maandag 9 augustus 2010

Hieperdepiep...hoera!

Eergisteren was Jasper jarig en is nu dertien jaar. Voor de gelegenheid ben ik op het vliegtuig gestapt om hem te verrassen. Ook Tim en Eva wisten niet van mijn komst en bliksembezoek. Je had de gezichten moeten zien toen ik daar ineens voor hun neus stond...onbetaalbaar! Lastig ook om dan met droge ogen: "VERRASSING!" te roepen...

Voor Jasper is de voorbereiding op de dag haast belangrijker dan het moment zelf: "ga we dan spelletjes doen? Spekhappen, waterspelletjes en zo, met prijsjes? Komen Oma en Marcel en die en die? Krijg ik dan een groot kado?" Parapluutjes moeten en zijn en kaarsjes op de taart, servetjes en slingers en ballonnen. Kortom er komt nog heel wat bij kijken. Dat z'n verjaardag dit jaar over twee dagen moet verdeeld, is eigenlijk alleen maar een voordeel. Meer voorpret.

Al maanden wil Jasper graag een nieuwe fiets; in Dubai zijn er geen fatsoenlijke kinderfietsen, dus hebben we het plan opgevat om er in Nederland een te kopen en die vervolgens mee te nemen in het vliegtuig als odd-size bagage. Met een smoesje vertrekken we naar Zierikzee om bij de fietsenwinkel halt te houden. We gaan een fiets kopen! Jasper straalt van oor tot oor en is helemaal blij. Het wordt uiteindelijk een groen met witte Gazelle met terugtraprem, handremmen en ook nog drie versnellingen; een pracht van een fiets. Gelukkig past 'ie ook nog in de auto en kunnen we met z'n allen terug naar Bruinisse zonder veel gedoe.

Dertien turbulente jaren zijn het geweest en ook in de toekomst ligt nog veel onzekerheid; zal hij ooit zelfstandig kunnen wonen, of nog een beetje leren lezen &/of schrijven?  In het vliegtuig terug lees ik in de zaterdag-bijlage van de Telegraaf een artikel over een moeder met de zorgen om haar vijftienjarige gehandicapte zoon en moet ik denken aan het gedicht dat ik nu al zo'n 8 jaar in mijn portemonnaie draag. Ik heb ooit mezelf voorgehouden dat als ik dat gedicht hardop kan voorlezen zonder emotioneel te worden, dat ik dan vrede zal hebben met de situatie...het gedicht gaat zo:

Heavens Special Child

A meeting was held quite far from earth
"It's time again for another birth"
Said the angels of the lord above,
This special child will need much love.
His progress may seem very slow;
Accomplishments he may not show
And he'll require much extra care
From all the folks he meets down there.
He may not laugh or run or play;
His thoughts may seem quite far away.
In many ways he won't adapt,
And he'll be known as handicapped.
So, let's be careful where he's sent
We want his life to be content.
Please Lord, find the parents who
will do this special job for you.
They will not realize right away
the leading role they are asked to play.
But with the child from up above,
comes stronger faith and richer love.
And soon they'll know the privilege given
in caring for this gift from Heaven
Their precious child so meek and mild,
is "Heaven's Special Child".

Thuis probeer ik het nog eens uit, maar helaas; al bij de tweede zin houd ik het niet droog. Nou ja, het was een mooie verjaardag en ik was erbij. Ramadan komt eraan, een maand van bezinning en reflectie. Ik heb er kennelijk al vroeg inspiratie uit geput...