Als God in Frankrijk

Deze week was ik in Nice in het kader van de "Field Kick-Off Meeting", ook wel aangeduid als FKOM. Samen met ruim tweeduizend collega's uit Europa. Van Rusland tot aan Zuid-Afrika en Noorwegen tot en met Saudi Arabie. Da's best een hele logistieke operatie; in bijna alle hotels in Nice zaten clubjes collega's en het evenement zelf vond plaats in de Acropolis. Ik dacht altijd dat die in Athene stond, maar Nice heeft er kennelijk ook een.
De Midden Oosten clan was gehuisvest in hotel West End aan de Boulevard des Anglais. Na een nachtvlucht met Air France (geen fatsoenlijk leesbare krant te verkrijgen natuurlijk) in economy met overstap in Parijs komen we enigzins geradbraakt aan. Mijn collega krijgt de sleutel van een junior suite met zeezicht, dus ook ik had goede hoop en ik had er zin aan. Mijn kamer (geen suite dus!) had weliswaar geen zeezicht, echter "stadszicht" volgens de receptioniste. Ik weet nu wat dat betekent; een blinde muur op drie meter afstand van mijn raam. Als ik uit het raam naar buiten hang kan ik een glimp opvangen van de heuvels achter de stad en als ik me echt strek en met de voetjes van vloer ga, zik ik een reepje zee aan stuurboord. Top! In een volgend leven ga ik ook in finance werken en krijg ik hopelijk ook een junior suite.

Het is koud in Nice, althans dat vind ik. De collega's uit Moskou vinden het heerlijk weer! Ze gaan nog net niet in t-shirt over straat; het is maar wat je perspectief is. Toch wisten velen niet wat ze konden verwachten en lopen zo in pak of een trui over straat en daar is het toch echt een beetje te koud voor. Zeker als het op maandag regent en flink waait is het afzien, maar goed dat geeft de lokale taxi-economie weer een flinke impuls. Vanuit ons hotel is de Acropolis bereikbaar met de tram en dus krijgen we allemaal een plattegrond en een soort OV-jaarkaart dat gedurende het evenement geldig is. Het is een minuut of tien lopen naar de halte, maar dat betekent in ieder geval twee maal daags een beetje frisse lucht.

Opvallend is dat een eental collega's uit met name Saudi Arabie hun echtgenotes heeft meegebracht; of ze het nu als een vakantie beschouwen of dat de mannen de vrouwen (of omgekeerd) niet alleen thuis willen laten, blijft onduidelijk. De vrouwen verschijnen wel aan het ontbijt en gaan daarna waarschijnlijk shoppen of weer slapen of misschien wel naar Monaco dat om de hoek ligt. Op reis dragen Saudi's overigens gewone westerse kleding, dus de eerste dag moet je best even goed opletten wie wie is. 't Is net of ze in een pak er kleiner uitzien dan in hun traditionele dracht. Ik realiseer me ook dat ik geen idee had wie er kaal is of bijvoorbeeld een weelderige haardos verbergt onder de keffiyeh.

Het evenement is groots opgezet met 's ochtends veel spierballentaal van de CEO en andere hoogwaardigheidsbekleders. 's Middags kunnen mensen naar eigen inzicht workshops volgen over uiteenlopende onderwerpen; sales, producttraining, wat is "hot" in een bepaalde branche etcetera. Op de eerste avond is er groot feest georganiseerd voor iedereen en de daarop volgende avonden hebben de landen hun eigen programma &/of schuimen groepjes van verschillende samenstelling Nice af. Tja, en dan blijkt dat Nice best wel beetje Frans is. Als we met onze Midden Oosten groep bij het restaurant (waar ruim van tevoren is gereserveerd) aankomen mogen we er niet in! We zijn namelijk een kwartier te vroeg aldus de eigenaar, die onvermurwbaar blijkt. En dus staan we buiten voor het restaurant te blauwbekken tot hij de deur opendoet. Met zo'n 10-12 graden niet echt een lolletje. Tja, Frankrijk blijft een prachtig land, jammer dat er zoveel ... wonen.

Met het HR team hebben we ook nog een eigen bijeenkomst wat een leuke gelegenheid is om alle collega's eens in levenden lijve te zien. Zo blijkt de collega uit Zuid-Afrika een struise dame met een eveneens stevige handdruk en opvallend dwingende ogen en manier van spreken. Ze beschikt echter over een gezonde dosis humor en aanstekende lach; kortom een tof wijf. Vooral met de collega's uit de andere exotische oorden (Moskou, Balkan en Dubai) blijkt het leuk om sterke verhalen uit te wisselen over berovingen, ontvoeringen, ontberinge, medewerkers in de gevangenis etcetera. Een heerlijk soort galgenhumor voor beroepsgenoten. De Duitsers, Fransen en Britten zitten met opgetrokken wenkbrauwen te kijken; good heavens wat een barbaarse toestanden. De geanimeerde tafeldiscussie draagt er in ieder geval toe bij dat onze Europese HR baas wat meer inzicht heeft in onze specifieke dagelijkse bijzondere uitdagingen. Het HR diner vond trouwens plaats in een bijzonder restaurant; ik had echt nog nooit tapijt aan het plafond gezien in een toilet! Maar als je erover nadenkt is het wel hygienischer dan op de vloer...slim dus.

Naarmate de dagen vorderen zie je de sessies wat minder drukbezocht geraken. Al tijdens de plenaire ochtendsessie op de tweede dag is grote zaal opvallende leger. Dat was dan ook na het feest van de avond ervoor. Ook zie je overal om je heen BlackBerries oplichten, want ja, de externe email gaat gewoon door. Na de drie dagen is het dan ook mooi dat het weer voorbij is. Het is een hartelijk afscheid en zeker na de stevige knuffel van mijn Zuid-Afrikaanse collega moet ik weer even op adem komen. Nu weer lekker met de nachtvlucht naar huis en het gewone leven. Oh ja, mijn collega met de junior suite heeft hem goed benut; na de eerste dag kreeg hij 's nachts een stevige aanval van broekhoest en heeft hij twee dagen het bed moeten houden...geeft mij dan maar stadszicht!