Zorg

Een van mijn collega's, ik noem hem even Osman, komt uit Libanon. Libanezen zijn in mijn ervaring veelal opgewekte en positief ingestelde mensen. Ze houden van  mooie kleren, mooie auto's, een beetje blingbling, lekker eten en drinken, kortom van het goede leven. De Libanese keuken is ook de meeste diverse en kent bijzonder lekkere gerechten. Libanezen zijn gastvrij en ruimhartig en als je naar de recente geschiedenis van het land kijkt, dan is dat best bijzonder. Gelukkig is het al een aantal jaren politiek stabieler en gaat het economisch redelijk goed. Beiroet staat bekend als "het Parijs van het midden Oosten" en is een bezoek zeker waard.

Osman komt uit een goed nest. Zijn vader was diplomaat en hij is liberaal opgevoed. Hij was vrij in zijn studie- en werkkeuze en werkt al acht jaar in Abu Dhabi. Ook Osman's broer woont en werkt er en hun moeder komt regelmatig op bezoek om te kijken of de kinderen het goed maken. Vader blijft dan in Libanon; hij is inmiddels enkele jaren gepensioneerd, heeft genoeg gereisd in zijn leven en volgt het nieuws liever via de zes kranten die hij dagelijks leest.

Recent werden de dagelijkse beslommeringen overschaduwd doordat Osman's oom ziek werd. Leukemie en een buitengewoon agressieve variant. Het is de jongste broer van Osman's vader en een van acht broers en zussen. Onmiddellijk kwam de familie in aktie om de broer te steunen, want delen doe je in goede en ook slechte tijden. Het plaatselijke ziekenhuis werd vanaf dat moment wekelijks bezocht door een busje vol met familie, vrienden en bekenden, allemaal om bloed te doneren. Ook voor de medische voorzieningen en medicijnen springt de familie bij en sprokkelt in drie maanden tijd ruim honderduizend dollar bij elkaar voor de benodigde chemotherapie en ziekenhuisopnames. Want hoewel er wel zorgverzekeringen zijn, hebben de meeste mensen er geen; en trouwens dit soort behandelingen wordt dan sowieso niet gedekt. En als je het je dan niet kunt veroorloven, trek je dus bij voorbaat aan het kortste eind.

Het mag uiteindelijk allemaal helaas niet baten; na iets meer dan drie maanden strijd komt Osman's oom te overlijden. Achtenveertig jaar was hij en hij laat een vrouw en twee jonge kinderen achter. In het Midden Oosten worden overledenen veelal binnen vierentwintig uur begraven. Dit wordt mede door het klimaat en de religie voorgeschreven. En dus is zijn oom al begraven voordat Osman in Libanon arriveert.

In de afgelopen dagen moest  ik aan dit verhaal denken, toen ik de commotie zag in Nederland naar aanleiding van het nieuwe regeerakkoord. Ik weet het, ik weet het, het is niet aan mij om vanuit het verre Dubai een beetje kritiek te hebben op de huidige nederlandse situatie. Natuurlijk zit niemand te wachten op hogere maandelijkse uitgaven voor de zorgverzekering. Aan de andere kant, een paar honderd Euro voor gegarandeerd goede zorg door de overheid inclusief medicijnen; het kan nog altijd slechter. Is zo toch misschien het glas weer een beetje halfvol...?