Na twee jaar in hetzelfde huis in Dubai is alles kapot, kapot geweest of bijna kapot. De "stijl" van bouwen, dingen maken en dingen fixen is ietwat anders dan in Nederland dus alles is op enig moment....... kapot.
Het is enigszins verontrustend om te zien/horen dat kids hier aan gewend zijn geraakt...."kapot, weggooien dan maar?"
Van de 18 lampen op de 18 palen rondom het huis zijn er minstens 8 kapot.... gloeilamp werkt niet meer, sierbol is eraf gevallen, stroom-doorvoer werkt niet optimaal, etcetera!
Het is elke dag weer spannend welke airco in welke slaapkamer nog werkt of welke niet of minder werkt; kapot!
De garage deur is een lang slepend probleem; een fijne afstandbediening in de auto, een soort knipperend lampje vlak bij de deur maar een motor die minder dan optimaal draait....kapot! Iedere dag moet de vol-automatische garage deur handmatig worden geopend. (soms 4 keer per dag...!)
Sprinkler-dingetje in de tuin...natuurlijk waren we te zuinig om een adequaat sprinkler syseem aan te leggen in een huurhuis... Een handige "hand-sprinkler" doet het werk....kapot! Iedere dag sta ik nu met de tuinslang indivuele grassprieten te voorzien van water.
Handige rolgordijnen opgehangen om de heftige middag-zon buiten te sluiten....prima matjes maar helaas ophang-systeem; kapot.
Het is een beetje gek maar toch maar een wasdroger aangeschaft om handig de was met name de handdoeken adequaat te drogen.....dagelijks gerammel, gepiep en een hoop stof wat wordt uitgespuugd terwijl handdoeken drijfnat ronddraaien in de trommel...kapot!
Elke drie maanden moet ik een nieuw strijkijzer aanschaffen....heel raar maar schijnt hier normal te zijn....kapot!
En dan heb ik het nog niet over niet werkende douche-koppen, boilers, zwembadpompen, sloten van hekjes, grasmaaiers, vaatwassers, airco auto, koffie zet apparaat, gasfornuis....alles gaat kapot maar hier wel een beetje eerder dan je zou verwachten!
(door J.v.K)
donderdag 8 november 2012
zondag 4 november 2012
Zorg
Een van mijn collega's, ik noem hem even Osman, komt uit Libanon. Libanezen zijn in mijn ervaring veelal opgewekte en positief ingestelde mensen. Ze houden van mooie kleren, mooie auto's, een beetje blingbling, lekker eten en drinken, kortom van het goede leven. De Libanese keuken is ook de meeste diverse en kent bijzonder lekkere gerechten. Libanezen zijn gastvrij en ruimhartig en als je naar de recente geschiedenis van het land kijkt, dan is dat best bijzonder. Gelukkig is het al een aantal jaren politiek stabieler en gaat het economisch redelijk goed. Beiroet staat bekend als "het Parijs van het midden Oosten" en is een bezoek zeker waard.
Osman komt uit een goed nest. Zijn vader was diplomaat en hij is liberaal opgevoed. Hij was vrij in zijn studie- en werkkeuze en werkt al acht jaar in Abu Dhabi. Ook Osman's broer woont en werkt er en hun moeder komt regelmatig op bezoek om te kijken of de kinderen het goed maken. Vader blijft dan in Libanon; hij is inmiddels enkele jaren gepensioneerd, heeft genoeg gereisd in zijn leven en volgt het nieuws liever via de zes kranten die hij dagelijks leest.
Recent werden de dagelijkse beslommeringen overschaduwd doordat Osman's oom ziek werd. Leukemie en een buitengewoon agressieve variant. Het is de jongste broer van Osman's vader en een van acht broers en zussen. Onmiddellijk kwam de familie in aktie om de broer te steunen, want delen doe je in goede en ook slechte tijden. Het plaatselijke ziekenhuis werd vanaf dat moment wekelijks bezocht door een busje vol met familie, vrienden en bekenden, allemaal om bloed te doneren. Ook voor de medische voorzieningen en medicijnen springt de familie bij en sprokkelt in drie maanden tijd ruim honderduizend dollar bij elkaar voor de benodigde chemotherapie en ziekenhuisopnames. Want hoewel er wel zorgverzekeringen zijn, hebben de meeste mensen er geen; en trouwens dit soort behandelingen wordt dan sowieso niet gedekt. En als je het je dan niet kunt veroorloven, trek je dus bij voorbaat aan het kortste eind.
Het mag uiteindelijk allemaal helaas niet baten; na iets meer dan drie maanden strijd komt Osman's oom te overlijden. Achtenveertig jaar was hij en hij laat een vrouw en twee jonge kinderen achter. In het Midden Oosten worden overledenen veelal binnen vierentwintig uur begraven. Dit wordt mede door het klimaat en de religie voorgeschreven. En dus is zijn oom al begraven voordat Osman in Libanon arriveert.
In de afgelopen dagen moest ik aan dit verhaal denken, toen ik de commotie zag in Nederland naar aanleiding van het nieuwe regeerakkoord. Ik weet het, ik weet het, het is niet aan mij om vanuit het verre Dubai een beetje kritiek te hebben op de huidige nederlandse situatie. Natuurlijk zit niemand te wachten op hogere maandelijkse uitgaven voor de zorgverzekering. Aan de andere kant, een paar honderd Euro voor gegarandeerd goede zorg door de overheid inclusief medicijnen; het kan nog altijd slechter. Is zo toch misschien het glas weer een beetje halfvol...?
Osman komt uit een goed nest. Zijn vader was diplomaat en hij is liberaal opgevoed. Hij was vrij in zijn studie- en werkkeuze en werkt al acht jaar in Abu Dhabi. Ook Osman's broer woont en werkt er en hun moeder komt regelmatig op bezoek om te kijken of de kinderen het goed maken. Vader blijft dan in Libanon; hij is inmiddels enkele jaren gepensioneerd, heeft genoeg gereisd in zijn leven en volgt het nieuws liever via de zes kranten die hij dagelijks leest.
Recent werden de dagelijkse beslommeringen overschaduwd doordat Osman's oom ziek werd. Leukemie en een buitengewoon agressieve variant. Het is de jongste broer van Osman's vader en een van acht broers en zussen. Onmiddellijk kwam de familie in aktie om de broer te steunen, want delen doe je in goede en ook slechte tijden. Het plaatselijke ziekenhuis werd vanaf dat moment wekelijks bezocht door een busje vol met familie, vrienden en bekenden, allemaal om bloed te doneren. Ook voor de medische voorzieningen en medicijnen springt de familie bij en sprokkelt in drie maanden tijd ruim honderduizend dollar bij elkaar voor de benodigde chemotherapie en ziekenhuisopnames. Want hoewel er wel zorgverzekeringen zijn, hebben de meeste mensen er geen; en trouwens dit soort behandelingen wordt dan sowieso niet gedekt. En als je het je dan niet kunt veroorloven, trek je dus bij voorbaat aan het kortste eind.
Het mag uiteindelijk allemaal helaas niet baten; na iets meer dan drie maanden strijd komt Osman's oom te overlijden. Achtenveertig jaar was hij en hij laat een vrouw en twee jonge kinderen achter. In het Midden Oosten worden overledenen veelal binnen vierentwintig uur begraven. Dit wordt mede door het klimaat en de religie voorgeschreven. En dus is zijn oom al begraven voordat Osman in Libanon arriveert.
In de afgelopen dagen moest ik aan dit verhaal denken, toen ik de commotie zag in Nederland naar aanleiding van het nieuwe regeerakkoord. Ik weet het, ik weet het, het is niet aan mij om vanuit het verre Dubai een beetje kritiek te hebben op de huidige nederlandse situatie. Natuurlijk zit niemand te wachten op hogere maandelijkse uitgaven voor de zorgverzekering. Aan de andere kant, een paar honderd Euro voor gegarandeerd goede zorg door de overheid inclusief medicijnen; het kan nog altijd slechter. Is zo toch misschien het glas weer een beetje halfvol...?
vrijdag 2 november 2012
Boeken
Ooit was ik op weg naar een mooie carriere als boekhandelaar. Na jarenlang een zaterdagbaantje te hebben gehad bij boekhandel Paagman, werkte ik voor de wetenschappelijke Boekhandel A. Houtschildt in Den Haag en volgde de parttime opleiding tot boekverkoper. Houtschildt leverde boeken en publicaties aan nationale en internationale (universiteits)bibliotheken, maar waren daarnaast gespecialiseerd in militaria en zeer gerenommeerd op dat gebied. Vier keer per jaar bracht Houtschild een knipselcatalogus uit die naar een behoorlijk grote verzendlijst werd gestuurd. Dat weet ik nog, want het in de enveloppen stoppen van die catalogus was mijn bijdrage aan het geheel. Vervolgens kwamen de klanten de boeken bekijken en kopen of bestellen. De doelgroep voor militaria bestaat uit een bijzonder publiek, van legerbibliotheken en officieren tot rechts-radicale types waarvan je vermoed dat ze stiekum een hakenkruis op hun rug hebben staan. Ik had zelf in ieder niet zoveel op met het onderwerp en wellicht is die carriere daarom een zachte dood gestorven. Nou ja, als je ziet hoe het tegenwoordig met de gemiddelde boekhandel gaat, dan was dat misschien nog niet zo'n ongelukkige afslag...
Wat ik er wel aan over heb gehouden is een passie voor boeken. Ik kan moeilijk een boekhandel voorbij lopen zonder even rond te neuzen en te snuffelen; de geur van drukinkt en papier en de verse stapels boeken, liefst nog in plasticfolie verpakt...heerlijk. In de Dubai Mall is een vestiging van Kinokuniya, een Japanse keten van boekhandels van formaat. Je kunt er zo een paar uur rondbrengen. Wat ze er helaas niet hebben, zijn Nederlandstalige boeken. En als je het grootste deel van de dag Engels spreekt, dan is een half uurtje ontspannen een nederlands boek lezen buitengewoon prettig. En dus torsen we na een bezoek aan Nederland niet alleen stapels onderbroeken en pyjama's van de Hema mee (waarom we die nou precies daar moeten kopen weet ik eigenlijk ook niet), zakken drop van de Albert Heijn, maar ook de laatste Leon deWinter, Herman Koch, Jens Lapidus enzovoort. Kilo's extra bagage, zeg maar rustig een hele koffer.
Terug in Dubai begint het grote genieten; die verse stapel boeken betekent weken leesplezier. Om verwarring te voorkomen hebben we een "systeem" ontwikkelt zodat we weten wie wat al gelezen heeft; alle nieuwe boeken liggen op een aparte stapel in of naast de boekenkast. En als je een boek uit hebt, zet je je paraaf op het schutblad. Zodra een boek door zowel echtgenote J. als mijzelf is gelezen, dan mag het boek gewoon in de boekenkast bij zijn soortgenoten. Maar ja, dan moet iedereen zich wel aan het systeem houden! Ik grijp echter regelmatig naast het lekkers en tref een lege plank aan, terwijl ik zeker weet dat er nog ongelezen boeken zijn. J. is dan met vier of vijf verschillende boeken tegelijk bezig. want soms blijkt na een paar pagina's of halverwege dat ze toch zin heeft in een ander boek en dan begint ze aan een vers exemplaar. Kijk, dat kan natuurlijk eigenlijk niet. Dat schept verwarring en onduidelijkheid; we moeten ons wel aan gemaakte afspraken houden. Maar goed, ik dwaal af.
Anno 2012 zou je natuurlijk veel slimmer je iPad of de een of andere e-reader kunnen gebruiken. Geen gesjouw meer met al die boeken en je kunt eenvoudig en 24/7 nieuwe titels downloaden via bol.com of andere online winkels. Maar ja, de laastste keer had ik het geluk dat boekhandel De Vries in Zierikzee, waar we altijd inkopen, een door de auteur gesigneerd exemplaar had van de nieuwe titel "VSV" van Leon de Winter. En met een e-reader is dat natuurlijk onmogelijk. Tja, zal menigeen denken; "wat kan mij de handtekening van Leon schelen?". Maar ja, dat is de schuld van Paagman en Houtschild die mij toch een beetje tot een boekofiel voor het leven hebben gemaakt. Mochten er nou e-readers worden ontwikkeld die naar drukinkt ruiken en die gesigneerd kunnen worden, dan zal ik het nog eens overwegen. Maar tot die tijd blijft het sjouwen en hamsteren geblazen...
Wat ik er wel aan over heb gehouden is een passie voor boeken. Ik kan moeilijk een boekhandel voorbij lopen zonder even rond te neuzen en te snuffelen; de geur van drukinkt en papier en de verse stapels boeken, liefst nog in plasticfolie verpakt...heerlijk. In de Dubai Mall is een vestiging van Kinokuniya, een Japanse keten van boekhandels van formaat. Je kunt er zo een paar uur rondbrengen. Wat ze er helaas niet hebben, zijn Nederlandstalige boeken. En als je het grootste deel van de dag Engels spreekt, dan is een half uurtje ontspannen een nederlands boek lezen buitengewoon prettig. En dus torsen we na een bezoek aan Nederland niet alleen stapels onderbroeken en pyjama's van de Hema mee (waarom we die nou precies daar moeten kopen weet ik eigenlijk ook niet), zakken drop van de Albert Heijn, maar ook de laatste Leon deWinter, Herman Koch, Jens Lapidus enzovoort. Kilo's extra bagage, zeg maar rustig een hele koffer.
Terug in Dubai begint het grote genieten; die verse stapel boeken betekent weken leesplezier. Om verwarring te voorkomen hebben we een "systeem" ontwikkelt zodat we weten wie wat al gelezen heeft; alle nieuwe boeken liggen op een aparte stapel in of naast de boekenkast. En als je een boek uit hebt, zet je je paraaf op het schutblad. Zodra een boek door zowel echtgenote J. als mijzelf is gelezen, dan mag het boek gewoon in de boekenkast bij zijn soortgenoten. Maar ja, dan moet iedereen zich wel aan het systeem houden! Ik grijp echter regelmatig naast het lekkers en tref een lege plank aan, terwijl ik zeker weet dat er nog ongelezen boeken zijn. J. is dan met vier of vijf verschillende boeken tegelijk bezig. want soms blijkt na een paar pagina's of halverwege dat ze toch zin heeft in een ander boek en dan begint ze aan een vers exemplaar. Kijk, dat kan natuurlijk eigenlijk niet. Dat schept verwarring en onduidelijkheid; we moeten ons wel aan gemaakte afspraken houden. Maar goed, ik dwaal af.
Anno 2012 zou je natuurlijk veel slimmer je iPad of de een of andere e-reader kunnen gebruiken. Geen gesjouw meer met al die boeken en je kunt eenvoudig en 24/7 nieuwe titels downloaden via bol.com of andere online winkels. Maar ja, de laastste keer had ik het geluk dat boekhandel De Vries in Zierikzee, waar we altijd inkopen, een door de auteur gesigneerd exemplaar had van de nieuwe titel "VSV" van Leon de Winter. En met een e-reader is dat natuurlijk onmogelijk. Tja, zal menigeen denken; "wat kan mij de handtekening van Leon schelen?". Maar ja, dat is de schuld van Paagman en Houtschild die mij toch een beetje tot een boekofiel voor het leven hebben gemaakt. Mochten er nou e-readers worden ontwikkeld die naar drukinkt ruiken en die gesigneerd kunnen worden, dan zal ik het nog eens overwegen. Maar tot die tijd blijft het sjouwen en hamsteren geblazen...
Abonneren op:
Posts (Atom)
