Oranjebal 2012

Tja, we lopen nu eenmaal 's zomers twee uur en 's winter drie uur voor op Nederland, dus moeten we ook Koninginnedag eerder vieren. En dat deden we afgelopen donderdagavond 26 April met het jaarlijkse Oranjebal in de Emirates Golf Club. In de dagen voor de avond van het bal wordt er een deel van de golfclub afgezet en omgetoverd in een heus openlucht restaurant, nachtclub en disco. En ieder jaar zijn er als vaste attracties de Hermes Houseband en de haringkar van ome Karel en tante Tini uit Giethoorn die de verse maatjesharing hoogstpersoonlijk uit Nederland invliegen. Of ze de uitjes ook meenemen weet ik niet, maar dat is ook minder van belang. Als extra attractie kwam dit jaar ook Wolter Kroes optreden.

Om acht uur barst het feest eerst nog voorzichtig los en tegen negen uur begint het aardig druk te worden. Eerst vooral bij het buffet, de stand met frikandellen en bitterballen en bij de haringkar, maar gaandeweg verschuift het evenwicht naar de Heineken bar en het podium. De Hermes Houseband weet als altijd de sfeer erin te brengen en de dansvloer loopvol.

Het thema vanavond is "beter 1 biertje in de hand, dan 10 in de lucht". Kennelijk is er vorig jaar nogal wat met bier gegooid later op de avond en dat had hoofdsponsor Heineken kennelijk niet kunnen waarderen. Tijdens een kort openingswoord wijst de voorzitter er dan ook nog even fijntjes op. Hij sluit daarna af met de woorden "realiseert u zich alstublieft dat we te gast zijn in een Islamitisch land en dat genegenheid in het openbaar niet gepast is. Laten we het gezellig houden en nog veel plezier". Nou, dat gaat wel lukken hoor. Wolter Kroes treedt om een uur of tien op. Als hij na de hit Viva Hollandia vraagt wat we nu willen horen, stelt het antwoord hem kennelijk teleur; "ik denk dat jullie al zo lang uit Nederland weg zijn,dat jullie mijn hits niet goed kennen". Maar goed, hij gaat moedig door en zo wordt het toch nog best gezellig. Na Wolter neemt Hermes het weer over.

En zo wordt het ongemerkt best snel laat. Vooral na een drukke week en een paar (iets meer dan twee) biertjes slaat de vermoeidheid op enig moment toe. Nou ja, die vermoeidheid vertaalt zich bij mij in een soort overdrive waarbij ik allerlei, naar mijn mening, interessante gesprekken aanknoop met mij onbekende dames. Noem het een soort sociologisch onderzoek naar de beweegredenen van mensen om zich op de dansvloer te begeven enzo. Gelukkig is echtgenote J. uiteindelijk de wijste(?) en lokt mij onder valse voorwendselen naar de zij-uitgang om per taxi huiswaarts te keren. 't Was weer gezellig; broeva, haro! Volgend jaar weer een bal, naar wij hopen.

Klein hoekje

Het staat al een paar weken in de planning om weer eens lekker met een motorfiets door de woestijn te crossen. Vriend Pete heeft nog een "mate" die ook meewil en die heeft weer een vriend, eveneens geinteresseerd. Als ik eindelijk het telefoonnummer van motorhandel KTM heb gevonden, ongeveer een uur voor vertrek, blijken de fietsen uitverkocht. Niet alleen dit weekend, maar ook de komende weken. Dus besluiten we om dan maar een paar quadbikes te huren. 't Is wel niet het echte werk, maar ja, je moet toch wat. De vriend van de vriend weet nog wel een goed verhuurbedrijf en drie kwartier later komen we aan in Ajman bij dezelfde verhuurder als waar we al verschillende malen geweest zijn. Het is kennelijk een kleine wereld. Een kwartier later hebben we acht quadbikes veroverd en kunnen de remmen los. Tim en vriend Patrick op een 150 cc fietsje en de rest op een volwassen model. Het zijn allemaal automaten; gasgeven, remmen en opletten.
Het terrein is niet begrensd dus je zou desgewenst naar Ras Al Khaimah kunnen rijden, maar bordjes geven aan dat je binnen een straal van 1 kilometer dient te blijven. Eh, hoe lang duurt een kilometer heuvel op en heuvel af? Geen idee, maar gelukkig is er altijd wel een medewerker in de buurt om de boel in de gaten te houden en om bijvoorbeeld vastlopers een handje te helpen. Want in het mulle zand kan dat zomaar gebeuren. Er lopen verschillende sporen die je kunt volgen, maar je kunt ook gewoon cross-country. Uiteindelijk is het een beetje als een sneeuwmobiel of een waterscooter en na drie kwartier heb je het wel een beetje "seen it, surfed it, been there" en zoek je wat meer de grenzen op. Zo heb ik een leuk klein heuveltje ontdekt en oefen zo om met alle bandjes in de lucht te gaan en een sprongetje te maken. Na een keer of vijf, zes, lukt dat redelijk. en dat geeft best een kick. Vriend Pete ziet het ook wel zitten en geeft flink gas.

En dan gaat het mis. Tijdens zijn aanloop bouwt hij teveel snelheid op en gaat dus te hard het heuveltje op. De quad vliegt meer dan een meter door de lucht en onderweg verliest Pete zijn evenwicht en maakt een soort koprol in de lucht en ploft vervolgens in het zand. De quadbike landt vervolgens keurig op de bandjes, daarmee loopt het goed af. Een blik op Pete leert dat het met hem minder gaat. "Aaauw", is zo ongeveer de enig beschikbare tekst. Het doet pijn aan zijn rug. Gelukkig is een van de andere bikers dierenarts en arts en zij neemt de regie in handen. Pete wordt gestabiliseerd en we vragen om een ambulance. De verhuurder komt vervolgens met een geelgeverfde dune-buggy, moet 'ie soms een ambulance voorstellen? Hun plan is om Pete in de buggy te hijsen. "Geen sprake van" zegt de arts, "we moeten een echte ambulance hebben en een beetje snel". Die komt na een minuut of twintig. Het is een 4X4 politie-ambulance die gelukkig gewoon in het zand uit de voeten kan. Met de ambulance gaat het daarna in konvooi naar de Khalifa-ziekenhuis in Ajman. Daar wordt via een foto geconstateerd dat zijn vierde ruggenwervel als een walnoot in tweeen is gebroken; de ene helft zit nog op z'n plek, maar de andere helft is losgebroken en ligt er helemaal naast.

Het ziekenhuis in Ajman is een overheidsziekenhuis. Geloof mij nou, daar wil je niet liggen met een gebroken rug. Via de zorgverzekering proberen we met man en macht om hem over te plaatsen naar Dubai. Het medische personeel wordt daar best een beetje narrig van, "is het hier niet goed genoeg dan?" en de dienstdoende chirurg gaat alvast handenwringend voorschrobben. Hij heeft er wel zin in. Uiteindelijk lukt het om Pete te verplaatsen naar het Neuro Spinal Hospital in Dubai, alleen de naam al klinkt meteen een stuk beter. Met een paar titanium pinnen, schroeven en andere meccano-stukjes wordt de boel weer stevig aan elkaar geschroefd. Het klusje duurt wel een uur of acht. Lang leve de zorgverzekering!

Inmiddels zijn we vier weken verder en Pete is weer op de been. Hij moet nog twee maanden een corset dragen, maar van de operatie is nog slechts een dun litteken over. Pete is gelukkig positief ingesteld en kan er wel om lachen. "Als je nog eens wat weet met je stunts, mate". Het had allemaal veel slechter af kunnen lopen en zo zie je maar weer; een ongeluk zit in een klein hoekje...

Zondagochtend

Het is kwart voor acht in de ochtend en ik doe mijn dagelijkse ochtendgymnastiek; gas geven en remmen richting Abu Dhabi. Een hand aan het stuur en een sigaretje in de andere. Nooit meer dan drie enkele reis. Na een kilometer of dertig passeren we de herdenkingszuil van wijlen Sheikh Zayed. "Salam Aleikum", wens ik hem toe, en hoop op een veilige aankom (da's Vlaams).

Tien kilometer verderop, na de afrit Saih as Sheib neem ik de afrit naar het tankstation voor mijn dagelijkse capuccino. En ja hoor, voor de derde keer in vier weken ligt er naast de afrit een auto op z'n dak. Toegeven, de afrit is kort en maakt een scherpe bocht naar rechts waarvoor je flink snelheid  moet minderen wil je de bocht comfortabel nemen. Maar om nou uit de bocht te vliegen is ook weer zo wat. Waar de weg ophoudt begint een taludje van zand dat naar beneden loopt en kennelijk is dat genoeg om auto's om te doen rollen. Niet van het lachen vrees ik. Het regent hier nooit, mistig is het alleen in de winter en 's ochtends heel vroeg en zoveel zand vliegt er nu ook weer niet rond. Tja, het zijn wel iedere keer van die types met snor uit India of Sri Lanka die ernaast staan te kijken met zo'n blik van; "wat ging hier mis?". En dat is dan weer leuk aan het Midden Oosten; discriminatie mag gewoon. Indiers rijden slecht auto, Egyptenaren kletsen veel maar presteren weinig, Libanezen zijn de bluffers en praatjesmakers van de regio, Duitsers hebben geen humor (maar dat is volgens mij wetenschappelijk bewezen), Aussies zijn laidback en noemen iedereen "mate" en Italianen? Tja, ik zeg Berlusconi en daarmee is alles gezegd.

Weg met het politiek correcte gedoe. Tijdens een interview vragen we gewoon; "werkt je vrouw, hoe ga je dat dan regelen met schoolgaande kinderen, en tegen vrouwelijke sollicitanten; heb je nog een kinderwens?". Hup, gewoon vragen en alle kaarten op tafel. Sorry, we zoeken naar een West-Europese grafisch ontwerper, want we hebben al genoeg Aziaten in het team. Duidelijkheid en voorspelbaarheid zijn kernwaarden in deze maatschappij. En ik trek heus niet altijd aan het langste eind. Als ik sta te wachten bij de douane en er komen een paar Emirati aanlopen, hoe lang of kort de rij ook is, maar zij gaan eerst en ik pas daarna. Ook diverse beroepen zijn voorbehouden aan bepaalde groepen; het gros van de taxichauffeurs zijn Pakistani, hotel en horeca-personeel komt veelal uit de Filippijnen, boekhouders en IT medewerkers uit India en housemaids meestal uit Sri Lanka of Ethiopie.

Gewapend met de koffie ("medium capuccino, extra strong, one sugar") mijmer ik nog even na over het eerdere ongeluk bij de afrit. Nou ja, die pechvogel heeft in ieder geval geen file veroorzaakt met z'n suffe ongeluk. Ik schrik op door aanhoudend geflits in mijn achteruitkijkspiegel door een auto die met hoge snelheid achterop komt."Klote-local", denk ik, en schuif mokkend een baan op. Da's trouwens ook waar; het zijn meestal de Emirati die in het verkeer weinig geduld hebben en menen dat iedereen maar moet ophoepelen. Met hun donkergetinte ramen kun je niet eens opmaken wie er achter het stuur zit. Nog even en ik werd door een vrouw aan de kant geseind...het moet nondeju toch niet veel erger worden.

Stopknop

God, ik wou dat ik een stopknop had. Zoals normale mensen kennelijk bezitten. Maar helaas, bij de configuratie van mijn brein is er destijds gekozen voor de instap-versie en dus is 'ie niet meegeleverd. Van de week was ik in Bangkok om de regionale sales-meeting bij te wonen. Ik was er om een presentatie te geven over de stand van zaken in HR en ook om samen met de regiomanager een slecht-nieuws gesprek te voeren met een medewerker. 's Nachts vloog ik erheen, om aansluitend naar het hotel af te reizen om te douchen en om te kleden en daarna meteen door naar het kantoor. Misschien vier uurtjes geslapen, maar hee, we zijn geen watjes in de luchtvaartindustrie.
De vergadering is goed. De regio loopt van Rusland & Belarus tot en met Sri Lanka, China en Japan, dus veel verschillende nationaliteiten aanwezig en veel verschillende culturen. Naast mijzelf waren er nog een aantal vertegenwoordigers van het hoofdkantoor om hun verhaal te houden, in totaal waren we met een groep van een man (& vrouw) of vijfentwintig. Voor de lunch was er keuze uit noodles, rijst met groene kip-curry en andere Thaise heerlijkheden. Alleen al daarom is het reizen een leuke bijkomstigheid naast het werk.

Ons kantoor is in de Tonson Tower gevestigd, in het centrum van Bangkok. Het hotel zit een minuut of tien lopen verderop. In het midden van de weg, ze rijden hier overigens aan de verkeerde kant, ligt een verhoogde trijnbaan. Daaronder hangt een loopbrug waarmee je of de drukke weg over kunt steken via trappen, of de trein kunt betreden. Aan weerszijden van de weg, langs het trottoir, vindt een levendige handel plaats in winkeltjes bestaande uit een paar kratten die op z'n kop zijn gezet. Of de koopwaar is gewoon uitgestald op de treden van de trap naar een kantoorgebouw. Sokken, kussenhoezen, eetwaren en bloemen is wat ik me zo even herinner. Tuktuks en taxi-brommers wachten langs de kant op klandizie. Het is een graad of vierendertig en vochtig warm. Zweetweer. Na tien minuten lopen in pak met stropdas is de airco in het kantoor buitengewoon aangenaam. Overal word je begroet met de "wai", de thaise hoffelijke manier van begroeten met de handpalmen en vingers tegen elkaar waarbij de vingertoppen naar de neus worden gebracht. Thailand is een schitterend land en Bangkok een wereldstad.

's Avonds gaan we met z'n allen een hapje eten in het naastgelegen hotel bij een informele pizzeria. Na het eten gaat de meerderheid terug naar het hotel, morgen weer een lange dag voor de boeg. Slim. Samen met nog een stuk of vier collega's ga ik nog een biertje drinken in de aangrenzende bar. Er speelt een live-bandje en die spelen hardstikke leuk. Twee zangereseen in de categorie "mogen-er-wezen" en een up to date repertoire dat de pan uit swingt. Zo wordt het nog reuze gezellig ook. En daar gaat het fout. Ik kan nou eenmaal  niet slechts 1 biertje drinken en dan afnokken. Daar is nu precies die stopknop voor nodig. En die heb ik niet. Nooit gehad. Een biertje drinken mondt altijd uit in de bar pas verlaten wanneer het sluitingstijd is. Tja, iemand  moet toch het licht uitdoen? En dat zijn de laatst overgebleven collega en ik. Overigens niet nadat we flink gebakkeleid hebben over de rekening, want zoveel baht hebben we toch niet stukgeslagen? Al zou ik werkelijk niet meer weten wat wel het juiste bedrag is. Maar gelukkig is de eigenaar een redelijke vent en we treffen een minnelijke schikking ergens halverwege zijn en onze perceptie van de werkelijke schade.

De volgende ochtend heb ik om half negen samen met de regio-manager het slecht-nieuws gesprek. Het is ook echt een klotegesprek, al was het maar door dat vervelende kereltje dat de hele tijd achter me met een hamer op mijn kop staat te slaan. Mijn god, het zweet staat op mijn voorhoofd  en alleen al de gedachte aan koffie of eten maakt dat mijn maag een hinkstapsprong maakt. Maar goed; 's avonds een vent, 's ochtends een vent. Oef. De ervaring heeft geleerd dat het uiteindelijk gedurende de dag langzaamaan steeds iets beter gaat. En dat houdt me op de been. Ook mijn lotgenoot oogt wat onfris en dat terwijl hij pas om elf uur het kantoor komt binnenstrompelen. Tja, als je geen stopknop hebt, moet je in ieder geval slimmer leren plannen. Laat ik me dat dan de volgende keer maar voornemen. Terug vlieg ik tot mijn grote teleurstelling ook nog economy, want het toestel is overboekt. Ach, als het moest zou ik zelfs staande kunnen slapen, daar is dit keer geen stopknop voor nodig...