India

Het is vijf uur in de ochtend en ik ben nu precies vierentwintig uur in India. Ik ben in Delhi om precies te zijn en zit alweer in het vliegtuig op weg naar Bangalore. Afgelopen nacht kwam ik aan vanuit Abu Dhabi en bereikte het hotel om half vijf ‘s ochtends na een taxirit van drie kwartier door een slapend Delhi. Alleen vrachtwagens en taxichauffeurs zijn wakker. Langs de kant liggen hier en daar bundles dekens met mensen erin, neem ik aan. Het Indira Ghandi vliegveld is een modern vliegveld en zou net zo goed London, Dubai of Madrid kunnen zijn. Behalve dan dat er vooral Indiers in alle soorten en maten lopen.

Het Lalit hotel is in het centrum van Delhi en een betonnen kolos uit de jaren tachtig dat niet zo lang geleden opnieuw van een laagje verf is voorzien. Voor het hotel zijn strenge veiligheidsmaatregelen; de taxi moet worden doorzocht voordat we uberhaupt het terrein op mogen en bij de ingang van het hotel moet de bagage door een scanmachine heen en ik door een detectie-poortje. Ook in het hotel voordat je de liften bereikt, moet je opnieuw door een detective-poortje. Al die poortjes piepen en gillen, maar dat schijnt verder zo te horen, want er is niemand die daar notie van neemt.

Als ik van het hotel naar ons kantoor wandel op de Barakhamba Road, word ik zes keer aangesproken; “waar ik heen ga, waar ik vandaan kom, of ik wil winkelen, of ik een riksjah wil, of ik een taxi wil en of ik wel weet waar ik naar toe ga”. Het antwoord op alle vragen is een vriendelijk nee, tot en met de laatste aan toe. Maar uiteindelijk weet ik ons kantoor te vinden en lukt het ook nog om bij de ING bank een stapeltje rupees uit de muur  te trekken. Kan ik de volgende keer misschien wel een taxi of riksjah nemen.

Het sales-kantoor zit in een behoorlijk uitgewoond complex, wat nog nog niet eens zo heel oud is. In iedere ruimte zitten stevige vochtplekken en hier en daar hebben fauna en flora bezit genomen van een groot deel van de ruimte. Gelukkig gaan we over niet al te lange tijd verhuizen, dus alles wordt beter. Ik ben hier om interviews te houden voor de rol van sales-manager. Nadat we een paar maanden geleden een sales-manager verloren net nadat hij in dienst was gekomen, had ik beloofd bij de interviews aanwezig t e zijn, om zo mijn steentje bij te dragen aan de selectie en tevens een blik op India te kunnen werpen, want ik was hier nog niet eerder geweest. Na vijf interviews hebben we in ieder geval twee mogelijke kandidaten over die we serieus zouden kunnen overwegen voor de rol. Het team in India is zeer behulpzaam en gemotiveerd en iedere keer als ik naar buiten ga voor een sigaret houdt de veiligheidsfunctionaris gedienstig de deur open. Tja, een electrische schuifdeur zou wellicht efficienter zijn, maar sinds de terroristische aanslagen van een aantal jaren geleden zijn de maatregelen overal ernstig verscherpt. Of het echt iets uitmaakt is maar de vraag, maar het levert in ieder geval extra werkgelegenheid op.

Enfin, we gaan over tien minuten opstijgen; “will all ground staff please leave the plane, this aircraft is bound for Bangallore”. De lapop moet zo uit. Wordt vervolgd vanuit Bangalore.