Japan

Ik heb de reis naar India nog maar net verwerkt of ik ben alweer op weg, naar Japan dit keer. We zijn op zoek naar een nieuwe country manager, een strategische functie, dus dat vraagt om een strategische aanpak. En die moet ik dan samen met de regio manager vorm zien te geven. Of althans proberen. De regio manager is eveneens Nederlander en we kunnen het samen goed vinden, zo bleek uit eerdere samenwerking. Per EY nachtvlucht vlieg ik, comfortabel slapend op een van onze flatbeds in business class, in tien uur van Abu Dhabu naar het Nerita vliegveld nabij Tokyo. Daar word ik opgewacht bij de gate door een medewerker die me vlot langs de autoriteiten loodst en me nog net op tijd aflevert bij het busstation. Ik moet wel zelf in de rij staan bij immigratie en de douane, dat dan nog wel.


Het vliegveld ligt ruim een uur rijden van Tokyo centrum waar ons kantoor en het hotel zijn en taxi’s in Japan zijn kostbaar, dus is de bus een goed en betaalbaar alternatief. Het is net een binnenlandse vlucht die bus, met een check-in voor je baggage en medewerkers die je in de juiste rij dirigeren en de bussen komen en gaan met vijf minuten tussenpauze. Het is maar goed dat ik werd opgevangen want ondanks dat alles buitengewoon efficient geregeld is, zijn de meeste bordjes in het Japans en is het dus even zoeken. Het vertrek van de bus wordt zelfs omgeroepen via een microfoon en dat terwijl we met z’n zessen niet veel verder dan vier meter van de bus staan. Maar protocol is protocol en dat wordt nauwgezet afgewerkt, overal en altijd.

Alles in Japan oogt efficient; iedere vierkante meter is benut, het is er netjes en de bevolking is uiterst gezagsgetrouw, gedisciplineerd en buitengewoon service-georienteerd. Alleen versta je er geen klap van als ze wat zeggen, zelfs als dat in het Engels gebeurt. Maar goed, de basisgrondhouding is goed. Tokyo is een mega-stad met veel hoogbouw, veel snelwegen en veel beton en asfalt. Bomen en struikjes staan opgesteld in nette parkjes en tuintjes, maar kunnen niet voorkomen dat het steen overheerst.

De interviews vinden plaats op de 35e verdieping van het ANA Intercontinental Hotel, in het business center. De kandidaten zijn nerveus e moeten op hun gemak worden gesteld. Solliciteren doen Japanners gemiddeld maar een of twee keer in hun loopbaan; ze zijn uiterst loyaal aan het bedrijf en werken veelal twintig jaar of meer bij hetzelfde bedrijf. Dus we moeten een beetje in de sales-modus om die flitsende luchtvaartmaatschappij uit het Midden-Oosten aan de man te brengen. Dat lukt best aardig, al zeg ik het zelf. Stom genoeg ben ik overhaast uit Abu Dhabi vertrokken en ben vergeten om visitekaartje meet te nemen. En die maken deel uit van, alweer een belangrijk ritueel, de begroeting. Maar ja, het is niet anders en met een grapje werkt het ook een beetje als ijsbreker. Vergeet niet het kaartje met beide handen aan te reiken of te ontvangen, als ware het een kostbaar geschenk. Bij het afscheid hoort een beleefde buiging. Kandidaat nummer drie buigt zo hefitg en vaak dat ik bang ben dat hij wellicht in tweeen zal breken, maar dat gebeurt gelukkig niet.

Overal in het hotel, bij liften en deuren, zitten metalen plaatjes op de muur. Het is hier zo droog fat je constant last hebt van statische electriticiteit. In plaats van iedere keer een schok te krijgen als je een metalen object aanraakt, is het de bedoeling om met je vinger het plaatje aan te tikken en vervolgens kun je zonder schokken de deur openen of de lift oproepen. Een soort mini gemak bij een ongemak. Over gemak gesproken; alle toiletten hebben een ingebouwde douche met bedieningsconsole aan de muur waarmee je het soort straal, de sterkte en temperatuur kunt regelen. Het toppunt vond ik toch wel de rookruimte bij het vliegveld. Niet binnen, maar buiten. Dus, je staat buiten en moet dan een glazen ruimte in om binnen te roken, want buiten roken mag niet…;o)

Enfin, Japan is zeker de moeite van een bezoek waard. Volgende keer misschien leuk om iets meer dan vierentwintig uur op de grond te hebben. Konichiwa!