oftewel RAKIA. Ik heb pas door wat het thema van de avond is als ik te laat de grote zaal in het Shangri La hotel betreedt. Op uitnodiging van een recruitment / headhuntersbureau ben ik hier naar toegegaan; gratis natuurlijk! Ik ben te laat omdat Dubai weer aardig druk begint te worden en de avondspits op de Sheikh Zayed Road beduidend meer vertraging opleverde dan ik had geanticipeerd. Zeven banen en dan nog stapvoets rijden. En mijn "slimme" sluiproute langs het Safa park werkte ook niet; die leverde me een boete op voor afslaan waar het niet mocht. 't Was in ieder geval een vriendelijk aangeboden bon; "Hello my friend! How are you? You make mistake...I am sorry but I have to give you a fine. Sorry, sorry, sorry! Have a wonderful evening!".
Ik ben gelukkig niet de enige die vertraagd was. Zo begint uiteindelijk de avond niet om zeven uur, maar kwart over acht. Presentatie gevold door diner, leest de uitnodiging. Het openingswoord van de voorziteer van de RAK CEO vereniging is langdradig en nauwelijks te verstaan. Een beloofd filmpje met de highlights van Ras al Khaimah wordt na vijf instartpogingen zonder geluid maar afgelast. Dan speecht de voorzitter van de kamer van koophandel, of zoiets. Ras al Khaimah is het meest noordelijk gelegen emiraat op een uur rijden van Dubai en daarom "strategisch centraal gelegen". Wij zouden waarschijnlijk zeggen "uithoek". Ze hebben een vliegveld (zo!) en hij laat mooie artist impressions zien van imposant projecten; de fraaie woonwijk aan zee Al Hamra, een mega-conferentiecentrum, een palm-achtige eiland a la Dubai en andere spectaculaire beelden strelen het oog. Ik geloof dat er ook daadwerkelijk een of twee projecten worden gebouwd, de rest lijkt toekomstmuziek. Vervolgens zijn er twee CEO's van bedrijven die vertellen waarom ze in RAK gevestigd zijn...een glasfabriek en RAK ceramics. weer drie kwartier voorbij. Ondertussen staat het buffet verder te garen.
Op enig moment betreden een paar locals de zaal. Het blijkt te gaan om highness Sheikh (sorry, niet te verstaan) van RAK die een paar oorkondes uit komt delen en nieuwe leden welkom heet. Fluks daarna verlaat hij met z'n gevolg, waaronder een paar beveiligers, de zaal weer. En het buffet moet nog even wachten...
Een paar weken geleden was ik met echtgenote J in RAK. Ze had daar een prive-les van een hondje uit de plaatselijke shelter. Tijdens die les heb ik het centrum van RAK en de visafslag bezocht. Vervolgens viel ik spontaan in slaap, zo bruisend is RAK. Nee, dat is niet aardig; het is authentiek en "laid-back". Maar zelfs echtgenote J zag geen been in een dependance van de Dubai Dog Academy in RAK. "Te kleine markt", was haar oordeel. Maar ja, volgens de Investment Authority club en de circa tweehonderd aanwezige gasten op het gala-diner zit ze er volkomen naast. RAK gaat een bloeiende toekomst tegemoet. En het buffet? Dat was uiteindelijk een beetje zoals de speeches; lauw en een beetje smakeloos.
donderdag 16 december 2010
zondag 12 december 2010
Uitbreiden
De Dubai Dog Academy loopt als een trein; na de succesvolle reintegratie en herplaatsing van Bailey's hebben we nu doordeweeks chihuahua Mowgli in de dagopvang. Ook is de komende dagen Kim op bezoek; een witte herder-en-nog-wat-mix. Kim is buitengewoon schuw en dwaalt als een wit spook door het huis. Kim is ook een K9 klant die eerst weer wat manieren moet leren voordat zij kan worden herplaatst. En zo heeft K9 al een wachtlijst voor ons opgesteld van andere behoeftige honden. Daarnaast is er de groepstraining en prive-training die via mond-op-mond reclame floreert.
Dus zijn we aan het kijken of we "De Zaak" kunnen uitbreiden. Aangezien ook ons huidige huurcontract binnenkort afloopt zijn we ons aan het orienteren op een andere locatie om zo wonen en werken te kunnen combineren. Na drie jaar compound-wonen durven we de stap wel aan naar een gewone woonwijk en een straat. Het liefst willen we naar de wijk Al Barsha waar vooral villa's staan met meestal een aardig stukje grond eromheen; ideaal voor de honden-activiteiten. Vaak ook vind je dan een extra gebouwtje of extra kamers buiten het huis waar weer bijvoorbeeld dagopvang of kennelservice kunnen gaan aanbieden.
In Barsha wonen veelal locals; iedere Emirati krijgt van de overheid een stuk grond om te bebouwen en iedereen bouwt daar vervolgens op wat hij / zij leuk vindt. Barsha is een mix van stijlen van sobere rechttoe-rechtaan villa's tot paleizen die in de Efteling niet zouden misstaan. Een stuk grond wil nog niet zeggen dat er ook een weg is en veelal moet je via een zand- of grindweg je lapje grond en huis zien te bereiken. Met de chaos die er altijd heerst in huize Spaansenvankesteren voelt dat wel goed ;o)
Gisteren hebben we een interessant pand bezocht in Barsha 2. Dit huis is gelegen aan een van de doorgaande wegen en heeft een flinke eigen parkeerplaats. Naar arabisch gebruik is er in het huis geen keuken; de keuken is in een apart gebouw naast de kamer van de driver. Handig; zo heb je geen etensluchtjes in huis. Ook is er naast de voordeur nog een extra deur die direct in de woonkamer uitkomt. Het bezoek kan zo meteen opsplitsen in vrouwen en mannen en de respectievelijke afdeling betreden.
Dus het ziet er naar uit dat we wellicht binnenkort gaan uitbreiden; verhuizen, een busje aanschaffen voor de vervoersactiveiten (P's favoriete bezigheid), inpakken, uitpakken, knutselen en lekker tuinieren. De business cards zijn al klaar...nu de rest nog; spannend!
Dus zijn we aan het kijken of we "De Zaak" kunnen uitbreiden. Aangezien ook ons huidige huurcontract binnenkort afloopt zijn we ons aan het orienteren op een andere locatie om zo wonen en werken te kunnen combineren. Na drie jaar compound-wonen durven we de stap wel aan naar een gewone woonwijk en een straat. Het liefst willen we naar de wijk Al Barsha waar vooral villa's staan met meestal een aardig stukje grond eromheen; ideaal voor de honden-activiteiten. Vaak ook vind je dan een extra gebouwtje of extra kamers buiten het huis waar weer bijvoorbeeld dagopvang of kennelservice kunnen gaan aanbieden.
In Barsha wonen veelal locals; iedere Emirati krijgt van de overheid een stuk grond om te bebouwen en iedereen bouwt daar vervolgens op wat hij / zij leuk vindt. Barsha is een mix van stijlen van sobere rechttoe-rechtaan villa's tot paleizen die in de Efteling niet zouden misstaan. Een stuk grond wil nog niet zeggen dat er ook een weg is en veelal moet je via een zand- of grindweg je lapje grond en huis zien te bereiken. Met de chaos die er altijd heerst in huize Spaansenvankesteren voelt dat wel goed ;o)
Gisteren hebben we een interessant pand bezocht in Barsha 2. Dit huis is gelegen aan een van de doorgaande wegen en heeft een flinke eigen parkeerplaats. Naar arabisch gebruik is er in het huis geen keuken; de keuken is in een apart gebouw naast de kamer van de driver. Handig; zo heb je geen etensluchtjes in huis. Ook is er naast de voordeur nog een extra deur die direct in de woonkamer uitkomt. Het bezoek kan zo meteen opsplitsen in vrouwen en mannen en de respectievelijke afdeling betreden.
Dus het ziet er naar uit dat we wellicht binnenkort gaan uitbreiden; verhuizen, een busje aanschaffen voor de vervoersactiveiten (P's favoriete bezigheid), inpakken, uitpakken, knutselen en lekker tuinieren. De business cards zijn al klaar...nu de rest nog; spannend!
woensdag 8 december 2010
Desert seizoen geopend
Dit kwam ik laatst tegen op you tube...op zoek naar een leuk parcours om eens zelf te rijden. Let op; schokkende beelden...
http://www.youtube.com/watch?v=pSwqobLE-dk
In Nederland hebben we veel last van zinloos geweld. In het Midden Oosten meer van zinloze ongelukken.
http://www.youtube.com/watch?v=pSwqobLE-dk
In Nederland hebben we veel last van zinloos geweld. In het Midden Oosten meer van zinloze ongelukken.
Een avontuur met een staartje
Zoals in "ongemak in Oman" te lezen was, hadden we recent wat tegenslag door het verlopen visum van echtgenote J en daardoor ook de kinderen. Tja, eigen schuld, maar daarom niet minder vervelend. Eenmaal terug in Dubai hebben we terstond de procedure in gang gezet om een nieuw visum aan te vragen; formulieren in laten vullen (in 't arabisch, dus hopelijk in 1 keer goed), kopieen van paspoorten, trouwcertificaat etc. Medische keuring in een kliniek die je als de bekende speld maar moet zien te vinden en zo komen steeds maximaal 1 stapje per dag verder in het proces.
Toen het tijdelijke visum daar was, bleek er echter nog een kink in de kabel; op de terugweg uit Oman was er bij de grens aan de UAE kant een stroomstoring. We hadden er verder niet bij stil gestaan en buiten een half uurtje vertraging dachten we dat alles in orde was. J en de kinderen kwamen zoals gepland op een visit-visum de Emiraten weer in. Tijdens het wachten gedurende de stroomstoring hadden we vooral opgelet of ons plaatsje in de rij niet werd ingenomen door de een of ander. Voordringen is hier nationale sport nummer twee, na paarden racen.
Nu bleek dus dat we wel een mooi stempel hadden ontvangen, maar dat de bijbehorende handelingen in de computer niet waren uitgevoerd. Met andere woorden; officieel waren we niet in Dubai, dus kunnen we ook geen visum aanvragen. Tja, een stroomstoring..."computer says no!";
http://www.youtube.com/watch?v=HcHxiw9QIfc
Ha, ha! Maar al gauw bleek de grap minder leuk. De enige manier om dit recht te zetten was om wederom terug naar de grens met Oman te rijden en daar alsnog "in te klokken". Anno 2010 is dat een logische consequentie, toch? Maar goed, we willen niet teveel relschoppen, dus maken er een lekker woensdag 's middags uitje van. Videootje mee, broodjes onderweg en lekker de grens bezoeken; anderhalf uur heen en dan ook weer weer.
Natuurlijk werd bij de grens met Hatta gezegd; "no problem!" en dat we gewoon terug moesten naar immigratie in Dubai om een en ander recht te zetten, maar daar trappen we ditmaal niet in. Uiteindelijk wordt de benodigde informatie in het systeem ingetypt en zijn we weer legaal in Dubai. Na nog een bezoekje aan de plaatselijke markt om plastic teilen te kopen voor de dogtraining, togen we weer huiswaarts in het vertrouwen op een spoedige afloop en afronding van de procedure.
Als ik dit stukje schrijf heb ik net vernomen dat voor echtgenote J alles nu weer toppie is. Helaas is er bij Tim een foutje gemaakt; het visit-visum nummer in het systeem klopt niet met zijn paspoort en anderen gegevens. Wat denk je? Ja hoor, morgen mogen we weer een ritje maken...zucht.
Toen het tijdelijke visum daar was, bleek er echter nog een kink in de kabel; op de terugweg uit Oman was er bij de grens aan de UAE kant een stroomstoring. We hadden er verder niet bij stil gestaan en buiten een half uurtje vertraging dachten we dat alles in orde was. J en de kinderen kwamen zoals gepland op een visit-visum de Emiraten weer in. Tijdens het wachten gedurende de stroomstoring hadden we vooral opgelet of ons plaatsje in de rij niet werd ingenomen door de een of ander. Voordringen is hier nationale sport nummer twee, na paarden racen.
Nu bleek dus dat we wel een mooi stempel hadden ontvangen, maar dat de bijbehorende handelingen in de computer niet waren uitgevoerd. Met andere woorden; officieel waren we niet in Dubai, dus kunnen we ook geen visum aanvragen. Tja, een stroomstoring..."computer says no!";
http://www.youtube.com/watch?v=HcHxiw9QIfc
Ha, ha! Maar al gauw bleek de grap minder leuk. De enige manier om dit recht te zetten was om wederom terug naar de grens met Oman te rijden en daar alsnog "in te klokken". Anno 2010 is dat een logische consequentie, toch? Maar goed, we willen niet teveel relschoppen, dus maken er een lekker woensdag 's middags uitje van. Videootje mee, broodjes onderweg en lekker de grens bezoeken; anderhalf uur heen en dan ook weer weer.
Natuurlijk werd bij de grens met Hatta gezegd; "no problem!" en dat we gewoon terug moesten naar immigratie in Dubai om een en ander recht te zetten, maar daar trappen we ditmaal niet in. Uiteindelijk wordt de benodigde informatie in het systeem ingetypt en zijn we weer legaal in Dubai. Na nog een bezoekje aan de plaatselijke markt om plastic teilen te kopen voor de dogtraining, togen we weer huiswaarts in het vertrouwen op een spoedige afloop en afronding van de procedure.
Als ik dit stukje schrijf heb ik net vernomen dat voor echtgenote J alles nu weer toppie is. Helaas is er bij Tim een foutje gemaakt; het visit-visum nummer in het systeem klopt niet met zijn paspoort en anderen gegevens. Wat denk je? Ja hoor, morgen mogen we weer een ritje maken...zucht.
zondag 28 november 2010
Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht...
Ook dit jaar is Sinterklaas speciaal voor de nederlandse kindertjes naar Dubai afgereisd. Hulde aan de goedheiligman! Hij kwam afgelopen vrijdag aan in Festival City, om tien uur 's ochtends. Da's best vroeg in 't weeken. Maar het was een mooie, zonninge, wolkenloze dag en al ongeveer 28 graden toen we op de bestemming aankwamen en het zou nog flink warmer worden. Een beetje te laat want de Sint kan ook moeilijk precies inschatten hoe lang de overtocht vanuit Nederland (of misschien uit Spanje?) duurt. Maar dit jaar zat het tij kennelijk mee en was hij al van zijn bootje afgeklommen op de vaste wal. Ook had er zich al een flinke kinderschare om de Sint en de Pieten heen verzameld.
Ik zag op enig moment een groepje Indaise meneren overduidelijk opgelaten kijken naar de drie Zwarte Pieten die voor hen stonden; wat zijn dat voor rare geschminckte snuiters? En waarom lopen ze met een jutezak en maillots rond?
 |
| Heel Hollands Dubai uitgelopen voor de Sint |
 |
| Eva in afwachting van een goed gesprek |
Klaas werd geinterviewd door Geert Simons de locatieleider van de nederlandse school in Dubai. En natuurlijk ging het over de gewoonlijke koetjes en kalfjes en werden er uit volle borst liedjes gezongen. Dat het nog altijd crisis is, was te merken aan de Pieten...we moesten vier Pieten afzeulen voordat we er een vonden die nog een paar pepernoten had om uit te delen. Verder was het natuurlijk een leuk folkloristisch hollands spektakel. Avontuurlijke Eva, altijd te porren voor een geintje, kroop langs de rij met kinderen heen om Sinterklaas zelf wat vragen te stellen; waar was zijn paard? Toen de Sint antwoordde dat hij Amerigo helaas dit keer niet mee had kunnen nemen, vervolgde Eva: "Bart en Janneke hebben ook een paard". Tja, daar had de Sint niet van terug en hij vroeg de hoofdpiet om de kleine zebra wat strooigoed te geven.
De Sint had dit jaar ook maar een uurtje geboekt voor Dubai, dus hij moest er al snel weer vandoor. Gelukkig was er nog een evenement gepland in Festival city haven; een race met zelfgebouwde bootjes die op mankracht een parcours moesten afleggen. Zo waren er de Flintstones, een boot Masafi waterflessen en diverse andere bedrijfs- en schoolteams. En zo werd het met een prachtig uitzicht vanaf restaurant "Passage to India" of zoiets, onder het genot van een paar heerlijke curries een buitengewoon genoeglijke middag.
 |
| Met fraai uitzicht over de Creek op de Burj Khalifa |
 |
| Van fraai tot praktisch |
dinsdag 23 november 2010
Ongemak richting Oman
Het lijkt wel een titel uit mijn favoriete jeugdboeken-reeks van "Bob Evers" zoals "Heibel in Honoloeloe". Bob Evers, Arie Roos en Jan Prins beleefden spannende avonturen met altijd, gelukkig, een goede afloop. In ons geval hadden ter gelegenheid van de Eid-vakantie vorige week een reisje gepland naar Oman. We wilden nog graag een keer in de woestijn overnachten in ons favoriete Desert Safari Camp; 25 kilometer de woestijn in, gelegen in de middle of nowhere.
Zoals altijd is de grens oversteken een project op zich; nog ruim voor Oman zijn er twee checkpoints. Paspoorten late zien en de kofferbak open. Prettige dag verder. Dan moet je uitchecken uit de Verenigde Arabische Emiraten. Een paar kilometer verder kun je ter plaatse een visum halen voor Oman. Nog wat geschuif met onduidelijke briefjes en na nog een paar checkpoints kun je je reis vervolgen. Zes stops over een afstand van ongeveer vijfentwintig kilometer. De tijd hangt af van de drukte &/of een eventuele stroomuitval of niet, maar varieert tussen de dertig minuten en een paar uur.
Bij de uitcheck gaat het mis; het visum van echtgenote J. en de kinderen blijkt sinds drie dagen verlopen. Shoot, niet op gelet; ik dacht dat hun visum ook was verlengd toen ik vorig jaar van sponsor veranderde, maar niet dus. Even lijkt het erop dat we terug naar Dubai kunnen, maar navraag bij het nabijgelegen immigratiekantoor levert op dat er nog een laatste optie is. Als we hat visum van J. en de kinderen cancellen dan kunnen we door naar Oman. Bij terugkeer naar Dubai kunnen ze dan op basis van een toeristenvisum het land weer in en vervolgens heb je een maand de tijd om dat visum weer om te zetten in een permanent visum. Het klinkt rigoreus en dat is het eigenlijk ook, maar ja het alternatief is de vakantie afblazen en de kosten voor de geboekte hotels afschrijven. Nou vooruit, onder het genot van een door de overheid aangeboden kopje thee, cancelen we de visa maar. Op hoop van zegen. Ruim twee uur later dan gepland steken we uiteindelijk de grens over om de reis voor te zetten.
De woestijn is als altijd overweldigend; de off-road rit naar het tentenkamp in de buurt van Biddya op zo'n zeshonderd kilometer van Dubai doen we inmiddels zonder gids. Het is de derde keer dat we hier naartoe gaan en eigenlijk kun je het spoor in het zand best makkelijk volgen. Meestal rijd je echter met meerdere auto's in de woestijn, voor het geval er iemand vast komt te zetten. Maar ons Fordje snort genietend van de vrijheid, de banden zingen in het zand en de kamelen juichen ons toe vanaf de zijlijn. Geweldig!
Het tentenkamp ligt er nog precies zo bij als een jaar geleden; een aantal bedoeienen-tenten in een cirkel. Grondwater wordt vanaf een diepte van tachtig meter opgepompt naar een hoger duin en stroomt zo vanuit een opslagbassin naar de eenvoudige badkamer met wc en stromend (nou ja, druppelend) water.
Het diner wordt geserveerd bij het licht van olielampen, maar is gelet op de omstandigheden buitengewoon smakelijk en gevarieerd. Het gezelschap Japanners naast ons kan met name het fruitaanbod wel waarderen; met de zelfmeegebrachte dunschiller wordt er in korte tijd een hele berg fruit soldaat gemaakt. Een en ander wordt vastgelegd met diverse Canon camera's met tele-en groothoeklens. Na de maaltijd stoken we nog een vuurtje van zelfgesprokkeld zwerfhout en genieten van de sterrenhemel en een illegaal meegenomen hassebasje.
Na een heerlijke overnachting, sandboarden en duinklauteren zetten we reis voort naar de kust om het zand uit het haar te spoelen en brengen daar nog een paar dagen door. De terugreis verloopt zoals gepland zonder verdere visum-perikelen. Tim vindt het wel wat hebben; officieel mag je met een toeristenvisum niet naar school gaan en dat spreekt hem wel aan...;o)
Zoals altijd is de grens oversteken een project op zich; nog ruim voor Oman zijn er twee checkpoints. Paspoorten late zien en de kofferbak open. Prettige dag verder. Dan moet je uitchecken uit de Verenigde Arabische Emiraten. Een paar kilometer verder kun je ter plaatse een visum halen voor Oman. Nog wat geschuif met onduidelijke briefjes en na nog een paar checkpoints kun je je reis vervolgen. Zes stops over een afstand van ongeveer vijfentwintig kilometer. De tijd hangt af van de drukte &/of een eventuele stroomuitval of niet, maar varieert tussen de dertig minuten en een paar uur.
Bij de uitcheck gaat het mis; het visum van echtgenote J. en de kinderen blijkt sinds drie dagen verlopen. Shoot, niet op gelet; ik dacht dat hun visum ook was verlengd toen ik vorig jaar van sponsor veranderde, maar niet dus. Even lijkt het erop dat we terug naar Dubai kunnen, maar navraag bij het nabijgelegen immigratiekantoor levert op dat er nog een laatste optie is. Als we hat visum van J. en de kinderen cancellen dan kunnen we door naar Oman. Bij terugkeer naar Dubai kunnen ze dan op basis van een toeristenvisum het land weer in en vervolgens heb je een maand de tijd om dat visum weer om te zetten in een permanent visum. Het klinkt rigoreus en dat is het eigenlijk ook, maar ja het alternatief is de vakantie afblazen en de kosten voor de geboekte hotels afschrijven. Nou vooruit, onder het genot van een door de overheid aangeboden kopje thee, cancelen we de visa maar. Op hoop van zegen. Ruim twee uur later dan gepland steken we uiteindelijk de grens over om de reis voor te zetten.
De woestijn is als altijd overweldigend; de off-road rit naar het tentenkamp in de buurt van Biddya op zo'n zeshonderd kilometer van Dubai doen we inmiddels zonder gids. Het is de derde keer dat we hier naartoe gaan en eigenlijk kun je het spoor in het zand best makkelijk volgen. Meestal rijd je echter met meerdere auto's in de woestijn, voor het geval er iemand vast komt te zetten. Maar ons Fordje snort genietend van de vrijheid, de banden zingen in het zand en de kamelen juichen ons toe vanaf de zijlijn. Geweldig!
Het tentenkamp ligt er nog precies zo bij als een jaar geleden; een aantal bedoeienen-tenten in een cirkel. Grondwater wordt vanaf een diepte van tachtig meter opgepompt naar een hoger duin en stroomt zo vanuit een opslagbassin naar de eenvoudige badkamer met wc en stromend (nou ja, druppelend) water.
Het diner wordt geserveerd bij het licht van olielampen, maar is gelet op de omstandigheden buitengewoon smakelijk en gevarieerd. Het gezelschap Japanners naast ons kan met name het fruitaanbod wel waarderen; met de zelfmeegebrachte dunschiller wordt er in korte tijd een hele berg fruit soldaat gemaakt. Een en ander wordt vastgelegd met diverse Canon camera's met tele-en groothoeklens. Na de maaltijd stoken we nog een vuurtje van zelfgesprokkeld zwerfhout en genieten van de sterrenhemel en een illegaal meegenomen hassebasje.
Na een heerlijke overnachting, sandboarden en duinklauteren zetten we reis voort naar de kust om het zand uit het haar te spoelen en brengen daar nog een paar dagen door. De terugreis verloopt zoals gepland zonder verdere visum-perikelen. Tim vindt het wel wat hebben; officieel mag je met een toeristenvisum niet naar school gaan en dat spreekt hem wel aan...;o)
zaterdag 13 november 2010
Claudia de Breij in Dubai
Afgelopen donderdag was, op uitnodiging van de Nederlandse Vereniging, Claudia de Breij in Dubai en gaf een voorstelling in het Ductac theater in de Mall of the Emirates. Ze was twee dagen eerder aangekomen en had zo ook de gelegenheid gehad om een beetje rond te touren in en rond Dubai en had natuurlijk ook een bezoekje aan de woestijn gebrachts.
De voorstelling heet "hete vrede" en het is niet voor niets dat ze ervoor onlangs de Poelofinario prijs won. Een beschrijving van de show en recensie zijn te vinden op Claudia's eigen website:
htttp://www.claudiadebreij.nl/
en daar valt niet veel aan toe te voegen. De voorstelling is een mix van mooie liedjes waar je kippenvel van krijgt en scherpe observaties over de politiek en ieder van ons. Een van de mooiste liedjes vond ik "mag ik dan bij jou", te zien; http://www.youtube.com/watch?v=dR0_ybFC53s
Met een lekker etentje vooraf en borreltje achteraf in bar "Apres" met uitzicht op de skipiste was een wereldavond en De Breij...dat is een wereldwijf!
De voorstelling heet "hete vrede" en het is niet voor niets dat ze ervoor onlangs de Poelofinario prijs won. Een beschrijving van de show en recensie zijn te vinden op Claudia's eigen website:
htttp://www.claudiadebreij.nl/
en daar valt niet veel aan toe te voegen. De voorstelling is een mix van mooie liedjes waar je kippenvel van krijgt en scherpe observaties over de politiek en ieder van ons. Een van de mooiste liedjes vond ik "mag ik dan bij jou", te zien; http://www.youtube.com/watch?v=dR0_ybFC53s
Met een lekker etentje vooraf en borreltje achteraf in bar "Apres" met uitzicht op de skipiste was een wereldavond en De Breij...dat is een wereldwijf!
woensdag 10 november 2010
Labradors
Dubai Dog Acadamy is back in business. Het is behoorlijk afgekoeld dus tijd om weer te beginnen met de groepslessen. Twee keer per week een groep cursisten voor de cursus "Basic Manners", twee keer per week "Puppy training" en 1 keer per week "Basic Obedience". De pylonnetjes, stoelen, slipkettingen en alle andere hulpmiddelen zijn weer opgepoetst, nieuwe stevige gympen en laat maar komen die honden!
Het was weer erg leuk vanmorgen! Vanmorgen werd ik verrast door 8 jong-volwassen labradors en een kleiner hondje van onduidelijke herkomst. De labradors waren uitzinnig van vreugde om zoveel soortgenoten te zien en de eerste 10 minuten vreesde ik dat er niets van enige training terecht zou komen. Het kleiner hondje weerde zichzelf dapper door frequent haar tanden te laten zien aan die opdringerige klasgenoten. Dit werkte perfect, de labs lieten haar met rust en zij kon ook aan de slag. Gelukkig waren er een aantal te laat omdat het de eerste keer was en na een kwartier konden we dan toch eindelijk beginnen. Honden weer aan de lijn en lopen maar; "zonder trekken aan de lijn". Nerveuze eigenaren en dito honden die om zich heen keken of zij de enigen waren met een hond met woeste huppelbewegingen in plaats van een keurig rustig volgende hond.
Na het uitdelen van wat slipkettingen, individuele adviezen en wat duwen en trekken met de hardleerse studenten liep iedereen keurig in een rondje om de pylonnetjes.
Baasjes zichtbaar opgelucht, op naar het volgende onderdeel; "SIT". "Dat doet mijn hond niet, soms doet hij het, het is te moeilijk met al die anderen, enzovoort..." Dat zullen we nog wel eens zien; na een kleine demonstratie met de stoutste hond konden de anderen niet achterblijven en keurig zaten ze in een rij. Volgende commando; "DOWN". Hier en daar wat duwen maar wonder boven wonder zakten alle labradors gedwee door de poten, hun eigenaren stonden met open mond te kijken. Het zat mee dat het inmiddels iets warmer was geworden en dat de studenten moe waren maar dat zeg ik er nooit bij!
Enige uitleg over roedelgedrag, leiderschap en huiswerk om deze week te oefenen en op naar het laatste onderdeel zoals beschreven in mijn brochure; "running around and playing without leash in a fenced garden, great to socialize!", oeps mijn garden! Met grote vrees voor het zorgvuldig gekweekte gras, rozen en hier en daar wat leuke aanplant liepen we terug naar onze tuin om het onderdeel "socializing" te doen. Gekoelde drankjes, de eigenaren delen ervaringen uit, telefoonnummers van hondenkappers, kennels etc en de honden scharrelen rond en spelen samen, dat is het idee. ACHT labradors is best veel dus ik ging ervan uit dat ik deze week niet meer het gras hoefde te maaien vanwege het ontbreken van gras na deze sessie maar het viel alles mee. Hier en daar sprong een Lab met een sierlijke boog het zwembad in om af te koelen, de minder dapperen koelden zich in grote bakken met water op het grasveldje en de rest huppelde rond. De honden waren moe en warm dus de schade bleef beperkt.
Eigenaren waren blij en voldaan en op naar de volgende les!
(NB: foto's zijn van de laatste groep vorig seizoen)
(door J.v.K)
dinsdag 9 november 2010
Inburgeren
Zoals eerder gemeld is Aisha bij ons te gast om, ondergedompeld in een Nederlands gezin, te oefenen voor het nederlandse inburgeringsexamen. Dit examen moet worden afgelegd alvorens iemand naar Nederland kan reizen op basis van een machtiging tot voorlopig verblijf. Zo'n MVV kan dan weer alleen worden aangevraagd als de partner of het familielid kan aantonen dat hij / zij de aanvrager financieel kan onderhouden. Eenmaal in Nederland moet de nieuwkomer een vervolgcursus volgen om de status om te kunnen zetten in een langdurig verblijf. Het examen kun je op iedere Nederlandse ambassade in het buitenland afleggen nadat je 350 Euro hebt betaald aan de IND, de Immigratie en Naturalisatie Dienst. Het wordt dus potentiele immigranten niet gemakkelijk gemaakt om naar Nederland af te reizen. En daar is in principe niks mis mee...je mag best een beetje moeite doen voor een nieuwe toekomst.
Je moet vragen kunnen beantwoorden als; hoeveel kwartier heeft een uur? Welke voormalige nederlandse kolonie is kort na de Tweede Wereldoorlog zelfstandig geworden? Wat kun je doen met een mes? Hoe noem je iemand die niet kan horen? Als iets ingewikkeld is; is dan dan makkelijk of moeilijk? Wat is langer; een arm of een been? Is een auto om in te rijden of the koken? Als je een groot gezin hebt; heb je dan veel of weinig kinderen? Hoe noem je het gebouw waar kinderen les krijgen?
Om deze vragen te kunnen beantwoorden moet je best een goed begrip van de nederlandse taal hebben wil je slagen. Een aantal dingen kun je uit je hoofd leren, maar je moet nog steeds de vraag begrijpen en het hele examen wordt in het Nederlands afgenomen.
Ondertussen is Aisha zo'n vier weken bij ons in huis en je ontkomt er niet aan dat in het samenzijn culturele verschillen naar boven komen. Thuis in Pakistan gaat ze niet naar school, maar werkt ze ook niet. Ze is meestal thuis en helpt haar moeder met het huishouden en de voorbereiding van de maaltijd. Ook hier helpt ze dagelijks wel wat, ofwel met koken ofwel met opruimen van de avondmaaltijd. Maar daarnaast moet ze natuurlijk studeren en Nederlands oefenen. Het is merkbaar lastig om je een vreemde taal, die gesproken wordt in een land waar je nog nooit bent geweest en dat je alleen kent van foto's en een video, actief eigen te maken. Van onze kant met een huishouden met drie kinderen, drie honden en twee schildpadden, kun je ook weer niet op ieder gewenst moment van de dag omschakelen naar slow-motion praten en iedere handeling uitleggen jip-en-janneke taal. Er is een verschil in levenstempo, deels cultureel bepaald en deels door de huidige bijzondere omstandigheden. Het is niet meer dan logisch dat dat af en toe wat frictie veroorzaakt. Ook wij leren weer van deze ervaring Als was het maar de waarheid achter sommige spreekwoorden: "visite en verse vis blijven drie dagen fris". Nou ja, nog even en dan is alle stof behandeld en is ze klaargestoomd voor het examen. Het zal dan van haar eigen initiatief en verloofde afhangen of en wanneer ze dan voor het eerst voet op nederlandse bodem kan zetten...
Je moet vragen kunnen beantwoorden als; hoeveel kwartier heeft een uur? Welke voormalige nederlandse kolonie is kort na de Tweede Wereldoorlog zelfstandig geworden? Wat kun je doen met een mes? Hoe noem je iemand die niet kan horen? Als iets ingewikkeld is; is dan dan makkelijk of moeilijk? Wat is langer; een arm of een been? Is een auto om in te rijden of the koken? Als je een groot gezin hebt; heb je dan veel of weinig kinderen? Hoe noem je het gebouw waar kinderen les krijgen?
Om deze vragen te kunnen beantwoorden moet je best een goed begrip van de nederlandse taal hebben wil je slagen. Een aantal dingen kun je uit je hoofd leren, maar je moet nog steeds de vraag begrijpen en het hele examen wordt in het Nederlands afgenomen.
Ondertussen is Aisha zo'n vier weken bij ons in huis en je ontkomt er niet aan dat in het samenzijn culturele verschillen naar boven komen. Thuis in Pakistan gaat ze niet naar school, maar werkt ze ook niet. Ze is meestal thuis en helpt haar moeder met het huishouden en de voorbereiding van de maaltijd. Ook hier helpt ze dagelijks wel wat, ofwel met koken ofwel met opruimen van de avondmaaltijd. Maar daarnaast moet ze natuurlijk studeren en Nederlands oefenen. Het is merkbaar lastig om je een vreemde taal, die gesproken wordt in een land waar je nog nooit bent geweest en dat je alleen kent van foto's en een video, actief eigen te maken. Van onze kant met een huishouden met drie kinderen, drie honden en twee schildpadden, kun je ook weer niet op ieder gewenst moment van de dag omschakelen naar slow-motion praten en iedere handeling uitleggen jip-en-janneke taal. Er is een verschil in levenstempo, deels cultureel bepaald en deels door de huidige bijzondere omstandigheden. Het is niet meer dan logisch dat dat af en toe wat frictie veroorzaakt. Ook wij leren weer van deze ervaring Als was het maar de waarheid achter sommige spreekwoorden: "visite en verse vis blijven drie dagen fris". Nou ja, nog even en dan is alle stof behandeld en is ze klaargestoomd voor het examen. Het zal dan van haar eigen initiatief en verloofde afhangen of en wanneer ze dan voor het eerst voet op nederlandse bodem kan zetten...
vrijdag 5 november 2010
Ali (2)
Zondag, ook de dag van Halloween, was Ali jarig en vierde hij z'n verjaardag. Jasper was, zoals ieder jaar, uitgenodigd voor z'n feestje. Ali geeft altijd Burger King feestjes. Er komt dan een heel ploeg(je) van BK met entertainment, eten en kadootjes. Lekker handig, zo heb je er weinig werk aan en de kinderen vinden het prachtig. Dresscode; verkleed. Ouders ook welkom. Tot nu toe waren we na een half uurtje altijd discreet vertrokken om Jasper daarna weer op te halen, maar omdat Eva ook mocht blijven bleef ik ook maar.
Ali droeg zijn favoriete vampierskostuum en werd net geschminkt toen we, op tijd maar dus als eersten, arriveerden. De tuin was versierd met ballonnen en slingers en uit de door BK meegebrachte stereo klonk stevige muziek. BK legt het feestje ook vast op video dus onze entree werd meteen gefilmd; zwaaien maar en lachen! Een van Ali's buitengewoon charmante zussen ontving ons hartelijk en regelde fris en schmink. Eva wilde alleen een pompoen op haar hand, die paste mooi bij haar pompoenenjurk. Jasper koos voor een spiderman op zijn arm bij zijn heksen-outfit. Toen Jasper en Eva klaar waren moest Ali's schmink op orders van zijn moeder alweer worden bijgewerkt. Hij had er aan zitten wrijven en dus was het zwart doorgelopen. Ali's zus belde nog snel wat vriendinnen en andere gasten en spoorde ze aan snel te komen.
Na een minuut of twintig waren de meeste kinderen binnen en kon de entertainment beginnen; dansen en spelletjes, luid aangespoord door het Filippijnse animatieteam. Er waren inmiddels ook wat moeders meegekomen, kennelijk allemaal bekenden uit thuisland Iran en allemaal ruim voorzien van bling, strak in de make-up en grote-merken kleding met bijbehorende handtassen. U weet wel; die moeten met de onderam omhoog in de knik bij de elleboog nonchalant worden gedragen en mogen natruurlijk niet op de grond staan. Aangezien je op een kinderfeestje me je Dior, Prada of YSL niet zo makkelijk op de hurken gaat, hadden de meesten hun nanny meegenomen. Ik was duidelijk de enige aanwezige vader in het gezelschap, ook Ali's vader was dit jaar niet thuis. Zo onstonden er een gezellig kinderfeestje en een dameskransje met de organisatie strak in handen door Ali's zussen en moeder. Uit een van de damestassen kwam op enig moment een enorme Canon camera met naar schtting 300 mm lens te voorschijn en werd er flink gepsoseerd; voorzichtig lachen want de botox is wellicht niet scheurvast?
De spelletjes waren onder andere; touwtrekken, "wie-kan-er-het-mooiste-dansen" en "wie-brengt-er-het-eerst-een-xxx-voorwerp". De meeste prijsjes werden door de nannies in de wacht gesleept. Ach ja, mogen die ook een keer een leuke tijd hebben. Zo op het oog waren ze ook niet veel ouder dan de aanwezige kinderen. Ali liet het allemaal een beetje gelaten over zich heenkomen. Hij was moe en wilde eigenlijk liever op een bankje zitten. Na een tijdje was het gelukkig tijd voor de verjaardagstaart en, hoe kan het ook anders, Burger King kindermenu's!
Omdat Jasper en Eva die avond nog langs de deuren wilden voor een potje "trick or treat" moesten we daarna helaas vertrekken. Ali's moeder wilde me net uitnodigen voor een hapje in de salon, maar dat moest ik dus beleefd afslaan wat natuurlijk een doodzonde is...maar ja. Als we na afscheid te hebben genomen Ali's huis verlaten staat mijn auto ingeklemd tussen een Porsche Cayenne en een gigantische Rolls Royce. In gedachten loop ik de dames even langs en kom tot de conclusie dat de mevrouw die wat met me had zitten flirten de meest waarschijnlijke eigenaar was. Had ik nou maar een beetje toegehapt, dan had ik misschien nog een proefritje kunnen maken...in de auto uiteraard ;o)
Ali droeg zijn favoriete vampierskostuum en werd net geschminkt toen we, op tijd maar dus als eersten, arriveerden. De tuin was versierd met ballonnen en slingers en uit de door BK meegebrachte stereo klonk stevige muziek. BK legt het feestje ook vast op video dus onze entree werd meteen gefilmd; zwaaien maar en lachen! Een van Ali's buitengewoon charmante zussen ontving ons hartelijk en regelde fris en schmink. Eva wilde alleen een pompoen op haar hand, die paste mooi bij haar pompoenenjurk. Jasper koos voor een spiderman op zijn arm bij zijn heksen-outfit. Toen Jasper en Eva klaar waren moest Ali's schmink op orders van zijn moeder alweer worden bijgewerkt. Hij had er aan zitten wrijven en dus was het zwart doorgelopen. Ali's zus belde nog snel wat vriendinnen en andere gasten en spoorde ze aan snel te komen.
Na een minuut of twintig waren de meeste kinderen binnen en kon de entertainment beginnen; dansen en spelletjes, luid aangespoord door het Filippijnse animatieteam. Er waren inmiddels ook wat moeders meegekomen, kennelijk allemaal bekenden uit thuisland Iran en allemaal ruim voorzien van bling, strak in de make-up en grote-merken kleding met bijbehorende handtassen. U weet wel; die moeten met de onderam omhoog in de knik bij de elleboog nonchalant worden gedragen en mogen natruurlijk niet op de grond staan. Aangezien je op een kinderfeestje me je Dior, Prada of YSL niet zo makkelijk op de hurken gaat, hadden de meesten hun nanny meegenomen. Ik was duidelijk de enige aanwezige vader in het gezelschap, ook Ali's vader was dit jaar niet thuis. Zo onstonden er een gezellig kinderfeestje en een dameskransje met de organisatie strak in handen door Ali's zussen en moeder. Uit een van de damestassen kwam op enig moment een enorme Canon camera met naar schtting 300 mm lens te voorschijn en werd er flink gepsoseerd; voorzichtig lachen want de botox is wellicht niet scheurvast?
 |
| Burger King vermaak |
Omdat Jasper en Eva die avond nog langs de deuren wilden voor een potje "trick or treat" moesten we daarna helaas vertrekken. Ali's moeder wilde me net uitnodigen voor een hapje in de salon, maar dat moest ik dus beleefd afslaan wat natuurlijk een doodzonde is...maar ja. Als we na afscheid te hebben genomen Ali's huis verlaten staat mijn auto ingeklemd tussen een Porsche Cayenne en een gigantische Rolls Royce. In gedachten loop ik de dames even langs en kom tot de conclusie dat de mevrouw die wat met me had zitten flirten de meest waarschijnlijke eigenaar was. Had ik nou maar een beetje toegehapt, dan had ik misschien nog een proefritje kunnen maken...in de auto uiteraard ;o)
donderdag 4 november 2010
Baileys
Volgens Eva heet ze "Bayleaves" (laurierblaadje) is een ongeveer tweejarige kruising tussen een Chihuahua en een Pincher die we sinds een week of vijf fosteren. Dat wil zeggen dat ze tijdelijk bij ons logeert (ook al? ja!). Baileys was door haar vorige baas uit Abu Dhabi gedropt bij Canine, het lokale asiel, wegens agressief gedrag. En dus wilde hij haar niet meer hebben; doei. Toen echtgenote Van Kesteren het asiel bezocht was Baileys een week daarvoor binnengebracht en stond helaas op de nominatie om te worden ingeslapen, want ook de asiel medewerkers konden haar niet bereiken. Ze had al diverse vrijwilligers gebeten en dus wilde niemand meer haar hok in en was ze eigenlijk opgegeven. Zeg dat nooit tegen Van Kesteren; "dat zullen we nog wel eens zien!", en dus ging Baileys mee naar huis. Zelf werd Van K ook nog even gebeten, maar geinspireerd door de amerikaanse Dog Whisperer Cesar Milan liet ze zich niet uit het veld slaan. We hebben al zijn documentaires op National Geographic gezien, dus kom maar op.
Al de eerste avond toonde Baileys haar sociale gezicht en sprong bij mij op schoot om me vervolgens enthousiast en volhardend in m'n gezicht te likken. Gelet op alle oorlogsverhalen en haar geschiedenis bleef ik maar doodstil liggen en dat beviel haar wel. Dus vanaf toen waren we goede maatjes. Ze was de eerste weken nog wel regelmatig onvoorspelbaar en afstandelijk, maar door het samenleven in een roedel met twee andere honden en de huiselijke omgeving ontdooide ze zichtbaar en ontpopte zich tot een vrolijk en gezellig hondje; ze komt graag op schoot liggen, maar houdt ook van een stevige wandeling. Dapper legt ze op haar kleine pootjes minstens drie keer de afstand af die wij overbruggen, maar je hoort haar niet mopperen.
Vorige week had Baileys een terugvalletje veroorzaakt door een sterilisatie en vaccinaties. Tja, daar zou ik ook even chagrijnig van zijn. Maar ja, om in aanmerking te komen voor adoptie, moest dat wel even gebeuren. Nu is ze klaar om geadopteerd te worden door een nieuw gezin. We zullen haar missen, maar er is ongetwijfeld een leuk gezin ergens in Dubai die nog veel plezier van en met Baileys zullen hebben. En wij hebben veel plezier beleefd aan de logeerpartij. Bedankt Baileys; het ga je goed!
Al de eerste avond toonde Baileys haar sociale gezicht en sprong bij mij op schoot om me vervolgens enthousiast en volhardend in m'n gezicht te likken. Gelet op alle oorlogsverhalen en haar geschiedenis bleef ik maar doodstil liggen en dat beviel haar wel. Dus vanaf toen waren we goede maatjes. Ze was de eerste weken nog wel regelmatig onvoorspelbaar en afstandelijk, maar door het samenleven in een roedel met twee andere honden en de huiselijke omgeving ontdooide ze zichtbaar en ontpopte zich tot een vrolijk en gezellig hondje; ze komt graag op schoot liggen, maar houdt ook van een stevige wandeling. Dapper legt ze op haar kleine pootjes minstens drie keer de afstand af die wij overbruggen, maar je hoort haar niet mopperen.
 |
| "zo vermoeiend dat sociale gedoe" |
donderdag 28 oktober 2010
Ali (1)
Om niet iedere dag twee keer de vijftig kilometer heen en waar naar Safa Park te rijden om Jasper van en naar school te brengen, heeft Janke een carpool-afspraak met de moeder van Ali. Ali is een klassiek syndroom van Down-kind; klein, stevig van postuur en om het voorzichtig uit te drukken; ietwat ontdeugend. Ali woont met z'n ouders en 4 broers en zussen in Meadows 6, zo'n vijf minuten van ons vandaan. Ali's ouders komen oorspronkelijk uit Irak, maar ze wonen al lang in Dubai en hebben goede zaken gedaan; dikke villa, dito auto's, meerdere huishoudelijke hulpen enz. Als je bij Ali op bezoek komt, gaat de family room van slot en zit je voor je het weet met een flink glas mango-juice op schoot en een schaal hapje voor je snufferd. Het zijn hartelijke en gastvrije mensen. Omdat Ali een "special needs" kind is en de laatste uit de rij was mag hij alles; trek in Burger King tijdens het ontbijt, prima! Kipnuggets voor de lunch, goed hoor. Lekker de hele dag filmpjes kijken, okee...
Een heel enkele keer haal ik Jasper en Ali op als Janke niet kan. Dat is tot nu toe ongeveer vier keer voorgekomen en ik weet niet of ik heel veel meer aankan. Gisteren was het weer zover. Ali zit alijd voorin de auto, anders wordt het hommeles op de achterbank. De vorige keer had ik een zakje chips meegenomen bij wijze van afleiding, maar ja dat is niet goed voor de jongens en ook vond ik de chips nog weken terug in kieren en spleten in de auto.Dit keer heeft Ali een briefje mee van school waar 'ie de eerste paar minuten mee in de weer is; hij laat me de plaatjes zien en we praten wat heen en weer over de schooldag. Dan richt hij zijn aandacht op de auto. Hij is gek op knopjes, trekt alles open; dashboardkastje, middenconsole, raam open en dicht, radio aan en uit en het volume op vijfenveertig. Vervolgens wil hij de versnellingspook te lijf; "don't touch, Ali, otherwise we will have an accident". Ondertussen moet ik ook met een half oog het verkeer in de gaten houden wat op de Sheikh Zayed Road over 7 banen voortraast en waar je links en rechst wordt ingehaald. Ik geef wat extra gas, dan zijn we hopelijk snel thuis. Misschien is kauwgum een leuk tijdverdrijf?
Ik stel het voor en Ali gaat op zoek naar de kauwgum in het handschoenekastje. Het duurt een seconde of dertig voor hij het potje heeft en nog eens dertog voordat het potje open is. Jasper een gummetje; twintig seconden. Ik een gummetje; nog eens twintig. Een paar minuten gaat het goed en vorderen we gestaag richting huis. Dan gaat Ali experimenteren met de kauwgum en trekt lange draden uit zijn mond. Al snel zitten er kauwgumresten op zijn handen en wordt de boel plakkerig. Met de tissuedoos is hij gelukkig ook een tijdje in de weer en zo gaan we van de snelweg af richting woonwijk. De kauwgum is op en hij begint weer te speuren naar een activiteit. Ohoh!
"Where do you live?", vraag ik, hoewel ik het best weet.
"Meadows 6, street 5, villa 22" antwoord Ali.
"What street?"
"Street 5"
"What villa?"
"Villa 22!", snauwt Ali. Dat ik het nou nog niet weet...
Het zweet staat in mijn handen maar gelukkig bereiken we Ali's place ongedeerd en zonder verdere incidenten. Ali laat zich uit de auto glijden en schuifelt met schooltas richting achterdeur. "Bye, Ali. See you next time!", roep ik veel te enthousiast. Als de deur opengaat zie ik nog net het wat vermoeide gezicht van de huishoudelijke hulp; zucht, Ali is weer thuis. Pfff, een lange dag op kantoor is minder vermoeiend dan een schoolritje met een paar kinderen...
Een heel enkele keer haal ik Jasper en Ali op als Janke niet kan. Dat is tot nu toe ongeveer vier keer voorgekomen en ik weet niet of ik heel veel meer aankan. Gisteren was het weer zover. Ali zit alijd voorin de auto, anders wordt het hommeles op de achterbank. De vorige keer had ik een zakje chips meegenomen bij wijze van afleiding, maar ja dat is niet goed voor de jongens en ook vond ik de chips nog weken terug in kieren en spleten in de auto.Dit keer heeft Ali een briefje mee van school waar 'ie de eerste paar minuten mee in de weer is; hij laat me de plaatjes zien en we praten wat heen en weer over de schooldag. Dan richt hij zijn aandacht op de auto. Hij is gek op knopjes, trekt alles open; dashboardkastje, middenconsole, raam open en dicht, radio aan en uit en het volume op vijfenveertig. Vervolgens wil hij de versnellingspook te lijf; "don't touch, Ali, otherwise we will have an accident". Ondertussen moet ik ook met een half oog het verkeer in de gaten houden wat op de Sheikh Zayed Road over 7 banen voortraast en waar je links en rechst wordt ingehaald. Ik geef wat extra gas, dan zijn we hopelijk snel thuis. Misschien is kauwgum een leuk tijdverdrijf?
Ik stel het voor en Ali gaat op zoek naar de kauwgum in het handschoenekastje. Het duurt een seconde of dertig voor hij het potje heeft en nog eens dertog voordat het potje open is. Jasper een gummetje; twintig seconden. Ik een gummetje; nog eens twintig. Een paar minuten gaat het goed en vorderen we gestaag richting huis. Dan gaat Ali experimenteren met de kauwgum en trekt lange draden uit zijn mond. Al snel zitten er kauwgumresten op zijn handen en wordt de boel plakkerig. Met de tissuedoos is hij gelukkig ook een tijdje in de weer en zo gaan we van de snelweg af richting woonwijk. De kauwgum is op en hij begint weer te speuren naar een activiteit. Ohoh!
"Where do you live?", vraag ik, hoewel ik het best weet.
"Meadows 6, street 5, villa 22" antwoord Ali.
"What street?"
"Street 5"
"What villa?"
"Villa 22!", snauwt Ali. Dat ik het nou nog niet weet...
Het zweet staat in mijn handen maar gelukkig bereiken we Ali's place ongedeerd en zonder verdere incidenten. Ali laat zich uit de auto glijden en schuifelt met schooltas richting achterdeur. "Bye, Ali. See you next time!", roep ik veel te enthousiast. Als de deur opengaat zie ik nog net het wat vermoeide gezicht van de huishoudelijke hulp; zucht, Ali is weer thuis. Pfff, een lange dag op kantoor is minder vermoeiend dan een schoolritje met een paar kinderen...
dinsdag 26 oktober 2010
Dragon Mart
Ik had er altijd een hekel aan; de Dragon Mart. Want eenmaal binnen in het doolhof aan "winkeltjes van Sinkel", ben je in een mum van tijd de weg kwijt. Het gebouw is langwerpig met een slinger erin; een soort staart van een draak. De paden in de mall liggen echter in een soort honingraat-structuur schuin in het gebouw. Sla twee keer links een een keer rechtsaf en je hebt geen idee meer waar je bent of waar je vandaan komt. Maar ja, in de Dragon Mart kun je wel alles kopen, Ja, alles. Gereedschap, lampen, kleding, bouwmaterialen, sportartikelen en noem het maar op. En goedkoop. Het blijft natuurlijk wel allemaal spul uit China, dus de garantie is tot de deur en niet verder. Dat wordt er ook letterlijk bij gezegd als je wat koopt; "check here if working; no warranty!". Bij aanschaf van een groter artikel meteen aangesproken door een mannetje dat als het ware ineens achter je opduikt, die aanbiedt om de spullen goedkoop naar je huis te vervoeren. Dit mannetje blijft vervolgens aan je kleven totdat hij met eigen ogen heeft gezien dat het daadwerkelijk wel of niet in je auto past.
Vorige week vernamen we dat je in de Dragon Mart goedkoop een mini-quadbike kunt kopen, voor weinig. Daar was al vaak over gesproken in huize Spaansenvankesteren en soms heb je niet veel nodig om een verzetje te zoeken en een impulsaankoop te doen. Dus zette ik me over mijn afkeer heen en toog Dragon-waarts met Tim. Gelukkig vonden we bij toeval meteen de goede ingang "machinery & tools" en gingen op speurtocht. Het is dat ik geen takel, fiets of lasapparaat nodig heb, anders hadden we die meteen mee kunnen nemen...
De winkeltjes die quads verkopen zitten bij elkaar in de buurt, dus een beetje prijsshoppen is niet moeilijk. Al gauw viel de keuze op een blauw machientje met grote achterwielen, 110 cc motortje en automatische transmissie. Doet u die maar. De hulpverkopers liepen mee naar de auto en de vervoerder hield, zoals gezegd, ook een oogje in 't zeil. Maar helaas, het paste. Op naar huis en een proefrit in het zandgebied vlak bij ons huis. Het ding maakt herrie, schudt en trilt, maar is reuzeleuk om op rond te scheuren!
De quad krijgt na twee dagen helaas startproblemen (tja, origineel chinees product zonder garantie) en dus moeten we weer naar de Mart voor een nieuwe accu (volgens mij). Volgens de verkoper is de accu echter prima, maar moet 'ie alleen opgeladen worden; wat hij dan ook prompt doet. Duult deltig minuten, meneel.
Ik weet niet of dit de echte oplossing is en heb niet zo'n zin om te blijven pendelen, dus koop ik voor de zekerheid ook maar een acculader zonder garantie. Kunnen we tenminste zelf een eventuele defecte quad met een hopelijk niet-defecte lader weer activeren. Op de valreep ook nog even een sleepkabel gekocht, want het vier-wiel seizoen staat voor de deur. Hopelijk gaan we volgende week weer eens met de auto in de woestijn scheuren en helaas was vorige keer de sleepkabel finaal in drie stukken gescheurd bij een poging een van de auto's vlot te trekken. Deze is volgens de aanwijzingen op de verpakking beresterk, maar laten we het in de praktijk maar afwachten.
Zo hebben we in een week tijd drie Dragon Mart artikelen aangeschaft. Ik ben benieuwd wat er over een paar maanden nog werkt; we houden u op de hoogte ;o)
Vorige week vernamen we dat je in de Dragon Mart goedkoop een mini-quadbike kunt kopen, voor weinig. Daar was al vaak over gesproken in huize Spaansenvankesteren en soms heb je niet veel nodig om een verzetje te zoeken en een impulsaankoop te doen. Dus zette ik me over mijn afkeer heen en toog Dragon-waarts met Tim. Gelukkig vonden we bij toeval meteen de goede ingang "machinery & tools" en gingen op speurtocht. Het is dat ik geen takel, fiets of lasapparaat nodig heb, anders hadden we die meteen mee kunnen nemen...
De winkeltjes die quads verkopen zitten bij elkaar in de buurt, dus een beetje prijsshoppen is niet moeilijk. Al gauw viel de keuze op een blauw machientje met grote achterwielen, 110 cc motortje en automatische transmissie. Doet u die maar. De hulpverkopers liepen mee naar de auto en de vervoerder hield, zoals gezegd, ook een oogje in 't zeil. Maar helaas, het paste. Op naar huis en een proefrit in het zandgebied vlak bij ons huis. Het ding maakt herrie, schudt en trilt, maar is reuzeleuk om op rond te scheuren!
De quad krijgt na twee dagen helaas startproblemen (tja, origineel chinees product zonder garantie) en dus moeten we weer naar de Mart voor een nieuwe accu (volgens mij). Volgens de verkoper is de accu echter prima, maar moet 'ie alleen opgeladen worden; wat hij dan ook prompt doet. Duult deltig minuten, meneel.
Ik weet niet of dit de echte oplossing is en heb niet zo'n zin om te blijven pendelen, dus koop ik voor de zekerheid ook maar een acculader zonder garantie. Kunnen we tenminste zelf een eventuele defecte quad met een hopelijk niet-defecte lader weer activeren. Op de valreep ook nog even een sleepkabel gekocht, want het vier-wiel seizoen staat voor de deur. Hopelijk gaan we volgende week weer eens met de auto in de woestijn scheuren en helaas was vorige keer de sleepkabel finaal in drie stukken gescheurd bij een poging een van de auto's vlot te trekken. Deze is volgens de aanwijzingen op de verpakking beresterk, maar laten we het in de praktijk maar afwachten.
Zo hebben we in een week tijd drie Dragon Mart artikelen aangeschaft. Ik ben benieuwd wat er over een paar maanden nog werkt; we houden u op de hoogte ;o)
zaterdag 23 oktober 2010
Gast aan tafel.
In het kader van "wie goed doet goed ontmoet" hebben we sinds vorige week een gast in huis. Via via zijn we in contact gekomen met Aisha. Heur verloofde woont al zes jaar in Nederland, maar omdat ze ten tijde van zijn vertrek uit Pakistan niet getrouwd waren, kon zij niet mee naar Nederland. Aisha's verloofde Rami moets destijds vluchten vanwege het politieke klimaat...overigens zijn dit niet hun echte namen. De verloving was een driedaagse, uitgebreide plechtigheid, maar wordt door de nederlandse wetgever niet gezien als langdurige verbintenis op basis waarvan ze in aanmerking zouden kunnen komen voor gezinshereniging. Het doel van het bezoek is om Aisha's kennis van Nederland en het Nederlands in 3 maanden voldoende op te tuigen om te kunnen slagen voor het inburgeringsexamen. Op basis daarvan kan ze naar Nederland reizen en zich bij haar verloofde voegen.
Voordat Aisha is geland zijn we al zes keer gebeld door haar broer met de vraag of ze goed is aangekomen. Aisha woont in Peshawar en moet een aantal uren reizen naar het dichtsbijzijnde vliegveld. Niemand uit de familie heeft ooit gevlogen dus alle negen broers en zussen leven mee. Ze hebben geen idee hoe laat ze zou moeten aankomen, dus bellen gewoon voortdurend. Om zes uur lokale tijd komt Aisha de aankomsthal in gewandeld vergezeld door twee Emirati dames en een heer, die zo vriendelijk zijn geweest om haar te helpen met de immigratie-formaliteiten en bagage-afhandeling. Hoezo is de Islam bedreigend?
Niet alleen heeft ze voor het eerst gevlogen, maar ook rijdt ze voor het eerst mee in een personen-auto en het gebruik van de veiligheidsgordel behoeft enige uitleg. In Peshawar is ze wel gewend met de bus te rijden maar heeft lang niet iedereen een auto. Gedurende de avond volgen nog diverse telefoongesprekken met Nederland en Pakistan totdat het tot iedereen is doorgedrongen dat Aisha veilig en wel op de juiste bestemming is aangekomen. Nou ja, juiste? We kennen Aisha niet en zij kent ons niet, dus het is behoorlijk dapper om van het eerst van je leven op reis te gaan om bij volstrekte vreemde mensen in te trekken gedurende drie maanden. Maar ja, zo is de liefde...
Aisha blijkt een bijzonder plezierige huisgenoot; ze heeft een vrolijk en opgewekt karakter, is gek op de kinderen, tolereert de honden, is overal in geinteresseerd en vooral; maakt geweldige vorderingen met de nederlandse taal. Tijdens de gezamenlijke avondmaaltijd spreken we tegenwoording op 18-toeren snelheid waardoor ze het gesprek grotendeels al kan volgen en begrijpt waar het over gaat. Dagelijks zijn er nieuwe verrassingen voor haar; een vaatwasmachine, espressoapparaat, frituurpan, wat zijn dat? Erwtensoep en garnalen; nooit van gehoord! Maar ze treedt alles met nieuwsgierigheid tegemoet en laat zich nergens door van de wijs brengen.
Aisha had zich al wel op Dubai voorbereid en kent de meeste landmarks van foto's; Burj el Arab, Burj Khalifa enz. Ze verheugt zich op een bezoek aan het strand, want Peshawar is ver van de zee en die heeft ze nog nooit gezien. Dus zijn we gisteren naar het strand geweest. Surfboards mee, koelbox mee en wie het laatste in het water ligt is een watje! Op vrijdag 22 oktober 2010 heeft Aisha voor het eerst in haar leven in zee gezwommen, nou ja gedobberd, met behulp van een surfboard. Waarvan akte.
Ik ben benieuwd wat voor avonturen ons nog meer staan te wachten; vandaag gaan we de metro van Dubai verkennen...wordt vervolgd.
Voordat Aisha is geland zijn we al zes keer gebeld door haar broer met de vraag of ze goed is aangekomen. Aisha woont in Peshawar en moet een aantal uren reizen naar het dichtsbijzijnde vliegveld. Niemand uit de familie heeft ooit gevlogen dus alle negen broers en zussen leven mee. Ze hebben geen idee hoe laat ze zou moeten aankomen, dus bellen gewoon voortdurend. Om zes uur lokale tijd komt Aisha de aankomsthal in gewandeld vergezeld door twee Emirati dames en een heer, die zo vriendelijk zijn geweest om haar te helpen met de immigratie-formaliteiten en bagage-afhandeling. Hoezo is de Islam bedreigend?
Niet alleen heeft ze voor het eerst gevlogen, maar ook rijdt ze voor het eerst mee in een personen-auto en het gebruik van de veiligheidsgordel behoeft enige uitleg. In Peshawar is ze wel gewend met de bus te rijden maar heeft lang niet iedereen een auto. Gedurende de avond volgen nog diverse telefoongesprekken met Nederland en Pakistan totdat het tot iedereen is doorgedrongen dat Aisha veilig en wel op de juiste bestemming is aangekomen. Nou ja, juiste? We kennen Aisha niet en zij kent ons niet, dus het is behoorlijk dapper om van het eerst van je leven op reis te gaan om bij volstrekte vreemde mensen in te trekken gedurende drie maanden. Maar ja, zo is de liefde...
Aisha blijkt een bijzonder plezierige huisgenoot; ze heeft een vrolijk en opgewekt karakter, is gek op de kinderen, tolereert de honden, is overal in geinteresseerd en vooral; maakt geweldige vorderingen met de nederlandse taal. Tijdens de gezamenlijke avondmaaltijd spreken we tegenwoording op 18-toeren snelheid waardoor ze het gesprek grotendeels al kan volgen en begrijpt waar het over gaat. Dagelijks zijn er nieuwe verrassingen voor haar; een vaatwasmachine, espressoapparaat, frituurpan, wat zijn dat? Erwtensoep en garnalen; nooit van gehoord! Maar ze treedt alles met nieuwsgierigheid tegemoet en laat zich nergens door van de wijs brengen.
Aisha had zich al wel op Dubai voorbereid en kent de meeste landmarks van foto's; Burj el Arab, Burj Khalifa enz. Ze verheugt zich op een bezoek aan het strand, want Peshawar is ver van de zee en die heeft ze nog nooit gezien. Dus zijn we gisteren naar het strand geweest. Surfboards mee, koelbox mee en wie het laatste in het water ligt is een watje! Op vrijdag 22 oktober 2010 heeft Aisha voor het eerst in haar leven in zee gezwommen, nou ja gedobberd, met behulp van een surfboard. Waarvan akte.
Ik ben benieuwd wat voor avonturen ons nog meer staan te wachten; vandaag gaan we de metro van Dubai verkennen...wordt vervolgd.
maandag 20 september 2010
In het gareel
We zijn weer terug op het honk en sinds gisteren is iedereen weer in het gareel. Tim en Eva gingen vorige week al weer naar school respectievelijk nursery en gisteren begon ook Jasper weer. Dit jaar is hij gepromoveerd van de "nursery" afdeling naar "academic" en dat betekent dat hij flink aan de bak moet; schrijven, lezen, rekenen enzovoort. Gelukkig heeft hij dit jaar ook weer lerares Angela waar hij goed mee op kan schieten.
Het is bijzonder om te zien hoe spannend die eerste dag voor hem is. Al om half zeven loopt Jasper door het huis te spoken en ruim voor tijd zit hij klaar met z'n rugzak naast zich en hondenlexicon op schoot. Een nieuwe spannende dag vraagt om een draagbare afleiding en vandaag is dat het hondenlexicon. Meestal is het z'n gameboy, maar vandaag dus een boek. Het is goed dat hij een manier heeft gevonden om omrust te beteugelen, het nadeel van een boek is dat het niet interactief is en hij dus de hele weg honden aanwijst en wil laten zien. En als je over de Sheikh Zayed Road rijdt, met z'n zeven rijbanen waar links en rechts wordt ingehaald, is het raadzaam om toch een beetje op te letten en lastig om op iedere opmerking te reageren. Maar we komen er en zijn op tijd. Aan de deur staat Sultan die met een brede lach iedereen welkom heet en de juiste kant op dirigeert, danwel parkeert op een zitje in de gang. Hij kent alle kinderen bij naam en iedereen reageert enthousiast op zijn begroeting; het is duidelijk dat na bijna drie maanden vakantie het weer tijd is voor een beetje struktuur en ritme.
Ook thuis loopt alles weer in het gareel; 's ochtends vroeg en 's middags met de honden wandelen die hun vriendjes en vriendinnetjes ook weer verwelkomen. De telefoon van Janke rinkelt voortdurend met mensen die bellen om te vragen wanneer de hondenklassen weer beginnen. Ook in de zomer worden puppies geboren en komen er nieuwe inwoners in Dubai en dat betekent potentiele nieuwe klanten. Eva wilde perse op de eerste dag naar de nursery haar Dubai Dog Academy t-shirt aan, dat kan ook geholpen hebben.
Het nieuwe seizoen zijn we ook begonnen met een nieuw abonnement op de Hayya! club, zodat we de zomerpondjes kunnen bestrijden met fitness, zwemmen, squashen en na afloop lekker eten in het restaurant. De meetlat wees uit dat Eva zo'n 3 centimeter is gegroeid en Jasper en Tim ieder ruim een centimeter in de zomer. Jasper is door zijn medicijnen een aantal kilootjes afgevallen en is daardoor weer helemaal fit. Ook de temperatuur gaat de goede kant op en 's avonds na zonsondergang kun je al weer plezierig buiten zitten. Laat de heerlijke Dubaise winter maar komen, fietsen, BBQ'en, desert safari's, naar het strand en gewoon buiten zijn. We zijn er klaar voor...
Het is bijzonder om te zien hoe spannend die eerste dag voor hem is. Al om half zeven loopt Jasper door het huis te spoken en ruim voor tijd zit hij klaar met z'n rugzak naast zich en hondenlexicon op schoot. Een nieuwe spannende dag vraagt om een draagbare afleiding en vandaag is dat het hondenlexicon. Meestal is het z'n gameboy, maar vandaag dus een boek. Het is goed dat hij een manier heeft gevonden om omrust te beteugelen, het nadeel van een boek is dat het niet interactief is en hij dus de hele weg honden aanwijst en wil laten zien. En als je over de Sheikh Zayed Road rijdt, met z'n zeven rijbanen waar links en rechts wordt ingehaald, is het raadzaam om toch een beetje op te letten en lastig om op iedere opmerking te reageren. Maar we komen er en zijn op tijd. Aan de deur staat Sultan die met een brede lach iedereen welkom heet en de juiste kant op dirigeert, danwel parkeert op een zitje in de gang. Hij kent alle kinderen bij naam en iedereen reageert enthousiast op zijn begroeting; het is duidelijk dat na bijna drie maanden vakantie het weer tijd is voor een beetje struktuur en ritme.
Ook thuis loopt alles weer in het gareel; 's ochtends vroeg en 's middags met de honden wandelen die hun vriendjes en vriendinnetjes ook weer verwelkomen. De telefoon van Janke rinkelt voortdurend met mensen die bellen om te vragen wanneer de hondenklassen weer beginnen. Ook in de zomer worden puppies geboren en komen er nieuwe inwoners in Dubai en dat betekent potentiele nieuwe klanten. Eva wilde perse op de eerste dag naar de nursery haar Dubai Dog Academy t-shirt aan, dat kan ook geholpen hebben.
Het nieuwe seizoen zijn we ook begonnen met een nieuw abonnement op de Hayya! club, zodat we de zomerpondjes kunnen bestrijden met fitness, zwemmen, squashen en na afloop lekker eten in het restaurant. De meetlat wees uit dat Eva zo'n 3 centimeter is gegroeid en Jasper en Tim ieder ruim een centimeter in de zomer. Jasper is door zijn medicijnen een aantal kilootjes afgevallen en is daardoor weer helemaal fit. Ook de temperatuur gaat de goede kant op en 's avonds na zonsondergang kun je al weer plezierig buiten zitten. Laat de heerlijke Dubaise winter maar komen, fietsen, BBQ'en, desert safari's, naar het strand en gewoon buiten zijn. We zijn er klaar voor...
zondag 15 augustus 2010
Al Boom diving II
Wie A zegt moet het ijzer heet smeden...of zoiets. Dus heb ik vandaag een duik geboekt aan de oostkust bij Al Boom. In Fujairah en om compleet te zijn het Meridien Al Aqa Beach hotel op meer dan twee uur rijden van hier. Maar 't is lekker warm weer en met de radio aan en de auto op cruise control is het aangenaam voortzoeven. Zand, bergen, verkeersdrempels en dan in de middle of nowhere tapijt- en plantenwinkeltjes; dat zijn een beetje de hoogtepunten onderweg naar Fujairah.
Bij Al Boom aangekomen sprokkel ik mijn uitrusting bij elkaar; BCD (weet je nog?), flippers, masker en schoentjes. Een pak is niet nodig gelet op de temperatuur van het water. Via de branding klimmen we aan boord van de boot die ons naar de duikstek brengt. Dibba rock is de bestemming een rots die ter hoogte van de plaats Dibba uit het water steekt, originele naam. Aan boord zijn naast mijzelf nog 1 andere duiker, Matthias een Duitse jongen van een jaar of veertien en een Britse familie die gaan snorkelen. Als de flessen zijn opgetuigd gaat het gas erop en stuiven we al stuiterend op de golven richting Dibba, een minuut of twintig varen. De Britse mevrouw moet haar vierjarige dochter goed vasthouden anders zou ze als een pluisje overboord waaien. Het meisje laat zich echter niet intimideren en wil eigenlijk lekker aan de wandel, maar moeder vindt dat geen goed idee. Als je het mij vraagt heeft ze spijt.
Anker uit, optuigen en met een ferme stap spring ik overboord. Apparatuur nog even checken en zakken maar! We duiken met z'n drieeen; Matthias, ik en de instructeur. Het eerste wat opvalt is de forse stroming, het gaat hier echt flink tekeer. Verder barst het van de vis, we moeten ons zowat door de scholen heenmaaien, zoveel vis zwemt er hier rond. Hee jongens, ga eens ergens anders rondhangen; we zien zo niks!
Het zich is niet spectaculair, maar met een meter of acht a tien nog altijd stukken beter dan in Nederland. En dan...zien we een haai! Geen monster, het is een verpleegstershaai van, ik schat, iets meer dan een meter. Mevrouw werpt een minzame blik op ons en met een machtige staartslag verdwijnt ze uit beeld. Trekkervissen, papegaaivissen en van de vissen met verticale strepene (testbeeld?), alles zwemt hier rond. Zo ook trompetvissen; lang en dun, een soort paling die stijfsel gegeten heeft. Z'n blik verraad dat 'ie een beetje misselijk is.
We slaan de hoek om en dan zien we, sapperdeflap, vijf schildpadden. Wat zegt u? Ik zeg VIJF schildpadden! Ze zwieren elegant in het rond en laten zich in alle rust observeren terwijl ze zelf ook nieuwsgierig lijken naar die bellen-producerende badgasten. Eentje gaat rustig op de grond liggen, het lijkt wel alsof 'ie een dutje gaat doen. Volgt nog een reuzen-sepia, een ton of wat andere vissoorten en dan is het helaas weer tijd om op te stijgen. Dat was niet slecht voor de eerste keer. Volgende keer nog wat dolfijnen en een manta-rog, dan ben ik helemaal tevreden. Met stikstofbubbels die nog na-bubbelen in mijn bloed lijkt de terugweg veel korter dan de heenweg. Eenmaal thuis maak ik een lekker gebakken visje, zo werkt de voedselketen nu eenmaal...
Bij Al Boom aangekomen sprokkel ik mijn uitrusting bij elkaar; BCD (weet je nog?), flippers, masker en schoentjes. Een pak is niet nodig gelet op de temperatuur van het water. Via de branding klimmen we aan boord van de boot die ons naar de duikstek brengt. Dibba rock is de bestemming een rots die ter hoogte van de plaats Dibba uit het water steekt, originele naam. Aan boord zijn naast mijzelf nog 1 andere duiker, Matthias een Duitse jongen van een jaar of veertien en een Britse familie die gaan snorkelen. Als de flessen zijn opgetuigd gaat het gas erop en stuiven we al stuiterend op de golven richting Dibba, een minuut of twintig varen. De Britse mevrouw moet haar vierjarige dochter goed vasthouden anders zou ze als een pluisje overboord waaien. Het meisje laat zich echter niet intimideren en wil eigenlijk lekker aan de wandel, maar moeder vindt dat geen goed idee. Als je het mij vraagt heeft ze spijt.
Anker uit, optuigen en met een ferme stap spring ik overboord. Apparatuur nog even checken en zakken maar! We duiken met z'n drieeen; Matthias, ik en de instructeur. Het eerste wat opvalt is de forse stroming, het gaat hier echt flink tekeer. Verder barst het van de vis, we moeten ons zowat door de scholen heenmaaien, zoveel vis zwemt er hier rond. Hee jongens, ga eens ergens anders rondhangen; we zien zo niks!
Het zich is niet spectaculair, maar met een meter of acht a tien nog altijd stukken beter dan in Nederland. En dan...zien we een haai! Geen monster, het is een verpleegstershaai van, ik schat, iets meer dan een meter. Mevrouw werpt een minzame blik op ons en met een machtige staartslag verdwijnt ze uit beeld. Trekkervissen, papegaaivissen en van de vissen met verticale strepene (testbeeld?), alles zwemt hier rond. Zo ook trompetvissen; lang en dun, een soort paling die stijfsel gegeten heeft. Z'n blik verraad dat 'ie een beetje misselijk is.
We slaan de hoek om en dan zien we, sapperdeflap, vijf schildpadden. Wat zegt u? Ik zeg VIJF schildpadden! Ze zwieren elegant in het rond en laten zich in alle rust observeren terwijl ze zelf ook nieuwsgierig lijken naar die bellen-producerende badgasten. Eentje gaat rustig op de grond liggen, het lijkt wel alsof 'ie een dutje gaat doen. Volgt nog een reuzen-sepia, een ton of wat andere vissoorten en dan is het helaas weer tijd om op te stijgen. Dat was niet slecht voor de eerste keer. Volgende keer nog wat dolfijnen en een manta-rog, dan ben ik helemaal tevreden. Met stikstofbubbels die nog na-bubbelen in mijn bloed lijkt de terugweg veel korter dan de heenweg. Eenmaal thuis maak ik een lekker gebakken visje, zo werkt de voedselketen nu eenmaal...
zaterdag 14 augustus 2010
Al Boom diving
Ik dacht even een duikje te kunnen maken; het leek me wel een leuk tijdverdrijf en tot nu toe hebben we alleen wat gesnorkeld in de omgeving. Dat was overigens niet echt spectaculair; aan deze kant van het arabische schiereiland is de kust onder water een grote zandbak. Door de vele bouw- en baggerwerkzaamheden is het water meestal behoorlijk soepig. Aan de oostkust in Fujairah hebben we Snoopy rock verkent en hier is het zicht veel beter en was er behoorlijk wat vis te zien en een beetje koraal. Geen Rode Zee, maar toch best onderhoudend.
Voor de vakantie had ik de duikton al eens uitgespit; twee surfpakken uit de jaren tachtig, een kapotte duiklamp, maar ook mijn automaat en console en duikcomputer. Aangezien ik al ongeveer tien jaar niet meer heb gedoken moest de automaat wel eerst een beurtje hebben. Je wilt toch niet op twintig meter diepte dat je automaat hapert en ermee ophoud...haha! Dus naar de duikwinkel. Ook maar een nieuwe duikbril aangeschaft en flippers, want die zaten niet in het tonnetje.
Maar toen ik gisteren een duikje wilde boeken bij Al Boom wrd me echter verteld dat ik eerst een "refresher course" moest doen. Hoezo refresher course? Ik ben geen beginner! Maar ja, de dame was onverbiddelijk en dus stond ik vandaag om vijf uur aan de Al Wasl Road om door Robert te worden bijgeschoold. Voordat we aan de slag gingen moest ik eerst wat formulieren invullen. Vervolgens bleek dat ik ook nog een theorie-examen moest afleggen; veertig multiple choice vragen gebaseerd op het PADI systeem. De eerste vraag ging over buoyancy. Wat zegt u...? Honderd jaar geleden heb ik mijn duikopleiding in Nederland gedaan en dus in het Nederlands; hoe dat allemaal in het engels heet, bleek nog een puzzel. Uiteindelijk had ik 35 van de 40 vragen goed, dus mocht ik door voor het praktijkgedeelte in het zwembad.
Vinnen, duikbril, fles, lood en een BCD bij elkaar gezocht. Een BCD is een "Bouancy Control Device", oftewel een soort vest waar je lucht in kunt blazen en zo onder water je hoogte kunt regelen. Ik ken dat als een stabilizing jacket, maar goed weer wat geleerd. Omkleden en optuigen. Mede-cursist Chris heeft ook een paar jaar niet meer gedoken en eerst breekt zijn snorkelclip, vervolgens willen de ritsen van z'n duikschoentjes niet meewerken en tenslotte blijkt dat zijn loodgordel wat wijder moet worden afgesteld. Ik sta al met al al een kwartiertje met fles en lood te wachten, dus heb wel zin in een plonsje.
In opdracht van instructeur Robert moeten we vervolgens oefeningen doen; masker afnemen, weer opzetten en klaren, ademautomaat uitdoen en weer opsnorren en zo meer. Ook moeten we een minuut stil blijven hangen op een bepaalde hoogte en noodprocedures oefenen. Gelukkig is duiken net als fietsen; je verleert het niet en alles voelt heel vertrouwd aan. Na ongeveer een uur krijgen we te horen dat we zijn goedgekeurd om te deuiken in Dubai. Joepie! Een mini-sticker met de datum en de tekst "PADI Scuba Review" wordt in mijn logboek geplakt. Doe maar op mijn lidmaatschapskaart van de Nederlandse Onderwatersport Bond van 1996. Die is ruim verlopen, maar in het Nederlands...en dat begrijpen ze hier dan gelukkig weer niet!
Voor de vakantie had ik de duikton al eens uitgespit; twee surfpakken uit de jaren tachtig, een kapotte duiklamp, maar ook mijn automaat en console en duikcomputer. Aangezien ik al ongeveer tien jaar niet meer heb gedoken moest de automaat wel eerst een beurtje hebben. Je wilt toch niet op twintig meter diepte dat je automaat hapert en ermee ophoud...haha! Dus naar de duikwinkel. Ook maar een nieuwe duikbril aangeschaft en flippers, want die zaten niet in het tonnetje.
Maar toen ik gisteren een duikje wilde boeken bij Al Boom wrd me echter verteld dat ik eerst een "refresher course" moest doen. Hoezo refresher course? Ik ben geen beginner! Maar ja, de dame was onverbiddelijk en dus stond ik vandaag om vijf uur aan de Al Wasl Road om door Robert te worden bijgeschoold. Voordat we aan de slag gingen moest ik eerst wat formulieren invullen. Vervolgens bleek dat ik ook nog een theorie-examen moest afleggen; veertig multiple choice vragen gebaseerd op het PADI systeem. De eerste vraag ging over buoyancy. Wat zegt u...? Honderd jaar geleden heb ik mijn duikopleiding in Nederland gedaan en dus in het Nederlands; hoe dat allemaal in het engels heet, bleek nog een puzzel. Uiteindelijk had ik 35 van de 40 vragen goed, dus mocht ik door voor het praktijkgedeelte in het zwembad.
Vinnen, duikbril, fles, lood en een BCD bij elkaar gezocht. Een BCD is een "Bouancy Control Device", oftewel een soort vest waar je lucht in kunt blazen en zo onder water je hoogte kunt regelen. Ik ken dat als een stabilizing jacket, maar goed weer wat geleerd. Omkleden en optuigen. Mede-cursist Chris heeft ook een paar jaar niet meer gedoken en eerst breekt zijn snorkelclip, vervolgens willen de ritsen van z'n duikschoentjes niet meewerken en tenslotte blijkt dat zijn loodgordel wat wijder moet worden afgesteld. Ik sta al met al al een kwartiertje met fles en lood te wachten, dus heb wel zin in een plonsje.
In opdracht van instructeur Robert moeten we vervolgens oefeningen doen; masker afnemen, weer opzetten en klaren, ademautomaat uitdoen en weer opsnorren en zo meer. Ook moeten we een minuut stil blijven hangen op een bepaalde hoogte en noodprocedures oefenen. Gelukkig is duiken net als fietsen; je verleert het niet en alles voelt heel vertrouwd aan. Na ongeveer een uur krijgen we te horen dat we zijn goedgekeurd om te deuiken in Dubai. Joepie! Een mini-sticker met de datum en de tekst "PADI Scuba Review" wordt in mijn logboek geplakt. Doe maar op mijn lidmaatschapskaart van de Nederlandse Onderwatersport Bond van 1996. Die is ruim verlopen, maar in het Nederlands...en dat begrijpen ze hier dan gelukkig weer niet!
woensdag 11 augustus 2010
Ramadan
Vandaag is Ramadan begonnen; een periode van vasten, bezinning en naastenliefde. Het is door de maankalender altijd even afwachten wanneer Ramadan officieel aanvangt. De datum kan ruim vantevoren berekend worden, maar locaal gebruik gebiedt dat een commissie van wijze mannen bepaalt of de nieuwe maan echt met het blote oog kan worden waargenomen; pas dan begint het officieel.
Ik heb vandaag al 2 keer gezondigd zonder er erg in te hebben, beide keren in de auto. Eerst at ik gewoontegetrouw mijn boterhammetje op onder het rijden en in tweede instantie stak ik een kauwgummetje in mijn mond. Fout! Mea culpa; het is ieder jaar weer even wennen, maar je mag dus tussen zonsopgang en zonsondergang niet in het openbaar eten, drinken en roken. Ook kauwgum kauwen behoort tot de categorie niet-geoorloofd. Strikt genomen worden moslims ook niet geacht hun speeksel door te slikken gedurende de vastentijd. Met een temperatuur van boven de veertig graden is dat best een uitdaging en in mijn ogen een hele prestatie. Na zonsondergang, vandaag om zeven uur pm, begint het avondmaal " de iftar" en kan er weer gegeten worden en zo ook voor zonsopgang. Het is dus vroeg opstaan en laat naar bed en als tegenprestatie zijn er speciale, kortere, Ramadan werktijden van negen tot drie.
Op het werk is de coffee corner gesloten en is alleen de cafetaria (met gesloten deuren en geblindeerde ramen) open voor eten en drinken voor niet-moslims. Ter plekke kun je je consumptie gebruiken, achter je bureau eten of een kopje koffie is niet toegestaan. Buiten kantoor zijn restaurants veelal gesloten gedurende de dag of wordt voedsel uit het zicht gehouden.
Grappig is dat deze periode van bezinning de beste verkopen van voedsel, auto's en luxe goederen oplevert. Voedsel snap ik nog, want de iftar maaltijd wordt vaak met familie en vrienden genoten en is ruim gesorteerd. Maar auto's enzo? Alle grote merken hebben speciale Ramadan aanbiedingen en de malls zijn gedurende deze maand to een uur of twee 's nachts open, dus tijd genoeg om wat geld te verbranden na een prettige maaltijd op een lege maag... Aan de andere kant, als je het vergelijkt met Kerstmis bij ons is het verschil niet zo groot.
Nog drie uur en dan mag ik weer een glaasje wijn drinken in de tuin...Ramadan Kareem!
Ik heb vandaag al 2 keer gezondigd zonder er erg in te hebben, beide keren in de auto. Eerst at ik gewoontegetrouw mijn boterhammetje op onder het rijden en in tweede instantie stak ik een kauwgummetje in mijn mond. Fout! Mea culpa; het is ieder jaar weer even wennen, maar je mag dus tussen zonsopgang en zonsondergang niet in het openbaar eten, drinken en roken. Ook kauwgum kauwen behoort tot de categorie niet-geoorloofd. Strikt genomen worden moslims ook niet geacht hun speeksel door te slikken gedurende de vastentijd. Met een temperatuur van boven de veertig graden is dat best een uitdaging en in mijn ogen een hele prestatie. Na zonsondergang, vandaag om zeven uur pm, begint het avondmaal " de iftar" en kan er weer gegeten worden en zo ook voor zonsopgang. Het is dus vroeg opstaan en laat naar bed en als tegenprestatie zijn er speciale, kortere, Ramadan werktijden van negen tot drie.
Op het werk is de coffee corner gesloten en is alleen de cafetaria (met gesloten deuren en geblindeerde ramen) open voor eten en drinken voor niet-moslims. Ter plekke kun je je consumptie gebruiken, achter je bureau eten of een kopje koffie is niet toegestaan. Buiten kantoor zijn restaurants veelal gesloten gedurende de dag of wordt voedsel uit het zicht gehouden.
Grappig is dat deze periode van bezinning de beste verkopen van voedsel, auto's en luxe goederen oplevert. Voedsel snap ik nog, want de iftar maaltijd wordt vaak met familie en vrienden genoten en is ruim gesorteerd. Maar auto's enzo? Alle grote merken hebben speciale Ramadan aanbiedingen en de malls zijn gedurende deze maand to een uur of twee 's nachts open, dus tijd genoeg om wat geld te verbranden na een prettige maaltijd op een lege maag... Aan de andere kant, als je het vergelijkt met Kerstmis bij ons is het verschil niet zo groot.
Nog drie uur en dan mag ik weer een glaasje wijn drinken in de tuin...Ramadan Kareem!
maandag 9 augustus 2010
Hieperdepiep...hoera!
Eergisteren was Jasper jarig en is nu dertien jaar. Voor de gelegenheid ben ik op het vliegtuig gestapt om hem te verrassen. Ook Tim en Eva wisten niet van mijn komst en bliksembezoek. Je had de gezichten moeten zien toen ik daar ineens voor hun neus stond...onbetaalbaar! Lastig ook om dan met droge ogen: "VERRASSING!" te roepen...
Voor Jasper is de voorbereiding op de dag haast belangrijker dan het moment zelf: "ga we dan spelletjes doen? Spekhappen, waterspelletjes en zo, met prijsjes? Komen Oma en Marcel en die en die? Krijg ik dan een groot kado?" Parapluutjes moeten en zijn en kaarsjes op de taart, servetjes en slingers en ballonnen. Kortom er komt nog heel wat bij kijken. Dat z'n verjaardag dit jaar over twee dagen moet verdeeld, is eigenlijk alleen maar een voordeel. Meer voorpret.
Al maanden wil Jasper graag een nieuwe fiets; in Dubai zijn er geen fatsoenlijke kinderfietsen, dus hebben we het plan opgevat om er in Nederland een te kopen en die vervolgens mee te nemen in het vliegtuig als odd-size bagage. Met een smoesje vertrekken we naar Zierikzee om bij de fietsenwinkel halt te houden. We gaan een fiets kopen! Jasper straalt van oor tot oor en is helemaal blij. Het wordt uiteindelijk een groen met witte Gazelle met terugtraprem, handremmen en ook nog drie versnellingen; een pracht van een fiets. Gelukkig past 'ie ook nog in de auto en kunnen we met z'n allen terug naar Bruinisse zonder veel gedoe.
Dertien turbulente jaren zijn het geweest en ook in de toekomst ligt nog veel onzekerheid; zal hij ooit zelfstandig kunnen wonen, of nog een beetje leren lezen &/of schrijven? In het vliegtuig terug lees ik in de zaterdag-bijlage van de Telegraaf een artikel over een moeder met de zorgen om haar vijftienjarige gehandicapte zoon en moet ik denken aan het gedicht dat ik nu al zo'n 8 jaar in mijn portemonnaie draag. Ik heb ooit mezelf voorgehouden dat als ik dat gedicht hardop kan voorlezen zonder emotioneel te worden, dat ik dan vrede zal hebben met de situatie...het gedicht gaat zo:
Thuis probeer ik het nog eens uit, maar helaas; al bij de tweede zin houd ik het niet droog. Nou ja, het was een mooie verjaardag en ik was erbij. Ramadan komt eraan, een maand van bezinning en reflectie. Ik heb er kennelijk al vroeg inspiratie uit geput...
Voor Jasper is de voorbereiding op de dag haast belangrijker dan het moment zelf: "ga we dan spelletjes doen? Spekhappen, waterspelletjes en zo, met prijsjes? Komen Oma en Marcel en die en die? Krijg ik dan een groot kado?" Parapluutjes moeten en zijn en kaarsjes op de taart, servetjes en slingers en ballonnen. Kortom er komt nog heel wat bij kijken. Dat z'n verjaardag dit jaar over twee dagen moet verdeeld, is eigenlijk alleen maar een voordeel. Meer voorpret.
Al maanden wil Jasper graag een nieuwe fiets; in Dubai zijn er geen fatsoenlijke kinderfietsen, dus hebben we het plan opgevat om er in Nederland een te kopen en die vervolgens mee te nemen in het vliegtuig als odd-size bagage. Met een smoesje vertrekken we naar Zierikzee om bij de fietsenwinkel halt te houden. We gaan een fiets kopen! Jasper straalt van oor tot oor en is helemaal blij. Het wordt uiteindelijk een groen met witte Gazelle met terugtraprem, handremmen en ook nog drie versnellingen; een pracht van een fiets. Gelukkig past 'ie ook nog in de auto en kunnen we met z'n allen terug naar Bruinisse zonder veel gedoe.
Dertien turbulente jaren zijn het geweest en ook in de toekomst ligt nog veel onzekerheid; zal hij ooit zelfstandig kunnen wonen, of nog een beetje leren lezen &/of schrijven? In het vliegtuig terug lees ik in de zaterdag-bijlage van de Telegraaf een artikel over een moeder met de zorgen om haar vijftienjarige gehandicapte zoon en moet ik denken aan het gedicht dat ik nu al zo'n 8 jaar in mijn portemonnaie draag. Ik heb ooit mezelf voorgehouden dat als ik dat gedicht hardop kan voorlezen zonder emotioneel te worden, dat ik dan vrede zal hebben met de situatie...het gedicht gaat zo:
Heavens Special Child
A meeting was held quite far from earth
"It's time again for another birth"
Said the angels of the lord above,
This special child will need much love.
His progress may seem very slow;
Accomplishments he may not show
And he'll require much extra care
From all the folks he meets down there.
He may not laugh or run or play;
His thoughts may seem quite far away.
In many ways he won't adapt,
And he'll be known as handicapped.
So, let's be careful where he's sent
We want his life to be content.
Please Lord, find the parents who
will do this special job for you.
They will not realize right away
the leading role they are asked to play.
But with the child from up above,
comes stronger faith and richer love.
And soon they'll know the privilege given
in caring for this gift from Heaven
Their precious child so meek and mild,
is "Heaven's Special Child".
Thuis probeer ik het nog eens uit, maar helaas; al bij de tweede zin houd ik het niet droog. Nou ja, het was een mooie verjaardag en ik was erbij. Ramadan komt eraan, een maand van bezinning en reflectie. Ik heb er kennelijk al vroeg inspiratie uit geput...
maandag 2 augustus 2010
Zomer in Dubai
'T is zomer in Dubai en rete-heet; veertig plus graden overdag en 's avonds koelt het af naar ongeveer achtendertig. Maar 't is de vochtigheid die je de das omdoet en die wisselt zowat dagelijks van vijfitg tot bijna honderd procent. Dat laatste is niet uit te houden en daarom laten veel mensen Dubai links liggen. Tenzij je moet werken natuurlijk. En zo overzomeren veel families in hun land van herkomst terwijl de arme "hubbies" in Dubai blijven om de hitte en bergen werk te trotseren. Zo ook ondergetekende. "Summer-bachelor" heet het fenomeen, klinkt sexy, maar dat valt mee. Het is eigenlijk een beetje saai; er is weinig verkeer op de weg en zelfs in de mall is het komkommertijd. Dus is het belangrijk om tijdens de week je weekend alvast te plannen om alleen zitten te voorkomen. Gedurende de week ben je druk met werk, hondjes uitlaten, een paar boodschapjes doen en lekker veel films kijken. Ik heb in minder dan een week tijd drie films met Angelina Jolie gezien, en verdomd je zou haar bijna gaan waarderen als actrice.
Afgelopen weekend ben ik met een aantal collega's en voormalig collega's naar de Sharjah Golf & Shooting Range getogen voor een middagje wapentuig. Golf en schieten; een interessante combinatie? Nou ja, bij allebei is mikken best belangrijk. Het is een gloednieuwe indoor baan, met
Na een keuze te hebben gemaakt voor een wapen (eh, doe die zilveren maar), volgt een instructie van een kwartier. Daarin leer je hoe het wapen te laden, te spannen en af te schieten. Verder wodt verteld wat je moet doen als er iets verkeerd gaat en dat komt er in het kort op neer dat je te allen tijden het wapen van munitie moet ontdoen en voorzichtig neer te leggen. Niet omdraaien, zwaaien en op anderen richten. Dat klinkt overzichtelijk en simpel.
Afgelopen weekend ben ik met een aantal collega's en voormalig collega's naar de Sharjah Golf & Shooting Range getogen voor een middagje wapentuig. Golf en schieten; een interessante combinatie? Nou ja, bij allebei is mikken best belangrijk. Het is een gloednieuwe indoor baan, met
Na een keuze te hebben gemaakt voor een wapen (eh, doe die zilveren maar), volgt een instructie van een kwartier. Daarin leer je hoe het wapen te laden, te spannen en af te schieten. Verder wodt verteld wat je moet doen als er iets verkeerd gaat en dat komt er in het kort op neer dat je te allen tijden het wapen van munitie moet ontdoen en voorzichtig neer te leggen. Niet omdraaien, zwaaien en op anderen richten. Dat klinkt overzichtelijk en simpel.
De munitie is 9mm en echt; geen losse flodders of dummy kogels, al met al best een beetje imponerend! De knal van het schot is oorverdovend en de terugslag is indrukwekkend. Met de geur die vrijkomt van het kruit maakt dat het een levensechte ervaring. Ook ben ik in eerste instantie niet bedacht op de patroonhulzen die je letterlijk om de oren vliegen bij het semi-automatische wapen.
In twee sessies van ongeveer 20 minuten elk vuur ik 50 kogels af op een aantal doelen op verschillende afstand. Je kunt zelf het target, het bekende papieren zwart-witte silhouet, naar je toe halen &/of verder weg positioneren en zo vaak als je wilt een nieuw slachtoffer vragen. Al met al (en de instructeur beaamt dit gelukkig) ben ik niet ontevreden met m'n score; alles slachtoffers zijn op zeker overleden met zoveel kogels in hun lijf. Misschien zijn ze niet allemaal op de gewenste plek geraakt, maar geen enkele kogel heeft het "lijf" gemist. Een adrenaline-opwekkende bezigheid mag ik wel zeggen. Ook de schotgenoten hebben het er allemaal redelijk goed vanaf gebracht. Waar ik de Italiaanse Beretta wisselde voor een degelijke Duitse Sig-Sauer, daar koos Syed voor een geweer in zijn tweede reeks en Jana ging uiteindelijk liever boogschieten.
Ben benieuwd wat we volgende week gaan doen, maar dit is zeker voor herhaling vatbaar...misschien moet ik Tomb Raider maar eens bekijken om de volgende keer wat meer beslagen ten ijs te komen ;o)
zondag 20 juni 2010
WK olee..olee!
Ook in de smeltkroes leeft het WK voetbal. Smeltkroes in dit geval letterlijk en figuurlijk. Letterlijk, want het is overdag 43+ graden en koelt 's avonds af naar slechts 39. Afhankelijk van de luchtvochtigheid kun je je dan nog even buiten vertonen; 50-60% is nog okeem, maar boven de 70% is ernstig onaangenaam. Vorige week liep de humidity een avond zelfs op tot 90% en dat is kortweg ondragelijk. Figuurlijk, want met alle nationaliteiten verzameld in Dubai levert het festijn interessante gezichtpunten en discussies op.
Gisteren hebben we onze Australische buren ondersteund in hun strijd, lees; worsteling, tegen Ghana en riepen we enthousiast: "Aussie, Aussie, Aussie, Oy, Oy, Oy". Of het heeft geholpen weet ik niet, maar het was wel gezellig.
Voetbal kijken is hier nog geen sinucure; de lokale televisie provider Du, laat de kanalen niet gratis door. Voor slechts zestig Euro mag je de hele maand Al Jazeera kijken en heb je toegang tot 5 extra sportkanalen, waarvan 1 met engels commentaar. De voorbeschouwingen en analyses kijken we op het vertrouwde BVN, het "Beste Van Nederland en Vlaanderen" via de satelliet. Als je geen zin heb om zestig euro te lappen, kun je terecht in een van de vele (golf)clubs, hotels en restaurants, die grote schermen hebben opgesteld. Maar uiteindelijk ben je dan waarschijnlijk een veelvoud kwijt aan consumpties. Misschien wel leuk voor de finales voor extra sfeer en bitterballen...
Ook is er een discussie in de media ontstaan over vlaggen; in veel wijken (ook waar wij wonen) gelden strikte regels over wat er wel en niet mag. Er zijn zelfs instructies omtrent hoe je je auto moet parkeren. En vlaggen ophanen aan balkon of gevel is strikt verboden. Je mag zelfs geen vlaggetje van je thusland aan je auto vastbinden of een sticker meet een vlag erop! En dat leidt tijdens dit WK tot nogal wat publiciteit en debat. Niet dat het veel uithaalt, want ondanks het debat mag het nog steeds niet. Ondanks het debat is het WK een veelbesproken evenement waar veel mensen van genieten en dat veel banden met de buren nog verder aanhaalt...dus sport verbroedert uiteindelijk toch! Misschien niet in de sport, dan wel daarbuiten.
Gisteren hebben we onze Australische buren ondersteund in hun strijd, lees; worsteling, tegen Ghana en riepen we enthousiast: "Aussie, Aussie, Aussie, Oy, Oy, Oy". Of het heeft geholpen weet ik niet, maar het was wel gezellig.
Voetbal kijken is hier nog geen sinucure; de lokale televisie provider Du, laat de kanalen niet gratis door. Voor slechts zestig Euro mag je de hele maand Al Jazeera kijken en heb je toegang tot 5 extra sportkanalen, waarvan 1 met engels commentaar. De voorbeschouwingen en analyses kijken we op het vertrouwde BVN, het "Beste Van Nederland en Vlaanderen" via de satelliet. Als je geen zin heb om zestig euro te lappen, kun je terecht in een van de vele (golf)clubs, hotels en restaurants, die grote schermen hebben opgesteld. Maar uiteindelijk ben je dan waarschijnlijk een veelvoud kwijt aan consumpties. Misschien wel leuk voor de finales voor extra sfeer en bitterballen...
Ook is er een discussie in de media ontstaan over vlaggen; in veel wijken (ook waar wij wonen) gelden strikte regels over wat er wel en niet mag. Er zijn zelfs instructies omtrent hoe je je auto moet parkeren. En vlaggen ophanen aan balkon of gevel is strikt verboden. Je mag zelfs geen vlaggetje van je thusland aan je auto vastbinden of een sticker meet een vlag erop! En dat leidt tijdens dit WK tot nogal wat publiciteit en debat. Niet dat het veel uithaalt, want ondanks het debat mag het nog steeds niet. Ondanks het debat is het WK een veelbesproken evenement waar veel mensen van genieten en dat veel banden met de buren nog verder aanhaalt...dus sport verbroedert uiteindelijk toch! Misschien niet in de sport, dan wel daarbuiten.
zondag 13 juni 2010
The Wiggles in Concert...!
Afgelopen weekeinde waren de Wiggles in Dubai. De Wiggles zijn wereldberoemd down under in Australie en gaven 4 voorstellingen in Dubai. Toen wij in 2007 naar Dubai verhuisden spraken de kinderen nog geen Engels en om de vocabulaire een beetje te stimuleren kochten we een DVD met kinderliedjes van...jawel, de Wiggles. Alle liedjes van die DVD kennen we allemaal uit ons hoofd. Het schijfje ging tijdens de vakantie vorig jaar ook mee naar Nederland en is nu ook wereldberomed in Koewacht en omstreken!
Van onze Aussie neighbours heb ik begrepen dat de Wiggles ooit zijn begonnen als een popband genaamd de "Cockroaches" oftewel kakkerlakken in de jaren 80. Kennelijk sloeg hun kinderaanpak meer aan en hiermee zijn ze sindsdien bijzonder populair geworden. En dat was ook in Dubai te zien; de concerten waren compleet uitverkocht en alle kinderen tussen de 1,5 en 5 jaar waren met hun ouders naar het Palladium getogen, een gloednieuw theater aan de rand van Media City. Dat het theater nog niet zo lang in gebruik is, was te zien aan de chaos in het restaurant; het personeel was gestresst en bezweet en alle broodjes en drankjes waren simpelweg op en dat terwijl de voorstelling nog moest beginnen!
Het publiek bestond uit de voltallige Dubaise smeltkroes; expats & locals met en zonder maid(s) om de kinderschare in bedwang te houden, allemaal gemoedelijk naast elkaar in de zaal en op de tribune. En om dat mogelijk te maken hebben we geen PVV nodig, niet in of zelfs buiten de regering...
Jeff, Anthony, Murray en Sam zijn de lead zangers, geflankeerd door Captain Feathersword, Dorothy the Dinosaur, Henry the Octopus en Wags the Dog. Vergezeld van een aantal dansers gaven de Wiggles een wervelende show weg. Dat ze al even mee gaan was te horen aan het gehijg door de microfoons tijdens het ren- en loopwerk en de stunts met de trapeze en de springkussens. De avond ervoor hadden ze zelf een woestijn safari genoten, dus wellich was het gewoon laat geworden.
Het was grappig om te zien en ervaren dat ze er met z'n allen nog steeds veel plezier in hadden. Met name Jeff was mikpunt van spot omdat hij net tijdens hun periode in Dubai een pakje uit Australie ontving met z'n kortingspas voor de bus: senior citizens (boven de 55) betalen slechts 50%...
Al met al was het een gezellige en kleurrijke middag. Met de buitentemperatuur overdag boven de veertig graden en de luchtvochtigheid 's avonds tussen de 80% en 90% is ieder vertier dat binnen plaatsvindt meer dan welkom; ik kan niet wachten op een fikse regenbui in Bruinisse...nog 19 dagen.
Van onze Aussie neighbours heb ik begrepen dat de Wiggles ooit zijn begonnen als een popband genaamd de "Cockroaches" oftewel kakkerlakken in de jaren 80. Kennelijk sloeg hun kinderaanpak meer aan en hiermee zijn ze sindsdien bijzonder populair geworden. En dat was ook in Dubai te zien; de concerten waren compleet uitverkocht en alle kinderen tussen de 1,5 en 5 jaar waren met hun ouders naar het Palladium getogen, een gloednieuw theater aan de rand van Media City. Dat het theater nog niet zo lang in gebruik is, was te zien aan de chaos in het restaurant; het personeel was gestresst en bezweet en alle broodjes en drankjes waren simpelweg op en dat terwijl de voorstelling nog moest beginnen!
Het publiek bestond uit de voltallige Dubaise smeltkroes; expats & locals met en zonder maid(s) om de kinderschare in bedwang te houden, allemaal gemoedelijk naast elkaar in de zaal en op de tribune. En om dat mogelijk te maken hebben we geen PVV nodig, niet in of zelfs buiten de regering...
Jeff, Anthony, Murray en Sam zijn de lead zangers, geflankeerd door Captain Feathersword, Dorothy the Dinosaur, Henry the Octopus en Wags the Dog. Vergezeld van een aantal dansers gaven de Wiggles een wervelende show weg. Dat ze al even mee gaan was te horen aan het gehijg door de microfoons tijdens het ren- en loopwerk en de stunts met de trapeze en de springkussens. De avond ervoor hadden ze zelf een woestijn safari genoten, dus wellich was het gewoon laat geworden.
Het was grappig om te zien en ervaren dat ze er met z'n allen nog steeds veel plezier in hadden. Met name Jeff was mikpunt van spot omdat hij net tijdens hun periode in Dubai een pakje uit Australie ontving met z'n kortingspas voor de bus: senior citizens (boven de 55) betalen slechts 50%...
vrijdag 4 juni 2010
Twelve more days to go..
Tim heeft een graduation prom volgende week en alle jongens en meisjes maken zich druk om met wie ze gaan, wie vooral niet en welke kleren goed zouden zijn. Tim heeft een date dus die zit gebakken. Via, via is e.e.a. tot stand gekomen....
We maken ons alweer op voor vertrek naar Nederland en proberen te wennen aan de hitte in de zomer.
Het is weer fijn; 42 graden om 8.00 's ochtends en een akelige warme natte wind die alles doodslaat. Wandelen met de hondjes kan alleen nog maar om 6.30 in de ochtend en als je geen ochtendmens bent is dat best vroeg!
Eva huppelt vrolijk rond met haar oversized roze zonnebril. Door het feit dat ze sinds kort naar de Nursery gaat heeft ze allerlei vriendjes en vriendinnetjes die ze omstandig begroet als ze ze tegenkomt. "HI MATTEW, HI RANIA, HI BAS, gilt ze regelmatig in de plaatselijke supermarkt om de hoek bij de Nursery. Eva is volkomen onverstaanbaar voor niet ingewijden omdat ze een vreemde mix Engels/Nederlands spreekt. Alleen "lotgenoten" (nederlandse kinderen van haar leeftijd) begrijpen haar.
"Can I have a speculaasje, ik wil niet die dress aan, where is my badpak, dat soort dingen. Dat wordt lachen straks bij de Albert Heijn in Bruinisse;)
Ondanks alle goede voornemens lukt het niet om alleen maar Nederlands met haar te spreken, er is altijd wel iemand in de buurt die geen Nederlands spreekt en uiteindelijk blijkt dan dat ze sommige woorden gewoon niet weet in het Nederlands. Twee maanden Bruinisse zal haar goed doen, taaltechnisch dan!
Jasper gaat goed met zijn nieuwe "magic pills", het eerste weekend was lastig. De eerste dag was hij volkomen hyper, de tweede dag (na een dubbele dosering) was hij net een zombie en zat ellendig om zich heen te kijken maar na een weekje concerta gaat het ietsje beter. Wekelijkse afspraken met dokter Armani en volgens haar hoort dat er allemaal bij en moeten we het wat tijd gunnen. Dit weekend weer een hogere dosering en kijken hoe het gaat. Op school gaat het uitstekend, de juf is erg tevreden over zijn rust, concentratievermogen dus dat is mooi.
Dubai Dog Academy draait als een trein en ik ben volledig volgeboekt tot en met eind juni. Iedereen wil nog even zijn hond fixen voor de zomer lijkt het wel. Drie verschillende groepen met puppies en volwassen honden en dan de nodige "private sessions". Het was weer een enerverend seizoen met veel ervaringen en verhalen. Mensen huren me nu ook in om hun kinderen te leren hoe om te gaan met hun puppy, ik vind het allemaal prima. De komende twee weken examens van de groepslessen dus iedereen oefent druk om niet een flater te slaan tijdens de test!
Volgend seizoen ga ik starten met het officeel maken van het "bedrijfje", licence aanvragen etc. Woeste plannen over het combineren van hondenkappers, kennels, dagopvang, verkoop van fatsoenlijk materiaal, cursussen etc. De hele zomer iets om over na te denken en verder uit te broeden!
Tippi two en haar echtgenoot vertrekken binnen twee weken omdat we er nu echt genoeg van hebben. Tippi one blijft maar borden en pannen heen en weer schuiven terwijl de kids wat hulp nodig hebben met ontbijt enzo. De echtgenoot genereert alleen maar extra kosten door bekeuringen en een specifiek remgedrag. Om de een of andere reden moeten de remschijven regelmatig vervangen worden bij de auto die hij gebruikt.
Wegwezen dus en PS heeft de schone taak om het wagenpark terug te brengen tot TWEE auto's....
12 dagen school voor Tim maar nog een maand voordat we vliegen naar Nederland, ik kan niet wachten!
(door J.v.K)
zondag 23 mei 2010
Simpel
Vorige week was ik bij de psychiater. En wat voor een! Hooggehakt, Armani van onder naar boven en een Gucci zonnbril in heur zorgvuldig gecoiffeerde haar. Diploma's uit Houston, Texas aan de muur en een gezellige koloniale inrichting. Het waren een stuk of zes diploma's in grote goudkleurige lijsten; onder andere in de kinderpsychiatrie, geldig tot 2017. Dus daar kunnen we nog even mee vooruit. Volgens de psychiater, zeg maar Shama, loopt Nederland op het gebied van de psychiatrie vijfentwintig jaar achter. Tja, en in het Midden Oosten lopen ze wel vijftig jaar achter. Maar dankzij Doctor Shama kan ook in Dubai iedereen aan de juiste medicijnen komen, als service aan haar clienten bestelt ze ze in Amerika en levert af aan de deur. Da's handig!
Maar goed, ik was er niet voor mezelf. Maar na 12 jaar modderen wordt het in toenemende mate lastiger om in huize Spaans Van Kesteren de lieve vrede een beetje te bewaren. De gedragsmatige problematiek met Jasper neemt toe, deels omdat hij ouder wordt en hij zich meer bewust wordt dat hij anders is, maar ook omdat de puberteit af en toe de kop op steekt. Of althans symptomen die ervoor door zouden kunnen gaan. Tja, en om nou nog vaker het gezelschap te scheiden in het weekend om een beetje rust in de tent te houden, da's ook zowat.
Door een informele babbel weet Doctor Shama Jasper best een hoop antwoorden te ontfutselen en na een kwartiertje stuurt ze hem met een tekenopdracht naar de wachtkamer; teken je familie, een boom en je huis op 3 apart vellen. Zo, en nu zijn de ouders aan de beurt...maar eigenlijk heeft ze de diagnose al gesteld. Nog even een testje en we kunnen aan de slag. Volgens Shama komt een licht verstandelijke handicap vaak voor in combinatie met ADHD. En je kunt er nog zoveel gedragstherapie tegenaan gooien als je wilt, het kan het gebrek aan dopamine niet vervangen. Het is gewoon een medische stoornis die te verhelpen is met een pilletje, zoals insuline voor een suikerpatient...nog even een testje afnemen om de variant in kaart te brengen en we kunnen aan de slag met de juiste medicate en dosering. Enigzins beduusd verlaten we het pand. Het zal toch niet waar wezen; twaalf jaar modderen en dan zo'n "simpele" oplossing?
Jasper vond het wel een leuke dokter; geen prikken en andere lijfelijke onderzoeken en lekker tekenen in de gang. Als het vervolg zo voortvarend verloopt als het begin, dan staan ons nog bijzondere tijden te wachten...awesome!
Maar goed, ik was er niet voor mezelf. Maar na 12 jaar modderen wordt het in toenemende mate lastiger om in huize Spaans Van Kesteren de lieve vrede een beetje te bewaren. De gedragsmatige problematiek met Jasper neemt toe, deels omdat hij ouder wordt en hij zich meer bewust wordt dat hij anders is, maar ook omdat de puberteit af en toe de kop op steekt. Of althans symptomen die ervoor door zouden kunnen gaan. Tja, en om nou nog vaker het gezelschap te scheiden in het weekend om een beetje rust in de tent te houden, da's ook zowat.
Door een informele babbel weet Doctor Shama Jasper best een hoop antwoorden te ontfutselen en na een kwartiertje stuurt ze hem met een tekenopdracht naar de wachtkamer; teken je familie, een boom en je huis op 3 apart vellen. Zo, en nu zijn de ouders aan de beurt...maar eigenlijk heeft ze de diagnose al gesteld. Nog even een testje en we kunnen aan de slag. Volgens Shama komt een licht verstandelijke handicap vaak voor in combinatie met ADHD. En je kunt er nog zoveel gedragstherapie tegenaan gooien als je wilt, het kan het gebrek aan dopamine niet vervangen. Het is gewoon een medische stoornis die te verhelpen is met een pilletje, zoals insuline voor een suikerpatient...nog even een testje afnemen om de variant in kaart te brengen en we kunnen aan de slag met de juiste medicate en dosering. Enigzins beduusd verlaten we het pand. Het zal toch niet waar wezen; twaalf jaar modderen en dan zo'n "simpele" oplossing?
Jasper vond het wel een leuke dokter; geen prikken en andere lijfelijke onderzoeken en lekker tekenen in de gang. Als het vervolg zo voortvarend verloopt als het begin, dan staan ons nog bijzondere tijden te wachten...awesome!
Tortoises and more
For some reason people are thinking we are running an "animal-rescue-shelter". It started off with a very energetic black labrador and after a cute 2 years old Maltese dog we are doing tortoises now.
The Lab found a great new home and so did the Maltese but the tortoises are still with us. We fenced of an area in the garden to be a safe haven for the tortoises but it was not that safe after all.
We started with three, two tortoises (land-turtels for the dutch readers) and a teraphine (swimming turtle for the dutch readers...).
The swimming turtle, Tommy, dissapeared from our garden without any proof of escape... Today I found out that a teraphine of that size would be worth 100 dhs so maybe somebody took it from his pond...
One of the tortoises was severely hurt by our hairy four-legged friend Peppi. He played too rough with the tortoises and we are telling the kids that tortoise is in "summer-sleep" while we are trying to figure out a better story!
I am trying to motivate P to fix a dog-proof construction for the tortoises but until now I did not succeed, new day tomorrow!
The Lab found a great new home and so did the Maltese but the tortoises are still with us. We fenced of an area in the garden to be a safe haven for the tortoises but it was not that safe after all.
We started with three, two tortoises (land-turtels for the dutch readers) and a teraphine (swimming turtle for the dutch readers...).
The swimming turtle, Tommy, dissapeared from our garden without any proof of escape... Today I found out that a teraphine of that size would be worth 100 dhs so maybe somebody took it from his pond...
One of the tortoises was severely hurt by our hairy four-legged friend Peppi. He played too rough with the tortoises and we are telling the kids that tortoise is in "summer-sleep" while we are trying to figure out a better story!
I am trying to motivate P to fix a dog-proof construction for the tortoises but until now I did not succeed, new day tomorrow!
woensdag 19 mei 2010
Family Day
Tere ere van ons nieuwe kantoor hebben we vorige week een "family day" georganiseerd. Nou ja, "we" lees; "ik". Alhoewel ik het dan weer heb uitbesteed, voor 99%. Anyway, het was een groot succes al zeg ik het zelf. Lekker eten, kindervertierhoek met Tom & Jerry & Hello Kitty en een heuse goochelaar. Voor de tieners waren er een Wii, Playstation en airbrush-tattoo meneer. Ik heb nog een dinosaurus op mijn bil overwogen, maar daar toch maar vanaf gezien...niet genoeg plek.
zondag 16 mei 2010
Traffic
In order to generate a bit more traffic on our blog about the family Spaans en Van Kesteren in Dubai, herewith a short blog in english. Our blog shows the adventures of Peter, Johanna, Jasper, Tim, Eva, Peppi and Safa in Dubai. Featuring the Dubai Dog Academy, our adventures in and around the desert, 4x4 driving and simple daily challenges and discomfort. We like to travel to Oman and the other Emirates outside of Dubai. Tim attends year 6 in DIA or Dubai International Academy. Jasper attends DCS or Dubai Center for Special Needs and is frequently visible in Dubai media like 7-days. If you like our blog, encourage us by leaving a message or comment.
Dag basisschool!
Volgend jaar gaat Tim naar de secondary school en dit jaar sluiten ze af met een project. De presentatie ervan vond vorige week plaats; na zes weken ploeteren, weekendexcursies, foto's maken en informatie googlen stond er een heus multimedia-verslag van het groepje van zes...tof gedaan jongens. Zou het echte hoogtepunt dit project zijn of de proms-night waarvoor Tim al een uitnodiging heeft ontvangen van Emma T?
EMEG
oftewel de Emirates Marine Environmental Group. Onder de rook van Jebel Ali, het industriegebied van Dubai. Door Tim via een schoolproject ondekt. Een natuurreservaat dat schildpadden beschermt door de eieren veilig te stellen, vis te kweken en uit te zetten en bescherming van natuurlijke riffen. Een stukje paradijs op slechts 30 minuten van huis; ik hoop dat we er nog vaak een bezoekje aan brengen...
Facetwitbloggen
Facebook, Twitteren en bloggen; ik kan het allemaal niet bijbenen. Is er nog iemand gewoon aan 't werk? Hierbij introduceer ik een vernieuwenmd concept; facetwitbloggen, korte op twitter lijkende blogs met een link op m'n facebook account. Inrteressant; we zullen zien...
maandag 12 april 2010
Waterspelen
Afgelopen weekeinde, je moet toch wat in je vrije tijd, zijn we met de familie W. en de familie K., na wat stoere praat onder het genot van een borrel, gaan waterskieen; easy, dat doen we wel even... Naar goed Dubais gebruik hoef je daarvoor niet ver te reizen, maar kan dat gewoon om de hoek. Even de auto (laten) parkeren middels de valet parking bij het Grand Habtoor Hotel en zo lopen we beladen met surfboards & Ikea strandtassen via de lobby naar het achtergelegen strand met watersportcentrum. Het Grand Habtoor ligt in JBR, oftewel Jumeirah Beach Residence, slechts tien minuten van huis.
We zijn nog maar net op het strand of het lijkt wel of een watervliegtuig (nee; hij heeft geen drijvers!) in de naastgelegen baai(?) landt. Waar ging die nou naartoe? Nader onderzoek leert dat er een airstrip is neergelegd op zo'n honderd meter van het strand achter een grote stenen golfbreker. En met een paar huurtenten van de firma Van Vliet is een heus vliegveldje gecreeerd. En vanaf dat vliegveldje kun je opstijgen om per parachute weer neer te dalen...tja waarom zou je ver gaan als het dichtbij kan?
Dan is het toch echt tijd voor het echte werk; we huren de boot voor 3 uur, zodat iedereen aan de beurt kan komen. Met z'n achten beklimmen we als eerste lichting de boot, trekken een zwemvest aan en ontvangen een basis-instructie over het wel en wee van skieen op het water. Mister Pete gaat als eerste en komt zonder mankeren bij de eerste sleep op de ski's en doet also het een peuleschilletje is. Dat belooft wat... Na Mr. P. volgen Abbi en Georgie (de beide dochters des huizes) die het er helaas minder goed van af brengen. Het is toch ingewikkelder dan het lijkt. En waterskieen is kennelijk vooral een kwestie van met een speedboot heel hard rondjes draaien om een touwtje af te geven om weer opnieuw te beginnen. De indringende geur van benzine en het geklots maken in ieder geval dat we geen honger hebben.
Als ik uiteindelijk zelf aan de beurt ben spring ik, monter nog, in het zilte nat. De zonnebrand-creme prikt in mijn ogen en het zoute water voelt als de Dode Zee. Zo'n zwemvest maakt ook nog eens dat je je niet goed kunt bewegen en probeert je uit alle macht om te keren om je te redden. Ik hoef niet gered te worden, laat me met rust! Probeer dan maar eens die skies aan te trekken en een beetje fatsoenlijk rechtop te blijven. De drang is groot om gewoon lekker achterover te gaan drijven en de boel de boel te laten. "Pull your knees up!", roept de instructeur. Waarom zou ik? Het touw is nog in geen velden of wegen te bekennen, relax (hou ik mezelf voor). Als ik eenmaal klaarlig, gaat het ineens vol gas. Buiten het feit dat mijn zwembroek af lijkt te zakken, wordt er ook enorm aan mijn armen getrokken. Al gauw voelt het alsof ik het niet meer houden kan en moet ik helaas lossen. Als troost krijg ik een fikse slok van het zilte nat binnen. Nou zilt; zeg maat zout...gatver!
Diverse pogingen later geef ik graag het stokje over aan Patrick en Tim; ik heb hoop ik meer verstand van...tja, van wat eigenlijk? Gelukkig redt Tim de familie-eer door als een natuurtalent over het water te scheren. Golven of bochten, het maakt hem niks uit...chapeau!
De tweede lichting kent aanzienlijk meer ervaren skieers en ziet er voor de strandgangers waarschijnlijk spectaculairder uit. Sommigen kunnen zelfs met een snowboard, maar dan voor in 't water (skimboard, wakeboard?), uit de voeten en verzorgen een mooie show. Al met al een leuke middag; lekker weer, zon, zee en strand. Wat wil je nog meer (behalve misschien stiekem nog een beetje oefenen)?
We zijn nog maar net op het strand of het lijkt wel of een watervliegtuig (nee; hij heeft geen drijvers!) in de naastgelegen baai(?) landt. Waar ging die nou naartoe? Nader onderzoek leert dat er een airstrip is neergelegd op zo'n honderd meter van het strand achter een grote stenen golfbreker. En met een paar huurtenten van de firma Van Vliet is een heus vliegveldje gecreeerd. En vanaf dat vliegveldje kun je opstijgen om per parachute weer neer te dalen...tja waarom zou je ver gaan als het dichtbij kan?
Dan is het toch echt tijd voor het echte werk; we huren de boot voor 3 uur, zodat iedereen aan de beurt kan komen. Met z'n achten beklimmen we als eerste lichting de boot, trekken een zwemvest aan en ontvangen een basis-instructie over het wel en wee van skieen op het water. Mister Pete gaat als eerste en komt zonder mankeren bij de eerste sleep op de ski's en doet also het een peuleschilletje is. Dat belooft wat... Na Mr. P. volgen Abbi en Georgie (de beide dochters des huizes) die het er helaas minder goed van af brengen. Het is toch ingewikkelder dan het lijkt. En waterskieen is kennelijk vooral een kwestie van met een speedboot heel hard rondjes draaien om een touwtje af te geven om weer opnieuw te beginnen. De indringende geur van benzine en het geklots maken in ieder geval dat we geen honger hebben.
Diverse pogingen later geef ik graag het stokje over aan Patrick en Tim; ik heb hoop ik meer verstand van...tja, van wat eigenlijk? Gelukkig redt Tim de familie-eer door als een natuurtalent over het water te scheren. Golven of bochten, het maakt hem niks uit...chapeau!
De tweede lichting kent aanzienlijk meer ervaren skieers en ziet er voor de strandgangers waarschijnlijk spectaculairder uit. Sommigen kunnen zelfs met een snowboard, maar dan voor in 't water (skimboard, wakeboard?), uit de voeten en verzorgen een mooie show. Al met al een leuke middag; lekker weer, zon, zee en strand. Wat wil je nog meer (behalve misschien stiekem nog een beetje oefenen)?
Abonneren op:
Posts (Atom)
