Stopknop

God, ik wou dat ik een stopknop had. Zoals normale mensen kennelijk bezitten. Maar helaas, bij de configuratie van mijn brein is er destijds gekozen voor de instap-versie en dus is 'ie niet meegeleverd. Van de week was ik in Bangkok om de regionale sales-meeting bij te wonen. Ik was er om een presentatie te geven over de stand van zaken in HR en ook om samen met de regiomanager een slecht-nieuws gesprek te voeren met een medewerker. 's Nachts vloog ik erheen, om aansluitend naar het hotel af te reizen om te douchen en om te kleden en daarna meteen door naar het kantoor. Misschien vier uurtjes geslapen, maar hee, we zijn geen watjes in de luchtvaartindustrie.
De vergadering is goed. De regio loopt van Rusland & Belarus tot en met Sri Lanka, China en Japan, dus veel verschillende nationaliteiten aanwezig en veel verschillende culturen. Naast mijzelf waren er nog een aantal vertegenwoordigers van het hoofdkantoor om hun verhaal te houden, in totaal waren we met een groep van een man (& vrouw) of vijfentwintig. Voor de lunch was er keuze uit noodles, rijst met groene kip-curry en andere Thaise heerlijkheden. Alleen al daarom is het reizen een leuke bijkomstigheid naast het werk.

Ons kantoor is in de Tonson Tower gevestigd, in het centrum van Bangkok. Het hotel zit een minuut of tien lopen verderop. In het midden van de weg, ze rijden hier overigens aan de verkeerde kant, ligt een verhoogde trijnbaan. Daaronder hangt een loopbrug waarmee je of de drukke weg over kunt steken via trappen, of de trein kunt betreden. Aan weerszijden van de weg, langs het trottoir, vindt een levendige handel plaats in winkeltjes bestaande uit een paar kratten die op z'n kop zijn gezet. Of de koopwaar is gewoon uitgestald op de treden van de trap naar een kantoorgebouw. Sokken, kussenhoezen, eetwaren en bloemen is wat ik me zo even herinner. Tuktuks en taxi-brommers wachten langs de kant op klandizie. Het is een graad of vierendertig en vochtig warm. Zweetweer. Na tien minuten lopen in pak met stropdas is de airco in het kantoor buitengewoon aangenaam. Overal word je begroet met de "wai", de thaise hoffelijke manier van begroeten met de handpalmen en vingers tegen elkaar waarbij de vingertoppen naar de neus worden gebracht. Thailand is een schitterend land en Bangkok een wereldstad.

's Avonds gaan we met z'n allen een hapje eten in het naastgelegen hotel bij een informele pizzeria. Na het eten gaat de meerderheid terug naar het hotel, morgen weer een lange dag voor de boeg. Slim. Samen met nog een stuk of vier collega's ga ik nog een biertje drinken in de aangrenzende bar. Er speelt een live-bandje en die spelen hardstikke leuk. Twee zangereseen in de categorie "mogen-er-wezen" en een up to date repertoire dat de pan uit swingt. Zo wordt het nog reuze gezellig ook. En daar gaat het fout. Ik kan nou eenmaal  niet slechts 1 biertje drinken en dan afnokken. Daar is nu precies die stopknop voor nodig. En die heb ik niet. Nooit gehad. Een biertje drinken mondt altijd uit in de bar pas verlaten wanneer het sluitingstijd is. Tja, iemand  moet toch het licht uitdoen? En dat zijn de laatst overgebleven collega en ik. Overigens niet nadat we flink gebakkeleid hebben over de rekening, want zoveel baht hebben we toch niet stukgeslagen? Al zou ik werkelijk niet meer weten wat wel het juiste bedrag is. Maar gelukkig is de eigenaar een redelijke vent en we treffen een minnelijke schikking ergens halverwege zijn en onze perceptie van de werkelijke schade.

De volgende ochtend heb ik om half negen samen met de regio-manager het slecht-nieuws gesprek. Het is ook echt een klotegesprek, al was het maar door dat vervelende kereltje dat de hele tijd achter me met een hamer op mijn kop staat te slaan. Mijn god, het zweet staat op mijn voorhoofd  en alleen al de gedachte aan koffie of eten maakt dat mijn maag een hinkstapsprong maakt. Maar goed; 's avonds een vent, 's ochtends een vent. Oef. De ervaring heeft geleerd dat het uiteindelijk gedurende de dag langzaamaan steeds iets beter gaat. En dat houdt me op de been. Ook mijn lotgenoot oogt wat onfris en dat terwijl hij pas om elf uur het kantoor komt binnenstrompelen. Tja, als je geen stopknop hebt, moet je in ieder geval slimmer leren plannen. Laat ik me dat dan de volgende keer maar voornemen. Terug vlieg ik tot mijn grote teleurstelling ook nog economy, want het toestel is overboekt. Ach, als het moest zou ik zelfs staande kunnen slapen, daar is dit keer geen stopknop voor nodig...