Geen idee

Sinds de verhuizing in Januari was het eigenlijk al tobben. Eerst moesten we overschakelen van provider Du naar Etisalat wat betreft internet, telefonie en televisie. Er zijn hier wel twee providers, maar de markt is gewoon geografisch verdeeld, dus écht kiezen is er niet bij. En waar Du standaard de enige satellietzender van Nederland in het pakket had, was het antwoord van Etisalat; "don't know". Dus moesten we naast een Orbit Showtime Network (OSN) pakket ook een hotbird aanschaffen, een satellietontvanger die free-to-air zenders oppakt en weergeeft. Dat betekende twee schotels op het dak en een gezellig netwerk aan kabels in huis.
Nu is OSN een uitkomst gebleken; met de digitale ontvanger met harddisk kun je je favoriete programma's en series opnemen en bekijken wanneer je wilt. En tijdens de reclame spoel je vrolijk door om de draad van het verhaal niet te verliezen. Met BVN bleef het echter tobben. Eerst was de ontvangst redelijk, vervolgens matig, vervolgens alleen 's ochtends nog okee, maar 's avonds niet meer aan te kijken. En tenslotte was de hele zender uit de lucht. En dat inmiddels al sinds de zomervakantie. Geen idee dus wat er zich in Nederland afspeelt. Is Rutte nog wel premier? Zijn de pensioenen nog wel waardevast, is het kabinet al gestruikeld? Welke BN'ers zijn er allemaal overleden danwel bekend geworden? Onze wereld bestaat nog slechts uit opgnomen afleveringen van Come dine with me, CSI en Disney. En na verloop van tijd ga je het ook eigenlijk niet meer missen...zijn we dan al zo ge-expatrieerd?

Afgelopen weekend was echter één van de twee ontvangers spontaan opgeblazen en gaf geen krimp meer. Dus toch maar eens de klantenservice gebeld die prompt op zaterdagochtend langskwamen. De ontvanger was snel vervangen door een nieuw exemplaar. Toen toch eens de vraag gesteld hoe dat zat met die hotbird. De reparateur was best bereid er even naar te kijken. Via de website van BVN hadden we al snel de vereiste instellen gevonden; hotbird, eutelsat, nilesat...er gaat weer een wereld voor je open. Uitendelijk bleken alle frequenties, posities en wat dies meer zij in order en ook het signaal van de schotel kwam goed door. Dan toch maar samen even het dak opgeklommen om de schotels te inspecteren. De wenteltrap gaat zo'n vier keer rond voordat je boven bent, dus ik kom altijd min of meer tollend het dak opgestruikeld. Achter de watertank en de airco-units staan de twee schotels opgesteld. Na het signaal te hebben gecheckt, gaf de reparateur een flinke ruk aan de schotel en zei "zo kan 'ie wel weer". Eenmaal terug op de begane grond schalde de stem van Andries Knevel door de woonkamer. Beeld en geluid in perfecte harmonie! Niks geen ingewikkelde digitale instellingen en al dan niet afwijkende frequenties. Het was gewoon een ouderwetse fysieke ingreep die het probleem oploste.


Sinds gisteren hebben we dus weer toegang tot het journaal, Pauw en Witteman en Sesamstraat. Ha, ik kan haast niet wachten om het dagelijkse weerbericht weer te zien; plaatselijk buien, mist, treinen die uitglijden over bladeren op de rails, afnemende temperaturen...ik had er geen idee van dat ik dat zo zou missen. 

Alles of niets

Na een betrekkelijk rustige periode van sabattical bevind ik mij sinds een paar maanden weer in het arbeidsproces. Nou ja, echt rustig was het niet; kinderen naar school, honden wandelen, boodschappen, doen, koken, tandarts, nog meer boodschappen, kinderen ophalen, zwemmen, klusjes in- en rond het huis enzovoorts. Maar goed, het was geen écht werk in de zin van algemeen erkend. Nu ga ik om zeven uur 's ochtends de deur uit en kom, met een beetje geluk, om zeven uur 's avonds weer binnen. Nog net op tijd om het vlees te snijden. Maar het is ook wel weer leuk om overdag met mensen te praten in plaats van blaffende honden tot de orde te roepen. Hoewel het verschil soms minimaal is.

Ik moet de laatste tijd vaak aan Prins Claus denken. Niet dat ik bijzonder koningsgezind ben, maar de prins vertoonde in zijn latere jaren buitengewoon authentiek gedrag. Ik was vooral fan van zijn beroemde stropdas-actie waarbij hij iedereen opriep "zichzelf te bevrijden".

http://nos.nl/koningshuis/video/47116-prins-claus-wars-van-protocol-2002.html

In de afgelopen maanden liep ik lekker in shorts, t-shirt en flipflops en die heb ik nu ingeruild voor een pak en, inderdaad, weer een stropdas. 't Was ook best weer even oefenen, die knoop en vooral hoe lang de eindjes moeten zijn om het geheel enigzins passend te laten uitkomen. Ik had 'em niet gemist, die stropdas, maar je went er ook weer snel aan. Een manager in HP zei ooit dat je je moest kleden naar de volgende baan die je ambieerde. Ook zei hij dat je vier dagen moest besteden aan je baan en de vijfde dag aan he voorbereiden van het vinden van je volgende baan. Dat was kort voordat hij door een reorganisatie zijn baan kwijtraakte, maar dat terzijde.

Ik heb het zeker naar mijn zin; weer lekker overal tegenaan schoppen, een beetje functioneel ruziemaken op z'n tijd, wat projecten voortduwen en hier en daar wat mensen motiveren en demotiveren. Maar soms zou je willen dat het wat meer in balans was. Niet alleen het vlees snijden, maar ook nog een beetje meer meedoen met de dagelijkse beslommeringen thuis. Eva gaat dit jaar net naar de basisschool en Jasper begint morgen ook op een neuwe school na twee jaar op de wachtlijst te hebben gestaan. Voor je 't weet hangen ze met vrienden in de mall rond en ben je alleen nog maar de taxi heen en terug. Maar ja, het Midden Oosten is niet het meest verlichte deel van de planeet als het gaat om deeltijdwerken, ouderschapsverlof, ADV en wat dies meer zij. Anyway, nog één dag werken en dan is het weer vrijdag en het begin van het weekend...dan kunnen we weer alles doen wat we willen en is er niets wat ons tegenhoudt. Twee héle dagen lang...

 

China

Zo lees je nog eens wat op de blog; achttien jaar getrouwd...ik was nog maar net op tijd terug uit China. Maar goed, dit gaat nog even over ín China. Chengdu om precies te zijn, een soort lokaal Valkenburg en een toeristische trekpleister voor vooral Chinezen. Na een paar dagen viel het me op dat ik nauwelijks nog andere Westerse medemensen had gezien. Het was er verder heel relaxed rondwandelen; de Chinezen zelf leken nauwelijks in me geïnteresseerd en ik werd vooral genegeerd bij het bestellen in het restaurant of in het hotel. Nu was ik natuurlijk in het gezelschap van twee charmante autochtone collega's, maar toch, de desinteresse was opvallend. Waarschijnlijk vooral gewoon gebaseerd op praktische gronden daar ik geen verder geen woord Chinees spreek, denk ik dan maar.

Het straatbeeld in China is de afgelopen jaren ongetwijfeld drastisch veranderd; fietsen zijn brommers geworden, maar  nog steeds volgeladen met dozen. Die brommers zijn wel allemaal electrisch, dus goed voor 't milieu en lekker stil. Op een straathoek, vlak naast een drukke weg, begint een groep dames met een spontane fitness/dans oefening. Tai chi anno 2011 op 80-er jaren disco muziek. In het parkje naast de rivier de Li wordt door gepensioneerde mannen driftig Mahjong gespeeld terwijl even verderop een mijnheer op een parkbank een massage ondergaat. Ernaast krijgt, zijn vrouw(?), ter plekke een pedicure. Het gaat de gemiddelde Chiness alhier niet slecht; werk volop, een eigen appartement dat flink in waarde gestegen is en ieder jaar lekker ver weg op vakantie. En dat vinden we bij Etihad natuurlijk een uitstekend idee!

Over een paar dagen is het het "mid autumn festival", een nationale feestdag midden in de herfst, zoals zich laat raden. Dan, bij volle maan, geven alle Chinezen elkaar mooncakes om het gebeuren te vieren. Zo is het in het hotel al dagen een drukte van belang waar alle relaties langskomen om hun doos met cakes op te halen. De mooncakes zijn een soort gevulde koeken en de vulling bestaat vooral uit lotuszaad-pasta. Het is vooral de verpakking die het hem doet; prachtige versierde dozen bekleed met zijde(?), alsof het kroonjuwelen zijn. Sommige mensen die hun cakes komen ophalen hebben verschillende tasjes bij zich met mooncakes en nog meer mooncakes. Het gaat meer om het ritueel van het geven en ontvangen, dan om de culinaire specialiteit, want ze smaken inderdaad net als gevulde koeken. Maar goed, alsof een oliebol zo'n buitengewone delicatesse is...

Al met al levert het reisje weer een hoop bijzondere indrukken op, wat mij betreft wil ik best nog eens terug. En eerlijk is eerlijk, aan business class vliegen zou ik best kunnen wennen. Volgens mij kan ik aan deze baan nog een hoop lol beleven. Eh ober, doe mij nog een glaasje van lekkere Chardonnay!

18 jaar getrouwd, alweer vergeten!

Het begon als een geintje precies 18 jaar geleden; "Durf jij met mij te trouwen?" "Oh, ja hoor!" en voordat we het wisten zaten we op maandagochtend (dan is het gratis) in het gemeentehuis van Zierikzee naar de adviezen van een nogal ouderwetse ambtenaar van de burgerlijke stand te luisteren. De beste man had een hoop practische adviezen zoals; wees altijd eerlijk, bel als je later thuis komt en koop bloemen voor haar op je trouwdag. Oh ja, het advies aan de bruid was om op de jaarlijkse trouwdag het lievelingskostje van de echtgenoot te koken, hilarisch die man!
De ouders en broers van beide kanten van de familie zaten, nog enigszins in shock door de snelle actie van Spaans en Van Kesteren, reuze hun best te doen. Daar gingen de mogelijke dromen over witte jurken, corsages, rijst, warm en koud buffet! Een korte ceremonie in het prachtige stadhuis van Zierikzee (je moet toch wat...), een heerlijke lange lunch in Auberge Maritime in Zierikzee en Spaans en Van Kesteren is een feit!

Dat is nu 18 jaar geleden en het is nog steeds leuk! Verhuizen naar Boskoop, een kind, en nog een kind, verhuizen naar Bodegraven, verhuizen naar Koewacht en nog maar een kind, verhuizen naar Dubai.

Vandaag deed de echtgenoot net alsof hij het niet vergeten was en had met dochter Eva een heerlijk luchtje uitgezocht tijdens het "schoenen voor school kopen". Bij thuiskomst keek hij  triomfantelijk rond  (ik was het natuurlijk weer vergeten...) of ik al voorbereidingen aan het treffen was voor zijn lievelingskostje. Volgens een familie Van Kesteren-gebruik zijn we vanavond met kids heerlijk wezen eten bij een Chinees restaurant om de hoek en zo is het goed. Kids deden erg hun best met de chopsticks, onduidelijke stukken kip, duck, beef en dim sum (wel anders dan de bekende babi pangang in Nederland)

18 jaar klinkt heel lang en en saai maar de echtgenoot maakt me nog elke dag blij!
(door J.v.K)

China culinair

In Beijing heb ik een heerlijke Peking-eend, eigenlijk zou het nu Beijing-eend moeten heten(?), gegeten met een lekker Tsingtao biertje. Chengdu is de hoodstad van de provincie Szechuan, maar volgens mijn collega's een kleinere en veel rustiger stad dan Beijing. Volgens Wikipedia wonen er een slordige veertien miljoen inwoners, dus het is maar wat je klein noemt. Chengdu is een toeristische bestemming, maar vooral voor Chinezen zelf. Ook in Chengdu wil ik graag een lokale specialiteit eten en dus word ik meegenomen naar een van de talrijke "hot pot" restaurants in het centrum van de stad.Het is een soort eetlokaal met houten vierkante tafels met vier banken eromheen. In het midden staat, verdiept opgesteld door een gat in de tafel, een flinke gasbrander opgesteld.

Via een lijst op een klembord moet je zelf de bestelling invullen. Gelukkig ben ik samen met twee chinese collega's, want het menu is alleen in het Chinees en ik heb geen idee wat er komen gaat. De hot pot bijkt een soort vierkante fondue-pan te zijn, met  in het midden een apart compartiment en zo heb je twee verchillend gekruide vloeistoffen om in te fondueen. Het middengedeelte is een soort kippenbouillon met tomaat en melk of zo. In de buitenring drijven chili's, veeeeel chili's! Bij navraag blijkt dat er ongeveer een kilo rode pepers in de bouillon dobbert. Onder de chili's bevinden zich nog een paar handjes peperkorrels. Het geheel is een behoorlijke, zeg maar gerust ontzettend, spicy vloeistof waar je je vlees, vis en groenten in laat zakken.

Als vervolgens de verschillende gerechten worden afgeleverd, blijkt dat mijn collega's inderdaad echt lokale gerechten hebben besteld, met een paar exotica als attractie. Naast de paddenstoelen en andere groenten is er rundvlees, varkensvlees en vis. Oh ja, er zijn ook varkenshersenen en een soor runder-pees(?). Ook is er een gerecht waarvan ik aanvankelijk denk dat het het dessert is, maar dat blijkt eendenbloed te zijn. Het is op de een of andere manier is voorbereid, waardoor het een gelatine-achtige consistentie heeft en is in een soort ruitpatroon voorgesneden, zodat je het in blokjes in de soep kan laten glijden.

Met soeplepels schep je de gare onderdelen op een bordje en met chopsticks doop je die vervolgens in een soort sesamolie waaraan verse knoflook en koriander zijn toegevoegd. De overmatige hoeveelheid peper maakt dat zelfs kortgekookte hapjes een soort basis-smaak ontwikkelen die je lippen doet tintelen en je smaakpapillen flink door elkaar schudden. Eerlijk gezegd verheug ik me niet op de varkenshersenen, maar het zou onbeleefd zijn om te weigeren. En dus verman ik me en pak een flinke hap op met m'n chopsticks. Ik slinger de hersenen even flink door de olie en probeer ter camouflage flink wat knoflook en koriander mee te scheppen. Daar gaat 'ie dan...hap, kauw, kauw, kauw en slik. Ik moet toegeven dat het veel minder afstotelijk smaakt dan het eruit ziet. De spicy hot pot geeft er best een lekker smaakje aan en de textuur voelt een beetje aan als zwezerik, niet buitengwoon lekker, maar ook niet vies. Met een blikje ijsthee erbij lukt het me om de linker hersenhelft van het beest te verorberen. De groenten en het andere vlees smaken buitengewoon goed uit de hot pot. Ook het gestolde en nu gekookte eendenbloed komt op mijn bordje terecht. Eenmaal in je mond kun je het gemakkelijk met je tong tegen je verhemelte kapotdrukken waarop er een soort warme explosie plaatsvindt.Gelukkig is collega E. gek op het bloed en werkt zich als een vampier door de helft van de lekkernij heen. Als bijgerechten zijn er knol- en aardappelachtige gekookte groenten en mais die je desgewenst uit het vuistje kunt wegknabbelen. Het valt me op dat deze zowel bij het ontbijt, de lunch alsook het avondeten worden genuttigd. Dat geldt overigens ook voor noedels; versgedraaid en gekookt gaan die er altijd wel in.


collega's C & E uit Beiijng



Chengdu hotpot











Zo heb ik tijdens een kort bezoek aan China, wat een buitengewoon fascinerend land is, mijn culinaire grenzen toch weer een beetje bijgesteld. Ik zou er ook graag nog eens terugkeren en wat meer van de cultuur meekrijgen. In Oktober moeten we in Shanghai opnieuw een groep mensen aannemen, dus wie weet komt de keuken daar ook nog aan de beurt...



Restaurant...tja, hoe heet 't ook alweer?



100% beter...

Ik ben nu drie dagen in China en mijn kennis van het Chinees is al 100% vooruit gegaan. Kon ik tot nu toe alleen “ni hao” uitbrengen, ik weet nu ook “sjee sjee” oftewel “dankjewel”. Pin me niet vast op de spelling want die is slechts fonetisch weergegeven, maar het gaat hier om de vooruitgang en die is indrukwekkend, toch? Na een kort bezoek aan Beijing ben ik nu in Chengdu om nieuwe medewerkers aan te nemen aangezien we met ingang van December vier keer per week op Chengdu gaan vliegen.

taxi met anti-hufterscherm?

schoonmaker in Beijing

Engels is hier nog duidelijk niet de taal die iedereen meester is, zo blijkt als ik in de taxi stap bij de uitgang van het vliegveld in Beijing. De vrouwelijke chauffeur weet geen raad met de bevestiging van het Marriott hotel en het daarop geprinte adres in het Engels. Als ze probeert het boekingsnummer probeert te bellen met haat mobiele telefoon, tracht ik in te grijpen; “no phone number, is room. Roomnumber”. Vervolgens gaat ze met het faxnummer aan de gang: “no, no, is fax…PIEEEEEEP”, prober ik nogmaals. Ook de supervisor heeft nog nooit van het hotel gehoord. Uiteindelijk lukt het om het telefoonummer te bellen en na een kort gesprek lijken we op weg te gaan. Da’s maar goed ook want de zon schijnt prettig op de auto en het wordt al lekker warm en zweterig. Mijn verzoek of de airco aanmag, raakt verloren in tijd en ruimte. Maar goed, we zijn op weg. Als God het wil komen we vroeger of later ergens aan. Als dat uiteindelijk lukt en ook nog bij het goede hotel, blijkt dat credit cards hier nog niet een gangbaar betaalmiddel zijn in taxi’s; ik maak dat op uit de blik van de chauffeur, haar gebaar van wanhoop en een stroom van onverstaanbaar Chinees. Krachttermen waarschijnlijk. Gelukkig is er een geldautomaat in het hotel en gelukkig komt daar geld uit. Hoeveel ik heb gepind? Geen flauw idée, maar inclusief een dikke tip gaat de chauffeur er uiteindelijk gerustgesteld met een briefje van honderd vandoor.

Beijing is een miljoenenstad die in toenemende mate verstopt raakt door een teveel aan voertuigen; voorheen een natie van fiertsers, nu wilen chinezen net als iedereen minstens een brommer, maar nog liever een auto bezitten om in rond te rijden. Ondanks rondweg drie, vier en vijf en een in aanbouw zijnde metro, gaat het op veel wegen maximal stapvoets. Het geeft je wel mooi de tijd om de sfeer op te snuiven, automodellen uit vroeger tijden nagelnieuw op de weg te zien en de voetgangers, fietsers, brommers, scooters, riksja’s en gebouwen te bewonderen. Zo rijden we vlak langs het nieuwe gebouw van de nationale telvisie ontworpen door de Nederlandse architect Wanders. Eeuwenoude stadsmuren naast modern kantoorkolossen en ertussen loop teen schoonmaker met een rafelige plastic emmer. Allemaal bij elkaar indrukwekkend, de zintuigen genieten een overdosis.

Met taxi twee, nu voorbereid met locale cash waarvan ik nog steeds geen idee heb hoeveel het waard is, toog ik naar de Twin Towers, waar ons kantoor is gevestigd voor een middagje ouderwets interviewen. Zes kandidaten, veertig minuten per gesprek, zonder pauze. Het ligt niet alleen aan de taxichauffeur, zelfs bij afgestudeerde Chinezen met international werkervaring moet ik steeds weer opnieuw de frequentie afstemmen en de spellingcheck eroverheen gooien om goed te kunnen begrijpen wat ze zeggen. Van mijn kant moet ik eenvoudige zinnen hanteren in basisengels om het gesprek wederzijds op gang te houden. Nadat we aantekeningen hebben vergeleken, komt er toch een geschikte kandidaat uit de bus. Morgen verder met de inmiddels uit Bangkok gearriveerde regiomanager J, ook een Nederlander.

Tegenover het kantoor ligt “silk street” een warenhuis van vijf verdiepingen met een soort marktstalletjes met uitsluitend merkartikelen, allemaal made in China; Boss pakken, Rolex horloges, juwelen, Prada tassen en iPhones 4, 5 en 6. Allemaal namaak en te koop voor weinig. J wil even een extra motor helm kopen, maar het is nog niet eenvoudig om even snel langs de winkeltjes te lopen. Overal worden we aangesproken, aangklampt en letterlijk fysiek de stalletjes ingetrokken om de koopwaar te bewonderen en liefst natuurlijk iets aan te schaffen. De verkopers weten waar ze over praten en kennen en herkennen alle types van het originele merk waarvan zij alleen de kopieen verkopen. Wat in Dubai in achterafwinkeltjes drie hoog achter gebeurt, is hier net zo bekend als bijvoorbeeld de Bijenkorf in Amsterdam. De echte merken hebben vijf straten verderop een showroom waar de spullen alleen maar staan te verstoffen. Maar alleen als ze zelf in het land een winkel hebben, kunnen ze de illegale produkten juridisch aanpakken. Volgens mij is de strijd vrij kansloos...wordt vervolgd.

Snelweg

Tegenwoordig rijd ik dagelijks van Dubai naar Abu Dhabi en weer terug. Een uur rijden en precies 100 kilometer enkele reis. Wanneer je eenmaal Dubai uit bent en voorbij industrieterrein Jebel Ali kan de cruise control aan op 120 en begint het laveren. Van de vier banen zijn baan twee en drie voor "langzaam verkeer", althans personenauto's die zich tussen de 100 en 120 kilometer per uur rijden. De snelle auto halen links of rechts in, soms met een snelheid van 140 - 160 kilometer per uur. De rechterbaan is voor kleine trucks en autobussen. Als de ene truck sneller gaat dan de andere, dan schuift de voorste een baan op naar links, zodat de inhaler er rechts voorbij kan. Logisch? Ik weet het niet, maar het gebeurt nu eenmaal. De meest linkerbaan is voor de ongeduldige, vaak local, bestuurders. Ga je niet snel genoeg of blijf je even te lang hangen na een inhaalmanoeuvre, dan kleven ze knipperend en toeterend aan je achterbumper. Daarom rijd ik meestal op baan twee of drie van rechts en laveer om de trucks en langzamer rijdende auto's heen. 'T is een soort constante slalom en je moet er wel met je hoofd bijblijven.
Laatst hoorde ik op de radio dat in de GCC landen, de Gulf Cooperation Council (Bahrain, UAE, Saudi Arabia, Kuwait, Oman en Qatar), er ieder uur een verkeersdode valt te betreuren. Dat is natuurlijk een statistiek waar je niet bij wilt horen en recent is de overheid ook een grote campagne begonnen om het aantal verkeersdoden in 2012 drastisch te verminderen. Maar goed, het is een grote regio met zo'n 40 miljoen inwoeners en ik ga ervan uit dat de meeste ongelukken in Saudi Arabia gebeuren gelet op het aantal filmpjes op You Tube met idiote stunts.

Langs de weg staan flitspalen die bij een snelheid boven de 140 kilometer per uur geld gaan kosten en iedere tien of vijftien kilometer passeer je een politieauto die geduldig langs de weg wacht op overtreders, als een snoek in ondiep water. Ter ere van het einde van de Ramadan dat deze week gevierd wordt met het Eid al Fitr feest, biedt de politie tot 30% korting aan aan automobilisten die hun bekeuringen per direct betalen. Misschien een idee voor het CJIB in Nederland?

Meestal luister ik naar de radio naar de breakfast-show met Kenny en Akelia. Die zijn minder leuk dan de Catboy en Geordiebird op radio 2 in Dubai, maar helaas valt voorbij Jebel Ali het signaal van die weg en dan moet je alsnog ergens anders op afstemmen. CB en GB zijn echter buitengewoon grappig en ik betrap me er regelmatig op dat ik hardop zit te lachen...in m'n eentje.

Op gezette tijden passeer je een benzinepomp, waar het altijd druk is. Zaak is om strategisch te tanken en dus liefst niet onderweg. Het merk auto dat je rijd moet je dan ook niet uitkiezen op PK's of opties, maar op waar de tankdop zit. De meest voorkomende merken hier hebben de tank aan de linkerkant en dus zijn de pompen aan die kant altijd drukker dan de andere. Gelukkig tankt mijn auto rechts, dus kan ik een lange neus maken naar de andere rijen wachtenden.

Halverwege is een wegrestaurant, maar er is geen afslag naartoe. Er is slechts een gat in de vangrail en bezoekers verlaten zo via de vluchtstrook de snelweg en keren er ook weer terug. Ter hoogte van het restaurant lopen ook altijd voetgangers, vaak op zoek naar een lift en niet zelden steken groepjes mensen de snelweg over met gevaar voor eigen leven.

Wanneer mensen naar Dubai komen kan niet iedere nationaliteit zijn / haar rijbewijs omzetten, dit geldt slechts voor 33 nationaliteiten, waaronder Nederlanders. De overigen moeten ter plaatse opnieuw rijles nemen en examen doen, wat niet zelden vier of meer pogingen kost. Desalniettemin rijden veel bestuurders alsof verkeersborden en -regels niet voor hen gelden en doen ze gewoon wat hen het beste uitkomt. Kortom nooit een saai moment op de snelweg.