Wereldrecord

Zojuist zat ik te kijken naar een live-uitzending op de BBC waarin Oostenrijker Felix Baumgartner op ruim negendertig kilometer(!) hoogte uit zijn ruimtevaartcapsule is gesprongen in een poging als eerste parachutist de geluidsbarriere te doorbreken. Voor de zekerheid had ik naast me op de laptop National Geographic aan staan, zodat ik verzekerd was van een goed beeld. En het lukte Felix; hoogste parachutesprong ooit en een maximum snelheid van ruim elfhonderd kilometer per uur tijdens zijn vrije val van ruim vier minuten. Hoppa, die is in de pocket. Als Baumgartner veilig landt en beide voeten op de grond zet in New Mexico, zakt 'ie door zijn knieen van blijdschap. En ongetwijfeld is daar enige opluchting bij.

Baumgartner is ook de naam van mijn baas bij Etihad. Ze zijn geen familie, voor zover ik weet. Mijn Baumgartner komt uit Zwitserland, die andere uit Oostenrijk. Zou je hun stamboom nagaan, dan kom je ongetwijfeld dichterbij uit. Werken bij Etihad is trouwens ook bijna topsport op dagelijks niveau. Onze vliegtuigen vliegen op gemiddeld zo'n tien kilometer hoogte, maar het zijn er wel veel meer tegelijk. Wat ik gemeen heb met mijn baas Baumgartner, is dat we allebei Peter heten. Da's in een gesprek met onze CEO nog weleens verwarrend, als we allebei menen aangesproken te worden. Maar meestal betreft dit toch die andere Peter.

Peter Baumgartner is weer op zijn manier op topniveau bezig; hij is goede vrienden met lieden als Paul Simon, spreekt Roger Federer aan met "Hee Roger" en heeft zo over de hele wereld een hele rits van vrienden en bekenden. Lieden die ik ook wel ken, maar zij kennen mij niet.

Recent waren we beiden uitgenodigd op de bruiloft van een van onze Emirati senior managers, Hareb. Hareb is midden dertig en heeft dus de huwbare leeftijd ruimschoots bereikt. Hij is van gegoede komaf en werkte in eerste instantie in het familiebedrijf, maar besloot uiteindelijk op eigen kracht carriere te maken. En dat lukt tot nu toe aardig. De plechtigheid werd gehouden in een van de zalen in het Trade Centre in Dubai, zeg maar de Amsterdamse Rai alhier. Als ik vanuit de parkeergarage het complex inloop en op een plattegrond probeer de juiste zaal te vinden, hoor ik al de traditionele locale zangers en luide muziek. Zo moeilijk zal dat niet worden, lijkt me. Vanaf de loopbrug zie ik een rij van zeker vijftig in witte kandoora geklede mannen, die met de bekende wandelstokken heen en weer zwaaien en meezingen met de muziek. Waarschijnlijk zingen ze "en we gaan nog niet naar huis", maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen.

Na de bruidegom te hebben begroet neem ik, samen met collega's waaronder Peter B, plaats in een soort grote wachtkamer. Er worden drankjes geserveerd en er zijn volop dadels. Oh ja, zo'n bruiloft is uitsluitend voor mannen. Er is ook een damesvariant, maar die is elders. Na een minuut of twintig kletsen gaat een aangrenzende zaal open, waar gedekte tafels al klaar staan. Geit, kwartel, kalfsvlees, garnalen en allerlei, veelal locale, bijgerechten staan te dampen op tafel en doen je smaakpapillen op en neer springen van vreugde. Naast ons schuiven een paar locals aan die meteen aan de slag gaan. En al gauw wordt het me duidelijk; dit is ook een soort topsport. Er wordt aan tafel niet gesproken, maar vooral geconcentreerd gegeten. Mijn buurman knaagt zich gestaag door drie kwartels heen, in rijst en andere koolhydraten is hij niet geinteresseerd, alvorens hij een handvol garnalen op zijn bord lepelt en vakkundig fileert. Als wij het voorgrecht verruilen voor een hoofdgerecht is hij al op de weg terug van het dessert-buffet dat elders in de zaal staat opgesteld. En zo gebeurt het bij de meeste tafels om ons heen. Zo'n bruiloft is een kwestie je neus laten zien, effe snel een hapje eten en gauw naar huis. Maar met zo'n ruim vijfhonderd gasten, schat ik dat we in minder dan een uur toch zeker twee miljoen calorieen hebben verorberd. Dat moet wel een wereldrecord zijn in iets, toch?