Elementen

De afgelopen dagen hebben de elementen zich doen gelden in Dubai. Of moet het zijn "laten gelden in Dubai"? Het waait al een dag of drie stevig wat op zich niet bijzonder is, maar de wind die uit het land komt neemt een hoop zand mee. U weet wel, het beroemde Sahara-zand dat zelfs Nederland bereikt. Kun je nagaan hoeveel er hier rondwervelt. Zelfs met ramen en deuren gesloten ligt er ook binnen overal een zandsluier overheen. Het is zaak om snel je boterham op te eten anders ga je vanzelf knarsetanden. Door de woestijnwind is het ook nog eens drukkend warm en te warm voor de tijd van het jaar. Gisternacht hebben we zelfs de airco aangezet om een beetje aangenaam te kunnen slapen. Ook het uitzicht wordt er niet beter op, de Burj el Arab en Burj Khalifa zijn slechts van zeer dichtbij te ontwaren en de zon gaat schuil achter een prisma van zand.

Ook de Dubai Mall wordt dezer dagen getroffen door een mini-rampje als gevolg van de elementen; in het aquarium onstaat een lek als gevolg waarvan een deel van de verdieping onder water komt te staan. Zie ook het filmpje op you tube...dat helaas niet heel erg duidelijk is. Dat er echter sprake is van een forse lekkage is wel duidelijk.

http://www.youtube.com/watch?v=9nSVfMplwC4

Vandaag zijn we zelf even in de Dubai Mall gaan kijken, maar er was geen spoor meer te bekennen van een eventuele lekkage. Het aquarium en alle omliggend winkels waren gewoon geopend. Nergens borden met "uitverkoop wegens waterschade" te vinden en alles is dus na een paar dagen weer onder controle. De haaien, barracuda's en Napoleon-vissen zwemmen op hun gemak voorbij en lijken het verzetje alweer vergeten.

Om toch een beetje bij de natuur te blijven gaan we een hapje eten in het Rainforest Cafe, een themarestaurant dat is overgewaaid(!) uit Amerika. Apen, olifanten, tijgers, een slang, een giraf en andere exotische dieren staan opgesteld in een heuse nagebouwde jungle. Op gezette tijden neemt de muziek in volume toe, beginnen de dieren te bewegen en wordt er met licht en junglegeluid een spannende scene gespeeld. Oh ja, er loopt ook nog een kerel in een soort kikkerpak rond. "Don't touch my chicken-nuggets!", roept Eva hem toe als 'ie wat te dicht in de buurt komt, en ze legt haar arm beschermend om haar bordje. Je waant je een beetje in een attractie als Droomvlucht in de Efteling, maar dan zonder dat je in een karretje zit. Wat overigens het eten wel een stuk gemakkelijker maakt, schat ik in.

Eenmaal thuis, als iedereen onder de douche is geweest en klaar voor bed, hoor ik opeens een raar geluid in de badkamer bij Eva. Het lijkt wel of er ergens water stroomt, maar het klinkt alsof het van boven komt. Oh nee, toch niet weer een warmwaterboiler die het begeven heeft? Dat is een paar weken geleden in de andere badkamer ook gebeurd, met als gevolg een flinke ravage in huis, druipende doornatte plafondtegels en een waterballet. Weliswaar niet zo groot als in de Dubai mall, maar toch met flinke natte voeten. Ik spring op het badkamermeubel en licht een plafondtegel op om te kunnen zien wat zich erboven afspeelt. Maar ik zie niets zorgwekkends; niets anders dan de gewone airco-eenheden, luchtkanalen en bekabeling. Dat, en een soort afwateringsbuis of rioolbuis die van boven komt. En daar lijkt het stromende geluid uit te komen... Pas dan gaat er een klein lichtje branden. Op de weg terug naar huis had ik het al flink zien bliksemen in de verte en water dat van boven komt, duidt misschien op regenwater?

Als we de gordijnen opendoen zien we dat het stortregent buiten; echt van die keiharde grote druppels die op het wegdek slaan en weer terug omhoog stuiteren. En aan de hoeveelheid te zien regent het al een paar minuten. Is dit nou het ultieme teken van aanpassen aan je omgeving; dat je een fikse regenbui niet meer herkent? Enigszins beschaamd leg ik de plafondtegel weer terug op z'n plek, hier is in ieder geval (nog) niets aan de hand. Toch maar even een rondje doen, want de huizen hier zijn gebouwd en bestand tegen zon en niet zozeer regen. Boven is alles okee, maar beneden drupt het water op drie verschillende plekken door het plafond in de keuken en ook staat de schuur half blank. Nou ja, een beetje water is weer goed om het zand weg te spoelen en morgen, morgen schijnt hopelijk weer gewoon de zon.

Zo kan het ook...

Vorige week werd ik gebeld; "Mister Peter, met Axa. Uw autoverzekering loopt volgende maand af. Hebt u even tijd om langs te komen om 'em te verlengen?". Oh ja, 't is weer zover...al weer een jaar voorbij. Maar als de polis afloopt, dan is ook de kentekenregistratie verlopen en moet die eveneens verlengd worden. Dat wordt weer een rondje papierwinkel.

Dus toog ik vanochtend eerst naar de autodealer, want zonder nieuwe verzekering geen kenteken. Axa zit bij de Jaguar dealer in huis en na een minuut of tien sta ik weer buiten met een nieuwe, vers geprinte polis. Op weg naar buiten schud ik nog even de hand van Eli, mijn bevriende Libanese autoverkoper. Hij heeft nog een paar mooir inruilers staan...voor weinig.

Nu kunnen we naar de RTA, de Road and Transport Authority, even verderop. Via een soort drive-in loket meld ik me aan voor de APK-test, want die is verplicht voor iedere auto die ouder is dan twee jaar. Vervolgens laat ik de auto met draaiende motor achter bij een van de zeven of acht garage-achtige inritten en met m'n volgnummertje neem ik plaats in de wachtkamer. Oh ja, nog snel even pinnen, want als je in Dubai met de overheid zaken doet, moet je met baar geld betalen. Volgnummer 88 wordt na een minuut of tien opgepiept en tegen betaling van tien euro is de auto weer voor een jaar APK-goedgekeurd en ontvang ik de sleutel retour. Tegenover het keuringsstation zitten een paar garages, dus mocht je op een onderdeel worden afgekeurd, dan kun je ter plekke nieuw banden &/of andere onderdelen laten monteren en meteen op naar de herkeuring.

Maar dat is niet nodig en met de goedkeuringsbrief en een nieuw nummertje gaan we voort; naar het volgende loket. Hier moet je je nieuwe kenteken kaartje aanvragen tegen betaling van een fee van een euro of 75. Er staan zeven verschillende kostenposten op de rekening, maar ik heb flauw geen idee waar die voor staan, want helaas is alles alleen in het arabisch. Ook mag ik hier nog even alle openstaande bekeuringen betalen; heeft u nog een driehonderd euro? Eh, weer even pinnen dan maar...

Ik wist dat ik een bekeuring had opgelopen toen mijn saldo van de Salik tolpoorten op was; bij de overgang naar mijn huidige werkgever was ik vergeten mijn mobiele nummer te wijzigen op de website. Als gevolg daarvan ontving ik de SMS'jes van de RTA niet. Pas toen ik daar eenmaal achterkwam had ik al honderd euro boete gekregen van de RTA; tien euro per passage. Bedankt RTA!  Maar ja, uiteindelijk eigen schuld. Ook de print met boetes, hoewel overzichtelijk, is in het arabisch. Desgevraagd legt de dame achter de balie geduldig uit wat ik fout heb gedaan. De twee andere bekeuringen zijn voor te hard rijden op de Sheikh Zayed Road (123 kilometer per uur waar je 100 mag) en wegens het betreden van de "yellow box"...wat dat ook moge zijn? Verder kan ze het ook niet verklaren of vertalen. Maar ja, discussieren heeft sowieso niet zo veel zin en dus heeft uiteindelijk alleen betalen het gewenste resultaat. Want zonder betalen krijg ik geen nieuw pasje en daar kwamen we tenslotte voor. Een loket verder krijg ik dan mijn nieuwe kenteken-pasje en een verse sticker voor op de auto. Anderhalf uur later en missie geslaagd; verzekering vernieuwd, APK gekeurd, boetes betaald en de registratie verlengd! Alles contant, dus geen betalingsvertaging en eventueel incasso gedoe. En ik kan weer voor een jaar de Dubaise wegen onveilig maken...

Al met al een buitengewoon efficient systeem en als Mister Peter nou dit jaar een beetje oplet met zijn rechtervoet en de SMS'jes in de gaten houdt, kan het volgend jaar misschien even efficient maar nog iets goedkoper. Want Arabieren en Hollanders hebben minsten een ding gemeen; we houden ons geld liever in de zak dan dat we het uitgeven...

De achterkant van Dubai

Met onze tegenwoordige roedel en nu het weertechnisch nog kan moet er natuurlijk flink buiten gewandeld worden. Voorheen deden we dat rondom het meer van Springs 14, een rondje van zo'n tweeenhalve kilometer. Nu na de verhuizing naar Meadows wonen we ook wel aan een meertje, maar dat is een rondje van zo'n vierhonderd meter, dus dat schiet niet zo op. Tenzij je dat rondje vijf keer wilt lopen, maar als ik daaraan denk begin ik al te gapen. De honden trouwens ook. Dus moesten we op zoek naar een andere wandelplek en die hebben we gevonden. Eigenlijk vlak naast de deur aan het einde van onze wijk. Grenzend aan de achtertuinen van de laatste rij huizen is een strook park aangelegd. Er is een bestraat wandelpad en links en rechts staan palmbomen, grassen en andere bomen en struiken, maar er wandelt nooit iemand. Dat komt doordat de toegang aan de ene kant van het park voor wandelaars op een onlogische plek is en aan de andere kant van het park is een provisorisch hek geplaatst om planten en struiken, die tijdelijk in opslag staan te wachten op een nieuwe bestemming, te beschermen tegen diefstal en dus komt er zo ook nooit iemand binnen.

Aan de lange zijde van het park staat een rij bomen en als je je daar tussendoor wurmt waan je je echt aan de achterkant van Dubai; een strook niemandsland, woestijn eigenlijk nog, waar stroom en andere nutsvoorzieningen van a naar b gaan. De strook is naar schatting vijfhonderd meter breed en eindigt uiteindelijk bij een volgende woonwijk, Jumeirah Village, die vlak langs de Al Khail Road in aanbouw is. Bijna niemand maalt hier om een beetje verkeerslawaai langs de deur. Gelukkig maar, want de nieuwe wijk, als 'ie ooit klaar komt, ligt echt vlak naast de weg. Interessant is dat de infrastructuur met stoepranden en putten al klaar is, maar verder alleen de fundering van de huizen.

Al met al een prima plek voor de honden om volop te rennen en hun energie te verbranden. Inmiddels neemt via J's hondenactiviteiten de plek in bekendheid toe en komen er dagelijks plukjes mensen en honden op af. Peppi heeft al lang door dat hij Safa niet kan bijbenen en richt zich meestal op de andere opdondertjes in het gezelschap om te domineren terwijl Safa als een soort fitnessinstructrice voor de troepen uit rent en zo bezorgt ze de andere honden een forse dosis beweging. Dat ze als echte woestijnhond bijbehorende vaardigheden heeft, bleek onlangs; als ze het warm heeft na een flink stuk rennen zoekt ze daarna de schaduwkant van een duin op, graaft een gat en creeert zo een koele plek om te liggen. Slim beest! Ik hoop dat dat straks in de zomer een techniek is die nog steeds werkt, het zal wellicht wat dieper graven worden...

  

Nieuw fase

Tja, het leven is een aaneenschakeling van nieuwe gebeurtenissen, ervaringen en fases. Een nieuwe baan, een ander huis, een kind dat ineens schoenmaat 40 heeft en bijna sneller kan zwemmen dan jijzelf, een kabinet dat valt...pik uw voorkeur er maar uit. Mijn hoogtepunt van de week was dat Eva als nieuwe "student" is begonnen bij de nursery om de hoek. Ze ging al 2 ochtenden per week naar een playgroup om wat met leeftijdgenoten samen te spelen, te knutselen en liedjes te zingen, maar groeide daar zo langzamerhand uit. Volgend jaar mag ze naar KG1, ofwel kindergarden op de echte grote school, maar tot die tijd dus naar de nursery.

Het gebouw staat er nog maar een paar maanden, naast de towncentre waar we dagelijks boodschappen doen bij Spinney's, de recent geopende bookworm en andere winkels en schuin tegenover de moskee. Bij binnenkomst moet er electronisch worden ingeklokt met haar heuse student badge en gaat de tas in het eigen vakje. In het lokaal staat een groepje tafeltjes aan elkaar geschoven en zijn er speelhoeken ingericht. De eerste week begon Eva een aantal dagen achter elkaar om even te wennen, dat ging zoals verwacht vrij gemakkelijk. Tussen de middag wordt er een warme maaltijd geserveerd en ja, ook dat is soms effe wennen...op woensdag was het lasagne. Bij het ophalen riep Eva echtgenote J. reeds op afstand toe; "I don't like the food!". Gelukkig vond ze de Biryani op donderdag wel weer lekker. En de gewonnen medaille van de sportsday was helemaal fantastisch; nu is ze echt een big girl net als haar grote broers!

Barclays Dubai Tennis Championships

Van 12 tot en met 27 Februari 2010 vindt dit internationale tenniskampioenschap plaats in het Dubai Tennis Stadium nabij de Aviation Club. Via een bevriende relatie krijg ik een tweetal kaarten aangeboden. Deze relatie is een deftige Indiaase dame en eigenaar van uitzendbureau AMS. Dat uitzendbureaus ook in Dubai een goede business zijn blijkt uit het feit dat ze recent is verhuisd naar Emirates Hills, een van de duurste villawijken alhier. Aangezien we nog nooit een tenniswedstrijd hebben bijgewoond, leek het wel een leuke ervaring. Dus togen we op een doordeweekse woensdagavond naar het stadium. Vantevoren heb ik het speelschema van die dag uitgeprint en een broodnodige routebeschrijving. Vandaag is de derde ronde van het damestennis.

Bij de afslag van de Al Khail road gaat het al verkeerd in de zin van dat ik de verkeerde neem en omdat het stadium niet in de routeplanner staat draaien we tijdens de avondspits, grrretverdrrrie!, een paar rondjes rondom vliegveld en omgeving. Uiteindelijk vinden we de gratis parkeerplaats en ploffen in de shuttlebus. Het stadium en omgeving bruisen van activiteit en gelukkig is er een foodcourt, want we hebben nog niet gegeten. En op een lege maag is het onrustig kijken. Hongerig werken we een fried noodles met chicken en een curry of the day naar binnen; nog snel even plassen en dan op zoek naar onze plaatsen bij ingang G, Prime A.

De eerste wedstrijd van die avond tussen Anastasia Pavlyuchenkova (RUS) en Daniela Hantuchova (SVK), ja spreek het maar eens uit, is al begonnen en we moeten even wachten tot het einde van de tweede game totdat we naar onze plaatsen kunnen. We zitten echt eerste rang met een geweldig zicht op het spel. Ik heb eerlijk gezegd nog nooit van de beide dames gehoord, maar ze staan op respectievelijk plaats 38 en 27 van de wereldranglijst voor dames. Wat kan het bommen; de sfeer is top en wie had ooit kunnen denken dat het leuk is om naar een tenniswedstrijd te kijken?

Voor ons zit een gezelschap Russen die natuurlijk fan zijn van hun landgenote. In het tijdsbestek van de eerste set weten ze gezamenlijk een doos kersenbonbons, een forse bak patat, een stokbrood en een bakje olijven soldaat te maken. Koffie van Costa volgt (wordt bezorgd) en dan weer een rondje chocolaatjes. Wat er verder nog in de meegebrachte koelbox zit blijft voor hun een weet en voor ons een vraag. Tussen de bedrijven door scoor ik ook nog snel een kopje koffie om de maaltijd te verwerken. Rondom het stadium zijn allemaal restaurantjes, Costa Coffee, cafe's, winkeltjes en een shisha-gelegenheid. Zitten er nu meer mensen buiten het stadium dan erin of lijkt het maar zo? Uiteindelijk wint Pavlyunchenkova de match in 2 sets ondanks aanmoedigingen aan het adres van die andere.

We lopen een rondje en scoren een biertje, het evenement is "licensed" en schuiven aan voor de volgende partij tussen Jelena Jankovic (SRB) en Vera Zvonareva (RUS), plek 8 en 14. Er volgt een wedstrijd van duidelijk een ander kaliber met opslagen (services?) tot aan 170 kilometer per uur! Met alle vraatzucht voor ons nog vers in het geheugen zijn we natuurlijk voor Jelena, maar helaas; ondanks bemoedigend applaus delft Jankovic eveneens in 2 sets helaas het onderspit. En daarmee eindigt dag drie van het toernooi, morgen volgen de kwartfinales enzovoort. Op Zaterdag begint het toernooi voor mannen.

Vandaag kregen we via de school van Jasper ook kaarten aangeboden voor aanstaande Maandag, de eerste ronde voor mannen. Misschien kunnen we Federer nog wel live zien; zijn we ineens van tennis-nitwits gepromoveerd tot ervaren toernooi bezoekers. Moeten we wel het stadium nog een keer terug kunnen vinden, maar een ezel stoot zich in het algemeen...haha!

Off road

Als je stukjes over de woestijn zo langzamerhand een beetje zat bent, dan raad ik aan om deze over te slaan. Zie maar. Maar na een avondje grootspraak vorige weekend (die keer dat ik zo'n hoofdpijn had), hebben we vandaag afgesproken om de woestijn in te gaan en wel ditmaal per crossmotor...ja CROSSMOTOR. Ik heb afgesproken samen met PW en JK, een Australisch / Nederlands evenement. Het is een jaar of twintig (!) geleden dat ik voor het laatst motor heb gereden. Ik heb toen mijn rijbewijs gehaald en ook een jaar of twee een eigen motor bezeten. Die motor, een onooglijke blauwe Suzuki met 250 cc inhoud, was gelet op het beschikbare budget toen het enig haalbare. Doordat `íe destijds twee jaar lang min of meer ongebruikt in de garage heeft gestaan, kun je wel stellen dat het een van mijn mindere investeringen was. Een van de vele, helaas. PW heeft ongeveer even lang geleden voor het laatst op de motor gezeten. JK is zonder meer de meest ervaren rijder van het stel en heeft al eerder in Dubai de woestijn verkent op twee wielen.

Via de Emirates Road rijden we richting Oman-Hatta langs de Dragon Market. Bij de tweede rotonde linksaf en na een beetje zoeken vinden we verhuurlocatie. De drie KTM`s staan al klaar, indrukwekkende crossmachines met 450 cc inhoud. PW en ik werpen elkaar een blik van verstandhouding toe; oh, oh, dit is menens! JK gaat meteen aan de slag met de uitrusting; broek uitzoeken, laarzen, helm, handschoenen en een soort plastic harnas ter bescherming tegen valpartijen...valpartijen?? Op de rug een zogeheten "camelback", hoe toepasselijk; een rugzak met twee liter water en een extra large rietje richting mond.

Na een half uurtje zijn we startklaar en klimmen op ons gemotoriseerde ros; het is alsof je een paard bestijgt. Ik kan nog net met de punten van mijn laarzen bij de grond. Even een proefrondje schakelen en daar gaan we. De instructeur heeft gemaand vooral van de voorrem af te blijven en zoveel mogelijk op de motor te remmen om glijders te voorkomen. Als dat maar goed gaat. Hij rijdt voor ons uit naar het einde van de weg en wenst ons veel plezier. Met een rustig gangetje over de weg ging nog wel, maar in het mulle zand is een heel ander verhaal! Mijn hemel; voor- en achterwiel hebben een geheel eigen mening over de te volgen koers en met dat gehobbel en gedein is schakelen ook niet echt een makkie. Na een meter of achthonderd stop ik even om adem te halen en merk dat JK en PW niet in zicht zijn...okee, dat begint lekker. Ik draai om en vind ze een stukje terug; PW was uitgegleden en moest zichzelf en de motor ophijsen en weer opstijgen. Man (op z'n engels); dit wordt een lange middag...

Uiteindelijk begint het gevoel voor de motor zich een beetje te ontwikkelen en maken we hier en daar een uitstapje van het veelbereden zandpad naar een duintje links en rechts. Aanvankelijk nog erg voorzichtig, maar gaandeweg met meer souplesse en schwung. Ook ik glij nog een keer elegant naast de motor en JK probeert op enig moment langs de kortste weg via het stuur af te stappen. Conclusie; gaat niet, auw!

De tocht voert richting Sharjah en Ajman en na een kilometer of 10-15 steken we een asfaltweg over. Hierna verandert het landschap aanzienlijk; meer en hogere duinen waardoor je niet ziet wat erachter zit en dus niet weet of je fluks moet doorrijden of juist heel voorzichtig de top moet aansnijden. Aan de andere kant kan het immers zomaar een meter of 10 stijl naar beneden gaan. We besluiten ook weer heel terug te willen komen en doen het rustig aan. Het is zwaar bewolkt en al valt er tot nu toe slechts af en toe een spetter regen, het ziet er echter behoorlijk dreigend uit en we besluiten om op ons gemakje de terugweg aan te vangen. Het moet gezegd; het gaat steeds beter en vooral; het is geweldig leuk om te doen. Ik ben bijna geneigd te zeggen dat het leuker is dan met de auto door de woestijn te karren. Als je eemaal de pk's goed kunt doseren en in de juiste versnelling de heuvels benadert, is alles mogelijk. De grootste beperking is de chauffeur; zodra je twijfelt gaat het meestal fout.

We stoppen nog een keer om wat actiefoto's te maken en rossen steeds nonchalanter de duinen over. Zelfs een steile klim van een meter of twaalf recht omhoog kan ons niet meer imponeren; 't gas erop en gaan. Het lastigste stukje is nog om de KTM shop terug te vinden nadat we weg weer zijn opgereden. De instructeur had wel een gele moskee aangegeven als "landmark", maar ja daar staan er meerdere van...maar na een minuut of tien arriveren we veilig en heel op de vertrekplek. Al met al een ongelofelijke ervaring en een adrenaline overdosis. Ik hoop dat ik daar morgen ook nog wat van kan aanspreken, want ik voel de spierpijn nu al opkomen. Gelukkig morgen, zondag, weer lekker werken en (relatief) rustig achter mijn bureautje zitten...

Pet Show

Zaterdag zijn we naar de Dubai Pet Show geweest. Sinds we inmiddels de trotse bezitters zijn van twee honden, was het bezoeken van dit evenement natuurlijk een must. In Festival City was naast de mall een parkeerplaats omgetoverd in de pet show gesponsord door Pedigree, van dat dierenvoedsel. Aan eten moest ik zelf nou niet meteen denken, na de BBQ de avond ervoor bij A en J. Nadat de fles Limoncello op was, had J nog een glaasje echte nederlandse calvados geschonken en dat na eerdere biertjes en het geheel overgoten met een door mijzelf gebouwde shisha op basis van kersentabak. Oef!

Het was er druk, erg druk. Nooit geweten dat zoveel volk in honden geinteresseerd zou zijn. Het was trouwens een pet show, maar ik heb alleen honden gezien. Grote en kleine honden van herkenbare en minder herkenbare afkomst. Knuffelhondjes met een smokingjasje aan (zogenaamde "teacup yorkshire terriers") en een paar beerachtige reuzenmonsters met een muilkorf en zo'n beetje alles daartussenin. Ook zag ik een witte labrador met dalmatier stippen; vreemd gezicht.

Er waren twee arena's waar hondenvaardigheidsdemonstraties van onder andere politiehonden plaatsvonden. Daarnaast stands met dierenbenodigdheden, specifieke hondenrassen en een kinderattractie-hoek met springkussen en treintje. Diverse hulporganisaties zoals K9 hadden vrijwilligers opetrommeld om rond te lopen met een hond met een dekje om met de tekst "looking for a new home". De mooiste stand was natuurlijk van de Saluki's; een oosterse tent met kussens, tapijten en een heuse valk.

Ook televisiezender Dubai One was er en al snel hadden ze Eva met haar blonde koppie en roze zonnebril in beeld en werd ze samen met Tim, Jasper en Patrick geinterviewd over hun favoriete dier en hondenras. Zoals het vaak gaat was er al snel behoefte aan eten en drinken en gingen we op zoek naar de food corner. Daar was het op z'n Dubai's geregeld; een standje om consumptiebonnen te halen, een standje met drankjes en een standje met eten. Met daarvoor een enorme lange rij. Daar gaan we dus niet in staan! Dus toog ik naar de nabijgelegen mall om verse broodje gegrillde kip en beef aan te schaffen. Al met al een leuk evenement in de buitenlucht waarbij gaandeweg het wat brakke gevoel toch weer plaatsmaakte in zin in een glaasje wijn. En met de vijf in de klok -het is altijd wel ergens ter wereld vijf uur- hebben we thuis, na nog een flinke wandeling met onze eigen viervoeters, de dorst gelest met een lekker fris glaasje vino verde. Je zou er bijna weer trek van krijgen...