Boem = Ho (2)

Ja hoor! Ook ik heb kennisgemaakt met de Dubaise procedures rondom een blikschade na een aanrijding!!!
P.S was de eerste met schade maar ik heb gewonnen in de categorie; "als het jouw schuld is".

Je kent het wel, rijdend vanaf school. Twee kinderen op de achterbank van de auto die indringende vragen stellen met betrekking tot honger, dorst en waar gaan we naar toe. Ieder op zijn/haar eigen wijze. Eva zegt heel hard: BRRRRR, AAAAA. Jasper zegt: ik heb dorst, ik heb dorst, ik heb dorst, ik heb dorst.

We staan met zijn allen in een rijtje, een soort file...., te wachten totdat de oprit vrij is om op te rijden.

Graaien in je tas op de bestuurdersstoel, op zoek naar appels, croissantjes en/of iets te drinken, wanhopig op zoek naar materiaal om de herrie op de achterbank te laten stoppen.

Ondertussen zie je de rij voor je optrekken en je anticipeert hierop door ook te gaan rijden, alleen doet de voorganger niet mee, een klap en de kofferbak van mijn voorganger springt open, hij schuift door de klap ook iets op naar voren en raakt de bumper van zijn voorganger.
Drie auto's beschadigd door het zoeken naar etenswaren!

Om de een of andere reden is het stil op de achterbank na mijn hartgrondig Sh** en is Jasper opeens reuze behulpzaam in het aanwijzen van alles wat kapot is aan de auto's.

Tim halen van school gaat niet meer lukken, qua tijd, dus moeten de hulptroepen worden ingeschakeld. PS is natuurlijk niet bereikbaar dus wordt een moeder van een klasgenoot gebeld om dit te regelen.

De radiator van mijn auto laat al haar (of zijn?) water lopen en dus werkt de airco in de auto niet meer. Ik zie Eva rood aanlopen en langzaam maar zeker wordt ze wat zweterig. Jasper heeft nog steeds dorst en raakt in paniek als ik vertel dat we even moeten wachten op de politie...
Anderhalf uur wachten op de politie die het schadeformulier moet invullen. Als je een groene doorslag krijgt is het goed (niet jouw schuld). Als je een roze exemplaar krijgt is het niet goed. Ik krijg natuurlijk de roze en frommel het gauw in mijn tas (bij de appels en de flesjes water). Rustig blijven, rustig blijven, rustig blijven, vertel ik mezelf. Als het 40 graden + is, kun je niet buiten wachten. De mevrouw van de voorste auto laat ons wachten in haar auto en is ongelooflijk aardig en weet Jasper weer op te monteren. Lijdzaam vertelt ze wat haar plannen waren die middag en heeft iets bewonderenswaardig berustend over het feit dat haar middag er nu wat anders uit gaat zien.

Als de politie klaar is met de formulieren, laten we de auto staan en stappen we snel in een taxi op weg naar huis.

Later die middag terug naar de plaats delict, om de auto weg te laten slepen. Je moet een formulier ondertekenen opgesteld in het Arabisch (wat nog erg lastig is te begrijpen...) en daar gaat de auto.....

Dan begint het circus, de garage neemt contact op met de verzekering. De contactpersoon klinkt zorgelijk als hij de verteld over zijn diagnose. Bumber vervangen, motorkap vervangen, intern (!!!) onderzoek naar caburateur en radiator...

Afijn, zondag horen we meer over de schade, wanneer klaar en de visie van de verzekeringsmaatschappij.Vandaag dus met de taxi naar de parkeergarage van Peter's werk. Autosleutels ontfutseld en rijden maar om iedereen vandaag ook weer van school te halen.

P.S had tijdens het overhandigen van zijn autosleutels wel een soort indringende blik....!

(door J.v.K)

Morgen mooi weer...

kijkje in de achtertuin..

uitzicht vanuit de tuin

Peter Timofeef kon het zo mooi zeggen....
Hier in Dubai is het altijd mooi weer (lees warm). Toch is het weer ook hier onderwerp van gesprek in deze periode. Vaak is het niet alleen warm maar waait er een akelige warme woestijnwind. Soms gaat dit ook nog gepaard met zand en stof en dan moet je heel snel ramen en deuren dichtdoen want het zand zit echt overal!
De luchtvochtigheid wordt langzaam maar zeker hoger, is nu ongeveer 65% maar stijgt naar 85% dus het ergste hebben we nog niet meegemaakt, zegt men.
Een paar weken geleden werd er geexperimenteerd met het opwekken van regen en werden we verrast met een regenbui van 15 minuten. Deze regenbui ging gepaard met gigantisch veel stof en zand dus echt alles is daarna bedekt onder een laag stof.

Diverse mensen hadden ons al gewaarschuwd, tijdens de zomer en de aanloop naar de zomer is het erg warm. Nou we maken het mee hoor!
In de ochtend om 6.00 uur is het een drukte van belang rondom het huis. Onze achtertuin grenst aan het meer dus de aangewezen plek om te joggen, fietsen, honden uit te laten en zomaar rondjes te lopen. Nog steeds zijn we er niet in geslaagd ochtendmensen te worden dus deze ronde laten we aan ons voorbij gaan.
Tot 10.00 uur is het slechts 25 a 30 graden dus lekker fris... Hierna loopt de temperatuur op tot zo'n 40 graden. Regelmatig stap ik in de auto en geeft de thermometer 45 graden aan.
Het zwembadje is inmiddels opgewarmd tot zo'n 32 graden dus ook niet echt verfrissend. Het douchewater komt uit een tank onder de carport en is helemaal niet fris.
De enige verkoeling vind je door binnen voor de airconditioning te zitten. Lekker binnen blijven tot ongeveer 17.00 en dan kun je, als je rustig beweegt, weer naar buiten.
Het is net zoiets als herfst in Nederland maar dan anders. Snel van het koele huis naar de auto, airco aan en dan gaat het wel weer. Snel van de auto naar school, winkel etc en dan weer fijn naar binnen.
Je moet de buitenactiviteiten echt plannen, kan niet meer zomaar naar het strand, buiten eten of zomaar ongepland buitenlopen. Zelfs Eva snapt inmiddels dat ze buiten echt schoenen aan moet, AU. In het zwembad in de wijk is uit te houden tot 12.00 uur 's ochtends en het kleine kinderbadje heeft schaduw dus daar zitten we dan met zijn allen in tijdens het weekend.

Maar ook zijn er best voordelen. Je hoeft nooit een jas of trui mee te nemen. De was droogt razendsnel buiten en een paraplu heb je niet nodig, die wordt hier alleen gebruikt om in de schaduw te kunnen lopen.

Toch went het wel en inmiddels is het vanavond al weer flink afgekoeld, nog maar 34 graden!

Nieuwe school voor Jasper

Sinds half december 2007 bezoekt Jasper "Al Noor" een school voor speciaal onderwijs in Dubai. Hij leek op zijn gemak en hij was blij dat hij na 6 weken wachten ook naar school kon.
Naarmate de tijd vorderde werden wij minder enthousiast over de school en dan vooral over de sfeer, communicatie met ouders en het oerwoud aan regels.

Gemiddels drie keer in de week werd Jasper's tafeltje verschoven omdat er nieuwe inzichten waren of omdat er een nieuw kindje was. Iedere dag was voor hem een verrassing waar hij nu weer zijn tas moest neerzetten. Het zwembad was al maanden dicht omdat er een technisch probleem was, vervoer met de bus duurt 2,5 uur naar huis dus dat was ook geen optie. Wanneer Jasper wat later was moest Peter een "te laat briefje" halen bij de boekhouder enzovoort enzovoort. Peter heeft op verschillende momenten bij de juf aangegeven dat hij hier niet zo blij mee was. Na drie moeizame gesprekken tussen Peter en de dienstdoende juf om 08.00 uur 's ochtends werd de juf vervangen maar het slechte gevoel bleef.....

De juf was op enig moment erg blij dat ze kon vertellen dat Jasper helemaal alleen naar toilet kon, wij zeiden maar niet dat hij dat al deed toen hij drie jaar was....
Voordat hij mee kon doen aan de normale gymlessen moest er eerst een recente doktersverklaring komen dat hij hier geschikt voor was....
Jasper was vooral druk met het helpen van de juf met het duwen van klasgenoten in een rolstoel naar de gymzaal, het opruimen van de bordjes en de rommel na de lunch. Ook was hij de aangewezen persoon om de niet-communicerende kinderen met leuke spelletjes bezig te houden in de klas. Vond hij allemaal wel leuk maar wij vonden dat er wat weinig tijd en aandacht was voor zijn verdere ontwikkeling. Jasper vond de kooklessen in Terneuzen altijd erg leuk maar koken was hier alleen voor meisjes van 14 jaar en ouder....
Jasper klaagde over harentrekkende andere kinderen, had spannende verhalen over kinderen die vastgebonden werden of dat er gedreigd werd met tape om mondjes dicht te plakken. Toen wij de juf hier naar vroegen ontkende ze dit natuurlijk in alle toonaarden.

Aldus, op zoek naar een andere school. Jasper stond al sinds augustus 2007 op de wachtlijst voor het Dubai Center for Special Needs, dus die nog maar even gebeld. En zowaar werd hij een week later uitgenodigd voor een toelatingstest en een kennismaking. Deze school hadden we bezocht tijdens onze preview trip in mei maar ze hebben een gigantische wachtlijst.
De week daarna al kwam de uitslag, hij mag komen en als hij wil per direct!

Vandaag is Jasper dan ook begonnen. Eerst weer een nieuw uniform aanschaffen. DCS (Dubai Center for Special Needs) heeft een werkend zwembad, een gigantische trampoline in de gymzaal en een Nederlands sprekende Belgische logopediste!!
Ook is er een Belgische fysiotherapeute, twee Belgische leerkrachten en een Nederlandse vrijwilligster die een dag in de week komt helpen. Alle Nederlands sprekende mensen kwamen hem opzoeken in de klas de eerste dag.

Geweldig allemaal voor Jasper. Hij huppelde vandaag met een grote glimlach door de school en weet al precies wanneer en met wie hij een praatje in het Nederlands kan maken.
Morgen is de hele school uitgenodigd voor de opening en het bijwonen van de show van het eerste dolfinarium in Dubai. Tim vind dit ERG oneerlijk maar Jasper is superblij.

De sfeer is totaal anders dan bij Al Noor, je ziet dat vooral in het omgaan met de kinderen en de ouders.
Jasper voelt zich goed en wij dus ook. Nog maar een paar weken tot de zomervakantie maar nu kan hij vast wennen en weet waar hij naar toe gaat na de zomer!

"Housewife, not allowed to work"

Ongelooflijk maar dat staat echt in mijn paspoort om precies te zijn op de visumsticker welke ik in mijn paspoort geplakt kreeg als officiele inwoner van Dubai!

Direct na aankomst in Dubai liet ik deze aantekening in mijn visum lezen aan Peter. Ik was enigszins onthutst en liet langzaam deze zin tot me doordringen. Daar ga je dan als expatwife, jarenlang gegoocheld met de combinatie van kinderen, werk en vooral de tijd om onder meer de (voor mij) zo belangrijke onafhankelijkheid in stand te houden en dan nu dit!

In Dubai kon ik niet mijn Nederlandse rijbewijs omzetten zonder toestemming van echtgenoot, ook kan niet werken zonder toestemming, mag geen flesje wijn kopen zonder toestemming en kan geen bankrekening openen.....
Peter kwam niet meer bij van het lachen en herinnert me regelmatig aan mijn nieuwe beroep/rol. Vooral rond etenstijd, wanneer er kinderen in bad moeten en wanneer er een vermoeden bestaat van een poepluier.
De laatste paar maanden heb ik dan ook erg mijn best gedaan. Leuke nieuwe recepten proberen, elke dag verantwoorde broodtrommeltjes vullen, koekjes bakken, huiswerk begeleiden, thee drinken enzovoort, enzovoort.

Maar toch begint het weer te kriebelen, een baan zou wel leuk zijn. Weliswaar heb ik een "no-objection letter" van mijn echtgenoot nodig. Maar in het volste vertrouwen dat ik deze wel zou kunnen bemachtigen, op zoek naar een bezigheid buitenshuis.

Gisteren mijn eerste sollicitatiegesprek gehad... Die ochtend belde de grote baas van het bedrijf waar ik mijn C.V had achtergelaten en vroeg of ik diezelfde middag met hem en de projectleider in Dubai kon afspreken om te praten over de baan. Natuurlijk kan dat, kon ik gelijk mijn flexibileit tonen....
Het is een Nederlands bedrijf wat vanuit Dubai doet in engineering van motoren van met name schepen in Dubai. Nu zijn hier in Dubai nogal wat baggeraars actief dus werk genoeg in deze branche. Ze hebben veel service-contracten dus veel onvoorspelbare hectiek want je weet immers nooit van te voren wanneer zo'n machine er mee stopt.
Ze zijn specifiek op zoek naar een Nederlandse omdat ze vooral werken voor Nederlandse bedrijven en ook de projectleider wordt "helemaal gek van die locals".

De afspraak was in een bar (??!!) met uitzicht op de skibaan in Dubai. Een druk maar gezellig stel mannen en het was mijn eerste sollicitatiegesprek ooit waar ik een witte wijn kon bestellen. (Heb ik dan ook maar gedaan, de mannen hadden al een biertje besteld..)

Ze zijn op zoek naar een officemanager voor de vestiging in Dubai die met name de organisatorische kant van het werk hier kan regelen.
Offertes, contact met klanten, projectadministratie, verantwoording van de projecten naar het hoofdkantoor in Nederland. Een soort duo met de projectleider waarbij de taken verdeeld worden in organisatorische kanten en technische kanten.
Alles wordt geregeld, auto, blackberrie, laptop en een mobiele telefoon.

Bij dit aspect van de baan zag Tim overigens duidelijk wat voordelen:
"Als jij een laptop krijgt, dan hebben we een laptop over, dan is die van mij, dan heb ik mijn eigen laptop". Dit gaat overigens ook op voor de mobiele telefoon, vond hij.
Hij was, met name hierdoor, erg enthousiast en vond dat ik moest gaan voor die baan ook al zou dat betekenen dat ik hem niet elke dag van school kon halen.
Hij brainstormt graag mee over de meer logistieke processen binnen het gezin en stelde voor dat Bianca (de hulp) hem elke middag met de taxi kon komen halen. Ook hoefde ik geen lunch meer te maken hij zou wel wat kopen in het restaurant op school.

Afijn, de logistieke kant regelen we dan wel. Voorlopig zou het gaan om een paar dagen op het kantoor en de rest kan thuis/mobiel. Dit klinkt wel flexibel dus wie weet...

Tijdens het sollicitatiegesprek werd de verdere procedure uitgelegd. De projectleider neemt na een paar dagen contact met me op als hij een verdere samenwerking ziet zitten. Hierna op bezoek naar het kantoor en de werkplaats. Hierna een paar dagen naar Nederland om te praten met de mensen op het hoofdkantoor.

HELP, hoe moet dat allemaal.....?

gezinsuitbreiding

Helaas waren de kids het niet vergeten! Soms doe je in alle hectiek beloftes die je niet echt van plan bent na te komen......

Tijdens de laatste weken in Nederland moesten we afstand doen van de tot dusver opgebouwde veestapel. De hond ging weer naar zijn oorspronkelijke eigenaar om daar verder tot volleerd jachthond uit te kunnen groeien. De cavia's vonden een goede plek bij Selma, een klasgenootje van Tim. De eerder, per ongeluk, geboren reservecavia's konden gelukkig terecht bij Sam. De kippen werden door een stelletje onduidelijke Belgen met een busje opgehaald, luid roepend dat ze er natuurlijk goed voor zullen zorgen. "Er is een prachtig kippenhok in aanbouw..." , riepen ze al likkebaardend...

Tijdens al die vertrekkende huisdieren heb ik in een onbewaakt ogenblik geroepen dat ze natuurlijk in Dubai een nieuw huisdier mogen. "Een gekko of vissen of een wandelende tak of een poes..... we zien het wel" riep ik enigszins wanhopig in een poging de treurige snuitjes weer wat op te vrolijken.

We hebben even kunnen genieten van het feit dat er geen hond moest worden gewandeld, of deurposten opnieuw moesten worden geschilderd. Het caviahok mocht iemand anders schoonmaken en ik moet zeggen ik heb het niet echt gemist.

Wel denk ik af en toe aan de kippen terug als ik soortgenoten zie hangen in zo'n warm kastje bij de slager maar snel weet ik mijn ongerustheid weer te sussen omdat ze die Belgen beweerden echt een mooi hok aan het bouwen te zijn....

Maar kinderen herinneren zich heel andere dingen, mijn haastig uitgesproken belofte bijvoorbeeld.

Tim heeft een aantal avonden tevergeefs een gekko geprobeerd te vangen. Ook lukte het niet zo met die wandelende tak. Weinig bomen in Dubai en om de een of andere reden horen wandelende takken bij bomen.

Ik heb ze een paar maanden beziggehouden met het kijken naar de vissen in de dierenwinkel. Maar toen kwam het: "Je hebt een poes beloofd!!!"

Op een goede zaterdag was het dan zover. We gingen bij de plaatselijke poezenopvang kijken naar een geschikte huisgenoot. Peter ging met frisse tegenzin mee. De deurposten en wandelingen in de regen kwamen weer keihard binnen...

"We gaan alleen maar even kijken" zei ik in een poging hem gerust te stellen. Uiteindelijk kwamen we natuurlijk thuis met twee zeer bange poezenzusjes van ongeveer 7 maanden.

Poes 1 wilde na een paar dagen al naar buiten en kwam niet meer terug. Poes 2 stond klagelijk voor de deur te miauwen. Wij meenden een soort oproep te horen: "Laat me eruit, ik mis poes 1 en zal haar zoeken". Afijn, poes 2 naar buiten, ook weg.

Toen hadden we geen poezen meer en na 4 dagen hebben we alle aangeschafte etensbakjes, kattenbak, speeltjes etc. etc. maar weer opgeruimd. Peter deed ongelooflijk zijn best oprecht verdrietig te zijn maar Jasper en Tim waren niet blij en we gingen ze regelmatig zoeken.

Een paar weken later belde een kennis en vroeg of hij een klein poesje mee kon nemen voor ons. Op zijn werk hadden ze een nestje poezen gevonden zonder moeder...

Het was weer eens hectisch en ik riep (te snel) "Ja hoor, is goed." Jasper en Tim helemaal opgetogen, een leuke nieuwe poes en ze konden niet wachten.

's avonds kwam de poes en ik schrok me rot. Het was een piepklein mager bibberend pikzwart poesje van ongeveer drie weken oud. Dit beestje vertoonde sterke gelijkenissen met een vleermuis. Grote oren op een relatief klein hoofd, enge grote ogen, brrr.

De volgende dag naar de dierenarts en wat blijkt, poesjes van die leeftijd moeten iedere drie uur met de fles worden gevoed!!

Ik liet me niet kennen en dapper kocht ik een speenflesje, een blik babypoesjes-melkpoeder en rekende af voor het advies en de spullen. Zulke kleine poezen moeten ERG vaak een flesje. Na het flesje een boertje... (ja echt!!) en na een paar weken babypoezen-kattenvoer fijngeprakt en gemengd met melk. Daarna weer brokjes mengen met melk. Je moet ze leren de kattenbak te gebruiken. Bovendien moeten ze na een paar weken ontwormd en gevaccineerd, socialiseren, spelen. Je zou voor de lol eens moeten googelen, het is een hele klus...

Gelukkig hebben we Jasper. Hij is dol op flesjes geven. Is soms wat streng dat echt het hele flesje op moet maar ach.

Maar ja, ze is er nu eenmaal en dus hebben we het weer druk. De andere poesjes uit het nest hebben we laten ophalen door de plaatselijke kattenopvang en die worden nu door een of andere vrijwilliger gevoed met de fles. Er is gelukkig genoeg vraag naar kleine poesjes in Dubai. Waarschijnlijk zijn er meer gezinnen met openstaande beloftes uit het land van herkomst.....

Peter zit met argusogen te kijken hoe poes 3 inmiddels tegen de bank opklimt maar warmt ook wel weer een flesje op voor de avondvoeding....

Poes 1 vind het helemaal niets en blijft zoveel mogelijk buiten maar ook dat schijnt na een tijdje beter te gaan (ook weer google..)

Het grootste probleem is Eva, ze komt zo af en toe aanwandelen met haar knuistjes stevig om het piepkleine nekje van poes 3 geklemd. Vol trots en met een grote glimlach roept ze "Kwak".