Emirates Post

Hoera; er is post onderweg uit Nederland! Naar verluid was de goedheiligman, of één van zijn vertegenwoordigers de afzender. Helaas heeft zijne excellentie in alle drukte het pakket gericht aan ons huisadres; Street 4 / Villa 7 en niet aan de postbus. Emirates Post, in tegenstelling tot TNT, bezorgt niet aan huis...tja sommige dingen zijn nu eenmaal anders in den vreemde.

Na wat heen en weer gemail lukt het om met behulp van het verzendingsnummer het pakket te traceren op de website van Emirates Post. Het pakket is aangekomen in de Central Post Office oftewel het CPO. Zoals eerder gemeld zijn adressen hier schaars en de website vermeld geen adressen van de verschillende postkantoren. Het call-center nummer levert een cultureel interessant gesprek op, maar verder weinig bruikbare informatie; ik versta er geen snars van... Consultatie van verschillende collega's levert verschillende meningen op waar de lokatie wellich ongeveer zou kunnen zijn. Uiteindelijk biedt Google Maps uitkomst en gewapend met een kaartje met vlaggetje toog ik op weg.

Ik heb écht geluk; zonder veel omzwervingen en een klein rondje (3 keer rechts is ook linksaf) ontwaar ik plotseling het postkantoor aan mijn rechterkant. Eenmaal binnen is het een drukte van belang en mag ik op advies aansluiten bij loket 7. Oh, oh, er zijn 15 wachtenden voor u! Gelukkig gebeurt er op een postkantoor van alles; tassen worden ter plekke in dozen omgekieperd en met veel tape tot een zending omgebouwd. Er wordt druk gestempeld door ervaren ambtenaren en de vele aanwezige nationaliteiten voorzien het tafereel, via hun mobiele telefoon, van een bijzondere couleur locale. Ook staat er een klantvriendelijke service-zuil met per etage een aantal stekkers van verschillende merken mobiele telefoons waar je je mobieltje gratis kunt opladen tijdens het wachten.

Bij loket 7 moet ik uiteindelijk het pakketnummer opgeven en 7,25 dirham afrekenen voor handling en opslag, zo'n 1 euro 50. Vervolgens wordt het pakket opgesnord en gaat door een heuse scanner onder toeziend oog van een douanebeambte die permanent ter plaatse is gestationeerd. Op basis van de scan vindt al dan niet verder onderzoek plaats: "scissors!" en menig pakket gaat open. Na inwendig onderzoek volg veelal een onbegrijpelije berekening waarop de ontvanger tegen betaling van invoerrechten(?) het pakket mag meenemen. Omslachtig maar tegelijkertijd toch ook weer efficient.

Weer een ervaring rijker genieten we 's avonds, weliswaar enige tijd na de terugkeer van de Sint in Spanje, volop van échte Nederlandse pepernoten, chocolade letters en strooigoed. Dank u Sinterklaasje!

Eid al Adha

Dezer dagen is he Eid al Adha; een van de belangrijkste Islamitische feestdagen. Volgens Wikipedia: "Het Offerfeest, Slachtfeest of het grote feest (Id ul-Adha, Arabisch: عيد الأضحى, Indonesisch Idul Adha, Turks Kurban Bayramı, Koerdisch Cejna Qurbanê) is het tweede `Id-feest in de islam. Het wordt gevierd ter nagedachtenis aan de profeet Ibrahim, die bereid was zijn zoon ( Ismail )te offeren in opdracht van God. "

Voor ons lokaal betekent het vooral 3 vrije dagen van 7 tot en met 9 December en da's natuurlijk best leuk. De scholen hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om de dagen tussen National day op 2 December en Eid te overbruggen met nog meer vrije dagen. Tja, en uiteindelijk moet er met die dagen iets gedaan worden; dus eropuit met de familie. Maar waar naartoe? Op de foto boven zie je Jasper die National Day viert in het Safa park.

Ook in Dubai is het "winter" en dat heeft zich tot nu toe geuit in een aantal dagen met flinke regenbuien; zie foto. Voorts is het 's avonds en 's morgens behoorlijk fris met zo'n 15 graden. Gedurende de dag en afhankelijk van hoe helder of bewolkt het is, wordt het een graad of 25. Dus het is niet per definitie strandweer, maar ook niet uit te sluiten.

Op zondag zijn we naar de nieuwe "Dubai Mall" gegaan; de grootste mall ter wereld, al hebben we het niet nagemeten. Los van de beroemde winkels (volgens Janke zijn schoenen van Manolo Blahnik bij iedereen bekend...) zijn er een schaatsbaan (ijshockey wedstrijdafmeting) en een gigantisch aquarium. Jasper was al met zijn schoolklas naar het aquarium wezen kijken, maar we wilden het ook allemaal wel even zien.

Mall-technisch is het nog vroeg, maar er staat al een flinke rij voor het aquarium. Op z'n Dubai's kun je natuurtlijk de rij vermijden door de VIP-ingang te kiezen, je betaalt dan wel het dubbele tarief. Wij sluiten gewoon achteraan aan en kunnen na een kwartiertje de tunnel betreden onder het aquarium. Het meeste wachten wordt veroorzaakt door bezoekers die te pas en te onpas ieder familielid fotografisch vast moeten leggen met het aquarium als achtergrond. Na ieder familielid volgt dan nog een groepsfoto, enfin moet kunnen; het is Eid het feest van de verzoening. Het aquarium is indrukwekkend, niet alleen van afmeting maar ook de vissoorten die er vrij rondzwemmen; haaien, Napoleon-baarzen en wat dies meer zij. Rondom is het verduisterd en klinkt mysterieuze muziek. In een ander gedeelt zijn kleine bassins met vele bijzondere vissoorten, krabben, koralen en roggen. Ook Eva kijkt haar ogen uit.

Na nog wat te hebben rondgelopen proberen we de auto weer terug te vinden; gelukkig was er een behulpzame machine bij binnenkomst die op een briefje het level en de positie in de parkeergarage weergaf; handig!

Atlantis; teruggevonden...

Tja, dat ze dat nou niet eerder verzonnen hadden; Atlantis was natuurlijk helemaal niet zoek, maar er werd op de verkeerde plek gezocht. Maar het is gevonden en gisteren op gepaste Dubaise wijze geopend met levende sterren & ander vuurwerk, zie;

http://www.atlantisthepalm.com/grandopening.aspx

Atlantis omvat onder andere natuurlijk prachtige hotelkamers met zeezicht, privéstranden, een waterpark met glijbanen die eindigen tussen de haaien en uiteraard culinaire hoogstandjes. En wat er niet is, kan ongetwijfeld bezorgd worden...

National Identity Card

Al een paar maanden is het in het nieuws; de nieuwe National ID Card die persoonsgegevens zoals paspoortnummer en -vervaldatum, visum, nationaliteit, opleiding én vingerafdrukken van iedereen in de Verenigde Arabische Emiraten vastlegt. Het pasje met digitale foto moet op termijn andere identiteitsbewijzen vervangen en is noodzakelijk zijn voor het verrichten van allerlei transacties. Een bankrekening openen of je autoregistratie verlengen zal allemaal niet meer mogelijk zijn zonder de ID Card. Voor de implementatie is speciaal een nieuw orgaan opgericht, de "Emirates National Identity Authority". Eind 2008 moeten alle nationals zich hebben geregistreerd en eind 2010 dient iedereen over een ID Card te beschikken.

Een paar weken geleden begon de ellende; in de kranten werd bericht dat de deadline vervroegd is...eind dit jaar moeten niet alleen nationals maar óók expatriates over de kaart beschikken. Nu is berichtgeving in 1 krant meestal niet doorslaggevend, maar al gauw bleek dat het de overheid menens was. In ons bedrijf werd ik overstelpt met vragen omtrent het proces en vooral of HP de kosten zou dragen en hoe we het voor de medewerkers gemakkelijk zouden maken, want we hebben natuurijk geen tijd om dit zelf te regelen in de op comfort gerichte maatschappij. Na een bezoek aan het EIDA was duidelijk dat iedere medewerker zelf langs moet gaan, want er moeten vingerafdrukken worden genomen en dat kun je helaas niet outsourcen. Op de website van het EIDA werd aanvankelijk aangeboden om met een mobiel kantoor langs te komen, maar door de verandering van deadline is deze service stopgezet.

Na een avond knoeien op de website; hoe later het werd hoe beter het ging, lukte het me om de online formulier in te vullen en gepersonaliseerde barcodes uit te printen. Ook lukte het me om online een afspraak te maken voor 2 November om 13.10 's middags. De website is op zich gebruikersvriendelijk en geavanceerd, maar door het grote aantal bezoekers zowat continue overbelast.

Inmiddels ging het verhaal dat zonder ID Card je bankrekening wordt bevroren. Daags daarna stonden er urenlange rijen voor de kantoren van het EIDA; alle online afspraken zijn gecancelled en er geldt: wie het eerst komt, het eerst maalt. Sommige collega bedrijven hebben hun medewerkers aangespoord om het registreren voor de kaart als prioriteit te beschouwen en alles opzij te zetten om een kaartloos leven te voorkomen... Per dag hebben de gezamenlijke kantoren van het EIDA capaciteit voor 6000 afspraken, 200 per kantoor per dag. Nog zo'n 600.000 inwoners van Dubai hebben de kaart nog niet aangevraagd.

Collega Marc ging deze week 's morgens om 4.30 naar het EIDA kantoor om toch vooral een nummertje te bemachtigen en in godsnaam die vervloekte kaart aan te vragen. Eenmaal aangekomen stond er een rij wachtenden van méér dan 200 personen, hij kon dus terug naar huis. Nummer 1 in de rij was er de avond tevoren om 23.00 uur gaan staan! Mohamed uit Abu Dhabi kreeg gisteren met familie om 7.30 nummer 194 voor die dag, hoera! Om 19.00 uur ging het kantoor dicht, helaas was men niet verder gekomend dat nummer 145...volgende week beter.

Zelf had ik meer geluk op 2 November; gewapend met mijn afspraak SMS, het formulier, mijn paspoort en cash (nooit vergeten als je overheidsdiensten gebruikt; ze accepteren alleen cash) kwam ik om 13.00 uur aan bij het EIDA. Om 13.45 verliet ik het pand; weliswaar nog zonder kaart, maar die wordt over een week of twee thuisbezorgd.

Vandaag werd op de radio gemeld dat de deadline voor expatriates is opgeschort tot...je raad het al; eind 2010. Morgen zal het wel in de kranten staan, dan weten we het zeker.

Halloween, Sinterklaas & zandstorm in Zoo

HALLOWEEN

Even wat achterstallig onderhoud en recente weekendbelevenissen. Op 31 oktober werd ook hier Halloween gevierd en "trick or treat" geroepen. Tim had voor de gelegenheid een paar vriendjes uitgenodigd om "scary pizza's" te maken en vervolgens met flinke plastic tassen er op uit te trekken om snoepgoed te scoren...en dat is gelukt; ik denk dat ze gemiddeld met een kilo snoepgoed per persoon terugkwamen. Ons Halloween-hoekje zag er zo uit:

SINTERKLAAS

Op vrijdag 14 November kwam de Sint aan in Dubai; een dag vóór zijn aankomst in Nederland. Ook hier presteert Dubai het weer voor te lopen op in dit geval Nederland en Vlaanderen... De goedheiligman, gesponsord door de Nederlandse vereniging en Van Oord, komt met zijn pakjesboot 12 aan op een zij-arm van de Palm waar door Van Oord voor de gelegenheid een parkeerplaats is aangelegd. Ook is er een terp van zand met daarop een podium en een passende zetel om Sinterklaas op passende wijze welkom te heten. Om elf uur stipt komt de pakjesboot toeterend de hoek om varen en meert een tiental minuten later af aan de steiger. Vanaf het nabijgelegen strand zie je mensen verbaasd kijken naar de uitzinnige massa Nederlandse kinderen en volwassenen die met vlaggetjes zwaaiend de Sint en zijn Pieten joelend verwelkomen. "Wat een mafkezen", zie je ze denken.

De plaatsvervangend consul, vertegenwoordiger van de Staat der Nederlanden, heet de Sint van harte welkom en oud-hollandse liedjes volgen. De Pieten strooien er lustig op los, maar om de een of andere reden smaken pepernoten uit het zand toch anders...

DUBAI ZOO

Ook nog dit weekend een bezoekje gebracht aan de Dubai Zoo. Onderweg ernaartoe kwam er nog een zandstormpje langswaaien waardoor het zicht tijdelijk behoorlijk verminderd is. De Zoo ligt vlakbij het Safa Park en Jumeirah Beach Park redelijk in het centrum en is niet al te groot. De entreeprijs is eveneens bescheiden; 40 cent per persoon en Eva is gratis...hoezo is Dubai duur?

Helaas is de Zoo behoorlijk verouderd en zijn de dierenverblijven aan de zeer krappe kant, maar gelukkig word er hier en daar gewerkt aan nieuwe en ruimere hokken. Het lijkt een beetje zoals wij van Lego een dierentuin bouwen; hier een hokje, oh, te klein; nog een stukje eraan. Zo. Dakje voor de giraf verhogen, anders past hij er niet in, en zo verder. De lokale bezoekers lijken het allemaal prima te vinden en vinden het vooral leuk om de dieren een beetje te stimuleren door tegen de hokken te slaan &/of de dieren toe te roepen en fluiten om zich voor de kinderen aantrekkelijk te presenteren.

Uiteraard zijn de apen, leeuwen & tijgers en ijsjes het meest in trek. Met een uurtje heb je ruimschoots de tijd om de boel te bekijken. Op de een of andere manier heb ik daarna de sterke behoefte een douche te nemen, maar het kan ook het zand in mijn haar zijn van de zandstorm dat me dwarszit...
(door P.S)

Saudi Arabia

Deze week was ik wederom in Saudi Arabia op bezoek. Een bijzonder land waar je het echte Midden Oosten ervaart, veel meer dan in het internationale Dubai. Ik verblijf in het Al Faisaliah hotel; ik ben hoteltechnisch best wat ge- en verwend, maar een etage-butler heb ik og niet eerder meegemaakt. De kamerinrichting wordt bestuurd door "domotica"; gordijnen gaan dich op electronisch commando, zo ook laat de temperatuur zich regelen en is de butler beschikbaar. Naast teevee is er video, stereo, dvd, radio en cd. In de badkamer badjassen en handdoeken van Hermès. Toch vind ik zo'n handdoek van anderhalve kilo altijd lastig te hanteren; geef mij maar Hema. Maar de glazen stopflessen met shampoo, zeep, badzout, crème en talkpoeder geven wel een extreem gevoel van luxe en weldaad. Kom je nog eens in Riyadh en wil je centraal logeren boek een kamer in:

http://www.alfaisaliahhotel.com/

Maar goed, ik kwam om te werken. Samen met Nasser, de lokale HR manager, heb ik een aantal afspraken met andere bedrijven om ervaringen uit te wisselen. In Saudi Arabis is het extreem moeilijk om visa te verkrijgen en dus nieuwe medewerkers aan te kunnen nemen. Ook is het een van de arabische landen waar een quota geldt voor het aantal autochtonen dat je in dienst wordt geacht te hebben; namelijk minimaal 30%. En traditioneel zijn Saudi's, gewend aan altijdvloeiende olie en dus geld, niet de meest enthousiaste en gemotiveerde medewerkers. En dus is het lastig Saudi's te werven, niet alleen voor ons maar voor alle bedrijven. Gelukkig lijkt het tij te keren en worden jongeren gestimleerd hun opleiding to voltooïen en van de bank af te komen. Hier zijn het dus de autochtonen die gestimuleerd moeten worden...

In Saudi gaat 90% van de locals traditioneel gekleed; een Thobe, zo'n witte "jurk" voor heren met ghutra (hoofddoek) en agal (zwart touw dat de doek op z'n plek houdt). En voor dames meestal een abaya (zwarte jurkjas) en boshiya (sluier). Onder de abaya worden niet zelden designer-jeans en naaldhakken gedragen en op de sluier prijkt over het algemeen een Gucci zonnebril. Een gezichtssluier is niet verplicht. Een misvatting is dat de burka veel wordt gedragen; zo'n blauwe "tent" met gaas, ik ben er in het Midden Oosten nog geeneen tegengekomen. Als niet traditioneel gekleedde westerling val ik behoorlijk uit de toom.




















Scheiding van seksen gaat best ver; vrouwen mogen geen auto besturen en niet met mannen in 1 ruimte werken. We hebben dan ook een speciale ladies-afdeling, niet toegankelijk voor mannen! Zelfs in de fastfood restaurants is een aparte rij voor vrouwen en in de mall zitten modezaken voor vrouwen bij elkaar en de heren moeten een etage hoger zoeken. Wel overzichtelijk, dat wel.

Op een avond word ik met een aantal collega's bij Nasser thuis uitgenodigd om te komen eten. Dat is een hele eer en het lijkt me leuk Nasser's familie te ontmoeten. We worden ontvangen in de gastenkamer en onthaald op arabische koffie (ik ben er geen fan van) en dadels. Er wordt gezellig gekletst en er klinken kinderstemmen op de achtergrond, maar de familie komt niet in beeld. Dan is het eten klaar en we betreden de eetkamer. Het eten staat uitgestald op op de grond en we nemen eromheen plaats; er is gedekt voor 4, maar er staat genoeg voor 10; kreeft, garnalen, gebakken vis, nog meer gebakken vis, kip, kofta, salade en rijst. Werkelijk een feestmaal dat echter met een rap tempo naar binnen wordt gepropt, excusez le mot! Ondanks dat mevrouw Nasser en dochter niet in zicht komen, wordt het een gezellige boel en worden viernden voor het leven gemaakt.

Waar het in Dubai behoorlijk veilig is, heerst in Saudi toch een wat bedrukte sfeer. In 2004 nog zijn er verschillende aanslagen gepleegd en ouders laten hun kinderen niet thuis buiten spelen. Zelfs al mochten vrouwen autorijden, dan nog vinden de mannen die ik spreek het niet veilig. Desondanks vind ik het een ondergewaardeerd land en heb ik louter vriendelijke en integere mensen ontmoet. Van de dagelijkse omgangsvormen en het respect dat in iedere ontmoeting wordt uitgedrukt ben ik in ieder geval behoorlijk onder de indruk.

Het was weer een goed, leerzaam en nuttig bezoek. Een Sangria gebaseerd op vruchtensap en 7-up, maar zonder een druppel alcohol, blijft echter 1 van de dilemma's waardoor ik in Saudi waarschijnlijk toch niet écht zou kunnen aarden...

Een jaar in Dubai...een tussenstand.

We zijn inmiddels een jaar in Dubai; tijd voor een pas op de plaats en een moment van reflectie.

Vorige week hebben we het huurcontract van villa 7 voor een jaar vernieuwd en daarmee dus bijgetekened voor nog een jaartje Dubai. Huren, dat is hier boter bij de vis; het hele jaar huur in 1 keer met een cheque afrekenen graag! Maar goed; ik zou een balans gaan opmaken.

In de top 10 van dingen die geweldig zijn staat (zonder specifieke volgorde):

1. het weer in de winter
2. 's avonds om 10 uur even naar de kapper en wel zonder afspraak meteen aan de beurt.
3. een blikje fris of een flesje water kost overal 40 eurocent
4. álles is afhaalbaar &/of kan bezorgd; eten, drinken, boodschappen
5. ongeveer 150 nationaliteiten leven in harmonie naast elkaar
6. alles is maakbaar
7. de woestijn vlak buiten Dubai
8. het strand en een lekkere warme zee
9. we hebben van alles het grootste, snelste & duurste
10. we hebben slechts 1 nederlandse televisiezender; makkelijk kiezen

De top 10 van ergernissen en dingen die droef stemmen omvat:

1. het weer in de zomer
2. het verkeer en de rijstijl van velen
3. dagelijkse verkeersongelukken
4. de soms onbegrijpelijke bureaucratie van veel overheidsdensten
5. ondanks alle welvaart zie je veel ontevreden mensen
6. wegomleggingen en -opbrekingen
7. het gebrek aan straatnamen en je dus rot zoeken
8. oprukkende tolpoorten
9. zo'n gedoe om een flesje wijn te kopen

Al met al overheerst toch het gevoel dat het een geweldige belevenis is; een extra dimensie aan je ervaringen tot nu toe. Ook voor de kinderen een ervaring die ze altijd met zich mee zullen dragen, hopelijk in positieve zin.

Het eerste jaar is vooral opgegaan aan werk, school en primaire levensbehoeften. Nu wordt het tijd voor wat meer ontspanning, de omgeving verkennen en lekker eten en drinken met vrienden en bekenden. Met het aanbreken van het najaar en de aankomende December vakantie maand komt dat vast goed...

Etentje thuis

Het aangenamer worden van het weer, je kunt inmiddels weer lekker buiten zitten en leven, was een goede aanleiding om de HP collega's eens uit te nodigen voor een samenkomst met eten ten huize van de familie SpaansenvanKesteren. Om het geheel een Nederlands tintje te geven werden alle genodigden gevraagd om een gerecht mee te nemen; "going dutch" genaamd. Wij zouden zorgen voor erwtensoep (dutch pea soup) en eigengemaakte bitterballen (dutch veal meat balls). Natuurlijk zorgen we ook voor borrelhapje en drankje.

Het was aan de collega's om hun fantasie te gebruiken... Het idee van zelf iets meenemen hield de gemoederen de dagen ervoor behoorlijk bezig; moest het vegetarisch, spicy, exotisch &/of veel zijn? Er werd enthousiast gespeculeerd en links en rechts werden suggesties aangedragen.

De eersten die arriveren zijn Yuri en Adelya uit Oezbekistan met hun 2 dochrers Maria en Christina. Ze hebben cup-cakes meegebracht en vinden meteen aansluiting bij Jasper en Tim en vermaken zich met de mand met muziekinstrumenten uit alle windstreken. Snel daarop volgen de anderen; Radu en Andrea uit Roemenïe, Syed en Saba, Philip en zijn vrouw en tenslotte Amanda. De laatsten zijn uit India. Amanda is overigens bijna dertig jaar en nog ongetrouwd en dat begint zo langzamerhand wel een beetje een probleem te worden. In India moet je toch echt wel tussen je 20 en 25-ste onder de pannen geraken, anders wordt het risico op oude-vrijerschap steeds groter. Ondanks diverse pogingen door de familie heeft Amanda de ware Jacob nog niet gevonden... Tijdens het vrijgezellenbestaan worden vrouwen geacht bij hun ouders te blijven wonen, totdat ze trouwen. Zelfstandig wonen is not done voor singles.

De meegebrachte gerechten zijn goed gelukt en vormen een gevarieerd geheel; gegrilde chicken lollipops, arabisch brood met kruidenkaas en zalm, noedels met garnalen en natuurlijk de erwtensoep en bitterballen! Voor de gelegenheid is de erwtensoep geheel "halal" bereid, dus met rundvlees en runder-rookworst à 5 euro per stuk van de Spinney's. Het recept voor de bitterballen komt uit een boekje met Dutch recipes dat we voor vertrek gekregen hebben van de overburen in Koewacht. Als je eenmaal deze bitterballen uit eigen keuken hebt geproeft wil je geen Mora meer! Echt geweldig en dat vonden gelukkig de gasten ook...de 73 ballen zijn in een mum van tijd verdampt.

Jasper nodigt uiteraard iedereen uit zijn kamer te bekijken en dat laten de meesten zich niet nog een keer zeggen; het hele huis wordt in bezit genomen en besnuffeld. Ter verkoeling nemen Jasper, Tim en Eva na het eten nog een duik en ze proberen Radu en Syed in het zwembad te duwen, wat helaas nét niet lukt.

In Dubai hebben veel mensen (wij niet, maar anderen wel) een druk sociaal leven en rond een uur of 10 verdwijnen de gasten weer; een aantal heeft nog een ander feestje of een verjaardag en de anderen gaan nog even een potje bowlen in de Mall of the Emirates.

Het was al met al een gezellige boel; ik ben benieuw wat men nou écht van het concept van zelfmeegebrachte schotels vond...

UAE jaarboek

Voor wie geinteresseerd is in de geschiedenis van de Verenigde Arabische Emiraten en wat er het afgelopen jaar zoal gebeurd is geeft het "UAE Yearbook" een buitengewoon uitgebreide impressie. Misschien teveel om helemaal te lezen, maar de moeite van het bladeren waard; er staan een heleboel hele mooie foto's in...

http://viewer.zmags.co.uk/showmag.php?mid=stfrs&preview=1&_x=1#/page0/

Bowlen

Vorige week zijn we met het HR team, bij wijze van team-uitje, wezen bowlen in de Mall of the Emirates. Erg leuk, maar jammer van die scores!

Op de foto van links naar rechts; Amrita (recruiter), Amanda (HR consultant), Radu (Rewards Specialist en Mari (Govenment Relationship Officer). Syed nam de foto's en Philip stond nog in de file, maar kwam later. Suha verliet HP in September.

Na het bowlen hebben we lekker en gezellig gegeten bij Chili's.

To have or not to have...(geleende quote)

Met een Nederlands paspoort bof je maar...zonder dat je het dagelijks in de gaten hebt. Wil je met vakantie of moet je op reis, je stapt zo op het vliegtuig en reist de halve wereld over. Ja goed, vloeistoffen moet je tegenwoordig in miniverpakking in een plastic zakje meetorsen en in de Verenigde Staten moet je net als iedereen je schoenen door de scanner laten rollen. Belachelijk, denk je dan en je loopt door.

Kom je bijvoorbeeld uit Jordanië, dan ligt 't heel anders. Voor elk buitenlands gepland bezoek moet je vóóraf een visum aanvragen. Soms duurt dat een week, soms een maand. Soms kan het in Dubai, maar vaker moet je naar de betreffende ambassade in Abu Dhabi rijden en ben je een ochtend kwijt. Als het tegenzit moet je je paspoort opsturen naar het land van herkomst en kun je een paar weken geen kant op. En dan kan het betreffende visum ook nog zonder opgaaf van redenen worden afgewezen... Kortom, een Nederlands paspoort is een groot voordeel.

Neem nou Suha A. Tot voor kort werkzaam in mijn team in Dubai als HR administrator. Suha komt uit Jordanië en woont al een aantal jaren in Dubai. Vorig jaar is ze bij HP in dienst gekomen. Een paar maanden na aanvang van haar dienstverband bleek Suha zwanger, wel snel maar 't kan gebeuren. In het Midden Oosten heb je 2 maanden zwangerschapsverlof, wil je meer dan is dat onbetaald verlof. Toen Suha in Februari met verlof ging, reisde ze naar de Verenigde Staten, alleen. Haar man en familie bleven thuis. Het doel van de reis was om in de VS te bevallen zodat Suha's kind de Amerikaanse nationaliteit kreeg en dus in de toekomst verstoken kan blijven van het visum-gemodder. Suha beviel er van een dochter en verbleef 2 maanden, alleen met haar dochter Zeina, in de VS. En dat allemaal voor een paspoort! Zoiets zou niet in mij opkomen. Maar ja, ik heb dan ook de Nederlandse nationaliteit met alle bijkomende voordelen en sta geen moment stil bij mijn rechten als wereldburger.

Als Nederlander mopperen we vaak over "al die gelukszoekers", die maar 1 doel voor ogen schijnen te hebben; een verblijfsvergunning met of zonder een bijbehorende echtgeno(o)t(e). Maar in veel gevallen, denk ik nu, zijn veel mensen gewoon op zoek naar een menswaardig bestaan met recht op leven, werken en een beetje geluk.

Suha heeft in September haar baan opgezegd, om zich met haar Amerikaanse dochter weer bij haar familie in Jordanië te voegen. Sindsdien hebben zich verschillende banken bij ons gemeld. Banken waar Suha geld heeft geleend of een credit card had aangevraagd en gekregen. In totaal is haar schuld naar schatting $100,000 een bedrag ter grootte van 4 keer haar jaarsalaris. Als ze zich ooit nog in Dubai meldt zal ze meteen bij de douane worden opgepakt en aan de politie worden overgeleverd. Waar heeft ze het geld voor gebruikt? De reis naar de VS, het verblijf en de bevalling aldaar zullen ongetwijfeld een lieve duit hebben gekost. En met $100,000 kun je in Jordanië ongetwijfeld een goed bestaan opbouwen. Ik keur Suha's acties absoluut niet goed, maar door ons verblijf alhier, kan ik me wel enigzins verplaatsen in haar mogelijke drijfveren.

Al met al ben ik blij en trots Nederlander te zijn. Rita Verdonk begrijpt er echter helemaal niéts van en zou eens een tijdje in een buitenland moeten gaan wonen; kan ze ook eens rustig nadenken over de zin en vooral de onzin van wat ze beweert...

Het BBQ seizoen is weer geopend...

Waar in Nederland steeds meer mensen op televisie een jas aan lijken te hebben, daar wordt het hier in Dubai steeds aangenamer vertoeven tegen het einde van de zomer. 's Ochtends vroeg is het "nog maar" zo'n 27 graden en gedurende de dag loopt het kwik nog wel op tot ongeveer 38 graden, maar het is niet meer zo heel drukkend en dus kunnen we er gelukkig weer op uit.

Deze vrijdag zijn we uitgenodigd door Cora, de moeder van Rick, een vriendje van Tim op school. De vader van Rick werkt bij baggerbedrijf Van Oord en met een klubje collega's en nederlanders spreken ze 1 a 2 keer per maand af. Dit keer staat er een BBQ op het programma op het strand tussen de Palm Jumeirah en de Madinat en je rijd hier gewoon met de auto het strand op, zoekt een leuk plekje en ploft neer. We zijn met zo'n 12 volwassenen en 14 kinderen en volgens oud-hollands gebruik nemen we allemaal wat mee. "Going dutch" is niet voor niets een bekende uitdrukking. De kinderen variëren in leeftijd van 1,5 tot ongeveer 11; dus ze vinden allemaal wel een maatje. Ik ben van de vaders de enige zonder verstand van baggeren, maar dat mag de pret niet drukken.

Na een voorstelrondje laden we tafel, stoelen, koelbox en Eva uit en nemen een duik in zee. Het water is rond de 30 graden en volgens mij een stuk zouter dan de zee in Nederland, maar kraakhelder. Na het zwemmen nemen we een glaasje wijn, discreet geschonken uit een druivensap-flacon. Het blijft een islamitisch land en, onder andere, alcohol drinken in het openbaar is verboden. Zo is er recent en stel opgepakt en in de gevangenis beland wegens het in het openbaar plegen van "ontuchtige handelingen"...maar een glaasje wijn is dan lijkt me een klein vergrijp...

Het wordt al met al een gezellige boel; leuke mensen, lekker eten, héérlijke malse biefstukjes van de BBQ en de kinderen rennen heen en weer tussen zee en zand. Het hoogtepunt is voor hen ongetwijfeld het moment dat de marshmellows boven het vuur gehouden mogen worden; in een mum van tijd zijn ze verorberd. De blaadjes vallen van de bomen in Nederland; maar in Dubai is het BBQ seizoen 2008 - 2009 geopend! Wat mij betreft mag er nog veel vlees opgediend worden, halal geen bezwaar...;o)

Een servicebeurt? Zo gebeurd...!

Dubai is een pittig land voor de gemiddelde auto...en die moet dan ook vaker voor controle naar de garage. Iedere 5000 kilometer welterverstaan. De Al Tayer Ford-garage aan Sheikh zayed road is spic en span; je zou er van de vloer kunnen eten. Er staat een tiental bruggen waar de autos worden geïnspecteerd en naast iedere brug staat een bureau met zitje waar de klanten door de service coördinator te woord worden gestaan terwijl de auto een meter of 2 hoger naast je op de brug zweeft. De auto wordt vóór én na een grote beurt op de brug gehesen en bekeken. Er lopen meer medewerkers, autoverplaatsers en mechaniciens in de garage rond dan vandaag de dag op beursplein 5...denk ik.

Onderweg naar de afspraak was me al te binnen geschoten dat ik mijn auto deze maand een jaar heb. En dus is de verzekering en registratie (RDW) aan vernieuwing toe...oeps de registratie is al verlopen. Gelukkig geldt voor de verzekering een maand overlap om een eventuele overstap mogelijk te maken, dus ik kan de weg nog op. Terwijl ik de auto achterlaat voor service en met een taxi naar HP kar, probeer ik de verzekeringsman te bellen. Ik weet niet eens hoe de verzekeringsmaatschappij heet, maar de verzekering werd er bij aankoop gratis bijgeleverd, dus mijn vriend Elie van Al Tayer weet ongetwijfeld waar ik moet zijn. Na 2 telefoontjes begrijp ik dat je eerst de verzekering moet verlengen en dan pas de registratie bij de Road & Transport Authority (RTA) kunt vernieuwen. Zowel de verzekeraar als de RTA houden kantoor bij de dealer Al Tayer, dus da's lekker makkelijk.

Als ik 's middags volgens afspraak de auto ga halen en eerst de verzekering wil verlengen komt de eerste kink in de kabel; Athar van de verzekering is in geen velden of wegen te bekennen. Hij neemt de telefoon niet op en ook collega's kunnen hem niet bereiken. Net als ik wil opgeven en van plan ben de auto op te halen en de papierwinkel op te schorten tot morgen belt hij op; sorry, sorry, sorry; vergadering blabla. De auto is klaar, maar ik besluit toch de verlenging liever nu te regelen, dus zoek Athar weer op. Een formulier verder en 700 Euro lichter, is de verzekering voor opnieuw een jaar een feit, inclusief de dekking voor "bloodmoney", voor 't geval je iemand dodelijk aanrijdt.

De RTA houdt kantoor naast Athar en hier komt tegenvaller 2; om de registratie te kunnen verlengen moet je eerst eventuele openstaande boetes &/or overtredingen cash afrekenen. En hoewel ik op de hoogte was van 2 parkeerovertredingen blijken er meer in het systeem van de RTA te staan. Aangezien ik buiten de datum en het bedrag de overtreding het Arabisch niet verder kan ontcijferen, zit er niks anders op dan in het naastgelegen winkelcentum 200 euro te pinnen en maar gewoon te betalen. Ik ontdek nog wel dat ik 4 "slechts" en J 3 overtredingen hebben begaan, dus het kan de beste overkomen...

Een half uur verder zijn de boetes betaald en heb ik een fraaie kwitantie met stempel als bewijs. Tegenvaller 3 volgt; aangezien mijn auto 2 jaar oud is moet hij getest worden voor de registratie. Een soort APK. Dat kan nog vandaag, maar dan moet ik wel even naar het teststation in Barshaa. Inmiddels is het donker en ik zoek mijn weg op onbekend terrein, waar het 's avonds om 8 uur een drukte van belang is en bij het loket maak ik kenbaar dat de auto moet worden getest voor de verlenging van de registratie. Ik krijg een volgnummer en mag verderrijden naar het testgedeelte; 10 rijen breed, volop auto's in verschillende fases van testen. Een monteur gebaart dat ik de auto moet achterlaten en wijst naar het nabijgelegen gebouw voor ongetwijfeld meer formulieren en wat verder nog?

Er zijn weer veel loketten en wachtenden en ik probeer uit tevinden wat ik moet doen. Na navraag bij een loket of 3 is de uitkomst dat ik gewoon moet wachten op mijn beurt. Na een kwartier klingelt de bel en nummer 449 licht op. De auto is goedgekeurd volgens het formulier dat slechts 10 euro kost. Als ik vraag naar het nieuw registratiebewijs blijkt dat ik toch nog in een andere rij moet plaatsnemen. Na nog een half uur en ongeveer 75 euro, loop ik uiteindelijk met het felbegeerde pasje naar buiten. Mission accomplished; verzekering en registratie; check! Begonnen om 4 uur 's middags, thuis om 9 uur 's avonds. Maar ja, dan kan ik wel weer 5000 kilometer scheuren voor de volgende grote beurt...

Al Ain - het vervolg

Ramadan is bijna voorbij en dat wordt gevierd met het Eid al Fitr feest. Als gevolg daarvan zijn we een week vrij en willen we van de gelegenheid gebruik maken om er een paar dagen op uit te trekken. Uiteraard hebben we dit ruim vantevoren gepland (lees; niet!), dus moeten we het van beschikbare last-minutes hebben. Aangezien Al Ain vorige week goed is bevallen bellen we het Mercure hotel, bovenop de Jebel Hafeet, in de hoop op een vrije kamer. We kunnen nog net de 3 nachten vóór Eid 2 kamers boeken; daarna is het hotel nokkie vol...

Waar het zicht vanaf de Jebel bij ons vorige bezoek nauwelijks iets herkenbaars opleverde, nu hebben we meer geluk. De kamers zijn eveneens prima; Jasper en Tim delen een kingsize bed van ongeveer 2 meter bij 2.40 meter. Eva slaapt in een babykot bij ons op de kamer en met behulp van het meubilair ter plaatse, 2 kleerhangers met broekknijpers, een deken en de kledingkast creëren we een semi-privé vertrek.

De grote attracties van het hotel zijn het uitzicht en zwembad met maar liefst 3 glijbanen en nadat de koffers zijn uitgepakt moet er natuurlijk eerst geplonst worden! Helaas kun je tijdens Ramadan overdag bij het zwembad &/of in het hotel geen drankje kunt drinken, maar een voordeel is dat het lekker rustig is zo.

De volgende dag trekken we er 's middags op uit om voor Eva nieuwe Crocs to kopen; het arme kind heeft op beide voeten een blaar omdat haar eerste paar te klein zijn geworden. Fijne oplettende ouders! Ook in Al Ain is een mall, naar Dubai's voorbeeld, maar uiteraard een beetje kleiner. Ze hebben er wel ter verkoeling een ijsbaantje aangelegd. En waar je in Dubai wordt doodgegooid met Crocs, is er in heel Al Ain geen paar te vinden. Dus kopen we uiteindelijk een paar witte sandalen met klittenband, ook leuk.

Het volgende programmapunt is de Al Ain Zoo die bezienswaardig moet zijn. Hoewel al later op de middag is het er zo'n 39 graden, dus lekker warm. We slenteren weinig energiek langs de - overigens bijzonder mooie - dierenverblijven en slepen ons van bankje naar bankje in de schaduw. Gelukkig staan er regelmatig drinkwater-automaten en is er hier en daar een sproei-installatie die water vernevelt, ook voor de dieren geen overbodige luxe.

Die avond eten we bij de tent die permanent bij het hotel staat; ze hebben een beperkt kaart en serveren vooral shisha (waterpijp) aan de vele vaak lokale bezoekers. De meegebrachte kinderen vermake zich in de tent waar 2 televisies staan en je heerlijk kunt ronderennen en met de kussens lekker kunt ravotten. Als ouder is je beoordelingsvermogen natuurlijk danig beïnvloed, maar soms zou je willen dat er een flinke rol behang was om deze of gene achter te kunnen plakken. Eva heeft het vanavond aan de stok met een iets ouder kereltje die het op haar Barney-knuffel heef gemunt. Nadat hij hem verschillende keren eeder al van Eva heeft afgepakt en ze middels bemiddeling van oudere broers en zussen haar Barney weer heeft teruggekregen, neemt ze nu het heft in eigen handen. Eva roept "no" grijpt Barney uit de handen van het ventje en zet het op een lopen met het mannetje in haar kielzog. Met een nipte voorsprong bereikt ze Tim en duikt letterlijk op zijn schoot op zoek naar bescherming. Het mannetje werpt een blik op Tim en druipt af. Lang leve mijn grote broer!

Het uitzicht van de berg is magnifiek en op deze hoogte is het 's avonds heerlijk om buiten te zitten. Hoewel een vakantie zonder zee bij ons nooit een echte vakantie is, kun je bij zo'n weids blik ook lekker wegdromen. De rondkringelende geur van de verschilende smaken shisha roept om het hardst om aandacht; appel, ananas...etc.

De dag erop zijn we met meerderheid van stemmen overeen gekomen dat we alleen maar bij het zwembad rondhangen. Tim en Jasper hebben inmiddels wat vriendjes opgeduikeld en gaan overmoeibaar voor 496e keer van de glijbaan. Ikzelf kijk wat weemoedig om mij heen; morgen word ik 44! Ik maak nog snel even een zelfportret van toen het er allemaal nog acceptabel uitzag...of?

De lunch gebruiken we op Tim's verzoek op de kamer via roomservice, een fenomeen waar hij bij ieder hotel het eerste naar vraagt: "mam, gaan we dan roomservice bestellen?". Ja hoor, dat doen we.

De dag erop begint met een prettige verrassing; taart en kado's voor papa. Ze hadden helaas niet genoeg kaarsjes, ja wrijf het er maar in. Het is Eid en het hotel stroomt vol. Na nog een heerlijke dag bij het zwembad, gaan we om een uur om 5 huiswaarts. Al Ain verlaten is nog niet eenvoudig zo was ons de vorige keer al gebleken. Wie hier de bewegwijzering heeft ontworpen mag wat ons betreft gerust een andere baan zoeken!

Bij de lunch heb ik een sandwich gegeten met kaas, tomaat en ansjovis en gedurende de terugreis lijkt het of de steen op mijn maag langzaam maar gestaag een weg terug omhoog zoekt. Thuis aangekomen plof ik als een nu echte oude man in bed om te wachten op verlossende moment. Laat op de avond, met het koortszweet nu op mijn voorhoofd, herbegin ik de dag met bakje yoghurt; lekker licht op een lege maag...

Dagje uit; Al Ain

Op Zaterdag was het weer eens tijd om Dubai te verruilen voor een andere omgeving. Al Ain is een emiraat ten zuid-oosten van Dubai, naast Abu Dhabi. De attracties van Al Ain zijn niet gering; een berg en natuurlijke, geneeskrachtige, warme bronnen...hmm lekker warm!

't is ongeveer anderhalf uur rijden naar het emiraat van bestemming, maar met een gezellige cd vol oud-hollandse liedjes vliegt de tijd voorbij. Onderweg kopen we nog een broodje dat we enigzins besmuikt en in 't geniep tijdens het rijden verorberen...als je tijdens de Ramadan in het openbaar eet, rookt of drinkt kun je een flinke boete oplopen. Na de sandwich ontvang ik nota bene een SMS-bericht van de RTA (Road & Transport Authority). Het bericht bevat, naast mijn kenteken in het Gregoriaans, alleen arabische tekens, dus is niet te ontcijferen. Zouden we geflitst zijn met een hap kip-sandwich half uit de mond en is dit een bekeuring?

In Al Ain bezoeken we eerst het Palace Museum of National Museum. Zoals vele culturele bezienswaardigheden is het gratis toegankelijk. Het museum geeft een inkijkje in het leven aan het hof enige tijd geleden. Een verzameling gebouwen met gastenverblijven, salons, slaapkamers & keukens, allen spaarzaam maar functioneel gemeubileerd. Ook hangen er veel portretten van oude en nieuwe vorsten. Eigenlijk herkennen we allen Sheikh Zayed (van de snelweg SZ Road...). Naast andere westerse toeristen loopt er zowaar ook een aantal locals rond.

Na het museum gaan we richting Jebel Hafeet. Jebel betekent berg en deze is maar liefst 1000 meter hoog, met een 10 kilometer lange weg die omhoog leidt. Vlak onder de top is een Mercure hotel, maar wegens Ramadan kan ook hier helaas niets worden genuttigd. Wel een goedkoop dagje zo... Op de top is een restaurant (ook gesloten), maar er kan wel een blikje fris aangeschaft worden. Een arabisch echtpaar met baby nuttigt een zak chips, waarop Janke en ik in discussie raken over wat wel en niet mag tijdens Ramadan. Vrouwen die borstvoeding geven hoeven niet te vasten; maar mag je dan in het openbaar eten...we weten het niet. Tot hoelang geeft borstvoeden eigenlijk recht op "ontvasten"?

Het uitzicht vanaf de Jebel is normaliter spectaculair; helaas is het vandaag dusdanig stoffig of zanderig dat we zelfs de grond 1000 meter lager niet kunnen onderscheiden. Een reden om nog eens terug te keren? De berg zelf is totaal onbegroeid en lijkt meer een omgekeerde steengroeve of een flinke stapel kruiwagens met puin die in het landschap zijn neergegooid. Oftewel, hoe je van een kale stapel rotsen een bezienswaardigheid maakt. Een voordeel van het landklimaat van El Ain is dat de temperatuur er gemiddeld lager ligt dan in Dubai en ook de vochtigheid ligt lager. En als je écht wilt lijkt het net wat koeler, of is dat gezichtsbedrog?

Onder aan de voet van de Jebel bezoeken we nog de natuurlijke bronnen die er ontspruiten. Een groepje mensen zit ontspannen aan en met de voeten ín een soort gekanaliseerd beekje. Het water zou een zuiverende en geneeskrachtige werking hebben. AUW! Het is een warme (lees; hete) bron en geschrokken trek ik mijn voeten weer op; hoe houden die mensen het uit? Als je hier een kwartiertje met de voeten inbungelt, onstaat er een soort snelstromende bouillon. Het is inmiddels tijd voor Iftar dus links en rechts zitten groepjes mensen te picknicken met hun meegebrachte etenswaren...Eid Mubarak. Nu nog uitvinden wat de SMS van de RTA nou precies aankondigt...
(door P.S)