Luxe problemen

Er zijn van die dagen dat je hier gillend gek wordt. Vandaag was er zo een. Aan de ene kant is het een grote luxe om je een fulltime huishoudster / schoonmaakster te kunnen veroorloven. Aan de andere kant is het een zorg. De hulpen komen veelal uit Sri Lanka, Ethiopie of de Filippijnen en hebben vooral het verkrijgen van een visum voor ogen. Daarvoor zijn ze bereid in eerste instantie hun beste beentje voor te zetten. Heb je als 'sponsor' eenmaal vijftienhonderd Euro voor een jaar visum neergeteld dan neemt de animo af en verandert de frisse energieke hulp in iemand die met een slakkegangetje door het huis sloft en slechts met frisse tegenzin iets uitvoert. Zo zijn ze natuurlijk niet allemaal, maar hetkomt vaker voor dan je zou wensen.

Na een paar mindere ervaringen had echtgenote J. besloten voor een huishouder te gaan in plaats van huishoudster; ook goed. Hij werkte hiervoor in een hotel op de afdeling housekeeping, dus dat klonk goed. En totdat het visum in de pocket was deed 'ie ook echt zijn best. Totdat. Daarna was het kommer en kwel. Daarbovenop presteerde hij het om in drie maanden tijd twee stofzuigers om zeep te helpen, de wasmachine te slopen,een rijstkoker te mollen en het gras in de tuin om te laten verdorren. Toen hij vervolgens, ondanks strikte instructies, Jasper ook nog alleen in huis liet was de maat vol. Jammer van het weggegooide geld, maar hier gaan we niet mee door.

Na de rompslomp van het aanvragen van een visum, moest het visum nu weer worden gecancelled. Dat betekent formulieren invullen en naar immigratie. Iedereen in de UAE moet verplicht een Emirates Identity Card hebben en die hadden we wel aangevraagd, maar hij was nooit aangekomen of opgehaald of zo. En dus moest er nog een formulier komen dat het ontbreken ervan verklaarde. Dat kon alleen worden afgegeven door een EIDA kantoor waarvan het dichtsbijzijnde op een half uur rijden afstand ligt. Natuurlijk.

Vanavond heb ik onze nu ex-hulp op het vliegveld afgezet. Enkele reis terug naar Sri Lanka. Oh ja, ticket voor mijn rekening uiteraard. Na het inchecken en de immigratie-procedure mocht ik wachten op nog een formulier waarmee ik kan bewijzen dat hij daadwerkelijk het land heeft verlaten. Goed bewaren dat papier, anders kun je in de toekomst geen nieuw visum aanvragen.

Ik weet het, het zijn allemaal expat luxeproblemen en er zijn veel belangrijker dingen op de wereld. Maar soms is het lekker om het gewoon allemaal even van je af te schrijven. Prettig weekend verder.

Puur natuur

Nu 't weer in Nederland weer lekker herfstig, vochtig en frissig wordt, gaat het bij ons juist de goede kant op; na een lange hete zomer neemt de temperatuur langzaam aangenamere vormen aan. 's Ochtends om half acht is het 'nog maar' 29 graden, en je kunt tot een uur of elf, half twaalf buiten verblijven als je af en toe in het zembad springt. Nog even we kunnen de paden weer op en de lanen in.

Zo hebben we een paar weken geleden, in een poging ons nieuwe Abu Dhabi te ontdekken, een bootje gehuurd. Met het bootje ging het buitengaats linksom naar het zuiden een stukje de Perzische Golf op. Daar hadden we goed zicht op het nieuwe paleis van Sheikh Nahayan, met twee prive-stranden en een eigen jachthaven. Het naastgelegen Emirates Palace, vergelijkbaar met het Atlantis hotel op de Palm in Dubai, verbleekt bijde aanblik van het nieuwe paleis. Traditioneel van vorm, maar mega-groot en vast prachtig van binnen.

Het bootje werd bestuurd door Tony, eigenaar van een verhuurbedrijf met een stuk of vijf bootjes en jachten. De hoofdstad van Abu Dhabi ligt op een eiland en eromheen liggen tientallen kleinere en grotere eilanden, al dan niet bebouwd. Sommigen met een prive-huis, anderen met een hotel of een restaurant. Een paar eilanden zijn openbaar en daar wordt door de vele watersporters in herfst, winter en lente grif gebruik van gemaakt. Eten, drinken, BBQ's, meubilair en wat dies meer zij, gaat mee aan boord voor een picknick op het strand. Tony verhuurt boten voor een dag, maar heeft ook een paar 'taxi's' in bedrijf die mensen op de eilanden afzetten en 's avonds weer ophalen,een sort drop-off en pick-up service.

Net voordat we afmeren zien we nog een dolfijn met een jonge baby-dolfijn, wat een spectaculair gezicht zo in het wild. De dag kan al niet meer stuk!

effe zoeken, maar dolfijnen in zicht!

hou je pet vast!

Na een verfrissende duik en nadat we op het eilanden ook nog wilde oryxen, een sort lokale gazelles, hebben gezien, zetten we weer koers richting het vasteland. Op verzoek mag ik de terugweg zelf de boot 'driven'. En met 225 paardekrachten wil het bootje best vooruit. Hoewel je een autostuur voor je hebt, voelt het toch heel anders dan autorijden. Door de golfslag schud je af en toe flink heen en weer en dus ben je constant aan het corrigeren. Maar wel een leuk om te doen. Beetje stoer zwaaien naar ander watersporters; 'hey dude...stay out of my waves'.

Een paaruurtjes op 't water en het voelt alsof  je een mini-vakantie achter de rug hebt. Dit gaan we vast en zeker vaker doen. Zo zie je maar dat Abu Dhabi toch weer heel andere dingen te bieden heeft dan Dubai. Voorlopig bevalt het ons hier prima...

Empty quarter

Oftewel het 'lege kwartier' betekent de naam 'Rub al Khali' in het Arabisch. Het lege kwartier is ook wel de grootste woestijn ter wereld, gelegen tussen Saoedi-Arabie, Oman, Jemen en de Verenigde Arabische Emiraten. Een gebied van 650.000 vierkante kilometer. Of dat veel is, weet ik ook niet, maar ik zou voor de zekerheid een flesje water meenemen. Het schijnt er droog te zijn.

Maar goed aan de rand van deze woestijn ligt de Liwa oase, een vruchtbare strook land die zo'n honderdvijftig kilometer van de hoofdstad Abu Dhabi af ligt. en daar gingen we afgelopen weekeinde naar toe. Bijzondere bezienswaardigheid is het nabijgelegen Moreeb duin, met een hoogt van ruim honderd meter. Op YouTube kun je allerlei filmpjes zien van de jaarlijkse autoraces die hier plaatsvinden. Met gewone  standard fourwheel-drives en speciale dune-buggies scheuren ze het duin recht omhoog en weer af. Het is een wonder dat er geen ongelukken gebeuren, hoewel die misschien wel gebeuren, maar niet op internet staan.

uitzicht vanuit het Liwa hotel

4x4 in z'n element

Met onze nieuwe 4x4, de vorige hebben we na zes jaar trouwe dienst ingeruild wegens teveel reparaties, zoeven we door het prachtige landschap. Met onze Expedition zijn we dit keer 'local' gegaan; een witte auto met donkergetinte ramen. Zo vallen we in het verkeer in Abu Dhabi minder op; eigenlijk een vorm van integreren, toch?

Het Liwa hotel, hoe toepasselijk, ligt ook op en duin en bidet een mooi uitzicht op de schijnaar eindeloze rij duinen richting Saoedi-Arabie. Wat een prachtig en indrukwekkend gezicht. Hier trokken vroeger karavaans met kamelen en handelswaar langs de destijds belangrijke handelsroutes. Nu zitten we aan het zwembad met een frisdrankje en springen er nog eens in als 't wat warm wordt. Stel je voor dat je alleen een tent hebt en geen airconditioning...

Jasper...lachen!

Even voor zonsondergang rijden we, met van het hotel geleende sandboards, richting de duinen om daar van de zonsondergang  te genieten. De stilte is oorverdovend en de leegte indrukwekkend. Zandsurfen is minder makkelijk dan je denkt en vooral het duin weer op klauteren is ongelofelijk vermoeiend in het zachte zand. Zelfs om half zeven 's avonds is het nog ruim veertig graden en het zand is warm tot plaatselijk heet. Als we nadat ze zon is vertrokken weer terugrijden naar het hotel is de wind flink aangetrokken en stuift het zand onheilspellend over de weg. Gelukkig waait onze 4x4 niet zo snel van de weg af met z'n ruim twee ton aan gewicht.

sandboard-race

ze hebben ook otters in Liwa

Hotel Liwa stamt uit de jaren zeventig, schat ik in, maar is recent opgeknapt. Het blijft een betonnen kolos, maar nu met fris koloniaal meubilair, kleur op de muur en een heerlijk zwembad. Helaas is het bedienend personeel niet 'gerefurbished', maar ja we zijn lekker een weekendje weg, dus niet te kritisch doen. Al met al een prachtige plek om nog eens terug te keren als het weer wat verder afgekoeld is.

Eenmaal thuis hebben we maar niks tegen Saluki Safa gezegd; ze was vast depressief geworden als ze had gezien wat voor een schitterende plek om te rennen ze heeft gemist.

Weekend

Het is vrijdagochtend acht uur en stil in huis. De kinderen zijn de afgelopen week weer allemaal naar school geweest en slapen vandaag uit. Na tien weken vakantie en laat naar bed, moest iedereen weer vroeg op en aan de bak. Tim en Eva gaan nu naar Raha International School, vlak bij mijn werk. Er was nog even commotie, want ik had ze voor het verkeerde jaar opgegeven. Vorig jaar zaten ze in respectievelijk year 9 en year 1, dus leken 10 en 2 voor de hand liggend. Dat ze het in Abu Dhabi 'grade' noemen in plaats van 'year' leek me geen bezwaar. Totdat een klasgenootje van Tim uit Dubai ook bleek te verhuizen en hij bleek ingeschreven in grade 9. Dat leek ons een foutje van de ouders, maar niets bleek minder waar. Kennelijk kent het 'international baccalaureat' een twaalf en een dertien jaar systeem en dat verschil bleek hier aan de orde. Gelukkig kwamen we er nog op tijd achter. En wij maar zeggen dat de ouders van Abhay een fout maakten...sukkels. Eh, dat was ik!

Bij Raha gaan de deuren 's ochtend pas open nadat het volkslied van de UAE over het schoolplein heft geschald.  Voor iedere schoolgeldt dat als een verplichting, maar meestal gebeurt dat in de klas. Wel grappig; je word ook geacht te blijven staan uit respect voor de natie. En iedereen doet dat ook braaf. Gelukkig had Eva meteen op de eerste dag al een  vriendinnetje, Cara. Twee assertieve blonde Pippi Langkous meisjes. Ik wens meester Lee veel sterkte toe.

Ook Jasper is op z'n nieuwe school begonnen; de Future Center for Special Needs. Hij zit in groep 'senior boys' van de 'vocational' afdeling. Dat betekent meer aandacht voor praktische vaardigheden, dan lezen en schrijven. Het komt vast goed, Jasper altijd zeer geliefd op elke school. Afgelopen week is 'ie al naar de Lulu geweest om boodschappen te doen; croissants, noedels en jelly-beans. Volgende week paardrijden en zwemmen, wat wil je nog meer? Regelmatig belt hij met Jonathan, zijn beste vriend uit Dubai. Jonathan heeft in de vakantie een paar dagen bij ons  gelogeerd, samen met broer Josh. Josh en Tim kunnen het inmiddels ook goed vinden.

Vrijdagochtend dus. Echtgenote J. is met haar nieuwe wandelvriendin uit Abu Dhabi in de woestijn aan het rondstruinen. Gelet op het jaargetij,moet dat nog vroeg in de ochtend. En ik? Ik zit in mijn nieuwe 'ball chair' van ontwerper Eero Aarnio dit stukje te tikken. Heb ik altijd al gewild, zo'n stoel, kun je je lekker even in je eigen bubble terugtrekken. Nou ja, 't is er een die gemaakt is in China, maar dat mag de pret niet drukken. Oh ja, we hebben inmiddels ook gordijnen, ook nieuw. Zo zijn er weer allemaal nieuwe spullen, belevenissen, vriendjes en vriendinnetjes op ons pad gekomen. Ik ben benieuwd wat ons verder nog te wachten staat,de komende tijd.

Online

Zo, we zijn weer online. De verhuizing zit erop, dat wil zeggen alle spullen zijn van A naar B verplaatst, door onze vrienden van Ocean Movers. Drie en een halve dag hadden ze ervoor nodig. Hebben we echt zoveel troep of werken ze nou zo langzaam? Ze waren met zes man en bezig van half negen 's ochtends tot zeven uur 's avonds, dus daar ligt het niet aan. Enfin, alles staat weer min of meer op z'n plek, de dozen zijn weg en iedereen kan zijn / haar kleren weer vinden. 't Zou wel fijn zijn als we gordijnen hadden...maar ja, als je moe genoeg bent slaap je overal doorheen.

Met de verhuizing van ons internet ging het helaas minder vlot. De vrienden van Etisalat begonnen met tegenstrijdige berichten; verhuizen tegenover afsluiten en opnieuw beginnen. Uiteindelijk het eerste gedaan. De nieuwe aanvraag en installatie duurde uiteindelijk meer dan een week. Stel je voor, het is zomervakantie en boven de veertig graden Celsius buiten. Binnen zitten twee tieners en een zesjarige dochter klaar me hun iPad en laptop en dan is er geen internet...niet geweldig. Maar goed, gezamenlijk dozen uitpakken is ook een leuke activiteit. En alle legpuzzels, bordspellen en het damspel kwamen hierbij tevoorschijn en deden meteen goed dienst. En dan natuurlijk het nieuwe zwembad. Met het gekoelde water is het zelfs bij hoge temperature nog goed uit te houden. Geweldig!

Onze nieuwe wijk Mohammed bin Zayed City is vergelijkbaar met Barsha waar we eerst woonden. Ruim opgezet en met hier en daar plukjes bebouwing of bouwplaatsen. Geen straatnummers of -namen en nauwelijks lantarenpalen. De eerste keer naar de Mazyad mall voor boodschappen lukt alleen met behulp van het navigatiesysteem. Inmiddels weet ik het op eigen kracht te vinden, hoewel het 's avonds in het donker een uitdaging blijft. Gelukkig zitten we dicht bij de snelweg, dus normal gesproken snelonderweg naar ergens.

En dan mijn nieuwe woon-werkafstand...tussen de 15 en 18 minute. Dat is helemaal niks. Drie keer gasgeven en remmen en ik ben er. Wat een genot. Dat we daar nou niet eerder opgekomen zijn? Inmiddels hangen de eerste schilderijtjes alweer aan de muur. Helaas nog steeds geen gordijnen. Misschien kunnen we een nieuwe nederlandse trend introduceren; doorzonwoning. Nou ja, eerst lekker even met vakantie en chillaxen.

Gekkenhuis

Vandaag was de laatste dag van het schooljaar, 20 Juni. De afgelopen week bestond uit film kijken en class-parties waarvoor iedereen wat te eten mee moest nemen. En dus zaten  we als vanouds de avond ervoor aan de keukentafel om vijfendertig spiesjes te bouwen met halal knakworstjes, watermeloen, anans en kaas. Of een party waarop je als je 'favorite character'  verkleed mag komen. Of we even voor en met Tim de benodigde kleren kunnen kopen zodat hij als Harry Potter naar school kan? Oh ja, de party is morgen. Ook moet er nog even een oudergesprek plaatsvinden met Eva's teacher en komen de rapporten op de valreep binnen. Gelukkig is iedereen toegelaten tot het volgende schooljaar, hoewel het me zou verbazen als er in het commerciele systeem iemand blijft zitten.

In September hoeven de kinderen pas weer terug naar school. Wat moeten we in hemelsnaam met ze doen al die tijd? Als ik dit schrijf stuiteren er boven vier tieners rond. Het is middernacht en Tim heeft bij wijze van afscheid een paar vrienden te logeren. Ze zijn eindelijk van de Minecraft af en de computers zijn uit, maar nu steekt de bewegingsarmoede de kop op en breken ze de tent half af. Nog een uurtje dollen en dan vallen ze wel in slaap, inshallah. Gegarandeerd dat de meesten morgenochtend om half acht al weer achter het toetsenbord zitten.

Tim zijn klasgenoten hebben een schooloverhemd volgeschreven met afscheidswensen, wat een traditie is op Dubai International Academy. Op de laatste schooldag lopen er zo tientallen kinderen met beschreven shirts door het gebouw. Dubai blijft een stad waar mensen komen en gaan en het is bijzonder om te zien hoe ze allemaal omgaan met al die veranderingen. Het wordt ze zo in ieder geval met de paplepel ingegoten en dat maakt ze wel weerbaar volgens mij. Bij Eva en Jasper is het afscheid wat minder prominent, maar ze kijken allemaal uit naar hun nieuwe school.

Vandaag heb ik het huurcontract van ons nieuwe huis getekend. Tien dagen voor we ons huidige huis moeten verlaten, dus net op tijd zeg maar. Ons nieuwe domicilie is gelegen in Mohamed Bin Zayed City in Abu Dhabi. Met het tekenen van het contract heb ik ook de nieuwe huisbaas ontmoet, Mohammed. Een UAE national die, onderweg naar een uitstapje, even langskwam om een heel jaar huur in ontvangst te nemen. De plaats van handeling was 'zijn kantoor', een administratiekantoortje ook wel typing office genaamd waar je allerlei formulieren kunt laten invullen en vertalen.

De huisbaas is een energieke kerel, nog net niet hyperactief schat ik in. Hij was met gezin en al op weg naar een restaurant om uit eten te gaan. Eigenlijk was 'ie een beetje verbolgen, want wie moet er nou zo nodig om vier uur op Donderdag een contract tekenen? Het weekend is dan allang begonnen. Van buiten klinkt regelmatig een claxon. Even later blijkt dat zijn echtgenote te zijn die met een housemaid en twee kinderen in de auto en in de brandende zon zit te wachten. Kennelijk duurt het te lang en de huisbaas moet een paar keer heen en weer lopen om orde op zaken te stellen. Ter plekke belt hij de watchman van onze nieuwe compound en geeft de instruktie om het zwembad te vullen en het huis schoon te maken, zodat we er volgende week in kunnen. Ook moet ik nog even kennismaken met zijn kinderen en echtgenote en worden we alvast uitgenodigd om bij hem thuis te komen dineren. Er wordt me een lekker Marokkaanse maaltijd beloofd. Als er iets is met het huis kan ik altijd bellen, maakt niet uit wanneer. Oh ja, zijn zoon heeft  pas bij Etihad gesolliciteerd als piloot, of ik daar wat in kan betekenen? Het lijkt me wel een toffe peer, in ieder geval vriendelijker dan onze huidige huisbaas die alleen maar uit is om zoveel mogelijk geld te toucheren.

Daarmee valt weer een puzzelstuk op zijn plaats na de scholen voor de kinderen. Nu nog een verhuizer organiseren en dan nog de hassle van telefoon afsluiten en weer aansluiten enzovoorts. Nou ja, effe een paar weken buffelen en dan zijn we weer gesetteld. In ons nieuwe optrekje hebben we deluxe van een 'chiller' voor het zwembad. Ik verheug me nu al op een verkoelende duik...

Verhuizen

Met nog vier weken voor de geplande verhuisdatum moeten we zo langzamerhand een keus gaan maken ten aanzien van ons nieuwe adres. De driehoek waarin we zoeken is werk Peter, school Eva & Tim en school Jasper. Respectievelijk gelegen in Khalifa City and Sheikh Mohammed bin Zayed City. Allebei 'off-island' zoals dat heet, want het centrum van Abu Dhabi is op een eiland gelegen en gebouwd. Het eiland is echter vol en dus vind je de meeste keus erbuiten.

Een huis vinden doe je hier op de lokale Marktplaats, www.dubizzle.com geheten. Alle makelaars adverteren erop en naast de beschrijvingen vind je er foto's en een link naar Google maps,zodat je de locatie gemakkelijk kunt vinden. De foto's laten veelal toiletten, kastdeuren en garages zien, maar soms heb je geluk en kun je een glimp opvangen van de keuken of woonkamer. Als huurder moet je de makelaar 5% van de huursom als courtage betalen, wat een groot bedrag is voor weinig werk. Een huurcontract sluit je af voor een jaar en kun je vervolgens jaarlijks verlengen. Als de huisbaas echter andere plannen heeft of het huis wil verkopen, dan heb je als huurder pech en begint de zoektocht opnieuw. 

We hebben al een paar wijken en compounds bekeken, maar nog niet gevonden wat we zoeken. 'T is ofwel te klein, of te oud, of te lelijk, of te duur, of een combinatie van eerdergenoemde factoren. Er wordt best veel gebouwd in Abu Dhabi en gelukkig ook steeds meer in 'europese stijl'. Na bijna drie jaar in een huis met pilaren, krullerige trapleuningen, een dames majlis en een buitenkeuken, willen we weleens iets met modern comfort en als 't effe meezit een nieuwer huis.

Compound Mangrove Village ligt aan 't water en heeft een eigen strandje, binnen- en buitenzwembad en gym voor de fanatiekelingen, maar de huizen zijn geschakeld in een rij van acht woningen. De wijk heet 'between de bridges' en ligt net naast het eerdergenoemde eiland. We meldden ons bij de security en gewapend met een bos sleutels mogen we vervolgens zelf de verschillende types zoeken en bekijken; deur in, deur uit. 4-slaapkamers, 5 slaapkamers, met of zonder eigen zwembad. Hier en daar wordt geschilderd en geklust. De huizen zijn okee, maar de keukens oubollig bruin en afgekloven. Wat alle huizen hier gemeen hebben zijn dode kakkerlakken op de vloer en niet van die kleintjes ook. Getver! Wel handig is een Spinney's supermarket op het terrein; kan Jasper om een boodschap, 'Jasper,ga nog eens een ei halen?'. En weg is 'ie weer gedurende vijftien minuten. Voordeel.

Een andere compound in MBZ city (Mohammed bin Zayed) is gloednieuw; flinke bruingekleurde villa's met grote keuken, 6 slaapkamers en een fraai zwembad met een soort mini-zwembadje ernaast. Op zoek naar de zwembadpomp blijkt 'ie verstopt in een keldertje naast het zwembad dat half op en in een soort talud ligt. Het deurtje om erin te komen, wat dagelijks moet gebeuren is ongeveer 50 centimeter hoog. Lekker handig; moeten we op zoeken naar een zwembad-man die niet langer is dan 80 centimeter. Het lijkt soms wel alsof de meeste architecten hier een schriftelijke cursus bouwkunde hebben gevolgd, gelet op de indeling van veel van de huizen. Kamers die alleen via andere kamers bereikbaar zijn, ramen waarachter een muur blijkt te staan, enzovoort. Populair zijn tegels en straatstenen. Toegegeven, water is kostbaar in de woestijn, maar om nou voor-, zij- en achtertuin volledig te bestraten is ook weer een beetje overdreven en ongezellig.

Enfin, nog enkele weken te gaan; ik ben benieuwd waar we uiteindelijk zullen belanden. We zullen er verder verslag van doen.

Vrijdagochtend

De ochtendstond heeft ook hier goud in de mond en dus togen we op de vrije Vrijdagochtend al vroeg richting de desert. Althans, dat is als je zeven uur vroeg vind. We hebben met vrienden afgesproken bij de Polo club, vanwaar we gezamenlijk naar een nieuwe wandelplek voor de hondjes gaan in de desert. Omdat wij, met de gasten meegeteld, met zeven honden en vier personen zijn, besluiten we met twee auto's te gaan. Iedereen is op tijd op de afgesproken plek en dus togen we fluks richting het binnenland en richting desert hotel Bab el Shams. Onderweg passeren we het nieuw aangelegde fietspad; een strook asfalt die zo'n vijfendertig kilometer oostwaarts voert en weer terug. Het is hier al een drukte van belang; prof-fietsers (althans zo zien ze er uit) en amateurs die lekker een baantje trekken. Over doping heb ik hier nog niet zoveel gehoord, maar we hebben hier dan ook geen messcherpe Mart Smeets die ter zake kundig commentaar kan leveren.

Even voor Bab el Shams verlaten we bij een rotonde de hoofdweg en vervolgen onze koers over een sort grindpad. Het pad meandert over een terrein met bomen en struiken; er wordt hier duidelijk iets aangelegd, al is niet meteen duidelijk wat. Bomen en struiken worden uiteraard kunstmatig geirrigeerd. Links ligt een meertje waar wat watervogels vertier vinden. Na nog een paar bochten en een kilometer of twee wordt het pad wat zachter en waait er flink wat stof op, waardoor het vervolg van de weg lastig te zien is. En dan besef ik dat ik over een zachte zandweg rijd, waar ik eigenlijk helemaal niet hoor te zijn met mijn tweewiel aangedreven personenauto. En voor ik 'shazbat' kan zeggen mindert de auto vanzelf vaart en sta ik vervolgens stil. Oh nee, ik zit vast! Achteruit dan...maar nee, dat lukt dertig centimeter en dan draaien de banden door en stuift er alleen maar meer zand op en graaft de auto zich verder vast. En dat terwijl de eindbestemming maar een paar honderd meter verderop is. De bestuurder van de auto achter mij is bijzonder opmerkzaam, draait haar raampje open en roept van een afstand; 'zit je vast?' 'Nee, ik neem even pauze om de vogels te bestuderen' wil ik eigenlijk zeggen, maar besluit toch maar voor de waarheid te kiezen.

Enfin, ik besluit de honden uit de auto te laten en lopend verder te gaan. We zien wel hoe het verder afloopt; eerst maar even lekker wandelen. Ogenschijnlijk midden in de woestijn ligt hier een meer met een aantal eilanden waarop palmen en andere bomen staan. Het water is ongeveer kniediep en lekker koel en er wordt vers water aangevoerd door een buis die in het midden van het meertje bubbelt. De honden weten niet wat ze zien en buitelen over elkaar in en door het water. Zelfs Jino, ook wel 'dobbelsteentje' genoemd vanwege z'n vierkante voorkomen, gaat te water en waagt de oversteek naar een eiland. Het is heerlijk om hier te zijn en honden, kinderen en volwassenen genieten van het weer, het water en de zon. Vrijdagochtend acht uur; het is vijfentwintig graden of zo, en je waant je hier in het paradijs.

 Na een uur of twee moeten we toch weer aan de terugkeer denken en oh ja, mijn auto die nog steeds vaststaat. Gelukkig heeft een iemand een auto met een lier voorop en uiteindelijk blijkt het een eitje om weer vlot te komen en kunnen de we terugweg aanvangen. Wij houden niet zo van verassingen en gaan graag goed voorbereid van huis, maar helaas was echtgenote J. vergeten te tanken en rijdt inmiddels sinds de heenweg op reserve. En we zitten toch echt een eindje buiten de bewoonde wereld. Dus gaat het, met de airco maar een klein beetje aan en niet harder dan tachtig kilometer per uur, op zoek naar de dichtstbijzijnde benzinepomp. Met de wijzer op dieprood halen we nog net de pomp en vervolgens thuis. Het is elf uur in de ochtend op vrijdag en voor mijn gevoel hebben we al een dag vol belevenissen achter de  rug. De honden denken er ook zo over en liggen allemaal voor pampus.

Arabische toestanden

We schreven er op deze blog al eerder over, maar de zogeheten Arabische lente heeft natuurlijk ook hier zijn invloed, al merk je daar aan de oppervlakte weinig van. Er gold sowieso al een visum-verplichting voor iedereen die het land in wil. Drieendertig nationaliteiten (waaronder Nederland en vele europese landen) krijgen dat visum bij aankomst kostenloos en ter plekke. Bezoekers uit alle overige landen moeten een visum vantevoren tegen betaling aanvragen. En dat geldt ook voor de Arabisch wereld; Libanezen, Syriers, Iraniers etc, allemaal aanvragen graag. Een visum kost hen al gauw een paar honderd Euro en waar Europeanen als ze na een maand het land verlaten meteen weer terug mogen komen, geldt voor de anderen dat ze pas weer na een maand het land in mogen.

In de Emiraten worden de regels verschillend toegepast. In Abu Dhabi bijvoorbeeld is voor de aanvraag van een residence visum een veiligheidsonderzoek vereist, dat wordt uitgevoerd door de overheid. Tegen inlevering van een batterij gelegaliseerde documenten (ben je wel die je zegt dat je bent?) voert de veiligheidsdienst het onderzoek uit. Dat kan een week duren, maar ook een aantal weken en de uitkomst is onzeker. Regelmatig wordt een verzoek afgewezen, of er wordt extra informatie gevraagd. Steeds vaker merken we dat bepaalde nationaliteiten worden afgewezen. Op dit moment is het voor Syriers en Egyptenaren bijna onmogelijk om een visum te krijgen. Je zou bijna denken dat er een quotum per nationaliteit geldt en moet er eerst iemand uit voordat er weer iemand bij kan.

Soms ook heeft de afwijzing een politieke oorzaak; in de Arabische landen zijn de meeste moslims soennieten. Sjiieten vormen de tweede grote groep binnen de islam en de stromingen verhouden zich tot elkaar als zeg maar, katholieken en protestanten. Net als tijdens de verzuiling in Nederland in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw, mixen die stromingen niet of nauwelijks. En dus worden sjiieten, zonder dat het woord ooit valt, regelmatig afgewezen voor security clearance. Vergeet het dan maar en zoek iemand anders, want het gaat niet lukken.

In Dubai bekijkt men de zaak wat pragmatischer. Jazeker een visum is noodzakelijk, maar een veiligheidsonderzoek niet. Hier is het criterium eerder; 'hoeveel denkt u te komen besteden?'. Russen, Irakezen, Syriers; iedereen is van harte welkom. Eigenlijk is de Arabische lente op dit moment de redding van de onroerend goed sector in Dubai. Die lag sinds 2008 ongeveer op z'n gat, maar met alle onrust in de omliggende landen is Dubai weer investeringsveilig verklaard en pompen Saudi's, Bahraini's enzovoort hun cash liever in de UAE dan in hun thuisland. Evenals in de jaren voor de financiele crisis gaat onroerend goed weer als warme broodjes over de toonbank; een paar huizen hier, een paar verdiepingen van een flatgebouw daar. 'Wilt u een kwitantie of betaalt u cash?'

Tja, zo blijft er hier altijd wat te beleven. Geen idee hoeveel veiligheidsdiensten er op de achtergrond over ons waken, maar in het hele Midden Oosten is dit ongetwijfeld de veiligste plek om te verblijven. Als ik dan hoor dat in Nederland de AIVD vijfentwintig procent minder budget krijgt, dan vraag ik me weleens af of het hier zelfs niet veiliger is dan in Europa? Enfin, laat ik niet te veel afdwalen. Pragmatisch of strikt in de leer liggen hier een uur rijden bij elkaar vandaan, maar leven samen in harmonie. Het is dan wel geen democratie, maar nog altijd goed vertoeven. Lente of geen lente.

Vooruitgang?

Kort nadat we in Dubai aankwamen werd er een nieuw identiteitsbewijs geintroduceerd; de Emirates Identity Card ofwel EID. Deze kaart is verplicht voor iedereen en zou in de toekomst andere kaarten en pasjes overbodig maken. Rijbewijs? Niet meer nodig met de EID! Om de implementatie te vergemakkelijken werden in de Emirates tientallen centra gebouwd en geopend. Gewapend met een door een typing center ingevuld formulier en de nodige paspoort-, visa-kopieen en tegen afgifte van je vingerafdrukken, werd een ID-card binnen een paar weken thuisbezorgd. De deadline voor het verkrijgen van een ID-card zorgde wekenlang voor volle centra en letterlijk mandagen wachttijd. Totdat de deadline werd opgeschort, en dat nog een paar keer. Dat die kaart alles ging vervangen is helaas nog altijd toekomstmuziek, maar zo af en toe heb je 'em wel nodig. Bij de inschrijving van een nieuwe school bijvoorbeeld. En laat mijn huidige kaart nou net sinds Oktober verlopen zijn...

tientallen nieuwe centra

mooie zonnebril, man

Gelukkig staan de ontwikkelingen niet stil en is er sinds vorige week een online formulier waarmee je de kaart kunt aanvragen. Eerst een account aanmaken, password aanvragen en hup aan de slag. Pagina 1 tot en met 4 zijn gemakkelijk in  te vullen; naam, voornaam enzovoort. Pagina 5 genereert automatisch de gegevens in het Arabisch. "Het is van belang de juistheid van de gegevens te controleren voordat u verder gaat". Ehh, da's een beetje lastig, gelet op mijn kennis van 't Arabisch. Klik, het zal wel goed zijn. Pagina 6; visum-nummer en geldigheid, klik. Pagina 7 en 8; adres gegevens en postbus-nummer enzo. Dan op pagina 9 moeten er kopieen van mijn huidige ID card, m'n paspoort en visum worden geladen alsook een pasfoto.

Shazbat...een pdf file accepteert het system niet. Alleen maar images zegt 'ie. Okee, dan maar een foto maken van mijn paspoort met m'n Blackberry. Opsturen naar m'n gmail adres en opslaan als image in folder pictures. Terug naar de website en uploaden maar. Oh nee, nu zijn de bestanden te groot. Nog een keer; foto, nu in lagere resolutie, opsturen, opslaan en daar gaan we weer; uploaden. Ja, dat ging goed. Nog maar drie documenten te gaan. Ondertussen ben ik al ruim anderhalf uur bezig. Ik had inmiddels ook naar het EIDA center kunnen gaan...

Nu nog slechts online betalen en we zijn klaar. Gretverrrdrrrie...duizend dirham boete omdat mijn oude pasje al ruim zes maanden verlopen is. Duizend dirham, da's tweehonderd euro! Lekker is dat; we hebben hier dan wel geen belastingen, maar de 'service fees' en 'fines' vliegen je om de oren. Nou ja, een troost is dat ze voor dat geld het nieuwe pasje wel thuis komen bezorgen. Al met al wordt het hier toch ook steeds moderner, zij het met een geheel eigen Arabisch, soms wel soms niet klantvriendelijk, randje.

Kogel door de kerk

De kogel is door de kerk; na weeral ruim twee jaar op hetzelfde adres te hebben gewoond, gaan we verhuizen. Rust roest, tenslotte. Er zijn twee redenen voor de verhuizing; werk en bouwwerk. Het eerste heeft betrekking op Etihad die, op verzoek van de federale overheid van het emiraat, medewerkers vriendelijk verzocht heeft om in Abu Dhabi te komen wonen. Nou is het dagelijks heen en weer rijden bepaald geen feest, dus is dichterbij wonen eigenlijk wel een verbetering voor mij.

Het tweede komt door de bouwwerkzaamheden op het perceel naast ons. Na twee jaar braak te hebben gelegen, is het perceel verkocht waarop de bouw een paar maanden geleden van start is gegaan. Enerzijds interessant om te zien hoe er hier gebouwd wordt. Met maar een paar bouwvak-mannetjes die 24/7 op de bouwplaats wonen, slapen, douchen en eten. Je graaft een kuil van een meter diep en vervolgens heb je genoeg stevige grond om de fundering te storten. Alles in 't werk bekist en gestort. Maar jongens, wat een takken-herrie de hele dag! En ze mogen hier werken van 's ochtends vroeg  tot 's avonds laat. Ook in het weekend. Dus, da's geen uitslapen op vrijdag ochtend.

De familie die er komt te wonen,  een Emirati gezin met twee kinderen, bouwen werkelijk een paleis, al zijn het alleen maar de afmetingen die op dit moment aan een paleis doen denken. Of het mooi wordt moeten we nog afwachten. Oh nee, daar gaan we dus niet op wachten...;o)

Nu dus een nieuw huis zoeken en wel in Abu Dhabi, en ook nog een paar scholen. Voor de kinderen is het geen feest alhoewel Jasper het eigenlijk overal wel naar z'n zin heeft en Eva is nog te jong om echt diepgaande vriendschappen te hebben. Maar Tim is wel op een leeftijd dat hij z'n maatjes wel zal missen. Tja, sorry jongen, het is even niet anders.

Van de week heb ik het huis bekeken van een collega die de komende jaren woonachtig is in de Verenigde Staten. Een echte arabische villa, nog niet af, maar met potentieel. Aan de kust gelegen met tussen het strand alleen een onbebouwde zandvlakte en een kanaal richting de haven. Of je dan gemakkelijk op het strand komt, is nog niet duidelijk, maar je kunt wel iedere dag vanuit de tuin de zon in de zee zien zakken. Da's ook wat waard. 'T is wel een heel rustige wijk met op het eerste gezicht bijna alleen locals als buren. Of dat ideaal is, moet ook nog blijken.

Kortom, de kogel is door de kerk en we kunnen weer lekker aan de slag om alles te plannen, regelen en te organiseren. Ach, het houdt ons van de straat en fruitig. Als er nog iemand een goede verhuistip heeft...laat 't effe weten.

Ergerlijke Expats

Eigenlijk zijn expats niet om te harden; ze zijn luidruchtig, veeleisend, eigenwijs, betweterig en het tegenovergestelde van bescheiden. Tja, ik ben bang dat dat tot op zekere hoogte ook voor mij geldt. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken en ik neem dan ook afstand van een ieder die zich in het onderstaande herkent; iedere gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.

Het favoriete weekend-tijdverdrijf op vrijdag is brunchen, we schreven er al eerder over. Liefst met een groepje, vage kennissen zijn van harte welkom. Je weet tenslotte nooit  wie er wellicht wanneer Dubai weer verlaat, dus een beetje vers bloed is altijd welkom in de gelederen. Het afgelopen weekeinde brunchten we bij Bubblicious in het Westin hotel. Een bevriend stel, die een maand of zes geleden naar Singapore verhuisden zijn in 't land, dus een goede gelegenheid om weer eens bij elkaar te komen. Met een aantal ons bekende Britten en Ozzies en een stel Fransen, die we nog niet eerder ontmoet hebben, schuiven we aan aan het overvloedige buffet. Met overvloedige wijn, of bubbels, wat je wilt. Nou ja, het moet natuurlijk wel Moet & Chandon zijn, anders is 't te min voor ons. De kreeftenschillen vliegen je om de oren en ook de oesterschelpen stapelen zich op. Volgende gang; een flinke plak foie gras...met een lekkere geroosterde brioche. Vindt u dit overdreven...nee hoor,gewoon een vrijdagse lunch.

Het liefst brunchen we op een voucher uit de Entertainer, een dikke gids die jaarlijks uitkomt met honderden kortingsbonnen voor restaurants, pretparken en wat dies meer zij. Ook populair zijn de online aanbiedingen van Cobone deals, die je dan weer vooraf moet aankopen. Want ja, iedere week brunchen kost een "arm and a leg", en als expats zijn we niet vies van een beetje karting. Onze kinderen blijven voor eeuwig vier en twaalf jaar, want respectievelijk gratis en voor half geld. Vervolgens beginnen we 't liefst met een stevige cocktail vooraf, daarna flink wat wijn en eindigen we weer met een cocktail. Zo krijg je maximal waar voor je geld. Oh ja, schenk mijn wijnglas ook nog even vol want straks is wellicht de laatste ronde en voordien moeten er nog minstens een aantal volle glazen voor me staan. Onbescheiden, hoe komt u erbij?

Het mooiste is het tenslotte als er iets misgaat; want dan hebben we kans om er nog meer korting of een volgende gratis lunch uit te marchanderen. Zo bleek dit keer dat de kinder-entertainment was verdwenen. De X-box en de Playstation; ze waren vast door een stel vervelende expatkinderen gesloopt. Maar ja, ons wat entertainment beloofd, dus klagen we en zijn de kinderen vervolgens gratis. Niet dat ze uberhaupt veel eten, maar goed het gaat om het principe.

Enfin, expats dus, gruwelijk vervelend, maar we hebben er behoorlijk goede vrienden bij zitten. En ach, alsNederlanders houden we ook wel van waar voor ons geld of een beetje korting. 'T zijn net mensen...

Bruiloftsfeestje

Arabieren houden wel van een stevige bruiloft. Alles wordt dan uit de kast getrokken; tapijten op de vloer, tafels en stoelen van het verhuurbedrijf, feestverlichting, geluidsinstallatie en eten en drinken voor een hele volksstam. Letterlijk waarschijnlijk. Regelmatig worden er complete tenten in de tuin of zelfs daarbuiten opgezet om de gasten te kunnen ontvangen. En standaard wordt het hele huis behangen met een soor netten van feestverlichting; van het dak tot aan de grond. Zo kun je wel gemakkelijk het feestje vinden; je gaat gewoon op de gloed af. Naar verluid, maar het gaat hier om onbevestigde geruchten, betalen locals ook slechts een fractie van de standaardtarieven voor water en licht. Mocht dat zo zijn, dan zou ik wellicht ook niet op een gloeilampje meer of minder kijken.

Een gemiddelde bruiloft duurt meestal een paar dagen, want mannen en vrouwen vieren afzonderlijk van elkaar feest. In de ruim twee jaar dat we nu in Al Barsha wonen, een wijk met vooral locals, hebben we al een bruiloft of vijf in de nabije omgeving meegemaakt.

Onze overburen waren de afgelopen week aan de beurt. Twee, drie avonden feest en de muziek op volle kracht zijn we wel gewend,  maar het is nu de zevende avond in rij en de muziek knalt nog volop uit mega-speakers. Dat begint rond een uur of half negen en gaat door tot middernacht en later. Het volume is zodanig dat Eva en Jasper bij ons in de slaapkamer aan de achterkant moeten komen logeren, want anders kunnen ze niet slapen van de herrie. Helaas hebben ze geen professionele deejay ingehuurd want nummers breken abrupt af of worden halverwege opnieuw gestart en het is een ratjetoe van arabische en westerse nummers door elkaar. Ofwel deze mensen hebben zo'n grote familie dat ze een hele week nodig hebben om ze allemaal te kunnen ontvangen, ofwel ze zijn zo blij dat dochterlief eindelijk aan de man is, dat ze van pure vreugde niet van ophouden weten...

 

Sorry; de video is wat bibberig, want genomen met zoomlens, vanaf ons dak en door een amateur.

Een beetje 'couleur local' is geweldig, maar wat ons betreft is het nu wel leuk geweest. Tenslotte is het scheidingspercentage onder Emirati's dat van Europeanen rap aan het inhalen, dus de kans dat dit een eenmalige blijde gebeurtenis is, is statistisch gezien niet zo groot. Mensen uit de regio hebben ook het nadeel dat samenwonen niet is toegestaan; je mag misschien de hand van je toekomstige partner voor de bruiloft een paar keer vasthouden, maar op basis daarvan moet je vervolgens de sprong in het diepe wagen en  maar hopen dat dit de ware is.

Enfin, hoewel we de verse echtgenoot van de overbuurvrouw niet hebben gezien, wensen we de echtelieden het allerbeste toe. Van harte gefeliciteerd! Mag nu alstublieft de muziek wat zachter...?

Musandam

Musandam ligt op het meest noordelijke puntje van het Arabische schiereiland en is gelegen in Oman. Al langere tijd wilden we er eens een keer naartoe, maar 't was er nog niet van gekomen. Met het bezoek van Sam uit Koewacht hebben een geode redden om eindelijk de tocht eens te maken. Het gebied is bergachtig met steile rotsen die loodrecht het water inlopen. Buiten een paar kleine vissersdorpjes is er weinig te beleven, maar de kust met die steile rotsen en fjordachtige baaien en inhammen vormt een spectaculair gezicht. De meest gangbare manier om het gebied te bezichtigen is per dhow, de traditionele boten in de regio. Omdat gemak de mens dient, hebben we een volledig verzorgde excursie geboekt, met ophalen en wegbrengen vanaf huis.

Om half zeven vertrekken we voor de ongeveer drie uur durende autorit. Ik zeg ongeveer, want de grensovergang van de Emiraten naar Oman is een onvoorspelbare factor; 't kan zo gebeurd zijn, maar ook zomaar een uur duren. In het busje zitten naast ons rumoerige gezelschap, drie Zwitsers (zonder zakmes) en een koppel Zweden. Dat wil zeggen, zij is zweeds en hij spreekt zweeds, maar komt oorspronkelijk uit deze regio. De busrit voorloopt voorspoedig en na een korte stop voor koffie en lucht in de banden en een langere stop bij de grens, komen we rond half elf aan in Khasab. De dhow, met een aantal andere toeristen al aan boord, ligt startklaar en we vertrekken meteen. De bemanning bestaat uit een oude gerimpelde kapitein die geen engels spreekt en zijn eveneens verweerde koksmaat annex tweede stuurman.

Het is nog een beetje heiig en bewolkt, maar prima weer om op een boot te zitten en lekker om je heen te kijken. Koffie, thee en een fruitschaal verder komen we aan bij de eerste ankerplaats en is er tijd om te zwemmen, te snorkelen of gewoon even te luieren. Inmiddels heeft de zon de wolken verdrukt en is het heerlijk weer. Uiteraard liggen wij als eerste te water om de onderwater fauna de schrik van hun leven te bezorgen. Papegaai-vissen, "Nemo-visjes" en nog een hoop ander soorten die ik niet van naam ken, maar het is een heerlijk snorkelgebied. Na de lunch verkassen we van ligplaats, snorkelen nog een keer en dan is het weer tijd om de terugweg aan te vangen.

Moe en voldaan ligt iedereen een beetje te lezen of een dutje te doen, als er plots commotie onstaat. Meedere dhows varen vlak dicht langs de kant of liggen een beetje te dobberen en kennelijk zijn er dolfijnen gesignaleerd. Wij voegen ons bij de andere schepen en als de kapitein een dot gas geeft varen we gelijk op met de dhow naast ons en plosteling verschijnen er een aantal dolfijnen die tussen de boten meezwemmen. Onder luid gejoel,gefluit en geklap zwemmen ze een poosje parallel aan de schepen en springen regelmatig uit het water,  wat nog meer gefluit oplevert. Het zijn zeker zeven dolfijnen waaronder een jong dier. Na een paar minute houden ze het voor gezien en duiken onder en zetten wij koers richting Khasab.  Deze laatste ervaring maakt de tocht werkleijk helemaal compleet; wat wil je nog meer? Nu nog een keer tussen de dolfijnen zwemmen wellicht... 

Kerstvakantie

Een week voordat we op vakantie gaan komen we er achter dat je voor Kenia vaccinaties nodig hebt die je minstens een maand van tevoren moet halen, dus wordt de bestemming toch maar Indonesie. Het lukt nog net om een Lonely Planet reisgids aan te schaffen en voor de eerste paar nachten in Jakarta een hotel te boeken alsook voor de kerstdagen in Bandung. De rest moet maar ter plaatse worden geregeld.

Als we in Jakarta aankomen staan we al even in de rij voor het benodigde visum, als blijkt dat je alleen met cash kunt betalen. Gelukkig mag ik van de beveiliging, tegen inlevering van mijn paspoort, naar de aankomsthal om te pinnen. Tja, een visum is 25 dollar, hoe vertaalt zich dat in lokale rupiah? Voor de zekerheid neem ik anderhalf miljoen op, het maximale bedrag. Terug in de rij blijkt dat net genoeg voor de vijf benodigde visa. Nog maar een keer pinnen zodat we ook de taxi kunnen betalen.

Buiten de aankomsthal checken we in de gids hoeveel een taxi zou moeten kosten. Naast namaak-rolexen en Chanel No. 5 worden we ook aangeklampt door verschillende officiele en officieuze vervoerders. Uiteindelijk na wat heen en weer gepraat kiezen we een taxi uit en proberen bijhet instappen de druppels te vermijden. Oh ja, het is regentijd...niet aan gedacht. Nou ja, van een paar druppels is nog nooit iemand gesmolten. Onderweg richting binnenstad gaan de regendruppels over in een gestage stroom en zeg maar, stevige bui. Verschillende kruispunten staan blank, maar de vele brommer rijders lijken zich er niet veel van aan te trekken. Poncho aan en het leven gaat gewoon door. Na ongeveer tweenenhalf uur komen we eindelijk in de buurt van het hotel, tja Jakarta is een flinke stad en best druk met zo'n twintig miljoen inwoners.

volop scooters

Taman Mini is een openluchtmuseum zoals bijvoorbeeld het Zuiderzeemuseum of Global Village in Dubai, met paviljoens die de verschillende eilanden en provincies vertegenwoordigen en lokale cultuur en specialiteiten vertegenwoordigen. Door het park loopt een rondweg en vreemd genoeg kun je met je auto het park in, wat resulteert in een bumper-aan-bumper file van de ingang tot aan de uitgang. Lekker handig. Hoewel, als het begint to stortregenen, zitten de automobilisten tenminste droog. Al gauw lijkt het er overigens op dat wij een grotere bezienswaardigheid zijn dan de rest van het park; iedereen wil met ons op de foto. Na een stuk of tien foto's is Eva het echter zat en weigert verder mee te werken. Als de buien wegtrekken houden wij het ook weer voor gezien, iedereen is nog moe van de lange reisdag gisteren.

Voor de reis naar Bandung boeken we opnieuw een auto met chauffeur. Onderweg in Bogor, als we de botanische tuin willen bezoeken, komen we nog even met panne te staan; de motor is oververhit en de auto scheidt ermee uit. De chauffeur wordt er niet warm of koud van en gaat gewoon rustig een paar flessen water halen om de radiateur weer bij te vullen.

restaurantje in Taman Mini

regenbuitje

Hoewel Indonesie de grootste populatie moslims kent, wordt kerst hier ook gevierd. Dat uit zich vooral in volgeboekte treinen en taxi-chauffeurs die niet twee dagen van huis willen zijn om ons naar Jogjakarta te vervoeren. Uiteindelijk besluiten we om de reis om te gooien en boeken een vliegticket naar Bali. In Nusa Dua vinden we een resort dat ons relaxt het nieuwe jaar in kan voeren; kamers direct gelegen aan het zwembad. Vier zwembaden in totaal, een glijbaan en het strand op kruipafstand. Da's vakantie in het woordenboek van de familie Spaans; beetje zwemmen,  een pizza uit de hand en weer effe zwemmen. s' Middags spelen we nog zwembad-volleybal met een Rus en zijn zoon. Zij spreken geen engels, wij geen russisch, maar met gebaren kom je een heel eind. Oudejaarsavond vindt plaats onder de sterrenhemel en onder het genot van een zevengangen menu. 't kost wat,maar dan heb je ook wat. Eva is vooral druk bezig om met haar nieuwe zweedse en engels vrienden krabben te vangen. Helaas kent de live-band niet het nummer Happy New Year van Abba, maar ja zonder lukt 't ook wel.

oudejaarsavond onder de sterren