Tijdens de laatste weken in Nederland moesten we afstand doen van de tot dusver opgebouwde veestapel. De hond ging weer naar zijn oorspronkelijke eigenaar om daar verder tot volleerd jachthond uit te kunnen groeien. De cavia's vonden een goede plek bij Selma, een klasgenootje van Tim. De eerder, per ongeluk, geboren reservecavia's konden gelukkig terecht bij Sam. De kippen werden door een stelletje onduidelijke Belgen met een busje opgehaald, luid roepend dat ze er natuurlijk goed voor zullen zorgen. "Er is een prachtig kippenhok in aanbouw..." , riepen ze al likkebaardend...
Tijdens al die vertrekkende huisdieren heb ik in een onbewaakt ogenblik geroepen dat ze natuurlijk in Dubai een nieuw huisdier mogen. "Een gekko of vissen of een wandelende tak of een poes..... we zien het wel" riep ik enigszins wanhopig in een poging de treurige snuitjes weer wat op te vrolijken.
We hebben even kunnen genieten van het feit dat er geen hond moest worden gewandeld, of deurposten opnieuw moesten worden geschilderd. Het caviahok mocht iemand anders schoonmaken en ik moet zeggen ik heb het niet echt gemist.
Wel denk ik af en toe aan de kippen terug als ik soortgenoten zie hangen in zo'n warm kastje bij de slager maar snel weet ik mijn ongerustheid weer te sussen omdat ze die Belgen beweerden echt een mooi hok aan het bouwen te zijn....
Maar kinderen herinneren zich heel andere dingen, mijn haastig uitgesproken belofte bijvoorbeeld.
Tim heeft een aantal avonden tevergeefs een gekko geprobeerd te vangen. Ook lukte het niet zo met die wandelende tak. Weinig bomen in Dubai en om de een of andere reden horen wandelende takken bij bomen.
Ik heb ze een paar maanden beziggehouden met het kijken naar de vissen in de dierenwinkel. Maar toen kwam het: "Je hebt een poes beloofd!!!"
Op een goede zaterdag was het dan zover. We gingen bij de plaatselijke poezenopvang kijken naar een geschikte huisgenoot. Peter ging met frisse tegenzin mee. De deurposten en wandelingen in de regen kwamen weer keihard binnen...
"We gaan alleen maar even kijken" zei ik in een poging hem gerust te stellen. Uiteindelijk kwamen we natuurlijk thuis met twee zeer bange poezenzusjes van ongeveer 7 maanden.
Poes 1 wilde na een paar dagen al naar buiten en kwam niet meer terug. Poes 2 stond klagelijk voor de deur te miauwen. Wij meenden een soort oproep te horen: "Laat me eruit, ik mis poes 1 en zal haar zoeken". Afijn, poes 2 naar buiten, ook weg.
Toen hadden we geen poezen meer en na 4 dagen hebben we alle aangeschafte etensbakjes, kattenbak, speeltjes etc. etc. maar weer opgeruimd. Peter deed ongelooflijk zijn best oprecht verdrietig te zijn maar Jasper en Tim waren niet blij en we gingen ze regelmatig zoeken.
Een paar weken later belde een kennis en vroeg of hij een klein poesje mee kon nemen voor ons. Op zijn werk hadden ze een nestje poezen gevonden zonder moeder...
Het was weer eens hectisch en ik riep (te snel) "Ja hoor, is goed." Jasper en Tim helemaal opgetogen, een leuke nieuwe poes en ze konden niet wachten.
's avonds kwam de poes en ik schrok me rot. Het was een piepklein mager bibberend pikzwart poesje van ongeveer drie weken oud. Dit beestje vertoonde sterke gelijkenissen met een vleermuis. Grote oren op een relatief klein hoofd, enge grote ogen, brrr.
De volgende dag naar de dierenarts en wat blijkt, poesjes van die leeftijd moeten iedere drie uur met de fles worden gevoed!!
Ik liet me niet kennen en dapper kocht ik een speenflesje, een blik babypoesjes-melkpoeder en rekende af voor het advies en de spullen. Zulke kleine poezen moeten ERG vaak een flesje. Na het flesje een boertje... (ja echt!!) en na een paar weken babypoezen-kattenvoer fijngeprakt en gemengd met melk. Daarna weer brokjes mengen met melk. Je moet ze leren de kattenbak te gebruiken. Bovendien moeten ze na een paar weken ontwormd en gevaccineerd, socialiseren, spelen. Je zou voor de lol eens moeten googelen, het is een hele klus...
Gelukkig hebben we Jasper. Hij is dol op flesjes geven. Is soms wat streng dat echt het hele flesje op moet maar ach.
Maar ja, ze is er nu eenmaal en dus hebben we het weer druk. De andere poesjes uit het nest hebben we laten ophalen door de plaatselijke kattenopvang en die worden nu door een of andere vrijwilliger gevoed met de fles. Er is gelukkig genoeg vraag naar kleine poesjes in Dubai. Waarschijnlijk zijn er meer gezinnen met openstaande beloftes uit het land van herkomst.....
Peter zit met argusogen te kijken hoe poes 3 inmiddels tegen de bank opklimt maar warmt ook wel weer een flesje op voor de avondvoeding....
Poes 1 vind het helemaal niets en blijft zoveel mogelijk buiten maar ook dat schijnt na een tijdje beter te gaan (ook weer google..)
Het grootste probleem is Eva, ze komt zo af en toe aanwandelen met haar knuistjes stevig om het piepkleine nekje van poes 3 geklemd. Vol trots en met een grote glimlach roept ze "Kwak".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten