Zondagochtend

Het is kwart voor acht in de ochtend en ik doe mijn dagelijkse ochtendgymnastiek; gas geven en remmen richting Abu Dhabi. Een hand aan het stuur en een sigaretje in de andere. Nooit meer dan drie enkele reis. Na een kilometer of dertig passeren we de herdenkingszuil van wijlen Sheikh Zayed. "Salam Aleikum", wens ik hem toe, en hoop op een veilige aankom (da's Vlaams).

Tien kilometer verderop, na de afrit Saih as Sheib neem ik de afrit naar het tankstation voor mijn dagelijkse capuccino. En ja hoor, voor de derde keer in vier weken ligt er naast de afrit een auto op z'n dak. Toegeven, de afrit is kort en maakt een scherpe bocht naar rechts waarvoor je flink snelheid  moet minderen wil je de bocht comfortabel nemen. Maar om nou uit de bocht te vliegen is ook weer zo wat. Waar de weg ophoudt begint een taludje van zand dat naar beneden loopt en kennelijk is dat genoeg om auto's om te doen rollen. Niet van het lachen vrees ik. Het regent hier nooit, mistig is het alleen in de winter en 's ochtends heel vroeg en zoveel zand vliegt er nu ook weer niet rond. Tja, het zijn wel iedere keer van die types met snor uit India of Sri Lanka die ernaast staan te kijken met zo'n blik van; "wat ging hier mis?". En dat is dan weer leuk aan het Midden Oosten; discriminatie mag gewoon. Indiers rijden slecht auto, Egyptenaren kletsen veel maar presteren weinig, Libanezen zijn de bluffers en praatjesmakers van de regio, Duitsers hebben geen humor (maar dat is volgens mij wetenschappelijk bewezen), Aussies zijn laidback en noemen iedereen "mate" en Italianen? Tja, ik zeg Berlusconi en daarmee is alles gezegd.

Weg met het politiek correcte gedoe. Tijdens een interview vragen we gewoon; "werkt je vrouw, hoe ga je dat dan regelen met schoolgaande kinderen, en tegen vrouwelijke sollicitanten; heb je nog een kinderwens?". Hup, gewoon vragen en alle kaarten op tafel. Sorry, we zoeken naar een West-Europese grafisch ontwerper, want we hebben al genoeg Aziaten in het team. Duidelijkheid en voorspelbaarheid zijn kernwaarden in deze maatschappij. En ik trek heus niet altijd aan het langste eind. Als ik sta te wachten bij de douane en er komen een paar Emirati aanlopen, hoe lang of kort de rij ook is, maar zij gaan eerst en ik pas daarna. Ook diverse beroepen zijn voorbehouden aan bepaalde groepen; het gros van de taxichauffeurs zijn Pakistani, hotel en horeca-personeel komt veelal uit de Filippijnen, boekhouders en IT medewerkers uit India en housemaids meestal uit Sri Lanka of Ethiopie.

Gewapend met de koffie ("medium capuccino, extra strong, one sugar") mijmer ik nog even na over het eerdere ongeluk bij de afrit. Nou ja, die pechvogel heeft in ieder geval geen file veroorzaakt met z'n suffe ongeluk. Ik schrik op door aanhoudend geflits in mijn achteruitkijkspiegel door een auto die met hoge snelheid achterop komt."Klote-local", denk ik, en schuif mokkend een baan op. Da's trouwens ook waar; het zijn meestal de Emirati die in het verkeer weinig geduld hebben en menen dat iedereen maar moet ophoepelen. Met hun donkergetinte ramen kun je niet eens opmaken wie er achter het stuur zit. Nog even en ik werd door een vrouw aan de kant geseind...het moet nondeju toch niet veel erger worden.