Starbucks

Ik vond Starbucks altijd niks. Of nooit iets; 't is maar hoe je tegen het glas aankijkt. Ik kon me er geen voorstelling van maken waarom mensen in vredesnaam op weg naar hun werk een omweg maken om uiteindelijk met zo'n kartonnen beker met deksel en handige drinktuit inhoud in de lift te gaan staan. Had Eva ook tot voor kort; zo'n anti-lek beker. Ik kan me best voorstellen dat je buitenshuis een kopje koffie gaat drinken, maar dat overdreven ge-meeneem. Tegen de tijd dat je achter je bureau zit kan de koude koffie zo -toedeledokie!- in de prullenbak? En dan, koffie is toch meestal op het werk gratis verkrijgbaar en zelfs een straffe espresso is eerder regel dan uitzondering in de coffee corner of pantry.

En dan over smaak, iets anders wat mij bezig hield. Volgens mij ben je van de Starbucks of Costa en ik koos liever voor het laatste. Hoe kan een amerikaanse keten in vredesnaam goede koffie produceren? Koffie komt toch uit zuid-europese landen als Italie en Spanje? Sinds jaar en dag is een "american coffee" in horeca en hotel niets anders dan een kop slootwater.  Groot, groter en grootst zijn de verkrijgbare maten bij Starbucks en de koffie moet worden opgeleukt met caramel, slagroom en nootjes; dat kan toch niet de bedoeling zijn?


Tja, en toen zat ik een week in Saudi Arabia. En na twaalf Cola light, verse jus en ander vruchtensapgenot ben je op een gegeven moment aan wat anders toe. En zo heb ik Starbucks ontdekt, nou ja ontdekt; velen gingen mij voor. Ik hoef nog altijd geen caramel, extra shot koffie of tall latte, maar een capuccino met een flinke dosis cinnamon, wat cacaopoeder en driekwart zakje suiker is mijn favoriet. En ja, ik sta zelfs met mijn beker in de lift. Dat afkoelen valt trouwens best mee; het is eerder op dan koud...maar dat wist u waarschijnlijk al lang.