Caïro

Ik ben net terug van een paar dagen Caïro, Egypte. Een interessante ervaring die begon met de vlucht van Emirates Airlines; altijd goed voor een relaxte start van een reis. Op een vlucht van Emirates is er weinig dat niet mag; moet je tijdens het vliegen nog even bellen? Geen probleem. Net als we op de grond geland zijn en letterlijk nog over de landingsbaan taxiën loopt een meisje met haar koffer op wieltjes door het gangpad naar voren en maakt een babbeltje met een vriend op rij 20. Geen probleem... Bij de douane heerst de gebruikelijke chaos. Geduldig sta ik met een inreis-formuliertje in de rij als na een kwartier blijkt dat ik toch een visum had moeten kopen. Terug bij de bank ben ik snel klaar; een kleurrijke sticker die $15 kost maakt dat de douane meneer mijn paspoort nu wel stempelt en we kunnen voort richting bagage-claim.

Er was me aangeraden geen taxi te nemen, maar een limousine te bestellen bij de kiosk. Ik heb keuze uit 2 types; een Mercedes of een Mitsubishi Lancer. Ik kies de baby-limousine en wordt bij de omrekening van dirham naar Egyptische ponden alsnog voor ongeveer $10 gewisseltrucked...welkom in Caïro! Dit is een stad die leeft; 18 miljoen inwoners en overdag nog een slordige extra 6 miljoen forensen.

En die kom je allemaal tegen in het verkeer; de chaos is compleet. Ik dacht dat Dubai druk en rommelig was, maar Caïro slaat alles. Op 3 rijbanen passen gemiddeld best 5 auto's naast elkaar. Misschien een tip voor Minister Eurlings; het bevordert de doorstroming aanzienlijk? Helaas wordt die weer teniet gedaan door allerlei minibusjes die te pas en te onpas stoppen om passagiers in- en uit te laden. Voetgangers wagen hun leven bij het oversteken en tijdens de rit naar het hotel schrik ik me minstens 10 keer rot als we dreigen een voetganger aan te rijden. Als ik het raam opendoe kan ik mijn mede-rijstrookgenoten zonder problemen de hand schudden of een schouderklop geven. Autorijden in Caïro is een ervaring op zich. Helaas kent de stad geen fatsoenlijke ringweg, naar het schijnt, dus van A naar Beter gaat altijd via de binnenstad. Enfin, als toerist geen bezwaar maar bij dagelijks gebruik ongetwijfeld een flinke irritatie.

Mijn hotel is gelegen in het centrum en direct aan de Nijl; bij mooi weer zou ik de piramides vanaf mijn balkon op de 25e etage moeten kunnen onderscheiden. Helaas is er teveel smog, maar het uitzicht blijft adembenemend. De rivier wordt gebruikt door varende restaurants, vissers en roeiers.

De volgende dag neem ik een een officiële zwart-witte taxi naar kantoor. Het is een Peugeot 504 break uit 1982 met 7 zitplaatsen, zoals er hier nog altijd vele rondrijden. De overheid heeft recent afgekondigd dat alle taxi's van vóór 1975 binnenkort van de weg moeten verdwijnen en ze hebben ook hier een slooppremie afgekondigd. De auto hangt met ijzerdraad aan elkaar en rammelt aan alle kanten maar rijdt nog altijd redelijk comfortabel mee met het verkeer. We worden omgeven door auto's die in de rest van de wereld zijn uitgestorven: Fiat 127 & 128, Lada 2104, Renault 12 en zo meer...duizenden rijden er nog rond. Kennelijk is het klimaat in Caïro goed voor auto's. Helaas is het klimaat binnen in de Peugeot wat minder prettig. De uitlaatgassen stromen om de een of andere manier rechtstreeks de cabine in en zelfs met de ramen open is een opkomende misselijkheid maar met moeite te onderdrukken. Onderweg passeren we het Egyptisch Museum waar we tijdens een eerder vakantie-bezoek onder andere het masker van Toetanchamon hebben bewonderd. Ik moet de neiging om uit te stappen onderdrukken, want ben hier tenslotte aan het werk. Bij een tunnel doorgang is er enige vertraging veroorzaakt door een, wederom stokoude Fiat 128, die wordt gesleept door een sleepwagen; de bestuurster en har passagier zitten nog in de auto en kletsen er vrolijk op los, terwijl achterop de sleepwagen een man de auto in de smiezen houdt terwijl de combinatie gestaag vordert.

's Avonds ben ik uitgenodigd om te eten bij Sequoia, een trendy open-air restaurant aan de Nijl waar ze met name locale schotels serveren, desgewenst onder het genot van een shisha ofwel waterpijp. Ik word een uur later dan afgesproken, oorzaak: het verkeer, opgehaald bij het hotel. Alvorens bij het hotel te komen wordt overigens iedere auto door een speurhond besnuffeld op, neem ik aan, de aanwezigheid van explosieven. Ondanks een recente bomaanslag is de sfeer echter nergens gespannen. Het valt me wel op dat er veel politiemensen rondlopen, mar dat is misschien het normale straatbeeld. In Caïro kun je nergens normaal parkeren, dus worden er overal parkeerdiensten aangeboden; hetzij laat je de auto staan en geef je de sleute af, hetzij wordt je voor een paar pond naar een vrij plekje gedirigeerd.

Met enige spijt keer ik na 3 dagen terug naar Dubai. Ik had graag nog wat meer van de stad en de bezienswaardigheden willen genieten; zoals "6 Oktoberstad", de Caïro toren en de opera. Misschien huur ik dan wel een auto...je moet de grenzen blijven opzoeken.