Klein Pierke

De zomer is weer bijna voorbij. De kinderen gaan weer naar school en zitten weer in een druk schema. De wereld draait door is weer terug op de buis en Nederland heeft de spannendste verkiezingen van het laatste decennium achter de rug. Het lijkt alsof dit allemaal aan de Vlaamse televisie voorbij is gegaan; de programmering kabbelt al jaren rustig voort. Blokken, het VRT journaal , Jeroen Meus met dagelijkse kost, en dan wekelijks het programma God en klein Pierke. Wat? Ja, God en klein Pierke heet het. Een programma waarin journalist Martin Heylen bekende Belgen volgt en interviewt. Een buitengewoon simpel format, maar met indrukwekkende portretten.

Martin Heylen is niet bepaald een extraverte interviewer. Hij lijkt eerder schuchter en je zou denken; heeft 'ie wel het goede beroep gekozen? Maar zijn beleefde schuchterheid, in tijden van opdringerige paperazzi en journalisten met een Ego met hoofdletter, werkt ontwapenend op de uitgenodigde beroemdheden en zo zie je de een na de ander ontdooien en mens worden.

Zo is er zuster Jeanne de Vos die als missiezuster al veertig jaar in Mumbai in India woont en er de belangen van poetsvrouwen verdedigt en vertegenwoordigt. Tot in de Europese Unie aan toe is ze bekend en zit ze aan tafel. Stel je voor; veertig jaar knokken voor een doel. Al haar eigen bezittingen passen in drie koffers op de zolder van het vlaamse klooster waar ze woont wanneer ze in Belgie is.

En dan politica Joelle Milquet. Met vier jonge schoolgaande kinderen en dan een baan in de schijnwerpers als partijvoorzitter van de cdH, volksvertegenwoordiger in de federale kamer en vervolgens minister in de huidige federale regering. Ik begrijp geloof ik nog steeds niet hoe de belgische politiek in elkaar zit, maar soms heb ik 't idee dat ze dat zelf ook niet weten. Maar da's een grapje natuurlijk.

In ieder geval is de BRT een rots in de branding in roerige tijden met gewoon simpele programma's die de moeite van het kijken waard zijn. Oef, nu klink ik echt als een oude l*l; tijd om te stoppen.