Weer thuis

Na een paar hectische en emotionele weken zijn we weer terug in het ritme van werk, school en het Dubaise weer. De Elfstedentocht in Nederland is van de baan, ook al houdt kruiend ijs in Urk de gemoederen nog bezig. In Dubai is na tijdens een tweedaagse zandstorm alweer rond de dertig graden en lijkt de winter definitief voorbij.

Daags na de begrafenis van mijn moeder krijgen we het bericht dat Georgie, de dochter van vrienden van ons, een einde aan haar leven heeft gemaakt. Ze tobde al een tijd, was met school gestopt en vond het moeilijk om om te gaan met haar chronische diabetes. Na een paar ernstige incidenten was haar moeder inmiddels met de kinderen, een maand of acht geleden terug naar Australie verhuisd, terwijl de echtgenoot in Dubai bleef. Hij heeft hier zijn werk en kon niet zomaar mee terug. Ze waren genoodzaakt om terug te gaan omdat Georgie regelmatig in contact met de politie kwam en uiteindelijk had zelfs de hele familie in de problemen kunnen komen. In Dubai is zelfmoord plegen illegaal en als je een poging overleeft, beland je in de gevangenis. Achttien jaar was ze en een overdosis insuline maakte een einde aan haar leven. Tjemig, wat is erger? Het nuanceert in ieder geval wel weer je eigen verdriet...

Van mijn werkgever kreeg ik alle steun; "blijf zolang weg als nodig is". Een collega pakte mij letterlijk beet, stopte m'n laptop in mijn tas en werkte me met zachte dwang het kantoor uit. "Ga naar huis en doe wat je moet doen. Denk niet aan werk, wij regelen dat wel". Onze tickets werden geboekt en transport naar het vliegveld geregeld. Wegwezen. Het zijn misschien geen wereldschokkende acties, maar het was hartverwarmend om te ervaren. Bij terugkomst wachtte mij meteen een lange werkweek. Jaarlijks is er een wereldwijde bijeenkomst voor alle managers en dat was meteen het eerstvolgende weekeinde. En meteen ook het hele weekend, dus zeven dagen achter elkaar aan de bak. Nou ja, dan zit je er maar meteen weer goed in.

Het aantal condoleances dat ik heb mogen ontvangen was indrukwekkend. Soms op z'n Europees en met een bescheiden persoonlijke boodschap. Vaak ook op z'n Arabisch waar mensen je bij de hand nemen en die pas weer na alles wat ze je toewensen loslaten, een minuut of zo later. Eerst is het wat ongemakkelijk als je zo hand in hand staat met een andere volwassen man, maar eenmaal gewend aan het ritueel zijn het welgemeende steuntjes in de rug die je helpen om om te gaan met je verdriet. Al met al kun je alleen maar concluderen; pluk de dag, geniet van je vrienden, familie, collega's en naasten en leef!