Als je haar maar goed zit...

Je kent het wel, je wordt wakker en denkt; ik moet naar de kapper! Het zit niet meer lekker, het irriteert je en je hebt het gevoel dat er minstens een ons wax nodig is om de boel een beetje te modelleren...kortom; actie en het moet vandaag gebeuren! In Nederland is het altijd een heel gedoe om dan net op dié dag nog een afpraak te krijgen. Kappers weten graag van tevoren wie er komen, zodat ze (denk ik) niet teveel koffie in huis halen &/of de stagiair al dan niet hoeven te bestellen. En op zaterdagmiddag, althans in de provincie waar we woonachtig waren, ging de tent om twee uur 's middags dicht.

In Dubai bevalt het me prima, kwa kappers. Wanneer je maar wilt kun je terecht; zaterdagavond om halft tien, vrijdagmorgen om half tien? Prima, de kapper is hier altijd open. Mijn kapper heet Barré en zit in de Town Centre op 3 minuten fietsen van huis. Je kunt ook met de auto, dan duurt het 8 minuten, want parkeren. bij Barré kennen ze geen afspraken, je loopt er gewoon binnen en bent vrijwel altijd meteen aan de beurt. Twee keer heb ik vijf minuten moeten wachten, dat is lang voor hun doen. De zaak is niet groot; een rechthoekig halletje met receptie van tweëenhalf bij vier meter, daarachter een ronde knipzaal met acht stoelen en daarachter eenzelfde ruimte als de voorhal met 2 wasbakken en een stoel achter een matglazen ruit voor het verrichten van nagelwerkzaamheden in een meer private setting. De ronde zaal heeft en diameter van zo'n meter of vijf en is functioneel ingericht; 8 stoelen met spiegel en een nisje voor accesoires en waar je je telefoon of portemonnaie kunt parkeren. De ruimte tussen de stoelen is beperkt. Als mijn kapper mijn linkerbakkenbaard bijwerkt, kan zijn collega niet aan de rechterkant van het hoofd van degene naast mij knippen; daarvoor is het te krap bemeten. Maar wie de ruimte neemt of dient te geven gaat heel organisch; er gaat weinig onderling overleg aan vooraf. Vandaag heb ik overigens het plan opgevat om nog eens een foto-reportage en beschrijving te maken van diverse werkplekken in Dubai; ik denk dat de gemiddelde Arbo-adviseur in Nederland spontaan in een kramp schiet, maar daarover later meer.

De kappers zijn allemaal gestoken in een oranje poloshirt van de zaak en dragen een spijkerbroek. Ze zijn afkomstig uit Syrië, Libanon en Egypte en hanteren schaar en kam als een Japanse chef aan een teppanyaki fornuis met zijn messen jongleert; veel geknip in de lucht, getik met de schaar op de kam om deze van haren te ontdoen en doortastende en krachtige gebaren tekenen het beeld. Ondertussen wordt er meer met elkaar gesproken dan met de klanten. Mij best, ik hou sowieso niet zo van dat Frans Bromet-achtige geklets; "woon je al lang in Dubai?". Ook houden ze continue de receptie in de gaten, want als je eenmaal door één zo'n kerel bent geknipt, dan behoor je tot zijn klantenbestand en moeten de anderen van je af blijven bij binnenkomst. Ik denk dat ze op commissie basis werken, dus snelheid is een belangrijke vaardigheid. Het is overigens ook heel gewoon als klanten, terwijl ze geknipt en geschoren worden zitten te bellen. De kapper gaat onverstoorbaar door en geeft op tijd aan dat de beller van oor moet wisselen om te voorkomen dat het kapsel scheeft uitvalt.

Een slimmigheidje die ik in Nederland nog nooit hebt meegemaakt; ze wassen je haar bij binnenkomst én voor vertrek. Dit voorkomt vervelende kniphaartjes in je nek gedurende de rest van de dag of nacht. Geen rocketscience en zo gebeurt...zo'n wasbeurt duurt dan ook maar gewoon twee minuten. Even föhnen en klaar ben je. Wassen, knippen, föhnen en wassen kost 60 Dirham oftewel 12 Euro 50 en dan krijg je nog een kopje koffie ingeschonken ook. Mijn bad-hair dag; ik ben er niet bang meer voor...(door PS)

Zuiderburen (door PS)

In onze periode in Koewacht in Zeeuws-Vlaanderen woonden we letterlijk op de grens met België en hebben we onze zuiderburen wat beter leren kennen. Althans, de bakker die zo handig op zondagochtend open was voor verse broodjes en het frietkot waar de patatten nog ter plekke vers werden geschild en dubbelgebakken en waar de mayonaise met een pollepel bovenop de puntzak werd gekwakt. Ook hebben we regelmatig de mooie steden Antwerpen en Gent bezocht en waren we fervente bezoekers van gratis "overheidspark" Puyenbroeck, met het verkeerspark en speeltuinen voor groot en klein. In en rond Koewacht wonen Belgen en Nederlanders door elkaar en de grens meandert op geheel eigen wijze door het landschap. Vaak had ik, onderweg met de auto of fiets, niet in de gaten of ik nu in Nederland of in België was.

Nu in Dubai hebben we slechts 1 Nederlandse televisiezender. Uit luiheid want het zouden er waarschijnlijk meer kunnen zijn, maar dan moet ik met schotels, ontvangers en kabels in de weer. Gelet op het feit dat het vervangen van de batterijen van de afstandsbediening voor mij al een technische uitdaging is, waag ik me daar niet aan. Ik zou niet weten hoe te beginnen...maar goed, die ene zender is ook nog eens een gedeelde zender met België; BVN. Het Beste van Vlaanderen en Nederland is de satellietzender die hier in het zenderpakket zit.

Door BVN kijken we nu al zo'n anderhalf jaar regelmatig naar het Belgische VRT journaal en zijn de kopstukken Martine Tanghe en Wim de Vilder geen onbekenden. Maar wat me in Koewacht nooit zo is opgevallen is dat het land in een voortdurende staat van crisis en ontredddering is. Ik begrijp nog steeds nauwelijks hoe de 3 regeringen; Vlaams, Waals en federaal functioneren, wie nou waarbij hoort en wat nou de drijfveren van de verschillende politieke partijen zijn. Iedere dag is er weer een nieuwe crisis, ruzie of een politieke uitglijder van Didier Reynders &/of Yves Leterme. Zó is de laatsgenoemde nog Minister President (geloof ik) en zo is hij door de zoveelste crisis ingehaald en vervangen door ene Van Rompuy.

Op maandag kondigen de Walen aan dat een Vlaamse lijsstrekker, Rudy Aernoudt, verkiesbaar zal zijn om zo ook de multiculturele vlaams / waalse aspecten een hart onder de riem te steken en op dinsdag word de man bij het grofvuil gezet, want de franstalige Belgen zouden het er niet mee eens zijn. De waan van de dag lijkt te regeren en vult het dagelijkse nieuws volledig. Veelal een paar handenvol namen praten dan weer wel en dan weer niet metl elkaar en de VRT doet daar conscientieus verslag van. Al met al is België een verscheurd en schijnbaar onbestuurbaar land. Grappig dat je eerst in Dubai moet gaan wonen om al die dimensies om de hoek van de straat gewaar to worden.

Overigens is het VRT-journaal, sorry Matine en Wim, altijd slechts het voorprogramma voor DWDD. Overigens interessant zou zijn om te horen hoe de Belgen aan kijken tegen de Nederlandse actualiteit, wie wil? Mogen we tenslotte hier vandaan melden dat we het erg jammer vinden dat Marc-Marie Huijbrechts nu echt (écht?) geen tafelheer meer zal zijn. En MopperPostema mag gerust vervangen worden...

Springs Dog Academy

Sinds Peppi in ons leven is komen er weer allerlei levendige herinneringen naar boven...een pup zindelijk maken en vooral een beetje laten luisteren. Eigenlijk alles wat met Phylax niet lukte. En 't is net of Peppi aanvoelt dat we nog enigzins getraumatiseerd zijn, want met z'n schrandere oogjes lijkt hij continue vertrouwen uit te willen stralen; "rustig maar baasjes, het komt allemaal goed". En het gaat ook goed, Peppi is leergierig, enthousiast en snapt het gewoon. Wat een verademing. Al wandelend rond het meer en door de straten kom je veel baasjes tegen die in een vlaag van enthousiasme eveneens een leuke viervoeter hebben aangeschaft, maar die verder niet zo goed weten wat ermee te doen.

Onlangs zaten we een broodje te verorberen op het terras van Shakespeare in het town centre alhier. Peppi zat met z'n lijntje aan een naastgelegen boompje vast en keek een beetje om zich heen. Vervolgens komt er een mevrouw langslopen die stopt, Peppi aait en vervolgens vraagt of we dat wel vaker doen. Wat? Nou, het hondje mee naar buiten nemen? Uhh, ja. Bleek dat deze mevrouw ook een Yorkshire Terriër heeft van ongeveer dezelfde leeftijd, lees 5 maanden. Maar ze had hem nog nooit mee naar buiten genomen... En zo is het idee geboren; echtgenote J. (immers toch housewife - not allowed to work) vat het plan op om hondencursussen te gaan organiseren. Qua tijdsbesteding is het flexibel in te passen in de dagelijkse beslommeringen en gelet op het opvoedingsniveau van de gemiddelde hond in Dubai is er markt genoeg...

Een avondje brainstormen en oude administratie napluizen levert het programma van de puppytraining van Phylax op; even vertalen en het programma bestaat. Een inschrijfformulier met logo en een advertentie op Dubizzle, de lokale Marktplaats.nl, volgen. En vanaf dat moment is J. in business. De advertentie levert verschillende telefoontjes op én een eerste betalend consult bij een chihuahua-eigenaar! De man is ten einde raad; zijn Chihuahua eet slecht en doet heur behoefte nog altijd in huis na 10 maanden. Hoewel hij de hele dag werkt en op de twintigste verdieping woont, kan het hondje de hele dag het balkonnetje op om zijn behoefte te doen...maar hij doet 't niet. Buiten komt hij gemiddeld één keer per week om te wandelen. Als een echte hondenfluisteraar adviseert J. hem hoe beterschap wellicht te bereiken is. Na 2 uur keert ze huiswaarts met haar eerste zelfverdiende 100 dirham. Het briefje vindt een ereplaats met plakband op de keukenkast.

Inmiddels is het afgelopen weekend de cusrsus van start gegaan; de grope is nog niet helemaal vol, maar Chihuahua is van de partij en iedereen is actief in het bedrijf. Tim en vriend Patrick moeten vooraf met pylonen het parcours uit zetten, ik breng mijn dagen door op zoek naar het juiste hondenvoer en slip-kettingen voor de broodnodige opvoeding en tijdens de training dient er de broodnodige afleiding te zijn voor de jeugd. Kortom een familiebedrijf is geboren...nou nog hopen dat 100 dirham op termijn minder dan 10 uur tijd & energie van 6 betrokkenen kost ;o)

Vrijdag de Dertiende...

Na het succes van vorig weekend kost het weinig moeite om de handen op elkaar te krijgen voor een nieuwe editie. Sterker nog, er hebben zich nieuwe leden bij de club gemeld, aangestoken door de enthousiaste verhalen over het avontuur. En dus spreken we opnieuw af bij het benzinestation naast de Dragon Mart aan de rand van Dubai, om 2 uur 's middags. Naast de bestuurders van vorige week worden we versterkt door nóg 2 Peter's en 1 Philip en gaan we in een konvooi met 6 auto's richting de woestijn. O ja, er maken ook 2 honden deel uit van het gezelschap, ik ben benieuwd hoe die het gehobbel en gestuiter vinden. Gisteren is er een kleine zandstorm langsgekomen en de lucht is nog flink stoffig en het zicht daardoor beperkt.


We gaan op ongeveer dezelfde plek van de weg af en stoppen voor de bandenactie; de luchtdruk moet verlaagd worden van 35 naar ongeveer 18 PSI terwijl de spanning bij de deelnemers alleen maar toeneemt. En daar gaan we; achter elkaar het avontuur tegemoet. We hebben broodjes, chips en brandhout mee voor een avondlijk kampvuur ter afsluiting van een hopelijk wederom geslaagd evenement. Voor echtgenote J. kan de trip al niet meer stuk; die zit lekker thuis in alle rust een krantje te lezen of zo. Voor Eva zijn er voldoende surrogaat-moeders die maar al te graag wat willen oefenen met zo'n live-baby. Als paperazzi cirkelen ze om haar heen en zowat iedere beweging wordt op beeld vastgelegd. Eva vindt het allemaal prima en geeft hond Lucy nog maar eens een flinke omhelzing en dreun op zijn rug. Eén aspirant-moeder is zo bang voor honden dat ze gehele tocht de auto alleen onder begeleiding en slechts sporadisch zal verlaten.

















De eerste 10 kilometer verlopen gesmeerd; de sfeer zit er goed in achterin de auto, de DVD draait op volle toeren (dit keer is Barney de hoofdfilm) en het gehos over de hobbels en de sporen ontlokt kreten van plezier...joehoe, daar gaan we! Patrick, Tim's beste vriend joelt in het Engels, maar dat zul je begrijpen.
We hebben het eerste stuk voor ongeveer dezelfde route gekozen om de nieuwe deelnemers warm te laten lopen op een redelijk eenvoudig traject. Niet ver voor het einde daarvan buigen we nog even van het gebaande pad af en een duin over en dan komt het aan op een wat meer gevorderde oog- en handcoördinatie. Net als in het verkeer gelden er off-road, in tegenstelling tot wat je zou denken, een aantal spelregels. Bijvoorbeeld als het voertuig voor je aan het klimmen is en je ziet niet waar het spoor naar toe loopt, dan moet je wachten tot hij uit het zicht is verdwenen voor je zelf aan de klim begint. Mocht 'ie nou vast komen te zitten, dan is er ruimte om te manouvreren &/of terug te komen etc. Enfin, een beetje opletten dus.



En daar gaat het mis: Philip zit iets te dicht op Radu die net niet genoeg vaart heeft. Radu's auto wil niet verder en zit vast en dus moet Philip stoppen en komt vervolgens ook niet meer vooruit. Ik heb voldoende afstand tot beide maar moet bovenaan het duin en voor de korte afdaling ook stoppen om niet bij Philip achterop te schuiven. Ik toeter en gebaar nog dat ze moeten doorpakken, maar begrijp dat dat geen optie is, al zouden ze wel willen. Expeditieleider Syed komt poolshoogte nemen nadat hij zich merkt dat hij alleen was en het konvooi kwijt. Er wordt flink gas geveven in stilstaande auto's; vooruit, achteruit, stuur naar links en rechts draaien, maar beide auto's zitten écht vast alle cylinders en pk's ten spijt. En daar is nog niet eens zoveel los zand voor nodig! Tijd om de scheppen voor de dag te halen, die zijn dan tenminste niet voor niets meegekomen! De truuk is om het chassis van het zand af te krijgen en al te grote kuilen rondom de wielen te effenen. Soms lukt het dan om met een duwtje de auto weer vlot te trekken of anders kun je met een andere auto en sleepkabel de zaak vlot helpen. Vandaag werkt geen van beide...duwen niet en de hulpauto raakt op heur beurt in de problemen!










Na een half uur zwoegen, duwen, trekken en graven zijn de meeste auto's, inclusief de mijne, weer vlot. Ik heb zojuist geleerd dat je altijd "nose down" moet stoppen, zodat je gemakkelijk weer voort kunt. We nemen opnieuw positie in om de tocht te vervolgen. Het vervolg is slechts kort; driehonderd meter verder slaat het zand opnieuw toe en wel op twee plekken. Radu glijdt een heuveltje af, stuurt tegen en staat vervolgens stil. Peter 2 (of 3) en ik rijden achter hem en kunnen ook niet verder. Tweehonderd meter verderop staan nóg twee auto's vast, vlak voor een steile afdaling van een meter of tien. Peter 3 (of 2) was net daarvoor door een greppel gestuiterd die zijn bumper beschadigde en trapte vervolgens op de rem net nadat hij met z'n neus boven de afgrond hangt waar Syed zojuist zijn auto ingestuurd heeft en naar beneden gleed/rolde. Voor deze Peter's eerste woestijnervaring is dit net iets teveel van het goede. Ook Philip, die een ander spoor had gekozen, durft de afdaling niet aan en staat stil en vast.


Het kost in total ruim 2 uur om de diverse opstoppingen te ontknopen en op enig moment moet de auto van Superman Syed, die zelf vaster dan vast is komen te zitten in een poging Philip los te trekken, er met behulp van maar liefst twee auto's uitgetrokken worden. 't Is goed dat we met meer zijn, maar ook gecompliceerder.

Als uiteindelijk iedereen weer vlot is en de verharde weg weer in zicht (ik kan nog net de neiging onderdrukken om het asfalt te kussen) begint het al te schemeren. De animo is niet zo groot om opnieuw van de weg af te gaan om nog even te chillen en een drankje te drinken; we lopen liever even het duin over met de auto overzichtelijk langs de weg geparkeerd. Het meegebrachte kampvuur biedt zonder lucifers of een aansteker ook minder sfeer en na een kwartiertje of zo kiezen we ervoor om richting huis te koersen. Het is inmiddels pikdonker en we hebben vandaag vijfhonderd meter afgelegd in de recordtijd van drie uur en vierentwintig minuten, stops en plaspauzes meegerekend! Wat voor dag is het ook alweer vandaag? (door PS)

Woestijn-rit (door PS)

Het stond al een tijdje in de planning; een rit met de collega's in de woestijn in de omgeving van Dubai. En vandaag was het zover...Syed heeft de meeste ervaring en is de expeditie-leider. Hij is vele keren met zijn oom de woestijn in geweest, maar het is de eerste keer dat hij zelf de route bepaalt. We gaan met drie auto's en spreken af bij een tankstation aan de rand van Dubai richting Hatta. Iedereen arriveert op tijd en heeft er zin an. Vanaf het tankstation is het nog een kilometer of 10 rijden en dan gaan we van de weg af. We verlagen de bandenspanning van 35 naar ongeveer 18 PSI en met een eenvoudig metertje is dan kinderspel. Voor de gelegenheid heb ik mijn navigatiesysteem meegenomen om desgewenst via de GPS locaties vast te leggen om te voorkomen dat we verdwalen.









Het is heerlijk weer en een graad of 27 en we rijden in kolonne over het zandspoor. Het is altijd weer even spannend om zo'n tocht te ondernemen, maar al snel schateren de kinderen op de achterbank het uit en roepen ze "daar gáán we!" en "hou je vast!". Het hoofdspoor gaat tussen de duinen door en links en rechts wanneer je maar wilt kun je een zijspoor kiezen en een duin beklimmen. Syed kiest eerst wat eenvoudige omweggetjes en bouwt het niveau op. Het is zaak om een duin met voldoende vaart te benaderen, maar ook weer zonder al te hard te gaan; als je net in een kuil of over een hobbel stuitert verlies je het benodigde momentum.

Syed gaat voor en scheurt rechts een duinflank op. Als ik volg na een korte aarzeling, gebeurt het; de Ford trekt het niet en haleverwege loop ik vast. Ik laat me zo'n 30 meter achteruit zakken, draai een ruime bocht en robeer het opnieuw. Nu met succes. Even verderop staat Syed te wachten voor de afdaling. Als hij gaat rijden zie ik zijn auto ongeveer loodrecht met de neus naar beneden duiken...dat kan toch niet! Met enige schroom volg ik hem en de afdaling gaat tegen alle verwachting in goed. Beneden aangekomen wachten we gezamenlijk, mijn knieën knikken nog een beetje, op de derde auto met Radu.


Het is een geweldige tocht en een leuke middag. Halverwege pauzeren we en drinken wat op een duintje en rollen en springen er vanaf. Ook Eva heeft de grootste lol in het naar beneden rennen en rollen en steelt natuurlijk de show.

Juha Kankkunen (door PS)

Juha wie? Volgens Wikipedia; "Juha Matti Pellervo Kankkunen (Laukaa, 2 april 1959) is een voormalig Fins rallyrijder. Hij won in zijn carrière 23 WK-Rally's en wist viermaal wereldkampioen te worden. Ook won hij de fameuze Dakar Rally, in 1988 voor het team van Peugeot. Hij is een van de weinige rijders die zowel Groep B, Groep A als de World Rally Car´s heeft meegemaakt in het Wereldkampioenschap Rally."

Ik was gisteren bij mijn vriend Elie van Al Tayer Motors aan de Sheikh Zayed Road. Bij Elie hebben we onze huidige auto's aangeschaft en ik wilde eens zien of ik "chickenhouse",, die zijn bijnaam dankt aan het feit dat er op de vloer en banken altijd etensresten en drinkpakjes bij elkaar te scharrelen zijn, zonder al te veel bij te betalen kan inruilen voor weer eens wat anders. Niet echt nodig, maar altijd leuk om rond te kijken.

Nou had ik op het bureau van Elie in de showroom al eerder een foto zien staan van een rally-auto met twee mannen erop. Terwijl Elie iets regelt met nummerplaten, bekijk ik de foto eens van dichtbij. De foto toont een jonge Elie en bijrijder staand op de motorkap en kennelijk vieren ze een overwinning want hun armen steken uitgestrekt omhoog in de lucht. Ik schat dat de foto een jaar of 10 oud is en Elie draagt een klein snorretje dat inmiddels is vervangen voor een meer actuele "goatee". Even later tijdens de proefrit breng ik het onderwerp ter sprake en Elie vertelt dat hij destijds nationaal kampioen rally-rijden in Libanon was. Inmiddels rijdt hij geen rally's meer; in Dubai is het niet erg populair. Ze houden hier wel van racen, maar met kamelen of paarden. En zonder sponsor is de sport niet te betalen. Elie heeft het wel geprobeerd, maar houdt niet van rijden door de woestijn; de ondergrond van zand is te zacht en onvoorspelbaar en daar kun je niet lekker vaart maken. Geef Elie maar een lekkere strook asfalt.

Ik vertel hem op mijn beurt over mijn enige rally-ervaring; een "workshop" in Finland in de vette jaren bij HP zo rond 2003. Bij wijze van een team-uitje om een goed kwartaal te vieren ben ik, met het Noord-Europese team, via Helsinki naar Kittilä gereisd in Lapland. In Kittilä is het koud en wit. Na een korte officiële vergadering, om het geheel toch een werkachtig tintje te geven, gingen we vervolgens op pad om een workshop rally-rijden te krijgen van niemand minder dan; Juha Kankkunen! Er waren verschillende onderdelen om te oefenen; rondcrossen in een cirkel over het ijs in een poging de achterkant van de auto permanent uit te laten breken, een race tegen collega's en tenslotte een ritje als bijrijder / navigator in de auto van Juha. Natuurlijk viel er niks bij te rijden maar de rit, van misschien maximaal 10 minuten, staat nog altijd op mijn netvlies gegrift...de snelheid en stuurmanskunst van Juha zijn nauwelijks te vokgen en niet te evenaren. We vliegen over het bosparcours en voordat ik de bochten zie aankomen zijn ze alweer verleden tijd. Een mooie herinnering...

Onderweg tijdens de proefrit blijkt dus dat Elie Juha eveneens kent en een groot fan van hem was en nog altijd is, ook al is Juha inmiddels als coureur in ruste. Tegenwoordig verdient hij z'n geld met het geven van workshops... Elie heeft hem verschillende keren in Libanon ontmoet en kent nog kleurrijker verhalen dan ik al had gehoord. Als alle Finnen hield en houdt hij van een stevige slok, maar wordt daar verder niet opgewonden van. Vertoon van emoties en al te veel intonatie is aan Finnen gemiddled genomen niet besteed. Het zal wel een gebrek aan vitaminen zijn als gevog van te weinig daglicht gesurende het jaar? Na deze uitwisseling van ervaringen vervolgen we, zoals volgens mij alleen mannen tevreden zwijgend samen kunnen zijn, de rit terug naar de showroom.