Etentje thuis

Het aangenamer worden van het weer, je kunt inmiddels weer lekker buiten zitten en leven, was een goede aanleiding om de HP collega's eens uit te nodigen voor een samenkomst met eten ten huize van de familie SpaansenvanKesteren. Om het geheel een Nederlands tintje te geven werden alle genodigden gevraagd om een gerecht mee te nemen; "going dutch" genaamd. Wij zouden zorgen voor erwtensoep (dutch pea soup) en eigengemaakte bitterballen (dutch veal meat balls). Natuurlijk zorgen we ook voor borrelhapje en drankje.

Het was aan de collega's om hun fantasie te gebruiken... Het idee van zelf iets meenemen hield de gemoederen de dagen ervoor behoorlijk bezig; moest het vegetarisch, spicy, exotisch &/of veel zijn? Er werd enthousiast gespeculeerd en links en rechts werden suggesties aangedragen.

De eersten die arriveren zijn Yuri en Adelya uit Oezbekistan met hun 2 dochrers Maria en Christina. Ze hebben cup-cakes meegebracht en vinden meteen aansluiting bij Jasper en Tim en vermaken zich met de mand met muziekinstrumenten uit alle windstreken. Snel daarop volgen de anderen; Radu en Andrea uit Roemenïe, Syed en Saba, Philip en zijn vrouw en tenslotte Amanda. De laatsten zijn uit India. Amanda is overigens bijna dertig jaar en nog ongetrouwd en dat begint zo langzamerhand wel een beetje een probleem te worden. In India moet je toch echt wel tussen je 20 en 25-ste onder de pannen geraken, anders wordt het risico op oude-vrijerschap steeds groter. Ondanks diverse pogingen door de familie heeft Amanda de ware Jacob nog niet gevonden... Tijdens het vrijgezellenbestaan worden vrouwen geacht bij hun ouders te blijven wonen, totdat ze trouwen. Zelfstandig wonen is not done voor singles.

De meegebrachte gerechten zijn goed gelukt en vormen een gevarieerd geheel; gegrilde chicken lollipops, arabisch brood met kruidenkaas en zalm, noedels met garnalen en natuurlijk de erwtensoep en bitterballen! Voor de gelegenheid is de erwtensoep geheel "halal" bereid, dus met rundvlees en runder-rookworst à 5 euro per stuk van de Spinney's. Het recept voor de bitterballen komt uit een boekje met Dutch recipes dat we voor vertrek gekregen hebben van de overburen in Koewacht. Als je eenmaal deze bitterballen uit eigen keuken hebt geproeft wil je geen Mora meer! Echt geweldig en dat vonden gelukkig de gasten ook...de 73 ballen zijn in een mum van tijd verdampt.

Jasper nodigt uiteraard iedereen uit zijn kamer te bekijken en dat laten de meesten zich niet nog een keer zeggen; het hele huis wordt in bezit genomen en besnuffeld. Ter verkoeling nemen Jasper, Tim en Eva na het eten nog een duik en ze proberen Radu en Syed in het zwembad te duwen, wat helaas nét niet lukt.

In Dubai hebben veel mensen (wij niet, maar anderen wel) een druk sociaal leven en rond een uur of 10 verdwijnen de gasten weer; een aantal heeft nog een ander feestje of een verjaardag en de anderen gaan nog even een potje bowlen in de Mall of the Emirates.

Het was al met al een gezellige boel; ik ben benieuw wat men nou écht van het concept van zelfmeegebrachte schotels vond...

UAE jaarboek

Voor wie geinteresseerd is in de geschiedenis van de Verenigde Arabische Emiraten en wat er het afgelopen jaar zoal gebeurd is geeft het "UAE Yearbook" een buitengewoon uitgebreide impressie. Misschien teveel om helemaal te lezen, maar de moeite van het bladeren waard; er staan een heleboel hele mooie foto's in...

http://viewer.zmags.co.uk/showmag.php?mid=stfrs&preview=1&_x=1#/page0/

Bowlen

Vorige week zijn we met het HR team, bij wijze van team-uitje, wezen bowlen in de Mall of the Emirates. Erg leuk, maar jammer van die scores!

Op de foto van links naar rechts; Amrita (recruiter), Amanda (HR consultant), Radu (Rewards Specialist en Mari (Govenment Relationship Officer). Syed nam de foto's en Philip stond nog in de file, maar kwam later. Suha verliet HP in September.

Na het bowlen hebben we lekker en gezellig gegeten bij Chili's.

To have or not to have...(geleende quote)

Met een Nederlands paspoort bof je maar...zonder dat je het dagelijks in de gaten hebt. Wil je met vakantie of moet je op reis, je stapt zo op het vliegtuig en reist de halve wereld over. Ja goed, vloeistoffen moet je tegenwoordig in miniverpakking in een plastic zakje meetorsen en in de Verenigde Staten moet je net als iedereen je schoenen door de scanner laten rollen. Belachelijk, denk je dan en je loopt door.

Kom je bijvoorbeeld uit Jordanië, dan ligt 't heel anders. Voor elk buitenlands gepland bezoek moet je vóóraf een visum aanvragen. Soms duurt dat een week, soms een maand. Soms kan het in Dubai, maar vaker moet je naar de betreffende ambassade in Abu Dhabi rijden en ben je een ochtend kwijt. Als het tegenzit moet je je paspoort opsturen naar het land van herkomst en kun je een paar weken geen kant op. En dan kan het betreffende visum ook nog zonder opgaaf van redenen worden afgewezen... Kortom, een Nederlands paspoort is een groot voordeel.

Neem nou Suha A. Tot voor kort werkzaam in mijn team in Dubai als HR administrator. Suha komt uit Jordanië en woont al een aantal jaren in Dubai. Vorig jaar is ze bij HP in dienst gekomen. Een paar maanden na aanvang van haar dienstverband bleek Suha zwanger, wel snel maar 't kan gebeuren. In het Midden Oosten heb je 2 maanden zwangerschapsverlof, wil je meer dan is dat onbetaald verlof. Toen Suha in Februari met verlof ging, reisde ze naar de Verenigde Staten, alleen. Haar man en familie bleven thuis. Het doel van de reis was om in de VS te bevallen zodat Suha's kind de Amerikaanse nationaliteit kreeg en dus in de toekomst verstoken kan blijven van het visum-gemodder. Suha beviel er van een dochter en verbleef 2 maanden, alleen met haar dochter Zeina, in de VS. En dat allemaal voor een paspoort! Zoiets zou niet in mij opkomen. Maar ja, ik heb dan ook de Nederlandse nationaliteit met alle bijkomende voordelen en sta geen moment stil bij mijn rechten als wereldburger.

Als Nederlander mopperen we vaak over "al die gelukszoekers", die maar 1 doel voor ogen schijnen te hebben; een verblijfsvergunning met of zonder een bijbehorende echtgeno(o)t(e). Maar in veel gevallen, denk ik nu, zijn veel mensen gewoon op zoek naar een menswaardig bestaan met recht op leven, werken en een beetje geluk.

Suha heeft in September haar baan opgezegd, om zich met haar Amerikaanse dochter weer bij haar familie in Jordanië te voegen. Sindsdien hebben zich verschillende banken bij ons gemeld. Banken waar Suha geld heeft geleend of een credit card had aangevraagd en gekregen. In totaal is haar schuld naar schatting $100,000 een bedrag ter grootte van 4 keer haar jaarsalaris. Als ze zich ooit nog in Dubai meldt zal ze meteen bij de douane worden opgepakt en aan de politie worden overgeleverd. Waar heeft ze het geld voor gebruikt? De reis naar de VS, het verblijf en de bevalling aldaar zullen ongetwijfeld een lieve duit hebben gekost. En met $100,000 kun je in Jordanië ongetwijfeld een goed bestaan opbouwen. Ik keur Suha's acties absoluut niet goed, maar door ons verblijf alhier, kan ik me wel enigzins verplaatsen in haar mogelijke drijfveren.

Al met al ben ik blij en trots Nederlander te zijn. Rita Verdonk begrijpt er echter helemaal niéts van en zou eens een tijdje in een buitenland moeten gaan wonen; kan ze ook eens rustig nadenken over de zin en vooral de onzin van wat ze beweert...

Het BBQ seizoen is weer geopend...

Waar in Nederland steeds meer mensen op televisie een jas aan lijken te hebben, daar wordt het hier in Dubai steeds aangenamer vertoeven tegen het einde van de zomer. 's Ochtends vroeg is het "nog maar" zo'n 27 graden en gedurende de dag loopt het kwik nog wel op tot ongeveer 38 graden, maar het is niet meer zo heel drukkend en dus kunnen we er gelukkig weer op uit.

Deze vrijdag zijn we uitgenodigd door Cora, de moeder van Rick, een vriendje van Tim op school. De vader van Rick werkt bij baggerbedrijf Van Oord en met een klubje collega's en nederlanders spreken ze 1 a 2 keer per maand af. Dit keer staat er een BBQ op het programma op het strand tussen de Palm Jumeirah en de Madinat en je rijd hier gewoon met de auto het strand op, zoekt een leuk plekje en ploft neer. We zijn met zo'n 12 volwassenen en 14 kinderen en volgens oud-hollands gebruik nemen we allemaal wat mee. "Going dutch" is niet voor niets een bekende uitdrukking. De kinderen variëren in leeftijd van 1,5 tot ongeveer 11; dus ze vinden allemaal wel een maatje. Ik ben van de vaders de enige zonder verstand van baggeren, maar dat mag de pret niet drukken.

Na een voorstelrondje laden we tafel, stoelen, koelbox en Eva uit en nemen een duik in zee. Het water is rond de 30 graden en volgens mij een stuk zouter dan de zee in Nederland, maar kraakhelder. Na het zwemmen nemen we een glaasje wijn, discreet geschonken uit een druivensap-flacon. Het blijft een islamitisch land en, onder andere, alcohol drinken in het openbaar is verboden. Zo is er recent en stel opgepakt en in de gevangenis beland wegens het in het openbaar plegen van "ontuchtige handelingen"...maar een glaasje wijn is dan lijkt me een klein vergrijp...

Het wordt al met al een gezellige boel; leuke mensen, lekker eten, héérlijke malse biefstukjes van de BBQ en de kinderen rennen heen en weer tussen zee en zand. Het hoogtepunt is voor hen ongetwijfeld het moment dat de marshmellows boven het vuur gehouden mogen worden; in een mum van tijd zijn ze verorberd. De blaadjes vallen van de bomen in Nederland; maar in Dubai is het BBQ seizoen 2008 - 2009 geopend! Wat mij betreft mag er nog veel vlees opgediend worden, halal geen bezwaar...;o)

Een servicebeurt? Zo gebeurd...!

Dubai is een pittig land voor de gemiddelde auto...en die moet dan ook vaker voor controle naar de garage. Iedere 5000 kilometer welterverstaan. De Al Tayer Ford-garage aan Sheikh zayed road is spic en span; je zou er van de vloer kunnen eten. Er staat een tiental bruggen waar de autos worden geïnspecteerd en naast iedere brug staat een bureau met zitje waar de klanten door de service coördinator te woord worden gestaan terwijl de auto een meter of 2 hoger naast je op de brug zweeft. De auto wordt vóór én na een grote beurt op de brug gehesen en bekeken. Er lopen meer medewerkers, autoverplaatsers en mechaniciens in de garage rond dan vandaag de dag op beursplein 5...denk ik.

Onderweg naar de afspraak was me al te binnen geschoten dat ik mijn auto deze maand een jaar heb. En dus is de verzekering en registratie (RDW) aan vernieuwing toe...oeps de registratie is al verlopen. Gelukkig geldt voor de verzekering een maand overlap om een eventuele overstap mogelijk te maken, dus ik kan de weg nog op. Terwijl ik de auto achterlaat voor service en met een taxi naar HP kar, probeer ik de verzekeringsman te bellen. Ik weet niet eens hoe de verzekeringsmaatschappij heet, maar de verzekering werd er bij aankoop gratis bijgeleverd, dus mijn vriend Elie van Al Tayer weet ongetwijfeld waar ik moet zijn. Na 2 telefoontjes begrijp ik dat je eerst de verzekering moet verlengen en dan pas de registratie bij de Road & Transport Authority (RTA) kunt vernieuwen. Zowel de verzekeraar als de RTA houden kantoor bij de dealer Al Tayer, dus da's lekker makkelijk.

Als ik 's middags volgens afspraak de auto ga halen en eerst de verzekering wil verlengen komt de eerste kink in de kabel; Athar van de verzekering is in geen velden of wegen te bekennen. Hij neemt de telefoon niet op en ook collega's kunnen hem niet bereiken. Net als ik wil opgeven en van plan ben de auto op te halen en de papierwinkel op te schorten tot morgen belt hij op; sorry, sorry, sorry; vergadering blabla. De auto is klaar, maar ik besluit toch de verlenging liever nu te regelen, dus zoek Athar weer op. Een formulier verder en 700 Euro lichter, is de verzekering voor opnieuw een jaar een feit, inclusief de dekking voor "bloodmoney", voor 't geval je iemand dodelijk aanrijdt.

De RTA houdt kantoor naast Athar en hier komt tegenvaller 2; om de registratie te kunnen verlengen moet je eerst eventuele openstaande boetes &/or overtredingen cash afrekenen. En hoewel ik op de hoogte was van 2 parkeerovertredingen blijken er meer in het systeem van de RTA te staan. Aangezien ik buiten de datum en het bedrag de overtreding het Arabisch niet verder kan ontcijferen, zit er niks anders op dan in het naastgelegen winkelcentum 200 euro te pinnen en maar gewoon te betalen. Ik ontdek nog wel dat ik 4 "slechts" en J 3 overtredingen hebben begaan, dus het kan de beste overkomen...

Een half uur verder zijn de boetes betaald en heb ik een fraaie kwitantie met stempel als bewijs. Tegenvaller 3 volgt; aangezien mijn auto 2 jaar oud is moet hij getest worden voor de registratie. Een soort APK. Dat kan nog vandaag, maar dan moet ik wel even naar het teststation in Barshaa. Inmiddels is het donker en ik zoek mijn weg op onbekend terrein, waar het 's avonds om 8 uur een drukte van belang is en bij het loket maak ik kenbaar dat de auto moet worden getest voor de verlenging van de registratie. Ik krijg een volgnummer en mag verderrijden naar het testgedeelte; 10 rijen breed, volop auto's in verschillende fases van testen. Een monteur gebaart dat ik de auto moet achterlaten en wijst naar het nabijgelegen gebouw voor ongetwijfeld meer formulieren en wat verder nog?

Er zijn weer veel loketten en wachtenden en ik probeer uit tevinden wat ik moet doen. Na navraag bij een loket of 3 is de uitkomst dat ik gewoon moet wachten op mijn beurt. Na een kwartier klingelt de bel en nummer 449 licht op. De auto is goedgekeurd volgens het formulier dat slechts 10 euro kost. Als ik vraag naar het nieuw registratiebewijs blijkt dat ik toch nog in een andere rij moet plaatsnemen. Na nog een half uur en ongeveer 75 euro, loop ik uiteindelijk met het felbegeerde pasje naar buiten. Mission accomplished; verzekering en registratie; check! Begonnen om 4 uur 's middags, thuis om 9 uur 's avonds. Maar ja, dan kan ik wel weer 5000 kilometer scheuren voor de volgende grote beurt...

Al Ain - het vervolg

Ramadan is bijna voorbij en dat wordt gevierd met het Eid al Fitr feest. Als gevolg daarvan zijn we een week vrij en willen we van de gelegenheid gebruik maken om er een paar dagen op uit te trekken. Uiteraard hebben we dit ruim vantevoren gepland (lees; niet!), dus moeten we het van beschikbare last-minutes hebben. Aangezien Al Ain vorige week goed is bevallen bellen we het Mercure hotel, bovenop de Jebel Hafeet, in de hoop op een vrije kamer. We kunnen nog net de 3 nachten vóór Eid 2 kamers boeken; daarna is het hotel nokkie vol...

Waar het zicht vanaf de Jebel bij ons vorige bezoek nauwelijks iets herkenbaars opleverde, nu hebben we meer geluk. De kamers zijn eveneens prima; Jasper en Tim delen een kingsize bed van ongeveer 2 meter bij 2.40 meter. Eva slaapt in een babykot bij ons op de kamer en met behulp van het meubilair ter plaatse, 2 kleerhangers met broekknijpers, een deken en de kledingkast creëren we een semi-privé vertrek.

De grote attracties van het hotel zijn het uitzicht en zwembad met maar liefst 3 glijbanen en nadat de koffers zijn uitgepakt moet er natuurlijk eerst geplonst worden! Helaas kun je tijdens Ramadan overdag bij het zwembad &/of in het hotel geen drankje kunt drinken, maar een voordeel is dat het lekker rustig is zo.

De volgende dag trekken we er 's middags op uit om voor Eva nieuwe Crocs to kopen; het arme kind heeft op beide voeten een blaar omdat haar eerste paar te klein zijn geworden. Fijne oplettende ouders! Ook in Al Ain is een mall, naar Dubai's voorbeeld, maar uiteraard een beetje kleiner. Ze hebben er wel ter verkoeling een ijsbaantje aangelegd. En waar je in Dubai wordt doodgegooid met Crocs, is er in heel Al Ain geen paar te vinden. Dus kopen we uiteindelijk een paar witte sandalen met klittenband, ook leuk.

Het volgende programmapunt is de Al Ain Zoo die bezienswaardig moet zijn. Hoewel al later op de middag is het er zo'n 39 graden, dus lekker warm. We slenteren weinig energiek langs de - overigens bijzonder mooie - dierenverblijven en slepen ons van bankje naar bankje in de schaduw. Gelukkig staan er regelmatig drinkwater-automaten en is er hier en daar een sproei-installatie die water vernevelt, ook voor de dieren geen overbodige luxe.

Die avond eten we bij de tent die permanent bij het hotel staat; ze hebben een beperkt kaart en serveren vooral shisha (waterpijp) aan de vele vaak lokale bezoekers. De meegebrachte kinderen vermake zich in de tent waar 2 televisies staan en je heerlijk kunt ronderennen en met de kussens lekker kunt ravotten. Als ouder is je beoordelingsvermogen natuurlijk danig beïnvloed, maar soms zou je willen dat er een flinke rol behang was om deze of gene achter te kunnen plakken. Eva heeft het vanavond aan de stok met een iets ouder kereltje die het op haar Barney-knuffel heef gemunt. Nadat hij hem verschillende keren eeder al van Eva heeft afgepakt en ze middels bemiddeling van oudere broers en zussen haar Barney weer heeft teruggekregen, neemt ze nu het heft in eigen handen. Eva roept "no" grijpt Barney uit de handen van het ventje en zet het op een lopen met het mannetje in haar kielzog. Met een nipte voorsprong bereikt ze Tim en duikt letterlijk op zijn schoot op zoek naar bescherming. Het mannetje werpt een blik op Tim en druipt af. Lang leve mijn grote broer!

Het uitzicht van de berg is magnifiek en op deze hoogte is het 's avonds heerlijk om buiten te zitten. Hoewel een vakantie zonder zee bij ons nooit een echte vakantie is, kun je bij zo'n weids blik ook lekker wegdromen. De rondkringelende geur van de verschilende smaken shisha roept om het hardst om aandacht; appel, ananas...etc.

De dag erop zijn we met meerderheid van stemmen overeen gekomen dat we alleen maar bij het zwembad rondhangen. Tim en Jasper hebben inmiddels wat vriendjes opgeduikeld en gaan overmoeibaar voor 496e keer van de glijbaan. Ikzelf kijk wat weemoedig om mij heen; morgen word ik 44! Ik maak nog snel even een zelfportret van toen het er allemaal nog acceptabel uitzag...of?

De lunch gebruiken we op Tim's verzoek op de kamer via roomservice, een fenomeen waar hij bij ieder hotel het eerste naar vraagt: "mam, gaan we dan roomservice bestellen?". Ja hoor, dat doen we.

De dag erop begint met een prettige verrassing; taart en kado's voor papa. Ze hadden helaas niet genoeg kaarsjes, ja wrijf het er maar in. Het is Eid en het hotel stroomt vol. Na nog een heerlijke dag bij het zwembad, gaan we om een uur om 5 huiswaarts. Al Ain verlaten is nog niet eenvoudig zo was ons de vorige keer al gebleken. Wie hier de bewegwijzering heeft ontworpen mag wat ons betreft gerust een andere baan zoeken!

Bij de lunch heb ik een sandwich gegeten met kaas, tomaat en ansjovis en gedurende de terugreis lijkt het of de steen op mijn maag langzaam maar gestaag een weg terug omhoog zoekt. Thuis aangekomen plof ik als een nu echte oude man in bed om te wachten op verlossende moment. Laat op de avond, met het koortszweet nu op mijn voorhoofd, herbegin ik de dag met bakje yoghurt; lekker licht op een lege maag...