India 2

In Bangalore verblijven we in het ITC Windsor hotel, een prettig hotel uit koloniale tijd met knipmessende medewerkers, krakend parket en tapijt waar je tot aan je broekspijpen in wegzakt. Ik voel me er meteen thuis. Vanaf het balkon kijk ik uit over de tuin met zwembad en buitenbar. Jammer genoeg moet ik me snel omkleden en weer met pak en das in het business centre aan de slag. Interviews, interviews en nog een paar interviews. De kandidaten zijn erg verschillend en al ziet een curriculum vitae er nog zo mooi uit, je moet de kandidaten persoonlijk zien om ze te kunnen beoordelen. Soms moet ik me buitegnewoon inspannen om in het stevige accent een engelse zin te ontdekken. Inmiddels zijn country manager Neerja en ik zo op elkaar ingespeeld dat we naadloos het gesprek overnemen als de ander even afhaakt. Neerja haakt vaak af als ze de kandidaat niet ziet zitten, soms al na een minuut of vijf tot tien en dan probeer ik, voor de goede orde, het gesprek toch ook nog voor de kandidaat een beetje bevredigend af te ronden.

Het gaat met diverse concurrerende luchtvaartmaatschappijen niet zo goed en dus kunnen we ons verheugen op een flinke belangstelling. Bij Kingfisher, een maatschappij die vooral binnelandse vluchten exploiteert, worden al drie maanden geen salarissen meer betaald. Maar ja, waar ga je heen als je een familie hebt en moet onderhouden? Uiteindelijk lukt het om twee kandidaten te selecteren die we een aanbod willen doen. Nu maar hopen dat we overeenstemming bereiken en ze dus binnenkort kunnen starten bij Etihad Airways.

's Avonds ga ik op zoek naar een apotheek. Ik heb uit Dubai een recept meegenomen voor de medicatie van Jasper. Helaas zijn in heel Dubai de gezocht pilletjes uitverkocht. Jasper's arts, de eerder op deze blog beschreven Amerikaanse Armani psychiater, had tot vorig jaar een praktijk in Dubai. Vervolgens verhuisde ze terug naar Texas, maar zou iedere maand terugkomen om beschikbaar te blijven voor haar clienten. Inmiddels is die frequentie teruggebracht tot een kwartaal-bezoek en ook dat kwam er deze maand niet van. Het alternatief is een afspraak via Skype. Een beetje tegenstrijdig is het wel om via Skype, een gratis medium, voor een consult van twintig minuten tachtig Euro neer te tellen.

Maar goed, de arts wist te vertellen dat dezelfde medicijnen in India ook verkrijgbaar zijn en misschien zelfs gewoon zonder recept over de toonbank. We zullen zien. De apotheker die ik vind moet eens goed nadenken over mijn vraag. "Is het de merknaam of het werkzame bestanddeel?", vraagt hij. Alle vijf andere bezoekers van de apotheek zijn eveneens buitengewoon benieuwd. Als ik de naam opschrijf kan er worden gezocht in het systeem en na een paar minuten liggen de gewenste pilletjes voor me. Hoeveel ik er wil? Allemaal graag! Kosten; 200 Rupee oftewel ongeveer drie Euro voor twintig stripjes met ieder tien tabletten. In Dubai zou ik bij mevrouw Armani voor dezelfde hoeveelheid tweehonderd Euro neertellen. Tja, al die internetkosten moeten door iemand worden betaald. We hebben besloten om toch maar eens naar een andere arts op zoek te gaan.

Na Bangalore staat nu nog Mumbai op het programma om de vier dagen interviewen af te ronden. Gelukkig vliegen we nu 's avonds, dat past beter bij mijn bioritme. Jetair dit keer; ik hoop maar dat ze nog vliegen...