Safa Park

Dagelijks rijden we langs Safa Park. "We" zijn Jasper en ik op weg naar DCS. Ergens tussen acht uur en half negen passeren we het park. Meestal gaat dat stapvoets omdat er ter hoogte van het park twee wegen samenkomen en het aantal rijbanen van vijf teruggaat naar drie en die drie banen komen dan weer uit bij een t-splitsing en die dimensies samen veroorzaken een terugkerend oponthoud. Lees; file.

Safa Park is één van de drie of vier openbare parken in Dubai. Het park is rechthoekig van vorm en meet ongeveer een kilometer lang bij vijfhonderd meter breed. In het park zijn 's winters diverse attracties voor kinderen; springkussens, een reuzenrad, skelters en trampolines. Er is een kleine vijver waar je met de familie in electrische bootjes een rondje kunt varen, er wordt ook volop gevoetbald en gesport en daarnaast vooral ge-BBQd. Daartoe nemen mensen kleden, stoelen, waterpijpen en grote hoeveelheden voedsel in plastic tasjes met zich mee.
De entreeprijs voor het park bedraagt 3 dirham per persoon (60 cent), maar special needs kinderen zijn gratis. Tussen Oktober en April wordt het park, vooral in het weekend, druk bezocht.

Op weekdagen is het er ook druk, maar dan met wandelaars en joggers die een rondje óm het park heen lopen of rennen. Misschien doen ze wel twee rondjes, maar zo lang staan we ook weer niet in de file om dat te kunnen constateren. Wel lukt het inmiddels om regelmatig dezelfde mensen te spotten, die kennelijk ook een min of meer vaste tijd hanteren voor hun activiteit. Voor het comfort van de sporters is het voetpad rondom het park voorzien van een rode verende rubberlaag en het traject is naar schatting zo'n 3 kilometer lang. Er lopen iedere dag honderden mensen hun rondje(s). Volgens mij zijn het meer vrouwen dan mannen, maar dat gok ik. Tijdens onze rit langs het park luisteren we meestal naar Hans en Grietje of de Gelaarsde Kat op cd.

Er zijn evenveel expats als locals die hun rondje doen, wat het soms aparte beeld oplevert van vrouwen die van top tot teen in het zwart met wapperende gewaden al dan niet semi-joggend of snelwandelend voortgaan en dan worden ingehaald door westerse vrouwen die meestal maximaal gekleed zijn in een kort broekje en strak topje. Er lopen dikke mensen en superfitte en regelmatig ligt er iemand op een bankje buikspieroefeninge te doen. Nieuw is dat er tegenwoordig ook regelmatig een groepje politiemannen aan hun fitheid werkt. Vorige week werd er in de krant melding gedaan van het feit dat de gemiddelde politiefunctionaris te zwaar is en te weinig beweging heeft. Deze mannen hebben het voornemen omgezet in actie.

Voor de automobilisten vormt het in ieder geval een welkome afleiding en op onze manier doen we ook een beetje mee; remmen, gasgeven, remmen...

Orange Ball

Afgelopen donderdag was het Oranjebal, zeg maar Konninginnenach op z'n Dubai's. Vorig jaar was het er om de één of andere reden niet van gekomen om te gaan, maar het was volgens ingewijden duidelijk dat we hét evenement van het jaar hadden gemist. Dus dit jaar mocht dat niet gebeuren en was ik al vroeg in de bibliotheek bij Tim op school om de toegangskaartjes aan te schaffen. Voor 300 dirham per persoon koop je toegang tot een all-inclusive evenement. De oranje armbandjes die ik bij wijze van kaartjes ontvang vermelden naast KLM de nummers 984 en 985, dus tenzij ze zijn gaan tellen vanaf 750, worden er best veel nederlanders verwacht.

Het bal wordt gehouden op de "lawn" van de Emirates Golf Club en belooft live muziek door de wereldberoemde band Jamento(?) en oerhollandse lekkernijen; kroketten, bitterballen, kaassoufflé's en haring! Als we het grasveld oplopen is er een gedeelte ter grootte van een voetbalveld afgezet met matten van palmbladeren en komt de live-muziek ons tegemoet. Bij de ingang liggen en staan her en der oranje fietsen gestald om het gevoel van thuiskomen te versterken. Binnen is het al een gezellige boel en is de dansvloer al door een paar enthousiastelingen in gebruik genomen. Obers zorgen ervoor dat iedereen meteen van een koude Heineken worden voorzien en om de 10 meter zorgt een grote fan voor de nodige verkoeling.

De onmisbare oranje attributen ontbreken uiteraard niet; t-shirts, overalls, Heineken-toeters en een enkeling heeft een bij de golfcourse passende oranje broek van McGregor aan. Oranje pruiken en een meneer in een wit linnen kostuum met op zijn rug een enorme tekening van de nederlandse vlag onder een ouderwetse molen vervolmaken het beeld. Hét meest favoriet is een t-shirt met op de voorkant "ik blijf - jij ook?" &/of "ik vertrek - jij ook?". Eigenlijk zijn dit de enige tekenen van de recessie, die de meesten vanavond juist proberen te vergeten. En, eerlijk gezegd, is het best druk; waar zijn al die nederlanders overdag?

De band speelt, echt waar, weergaloos! Oude nummers, nieuwe nummers, maar vooral covers van grote nederlandse sterren; André Hazes, Marco Borsato etc. Maar ze spelen ook wel engelstalige muziek. Hun optreden wordt afgewisseld met "volkszanger Jeffrey" die de sfeer er goed in weet te brengen. Ik denk dat ik al zo lang weg ben uit nederland, dat ik daardoor nog nooit van Jamento en Jeffey heb gehoord, maar dat het sterren zijn is niet voor niks.

Rond een uur of twee loopt het evenement ten einde. Ik vraag me af wat het merendeels aziatische bedienend personeel vindt van de frikandellen, de uitdossingen en de niet te voorkomen polonaise? Ach, ik denk dat ze wel wat gewend zijn in Dubai...broeva haro!

Umm al Quwain

Eén van de topstukken uit de collectie van het UaQ museum; de eerste brief bezorgd door de posterijen anno 1964...

De Paasdagen, hoewel geen lokale publieke feestdag, hebben we deels doorgebracht in Umm al Quwain. UaQ is één van de kleinere emiraten ten noorden van Dubai. Om er te komen moet je Sharjah en Ajman doorkruisen, maar daar merk je eigenlijk niks van; de emiraten hebben geen grenzen en sluiten naadloos aan elkaar. Toch ademt Dubai een andere sfeer uit dan Sharjah of UaQ. In het laatste emiraat wonen slechts zo'n 40.000 inwoners tegen 1.5 miljoen in Dubai. UaQ is beduidend minder hard meegezogen in de vaart der volkeren, zelfs onze reisgids heeft maar 3 pagina's die aan UaQ zijn gewijd. Het emiraat dankt z'n bestaanrecht bestaat voornamelijk aan vissers, het waterpark Dreamland en de vier drankenwinkels waar je zonder vergunning wijn en spiritualiën kunt kopen. En dan zijn er natuurlijk diverse hotels. Wij strijken neer in het Flamingo Beach Resort, dicht bij het uiterste puntje van het schiereiland waarop het oude centrum van UaQ ligt.

Het resort ligt direkt aan het strand met om de hoek diverse natuurgebieden waar, de naam doet al zoiets vermoeden, Flamingo's en andere diersoorten wonen en broeden. Per huisboot kun je er naartoe varen. Eén van de andere attracties, naast de Indian Night Club, is een avondlijke expeditie om krabben te vangen. Wij hebben de foto's gezien van de krabben gespiest aan een soort harpoenstok, en dat was wel genoeg. Iedere dag komen er gek genoeg toch ongeveer 20 bezoekers krabben vangen. Vaak zijn het Russen die dan in zwembroek en met overhemd aan in het bootje stappen. De fel oranje zwemvesten passen meestal nét niet, maar dat zal de krabben worst wezen. Na de jacht, die hongerig maakt, wordt de expeditie afgesloten met een buffet dat bij de prijs is inbegrepen. Dus daar wordt goed opgeschept...

Het Flamingo Resort is een prima plek om te vertoeven; rustig, klantvriendelijk en flexibel. Met z'n vijfen passen we gemakkelijk in een "suite" waar gewoon wat extra bedden naar binnen worden gedragen. Ook fijn is dat de sfeer niet afhankelijk is van stilistisch leuke arrangementen met glazen vazen, bloempartijen en keramische objecten, waar je altijd op je qui vive moet zijn gelet op onze kleine Booh (uit Monsters Inc, je weet wel?). Alles is ofwel degelijk geconstrueerd, ofwel gewoon no-nonsense en zonder al te veel opsmuk. De kamer heeft alles wat je zou verwachten, het zwembad is prima en de lokatie pal aan het strand is top! Jammer dat de muggen dat tegen de avond ook vinden, maar daar hebben we Deet voor.

Op Goede Vrijdag zijn we ondergedoken in Dreamland Aqua Park; een waterpretpark met glijbanen met klinkende namen als "Kamikaze" en "Twister", diverse zembaden en een heuse mini-Dode Zee. Je hoeft er geen vliegtocht voor over te hebben om zittend in het water al drijvend de krant te lezen! De Twister is, net als in Duinrell, een soort toiletpot waar je na diverse omwentelingen uiteindelijk van onderen wordt uitgestort in een vrij diep bassin. Voor ons in de rij staat een Indiase meneer met zijn moeder. Het arme mens kan amper lopen en kijkt dan ook nog even de kat uit de boom voor ze zich in de spoelbak waagt. Haar zoon bevestigt aan de lifeguard dat ze best kan zwemmen, dus daar gaat ze. Onderaan bij het bassin hebben de twee lifeguards die daar posten er vervolgens nog een behoorlijke kluif aan om het oudje op te duiken en met man en macht naar vaste wal te slepen. De Indiase familie lijkt wat tweeslachtig; enerzijds blij dat moeders dit toch nog maar in goede gezondheid heeft mogen meemaken, anderzijds lijken ze wat teleurgesteld. Sowieso valt me op dat ouders veel te jongen kinderen van de kamikaze of andere stevige glijbanen af laten storten, erop vertrouwend dat het personeel er wel voor zorgt dat ze heelhuids aankomen. Het begrip life guard krijgt hierdoor een heel andere betekenis.

Op Zaterdag brengen we een bezoek aan het Umm al Quwain Museum, gevestigd in een fort gebouwd in 1768 als woonhuis voor de toenmalige sheikh Rashid bin Majid Al Mualla. Volgens mijn zijn we de eerste bezoekers die dag, of misschien wel die week? Het fort kent een vergelijkbare opzet als musea die we eerder bezochten in Hatta, Al Ain en Oman, maar is desalniettemin leuk om aan te doen en biedt een aardig inkijkje in het leven van niet alledaagse mensen. Het emiraat wordt sinds mensenheugenis gerund door de de sheikh, z'n neef, oom en achterneef. Of dat de reden is dat UaQ letterlijk in de schaduw van Dubai ligt, zou ik niet durven beweren, misschien is het gewoon een kwestie van pech hebben.

Ook Eva vindt het UaQ museum reuze inspirerend...

Ook stoppen we bij de Vegetable and Fish Market; een kleine soukh met verse groente, fruit en vis in een overweldigend assortiment. De vis wordt letterlijk 20 meter verderop gevangen en alhier per stuk of gewicht verkocht en ter plekke schoongemaakt. De verkopers en fileerders zitten tegenover elkaar, een mooie vorm van arbeids specialisatie. Er werken overigens weinig locals (lees ; geen), alle kooplieden zijn ofwel uit India of Bangladesh afkomstig en zo ook veel van de koopwaar. De slagers en de levende have zijn te vinden aan de andere kant van de soukh, waar je eveneens verser dan vers kunt inkopen. Wij kopen mini-bananen uit Oman en een mooie meloen en toeren vervolgens nog een beetje door de omgeving om nog wat sfeer op te snuiven. Regelmatig verandert de weg in een "Private road - no access" vanwege diverse buitenpaleizen van de sheikhs en hun familie.

Zo komt aan een paar heerlijke dagen al weer veel te snel een einde; morgen is het Tweede Paasdag en moeten we collectief weer aan de slag en naar het werk, school of de hondenschool. Het verblijf in het Flamingo Beach Resort is mij en de kinderen aangeboden door Springs Dog Academy op basis van gegenereerde inkomsten! Bedankt en Proficiat!

Caïro

Ik ben net terug van een paar dagen Caïro, Egypte. Een interessante ervaring die begon met de vlucht van Emirates Airlines; altijd goed voor een relaxte start van een reis. Op een vlucht van Emirates is er weinig dat niet mag; moet je tijdens het vliegen nog even bellen? Geen probleem. Net als we op de grond geland zijn en letterlijk nog over de landingsbaan taxiën loopt een meisje met haar koffer op wieltjes door het gangpad naar voren en maakt een babbeltje met een vriend op rij 20. Geen probleem... Bij de douane heerst de gebruikelijke chaos. Geduldig sta ik met een inreis-formuliertje in de rij als na een kwartier blijkt dat ik toch een visum had moeten kopen. Terug bij de bank ben ik snel klaar; een kleurrijke sticker die $15 kost maakt dat de douane meneer mijn paspoort nu wel stempelt en we kunnen voort richting bagage-claim.

Er was me aangeraden geen taxi te nemen, maar een limousine te bestellen bij de kiosk. Ik heb keuze uit 2 types; een Mercedes of een Mitsubishi Lancer. Ik kies de baby-limousine en wordt bij de omrekening van dirham naar Egyptische ponden alsnog voor ongeveer $10 gewisseltrucked...welkom in Caïro! Dit is een stad die leeft; 18 miljoen inwoners en overdag nog een slordige extra 6 miljoen forensen.

En die kom je allemaal tegen in het verkeer; de chaos is compleet. Ik dacht dat Dubai druk en rommelig was, maar Caïro slaat alles. Op 3 rijbanen passen gemiddeld best 5 auto's naast elkaar. Misschien een tip voor Minister Eurlings; het bevordert de doorstroming aanzienlijk? Helaas wordt die weer teniet gedaan door allerlei minibusjes die te pas en te onpas stoppen om passagiers in- en uit te laden. Voetgangers wagen hun leven bij het oversteken en tijdens de rit naar het hotel schrik ik me minstens 10 keer rot als we dreigen een voetganger aan te rijden. Als ik het raam opendoe kan ik mijn mede-rijstrookgenoten zonder problemen de hand schudden of een schouderklop geven. Autorijden in Caïro is een ervaring op zich. Helaas kent de stad geen fatsoenlijke ringweg, naar het schijnt, dus van A naar Beter gaat altijd via de binnenstad. Enfin, als toerist geen bezwaar maar bij dagelijks gebruik ongetwijfeld een flinke irritatie.

Mijn hotel is gelegen in het centrum en direct aan de Nijl; bij mooi weer zou ik de piramides vanaf mijn balkon op de 25e etage moeten kunnen onderscheiden. Helaas is er teveel smog, maar het uitzicht blijft adembenemend. De rivier wordt gebruikt door varende restaurants, vissers en roeiers.

De volgende dag neem ik een een officiële zwart-witte taxi naar kantoor. Het is een Peugeot 504 break uit 1982 met 7 zitplaatsen, zoals er hier nog altijd vele rondrijden. De overheid heeft recent afgekondigd dat alle taxi's van vóór 1975 binnenkort van de weg moeten verdwijnen en ze hebben ook hier een slooppremie afgekondigd. De auto hangt met ijzerdraad aan elkaar en rammelt aan alle kanten maar rijdt nog altijd redelijk comfortabel mee met het verkeer. We worden omgeven door auto's die in de rest van de wereld zijn uitgestorven: Fiat 127 & 128, Lada 2104, Renault 12 en zo meer...duizenden rijden er nog rond. Kennelijk is het klimaat in Caïro goed voor auto's. Helaas is het klimaat binnen in de Peugeot wat minder prettig. De uitlaatgassen stromen om de een of andere manier rechtstreeks de cabine in en zelfs met de ramen open is een opkomende misselijkheid maar met moeite te onderdrukken. Onderweg passeren we het Egyptisch Museum waar we tijdens een eerder vakantie-bezoek onder andere het masker van Toetanchamon hebben bewonderd. Ik moet de neiging om uit te stappen onderdrukken, want ben hier tenslotte aan het werk. Bij een tunnel doorgang is er enige vertraging veroorzaakt door een, wederom stokoude Fiat 128, die wordt gesleept door een sleepwagen; de bestuurster en har passagier zitten nog in de auto en kletsen er vrolijk op los, terwijl achterop de sleepwagen een man de auto in de smiezen houdt terwijl de combinatie gestaag vordert.

's Avonds ben ik uitgenodigd om te eten bij Sequoia, een trendy open-air restaurant aan de Nijl waar ze met name locale schotels serveren, desgewenst onder het genot van een shisha ofwel waterpijp. Ik word een uur later dan afgesproken, oorzaak: het verkeer, opgehaald bij het hotel. Alvorens bij het hotel te komen wordt overigens iedere auto door een speurhond besnuffeld op, neem ik aan, de aanwezigheid van explosieven. Ondanks een recente bomaanslag is de sfeer echter nergens gespannen. Het valt me wel op dat er veel politiemensen rondlopen, mar dat is misschien het normale straatbeeld. In Caïro kun je nergens normaal parkeren, dus worden er overal parkeerdiensten aangeboden; hetzij laat je de auto staan en geef je de sleute af, hetzij wordt je voor een paar pond naar een vrij plekje gedirigeerd.

Met enige spijt keer ik na 3 dagen terug naar Dubai. Ik had graag nog wat meer van de stad en de bezienswaardigheden willen genieten; zoals "6 Oktoberstad", de Caïro toren en de opera. Misschien huur ik dan wel een auto...je moet de grenzen blijven opzoeken.