Zaterdagochtend

Zaterdagochtend begint deze week om kwart voor zes als de logees vertrekken. De taxi was de avond ervoor besteld, een "ladies-taxi" die alleen voor vrouwen &/of families beschikbaar zijn en als bijkomend voordeel hebben dat ze kinderstoeltjes in de auto hebben. Ze zijn te herkennen aan een roze dak. Oh ja, de chauffeur is altijd een vrouw. Na een kwartier wachten gaan we maar eens bellen, we weten inmiddels dat ons adres niet voor iedereen makkelijk te vinden is. Met de nodige aanwijzingen moet het hopelijk lukken, maar ik ga toch voor de deur staan op de uitkijk. Na een minuut of vijf komt er inderdaad een ladies-taxi voorbij rijden. Ja, voor bij rijden. Ze stopt niet ondanks mijn geroep en gezwaai. Het is nou ook niet zo dat er op zaterdagochtend om kwart over zes in Dubai bosjes mensen buiten staan naast een stapel tassen en koffers, maar deze chauffeur ziet niets. Nog maar eens bellen;geen gehoor. Na nog eens vijf minuten hebben we contact: "ja hoor, ze is onderweg en in de buurt, don't worry". Nou dat doen we dus wel, de logees hebben een vliegtuig te halen. Even daarna stopt er spontaan een toevallig passerende lege taxi en vertrekken de logees alsnog richting vliegveld. Bijna op tijd. Onze ladies-taxi-chauffeuse is waarschijnlijk, as we speak, bijna op de plaats van bestemming. Je hoort mij niet over vrouwen en richtingsgevoel of een andere flauwe opmerking maken, maar ja, het schiet toch even door je heen.

Daarna is er tijd voor een kopje koffie en beginnen de voorbereidingen voor drie uur groepstraining voor honden; het parcours met obstakels moet worden opgezet, drankjes klaargezet en de tuin nog even geveegd. Dan is het tijd om met Eva naar zwemles te gaan. 't Is haar tweede les van juf G, een klassieke nederlandse zwemonderwijzeres, met een stemgeluid waarmee je rustig Lowlands zonder microfoon kunt presenteren. En een aanpak die rustig doortastend en recht-door-zee kan worden genoemd. Op de een of andere manier slaat dat bij Eva niet aan en ze protesteert luidruchtig, huilt en weigert het zwembad in te gaan. Volgens de andere aanwezige vader is juf G tegenwoordig een stuk milder. gelukkig komt het uiteindelijk allemaal goed, het gaat me wel een ijsje kosten later op de dag.

Eva terug thuis afgezet, kopje koffie, en nu met Tim naar schermles die plaatsvindt in de Raffles school in Jumairah. Na een warming-up met rondjes lopen gaan de schermkostuums aan (of noem je zoiets een uitrusting?) en worden er potjes geschermd. Electrisch, dat wil zeggen met een sensor in de punt van de degen/sabel, die middels een snoertje door de mouw via een stekkertje op de heup is verbonden aan een kastje dat een piepsignaal afgeeft als er een geldige "touche" wordt gemaakt. Via een rood of groen lampje weet je dan wie er een punt heeft gescoord en zo voorts. Tim wint uiteindelijk drie van de vier potjes die hij speelt. Schermen is een behoorlijke technische en ook tactische sport waarbij snelheid van groot belang is.

Tim weer thuis, kopje koffie en sigaretje en daar gaan we weer, nu met Jasper naar voetbal. De groep met kinderen en jong-volwassenen lijkt wel iedere week te groeien en er zijnook steeds meer vrijwillige begeleiders bij. Coach James weet nog altijd op weergaloze wijze iedereen te bewegen tot meedoen. Zelfs de moeder van Omar staat, gekleed in abaya, op een gegeven moment in het doel om het team van haar zoon te steunen en doelpogingen te vereffenen. Op een gegeven moment wil James dat ook Maggie, een mongool met enig overgewicht, die het liefst gewoon stilstaat in het veld en geen bal aanraakt, ook een poging onderneemt om een goal te scoren. Daartoe moet het hele spel worden stilgelegd en alle spelers wijken als de Rode Zee voor Mozes uiteen om haar ruim baan te verschaffen. En uiteindelijk, ja hoor, geeft Maggie een trap tegen de bal. Helaas, geen doelpunt. Jasper rent van hot naar haar als een soort langpoot-mug tussen iedereen door. Hij is een voortreffelijke sprinter, maar heeft helaas nog niet al te veel balgevoel. Net zoveel als z'n vader, zeg maar. Maar goed, hij beweegt en sport en is na afloop moe maar voldaan. En zo voel ik me eigenlijk ook, morgen gelukkig lekker weer werken; een beetje computeren, praatje maken en tenminste een half uurtje tijd voor de lunch.