Al Boom diving II

Wie A zegt moet het ijzer heet smeden...of zoiets. Dus heb ik vandaag een duik geboekt aan de oostkust bij Al Boom. In Fujairah en om compleet te zijn het Meridien Al Aqa Beach hotel op meer dan twee uur rijden van hier. Maar 't is lekker warm weer en met de radio aan en de auto op cruise control is het aangenaam voortzoeven. Zand, bergen, verkeersdrempels en dan in de middle of nowhere tapijt- en plantenwinkeltjes; dat zijn een beetje de hoogtepunten onderweg naar Fujairah.

Bij Al Boom aangekomen sprokkel ik mijn uitrusting bij elkaar; BCD (weet je nog?), flippers, masker en schoentjes. Een pak is niet nodig gelet op de temperatuur van het water. Via de branding klimmen we aan boord van de boot die ons naar de duikstek brengt. Dibba rock is de bestemming een rots die ter hoogte van de plaats Dibba uit het water steekt, originele naam. Aan boord zijn naast mijzelf nog 1 andere duiker, Matthias een Duitse jongen van een jaar of veertien en een Britse familie die gaan snorkelen. Als de flessen zijn opgetuigd gaat het gas erop en stuiven we al stuiterend op de golven richting Dibba, een minuut of twintig varen. De Britse mevrouw moet haar vierjarige dochter goed vasthouden anders zou ze als een pluisje overboord waaien. Het meisje laat zich echter niet intimideren en wil eigenlijk lekker aan de wandel, maar moeder vindt dat geen goed idee. Als je het mij vraagt heeft ze spijt.

Anker uit, optuigen en met een ferme stap spring ik overboord. Apparatuur nog even checken en zakken maar! We duiken met z'n drieeen; Matthias, ik en de instructeur. Het eerste wat opvalt is de forse stroming, het gaat hier echt flink tekeer. Verder barst het van de vis, we moeten ons zowat door de scholen heenmaaien, zoveel vis zwemt er hier rond. Hee jongens, ga eens ergens anders rondhangen; we zien zo niks!

Het zich is niet spectaculair, maar met een meter of acht a tien nog altijd stukken beter dan in Nederland. En dan...zien we een haai! Geen monster, het is een verpleegstershaai van, ik schat, iets meer dan een meter. Mevrouw werpt een minzame blik op ons en met een machtige staartslag verdwijnt ze uit beeld. Trekkervissen, papegaaivissen en van de vissen met verticale strepene (testbeeld?), alles zwemt hier rond. Zo ook trompetvissen; lang en dun, een soort paling die stijfsel gegeten heeft. Z'n blik verraad dat 'ie een beetje misselijk is.

We slaan de hoek om en dan zien we, sapperdeflap, vijf schildpadden. Wat zegt u? Ik zeg VIJF schildpadden! Ze zwieren elegant in het rond en laten zich in alle rust observeren terwijl ze zelf ook nieuwsgierig lijken naar die bellen-producerende badgasten. Eentje gaat rustig op de grond liggen, het lijkt wel alsof 'ie een dutje gaat doen. Volgt nog een reuzen-sepia, een ton of wat andere vissoorten en dan is het helaas weer tijd om op te stijgen. Dat was niet slecht voor de eerste keer. Volgende keer nog wat dolfijnen en een manta-rog, dan ben ik helemaal tevreden. Met stikstofbubbels die nog na-bubbelen in mijn bloed lijkt de terugweg veel korter dan de heenweg. Eenmaal thuis maak ik een lekker gebakken visje, zo werkt de voedselketen nu eenmaal...

Al Boom diving

Ik dacht even een duikje te kunnen maken; het leek me wel een leuk tijdverdrijf en tot nu toe hebben we alleen wat gesnorkeld in de omgeving. Dat was overigens niet echt spectaculair; aan deze kant van het arabische schiereiland is de kust onder water een grote zandbak. Door de vele bouw- en baggerwerkzaamheden is het water meestal behoorlijk soepig. Aan de oostkust in Fujairah hebben we Snoopy rock verkent en hier is het zicht veel beter en was er behoorlijk wat vis te zien en een beetje koraal. Geen Rode Zee, maar toch best onderhoudend.

Voor de vakantie had ik de duikton al eens uitgespit; twee surfpakken uit de jaren tachtig, een kapotte duiklamp, maar ook mijn automaat en console en duikcomputer. Aangezien ik al ongeveer tien jaar niet meer heb gedoken moest de automaat wel eerst een beurtje hebben. Je wilt toch niet op twintig meter diepte dat je automaat hapert en ermee ophoud...haha! Dus naar de duikwinkel. Ook maar een nieuwe duikbril aangeschaft en flippers, want die zaten niet in het tonnetje.

Maar toen ik gisteren een duikje wilde boeken bij Al Boom wrd me echter verteld dat ik eerst een "refresher course" moest doen. Hoezo refresher course? Ik ben geen beginner! Maar ja, de dame was onverbiddelijk en dus stond ik vandaag om vijf uur aan de Al Wasl Road om door Robert te worden bijgeschoold. Voordat we aan de slag gingen moest ik eerst wat formulieren invullen. Vervolgens bleek dat ik ook nog een theorie-examen moest afleggen; veertig multiple choice vragen gebaseerd op het PADI systeem. De eerste vraag ging over buoyancy. Wat zegt u...? Honderd jaar geleden heb ik mijn duikopleiding in Nederland gedaan en dus in het Nederlands; hoe dat allemaal in het engels heet, bleek nog een puzzel. Uiteindelijk had ik 35 van de 40 vragen goed, dus mocht ik door voor het praktijkgedeelte in het zwembad.

Vinnen, duikbril, fles, lood en een BCD bij elkaar gezocht. Een BCD is een "Bouancy Control Device", oftewel een soort vest waar je lucht in kunt blazen en zo onder water je hoogte kunt regelen. Ik ken dat als een stabilizing jacket, maar goed weer wat geleerd. Omkleden en optuigen. Mede-cursist Chris heeft ook een paar jaar niet meer gedoken en eerst breekt zijn snorkelclip, vervolgens willen de ritsen van z'n duikschoentjes niet meewerken en tenslotte blijkt dat zijn loodgordel wat wijder moet worden afgesteld. Ik sta al met al al een kwartiertje met fles en lood te wachten, dus heb wel zin in een plonsje.

In opdracht van instructeur Robert moeten we vervolgens oefeningen doen; masker afnemen, weer opzetten en klaren, ademautomaat uitdoen en weer opsnorren en zo meer. Ook moeten we een minuut stil blijven hangen op een bepaalde hoogte en noodprocedures oefenen. Gelukkig is duiken net als fietsen; je verleert het niet en alles voelt heel vertrouwd aan. Na ongeveer een uur krijgen we te horen dat we zijn goedgekeurd om te deuiken in Dubai. Joepie! Een mini-sticker met de datum en de tekst "PADI Scuba Review" wordt in mijn logboek geplakt. Doe maar op mijn lidmaatschapskaart van de Nederlandse Onderwatersport Bond van 1996. Die is ruim verlopen, maar in het Nederlands...en dat begrijpen ze hier dan gelukkig weer niet!

Ramadan

Vandaag is Ramadan begonnen; een periode van vasten, bezinning en naastenliefde. Het is door de maankalender altijd even afwachten wanneer Ramadan officieel aanvangt. De datum kan ruim vantevoren berekend worden, maar locaal gebruik gebiedt dat een commissie van wijze mannen bepaalt of de nieuwe maan echt met het blote oog kan worden waargenomen; pas dan begint het officieel.

Ik heb vandaag al 2 keer gezondigd zonder er erg in te hebben, beide keren in de auto. Eerst at ik gewoontegetrouw mijn boterhammetje op onder het rijden en in tweede instantie stak ik een kauwgummetje in mijn mond. Fout! Mea culpa; het is ieder jaar weer even wennen, maar je mag dus tussen zonsopgang en zonsondergang niet in het openbaar eten, drinken en roken. Ook kauwgum kauwen behoort tot de categorie niet-geoorloofd. Strikt genomen worden moslims ook niet geacht hun speeksel door te slikken gedurende de vastentijd. Met een temperatuur van boven de veertig graden is dat best een uitdaging en in mijn ogen een hele prestatie. Na zonsondergang, vandaag om zeven uur pm, begint het avondmaal " de iftar" en kan er weer gegeten worden en zo ook voor zonsopgang. Het is dus vroeg opstaan en laat naar bed en als tegenprestatie zijn er speciale, kortere, Ramadan werktijden van negen tot drie.

Op het werk is de coffee corner gesloten en is alleen de cafetaria (met gesloten deuren en geblindeerde ramen) open voor eten en drinken voor niet-moslims. Ter plekke kun je je consumptie gebruiken, achter je bureau eten of een kopje koffie is niet toegestaan. Buiten kantoor zijn restaurants veelal gesloten gedurende de dag of wordt voedsel uit het zicht gehouden.

Grappig is dat deze periode van bezinning de beste verkopen van voedsel, auto's en luxe goederen oplevert. Voedsel snap ik nog, want de iftar maaltijd wordt vaak met familie en vrienden genoten en is ruim gesorteerd. Maar auto's enzo? Alle grote merken hebben speciale Ramadan aanbiedingen en de malls zijn gedurende deze maand to een uur of twee 's nachts open, dus tijd genoeg om wat geld te verbranden na een prettige maaltijd op een lege maag... Aan de andere kant, als je het vergelijkt met Kerstmis bij ons is het verschil niet zo groot.

Nog drie uur en dan mag ik weer een glaasje wijn drinken in de tuin...Ramadan Kareem!

Hieperdepiep...hoera!

Eergisteren was Jasper jarig en is nu dertien jaar. Voor de gelegenheid ben ik op het vliegtuig gestapt om hem te verrassen. Ook Tim en Eva wisten niet van mijn komst en bliksembezoek. Je had de gezichten moeten zien toen ik daar ineens voor hun neus stond...onbetaalbaar! Lastig ook om dan met droge ogen: "VERRASSING!" te roepen...

Voor Jasper is de voorbereiding op de dag haast belangrijker dan het moment zelf: "ga we dan spelletjes doen? Spekhappen, waterspelletjes en zo, met prijsjes? Komen Oma en Marcel en die en die? Krijg ik dan een groot kado?" Parapluutjes moeten en zijn en kaarsjes op de taart, servetjes en slingers en ballonnen. Kortom er komt nog heel wat bij kijken. Dat z'n verjaardag dit jaar over twee dagen moet verdeeld, is eigenlijk alleen maar een voordeel. Meer voorpret.

Al maanden wil Jasper graag een nieuwe fiets; in Dubai zijn er geen fatsoenlijke kinderfietsen, dus hebben we het plan opgevat om er in Nederland een te kopen en die vervolgens mee te nemen in het vliegtuig als odd-size bagage. Met een smoesje vertrekken we naar Zierikzee om bij de fietsenwinkel halt te houden. We gaan een fiets kopen! Jasper straalt van oor tot oor en is helemaal blij. Het wordt uiteindelijk een groen met witte Gazelle met terugtraprem, handremmen en ook nog drie versnellingen; een pracht van een fiets. Gelukkig past 'ie ook nog in de auto en kunnen we met z'n allen terug naar Bruinisse zonder veel gedoe.

Dertien turbulente jaren zijn het geweest en ook in de toekomst ligt nog veel onzekerheid; zal hij ooit zelfstandig kunnen wonen, of nog een beetje leren lezen &/of schrijven?  In het vliegtuig terug lees ik in de zaterdag-bijlage van de Telegraaf een artikel over een moeder met de zorgen om haar vijftienjarige gehandicapte zoon en moet ik denken aan het gedicht dat ik nu al zo'n 8 jaar in mijn portemonnaie draag. Ik heb ooit mezelf voorgehouden dat als ik dat gedicht hardop kan voorlezen zonder emotioneel te worden, dat ik dan vrede zal hebben met de situatie...het gedicht gaat zo:

Heavens Special Child

A meeting was held quite far from earth

"It's time again for another birth"

Said the angels of the lord above,

This special child will need much love.

His progress may seem very slow;

Accomplishments he may not show

And he'll require much extra care

From all the folks he meets down there.

He may not laugh or run or play;

His thoughts may seem quite far away.

In many ways he won't adapt,

And he'll be known as handicapped.

So, let's be careful where he's sent

We want his life to be content.

Please Lord, find the parents who

will do this special job for you.

They will not realize right away

the leading role they are asked to play.

But with the child from up above,

comes stronger faith and richer love.

And soon they'll know the privilege given

in caring for this gift from Heaven

Their precious child so meek and mild,

is "Heaven's Special Child".

Thuis probeer ik het nog eens uit, maar helaas; al bij de tweede zin houd ik het niet droog. Nou ja, het was een mooie verjaardag en ik was erbij. Ramadan komt eraan, een maand van bezinning en reflectie. Ik heb er kennelijk al vroeg inspiratie uit geput...

Zomer in Dubai

'T is zomer in Dubai en rete-heet; veertig plus graden overdag en 's avonds koelt het af naar ongeveer achtendertig. Maar 't is de vochtigheid die je de das omdoet en die wisselt zowat dagelijks van vijfitg tot bijna honderd procent. Dat laatste is niet uit te houden en daarom laten veel mensen Dubai links liggen. Tenzij je moet werken natuurlijk. En zo overzomeren veel families in hun land van herkomst terwijl de arme "hubbies" in Dubai blijven om de hitte en bergen werk te trotseren. Zo ook ondergetekende. "Summer-bachelor" heet het fenomeen, klinkt sexy, maar dat valt mee. Het is eigenlijk een beetje saai; er is weinig verkeer op de weg en zelfs in de mall is het komkommertijd. Dus is het belangrijk om tijdens de week je weekend alvast te plannen om alleen zitten te voorkomen. Gedurende de week ben je druk met werk, hondjes uitlaten, een paar boodschapjes doen en lekker veel films kijken. Ik heb in minder dan een week tijd drie films met Angelina Jolie gezien, en verdomd je zou haar bijna gaan waarderen als actrice.

Afgelopen weekend ben ik met een aantal collega's en voormalig collega's naar de Sharjah Golf & Shooting Range getogen voor een middagje wapentuig. Golf en schieten; een interessante combinatie? Nou ja, bij allebei is mikken best belangrijk. Het is een gloednieuwe indoor baan, met

Na een keuze te hebben gemaakt voor een wapen (eh, doe die zilveren maar), volgt een instructie van een kwartier. Daarin leer je hoe het wapen te laden, te spannen en af te schieten. Verder wodt verteld wat je moet doen als er iets verkeerd gaat en dat komt er in het kort op neer dat je te allen tijden het wapen van munitie moet ontdoen en voorzichtig neer te leggen. Niet omdraaien, zwaaien en op anderen richten. Dat klinkt overzichtelijk en simpel.

De munitie is 9mm en echt; geen losse flodders of dummy kogels, al met al best een beetje imponerend! De knal van het schot is oorverdovend en de terugslag is indrukwekkend. Met de geur die vrijkomt van het kruit maakt dat het een levensechte ervaring. Ook ben ik in eerste instantie niet bedacht op de patroonhulzen die je letterlijk om de oren vliegen bij het semi-automatische wapen.

In twee sessies van ongeveer 20 minuten elk vuur ik 50 kogels af op een aantal doelen op verschillende afstand. Je kunt zelf het target, het bekende papieren zwart-witte silhouet, naar je toe halen &/of verder weg positioneren en zo vaak als je wilt een nieuw slachtoffer vragen. Al met al (en de instructeur beaamt dit gelukkig) ben ik niet ontevreden met m'n score; alles slachtoffers zijn op zeker overleden met zoveel kogels in hun lijf. Misschien zijn ze niet allemaal op de gewenste plek geraakt, maar geen enkele kogel heeft het "lijf" gemist. Een adrenaline-opwekkende bezigheid mag ik wel zeggen. Ook de schotgenoten hebben het er allemaal redelijk goed vanaf gebracht. Waar ik de Italiaanse Beretta wisselde voor een degelijke Duitse Sig-Sauer, daar koos Syed voor een geweer in zijn tweede reeks en Jana ging uiteindelijk liever boogschieten.

Ben benieuwd wat we volgende week gaan doen, maar dit is zeker voor herhaling vatbaar...misschien moet ik Tomb Raider maar eens bekijken om de volgende keer wat meer beslagen ten ijs te komen ;o)