Arabische toestanden

We schreven er op deze blog al eerder over, maar de zogeheten Arabische lente heeft natuurlijk ook hier zijn invloed, al merk je daar aan de oppervlakte weinig van. Er gold sowieso al een visum-verplichting voor iedereen die het land in wil. Drieendertig nationaliteiten (waaronder Nederland en vele europese landen) krijgen dat visum bij aankomst kostenloos en ter plekke. Bezoekers uit alle overige landen moeten een visum vantevoren tegen betaling aanvragen. En dat geldt ook voor de Arabisch wereld; Libanezen, Syriers, Iraniers etc, allemaal aanvragen graag. Een visum kost hen al gauw een paar honderd Euro en waar Europeanen als ze na een maand het land verlaten meteen weer terug mogen komen, geldt voor de anderen dat ze pas weer na een maand het land in mogen.

In de Emiraten worden de regels verschillend toegepast. In Abu Dhabi bijvoorbeeld is voor de aanvraag van een residence visum een veiligheidsonderzoek vereist, dat wordt uitgevoerd door de overheid. Tegen inlevering van een batterij gelegaliseerde documenten (ben je wel die je zegt dat je bent?) voert de veiligheidsdienst het onderzoek uit. Dat kan een week duren, maar ook een aantal weken en de uitkomst is onzeker. Regelmatig wordt een verzoek afgewezen, of er wordt extra informatie gevraagd. Steeds vaker merken we dat bepaalde nationaliteiten worden afgewezen. Op dit moment is het voor Syriers en Egyptenaren bijna onmogelijk om een visum te krijgen. Je zou bijna denken dat er een quotum per nationaliteit geldt en moet er eerst iemand uit voordat er weer iemand bij kan.

Soms ook heeft de afwijzing een politieke oorzaak; in de Arabische landen zijn de meeste moslims soennieten. Sjiieten vormen de tweede grote groep binnen de islam en de stromingen verhouden zich tot elkaar als zeg maar, katholieken en protestanten. Net als tijdens de verzuiling in Nederland in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw, mixen die stromingen niet of nauwelijks. En dus worden sjiieten, zonder dat het woord ooit valt, regelmatig afgewezen voor security clearance. Vergeet het dan maar en zoek iemand anders, want het gaat niet lukken.

In Dubai bekijkt men de zaak wat pragmatischer. Jazeker een visum is noodzakelijk, maar een veiligheidsonderzoek niet. Hier is het criterium eerder; 'hoeveel denkt u te komen besteden?'. Russen, Irakezen, Syriers; iedereen is van harte welkom. Eigenlijk is de Arabische lente op dit moment de redding van de onroerend goed sector in Dubai. Die lag sinds 2008 ongeveer op z'n gat, maar met alle onrust in de omliggende landen is Dubai weer investeringsveilig verklaard en pompen Saudi's, Bahraini's enzovoort hun cash liever in de UAE dan in hun thuisland. Evenals in de jaren voor de financiele crisis gaat onroerend goed weer als warme broodjes over de toonbank; een paar huizen hier, een paar verdiepingen van een flatgebouw daar. 'Wilt u een kwitantie of betaalt u cash?'

Tja, zo blijft er hier altijd wat te beleven. Geen idee hoeveel veiligheidsdiensten er op de achtergrond over ons waken, maar in het hele Midden Oosten is dit ongetwijfeld de veiligste plek om te verblijven. Als ik dan hoor dat in Nederland de AIVD vijfentwintig procent minder budget krijgt, dan vraag ik me weleens af of het hier zelfs niet veiliger is dan in Europa? Enfin, laat ik niet te veel afdwalen. Pragmatisch of strikt in de leer liggen hier een uur rijden bij elkaar vandaan, maar leven samen in harmonie. Het is dan wel geen democratie, maar nog altijd goed vertoeven. Lente of geen lente.

Vooruitgang?

Kort nadat we in Dubai aankwamen werd er een nieuw identiteitsbewijs geintroduceerd; de Emirates Identity Card ofwel EID. Deze kaart is verplicht voor iedereen en zou in de toekomst andere kaarten en pasjes overbodig maken. Rijbewijs? Niet meer nodig met de EID! Om de implementatie te vergemakkelijken werden in de Emirates tientallen centra gebouwd en geopend. Gewapend met een door een typing center ingevuld formulier en de nodige paspoort-, visa-kopieen en tegen afgifte van je vingerafdrukken, werd een ID-card binnen een paar weken thuisbezorgd. De deadline voor het verkrijgen van een ID-card zorgde wekenlang voor volle centra en letterlijk mandagen wachttijd. Totdat de deadline werd opgeschort, en dat nog een paar keer. Dat die kaart alles ging vervangen is helaas nog altijd toekomstmuziek, maar zo af en toe heb je 'em wel nodig. Bij de inschrijving van een nieuwe school bijvoorbeeld. En laat mijn huidige kaart nou net sinds Oktober verlopen zijn...

tientallen nieuwe centra

mooie zonnebril, man

Gelukkig staan de ontwikkelingen niet stil en is er sinds vorige week een online formulier waarmee je de kaart kunt aanvragen. Eerst een account aanmaken, password aanvragen en hup aan de slag. Pagina 1 tot en met 4 zijn gemakkelijk in  te vullen; naam, voornaam enzovoort. Pagina 5 genereert automatisch de gegevens in het Arabisch. "Het is van belang de juistheid van de gegevens te controleren voordat u verder gaat". Ehh, da's een beetje lastig, gelet op mijn kennis van 't Arabisch. Klik, het zal wel goed zijn. Pagina 6; visum-nummer en geldigheid, klik. Pagina 7 en 8; adres gegevens en postbus-nummer enzo. Dan op pagina 9 moeten er kopieen van mijn huidige ID card, m'n paspoort en visum worden geladen alsook een pasfoto.

Shazbat...een pdf file accepteert het system niet. Alleen maar images zegt 'ie. Okee, dan maar een foto maken van mijn paspoort met m'n Blackberry. Opsturen naar m'n gmail adres en opslaan als image in folder pictures. Terug naar de website en uploaden maar. Oh nee, nu zijn de bestanden te groot. Nog een keer; foto, nu in lagere resolutie, opsturen, opslaan en daar gaan we weer; uploaden. Ja, dat ging goed. Nog maar drie documenten te gaan. Ondertussen ben ik al ruim anderhalf uur bezig. Ik had inmiddels ook naar het EIDA center kunnen gaan...

Nu nog slechts online betalen en we zijn klaar. Gretverrrdrrrie...duizend dirham boete omdat mijn oude pasje al ruim zes maanden verlopen is. Duizend dirham, da's tweehonderd euro! Lekker is dat; we hebben hier dan wel geen belastingen, maar de 'service fees' en 'fines' vliegen je om de oren. Nou ja, een troost is dat ze voor dat geld het nieuwe pasje wel thuis komen bezorgen. Al met al wordt het hier toch ook steeds moderner, zij het met een geheel eigen Arabisch, soms wel soms niet klantvriendelijk, randje.

Kogel door de kerk

De kogel is door de kerk; na weeral ruim twee jaar op hetzelfde adres te hebben gewoond, gaan we verhuizen. Rust roest, tenslotte. Er zijn twee redenen voor de verhuizing; werk en bouwwerk. Het eerste heeft betrekking op Etihad die, op verzoek van de federale overheid van het emiraat, medewerkers vriendelijk verzocht heeft om in Abu Dhabi te komen wonen. Nou is het dagelijks heen en weer rijden bepaald geen feest, dus is dichterbij wonen eigenlijk wel een verbetering voor mij.

Het tweede komt door de bouwwerkzaamheden op het perceel naast ons. Na twee jaar braak te hebben gelegen, is het perceel verkocht waarop de bouw een paar maanden geleden van start is gegaan. Enerzijds interessant om te zien hoe er hier gebouwd wordt. Met maar een paar bouwvak-mannetjes die 24/7 op de bouwplaats wonen, slapen, douchen en eten. Je graaft een kuil van een meter diep en vervolgens heb je genoeg stevige grond om de fundering te storten. Alles in 't werk bekist en gestort. Maar jongens, wat een takken-herrie de hele dag! En ze mogen hier werken van 's ochtends vroeg  tot 's avonds laat. Ook in het weekend. Dus, da's geen uitslapen op vrijdag ochtend.

De familie die er komt te wonen,  een Emirati gezin met twee kinderen, bouwen werkelijk een paleis, al zijn het alleen maar de afmetingen die op dit moment aan een paleis doen denken. Of het mooi wordt moeten we nog afwachten. Oh nee, daar gaan we dus niet op wachten...;o)

Nu dus een nieuw huis zoeken en wel in Abu Dhabi, en ook nog een paar scholen. Voor de kinderen is het geen feest alhoewel Jasper het eigenlijk overal wel naar z'n zin heeft en Eva is nog te jong om echt diepgaande vriendschappen te hebben. Maar Tim is wel op een leeftijd dat hij z'n maatjes wel zal missen. Tja, sorry jongen, het is even niet anders.

Van de week heb ik het huis bekeken van een collega die de komende jaren woonachtig is in de Verenigde Staten. Een echte arabische villa, nog niet af, maar met potentieel. Aan de kust gelegen met tussen het strand alleen een onbebouwde zandvlakte en een kanaal richting de haven. Of je dan gemakkelijk op het strand komt, is nog niet duidelijk, maar je kunt wel iedere dag vanuit de tuin de zon in de zee zien zakken. Da's ook wat waard. 'T is wel een heel rustige wijk met op het eerste gezicht bijna alleen locals als buren. Of dat ideaal is, moet ook nog blijken.

Kortom, de kogel is door de kerk en we kunnen weer lekker aan de slag om alles te plannen, regelen en te organiseren. Ach, het houdt ons van de straat en fruitig. Als er nog iemand een goede verhuistip heeft...laat 't effe weten.

Ergerlijke Expats

Eigenlijk zijn expats niet om te harden; ze zijn luidruchtig, veeleisend, eigenwijs, betweterig en het tegenovergestelde van bescheiden. Tja, ik ben bang dat dat tot op zekere hoogte ook voor mij geldt. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken en ik neem dan ook afstand van een ieder die zich in het onderstaande herkent; iedere gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.

Het favoriete weekend-tijdverdrijf op vrijdag is brunchen, we schreven er al eerder over. Liefst met een groepje, vage kennissen zijn van harte welkom. Je weet tenslotte nooit  wie er wellicht wanneer Dubai weer verlaat, dus een beetje vers bloed is altijd welkom in de gelederen. Het afgelopen weekeinde brunchten we bij Bubblicious in het Westin hotel. Een bevriend stel, die een maand of zes geleden naar Singapore verhuisden zijn in 't land, dus een goede gelegenheid om weer eens bij elkaar te komen. Met een aantal ons bekende Britten en Ozzies en een stel Fransen, die we nog niet eerder ontmoet hebben, schuiven we aan aan het overvloedige buffet. Met overvloedige wijn, of bubbels, wat je wilt. Nou ja, het moet natuurlijk wel Moet & Chandon zijn, anders is 't te min voor ons. De kreeftenschillen vliegen je om de oren en ook de oesterschelpen stapelen zich op. Volgende gang; een flinke plak foie gras...met een lekkere geroosterde brioche. Vindt u dit overdreven...nee hoor,gewoon een vrijdagse lunch.

Het liefst brunchen we op een voucher uit de Entertainer, een dikke gids die jaarlijks uitkomt met honderden kortingsbonnen voor restaurants, pretparken en wat dies meer zij. Ook populair zijn de online aanbiedingen van Cobone deals, die je dan weer vooraf moet aankopen. Want ja, iedere week brunchen kost een "arm and a leg", en als expats zijn we niet vies van een beetje karting. Onze kinderen blijven voor eeuwig vier en twaalf jaar, want respectievelijk gratis en voor half geld. Vervolgens beginnen we 't liefst met een stevige cocktail vooraf, daarna flink wat wijn en eindigen we weer met een cocktail. Zo krijg je maximal waar voor je geld. Oh ja, schenk mijn wijnglas ook nog even vol want straks is wellicht de laatste ronde en voordien moeten er nog minstens een aantal volle glazen voor me staan. Onbescheiden, hoe komt u erbij?

Het mooiste is het tenslotte als er iets misgaat; want dan hebben we kans om er nog meer korting of een volgende gratis lunch uit te marchanderen. Zo bleek dit keer dat de kinder-entertainment was verdwenen. De X-box en de Playstation; ze waren vast door een stel vervelende expatkinderen gesloopt. Maar ja, ons wat entertainment beloofd, dus klagen we en zijn de kinderen vervolgens gratis. Niet dat ze uberhaupt veel eten, maar goed het gaat om het principe.

Enfin, expats dus, gruwelijk vervelend, maar we hebben er behoorlijk goede vrienden bij zitten. En ach, alsNederlanders houden we ook wel van waar voor ons geld of een beetje korting. 'T zijn net mensen...

Bruiloftsfeestje

Arabieren houden wel van een stevige bruiloft. Alles wordt dan uit de kast getrokken; tapijten op de vloer, tafels en stoelen van het verhuurbedrijf, feestverlichting, geluidsinstallatie en eten en drinken voor een hele volksstam. Letterlijk waarschijnlijk. Regelmatig worden er complete tenten in de tuin of zelfs daarbuiten opgezet om de gasten te kunnen ontvangen. En standaard wordt het hele huis behangen met een soor netten van feestverlichting; van het dak tot aan de grond. Zo kun je wel gemakkelijk het feestje vinden; je gaat gewoon op de gloed af. Naar verluid, maar het gaat hier om onbevestigde geruchten, betalen locals ook slechts een fractie van de standaardtarieven voor water en licht. Mocht dat zo zijn, dan zou ik wellicht ook niet op een gloeilampje meer of minder kijken.

Een gemiddelde bruiloft duurt meestal een paar dagen, want mannen en vrouwen vieren afzonderlijk van elkaar feest. In de ruim twee jaar dat we nu in Al Barsha wonen, een wijk met vooral locals, hebben we al een bruiloft of vijf in de nabije omgeving meegemaakt.

Onze overburen waren de afgelopen week aan de beurt. Twee, drie avonden feest en de muziek op volle kracht zijn we wel gewend,  maar het is nu de zevende avond in rij en de muziek knalt nog volop uit mega-speakers. Dat begint rond een uur of half negen en gaat door tot middernacht en later. Het volume is zodanig dat Eva en Jasper bij ons in de slaapkamer aan de achterkant moeten komen logeren, want anders kunnen ze niet slapen van de herrie. Helaas hebben ze geen professionele deejay ingehuurd want nummers breken abrupt af of worden halverwege opnieuw gestart en het is een ratjetoe van arabische en westerse nummers door elkaar. Ofwel deze mensen hebben zo'n grote familie dat ze een hele week nodig hebben om ze allemaal te kunnen ontvangen, ofwel ze zijn zo blij dat dochterlief eindelijk aan de man is, dat ze van pure vreugde niet van ophouden weten...

 

Sorry; de video is wat bibberig, want genomen met zoomlens, vanaf ons dak en door een amateur.

Een beetje 'couleur local' is geweldig, maar wat ons betreft is het nu wel leuk geweest. Tenslotte is het scheidingspercentage onder Emirati's dat van Europeanen rap aan het inhalen, dus de kans dat dit een eenmalige blijde gebeurtenis is, is statistisch gezien niet zo groot. Mensen uit de regio hebben ook het nadeel dat samenwonen niet is toegestaan; je mag misschien de hand van je toekomstige partner voor de bruiloft een paar keer vasthouden, maar op basis daarvan moet je vervolgens de sprong in het diepe wagen en  maar hopen dat dit de ware is.

Enfin, hoewel we de verse echtgenoot van de overbuurvrouw niet hebben gezien, wensen we de echtelieden het allerbeste toe. Van harte gefeliciteerd! Mag nu alstublieft de muziek wat zachter...?

Musandam

Musandam ligt op het meest noordelijke puntje van het Arabische schiereiland en is gelegen in Oman. Al langere tijd wilden we er eens een keer naartoe, maar 't was er nog niet van gekomen. Met het bezoek van Sam uit Koewacht hebben een geode redden om eindelijk de tocht eens te maken. Het gebied is bergachtig met steile rotsen die loodrecht het water inlopen. Buiten een paar kleine vissersdorpjes is er weinig te beleven, maar de kust met die steile rotsen en fjordachtige baaien en inhammen vormt een spectaculair gezicht. De meest gangbare manier om het gebied te bezichtigen is per dhow, de traditionele boten in de regio. Omdat gemak de mens dient, hebben we een volledig verzorgde excursie geboekt, met ophalen en wegbrengen vanaf huis.

Om half zeven vertrekken we voor de ongeveer drie uur durende autorit. Ik zeg ongeveer, want de grensovergang van de Emiraten naar Oman is een onvoorspelbare factor; 't kan zo gebeurd zijn, maar ook zomaar een uur duren. In het busje zitten naast ons rumoerige gezelschap, drie Zwitsers (zonder zakmes) en een koppel Zweden. Dat wil zeggen, zij is zweeds en hij spreekt zweeds, maar komt oorspronkelijk uit deze regio. De busrit voorloopt voorspoedig en na een korte stop voor koffie en lucht in de banden en een langere stop bij de grens, komen we rond half elf aan in Khasab. De dhow, met een aantal andere toeristen al aan boord, ligt startklaar en we vertrekken meteen. De bemanning bestaat uit een oude gerimpelde kapitein die geen engels spreekt en zijn eveneens verweerde koksmaat annex tweede stuurman.

Het is nog een beetje heiig en bewolkt, maar prima weer om op een boot te zitten en lekker om je heen te kijken. Koffie, thee en een fruitschaal verder komen we aan bij de eerste ankerplaats en is er tijd om te zwemmen, te snorkelen of gewoon even te luieren. Inmiddels heeft de zon de wolken verdrukt en is het heerlijk weer. Uiteraard liggen wij als eerste te water om de onderwater fauna de schrik van hun leven te bezorgen. Papegaai-vissen, "Nemo-visjes" en nog een hoop ander soorten die ik niet van naam ken, maar het is een heerlijk snorkelgebied. Na de lunch verkassen we van ligplaats, snorkelen nog een keer en dan is het weer tijd om de terugweg aan te vangen.

Moe en voldaan ligt iedereen een beetje te lezen of een dutje te doen, als er plots commotie onstaat. Meedere dhows varen vlak dicht langs de kant of liggen een beetje te dobberen en kennelijk zijn er dolfijnen gesignaleerd. Wij voegen ons bij de andere schepen en als de kapitein een dot gas geeft varen we gelijk op met de dhow naast ons en plosteling verschijnen er een aantal dolfijnen die tussen de boten meezwemmen. Onder luid gejoel,gefluit en geklap zwemmen ze een poosje parallel aan de schepen en springen regelmatig uit het water,  wat nog meer gefluit oplevert. Het zijn zeker zeven dolfijnen waaronder een jong dier. Na een paar minute houden ze het voor gezien en duiken onder en zetten wij koers richting Khasab.  Deze laatste ervaring maakt de tocht werkleijk helemaal compleet; wat wil je nog meer? Nu nog een keer tussen de dolfijnen zwemmen wellicht...