Multicultureel

Vorige week was ik uitgenodigd om een pilot training bij te wonen over cross-cultural awareness. Eh, zeg maar, hoe heet dat ook alweer...o ja, multi-cultureel bewustzijn. Terwijl ik dit typ, kijk ik met een schuin oog naar de herhaling van aflevering 17 van de Amerikaanse X-factor met Simon Cowell en valt me ineens op dat hij de motoriek heeft van de mannetjes uit de oude afleveringen van de Thunderbirds, maar dat even terzijde.
De bedoeling van de cursus is door meer wederzijds begrip tussen nationals en expats we beter samen kunnen werken en veel voorkomende misverstanden kunnen voorkomen. Een beetje het vroegere integratiedebat in Nederland. Wat is daar ook alweer van terecht gekomen? Het verschil hier en nu is dat de huidige expats de "turkse schoonmakers" uit de jaren zeventig en tachtig in Nederland zijn, zij het hoger opgeleid en beter betaald. En dat maakt dat het belang iets groter is om er wat van te maken, want alle MBA's en buitenlande stages ten spijt; er zijn (nog) niet genoeg gekwalificeerde Emirati's om het land zelfstandig op te bouwen zonder hulp van expats. Uiteindelijk zijn we gewoon een wegwerpartikel, maar zolang het nog niet op eigen kracht kan zijn we welkom en onmisbaar.

Nog niet zo lang geleden waren alle Emirati's parelduikers / handelaren, boeren of bedoeinen. Meer smaken waren er niet. Aan de achternamen kun je vandaag de dag nog veelal afleiden wat hun afkomst is. De parelhandel was destijds het belangrijkste exportprodukt en er waren zo'n zeventigduizend mensen werkzaam in de sector. Die parelhandel stortte in de jaren dertig van de vorige eeuw in elkaar omdat er gekweekte parels in Japan waren uitgevonden en de toemmalige bewoners leden daar stevig onder. Kort daarop werd er voor het eerst olie gevonden in de regio en de rest van de geschiedenis is bekend. De olie bracht welvaart en de Emirati's werd geleerd dat ze niet langer zelf hoefden te werken, maar personeel in dienst moesten nemen en staf in de huishouding. Sheikh Zayed werd uitgeroepen tot held van de natie hoewel als je de geschiedenis goed bestudeerd zijn daden niet allemaal het daglicht kunnen verdragen. De stammenstrijd verliep niet zonder bloedvergieten en om aan de macht te blijven moest je soms doortastend optreden zonder al te zachtzinnig te zijn. Dit jaar op 2 December bestaan de Verenigde Arabische Emiraten veertig jaar, wat groots gevierd gaat worden.

Dr Adulhamied, de trainer, is een Emirati van naar schatting midden tot eind vijftig. Hij heeft jarenlang in het bedrijfsleven en in de universitaire wereld gewerkt om tot de ontdekking te komen dat hij niet langer de interne politiek wilde bedrijven, maar een bijdrage wilde leveren aan het verbeteren van de integratie. Hij heeft een prachtige presentatie met slides, foto's en bijpassende muziek, maar springt continue van de hak op de tak in zijn verhaal. Eerlijk gezegd moet ik de eerste national nog tegen komen die de zaken gestructureerd aanpakt, want de relatie en het hier en nu zijn belangrijker dan consistent en doelgericht werken. Het woord proces komt volgens mij in het Arabisch niet voor, haha. Maar goed, Dr. Abdulhamied weet met zijn anecdotes en voorbeelden uit de praktijk zijn gehoor te boeien en dat levert een interessante dag op. Aangezien de overheid wil dat het aantal nationals in onze organisatie fors groeit hebben is er nog wel wat werk aan de winkel.

Vandaag kwam er een medewerker van Gemeentewerken bij ons aan deur. Toen echtgenote J. opendeed leek hij wat beduusd. Het doel van zijn bezoek was om te vragen of we ons huis in het kader van National Day wilden versieren. Tja, en toen er een expat opendeed wist hij even niet meer of het opportuun was om de vraag te stellen. Wij hebben nu dus, evenals de overburen, een vlag van de VAE aan de gevel hangen. Een flinke lap stof van zo'n zes bij drie meter, hangend vanaf de dakrand. Multicultureel, ik hou er wel van.

Bubbels

Brunchen op vrijdag is zo'n beetje de nationale sport in Dubai. Alle hotels proberen hun brunch in de top-tien te krijgen met de hipste promoties, bijzonderste gerechten en "all you can eat" aanbiedingen. De hele week hoor je op de radio spotjes van hotel hier en restaurant daar en probeert iedereen elkaar te overtreffen om vooral zoveel mogelijk gasten te trekken. De brunch begint zo rond een uur of half een 's middags en loopt tot een uur of drie a vier. Het is meestal in buffet-vorm en komt altijd in een met- of zonder alcohol variant, wat natuurlijk de prijs beinvloed. Eerlijk gezegd zijn wij niet zo van die brunchers, maar we zijn uitgenodigd om de 50-ste verjaardag van David te vieren en dus maken we hiervoor graag een uitzondering.
De verjaardag vindt plaats in Bubbalicious in het Westin Hotel. We arriveren zowaarop tijd en geven de auto af aan de portier. Een taxi was welzo handig geweest,maar ik dacht dat echtgenote J.een taxi had besteld en vice versa, dus kwam er geen. Op de trap die afdaalt naar de begane grond staat een rij voor het restaurant. Gadver, in de rij staan en als dank krijg je ook nog een oranje armbandje omgegespt. Als ik ergens een hekel aan heb...alsof je in een all inclusive hotel in Gambia bent beland. Maar goed, even tot tien tellen en gewoon doorgaan. We zijn hier voor de gezelligheid. Bubbalicious kent drie restaurants die naast elkaar zijn gelegen. Een aziatisch deel, een steakhouse en een visrestaurant. Bubbalicious is verder bekend doordat het tijdens de brunch champagne serveert, doorlopend.

Het brunch concept bestaat meestal uit een buffet met daarnaast een keuze uit a la carte gerechten die in verschillende open keukens ter plekke worden bereid. Na een rondje kletsen en een eerste glaasje bubbels gaan we op zoekl naar het voorgerecht. Letterlijk op zoek, want de keuze is zo uitgebreid dat je alleen al met een rondje snuffelen een minuut of tien in de weer bent. Er staat een rij voor het kreeften-station,die zijn kennelijk populair. Persoonlijk ben ik geen groot kreeftenfan. Zo'n gedoe en met die scharen en poten weet ik nooit raad, geef mij maar gewoon een lekkere eenhapsgarnaal. Smaakt net zo lekker en is minder gehannes. Alhoewel, als ze niet gepeld zijn dan is het ook tobben. Enfin, ik zoek en vind de oesters, dat lijkt me wel een smakelijke combinatie met de sushi die ik al eerder had gespot. De oesters zijn niet verkeerd, maar het zijn duidelijk geen Zeeuwse want beduidend kleiner. Glaasje champagne erbij, proost. De obers schenken je glas steeds weerbij, dus heb je eigenlijk geen idee of het je derde of inmiddels zesde glas is. "Broeva, haro!", zou Obelix zeggen.

Het eten smaakt goed, de keuze is overdadig en het geheel wordt gelardeerd met een live band die verzoeknummers spelen en beschikken over een groot assortiment. Het kaasbuffet alleen is ongeveer acht strekkende meter met veel verschillende soorten en geuren. De steaks van de Jack Daniels BBQ zijn niet versmaden en bij de Aziaat kun je een heus kartonnen meeneemdoosje met spicy noodles bestellen om aan tafel met chopsticks te nuttigen. Het is behoorlijk druk...zeg een paar honderd man tegen honder Euro per persoon als ze voor de champagne hebben gekozen, dat loopt aardig op. Het is een gezellige boel, nog maar een glaasje. Grappig is wel dat de term "Going Dutch" staat voor het feit dat ieder zijn gelag betaalt. Een beetje een krenterig begrip dus. Onze gastheren waren respectievelijk Schots en Australisch bij eerdere gelegenheden en dus zijn we er inmiddels aan gewend geraakt, maar hoezo Dutch? Je eigen lunch betalen is algemeen gebruik in de internationale etiquette van deze omgeving.

De lunch gaat langzaam over in een nazit met een kopje koffie en het restaurant loopt langzaam leeg. Ook wij pakken onze biezen; het was gezellig, smakelijk en weer een bijzondereen ervaring. Als er een ding is dat in Dubai volkomen helder is (zelfs als je een slok op hebt), is het dat je met drank op niet achter het stuur kruipt. Indien gepakt zou je onherroepelijk in de gevangenis belanden, je rijbewijs verliezen en een flinke boete krijgen. Dan maar liever toch weer in de rij staan en nu voor een taxi.

Zaterdagochtend

Het is zaterdagochtend en vandaag heeft echtgenote J. drie groepen training van half acht tot en met half elf. De groepen zitten in principe vol met zeven tot acht honden en hun bezitters, maar het is altijd afwachten wie er al dan niet op komen dagen; het blijft Dubai. De laatste weken lijkt het hier meer op een speeltuin dan een hondenschool met hele families inclusief kinderen en housemaids. De trampoline, schommelbank en zandbak komen erg van pas en zo is er vertier voor de hele familie.

Ik neem even voor zeven uur de benen om onze eigen en pleeghonden even door de desert te jagen zodat ze lekker moe zijn en een deel van de dag voor pampus liggen. Als ik naar buiten stap met rugzak met water en de honden in mijn kielzog valt het op dat het fris aan het worden is en moet ik even terug om een trui op te halen. Ja, zelfs hier kennen we een vorm van seizoenen en als het voor de deur al fris is, dan is het in de desert nog een paar graden koeler. Het is even zoeken, maar dan vind ik toch nog ergens een oude trui die past.

Als ik aankom bij de rotonde die naar het stuk woestijn leidt, geeft de temperatuur meter in de auto veertien graden celsius ann; brrr! Eenmaal in de woestijn is het met dit weer drukker dan ooit; een groepje locals met hun 4-wheel drives heeft kennelijk de nacht in de woestijn doorgebracht en maakt zich op om nog wat benzine te verbranden. Hun tijdelijke kampement is afgezet met een kring van rondgestrooide verpakkingen, flesjes en blikjes die ze niet meer nodig hebben. Met veel motorgeraas gaat een van hen nog een paar takken halen voor op het open vuur. Niet lopend, nee uiteraard met de auto. Het blijft een raar gezicht om iemand in traditionele kandoora (zo'n witte jurk) te zien met daarover een winterjas. Op de een of andere manier past dat niet bij elkaar. Verderop staat een auto geparkeerd; kennelijk liggen de bestuurder en passagiers nog binnen te slapen? Er komt nog een auto met aanhanger aanrijden met daarop een quad-bike.

Ik loop mijn gebruikelijke stuk over de weg en sla dan linksaf de duinen in voor de broodnodige portie cross-country fitness. Het zand dat in mijn schoenen sijpelt is zowaar koud aan mijn voeten. Ik heb in principe een hekel aan zand tussen mijn tenen of in schoenen en slippers, maar hier is er geen ontkomen aan. Het heeft lange tijd gekost voordat ik me eroverheen heb kunnen zetten en nu gewoon doorstap met schoenen vol met zand. Tja, iedereen heeft recht op zijn zwakke plekken... Bella en Safa nemen zoals meestal de benen op zoek naar een sappig konijn en een verse kamelenkeutel. Ondanks herhaald fluiten en roepen is de natuur sterker dan de conditionering, of ben ik gewoon een slechte baas? Enfin, Peppi en pleeghonden Ozzie en Kim blijven in ieder geval wel bij me; 60% van de roedel volgt de baas tenminste.

Op de terugweg en weer op het verharde rechte pad, kom ik de baas van Bo tegen met nog een hond en heur eigenaars Grappig is dat iedereen de naam van elkaars honden altijd kent, maar van de baasjes bijna nooit. We kletsen even over de drukte in de woestijn en vervolgen ieder onze eigen koers.

Als ik bij de auto terugkom, water uitdeel en de radio aanzet om het wachten op de andere twee honden te veraangenamen, zie ik verderop nog een local iets aan een touw boven zijn hoofd rondzwaaien. Dit stelt een prooi voor om zijn valk te lokken. Hij slaakt er aparte kreten bij om de vogel aan te  moedigen. Uiteindelijk komt de valk aanzweven en eenmaal gevangen keert het duo terug naar hun auto. Ik zie vandaag niet de meneer met zijn modelvliegtuigje; misschien slaapt 'ie vandaag uit? Uit de geparkeerde auto zijn inmiddels twee figuren gekropen; een BMO en een jonge vent. BMO is een grapje onder expats en staat voor "Black Moving Object". Politiek incorrect, maar wel grappig en soms toepasselijk.

Na een half uur behaagt het de twee dames Bella en Safa om zich weer bij de groep te voegen. Bo, z'n baasje en het andere trio zijn ondertussen reeds vertrokken, maar niet nadat ze me succes hebben gewenst met de "wacht". Maar goed, het viel mee vandaag en dus keren we eveneens huiswaarts. Zaterdagochtend in Dubai; het is negen uur in de ochtend en de trui kan uit. Gelukkig is de winter hier alleen 's ochtends van toepassing! Nog een prettig weekeinde...

Tot tien tellen.

Klantenzorg is een vak op zich en als klant moet je in dit land, maar ongetwijfeld overal ter wereld, vaak tot tien tellen zoniet meer. Gisteren had ik weer zo'n ervaring met de firma Etisalat, de locale telecom provider. In Januari moesten we als gevolg van onze verhuizing overstappen van Du naar Etisalat. In het service center deed ik een aanvraag voor internet en een vaste telefoonlijn. Vier formulieren en twee loketten verder was het geregeld en een medewerker van de technische dienst kwam daags erna om de aansluiting te bewerkstelligen. Hij constateerde aan de hand van een handvol kabels die ergens achter een paneeltje in de muur te voorschijn kwamen, dat er ook breedband beschikbaar was, maar sloot voorlopig standaard internet aan. Voor breedband moest ik me wederom bij het service center vervoegen om de overstap aan te vragen. De vier mannen die vervolgens kwamen om de boel over te zetten brachten welgeteld een schroevendraaier mee die ze met z'n allen moesten delen, maar op enig moment was de snellere verbinding een feit. Op mijn vraag of  ik verder nog iets moest doen, luidde het antwoord negatief; de andere verbinding werd automatisch afgesloten.

Nu tien maanden later ontdekte ik recent dat we nog altijd in het bezit zijn van twee telefoonlijnen, waarvan we er slechts een gebruiken. Ik laat maandelijks automatisch alle rekeningen afschrijving en had het dus nu pas in de gaten. Mijn telefoontje naar 101, het call center, levert slechts op dat ik inderdaad nog een vaste telefoonlijn heb, maar om die af te sluiten moet ik toch echt weer naar het service center helaas. "Kan ik verder nog iets voor u betekenen?". Acht, negen, tien...nee, dankuwel.

Gisteren dus maakte ik van de feestdag Eid al Adha gebruik om het service center te bezoeken. Gelukkig was het open en gelukkig lekker rustig; welke mafkees gaat er immers op z'n vrije dag lekker naar Etisalat? Na bij de balie een nummertje te hebben getrokken vervoeg ik mij bij loket 23, met volgnummer 5004. Nummer 5003 is aan de beurt, kennelijk is het toch al behoorlijk druk geweest vandaag? Anyway. Formulier opzegging ingevuld en ondertekend. De beambte maakt een kopie van mijn Emirates identiteitskaart en vraagt mij vervolgens daar mijn handtekening op te zetten. Ik vraag maar niet eens waarom, whatever. Als ik uitleg dat volgens mij Etisalat mij erop attent had moeten maken dat ik de lijn moest opzeggen als het niet automatisch gebeurde, verwijst hij mij naar de afdeling klachten.

Terug naar de balie voor een nieuw nummertje. Dat wordt 2015 bij balies drie tot en met vijf. Wederom ben ik snel aan de beurt. Voor ik mijn verhaal opnieuw afsteek komt er een dame in traditionele kleding langs met een kopje Arabische koffie. Nou, graag. Na het verhaal te hebben verteld zoekt de man mijn gegevens op. Volgens Etisalat moet ik zowel de aansluitkosten als het abonnement en de gesprekken betalen. Als ik dat wens te bestrijden, moet ik mijn klacht opschrijven en indienen en hij zal het met de baas overleggen, maar die is er pas weer na Eid. Ik doe opnieuw het verhaal, maar nu op een velletje papier. De beambte maakt een kopie, zet er een stempel op en overhandigt mij de kopie van mijn eigen klacht. Ditmaal hoef ik het niet te ondertekenen, zo valt me op. Ik moet nog wel de verbelde (nederlands?) gesprekskosten a 35 dirham en 62 fils betalen; dat kan bij de kassier.

De kassier zit de krant te lezen en oogt vriendelijk, maar op leeftijd. Ik dacht dat Emirati's met zestig jaar met pensioen gingen, zou de recessie ook hier zijn weerslag vinden? Ik leg uit dat ik 35,62 dirham wens te betalen en overhandig de brief met stempel. Vervolgens overhandig ik een briefje van 50 dirham en 75 fils aan muntjes. Dat lijkt me wel zo gemakkelijk voor de beste man. Maar helaas, ik vrees dat het hem alleen maar verwart en hij probeert tot vier keer toe uit te rekenen hoeveel wisselgeld hij terug moet geven. Mijn briefje van 50 is al in een bureaula verdwenen en in zijn hand houdt hij verschillende briefjes die uit de la zijn gekomen. De muntjes schuift hij geirriteerd terzijde, daar heeft hij of geen bakje voor of hij ziet het als een aalmoes. Vervolgens vraagt hij of ik geen gepast geld heb. Ik antwoord dat hij de kassier is, dus dat ik toch mag verwachten dat hij wisselgeld heeft. Daarop geeft hij dat het zijn eerste dag is in deze functie. Ik weet niet welke collega-personeelsfunctionaris dit heeft besloten, maar 's mans competenties lijken me elders to liggen...

Enfin, na een minuut of tien van rekenen en wisselen zijn we eruit en loop ik met 15 dirham wisselgeld het gebouw weer uit. Op een normale werkdag had dit me waarschijnlijk zeker twee uur gekost, nu gelukkig "slechts" een. Of ik er gerust op ben dat alles nu goed is geregeld? Zeker niet, maar ja dan beginnen we gewoon weer met tellen: een, twee drie... 

Sport op Zaterdag

Via een klasgenoot is Jasper uitgenodigd om op Zaterdag te komen voetballen, dus togen we naar de Hayya healthclub in Meadows. De club heeft een grote gymzaal die door gezelschappen gehuurd kan worden voor zaalvoetbal, basketbal, badminton enzovoorts. Op Zaterdag stelt de club de zaal een uur beschikbaar aan voetbal voor special needs kinderen, gratis en voor niks. Via een informeel netwerk van ouders worden kinderen die mee willen doen benaderd en uitgenodigd. In Dubai zijn helaas weinig activiteiten voor gehandicapte kinderen, dus als de gelegenheid zich voordoet grijpen we die met beide handen aan.

Als we aankomen worden we hartelijk welkom geheten door coach James, die het coachen eveneens op vrijwillige basis doet. Als we de zaal betreden is daar een bont gezelschap te vinden; een aantal mongolen en verder diverse kinderen en jong-volwassenen met ontwikkelingsstoornissen zoals Jasper. Het is ook een mengelmoes van nationaliteiten van westers, uit de regio tot Indiaas. Ook zijn er twee meisjes in de groep. Van Jasper's nieuwe school zijn er Connor, Omar, Jonathan en Mohamed.

Coach James kent zijn pappenheimers en doet eerrst een flinke warming-up met rondjes lopen, kniebuigingen en de lokale variant van "hoofd, schouders, knie en teen". Hij heeft aandacht voor iedereen en spoort allen aan tot meedoen. "If you want to reach your toes Omar, you have to bend over further than this...". Als iemand niet meeholt naar de overkant, dan pakt hij ze bij de hand en praat ze naar de overkant.

Jasper is de meest rechter speler in geel hesje...sorry, foto met Blackberry

Dan is het tijd voor het uitreiken van de gekleurde hesjes om een potje voetbal te spelen en wordt iedereen bij een van de twee teams ingedeeld. Jesper, een niet-gehandicapte Deense jongen van een jaar of twaalf, helpt de coach en zorgt ervoor dat iedereen een paar keer aan de bal komt. Er wordt gespeeld zonder keepers en wanneer er een goal valt is het de beurt aan de ouders langs de kant om luid te applaudiseren, te joelen en fluiten. Coach James weet precies wie er wel en nog niet hebben gescoord en zorgt ervoor dat iedereen een of meer goals kan maken. Uiteindelijk heeft iedereen gewonnen en verlaat na een uurtje inspanning tevreden de baan. Jasper heeft ook twee goals weten te scoren en is moe, maar apentrots op zijn nieuwe sport. Coach James is een kanjer die voor zijn vrijwille inspanningen wat mij betreft een Gouden Kalf mag ontvangen, of een Olympische medaille of zo. Mijn stem heeft 'ie. 

Reparatie

Onlangs reed echtgenote J. iets te spontaan achteruit en ramde het mobiele heiligdom van een Italiaan, die achteraf notabene een collega bleek in mijn nieuwe organisatie. Dat auto's emotie zijn bleek maar weer eens overduidelijk aan zijn reactie en de correspondentie die daarop volgde. Ik hoop dat ze de handleidingen voor piloten ook in hun moers taal uitreiken, want als hij engels leest en begrijpt zoals hij spreekt en schrijft dan wil ik er liever niet bij zijn als hij de bestuurder is van een vliegtuig...
Enfin, er brandden ook al een paar weken verschillende lampjes op het dashboard die aangaven dat het tijd was voor een grote beurt, dus op naar de garage om alles in één keer te laten fixen. Via diverse referenties kom ik terecht bij een garage in Rashidiya, Salim Ali Bin Haider. Het terrein lijkt een beetje op een sloperij anno 1980 met auto's in diverse stadia van ontmanteling. Vlak voor de hal ligt een diepe smeerput, waar je gemakkelijk in zou kunnen struikelen. Binnen staan, in contrast met buiten, een Maserati en een Ranger Rover. Ze zien eruit alsof ze in goede staat verkeren, wat de burger moed geeft. De baas is een imposante Indiase moslim van zeker 180 kilo schoon aan de haak. Als hij in onze auto klimt voor een proefritje, moet eerst de bestuurdersstoel helemaal acheteruit en het stuur in z'n hoogste stand om plaats te maken voor zijn kolossale lichaam. Ik vrees het ergste voor de bestuurdersstoel en doe een schietgebedje dat er niet nog meer gerepareerd hoeft te worden na deze actie. Maar hij lijkt te weten waar hij over praat, laat zien wat er schort aan de auto en geeft een duidelijke en betaalbare offerte, dus wagen we het erop. Rizwan zet me nog even af bij de metro zodat ik ook weer thuis kan komen en belooft te bellen zodra de Ford weer klaar is voor gebruik.

Dat telefoontje komt vijf dagen later als ik wederom uit Al Ain onderweg ben naar huis. Deze keer heb ik in het call center ongeveer vijftig dames gefeliciteerd met hun ingelijste certificaat, dat wordt afgegeven als ze hun opleiding hebben afgerond. Halverwege krijg ik de verkeerde certificaten uitgereikt voor de verkeerde dames en vinden er even twee plechtigheden plaats; een waar ik de uitreiking doe en nog een om de verkeerde lijst om te ruilen voor de goede. Met wat grappen en grollen leg ik de ceremonie even stil om in de correcte volgorde te hervatten. Ook bedenk ik dan dat ik de lijsten met rechts moet uitreiken, want die hand is rein. Shit, foutje, gauw corrigeren. Tja, als linkshandige heb je het in het Midden-Oosten extra zwaar.

Rizwan belt dus op de terugweg en omdat morgen Eid al Adha begint, een belangrijke publieke feestdag,wil hij ook graag op tijd naar huis. Tien minuten voor sluitingstijd kom ik ter plaatse om de Ford weer op te halen. De deuk is nog niet gerepareerd, dus de autro moet volgende week nog een keer terug, maar het heeft weinig zin om hem hier vier dagen te laten staan en de huurauto nog langer aan te houden. Alle andere reparaties en een grote beurt zijn goed uitgevoerd en ik krijg desgevraagd zelfs een beetje korting op de rekening. Wat dat betreft sluit de Arabische cultuur naadloos aan met de Nederlandse; we houden niet van onnodig geld uitgeven en vragen staat vrij...

Op het terrein voor de garage lopen twee flinke geiten rond. "Nieuwe huisdieren?", vraag ik beleefd. Maar nee, de geiten zijn bedoeld voor het offerfeest zaterdag tijdens Eid al Adha. Als ik vraag of hij nog op de Hajj gaat naar Saudi Arabia,legt Rizwan uit de de Hajj-gangers allang vertrokken zijn. Ik heb kennelijk wel weer de klok horen luiden, maar de klepel blijft een mysterie. Anyway, ik wens hem Eid Mubarak en vertrek huiswaarts. Als ik even verderop de grote weg opdraai, valt het op de het lampje "tijd voor servicebeurt" weer brandt. Nou ja, volgende week moet de auto toch weer terug dan zien we wel weer verder. Eid roept mensen op om tolerant en verdraagzaam te zijn en met elkaar te delen. Ik vraag me af of dat te vertalen is in het Italiaans...