Huwelijksbootje

Afgelopen weekend waren we uitgenodigd op een bruiloft van een bevriende collega. Een Emirati-collega welteverstaan, dus waren we best nieuwsgierig naar hoe dat in z'n werk zou gaan. De locatie verklapte al een beetje hoe de sfeer zou zijn; het prestigieuze Atlantis hotel op de Palm Jumairah. U weet wel, dat door de Nederlandse baggermaatschappij Van Oord opgespoten stuk land in de vorm van een palm voor de kust van Dubai. Van tevoren werd verklapt dat het feest buiten zou plaatsvinden, dus een wolletje werd aangeraden.

Als na drie kwartier eindelijk de taxi arriveert, vrezen we te laat op de bruiloft te komen. Eenmaal bij het hotel aangekomen blijkt de plechtigheid op een afgesloten prive-strand plaats te vinden en de exacte locatie is nog een tien minuten lopen. Maar gelukkig zijn er golfkarretjes die af een aan rijden zodat de hoge hakken gespaard blijven. Eenmaal aangekomen blijkt op het strand een complete vloer te zijn aangelegd, met dansvloer, verlichting en een stuk of vijtien forse tafels voor alle gasten. Het blijkt ook een echt arabisch feest, want hoewel we ruim een uur te laat zijn, is het nog best rustig en kunnen we op ons gemak een rondje kennismaken en een geschikte tafel uitkiezen.

Na ongeveer drie kwartier beginnen de festiviteiten met traditionele arabische dans onder begeleiding van trommels en stevige muziek. Daarop volgt een optreden van een buikdanseres, tot groot vermaak van met name sommige van de Emirati gasten die nauwelijks nog rustig op hun stoel kunnen blijven zitten. Het echtpaar is gemengd in de zin van hij is een Emirati en zij van Russische afkomst. Ook is hij een moderne Emirati, want hij gaat op 't werk niet gekleed in een kandoora, maar gewoon in pak. Het is dus ook een modern huwelijk met veelal gasten in westerse kleding en maar een tafel in zwart - wit.

Het is een bijzondere locatie zo midden op het strand met uitzicht over de Arabische golf en onder een prachtige sterrenhemel. Het eten is overvloedig en er volgen speeches van een paar nauwe verwanten en vrienden. Toegegeven, een glaasje wijn zou de feestvreugde nog verder hebben verhoogd, maar in die zin was het dus toch wel een traditioneel feest. Na nog een keer te hebben genoten van de buikdanseres, waarbij de echte fans klappen fluiten als de danseres haar weelderige boezem schudt, begint de disco. De dansvloer is een kopie van die in Saturday Night Fever en licht op in een gekleurd patroon van blokken. De hakken kunnen uit en de stropdassen los en zo gaat het feest nog door tot in de vroege uurtjes. Een bijzondere ervaring op een bijzondere locatie. Voor komende tien jaar heeft mijn collega zijn vakantiegeld al uitgegeven schat ik, maar ja dan heb je ook wat...als het bootje maar niet strandt.

Weer thuis

Na een paar hectische en emotionele weken zijn we weer terug in het ritme van werk, school en het Dubaise weer. De Elfstedentocht in Nederland is van de baan, ook al houdt kruiend ijs in Urk de gemoederen nog bezig. In Dubai is na tijdens een tweedaagse zandstorm alweer rond de dertig graden en lijkt de winter definitief voorbij.

Daags na de begrafenis van mijn moeder krijgen we het bericht dat Georgie, de dochter van vrienden van ons, een einde aan haar leven heeft gemaakt. Ze tobde al een tijd, was met school gestopt en vond het moeilijk om om te gaan met haar chronische diabetes. Na een paar ernstige incidenten was haar moeder inmiddels met de kinderen, een maand of acht geleden terug naar Australie verhuisd, terwijl de echtgenoot in Dubai bleef. Hij heeft hier zijn werk en kon niet zomaar mee terug. Ze waren genoodzaakt om terug te gaan omdat Georgie regelmatig in contact met de politie kwam en uiteindelijk had zelfs de hele familie in de problemen kunnen komen. In Dubai is zelfmoord plegen illegaal en als je een poging overleeft, beland je in de gevangenis. Achttien jaar was ze en een overdosis insuline maakte een einde aan haar leven. Tjemig, wat is erger? Het nuanceert in ieder geval wel weer je eigen verdriet...

Van mijn werkgever kreeg ik alle steun; "blijf zolang weg als nodig is". Een collega pakte mij letterlijk beet, stopte m'n laptop in mijn tas en werkte me met zachte dwang het kantoor uit. "Ga naar huis en doe wat je moet doen. Denk niet aan werk, wij regelen dat wel". Onze tickets werden geboekt en transport naar het vliegveld geregeld. Wegwezen. Het zijn misschien geen wereldschokkende acties, maar het was hartverwarmend om te ervaren. Bij terugkomst wachtte mij meteen een lange werkweek. Jaarlijks is er een wereldwijde bijeenkomst voor alle managers en dat was meteen het eerstvolgende weekeinde. En meteen ook het hele weekend, dus zeven dagen achter elkaar aan de bak. Nou ja, dan zit je er maar meteen weer goed in.

Het aantal condoleances dat ik heb mogen ontvangen was indrukwekkend. Soms op z'n Europees en met een bescheiden persoonlijke boodschap. Vaak ook op z'n Arabisch waar mensen je bij de hand nemen en die pas weer na alles wat ze je toewensen loslaten, een minuut of zo later. Eerst is het wat ongemakkelijk als je zo hand in hand staat met een andere volwassen man, maar eenmaal gewend aan het ritueel zijn het welgemeende steuntjes in de rug die je helpen om om te gaan met je verdriet. Al met al kun je alleen maar concluderen; pluk de dag, geniet van je vrienden, familie, collega's en naasten en leef!

Afscheidsbrief

Lieve Rietje,

Vorige week vertelde je nog van je wandelingetjes door de wijk; via de tuin naar rechts de Soendastrat in en bij de Albert Heijn weer rechtsaf om via de Laan Copes de voordeur weer in te wandelen. Met je inmiddels onafscheidelijke turbo-rollator. “Ik moet wel blijven oefenen”, zei  je nog “om weer een beetje op krachten te komen”.  Na een korte periode flink ziek te zijn geweest in het begin van het jaar was je weer aan het opkrabbelen en ging het weer een flink stuk beter.  Je vertelde van de nieuwe lepel-plantjes en de nieuwe matras die jullie hadden gekocht. Ook was je met Hans naar je favoriete Hoek van Holland geweest. Het was koud maar lekker zonnig en helder weer en de Stena Line vertrok op tijd zoals altijd. Jullie hadden kibbeling gekocht bij Simonis aan de haven.

En nu staan we hier en ben je er niet meer. Het zat eraan te komen, maar kwam zoals altijd toch nog plotseling. Uitendelijk heeft toch de kanker van je gewonnen.

Met je verjaardag was ik nog in Nederland en hebben we een paar fijne dagen doorgebracht. Je werd zesenzeventig jaar. Dat hadden we vorig jaar niet gedacht, dat je nog je zesenzeventigste verjaardag zou vieren. Het was een roerige zomer in 2011 met veel onzekerheid en zorgen, maar na een ingrijpende hersenoperatie kwam je langzaamaan weer op de been. Je was erg gemotiveerd om weer op te krabbelen en vooral om weer op eigen benen te staan. Als er een devies is dat geldt voor onze rare familie dan is het wel “zelf doen”. We willen niemand nodig hebben of om hulp vragen. En daar is in principe niks mis mee, maar dat is misschien niet altijd door iedereen begrepen. Wat je in je kop had, had je niet in je je-weet-wel, zei je zelf ook altijd.

Als ik terugkijk op je leven dan is er toch veel om tevreden over te zijn. Je zei ook altijd; “Alles waar te voor staat is niet goed, behalve tevreden.” Je had een lieve echtgenoot die dol was op zijn gezin, twee zoons die ieder op hun eigen manier min of meer goed bezig zijn, en drie kleinkinderen. We hebben als familie leuke vakanties meegemaakt; eerst naar de camping in Wolphaartsdijk in Zeeland en later grotere reizen naar het buitenland, naar onder andere Frankrijk en Engeland. Uiteindelijk ging je zelfs naar Canada om daar met een camper rond te reizen.

Toen ik de egoistische beslissing nam om met mijn gezin naar het buitenland te verhuizen vond je dat in eerste instantie niet leuk. Maar uitendelijk wist je dat toch weer om te zetten in iets positiefs en verdiepte je je in dat gekke emiraatje met de hoogste toren ter wereld en een heel andergeloof en een totaal andere cultuur. Je keek naar documentaries op Discovery Channel en vertelde enthousiast over wat je had gezien. Je hoefde er niet zelf naar toe, het reizen deed je voortaan vanuit je luie stoel. En je wilde vooral altijd alles weten over de kinderen, hoe het met hen op school ging en wat ze buiten school deden met vriendjes en vriendinnetjes. Ook was je geinteresseerd hoe het met alle hondjes in en rond het huis was gesteld. Alle opgestuurde foto’s werden steevast uitgeprint en stonden in wisselende samenstelling op het dressoir tentoongesteld. Je las de weblog eerst zelf nog op de computer, maar later werden de nieuwe schrijfsels door Hans uitgeprint en op papier overhandigd. Dat internet was niet je ding, je was meer te porren voor de puzzle in de Haagsche Courant of welk ander krantje dan ook.

Al met al leidde je een tevreden leven. Zonder op zoek te zijn naar grote meeslepende gebeurtenissen, behoorde je tot die naoorlogse generatie die hard heeft meegewerkt om het pad te effenen voor de volgende en hen een beter leven te bieden. Dat was wel zo’n terugkerend element in de gespreksonderwerpen; de oorlog die jullie hadden meegemaakt. Zelfs anno 2012 was die niet vergeten.  Door die oorlog, waarin jullie bloembollen of niks hadden gegeten, moesten wij altijd ons bord leeg-eten en mocht er niks worden weggegooid. Want in de oorlog hadden jullie niks en weggooien was zonde. We maakten er wel eens grapjes over, maar het heeft ook uiteindelijk ons gevormd en het zijn de normen en waarden die wij weer aan onze kinderen doorgeven. Of althans proberen…

 Geluk zit uiteindelijk in de kleine dingen in het leven; een goed boek, een onverwacht kaartje of een kopje cappuccino op een terrasje in de zon. En als je terugkijkt waren er veel van die kleine momenten van geluk. Tot op het laatst aan toe.

Als er iets is dat anders had mogen lopen, dan is het wel dat je samen met pa nog wat meer tijd had willen hebben om van zijn VUT te genieten. Maar ja, “liever koekjes worden niet gebakken”. Het leven gaat zijn gang en je hebt maar de controle over een beperkt aantal dingen. Na het overlijden van pa moest je weer een beetje opnieuw beginnen. Je was alleen een alleenstaande geworden in een wereld van echtparen. Gelukkig waren er familie en nieuwe en oude vrienden en vooral Hans die je hebben gesteund. En zo heb je  beetje bij beetje het gewone leven weer omarmd en stukjes tevredenhied gevonden.

Als familie waren we nooit erg fysiek ingesteld; elkaar omhelzen of zoenen, ook dat zit niet zo in de genen. Hoewel we wel heel erg met elkaar begaan en close zijn, maar dat werd nooit zo duidelijk uitgesproken. We hielden van elkaar en dat wisten we. Het zal misschien voortkomen uit onze gereformeerde roots? Al met al kijk ik terug op een gelukkige jeugd in een warm nest waar ik ben vrijgelaten en gestimuleerd om te doen wat ik wilde. Iets wat voor jouw generatie niet was weggelegd, maar wat jullie ons hebben gegeven en gegund. En ik kijk daar met veel dankbaarheid op terug.

‘s Avonds als ik voor het slapengaan aan Eva een boekje heb voorgelezen en als dan het licht uit gaat, zeg ik altijd: “good night sweety-pie”. En vervolgens: “I love you”. Eva zegt dan altijd: “I love you too”. Ik weet zeker dat jij, Rietje, als ik net als tegen Eva, nu aan jou zou zeggen: “I love you”, dat jij terug zou zeggen “I love you too”. Rust zacht Rietje en doe de groeten aan pa daarboven.