Deze week was ik in Nice in het kader van de "Field Kick-Off Meeting", ook wel aangeduid als FKOM. Samen met ruim tweeduizend collega's uit Europa. Van Rusland tot aan Zuid-Afrika en Noorwegen tot en met Saudi Arabie. Da's best een hele logistieke operatie; in bijna alle hotels in Nice zaten clubjes collega's en het evenement zelf vond plaats in de Acropolis. Ik dacht altijd dat die in Athene stond, maar Nice heeft er kennelijk ook een.
De Midden Oosten clan was gehuisvest in hotel West End aan de Boulevard des Anglais. Na een nachtvlucht met Air France (geen fatsoenlijk leesbare krant te verkrijgen natuurlijk) in economy met overstap in Parijs komen we enigzins geradbraakt aan. Mijn collega krijgt de sleutel van een junior suite met zeezicht, dus ook ik had goede hoop en ik had er zin aan. Mijn kamer (geen suite dus!) had weliswaar geen zeezicht, echter "stadszicht" volgens de receptioniste. Ik weet nu wat dat betekent; een blinde muur op drie meter afstand van mijn raam. Als ik uit het raam naar buiten hang kan ik een glimp opvangen van de heuvels achter de stad en als ik me echt strek en met de voetjes van vloer ga, zik ik een reepje zee aan stuurboord. Top! In een volgend leven ga ik ook in finance werken en krijg ik hopelijk ook een junior suite.
Het is koud in Nice, althans dat vind ik. De collega's uit Moskou vinden het heerlijk weer! Ze gaan nog net niet in t-shirt over straat; het is maar wat je perspectief is. Toch wisten velen niet wat ze konden verwachten en lopen zo in pak of een trui over straat en daar is het toch echt een beetje te koud voor. Zeker als het op maandag regent en flink waait is het afzien, maar goed dat geeft de lokale taxi-economie weer een flinke impuls. Vanuit ons hotel is de Acropolis bereikbaar met de tram en dus krijgen we allemaal een plattegrond en een soort OV-jaarkaart dat gedurende het evenement geldig is. Het is een minuut of tien lopen naar de halte, maar dat betekent in ieder geval twee maal daags een beetje frisse lucht.
Opvallend is dat een eental collega's uit met name Saudi Arabie hun echtgenotes heeft meegebracht; of ze het nu als een vakantie beschouwen of dat de mannen de vrouwen (of omgekeerd) niet alleen thuis willen laten, blijft onduidelijk. De vrouwen verschijnen wel aan het ontbijt en gaan daarna waarschijnlijk shoppen of weer slapen of misschien wel naar Monaco dat om de hoek ligt. Op reis dragen Saudi's overigens gewone westerse kleding, dus de eerste dag moet je best even goed opletten wie wie is. 't Is net of ze in een pak er kleiner uitzien dan in hun traditionele dracht. Ik realiseer me ook dat ik geen idee had wie er kaal is of bijvoorbeeld een weelderige haardos verbergt onder de keffiyeh.
Het evenement is groots opgezet met 's ochtends veel spierballentaal van de CEO en andere hoogwaardigheidsbekleders. 's Middags kunnen mensen naar eigen inzicht workshops volgen over uiteenlopende onderwerpen; sales, producttraining, wat is "hot" in een bepaalde branche etcetera. Op de eerste avond is er groot feest georganiseerd voor iedereen en de daarop volgende avonden hebben de landen hun eigen programma &/of schuimen groepjes van verschillende samenstelling Nice af. Tja, en dan blijkt dat Nice best wel beetje Frans is. Als we met onze Midden Oosten groep bij het restaurant (waar ruim van tevoren is gereserveerd) aankomen mogen we er niet in! We zijn namelijk een kwartier te vroeg aldus de eigenaar, die onvermurwbaar blijkt. En dus staan we buiten voor het restaurant te blauwbekken tot hij de deur opendoet. Met zo'n 10-12 graden niet echt een lolletje. Tja, Frankrijk blijft een prachtig land, jammer dat er zoveel ... wonen.
Met het HR team hebben we ook nog een eigen bijeenkomst wat een leuke gelegenheid is om alle collega's eens in levenden lijve te zien. Zo blijkt de collega uit Zuid-Afrika een struise dame met een eveneens stevige handdruk en opvallend dwingende ogen en manier van spreken. Ze beschikt echter over een gezonde dosis humor en aanstekende lach; kortom een tof wijf. Vooral met de collega's uit de andere exotische oorden (Moskou, Balkan en Dubai) blijkt het leuk om sterke verhalen uit te wisselen over berovingen, ontvoeringen, ontberinge, medewerkers in de gevangenis etcetera. Een heerlijk soort galgenhumor voor beroepsgenoten. De Duitsers, Fransen en Britten zitten met opgetrokken wenkbrauwen te kijken; good heavens wat een barbaarse toestanden. De geanimeerde tafeldiscussie draagt er in ieder geval toe bij dat onze Europese HR baas wat meer inzicht heeft in onze specifieke dagelijkse bijzondere uitdagingen. Het HR diner vond trouwens plaats in een bijzonder restaurant; ik had echt nog nooit tapijt aan het plafond gezien in een toilet! Maar als je erover nadenkt is het wel hygienischer dan op de vloer...slim dus.
Naarmate de dagen vorderen zie je de sessies wat minder drukbezocht geraken. Al tijdens de plenaire ochtendsessie op de tweede dag is grote zaal opvallende leger. Dat was dan ook na het feest van de avond ervoor. Ook zie je overal om je heen BlackBerries oplichten, want ja, de externe email gaat gewoon door. Na de drie dagen is het dan ook mooi dat het weer voorbij is. Het is een hartelijk afscheid en zeker na de stevige knuffel van mijn Zuid-Afrikaanse collega moet ik weer even op adem komen. Nu weer lekker met de nachtvlucht naar huis en het gewone leven. Oh ja, mijn collega met de junior suite heeft hem goed benut; na de eerste dag kreeg hij 's nachts een stevige aanval van broekhoest en heeft hij twee dagen het bed moeten houden...geeft mij dan maar stadszicht!
donderdag 28 januari 2010
woensdag 20 januari 2010
De weg kwijt...
Ik ben regelmatig de weg kwijt...in meerdere opzichten welteverstaan. Als ik bijvoorbeeld probeer te ontdekken wanneer Eid al Adha, een van de belangrijkst Islamitische feestdagen, officieel begint. Op de website van Gulf News zegt men op 27 November, op de radio roept men 26 November en op de website van de Dubai government is geen enkele datum te bekennen. Het is op zich een bekend fenomeen omdat de Islam de maankalender hanteert en niet de Gregoriaanse. En de maankalendar gaat altijd voor, zo ondervond ik vorig jaar toen ik wilde inchecken richting Riyadh op het vliegveld van Dubai. Ik mocht van Saudi Airlines niet mee omdat mijn Saudi visum die dag afliep; althans volgens de Hijri kalendar, de Gregoriaanse kalender me nog een week respijt gaf. Maar goed, het is dus regelmatig flink zoeken.
Vaker nog ben ik letterlijk de weg kwijt. Wegwerkzaamheden zijn nog altijd aan de orde van de dag en gelukkig levert het op de lange termijn veel verbeteringen in de doorstroom op. Chinese staatsaannemersbedrijven zijn overal tegelijk aan het werk en leggen kilometers en kilometers nieuw asfalt aan. Helaas levert het op de korte termijn nog weleens verwarring op; zo is de ingang van onze wijk van de ene op de andere dag een paar honderd meter verlegd om een nieuwe rotonde aan te leggen. Een afslag op de snelweg blijkt plotsklaps gesloten; drie kilometer verderop kunt u gerust een U-turn maken! Kortom, ook hier is het flink opletten en zoeken.
Let wel, die werkzaamheden maken het verkeer een stuk veiliger! De Al Khail Road, die ik dagelijks neem op weg naar mijn werk, kent nog altijd een stuk of wat grote rotondes daar waar wegen elkaar kruisen. Zes banen met verkeer komen tegelijk aan, maar hebben verschillende bestemmingen. Vrachtwagens mogen alleen de eerste twee rijstroken van rechts berijden, maar moeten toch vaak linksaf. En dat terwijl de linker drie banen met ongeduldige personenauto's rechtsaf willen. U begrijpt; ergens op die rotonde geeft dat een probleem! Als dan ook nog de vrachtwagens met een gangetje van dertig kilometer per uur voorttuffen en de personenauto's gemiddeld met een kilometer of zeventig, dan levert dat nog wel eens een aanrijding of op zijn minst een onveilige situatie op. Iedere dag moet je wel een noodstop maken of een flinke dot gas geven om de vrachtwagen nog net af te snijden; sorry! Assertief rijden is absoluut noodzakelijk, maar ook het recht van de sterkste geldt: Range Rover gaat voor Toyota Corolla en locals gaan voor expats. Gelukkig worden deze rotondes allemaal vervangen door ongelijkvloerse kruisingen, maar het duurt nog wel een jaar of twee voordat alles klaar is.
Al eerder meldde ik dat in Dubai de meeste locaties geen adres hebben. Veelal vind je je bestemming aan de hand van een "landmark", zoals de Burj el Arab, Interchange 2 of een wijkaanduiding als Satwa of Karama. Moet je nog wel weten waar die zijn en hoe er te komen. Ook hebben veel bedrijven zelfgemaakte plattegrondjes op hun website, maar zonder vermelding van schaal &/of kompasrichting; ga maar eens zoeken! Laatst moest ons espressoapparaat gerepareerd en hoewel achteraf het 10 minuten rijden van mijn werk was, kostte het me meer dan een uur om het bedrijf te vinden! Grretverdrrrie!
Gelukkig is daar het navigatiesysteem; maar die blijkt niet zozeer geschikt om locaties te vinden, immers niet bestaande adressen kun je niet invoeren, maar dan in ieder geval om weer thuis te komen. Dus tegenwoordig als we eenmaal de bestemming hebben gevonden slaan we die onmiddelijk op. Met enige schaamte moet ik bekennen dat ik de opslagfunctie pas recent heb ontdekt, zeg maar anderhalf jaar na aanschaf van de electronische wegwijzer. Maar ja, beter laat dan nooit.
Thuiskomen is nu een eitje en de eerstvolgende keer rijd je probleemloos naar je vorige bestemming. De tandarts, drankenwinkel, het nederlands Consulaat Generaal en m'n werk staan er nu in; meer heb je niet nodig toch? Als ze nu maar niet verhuizen... Oh ja, het espressoapparaat werkt weer en een flinke dosis cafeine helpt gelukkig ook nog om de boel onder controle te houden.
Vaker nog ben ik letterlijk de weg kwijt. Wegwerkzaamheden zijn nog altijd aan de orde van de dag en gelukkig levert het op de lange termijn veel verbeteringen in de doorstroom op. Chinese staatsaannemersbedrijven zijn overal tegelijk aan het werk en leggen kilometers en kilometers nieuw asfalt aan. Helaas levert het op de korte termijn nog weleens verwarring op; zo is de ingang van onze wijk van de ene op de andere dag een paar honderd meter verlegd om een nieuwe rotonde aan te leggen. Een afslag op de snelweg blijkt plotsklaps gesloten; drie kilometer verderop kunt u gerust een U-turn maken! Kortom, ook hier is het flink opletten en zoeken.
Let wel, die werkzaamheden maken het verkeer een stuk veiliger! De Al Khail Road, die ik dagelijks neem op weg naar mijn werk, kent nog altijd een stuk of wat grote rotondes daar waar wegen elkaar kruisen. Zes banen met verkeer komen tegelijk aan, maar hebben verschillende bestemmingen. Vrachtwagens mogen alleen de eerste twee rijstroken van rechts berijden, maar moeten toch vaak linksaf. En dat terwijl de linker drie banen met ongeduldige personenauto's rechtsaf willen. U begrijpt; ergens op die rotonde geeft dat een probleem! Als dan ook nog de vrachtwagens met een gangetje van dertig kilometer per uur voorttuffen en de personenauto's gemiddeld met een kilometer of zeventig, dan levert dat nog wel eens een aanrijding of op zijn minst een onveilige situatie op. Iedere dag moet je wel een noodstop maken of een flinke dot gas geven om de vrachtwagen nog net af te snijden; sorry! Assertief rijden is absoluut noodzakelijk, maar ook het recht van de sterkste geldt: Range Rover gaat voor Toyota Corolla en locals gaan voor expats. Gelukkig worden deze rotondes allemaal vervangen door ongelijkvloerse kruisingen, maar het duurt nog wel een jaar of twee voordat alles klaar is.
Al eerder meldde ik dat in Dubai de meeste locaties geen adres hebben. Veelal vind je je bestemming aan de hand van een "landmark", zoals de Burj el Arab, Interchange 2 of een wijkaanduiding als Satwa of Karama. Moet je nog wel weten waar die zijn en hoe er te komen. Ook hebben veel bedrijven zelfgemaakte plattegrondjes op hun website, maar zonder vermelding van schaal &/of kompasrichting; ga maar eens zoeken! Laatst moest ons espressoapparaat gerepareerd en hoewel achteraf het 10 minuten rijden van mijn werk was, kostte het me meer dan een uur om het bedrijf te vinden! Grretverdrrrie!
Gelukkig is daar het navigatiesysteem; maar die blijkt niet zozeer geschikt om locaties te vinden, immers niet bestaande adressen kun je niet invoeren, maar dan in ieder geval om weer thuis te komen. Dus tegenwoordig als we eenmaal de bestemming hebben gevonden slaan we die onmiddelijk op. Met enige schaamte moet ik bekennen dat ik de opslagfunctie pas recent heb ontdekt, zeg maar anderhalf jaar na aanschaf van de electronische wegwijzer. Maar ja, beter laat dan nooit.
Thuiskomen is nu een eitje en de eerstvolgende keer rijd je probleemloos naar je vorige bestemming. De tandarts, drankenwinkel, het nederlands Consulaat Generaal en m'n werk staan er nu in; meer heb je niet nodig toch? Als ze nu maar niet verhuizen... Oh ja, het espressoapparaat werkt weer en een flinke dosis cafeine helpt gelukkig ook nog om de boel onder controle te houden.
Starbucks
Ik vond Starbucks altijd niks. Of nooit iets; 't is maar hoe je tegen het glas aankijkt. Ik kon me er geen voorstelling van maken waarom mensen in vredesnaam op weg naar hun werk een omweg maken om uiteindelijk met zo'n kartonnen beker met deksel en handige drinktuit inhoud in de lift te gaan staan. Had Eva ook tot voor kort; zo'n anti-lek beker. Ik kan me best voorstellen dat je buitenshuis een kopje koffie gaat drinken, maar dat overdreven ge-meeneem. Tegen de tijd dat je achter je bureau zit kan de koude koffie zo -toedeledokie!- in de prullenbak? En dan, koffie is toch meestal op het werk gratis verkrijgbaar en zelfs een straffe espresso is eerder regel dan uitzondering in de coffee corner of pantry.
En dan over smaak, iets anders wat mij bezig hield. Volgens mij ben je van de Starbucks of Costa en ik koos liever voor het laatste. Hoe kan een amerikaanse keten in vredesnaam goede koffie produceren? Koffie komt toch uit zuid-europese landen als Italie en Spanje? Sinds jaar en dag is een "american coffee" in horeca en hotel niets anders dan een kop slootwater. Groot, groter en grootst zijn de verkrijgbare maten bij Starbucks en de koffie moet worden opgeleukt met caramel, slagroom en nootjes; dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Tja, en toen zat ik een week in Saudi Arabia. En na twaalf Cola light, verse jus en ander vruchtensapgenot ben je op een gegeven moment aan wat anders toe. En zo heb ik Starbucks ontdekt, nou ja ontdekt; velen gingen mij voor. Ik hoef nog altijd geen caramel, extra shot koffie of tall latte, maar een capuccino met een flinke dosis cinnamon, wat cacaopoeder en driekwart zakje suiker is mijn favoriet. En ja, ik sta zelfs met mijn beker in de lift. Dat afkoelen valt trouwens best mee; het is eerder op dan koud...maar dat wist u waarschijnlijk al lang.
En dan over smaak, iets anders wat mij bezig hield. Volgens mij ben je van de Starbucks of Costa en ik koos liever voor het laatste. Hoe kan een amerikaanse keten in vredesnaam goede koffie produceren? Koffie komt toch uit zuid-europese landen als Italie en Spanje? Sinds jaar en dag is een "american coffee" in horeca en hotel niets anders dan een kop slootwater. Groot, groter en grootst zijn de verkrijgbare maten bij Starbucks en de koffie moet worden opgeleukt met caramel, slagroom en nootjes; dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Tja, en toen zat ik een week in Saudi Arabia. En na twaalf Cola light, verse jus en ander vruchtensapgenot ben je op een gegeven moment aan wat anders toe. En zo heb ik Starbucks ontdekt, nou ja ontdekt; velen gingen mij voor. Ik hoef nog altijd geen caramel, extra shot koffie of tall latte, maar een capuccino met een flinke dosis cinnamon, wat cacaopoeder en driekwart zakje suiker is mijn favoriet. En ja, ik sta zelfs met mijn beker in de lift. Dat afkoelen valt trouwens best mee; het is eerder op dan koud...maar dat wist u waarschijnlijk al lang.
maandag 18 januari 2010
Afscheid
Ook mijn nieuwe werkomgeving is volop in beweging; zo hebben we de matrix organisatie een jaar lang verticaal geprobeerd en dus is het tijd om weer horizontaal te gaan. Oftewel de business units hadden het voor het zeggen en nu gaat de macht weer naar de landen. Dat betekent mensen in nieuwe rollen, nieuwe vergaderstructuren en voor sommigen tijd om afscheid te nemen. Zo geldt dat nu voor baas Claas. Baas Claas heeft anderhalf jaar in Dubai gewerkt en daarvoor zo'n veertien jaar in Zuid-Afrika. Z'n hart is daar volgens mij altijd gebleven en binnenkort keert z'n lichaam er terug. En z'n familie ook. Maar niet zonder op gepaste wijze afscheid te nemen van het team in Dubai en omstreken. Het afscheid begon op maandag met een borrel die voor sommigen eindigde met karaoke ergens in een trieste bar en eindigde op woensdag in restaurant the Grand Grill in het Grand Habtoor restaurant in de Marina.
Voor de gelegenheid zijn ook de baas van baas Claas (nu wordt het erg ingewikkeld, dus blijf opletten!) en nog wat andere hoogwaardigheidsbekleders overgekomen, waaronder mijn baas; zeg maar baas Martin. Ter ere van het afscheid hebben we eerst overdag nog een laatste review van de business en de organisatie waarbij de actiepunten hun nieuwe eigenaren om de oren vliegen. Bedankt!
Het Grand Grill restaurant is een zuid-afrikaans specialiteiten restaurant en ik leer dat men in Zuid-Afrika kennelijk vooral vlees eet. De voorbeelden worden, uitgestald op een groot bord, getoond. Het gaat om forse stukken vlees; biefstuk van verschillende delen en herkomst beginnende bij driehonderd (een "ladies" steak) en eindigende bij vijfhonderd plus gram. Per portie! Als voorgerecht kies ik voor een kipragout geserveerd in een uitgehold broodje, een "bunny chowder". Best lekker, maar al bijna een maal op zich. Als hoofdgerecht kon ik natuurlijk een vijfhonderd grams ribeye van, in mijn geval, Australische bodem niet weerstaan. U begrijpt; de appel is weer groter dan de maag, of zoiets...gelukkig heb ik er alleen een beetje spinazie bij besteld.
Na een geslaagd maal en bijpassende kado's gaat de sigarendoos rond. Ik laat hem passeren, maar een fors aantal buren niet. Een stuk of zes, zeven stevige cigarillo's, achteraf in prijs varierende van vierentwintig tot veertig euro, gaan in de fik en binnen een mum van tijd staat het eetzaaltje compleet blauw. Het zicht wordt beperkt tot een centimeter of vijftig en het is werkelijk adembenemend.
Baas Claas is geen roker, hij is het type duursporter dat voor z'n lol op een vrijdag per mountainbike van Dubai naar Fujairah fietst met een groepje lotgenoten. Zo'n tweehonderd kilometer inclusief bergetappe. Terug met de auto, dat dan weer wel. Nu begrijp ik waarom er tijdens de management meetings alleen fruit op de vergadertafel stond, bij wijze van lunch.
Tijdens de sigaren volgt een rondje sterke verhalen; zo wordt opgehaald dat baas Claas als een van de weinigen een echte moonwalk kan doen! Ook het verhaal van collega Peter over Claas' fileermesje en methodische aanpak in het ontleden van een probleem, zijn van origine duitse roots, levert veel bijval en herkenning op. Lang nadat ik samen met collega Sergio een taxi naar huis heb genomen (ik neem geen risico meer) proost baas Claas zijn laastste afscheidsdronk. Baas Claas; het ga je goed!
Voor de gelegenheid zijn ook de baas van baas Claas (nu wordt het erg ingewikkeld, dus blijf opletten!) en nog wat andere hoogwaardigheidsbekleders overgekomen, waaronder mijn baas; zeg maar baas Martin. Ter ere van het afscheid hebben we eerst overdag nog een laatste review van de business en de organisatie waarbij de actiepunten hun nieuwe eigenaren om de oren vliegen. Bedankt!
Het Grand Grill restaurant is een zuid-afrikaans specialiteiten restaurant en ik leer dat men in Zuid-Afrika kennelijk vooral vlees eet. De voorbeelden worden, uitgestald op een groot bord, getoond. Het gaat om forse stukken vlees; biefstuk van verschillende delen en herkomst beginnende bij driehonderd (een "ladies" steak) en eindigende bij vijfhonderd plus gram. Per portie! Als voorgerecht kies ik voor een kipragout geserveerd in een uitgehold broodje, een "bunny chowder". Best lekker, maar al bijna een maal op zich. Als hoofdgerecht kon ik natuurlijk een vijfhonderd grams ribeye van, in mijn geval, Australische bodem niet weerstaan. U begrijpt; de appel is weer groter dan de maag, of zoiets...gelukkig heb ik er alleen een beetje spinazie bij besteld.
Na een geslaagd maal en bijpassende kado's gaat de sigarendoos rond. Ik laat hem passeren, maar een fors aantal buren niet. Een stuk of zes, zeven stevige cigarillo's, achteraf in prijs varierende van vierentwintig tot veertig euro, gaan in de fik en binnen een mum van tijd staat het eetzaaltje compleet blauw. Het zicht wordt beperkt tot een centimeter of vijftig en het is werkelijk adembenemend.
Baas Claas is geen roker, hij is het type duursporter dat voor z'n lol op een vrijdag per mountainbike van Dubai naar Fujairah fietst met een groepje lotgenoten. Zo'n tweehonderd kilometer inclusief bergetappe. Terug met de auto, dat dan weer wel. Nu begrijp ik waarom er tijdens de management meetings alleen fruit op de vergadertafel stond, bij wijze van lunch.
Tijdens de sigaren volgt een rondje sterke verhalen; zo wordt opgehaald dat baas Claas als een van de weinigen een echte moonwalk kan doen! Ook het verhaal van collega Peter over Claas' fileermesje en methodische aanpak in het ontleden van een probleem, zijn van origine duitse roots, levert veel bijval en herkenning op. Lang nadat ik samen met collega Sergio een taxi naar huis heb genomen (ik neem geen risico meer) proost baas Claas zijn laastste afscheidsdronk. Baas Claas; het ga je goed!
zondag 10 januari 2010
Huisgenoot
Sinds onze terugkeer uit Nederland vorige week hebben we een nieuwe huisgenoot: Safa. Safa is een ongeveer 1-jarige Saluki uit het asiel van K9 Friends. K9 op z'n engels uitgesproken klinkt als "canine" wat hond betekent; vandaar. In het kader van "zeg maar nee, dan krijg je er twee", hebben we nu 2 honden...dus. Dat komt zo; met echtgenote J's hondentrainingscentrum wordt er regelmatig uiteenlopend advies gevraagd en onze buren waren aan een hondje toe. Of J. even mee wilde naar het asiel om te adviseren over een goed en vrolijk beestje. En nu hebben de buren nog geen hond, maar hebben wij er twee!
De Saluki is een locaal ras dat nog het meest lijkt op een hazewindhond. Ze hebben een ranke bouw, zijn goed bestand tegen de warmte, worden ingezet voor hondenraces en zijn bijna het enige hondenras dat ook de locals wordt gewaardeerd. Safa heeft haar naam te danken aan het gelijknamige park in de buurt waarvan ze is gevonden. Bij K9 heeft ze ongeveer een maand gelogeerd in afwachting van een nieuw baasje. Over het algemeen vinden puppies naturrlijk snel een plekje, maar volgens een lijst in het kantoortje herplaatst K9 gemiddeld zo'n 30 honden per maand vanuit deze locatie. Het adres van K9 is niet op de website te vinden en wordt pas gegeven bij een afspraak om te voorkomen dat er dagelijks honden vastgebonden aan het hek worden achtergelaten. Mocht je geinteresseerd zijn in adoptie:
http://www.k9friends.com/
Maar goed, Safa woont nu dus een week bij ons in huis en ik moet toegeven ze is een voorbeeldige huisgenoot. Op de eerste dag heeft ze een zitzak geconfisceerd en daar lag ze op. Te liggen. Na wat observatie snap ik die aantrekkingskracht inmiddels wel geloof ik, Saluki's hebben de kalme en licht arrogante oogopslag en uitstraling die kamelen ook hebben. Maar dan in een handzamer formaat. Op dag twee kwam ze af en toe even van de zitzak, nu omgedoopt tot ligzak, af om te eten, drinken of een vluchtig bezoek aan de tuin. Ook op Peppi heeft Safa tot nu toe een kalmerende werking; hij ligt er regelmatig naast op zijn camouflage-fatbag.
Inmiddels is ze wat meer gewend en ook wat actiever; ze schrijdt regelmatig met voorzichtige maar elegant pas door het huis; het lijkt net of ze op hoge hakken loopt. Met Peppi speelt en rent ze nu regelmatig door de tuin van links naar rechts en weer terug. Dat kost haar vier en Peppi twintig stappen. Toch is Peppi de baas, maar dat moet ook als mannetje zijnde. Safa observeert het huishouden en denkt er het hare van. Wat precies zal wel een raadsel blijven, maar het lijkt of de blik in haar ogen in een week tijd wat is opgeklaard. We gaan er maar van uit dat ze het naar haar zin heeft in de chaos; Safa, welkom thuis!
De Saluki is een locaal ras dat nog het meest lijkt op een hazewindhond. Ze hebben een ranke bouw, zijn goed bestand tegen de warmte, worden ingezet voor hondenraces en zijn bijna het enige hondenras dat ook de locals wordt gewaardeerd. Safa heeft haar naam te danken aan het gelijknamige park in de buurt waarvan ze is gevonden. Bij K9 heeft ze ongeveer een maand gelogeerd in afwachting van een nieuw baasje. Over het algemeen vinden puppies naturrlijk snel een plekje, maar volgens een lijst in het kantoortje herplaatst K9 gemiddeld zo'n 30 honden per maand vanuit deze locatie. Het adres van K9 is niet op de website te vinden en wordt pas gegeven bij een afspraak om te voorkomen dat er dagelijks honden vastgebonden aan het hek worden achtergelaten. Mocht je geinteresseerd zijn in adoptie:
http://www.k9friends.com/
Maar goed, Safa woont nu dus een week bij ons in huis en ik moet toegeven ze is een voorbeeldige huisgenoot. Op de eerste dag heeft ze een zitzak geconfisceerd en daar lag ze op. Te liggen. Na wat observatie snap ik die aantrekkingskracht inmiddels wel geloof ik, Saluki's hebben de kalme en licht arrogante oogopslag en uitstraling die kamelen ook hebben. Maar dan in een handzamer formaat. Op dag twee kwam ze af en toe even van de zitzak, nu omgedoopt tot ligzak, af om te eten, drinken of een vluchtig bezoek aan de tuin. Ook op Peppi heeft Safa tot nu toe een kalmerende werking; hij ligt er regelmatig naast op zijn camouflage-fatbag.
woensdag 6 januari 2010
Witte dagen in Nederland
bestel nu ook uw authentieke witte kerst voor 2010 in Nederland...tijdige reservering aanbevolen ;o)
dinsdag 5 januari 2010
Terug van weggeweest
We zijn weer thuis na twee weken k-k-k-koud Nederland. Ter ere van onze terugkeer is er een groots feest georganiseerd; de opening van de Burj Dubai, met 828 meter 's werelds hoogste wolkenkrabber. Jammer alleen dat we aankwamen na afloop van de festiviteiten, maar een korte impressie is te vinden op de altijd informatieve site van Gulf News;
http://gulfnews.com/gntv/business/iconic-burj-khalifa-unveiled-1.562541
Met de opening is de toren ook omgedoopt tot Burj Khalifa, wellicht als dank aan Abu Dhabi voor de recente investeringen om Dubai liquide te houden...?
Het was tof in Nederland; geen witte kerst, maar wel daarvoor en erna. Spijkerkoud en de verwarming op 22. Zelf vuurwerk afsteken en wedijveren met de buren om de hardste ooh's en aah's. Maar vooral ook lekker winkelen in de Albert Heijn; gewoon een fles wijn uit het schap trekken (nog altijd "Wild Pig") en de laatste Prive en Vrij Nederland. Volgens mij moet je een beetje schizofreen zijn als expat; het gras is groen hier, maar ook daar...en allebei smaakt naar meer.
Maar nu terug naar de realiteit. De weegschaal gaf vanochtend een teleurstellende stand door...met dank aan de vele diners, lunches en onder andere zelfgebakken oliebollen die we hebben genoten met de families T. uit K., S. uit L., S. uit W., oma R uit 's G., G. uit L., S&J uit A. enzovoorts. Ons huisje was een waar ontmoetingscentrum, haast een nieuw centrum van Nederland. Mensen, allemaal bedankt voor de gezelligheid! Ook restaurant de Meeuw deed daardoor goede zaken...mocht je in de omgeving van Bruinisse zijn rond etenstijd; probeer eens de Zeeuwse vissoep - het is een delicatesse! Wat zullen we die missen! Ik denk erover om de kok te vragen of hij zijn of haar, recept wil vrijgeven.
http://www.restaurantdemeeuw.nl/
Tijdens de teruglvcht heb ik, met dank aan de KLM, eindelijk "Inglorious Basterds" bekeken. Na Pulp Fiction, Kill Bill 1 & 2, en Death Proof een weergaloze film van regisseur Quentin Tarantino! Ik heb de film in etappes bekeken want zat ingeklemd tussen Eva en Jasper die dan hun maaltijd in stukjes geserveerd wensten ofwel een oordopje waren verloren, of moesten plassen en o ja, er moest ook nog gekleurplaat worden. Helaas is de afstandsbediening van het KLM-entertainment systeem erg gevoelig; 1 verkeerd knopje indrukken met je heup of een ander lichaamsdeel en je ligt uit de film. Het bekijken van de 153 minuten die de film rijk is, heeft me uiteindelijk de hele vlucht gekost en ik heb de film zo'n 5 keer opnieuw moeten opstarten en doorspoelen naar het laatste fragment. En dan was hij nog altijd de moeite van het bekijken meer dan waard. En dan te bedenken dat Tarantino slechts 1 jaar ouder is dan ik ben...zucht, waar heb ik de afslag gemist?
Uiteindelijk komen we om ongeveer 1 uur 's nachts aan en morgen, vandaag dus, is een gewone school- en werkdag. Met wallen onder de ogen en luid geeuwend rollen we in het reguliere programma. Dat 3 uur tijdsverschil toch een junior jetlag oplevert bewijst Eva, die nu om half twaalf 's avonds met haar poppenhuis aan het spelen is; ze heeft al een pakje koekjes en een cracker met chocopasta verorberd. Mijn ogen vallen zowat dicht na zoveel indrukken en activiteiten...de volgende keer toch nog maar een dagje extra vrij plannen. En voor wie we nog niet hebben gesproken: een gezond en gelukkig nieuwjaar gewenst!
http://gulfnews.com/gntv/business/iconic-burj-khalifa-unveiled-1.562541
Met de opening is de toren ook omgedoopt tot Burj Khalifa, wellicht als dank aan Abu Dhabi voor de recente investeringen om Dubai liquide te houden...?
Het was tof in Nederland; geen witte kerst, maar wel daarvoor en erna. Spijkerkoud en de verwarming op 22. Zelf vuurwerk afsteken en wedijveren met de buren om de hardste ooh's en aah's. Maar vooral ook lekker winkelen in de Albert Heijn; gewoon een fles wijn uit het schap trekken (nog altijd "Wild Pig") en de laatste Prive en Vrij Nederland. Volgens mij moet je een beetje schizofreen zijn als expat; het gras is groen hier, maar ook daar...en allebei smaakt naar meer.
Maar nu terug naar de realiteit. De weegschaal gaf vanochtend een teleurstellende stand door...met dank aan de vele diners, lunches en onder andere zelfgebakken oliebollen die we hebben genoten met de families T. uit K., S. uit L., S. uit W., oma R uit 's G., G. uit L., S&J uit A. enzovoorts. Ons huisje was een waar ontmoetingscentrum, haast een nieuw centrum van Nederland. Mensen, allemaal bedankt voor de gezelligheid! Ook restaurant de Meeuw deed daardoor goede zaken...mocht je in de omgeving van Bruinisse zijn rond etenstijd; probeer eens de Zeeuwse vissoep - het is een delicatesse! Wat zullen we die missen! Ik denk erover om de kok te vragen of hij zijn of haar, recept wil vrijgeven.
http://www.restaurantdemeeuw.nl/
Tijdens de teruglvcht heb ik, met dank aan de KLM, eindelijk "Inglorious Basterds" bekeken. Na Pulp Fiction, Kill Bill 1 & 2, en Death Proof een weergaloze film van regisseur Quentin Tarantino! Ik heb de film in etappes bekeken want zat ingeklemd tussen Eva en Jasper die dan hun maaltijd in stukjes geserveerd wensten ofwel een oordopje waren verloren, of moesten plassen en o ja, er moest ook nog gekleurplaat worden. Helaas is de afstandsbediening van het KLM-entertainment systeem erg gevoelig; 1 verkeerd knopje indrukken met je heup of een ander lichaamsdeel en je ligt uit de film. Het bekijken van de 153 minuten die de film rijk is, heeft me uiteindelijk de hele vlucht gekost en ik heb de film zo'n 5 keer opnieuw moeten opstarten en doorspoelen naar het laatste fragment. En dan was hij nog altijd de moeite van het bekijken meer dan waard. En dan te bedenken dat Tarantino slechts 1 jaar ouder is dan ik ben...zucht, waar heb ik de afslag gemist?
Uiteindelijk komen we om ongeveer 1 uur 's nachts aan en morgen, vandaag dus, is een gewone school- en werkdag. Met wallen onder de ogen en luid geeuwend rollen we in het reguliere programma. Dat 3 uur tijdsverschil toch een junior jetlag oplevert bewijst Eva, die nu om half twaalf 's avonds met haar poppenhuis aan het spelen is; ze heeft al een pakje koekjes en een cracker met chocopasta verorberd. Mijn ogen vallen zowat dicht na zoveel indrukken en activiteiten...de volgende keer toch nog maar een dagje extra vrij plannen. En voor wie we nog niet hebben gesproken: een gezond en gelukkig nieuwjaar gewenst!
Abonneren op:
Posts (Atom)
