenveertig jaar was hij en hij laat een vrouw en twee jonge kinderen achter. In het Midden Oosten worden overledenen veelal binnen vierentwintig uur begraven. Dit wordt mede door het klimaat en de religie voorgeschreven. En dus is zijn oom al begraven voordat Osman in Libanon arriveert.

In de afgelopen dagen moest  ik aan dit verhaal denken, toen ik de commotie zag in Nederland naar aanleiding van het nieuwe regeerakkoord. Ik weet het, ik weet het, het is niet aan mij om vanuit het verre Dubai een beetje kritiek te hebben op de huidige nederlandse situatie. Natuurlijk zit niemand te wachten op hogere maandelijkse uitgaven voor de zorgverzekering. Aan de andere kant, een paar honderd Euro voor gegarandeerd goede zorg door de overheid inclusief medicijnen; het kan nog altijd slechter. Is zo toch misschien het glas weer een beetje halfvol...?

Boeken

Ooit was ik op weg naar een mooie carriere als boekhandelaar. Na jarenlang een zaterdagbaantje te hebben gehad bij boekhandel Paagman, werkte ik voor de wetenschappelijke Boekhandel A. Houtschildt in Den Haag en volgde de parttime opleiding tot boekverkoper. Houtschildt leverde boeken en publicaties aan nationale en internationale (universiteits)bibliotheken, maar waren daarnaast gespecialiseerd in militaria en zeer gerenommeerd op dat gebied. Vier keer per jaar bracht Houtschild een knipselcatalogus uit die naar een behoorlijk grote verzendlijst werd gestuurd. Dat weet ik nog, want het in de enveloppen stoppen van die catalogus was mijn bijdrage aan het geheel. Vervolgens kwamen de klanten de boeken bekijken en kopen of bestellen. De doelgroep voor militaria bestaat uit een bijzonder publiek, van legerbibliotheken en officieren tot rechts-radicale types waarvan je vermoed dat ze stiekum een hakenkruis op hun rug hebben staan. Ik had zelf in ieder niet zoveel op met het onderwerp en wellicht is die carriere daarom een zachte dood gestorven. Nou ja, als je ziet hoe het tegenwoordig met de gemiddelde boekhandel gaat, dan was dat misschien nog niet zo'n ongelukkige afslag...

Wat ik er wel aan over heb gehouden is een passie voor boeken. Ik kan moeilijk een boekhandel voorbij lopen zonder even rond te neuzen en te snuffelen; de geur van drukinkt en papier en de verse stapels boeken, liefst nog in plasticfolie verpakt...heerlijk. In de Dubai Mall is een vestiging van Kinokuniya, een Japanse keten van boekhandels van formaat. Je kunt er zo een paar uur rondbrengen. Wat ze er helaas niet hebben, zijn Nederlandstalige boeken. En als je het grootste deel van de dag Engels spreekt, dan is een half uurtje ontspannen een nederlands boek lezen buitengewoon prettig. En dus torsen we na een bezoek aan Nederland niet alleen stapels onderbroeken en pyjama's van de Hema mee (waarom we die nou precies daar moeten kopen weet ik eigenlijk ook niet), zakken drop van de Albert Heijn, maar ook de laatste Leon deWinter, Herman Koch, Jens Lapidus enzovoort. Kilo's extra bagage, zeg maar rustig een hele koffer.

Terug in Dubai begint het grote genieten; die verse stapel boeken betekent weken leesplezier. Om verwarring te voorkomen hebben we een "systeem" ontwikkelt zodat we weten wie wat al gelezen heeft; alle nieuwe boeken liggen op een aparte stapel in of naast de boekenkast. En als je een boek uit hebt, zet je je paraaf op het schutblad. Zodra een boek door zowel echtgenote J. als mijzelf is gelezen, dan mag het boek gewoon in de boekenkast bij zijn soortgenoten. Maar ja, dan moet iedereen zich wel aan het systeem houden! Ik grijp echter regelmatig naast het lekkers en tref een lege plank aan, terwijl ik zeker weet dat er nog ongelezen boeken zijn. J. is dan met vier of vijf verschillende boeken tegelijk bezig. want soms blijkt na een paar pagina's of halverwege dat ze toch zin heeft in een ander boek en dan begint ze aan een vers exemplaar. Kijk, dat kan natuurlijk eigenlijk niet. Dat schept verwarring en onduidelijkheid; we moeten ons wel aan gemaakte afspraken houden. Maar goed, ik dwaal af.

Anno 2012 zou je natuurlijk veel slimmer je iPad of de een of andere e-reader kunnen gebruiken. Geen gesjouw meer met al die boeken en je kunt eenvoudig en 24/7 nieuwe titels downloaden via bol.com of andere online winkels. Maar ja, de laastste keer had ik het geluk dat boekhandel De Vries in Zierikzee, waar we altijd inkopen, een door de auteur gesigneerd exemplaar had van de nieuwe titel "VSV" van Leon de Winter. En met een e-reader is dat natuurlijk onmogelijk. Tja, zal menigeen denken; "wat kan mij de handtekening van Leon schelen?". Maar ja, dat is de schuld van Paagman en Houtschild die mij toch een beetje tot een boekofiel voor het leven hebben gemaakt. Mochten er nou e-readers worden ontwikkeld die naar drukinkt ruiken en die gesigneerd kunnen worden, dan zal ik het nog eens overwegen. Maar tot die tijd blijft het sjouwen en hamsteren geblazen...

Catering

Gisteren was  ik op bezoek bij Abu Dhabi In Flight Catering (ADIFC), een bedrijf dat alle maaltijden bereidt voor alle luchtvaartmaatschappijen die gebruik maken van het vliegveld van Abu Dhabi. Waaronder natuurlijk Etihad, wij zijn hun grootste klant. Om onze concurrentie-positie te verstevigen heeft Etihad recent besloten om ADIFC te kopen, zodat we voortaan kunnen cateren tegen lagere kosten. En om voorbereid te zijn op een verdere organisatorische integratie, leek het me nuttig om eens te kijken hoe dat cateren in z'n werk gaat. Na een inleidend gesprek over gezamenlijke kansen en uitdagingen stelde de manager voor om, letterlijk, een kijkje in de keuken te nemen en te zien hoe het eraan toe gaat. En dat bleek best indrukwekkend. ADIFC telt zo'n zestienhonderd medewerkers die via een rooster de keuken 24 uur per dag in bedrijf houden, zeven dagen per week. 

 

Vandaag de dag heeft de keuken capaciteit voor vierentwintigduizend maaltijden per dag. Als de nieuwe aanbouw klaar is (medio volgend jaar) wordt die capaciteit vijfenveertigduizend maaltijden. Per dag! Bij de familie Spaans en van Kesteren kost het al moeite om drie maaltijden per dag op tafel te kringen. Iedere dag komt er zo'n achtduizend kilo verse groente binnen. Die groente moet worden gewassen (met chloortabletten) en gespoeld en wordt grotendeels met de hand gesneden alvorens het in diverse salades en gerechten wordt verwerkt.

 

Een eigen bakkerij maakt het deeg ter plaatse waarvan vervolgens croissants, broodjes, ciabatta's, muffins en wat dies meer zij worden gemaakt en afgebakken. De geur van vers brood, het is inmiddels bijna lunchtijd, maakt me best hongerig. Wanneer gereed worden de broodjes ter plaatse machinaal in folie verpakt en in grote kratten klaar gezet voor verdere verwerking.

 

In de warme keuken worden de gerechten bereid; een grote bak met shish taoukh staat te pruttelen op het vuur. Een blad met roergebakken groente wordt door de Chinese kok in een kar geschoven en een kar met minstens tien bladen met gebakken biefstukken staat klaar om de "chiller" in te gaan. Want eenmaal gaar, moeten de gerechten zo snel mogelijk afgekoeld worden tot minder dan 5 graden Celsius om vervolgens in de koeling te wachten op verdere verwerking. Alles volgens de voedselnormen van HACCP. Kwaliteitsmedewerkers controleren continue of alles goed gaat,of de temperatuur van het voedsel niet te warm of koud is en overal zijn de produkten gecodeerd met datum, temperatuur en voor welke bestemming het is. Rob Geus van de smaakpolitie zou hier vast heel blij van worden. Ha,  die Rob!

 

 

Dan is er tot slot een ruimte waar alle gerechten in de bekende aluminium bakjes worden gedaan naar aanleiding van een live-voorbeeld en een boek met foto's ter ondersteuning; zestig gram groente, tachtig gram aardappelpuree en 60 gram vlees, de shish taouk van zojuist wordt hier ingeschept en verpakt. In een vliegtuig worden gemiddeld zo'n honderd trolleys met eten, bestek, borden, nootjes, (fris)drank, koffie en thee geladen. Oh ja, en dan vergeet ik nog de duty free artikelen. Bij terugkomst zitten die trolleys vol met afval, resten en afwas; ook dat wordt hier verwerkt, gesorteerd, afgewassen en weer gereed gemaakt voor de volgend vlucht. Het is indrukwekkend om te zien hoe het allemaal logistiek in elkaar steekt en naadloos werkt.

 

Het huidige ADIFC gebouw is een oudere bedrijfshal en was voorheen een pakhuis. Met als gevolg; geen ramen, geen daglicht en een eerdere uitbreiding die zich voornamelijk in de kelder afspeelt. Stel je je voor dat je acht uur lang groente staat te wassen en schrobben zonder dat je kunt zien of het dag of nacht is buiten? Dat zou in Nederland niet acceptabel zijn, misschien toch Rob eens uitnodigen voor een SBS6 keurmerkbezoek...

Eetgewoontes

Ook onze viervoetige vrienden hebben zo hun eigen manier van eten, logisch; 't zijn net mensen. Meestal eten ze in een groepje bij elkaar in een kamer. Allemaal netjes wachten tot de laatste hond zijn of haar bak voor zich heeft en als dan het commando "Okee!" klinkt, is het aanvallen geblazen. De meeste honden eten in een redelijk normaal tempo en vinden het leuk als ze hun bak leeg hebben om dan nog even een rondje te doen langs de andere bakken. Je weet nooit, misschien heeft die dropveter wel wat laten liggen... Sommige honden laten spontaan een boer na het eten, dat vatten we dan maar op als een teken van waardering, net als de Chinezen.

We hebben ook een paar kostgangers die een speciale behandeling vragen. Zo is er Gino, de labrador met overgewicht, die altijd komt overzomeren. Als Gino er is hangt er een briefje op het washok met de tekst "pas op, Gino is in the house". Gino doet alles voor eten. Hij is ooit gevonden met de deur van het washok open en zijn kop diep in de voorraadton met hondenbrokken. Paradijs moet het zijn geweest voor die paar minuten dat het duurde voordat hij werd ontdekt. Gino, en dat geldt voor veel labradors, eet niet, maar stofzuigt. Binnen twintig seconden is de bak leeg en dan kijkt 'ie je aan met zo'n blik van "oeps, op. Is er nog meer?" Dus hebben we voor Gino een eigen manier van eten bedacht; in de achtertuin gooien we zijn bak voer leeg over de grond. Zo moet 'ie in ieder geval een paar vierkante meter stofzuigen om alle brokken te inhaleren en dat kost hem minsten drie minuten in plaats van twintig seconden.

Andere bijzonder eters zijn de Kelly-vierling; Oscar, Teddy, Buster en Buddy. Een mix van poedels en bichon frise's die vooral een uitdaging vormen om dat ze om het minste of geringste met elkaar in gevecht raken. Althans Buster (van wie we denken dat ze wellicht verstandelijk gehandicapt is) vliegt Teddy aan (die al aan de Prozac is. Ik zweer het; ieder dag een kwart pilletje!) en als je ze probeert uit elkaar te halen dan vliegt Buster jou aan. En dat doet ze dan omdat iemand naar haar bakje eten eten kijkt, of zo. En als die twee vechten dan zijn ze nauwelijks uit elkaar te krijgen, ze gaan helemaal door het lint. Dus de Kelly's eten in hun eigen kamer en bij voorkeur stuur ik de labiele tweeling ieder in een aparte crate; voorkomen is beter dan genezen.

Van de zomer hadden we voor viervoeters een bijzondere middag-snack bedacht; in een ijsklontjes bakje doe je in elk vakje een stukje knakworst, vul de compartimentjes met afgekoelde bouillon, in de vriezer ermee en je hebt heerlijk knakworst-ijsklontjes. Ze gaan erin als koek. Gino en consorten nuttigen ze als eenhaps-snack en honden als Safa (onze Saluki) liggen er vijf minuten aan te likken voordat het ijsje op is. Maar alle honden vonden het heerlijk. En het houdt ze weer even bezig, zo gedurende een lange en hete zomerdag.

Nog even en dan begint het BBQ-seizoen weer. Dan gaan veel mensen naar de woestijn voor een middagje plezier, steken 's avonds de BBQ aan en laten vervolgens alles, op z'n Dubais, gewoon liggen. 's Ochtends vroeg, als we dan in de desert gaan wandelen, is het een pretontbijt voor de honden en hoeven we ze bij thuiskomst niks meer te geven. Geen idee wat ze dan allemaal opvreten, maar ja, veel erger dan kamelenkeutels zal het vast niet zijn.
  

Wereldrecord

Zojuist zat ik te kijken naar een live-uitzending op de BBC waarin Oostenrijker Felix Baumgartner op ruim negendertig kilometer(!) hoogte uit zijn ruimtevaartcapsule is gesprongen in een poging als eerste parachutist de geluidsbarriere te doorbreken. Voor de zekerheid had ik naast me op de laptop National Geographic aan staan, zodat ik verzekerd was van een goed beeld. En het lukte Felix; hoogste parachutesprong ooit en een maximum snelheid van ruim elfhonderd kilometer per uur tijdens zijn vrije val van ruim vier minuten. Hoppa, die is in de pocket. Als Baumgartner veilig landt en beide voeten op de grond zet in New Mexico, zakt 'ie door zijn knieen van blijdschap. En ongetwijfeld is daar enige opluchting bij.

Baumgartner is ook de naam van mijn baas bij Etihad. Ze zijn geen familie, voor zover ik weet. Mijn Baumgartner komt uit Zwitserland, die andere uit Oostenrijk. Zou je hun stamboom nagaan, dan kom je ongetwijfeld dichterbij uit. Werken bij Etihad is trouwens ook bijna topsport op dagelijks niveau. Onze vliegtuigen vliegen op gemiddeld zo'n tien kilometer hoogte, maar het zijn er wel veel meer tegelijk. Wat ik gemeen heb met mijn baas Baumgartner, is dat we allebei Peter heten. Da's in een gesprek met onze CEO nog weleens verwarrend, als we allebei menen aangesproken te worden. Maar meestal betreft dit toch die andere Peter.

Peter Baumgartner is weer op zijn manier op topniveau bezig; hij is goede vrienden met lieden als Paul Simon, spreekt Roger Federer aan met "Hee Roger" en heeft zo over de hele wereld een hele rits van vrienden en bekenden. Lieden die ik ook wel ken, maar zij kennen mij niet.

Recent waren we beiden uitgenodigd op de bruiloft van een van onze Emirati senior managers, Hareb. Hareb is midden dertig en heeft dus de huwbare leeftijd ruimschoots bereikt. Hij is van gegoede komaf en werkte in eerste instantie in het familiebedrijf, maar besloot uiteindelijk op eigen kracht carriere te maken. En dat lukt tot nu toe aardig. De plechtigheid werd gehouden in een van de zalen in het Trade Centre in Dubai, zeg maar de Amsterdamse Rai alhier. Als ik vanuit de parkeergarage het complex inloop en op een plattegrond probeer de juiste zaal te vinden, hoor ik al de traditionele locale zangers en luide muziek. Zo moeilijk zal dat niet worden, lijkt me. Vanaf de loopbrug zie ik een rij van zeker vijftig in witte kandoora geklede mannen, die met de bekende wandelstokken heen en weer zwaaien en meezingen met de muziek. Waarschijnlijk zingen ze "en we gaan nog niet naar huis", maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen.

Na de bruidegom te hebben begroet neem ik, samen met collega's waaronder Peter B, plaats in een soort grote wachtkamer. Er worden drankjes geserveerd en er zijn volop dadels. Oh ja, zo'n bruiloft is uitsluitend voor mannen. Er is ook een damesvariant, maar die is elders. Na een minuut of twintig kletsen gaat een aangrenzende zaal open, waar gedekte tafels al klaar staan. Geit, kwartel, kalfsvlees, garnalen en allerlei, veelal locale, bijgerechten staan te dampen op tafel en doen je smaakpapillen op en neer springen van vreugde. Naast ons schuiven een paar locals aan die meteen aan de slag gaan. En al gauw wordt het me duidelijk; dit is ook een soort topsport. Er wordt aan tafel niet gesproken, maar vooral geconcentreerd gegeten. Mijn buurman knaagt zich gestaag door drie kwartels heen, in rijst en andere koolhydraten is hij niet geinteresseerd, alvorens hij een handvol garnalen op zijn bord lepelt en vakkundig fileert. Als wij het voorgrecht verruilen voor een hoofdgerecht is hij al op de weg terug van het dessert-buffet dat elders in de zaal staat opgesteld. En zo gebeurt het bij de meeste tafels om ons heen. Zo'n bruiloft is een kwestie je neus laten zien, effe snel een hapje eten en gauw naar huis. Maar met zo'n ruim vijfhonderd gasten, schat ik dat we in minder dan een uur toch zeker twee miljoen calorieen hebben verorberd. Dat moet wel een wereldrecord zijn in iets, toch?

Mannetjes

Mannetjes zijn er genoeg in Dubai; zeker drie keer per week belt er iemand aan die vervolgens op het grasveldje buiten de poort voor de deur wijst en zegt: "You need gardener. Grass not good...". Op zich een interessante benadering om iemand uit te maken voor prutser en dan vervolgens je diensten aan te bieden. Ook de plaatselijke huis-aan-huis bladen staan vol met advertenties van mannetjes die ergens in gespecialiseerd zijn; AC-reparaties, hekwerken, ramen en dueren, waterpompen, ongediertebestrijding etc. Hoewel het meestal Arabisch krantjes zijn spreken de foto's voor zich; kakkerlakken, mieren en ratten springen je vanaf de pagina tegemoet.

En ze kunnen allemaal vandaag of morgen nog komen als je wilt. Dat wil zeggen, als je iets nieuws wilt aanschaffen, laten monteren dan wel aanleggen. Iets laten repareren is een heel ander verhaal. Daar lopen ze beduidend minder warm voor, want. Maar ja, er gaat hier nogal wat kapot. Zo gaat de airconditioning minstens 1 keer per maand ergens in huis op tilt. De electrische garagedeur doet 't alleen nog maar op standje handmatig en de poortdeur van de tuin klemt al zes maanden. Het gevaarte inclusief kozijn is van staal en wat doet dat bij hoge temperaturen? Juist; uitzetten en klemmen. Van al het geruk en gesjor aan de deur zijn het slot en de deurkruk spontaan ingestort. De watertoevoer van de vaatwasser, een officiele leiding met bochten en kraan is na een jaar naar de filistijnen en vervolgens staat de keuken blank. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Bij  ons vorige huurhuis zat een onderhoudscontract met de firma Hitches en Glitches. En die stonden als het moest binnen een half uur met een busje met vier man voor de deur. Ze konden niet alles fixen, maar wel veel. Onze huidige huisbaas is een Emirati en met veel moeite hebben voor elkaar gekregen dat hij het onderhoud en storingen aan de airco betaalt. Wat dat betreft zijn oorspronkelijke inwoners hier net Zeeuwen; ze bint zunig. Voor overige klussen heeft 'ie wel wat mannetjes, maar meestal moeten we die zelf betalen. En zonder uitzondering spreken ze niet of nauwelijks engels, wat de klus ook niet makkelijker maakt.

Maar goed die reparaties dus; na maanden hebben we een bedrijfje gevonden die de tuindeur heeft gefikst. Twee anderen kwamen niet opdagen, een derde beloofde terug te komen, maar kwam uiteindelijk nooit. Twee maanden bellen, wachten en nog eens bellen voor een klusje van een uur. Uiteindelijk is het voor de bakker, maar je moet wel geduld hebben. De vaatwasser doet 't ook weer; de loodgieter heeft uiteindelijk de oorspronkelijke leiding doorgezaagd en weggegooid. Hij had nog een stuk flexibele slang bij zich en die gekoppeld aan een doucheslang die ik nog in de schuur had liggen, vormt nu de nieuwe volledig flexibele watertoevoer van de vaatwasser. Hoera, niet meer afwassen. Nou die garagedeur nog. Op de een of ander manier denk ik niet dat dat gaat lukken voor het einde van ons huurcontract eind December dit jaar. Nou ja, dat zoekt de huisbaas dan maar uit...ik kan effe geen mannetjes meer zien!

Arabische toestanden

De Arabische Emiraten zijn dan wel Verenigd sinds 1971, maar hebben natuurlijk ook zo hun eigen wensen, verlangens en prioriteiten. Abu Dhabi en Dubai spelen duidelijk een hoofdrol en zijn verreweg het bekendst. De overige Emiraten; Sharjah, Ajman, Umm al Quwain, Ras al Khaimah en Fujairah kunnen zich bij lange na niet meten met hun grote broers, of zussen, zo je wilt. Het zijn slaapsteden als Alphen aan den Rijn, Almere en Boxmeer (sorry Emiel).

Als je vanuit Dubai noordwaarts rijdt, bijvoorbeeld om een flesje wijn te kopen bij Baracuda in Umm al Quwain, kom je door Sharjah en Ajman. Onderweg passeer je links en rechts halfvergane en omgevallen billboards met prachtige foto's van de droomwijken en appartementen die hier zouden verrijzen toen het allemaal nog booming was. Er staan ook skeletten van woonblokken in diverse stadia van voltooiing. Maar helaas, ze zijn niet af en slechts enkelen zullen worden afgebouwd. Verder valt er in die Emiraten weinig te beleven; een paar hotels voor een leuk weekendje weg, een waterpark en een vismarkt voor een paar leuke fotogenieke plaatjes. En verder is het vooral zand en nog eens zand wat deze Emiraten verenigt.

Dubai heeft een flinke voorsprong als het gaat om "op de kaart" staan; bij gebrek aan olie zag de toenmalige sheikh in dat iets anders voor welvaart moest zorgen en dat werden handel, toerisme en distributie. En voila, ondanks de crisis wonen er nu ruim twee miljoen mensen in Dubai en de groei wordt komend jaar geschat op zo'n 3 procent van het BNP. Niet super, maar zeker acceptabel. En zo trekt Dubai een nog altijd gestage stroom investeerders en expats aan die liever in Dubai wonen dan in Abu Dhabi. Dus met mij forensen dagelijks vele tienduizenden naar het zuiden, of "het buitenland" zoals het hier wordt genoemd.

Vorige week gooide boze stiefmoeder Abu Dhabi een nieuw wapen in de strijd: door een nieuwe aangenomen wet moeten alle medewerkers die bij de overheid, of bij aan de overheid gelieerde ondernemingen werkzaam zijn, voor eind September 2013 verhuizen naar Abu Dhabi. Zoniet, dan ontvangen ze geen housing allowance meer, een vergoeding die zo'n 30-40% uitmaakt van het totale loon. Leuk is dat. Abu Dhabi mag dan wel geld hebben, maar het wooncomfort en de voorzieningen leggen het volledig af tegen Dubai anno nu. Dat duurt nog wel een jaar of tien mochten ze dat vol gas willen inhalen of evenaren. U begrijpt dat er dus niet veel animo is om te verhuizen.

Een van de hoofdoorzaken van de maatregel is gelegen het feit dat vele hooggeplaatste overheidsdienaren ook belangen hebben in bijvoorbeeld bouwbedrijven en projectontwikkelaars. En wat wil nu het geval; de komende jaren komen er duizenden splinternieuwe units beschikbaar op de woningmarkt in Abu Dhabi en leegstand kost uiteraard geld. En als mensen verplicht moeten verhuizen, dan spenderen werknemers tenminste het geld daar waar ze het verdienen; namelijk in Abu Dhabi. En niet bij die losbandige schoondochter Dubai.

Kortom anno 2012 beslechten we de stammenstrijd niet meer met een kromsabel, maar met officiele wetgeving. Van tegenstrijdige belangen is hier natuurlijk geen sprake...het is zuiver in het belang van de burgers en de ontwikkeling van de Emiraten. Enfin, net als met de Emirates ID card, zal het met die deadline wellicht niet zo'n vaart lopen; organisatorisch is hier hier nog net zo'n chaos als voor 1971.

Klein Pierke

De zomer is weer bijna voorbij. De kinderen gaan weer naar school en zitten weer in een druk schema. De wereld draait door is weer terug op de buis en Nederland heeft de spannendste verkiezingen van het laatste decennium achter de rug. Het lijkt alsof dit allemaal aan de Vlaamse televisie voorbij is gegaan; de programmering kabbelt al jaren rustig voort. Blokken, het VRT journaal , Jeroen Meus met dagelijkse kost, en dan wekelijks het programma God en klein Pierke. Wat? Ja, God en klein Pierke heet het. Een programma waarin journalist Martin Heylen bekende Belgen volgt en interviewt. Een buitengewoon simpel format, maar met indrukwekkende portretten.

Martin Heylen is niet bepaald een extraverte interviewer. Hij lijkt eerder schuchter en je zou denken; heeft 'ie wel het goede beroep gekozen? Maar zijn beleefde schuchterheid, in tijden van opdringerige paperazzi en journalisten met een Ego met hoofdletter, werkt ontwapenend op de uitgenodigde beroemdheden en zo zie je de een na de ander ontdooien en mens worden.

Zo is er zuster Jeanne de Vos die als missiezuster al veertig jaar in Mumbai in India woont en er de belangen van poetsvrouwen verdedigt en vertegenwoordigt. Tot in de Europese Unie aan toe is ze bekend en zit ze aan tafel. Stel je voor; veertig jaar knokken voor een doel. Al haar eigen bezittingen passen in drie koffers op de zolder van het vlaamse klooster waar ze woont wanneer ze in Belgie is.

En dan politica Joelle Milquet. Met vier jonge schoolgaande kinderen en dan een baan in de schijnwerpers als partijvoorzitter van de cdH, volksvertegenwoordiger in de federale kamer en vervolgens minister in de huidige federale regering. Ik begrijp geloof ik nog steeds niet hoe de belgische politiek in elkaar zit, maar soms heb ik 't idee dat ze dat zelf ook niet weten. Maar da's een grapje natuurlijk.

In ieder geval is de BRT een rots in de branding in roerige tijden met gewoon simpele programma's die de moeite van het kijken waard zijn. Oef, nu klink ik echt als een oude l*l; tijd om te stoppen.

Sri Lanka - nog een paar foto's (voor de liefhebber)

zomaar een beeld in een tuin



grote golven? die kant op...



liggende boeddha in tempel



met de trein is het fijn



tooth tempel Kandy

Sigiriya - van boven

Sigiriya - van onderen

op safari in Uda Walawe

kamperen op stand

de alombekende green bee-eater

de familie olifant

zwemmen onder toezicht - pas op voor krokodillen!

Sri Lanka

De vakantie is naar Sri Lanka ditmaal. Echtgenote J. wilde terug naar de basis en met slechts een rugzak en een ticket op stap. Uiteindelijk vonden we een compromis en hadden J. en de jongens een rugzak en reisden Eva en ik met een rolkoffer op wieltjes. Daarnaast hebben we toch een paar hotels en transfers geboekt, maar de rest beslissen we ter plekke. In Sri Lanka kun je gemakkelijk een mini-busje met chauffeur huren, je betaalt er ongeveer 60-70 dollar per dag voor. Dus in plaats van uren zoeken naar de juiste trein of bus, kiezen we uiteindelijk voor prive-vervoer wanneer we het nodig hebben. Voor de dagelijkse ritjes van het hotel naar de stad of elders nemen we een tuc-tuc. Nou ja twee tuc-tucs, want er passen maar drie personen in.


een busje met chauffeur voor $70

een tuc-tuc voor 1$ 

We komen midden in de nacht aan in Negombo waar nog behoorlijk wat Nederlandse overblijfselen zijn zoals het Dutch Fort en de "canals", hoewel allebei behoorlijk verwaarloosd. Verder is er niet zo veel te doen buiten een heerlijk strand en een superlekker zwembad bij het hotel. Er zijn opvallend veel Arabieren hier in het hotel en nu we op neutraal terrein zijn valt het op hoe aanwezig ze over het algemeen zijn; voordringen bij het buffet, kinderen die op tafelrondspringen enz. Misschien moeten we bij terugkomst toch eens een cursus "etiquette voor beginners" introduceren? Maar goed, we zijn op vakantie, dus we gaan ons niet ergeren.

In Sigiriya beklimmen we de Sigiriya rock (Lion's rock in het Singalees); ook wel het achtste wereldwonder genoemd. Een soort Ayers-rock waar stalen trappen langs de steile rots zijn gemonteerd en je middels 1200 treden de tweehonderd meter hoge rots kunt beklimmen. Best vermoeiend. Bijzonder is vooral dat bovenop de ruines te vinden zijn van een paleis dat hier vele jaren geleden heeft gestaan; hoe hebben ze in godsnaam alle bouwmaterialen destijds boven gekregen? Vanaf de top heb je een prachtig uitzicht en zie je onder andere ons hotel dat in koloniale stijl is uitgerust met een geheel open eetzaal met rieten dak. Dat dat ook nadelen heeft blijkt als het bord van een gast twee tafels verderop plotseling door een aap wordt geplunderd. Eten vliegt door de lucht, de mevrouw schrikt zich en hoedje en het personeel snelt toe om het gebroken servies weer op te ruimen. Natuurlijk gaat het te snel om een foto te nemen.

pas op...aap-alarm

In Kandy nemen we, na de spectaculaire Tooth-tempel te hebben bezocht met nog meer assertieve apen eromheen, de trein de bergen in, ook wel Hill Country genoemd. We hebben tickets voor de eerste klas panorama-wagon, waar alle andere toeristen ook zitten. Grappig is dat de panorama-wagon achteraan de trein hangt en we kijken dus naar wat we net gepasseerd zijn. De treinreis duurt ruim zes uur en het prachtige landschap met veel thee-plantages glijdt langzaam voorbij, met regelmatige stops in kleine dorpjes. Meteen komen de locals met hun koopwaar te voorschijn en kun je gefrituurde waren, drankjes enzovoort via de open raampjes afnemen. Lekker makkelijk. Eenmaal uitgestapt overnachten we in een ietwat shabby hotel, mar wel met internet zodat Tim kan Skypen met vriend Sam in Nederland. Tja, ouderwets backpakken met modern comfort.




de trein staat stil...de rails zijn nat ;o)

gelukkig...we rijden weer

Vanuit Haputale gaan we naar het nationale park Uda Walawe, waar we twee dagen op safari gaan. We verblijven in tenten vlak naast de rivier, lekker primitief. Nou ja, de tenten hebben een douche, toilet en wastafel en de maaltijd bestaat uit vier gangen en wordt geserveerd op prachtig servies en met zilveren bestek en tegelijk zitten we in de middle of nowhere...'t is net vol te houden. De safari smaakt naar meer; olifanten, krokodillen, slangen, waterbuffels en vele, vele vogels hebben we gespot. Ik kan eindelijk toegeven aan mijn fascinatie voor vogels en de twee gidsen die ons rondleiden benoemen de ene na de ander polifinario, bijen-eter en wat dies meer zijn. Als we proberen uit te leggen dat de toekan die we net gezien hebben het logo is van onze nationale restaurantketen Van de Valk, geloof ik niet dat dat helemaal overkomt. Maar ze doen hun werk met passie. Even wordt het nog spannend als een zwaar geirriteerde olifant op de open jeep af komt stormen, maar het blijkt een storm in een glas water; even schreeuwen "hoeaaa!!" en de tientonner druipt af. Helaas lukt het niet om een panter te spotten, dus daar moeten we nog een keer voor terug.

Het laatste hoogtepunt ('t waren eigenlijk allemaal hoogtepunten) is wel ons verblijf in "the Sun House" een hotel in een voormalig woonhuis van een Portugese koopman. Er zijn slechts 8 kamers en allemaal verschillend. Onze kamer heeft een badkamer met een buitendouche(!). De huidige eigenaar nodigt ons uit te gaan lunchen op zijn prive-eiland een half uur verderop. Dit was ook voormalig in Portugees bezit, een huis gebouwd op een klein eiland op loopafstand van het strand. Nou ja, lopen; je moet er naar toe waden vanaf het strand door de zee die tot borsthoogt leidt. Eenmaal op het eiland heerst een serene rust en genieten we van een heerlijke lunch in een bijzonder huis met een geweldig uitzicht over de oceaan. De karakteristieke vissersbootjes, gemaakt van een smalle hoge kano met een boomstam als drijver eraan verbonden, varen voorbij met hun vangst van de dag. De Tsunami van 2004 heeft hier ook flink huisgehouden en veel van de bootjes zijn toen vernietigd. Van de hulpfondsen zijn ze opnieuw gemaakt, maar nu geconstrueerd in polyester en hebben een sticker op de zijkant die aangeeft dat het fonds uit Japan kwam. Grappig genoeg zijn de bootjes exacte kopieen van de boomstam-versie in hout. Je zou denken dat je met een polyester versie ook een andere vorm zou kunnen overwegen, maar 's lands wijs 's lands eer.



The Sun House in Galle - mogen we nog een keer terugkomen?

onze buiten-douche







Het was een toffe vakantie en Sri Lanka is zeer de moeite waard; we komen hopelijk nog een keer terug...

Ramadan 2012

Zijn we normaal gesproken met Ramadan meestal in ieder geval gedeeltelijk met vakantie, zo niet dit jaar. Onze eigen vakantie was eind juni naar Sri Lanka, een aanrader, en dus zijn we op 19 Juli als de Ramadan begint al weer lang en en breed terug in Dubai. En kunnen er dus volop van genieten...grapje. Het is hoogzomer, bloedheet, 's avonds 99,9% vochtig en de warme wind doet je oogbollen uitdrogen. De airco zoemt uitbundig in ieder vertrek van het huis en in mijn hoofd hoor ik de teller van het energiebedrijf als een gasmeter tekeer gaan; tik, tik, tik. De rekening voor de maand juni was achthonderd euro en toen waren we ook nog een week weg. Anyway, verwarming in de winter kost daarentegen weinig, lees; niks.

Maar goed, de Ramadan dus. 's Ochtends in de auto op weg naar het werk moet ik een beetje opletten dat ik alleen een hap van mijn boterham neem als ik niet in direct zicht van een mede-weggebruiker ben. Want eten, drinken, roken en zelfs kauwgum kauwen in het opennbaar zijn verboden. Dus moet ik meestal wachten tot voorbij Jebel Ali, dan wordt de weg wat rustiger. In en rondom het huis kun je rustig doen en laten wat je wilt, maar restaurants zijn allemaal gesloten tot zonsondergang. Dus tijdens een bezoek aan de mall, de bioscoop of de bowlingbaan (ja, je moet wat in het weekend in de zomer) kun je geen consumpties nuttigen en zelfs geen slokje water nemen.

Op het werk zijn de ramen van het restaurant afgeplakt met ondoorzichtige platicfolie. Een opvallend groot deel van de collega's die niet vasten brengt een flink deel van de dag in de cafetaria door; zodat ze kunnen vergaderen onder het genot van een kopje koffie. De outlet van Jones the Grocer in de receptie is helemaal verborgen achter grote zwarte schermen en via een soort doolhof moet je naar binnen slalommen zodat je vanuit de receptie nergens zich hebt op eten of drinken. 

Onze overbuurman heeft op het lege stuk land naast ons huis zijn jaarlijks Iftar-buffet weer opgebouwd. Een tent, een stuk of 10 tapijten en dito tafels en stoelen sieren de zandvlakte. Iedere dag als de zon officieel ondergaat en het vasten is afgelopen serveert hij de Iftar-maaltijd aan wie er maar zin in heeft. Taxi-chauffeurs, arbeiders, veiligheidsmannen en zelfs politieagenten schuiven gretig aan voor de gratis maaltijd. Inmiddels zijn het er dagelijks zo'n tweehonderd of meer. Hij organiseert het spul en wordt op zijn beurt weer gesteund door families die dagelijks een deel van het eten doneren, of andere spullen die mensen kunnen gebruiken; dekens, kussens, kleding etc. Da's toch een beetje waar de Ramadan voor staat; je naaste helpen en wij bewonderen zijn initiatief zeer. Hij staat er ook zelf iedere dag in de hitte orders uit te delen en zorgt ervoor dat er niemand alleen aan een tafeltje zit.

Vorig jaar waren we slechts toeschouwers, maar dit jaar nemen we deel aan het buffet. Dat wil zeggen wij doneren stroom voor de lampen, water om het terrein vantevoren te sproeien tegen het stof en we hebben zes tafels en stoelen ter beschikking gesteld. Echtgenote J. zou J. niet zijn als ze niet ook nog wat extra tafels en stoelen voor de gelegenheid had gekocht. Ben benieuwd waar we die straks opslaan. Maar al met al voelen we ons nu toch ook echt een beetje geintegreerd, hoe beperkt onze bijdrage ook is.

Ik wens iedereen Ramadan Kareem; sta eens stil bij moslims in Nederland of elders die nog langer moeten vasten iedere dag, want de zon gaat er later onder, wens ze een prettige heilige maand. Veel meer is er niet nodig om elkaar te respecteren.

EK 2012

Het EK is nog maar nauwelijks begonnen, of het is alweer afgelopen voor de Nederlandse ploeg. Oh nee, vanavond nog een kansje als de sterren goed staan, het zowaarlukt om van Portugal te winnen en dan moet de Mannschaft ook nog Denemarken verslaan. Ik zei al; het is afgelopen.

Het was sowieso weer een hele tour om uberhaupt te kunnen kijken. Want in Dubai hebben we geen SBS of Nederland 3 of waar het dan ook wordt uitgezonden. Wij hebben Etisalat en Du en OSN en dat is pas echt commerciele televisie. Wilje iets extra ontvangen dan moet je een extra abonnement, een decoder of allebei aanschaffen. Of op z'n minst niet-actieve kanalen laten activeren; hoe weet je in godsnaam dat je die hebt. Call centers sturen je van het kastje naar de muur en in de detailhandel willen ze je graag van alles verkopen,maar niet weet het echt zeker. Uiteindelijk besluiten we na een ochtend rondbellen en winkels aflopen, dat we maar gewoongaan kijken in de Barasti bar. Die hebben groots uitgepakt;een airconditioned tent vlak naast het strand met een groot scherm, een flinke bar en ruimte voor achthonderd fans.

Met de taxi gaan we naar de wedstrijd Nederland tegen Denemarken, nog vol goede moed. Stempel op je hand bij binnenkomst en hup als kistkalveren de drukte in, maar wat geeft het? Als we de Denen niet met minsten drie doelpunten verschil kunnen verslaan, waar zijn we dan mee bezig? De sfeer zit er goed in; ik schat zo'n driehonderd Denen, minstens zoveel Nederlanders en dan nog een honderd of zo andere nationaliteiten. Rood, wit en oranje zijn de kleuren die overheersen. Hetbier vloeit, de leeuw wordt hartstochetlijk bezongen en sommigen hebben zelfs hun vuvuzela nog meeverhuisd. Over de wedstrijd hoef ik verder weinig te melden; u kent de afloop. In Dubai bleef ondanks alles de sfeer nog goed; Denen en Nederlanders dronken gezamenlijk een biertje na afloop. Jammer joh, maar ja het is pas de eerste wedstrijd, dus succes verder!

Woensdag was het een iets ander verhaal. Bij binnenkomst worden de Duitsers en Nederlanders in min of meer verschillende vakken geleid. Is dit nou een risico-wedstrijd, vraag ik me af? Maak ik dat ook nog eens mee... Hmm, er zijn dit keer meer oosterburen dan landgenoten en op de een of andere manier stralen ze minder gemoedelijkheid uit dan de Denen. Of is dat nou de invloed van vorige generaties die mij parten speelt.

Anyway,ook hier geen commentaar op de wedstrijd. Behalve dan dat ik het toch buitengewoon voorbarig vond van die ene Duitse fan om bij de rust al te gaan zingen; "Holland, Holland alles ist vorbei, alles ist vorbei. Euch kant nach Hause gehen". Hij zong het te vroeg, te vaak en vals...kl**tz*k! Na afloop, het is al laat,doe we geen nazit en vertrekken richting uitgang om te proberen een taxi te bemachtigen. Even bekruipt me de gedacht dat ik eigenlijk nu het liefste niet een oranje t-shirt had aangehad, maar kom op: we zijn van Dietsen bloed en schamen ons nergens voor! Ik ben er nog niet uit of we vanavond weer gaan kijken...nog zo'n nederlaag kan ik nu effe niet hebben, denk ik. Ik lees het morgen wel in de Telegraaf online, als anonieme bezoeker...

Nigeria - vervolg

Oh ja, ik was in Nigeria gebleven. Door alle waarschuwingen vooraf viel het ter plaatse erg mee. Vriendelijke mensen die in verstaanbaar engels spreken, da's ook altijd meegenomen. De EKO-suite waarin ik verblijf, mag het predikaat "suite" eigenlijk niet dragen. Wat een muf hok. De schuifdeuren zijn uit de kast gehaald waardoor er een soort open kledingkast is gemaakt. Het fineer zit nog hier en daar vast, maar niet overal. Als ik, dorstig geworden, een flesje bier openmaak in het slot van de badkamerdeur (want geen opener) spuit het bier langs de deur op de grond. Met een wit handdoekje maak ik de duer en vloer weer droog waarop het handdoekje niet langer wit is. Jakkes, wat een hol. Maar ja, voor slechts tweehonderdvijftig dollar per nacht moet je niet te nauw kijken.

De volgende anderhalve dag interview ik samen met de country manager dertig kandidaten. Aan het eind weet ik mijn eigen naam niet meer. Maar de kandidaten zijn allemaal van goede kwaliteit en hebben de benodigde ervaring en motivatie. Veelal zitten ze al minstens een uur van tevoren te wachten om zeker te zijn dat ze niet te laat komen, want het verkeer in Lagos wil nog wel eens vastzitten.

De laatste middag bezoek ik nog een aantal appartementen om een beeld te krijgen van vraag en aanbod. Het is een interessante rondgang. Duidelijk wordt wel dat de vraag het aanbod in Lagos overtreft en dat heeft zijn gevolgen voor de prijs/kwaliteit verhouding. Voor zestigduizend dollar per jaar krijg je een rommelig en duidelijk belegen appartement met schimmel  in de keuken en badkamer. Oh ja, er komt per jaar nog eens twintigduizend dollar bij voor de beveiliging en om de generatoren te onderhouden en van diesel te voorzien. de stroom valt hier gemiddeld twintig keer per dag uit en iedere compound heeft dus zijn eigen stroomvoorziening om die periodes te overbruggen. Er vindt wel veel nieuwbouw plaats, dus hopelijk levert dat de komende jaren een beter balans op. Nigeria is een rijk land door de olie, daar weet Shell van alles van. En Nigerianen zijn een reislustig volk; ze houden ook vooral van veel tassen en spullen meetorsen...handelaren zijn het. Met een vrolijke inslag en een voorkeur voor blingbling.

Onderweg tussen de verschillende compounds kan ik in ieder geval nog een blik werpen op het reguliere leven, met garages in de open lucht, kappers langs de kant van de weg; een spiegel aan de muur, een stoel ervoor, een zeiltje erboven tegen de regen en je bent in business. Een paar uur later ga ik weer met gillende sirenes richting airport. Het konvooi heeft mij helaas weer gevonden. Ondanks het drukke verkeer kom ik op tijd aan. Ook nu is er geen beeldscherm dat werkt, dus check-in balies zijn met een stuk papier aangegeven. Nog snel een souveniertje kopen en aan boord. Doe maar een dubbele whiskey dan gaat de vlucht lekker snel.

Nigeria

De afgelopen dagen was ik in Lagos, Nigeria. Niet meteen de favoriete vakantiebestemming van de gemiddelde reiziger. Op de site van het Ministerie van Buitenlandse Zaken had ik al de nodige waarschuwende teksten gelezen, en zelfs onze security-afdeling moest er een paar dagen over nadenken voor ze met een advies kwamen. Dat was nadat het eerste antwoord was: "nee, daar mag je niet naartoe, cancel je ticket maar". In tweede instantie mocht het wel, maar moest ik eerst een uitgebreide briefing ondergaan.

Sowieso is het een uitdaging om er te komen, want het online aanvragen en betalen van het benodigde visum is een avontuur op zich. Een draak van een website die volkomen onduidelijk is ten aanzien van welke stappen je moet zetten en welk soort visum je moet aanvragen. Maar uiteindelijk na letterlijk uren proberen en opnieuw proberen, was ik achtentachtig dollar lichter en twee printjes rijker. De printjes moesten vergezeld van pasfoto's, een aantal brieven en nog eens vijfenveertig dollar naar de ambassade in Abu Dhabi en een dag later ontvang ik mijn paspoort met een fraai handgeschreven visum in de vorm van een sticker retour.

Het vliegveld in Lagos is wel zo'n beetje het miserabelste vliegveld dat ik ken. De airco is naar verluid al maanden stuk, dus het is broeierig warm. Er staan wel losse fans en kleine airco's, maar ook daarvan doet de helft het niet. En dan is er de rij bij immigratie; een administratie alsof je ter plekke opnieuw een visum komt aanvragen. Twee mannen achter een balie waarvan de ene je paspoort aanneemt en zijn hooftaak is het doorgeven aan man nummer twee. Efficient. Verder staan er twee "e-gates" zoals we die ook in Dubai hebben, maar helaas zijn de apparaten buiten werking en zit er een krant overheen geplakt. Als ze ooit al gewerkt hebben. Maar goed een uur na aankomst is de immigratie afgerond. Etihad Security heeft het transport geregeld naar het hotel en dat blijkt een terreinauto te zijn met chauffeur. Daar blijft het niet bij want achter de auto rijdt een escorte; nog een auto met zwaailichten, een luide claxon en vier gewapende mannen erin. En zo togen we in een luidruchtig konvooi naar het hotel. Onderweg passeer ik tientallen oranje VW-busjes uit de jaren tachtig, veelal zonder ramen en lichten en met minstens vijftien tot twintig passagiers samengepakt in de kleine ruimte. En dan kom ik voorbij....blanke man van middelbare leeftijd...in mijn eentje...in een auto met chauffeur...en ook nog een volgauto. Een beetje over de top voelt het wel.

wordt vervolgd.

Schermutselingen

Gisterochtend moesten we om half negen in de sporthal zijn in Al Tawar 2 tegenover het Ministerie van Education voor Tim's eerste UAE fencing tournament. Dat was het voor wat betreft de beschikbare informatie. Op Google kon ik nog wel de locatie van het Ministerie vinden, dus wist ik dat het aan de achterkant van het vliegveld moest zijn, ter hoogte van terminal 2. Om kwart voor acht zaten Tim en ik in de auto met een boterhammetje en een pakje sap. Met enige moeite kunnen we het Ministerie nog net vinden, maar dan...het is inmiddels kwart voor negen. Telefonisch contact met hoofdcoach Mihail levert op dat we hem tenslotte zwaaiend langs de kant van de weg vinden. De gezochte sporthal blijkt uiteindelijk in een wijk achter de hoofdweg te liggen, ja lekker zoeken zo!

In de sporthal zijn zes scherm-pistes uitgezet; een baan van een meter of vijtien lang en iets meer dan een meter breed. Halverwege staat een electronisch score-bord. Aan de uiteindeinden van de baan staan twee kabelhaspels met een stekker. Schermers hebben een draad door hun jasje lopen van hun sabel, zwaard of floret naar de hun rug. De stekker uit kabelhaspel wordt aan die uit het jasje geklikt en de schermer is aangesloten. Wanneer er een "touche" plaatsvindt, dus de schermer raakt zijn tegenstander, gaat er een lampje branden en wordt de score werrgegeven en opgeteld. Een epee wedstrijd (dat is wat Tim speelt) duurt drie minuten of wie het eerste vijf touches heeft bereikt. Dat lijkt kort, maar na drie minuten loopt het zweet de spelers over het gezicht.

Enfin, ons team was uiteindelijk tegen half tien naar binnen gecoacht. Gedurende het uur daarop kwamen er bussen met spelers uit Abu Dhabi en Ras Al Khaimah binnen. Het is opvallend hoe populair schermen kennelijk onder locals is, want ze zijn in groten getale aanwezig. Bij elkaar schat ik zo'n honderdtwintig spelers, waarvan 85% Emirati. Op enig moment, ons team was al lang en breed klaar met de warming-up, bleek dat er technische perikelen waren. De printer was stuk, of de computer, maar goed het resultaat was dat het toernooi nog niet kon beginnen. Uiteindelijk volgden er enige aankondigingen in het Arabisch en begon er iets. Dat iets bleken de floretspelers te zijn, die met een aluminium jasje aan spelen en alleen daarop mag gemikt en gescoord worden. Het epee-tournooi moest wachten tot na afloop van het floret-toernooi. Fijn, geen Arabische lente, maar wel midden-oosterse toestanden en wachten dus maar. Het is in ieder geval leuk om te zien; choas alom, Kentucky Fried Chicken die onderstussen weordt bezord, in de zaal staan drie bankstellen maar niemand mag erop zitten. Kortom, we hoeven ons niet te vervelen.

Uiteindelijk begint het epee-toernooi om half twee, dus zo'n vijf uur na het oorspronkelijke plan.Tim zit in een ploeg met vijf andere spelers, waarvan het merendeel Emirati. Hun spel en tactiek is heel anders dan wat Tim de afgelopen zes maanden heeft geleerd. En daar moet hij duidelijk even aan wennen. De locals malen minder om techniek en gaan gewoon voor resultaat. Of ze daarvoor een raar dansje moeten doen, met de voeten stampen of hun zwaard rondzwaaiern als Kapitein Haak, maakt ze niet uit. We zijn drie wedstrijden verder voordat Tim zichzelf heeft opgeraapt en gewoon zijn eigen spel gaat spelen. Onze drie eigen coaches werken zich rot en rennen van de ene baan naar de andere om onze spelers te motiveren aanwijzingen toe te roepen. En dat doen ze met passie en enthousiasme.

Uiteindelijk verlaat Tim na de eerste ronde helaas het tournooi. Negen punten uit vijf wedstrijden is niet genoeg om door te gaan. Maar hij heeft uiteindelijk z'n laatste potje gewonnen en dat was de opsteker die hij toch even nodig had. Ik vind dat hij het fantastisch gedaan, zo'n eerste keer. Ik betrapte mezelf er wel op dat ik gedurende de wedstrijd op mijn handen moest gaan zitten, om te voorkomen dat ik persoonlijk wil ingrijpen. Het is inmiddels half vijf in de middag en ik vind het eigenlijk ook wel mooi geweest. Ik heb in een dag meer tijd in een sporthal doorgebracht, dan de afgelopen vijf jaar bij elkaar opgeteld. Het is voor dit weekeinde even mooi geweest, kwa sport en cultuurgoed beleving.

Oranjebal 2012

Tja, we lopen nu eenmaal 's zomers twee uur en 's winter drie uur voor op Nederland, dus moeten we ook Koninginnedag eerder vieren. En dat deden we afgelopen donderdagavond 26 April met het jaarlijkse Oranjebal in de Emirates Golf Club. In de dagen voor de avond van het bal wordt er een deel van de golfclub afgezet en omgetoverd in een heus openlucht restaurant, nachtclub en disco. En ieder jaar zijn er als vaste attracties de Hermes Houseband en de haringkar van ome Karel en tante Tini uit Giethoorn die de verse maatjesharing hoogstpersoonlijk uit Nederland invliegen. Of ze de uitjes ook meenemen weet ik niet, maar dat is ook minder van belang. Als extra attractie kwam dit jaar ook Wolter Kroes optreden.

Om acht uur barst het feest eerst nog voorzichtig los en tegen negen uur begint het aardig druk te worden. Eerst vooral bij het buffet, de stand met frikandellen en bitterballen en bij de haringkar, maar gaandeweg verschuift het evenwicht naar de Heineken bar en het podium. De Hermes Houseband weet als altijd de sfeer erin te brengen en de dansvloer loopvol.

Het thema vanavond is "beter 1 biertje in de hand, dan 10 in de lucht". Kennelijk is er vorig jaar nogal wat met bier gegooid later op de avond en dat had hoofdsponsor Heineken kennelijk niet kunnen waarderen. Tijdens een kort openingswoord wijst de voorzitter er dan ook nog even fijntjes op. Hij sluit daarna af met de woorden "realiseert u zich alstublieft dat we te gast zijn in een Islamitisch land en dat genegenheid in het openbaar niet gepast is. Laten we het gezellig houden en nog veel plezier". Nou, dat gaat wel lukken hoor. Wolter Kroes treedt om een uur of tien op. Als hij na de hit Viva Hollandia vraagt wat we nu willen horen, stelt het antwoord hem kennelijk teleur; "ik denk dat jullie al zo lang uit Nederland weg zijn,dat jullie mijn hits niet goed kennen". Maar goed, hij gaat moedig door en zo wordt het toch nog best gezellig. Na Wolter neemt Hermes het weer over.

En zo wordt het ongemerkt best snel laat. Vooral na een drukke week en een paar (iets meer dan twee) biertjes slaat de vermoeidheid op enig moment toe. Nou ja, die vermoeidheid vertaalt zich bij mij in een soort overdrive waarbij ik allerlei, naar mijn mening, interessante gesprekken aanknoop met mij onbekende dames. Noem het een soort sociologisch onderzoek naar de beweegredenen van mensen om zich op de dansvloer te begeven enzo. Gelukkig is echtgenote J. uiteindelijk de wijste(?) en lokt mij onder valse voorwendselen naar de zij-uitgang om per taxi huiswaarts te keren. 't Was weer gezellig; broeva, haro! Volgend jaar weer een bal, naar wij hopen.

Klein hoekje

Het staat al een paar weken in de planning om weer eens lekker met een motorfiets door de woestijn te crossen. Vriend Pete heeft nog een "mate" die ook meewil en die heeft weer een vriend, eveneens geinteresseerd. Als ik eindelijk het telefoonnummer van motorhandel KTM heb gevonden, ongeveer een uur voor vertrek, blijken de fietsen uitverkocht. Niet alleen dit weekend, maar ook de komende weken. Dus besluiten we om dan maar een paar quadbikes te huren. 't Is wel niet het echte werk, maar ja, je moet toch wat. De vriend van de vriend weet nog wel een goed verhuurbedrijf en drie kwartier later komen we aan in Ajman bij dezelfde verhuurder als waar we al verschillende malen geweest zijn. Het is kennelijk een kleine wereld. Een kwartier later hebben we acht quadbikes veroverd en kunnen de remmen los. Tim en vriend Patrick op een 150 cc fietsje en de rest op een volwassen model. Het zijn allemaal automaten; gasgeven, remmen en opletten.
Het terrein is niet begrensd dus je zou desgewenst naar Ras Al Khaimah kunnen rijden, maar bordjes geven aan dat je binnen een straal van 1 kilometer dient te blijven. Eh, hoe lang duurt een kilometer heuvel op en heuvel af? Geen idee, maar gelukkig is er altijd wel een medewerker in de buurt om de boel in de gaten te houden en om bijvoorbeeld vastlopers een handje te helpen. Want in het mulle zand kan dat zomaar gebeuren. Er lopen verschillende sporen die je kunt volgen, maar je kunt ook gewoon cross-country. Uiteindelijk is het een beetje als een sneeuwmobiel of een waterscooter en na drie kwartier heb je het wel een beetje "seen it, surfed it, been there" en zoek je wat meer de grenzen op. Zo heb ik een leuk klein heuveltje ontdekt en oefen zo om met alle bandjes in de lucht te gaan en een sprongetje te maken. Na een keer of vijf, zes, lukt dat redelijk. en dat geeft best een kick. Vriend Pete ziet het ook wel zitten en geeft flink gas.

En dan gaat het mis. Tijdens zijn aanloop bouwt hij teveel snelheid op en gaat dus te hard het heuveltje op. De quad vliegt meer dan een meter door de lucht en onderweg verliest Pete zijn evenwicht en maakt een soort koprol in de lucht en ploft vervolgens in het zand. De quadbike landt vervolgens keurig op de bandjes, daarmee loopt het goed af. Een blik op Pete leert dat het met hem minder gaat. "Aaauw", is zo ongeveer de enig beschikbare tekst. Het doet pijn aan zijn rug. Gelukkig is een van de andere bikers dierenarts en arts en zij neemt de regie in handen. Pete wordt gestabiliseerd en we vragen om een ambulance. De verhuurder komt vervolgens met een geelgeverfde dune-buggy, moet 'ie soms een ambulance voorstellen? Hun plan is om Pete in de buggy te hijsen. "Geen sprake van" zegt de arts, "we moeten een echte ambulance hebben en een beetje snel". Die komt na een minuut of twintig. Het is een 4X4 politie-ambulance die gelukkig gewoon in het zand uit de voeten kan. Met de ambulance gaat het daarna in konvooi naar de Khalifa-ziekenhuis in Ajman. Daar wordt via een foto geconstateerd dat zijn vierde ruggenwervel als een walnoot in tweeen is gebroken; de ene helft zit nog op z'n plek, maar de andere helft is losgebroken en ligt er helemaal naast.

Het ziekenhuis in Ajman is een overheidsziekenhuis. Geloof mij nou, daar wil je niet liggen met een gebroken rug. Via de zorgverzekering proberen we met man en macht om hem over te plaatsen naar Dubai. Het medische personeel wordt daar best een beetje narrig van, "is het hier niet goed genoeg dan?" en de dienstdoende chirurg gaat alvast handenwringend voorschrobben. Hij heeft er wel zin in. Uiteindelijk lukt het om Pete te verplaatsen naar het Neuro Spinal Hospital in Dubai, alleen de naam al klinkt meteen een stuk beter. Met een paar titanium pinnen, schroeven en andere meccano-stukjes wordt de boel weer stevig aan elkaar geschroefd. Het klusje duurt wel een uur of acht. Lang leve de zorgverzekering!

Inmiddels zijn we vier weken verder en Pete is weer op de been. Hij moet nog twee maanden een corset dragen, maar van de operatie is nog slechts een dun litteken over. Pete is gelukkig positief ingesteld en kan er wel om lachen. "Als je nog eens wat weet met je stunts, mate". Het had allemaal veel slechter af kunnen lopen en zo zie je maar weer; een ongeluk zit in een klein hoekje...

Zondagochtend

Het is kwart voor acht in de ochtend en ik doe mijn dagelijkse ochtendgymnastiek; gas geven en remmen richting Abu Dhabi. Een hand aan het stuur en een sigaretje in de andere. Nooit meer dan drie enkele reis. Na een kilometer of dertig passeren we de herdenkingszuil van wijlen Sheikh Zayed. "Salam Aleikum", wens ik hem toe, en hoop op een veilige aankom (da's Vlaams).

Tien kilometer verderop, na de afrit Saih as Sheib neem ik de afrit naar het tankstation voor mijn dagelijkse capuccino. En ja hoor, voor de derde keer in vier weken ligt er naast de afrit een auto op z'n dak. Toegeven, de afrit is kort en maakt een scherpe bocht naar rechts waarvoor je flink snelheid  moet minderen wil je de bocht comfortabel nemen. Maar om nou uit de bocht te vliegen is ook weer zo wat. Waar de weg ophoudt begint een taludje van zand dat naar beneden loopt en kennelijk is dat genoeg om auto's om te doen rollen. Niet van het lachen vrees ik. Het regent hier nooit, mistig is het alleen in de winter en 's ochtends heel vroeg en zoveel zand vliegt er nu ook weer niet rond. Tja, het zijn wel iedere keer van die types met snor uit India of Sri Lanka die ernaast staan te kijken met zo'n blik van; "wat ging hier mis?". En dat is dan weer leuk aan het Midden Oosten; discriminatie mag gewoon. Indiers rijden slecht auto, Egyptenaren kletsen veel maar presteren weinig, Libanezen zijn de bluffers en praatjesmakers van de regio, Duitsers hebben geen humor (maar dat is volgens mij wetenschappelijk bewezen), Aussies zijn laidback en noemen iedereen "mate" en Italianen? Tja, ik zeg Berlusconi en daarmee is alles gezegd.

Weg met het politiek correcte gedoe. Tijdens een interview vragen we gewoon; "werkt je vrouw, hoe ga je dat dan regelen met schoolgaande kinderen, en tegen vrouwelijke sollicitanten; heb je nog een kinderwens?". Hup, gewoon vragen en alle kaarten op tafel. Sorry, we zoeken naar een West-Europese grafisch ontwerper, want we hebben al genoeg Aziaten in het team. Duidelijkheid en voorspelbaarheid zijn kernwaarden in deze maatschappij. En ik trek heus niet altijd aan het langste eind. Als ik sta te wachten bij de douane en er komen een paar Emirati aanlopen, hoe lang of kort de rij ook is, maar zij gaan eerst en ik pas daarna. Ook diverse beroepen zijn voorbehouden aan bepaalde groepen; het gros van de taxichauffeurs zijn Pakistani, hotel en horeca-personeel komt veelal uit de Filippijnen, boekhouders en IT medewerkers uit India en housemaids meestal uit Sri Lanka of Ethiopie.

Gewapend met de koffie ("medium capuccino, extra strong, one sugar") mijmer ik nog even na over het eerdere ongeluk bij de afrit. Nou ja, die pechvogel heeft in ieder geval geen file veroorzaakt met z'n suffe ongeluk. Ik schrik op door aanhoudend geflits in mijn achteruitkijkspiegel door een auto die met hoge snelheid achterop komt."Klote-local", denk ik, en schuif mokkend een baan op. Da's trouwens ook waar; het zijn meestal de Emirati die in het verkeer weinig geduld hebben en menen dat iedereen maar moet ophoepelen. Met hun donkergetinte ramen kun je niet eens opmaken wie er achter het stuur zit. Nog even en ik werd door een vrouw aan de kant geseind...het moet nondeju toch niet veel erger worden.

Stopknop

God, ik wou dat ik een stopknop had. Zoals normale mensen kennelijk bezitten. Maar helaas, bij de configuratie van mijn brein is er destijds gekozen voor de instap-versie en dus is 'ie niet meegeleverd. Van de week was ik in Bangkok om de regionale sales-meeting bij te wonen. Ik was er om een presentatie te geven over de stand van zaken in HR en ook om samen met de regiomanager een slecht-nieuws gesprek te voeren met een medewerker. 's Nachts vloog ik erheen, om aansluitend naar het hotel af te reizen om te douchen en om te kleden en daarna meteen door naar het kantoor. Misschien vier uurtjes geslapen, maar hee, we zijn geen watjes in de luchtvaartindustrie.
De vergadering is goed. De regio loopt van Rusland & Belarus tot en met Sri Lanka, China en Japan, dus veel verschillende nationaliteiten aanwezig en veel verschillende culturen. Naast mijzelf waren er nog een aantal vertegenwoordigers van het hoofdkantoor om hun verhaal te houden, in totaal waren we met een groep van een man (& vrouw) of vijfentwintig. Voor de lunch was er keuze uit noodles, rijst met groene kip-curry en andere Thaise heerlijkheden. Alleen al daarom is het reizen een leuke bijkomstigheid naast het werk.

Ons kantoor is in de Tonson Tower gevestigd, in het centrum van Bangkok. Het hotel zit een minuut of tien lopen verderop. In het midden van de weg, ze rijden hier overigens aan de verkeerde kant, ligt een verhoogde trijnbaan. Daaronder hangt een loopbrug waarmee je of de drukke weg over kunt steken via trappen, of de trein kunt betreden. Aan weerszijden van de weg, langs het trottoir, vindt een levendige handel plaats in winkeltjes bestaande uit een paar kratten die op z'n kop zijn gezet. Of de koopwaar is gewoon uitgestald op de treden van de trap naar een kantoorgebouw. Sokken, kussenhoezen, eetwaren en bloemen is wat ik me zo even herinner. Tuktuks en taxi-brommers wachten langs de kant op klandizie. Het is een graad of vierendertig en vochtig warm. Zweetweer. Na tien minuten lopen in pak met stropdas is de airco in het kantoor buitengewoon aangenaam. Overal word je begroet met de "wai", de thaise hoffelijke manier van begroeten met de handpalmen en vingers tegen elkaar waarbij de vingertoppen naar de neus worden gebracht. Thailand is een schitterend land en Bangkok een wereldstad.

's Avonds gaan we met z'n allen een hapje eten in het naastgelegen hotel bij een informele pizzeria. Na het eten gaat de meerderheid terug naar het hotel, morgen weer een lange dag voor de boeg. Slim. Samen met nog een stuk of vier collega's ga ik nog een biertje drinken in de aangrenzende bar. Er speelt een live-bandje en die spelen hardstikke leuk. Twee zangereseen in de categorie "mogen-er-wezen" en een up to date repertoire dat de pan uit swingt. Zo wordt het nog reuze gezellig ook. En daar gaat het fout. Ik kan nou eenmaal  niet slechts 1 biertje drinken en dan afnokken. Daar is nu precies die stopknop voor nodig. En die heb ik niet. Nooit gehad. Een biertje drinken mondt altijd uit in de bar pas verlaten wanneer het sluitingstijd is. Tja, iemand  moet toch het licht uitdoen? En dat zijn de laatst overgebleven collega en ik. Overigens niet nadat we flink gebakkeleid hebben over de rekening, want zoveel baht hebben we toch niet stukgeslagen? Al zou ik werkelijk niet meer weten wat wel het juiste bedrag is. Maar gelukkig is de eigenaar een redelijke vent en we treffen een minnelijke schikking ergens halverwege zijn en onze perceptie van de werkelijke schade.

De volgende ochtend heb ik om half negen samen met de regio-manager het slecht-nieuws gesprek. Het is ook echt een klotegesprek, al was het maar door dat vervelende kereltje dat de hele tijd achter me met een hamer op mijn kop staat te slaan. Mijn god, het zweet staat op mijn voorhoofd  en alleen al de gedachte aan koffie of eten maakt dat mijn maag een hinkstapsprong maakt. Maar goed; 's avonds een vent, 's ochtends een vent. Oef. De ervaring heeft geleerd dat het uiteindelijk gedurende de dag langzaamaan steeds iets beter gaat. En dat houdt me op de been. Ook mijn lotgenoot oogt wat onfris en dat terwijl hij pas om elf uur het kantoor komt binnenstrompelen. Tja, als je geen stopknop hebt, moet je in ieder geval slimmer leren plannen. Laat ik me dat dan de volgende keer maar voornemen. Terug vlieg ik tot mijn grote teleurstelling ook nog economy, want het toestel is overboekt. Ach, als het moest zou ik zelfs staande kunnen slapen, daar is dit keer geen stopknop voor nodig...

Bioscoopje

Vanmiddag zijn we naar de bioscoop geweest. Ter ere van Tim's dertiende verjaardag. Nou ja, 't is een voorschot op zijn echte feestje en bovendien is hij eigenlijk pas morgen jarig, maar ja, dat echte feestje duurt nog twee weken en morgen moet iedereen weer werken en naar school. Logisch toch, tot zover?
Tim heeft de film zelf uitgezocht "The Hunger Games", gisteren in premiere gegaan. En ter ere van de feestelijke gelegenheid gaan we naar Vox Gold in de Mall of the Emirates. Niet zomaar een gewoon zaaltje, maar een zaal met luxe, buitengewoon ruime stoelen die met een hendel aan de zijkant ook nog in een nog comfortabeler ligstand kunnen worden gezet. Desgewenst krijg je dan ook nog een dekentje om de beentjes warm te houden. Ik mis alleen nog de veiligheidsdemonstratie met een verwijzing naar de nooduitgangen en zuurstofmaskers. Of krijg ik nu last van een lichte vorm van beroepsdeformatie? Anyway, tijdens de film kun je naast popcorn ook heuse maaltijden bestellen die worden uitgeserveerd op het tafeltje dat tussen de stoelen staat. En zo slaan we twee vliegen in een klap; de film om half zes en we kunnen meteen de avondmaaltijd op een gemakkelijke manier nuttigen. Want, morgen weer school zoals gezegd.

Online kaartjes besteld en per creitcard betaald. In de mall kun je vervolgens de kaartjes uit een automaat trekken en je naar de zaal begeven. Daar worden we uitgenodigd om nog even in de lounge plaast te nemen. Intussen kun je het menu bekijken en je bestelling doen. In de zaal zijn ongeveer tien rijen met acht stoelen per rij over een afstand van een meter of tien, schat ik. Het is nog behoorlijk vol, valt me op. Serveersters en serveerders(?) lopen al af en aan met koffie, cola en warme gerechten.

De film is behoorlijk intens. Ik had van tevoren niet gekeken waar 'ie over ging, maar hij lijkt me minder geschikt voor Eva en Jasper. Een serveerste vraagt ooknog bezorgd of Eva "niet gaat huilen straks", want eigenlijk is Vox Gold alleen voor dertien jaar en ouder. Maar ja, we zijn hier in het Midden Oosten dus regels zijn flexibel. Zolang er niemand moppoert of klaagt kraait er geen haan. Die zou je trouwens met het surround geluid ook absoluut niet horen. Nou ja, vorige week zijn we nog naar Dr. Seus geweest, dus een beetje contrast is ook wel weer aardig. En contrast geeft het. Ik spring zelf minstens vier keer uit m'n stoel bij een heftige scene-wisseling, maar Eva en Jasper geven geen krimp. Misschien zijn het de frietjes die voor voldoende afleiding geven.

Al met al is de Gold ervaring buitengewoon aangenaam en voor herhaling vatbaar. Misschien volgende keer toch weer een familie- of jeudgfilm? Oordeel zelf...

http://www.youtube.com/watch?v=LpWHkiq744k&feature=player_embedded

Japan

Ik heb de reis naar India nog maar net verwerkt of ik ben alweer op weg, naar Japan dit keer. We zijn op zoek naar een nieuwe country manager, een strategische functie, dus dat vraagt om een strategische aanpak. En die moet ik dan samen met de regio manager vorm zien te geven. Of althans proberen. De regio manager is eveneens Nederlander en we kunnen het samen goed vinden, zo bleek uit eerdere samenwerking. Per EY nachtvlucht vlieg ik, comfortabel slapend op een van onze flatbeds in business class, in tien uur van Abu Dhabu naar het Nerita vliegveld nabij Tokyo. Daar word ik opgewacht bij de gate door een medewerker die me vlot langs de autoriteiten loodst en me nog net op tijd aflevert bij het busstation. Ik moet wel zelf in de rij staan bij immigratie en de douane, dat dan nog wel.


Het vliegveld ligt ruim een uur rijden van Tokyo centrum waar ons kantoor en het hotel zijn en taxi’s in Japan zijn kostbaar, dus is de bus een goed en betaalbaar alternatief. Het is net een binnenlandse vlucht die bus, met een check-in voor je baggage en medewerkers die je in de juiste rij dirigeren en de bussen komen en gaan met vijf minuten tussenpauze. Het is maar goed dat ik werd opgevangen want ondanks dat alles buitengewoon efficient geregeld is, zijn de meeste bordjes in het Japans en is het dus even zoeken. Het vertrek van de bus wordt zelfs omgeroepen via een microfoon en dat terwijl we met z’n zessen niet veel verder dan vier meter van de bus staan. Maar protocol is protocol en dat wordt nauwgezet afgewerkt, overal en altijd.

Alles in Japan oogt efficient; iedere vierkante meter is benut, het is er netjes en de bevolking is uiterst gezagsgetrouw, gedisciplineerd en buitengewoon service-georienteerd. Alleen versta je er geen klap van als ze wat zeggen, zelfs als dat in het Engels gebeurt. Maar goed, de basisgrondhouding is goed. Tokyo is een mega-stad met veel hoogbouw, veel snelwegen en veel beton en asfalt. Bomen en struikjes staan opgesteld in nette parkjes en tuintjes, maar kunnen niet voorkomen dat het steen overheerst.

De interviews vinden plaats op de 35e verdieping van het ANA Intercontinental Hotel, in het business center. De kandidaten zijn nerveus e moeten op hun gemak worden gesteld. Solliciteren doen Japanners gemiddeld maar een of twee keer in hun loopbaan; ze zijn uiterst loyaal aan het bedrijf en werken veelal twintig jaar of meer bij hetzelfde bedrijf. Dus we moeten een beetje in de sales-modus om die flitsende luchtvaartmaatschappij uit het Midden-Oosten aan de man te brengen. Dat lukt best aardig, al zeg ik het zelf. Stom genoeg ben ik overhaast uit Abu Dhabi vertrokken en ben vergeten om visitekaartje meet te nemen. En die maken deel uit van, alweer een belangrijk ritueel, de begroeting. Maar ja, het is niet anders en met een grapje werkt het ook een beetje als ijsbreker. Vergeet niet het kaartje met beide handen aan te reiken of te ontvangen, als ware het een kostbaar geschenk. Bij het afscheid hoort een beleefde buiging. Kandidaat nummer drie buigt zo hefitg en vaak dat ik bang ben dat hij wellicht in tweeen zal breken, maar dat gebeurt gelukkig niet.

Overal in het hotel, bij liften en deuren, zitten metalen plaatjes op de muur. Het is hier zo droog fat je constant last hebt van statische electriticiteit. In plaats van iedere keer een schok te krijgen als je een metalen object aanraakt, is het de bedoeling om met je vinger het plaatje aan te tikken en vervolgens kun je zonder schokken de deur openen of de lift oproepen. Een soort mini gemak bij een ongemak. Over gemak gesproken; alle toiletten hebben een ingebouwde douche met bedieningsconsole aan de muur waarmee je het soort straal, de sterkte en temperatuur kunt regelen. Het toppunt vond ik toch wel de rookruimte bij het vliegveld. Niet binnen, maar buiten. Dus, je staat buiten en moet dan een glazen ruimte in om binnen te roken, want buiten roken mag niet…;o)

Enfin, Japan is zeker de moeite van een bezoek waard. Volgende keer misschien leuk om iets meer dan vierentwintig uur op de grond te hebben. Konichiwa!

India 3

Een lust voor het oog is het; de vervoersmiddelen in India. In Delhi vind je de Ambassador; een op de Morris Minor gebaseerde lokaal geproduceerde auto die nog altijd wordt gemaakt! Het model stamt uit de jaren zestig en heeft nagenoeg onveranderd de tand des tijds doorstaan. De meeste auto's hier zijn overheids-dienstauto's met een vlaggetje voorop dat desgewenst in een hoesje kan worden ingepakt. Ik neem aan dat als het vlaggetje wappert de auto bezet is.

Fiat Padmini

Ambassador

In Mumbai vind je vooral riksja's en oude Fiats 1200, oorspronkelijk in produktie genomen in 1964, een buitengewoon goed bouwjaar (weet ik uit ervaring). Denog rondrijdende exemplaren zijn minstens dertig jaar oud en met ijzerdraad bijeen gehouden. De chauffeur rust ontspannen met zijn kin op het stuur en de passagiers kunnen de achterruit als hoofdsteun gebruiken, maar jonge jonge, wat een prachtig autootje! Alleen al daarvoor zou je nog eens terugreizen...