Nigeria

De afgelopen dagen was ik in Lagos, Nigeria. Niet meteen de favoriete vakantiebestemming van de gemiddelde reiziger. Op de site van het Ministerie van Buitenlandse Zaken had ik al de nodige waarschuwende teksten gelezen, en zelfs onze security-afdeling moest er een paar dagen over nadenken voor ze met een advies kwamen. Dat was nadat het eerste antwoord was: "nee, daar mag je niet naartoe, cancel je ticket maar". In tweede instantie mocht het wel, maar moest ik eerst een uitgebreide briefing ondergaan.

Sowieso is het een uitdaging om er te komen, want het online aanvragen en betalen van het benodigde visum is een avontuur op zich. Een draak van een website die volkomen onduidelijk is ten aanzien van welke stappen je moet zetten en welk soort visum je moet aanvragen. Maar uiteindelijk na letterlijk uren proberen en opnieuw proberen, was ik achtentachtig dollar lichter en twee printjes rijker. De printjes moesten vergezeld van pasfoto's, een aantal brieven en nog eens vijfenveertig dollar naar de ambassade in Abu Dhabi en een dag later ontvang ik mijn paspoort met een fraai handgeschreven visum in de vorm van een sticker retour.

Het vliegveld in Lagos is wel zo'n beetje het miserabelste vliegveld dat ik ken. De airco is naar verluid al maanden stuk, dus het is broeierig warm. Er staan wel losse fans en kleine airco's, maar ook daarvan doet de helft het niet. En dan is er de rij bij immigratie; een administratie alsof je ter plekke opnieuw een visum komt aanvragen. Twee mannen achter een balie waarvan de ene je paspoort aanneemt en zijn hooftaak is het doorgeven aan man nummer twee. Efficient. Verder staan er twee "e-gates" zoals we die ook in Dubai hebben, maar helaas zijn de apparaten buiten werking en zit er een krant overheen geplakt. Als ze ooit al gewerkt hebben. Maar goed een uur na aankomst is de immigratie afgerond. Etihad Security heeft het transport geregeld naar het hotel en dat blijkt een terreinauto te zijn met chauffeur. Daar blijft het niet bij want achter de auto rijdt een escorte; nog een auto met zwaailichten, een luide claxon en vier gewapende mannen erin. En zo togen we in een luidruchtig konvooi naar het hotel. Onderweg passeer ik tientallen oranje VW-busjes uit de jaren tachtig, veelal zonder ramen en lichten en met minstens vijftien tot twintig passagiers samengepakt in de kleine ruimte. En dan kom ik voorbij....blanke man van middelbare leeftijd...in mijn eentje...in een auto met chauffeur...en ook nog een volgauto. Een beetje over de top voelt het wel.

wordt vervolgd.