Vrijdag de Dertiende...

Na het succes van vorig weekend kost het weinig moeite om de handen op elkaar te krijgen voor een nieuwe editie. Sterker nog, er hebben zich nieuwe leden bij de club gemeld, aangestoken door de enthousiaste verhalen over het avontuur. En dus spreken we opnieuw af bij het benzinestation naast de Dragon Mart aan de rand van Dubai, om 2 uur 's middags. Naast de bestuurders van vorige week worden we versterkt door nóg 2 Peter's en 1 Philip en gaan we in een konvooi met 6 auto's richting de woestijn. O ja, er maken ook 2 honden deel uit van het gezelschap, ik ben benieuwd hoe die het gehobbel en gestuiter vinden. Gisteren is er een kleine zandstorm langsgekomen en de lucht is nog flink stoffig en het zicht daardoor beperkt.


We gaan op ongeveer dezelfde plek van de weg af en stoppen voor de bandenactie; de luchtdruk moet verlaagd worden van 35 naar ongeveer 18 PSI terwijl de spanning bij de deelnemers alleen maar toeneemt. En daar gaan we; achter elkaar het avontuur tegemoet. We hebben broodjes, chips en brandhout mee voor een avondlijk kampvuur ter afsluiting van een hopelijk wederom geslaagd evenement. Voor echtgenote J. kan de trip al niet meer stuk; die zit lekker thuis in alle rust een krantje te lezen of zo. Voor Eva zijn er voldoende surrogaat-moeders die maar al te graag wat willen oefenen met zo'n live-baby. Als paperazzi cirkelen ze om haar heen en zowat iedere beweging wordt op beeld vastgelegd. Eva vindt het allemaal prima en geeft hond Lucy nog maar eens een flinke omhelzing en dreun op zijn rug. Eén aspirant-moeder is zo bang voor honden dat ze gehele tocht de auto alleen onder begeleiding en slechts sporadisch zal verlaten.

















De eerste 10 kilometer verlopen gesmeerd; de sfeer zit er goed in achterin de auto, de DVD draait op volle toeren (dit keer is Barney de hoofdfilm) en het gehos over de hobbels en de sporen ontlokt kreten van plezier...joehoe, daar gaan we! Patrick, Tim's beste vriend joelt in het Engels, maar dat zul je begrijpen.
We hebben het eerste stuk voor ongeveer dezelfde route gekozen om de nieuwe deelnemers warm te laten lopen op een redelijk eenvoudig traject. Niet ver voor het einde daarvan buigen we nog even van het gebaande pad af en een duin over en dan komt het aan op een wat meer gevorderde oog- en handcoördinatie. Net als in het verkeer gelden er off-road, in tegenstelling tot wat je zou denken, een aantal spelregels. Bijvoorbeeld als het voertuig voor je aan het klimmen is en je ziet niet waar het spoor naar toe loopt, dan moet je wachten tot hij uit het zicht is verdwenen voor je zelf aan de klim begint. Mocht 'ie nou vast komen te zitten, dan is er ruimte om te manouvreren &/of terug te komen etc. Enfin, een beetje opletten dus.



En daar gaat het mis: Philip zit iets te dicht op Radu die net niet genoeg vaart heeft. Radu's auto wil niet verder en zit vast en dus moet Philip stoppen en komt vervolgens ook niet meer vooruit. Ik heb voldoende afstand tot beide maar moet bovenaan het duin en voor de korte afdaling ook stoppen om niet bij Philip achterop te schuiven. Ik toeter en gebaar nog dat ze moeten doorpakken, maar begrijp dat dat geen optie is, al zouden ze wel willen. Expeditieleider Syed komt poolshoogte nemen nadat hij zich merkt dat hij alleen was en het konvooi kwijt. Er wordt flink gas geveven in stilstaande auto's; vooruit, achteruit, stuur naar links en rechts draaien, maar beide auto's zitten écht vast alle cylinders en pk's ten spijt. En daar is nog niet eens zoveel los zand voor nodig! Tijd om de scheppen voor de dag te halen, die zijn dan tenminste niet voor niets meegekomen! De truuk is om het chassis van het zand af te krijgen en al te grote kuilen rondom de wielen te effenen. Soms lukt het dan om met een duwtje de auto weer vlot te trekken of anders kun je met een andere auto en sleepkabel de zaak vlot helpen. Vandaag werkt geen van beide...duwen niet en de hulpauto raakt op heur beurt in de problemen!










Na een half uur zwoegen, duwen, trekken en graven zijn de meeste auto's, inclusief de mijne, weer vlot. Ik heb zojuist geleerd dat je altijd "nose down" moet stoppen, zodat je gemakkelijk weer voort kunt. We nemen opnieuw positie in om de tocht te vervolgen. Het vervolg is slechts kort; driehonderd meter verder slaat het zand opnieuw toe en wel op twee plekken. Radu glijdt een heuveltje af, stuurt tegen en staat vervolgens stil. Peter 2 (of 3) en ik rijden achter hem en kunnen ook niet verder. Tweehonderd meter verderop staan nóg twee auto's vast, vlak voor een steile afdaling van een meter of tien. Peter 3 (of 2) was net daarvoor door een greppel gestuiterd die zijn bumper beschadigde en trapte vervolgens op de rem net nadat hij met z'n neus boven de afgrond hangt waar Syed zojuist zijn auto ingestuurd heeft en naar beneden gleed/rolde. Voor deze Peter's eerste woestijnervaring is dit net iets teveel van het goede. Ook Philip, die een ander spoor had gekozen, durft de afdaling niet aan en staat stil en vast.


Het kost in total ruim 2 uur om de diverse opstoppingen te ontknopen en op enig moment moet de auto van Superman Syed, die zelf vaster dan vast is komen te zitten in een poging Philip los te trekken, er met behulp van maar liefst twee auto's uitgetrokken worden. 't Is goed dat we met meer zijn, maar ook gecompliceerder.

Als uiteindelijk iedereen weer vlot is en de verharde weg weer in zicht (ik kan nog net de neiging onderdrukken om het asfalt te kussen) begint het al te schemeren. De animo is niet zo groot om opnieuw van de weg af te gaan om nog even te chillen en een drankje te drinken; we lopen liever even het duin over met de auto overzichtelijk langs de weg geparkeerd. Het meegebrachte kampvuur biedt zonder lucifers of een aansteker ook minder sfeer en na een kwartiertje of zo kiezen we ervoor om richting huis te koersen. Het is inmiddels pikdonker en we hebben vandaag vijfhonderd meter afgelegd in de recordtijd van drie uur en vierentwintig minuten, stops en plaspauzes meegerekend! Wat voor dag is het ook alweer vandaag? (door PS)