Aan de slag

Nu de Dubai Dog Academy haar drukste seizoen beleeft, deze week hadden we overdag zo'n 17 honden in huis, werd het voor mij tijd om weer wat anders te doen. Gelukkig kan dat want er is een nieuwe hulp aangenomen. Dit keer ligt de nadruk niet op schoonmaken, maar op honden hanteren en wandelen. Ook was een rijbewijs een vereiste om honden, kinderen &/of boodschappen te kunnen vervoeren. En zo troffen we, gedurende een middag interviewen, Chris. Hij had gereageerd op de sollicitanten via Dubizzle en bevond zich in een gevarieerd gezelschap van (taxi) chauffeurs en house boys uit Sri Lanka, India, Pakistan en de Filippijnen. Natuurlijk kwam niet iedereen opdagen en daarom hadden we de interviews ieder kwartier gepland en wie wel kwam moet even wachten, maar dat vond niemand een probleem.

Chris had hiervoor vijf jaar gewerkt als beroepsduiker in Dubai; schepen van onderen schoonmaken en werkzaamheden aan de schroef enzovoort uitvoeren. Zeven dagen per week drie uur duiken, drie uur pauze en dat rond de klok in ploegendienst. Begin dit jaar was hij teruggegaan naar Sri Lanka om te trouwen en nu was hij weer in Dubai met z'n echtgenote en op zoek naar werk, maar liever niet weer duiken, want dat is een behoorlijk slopend beroep. En zo is hij de nieuwe assistent hondentrainer / bedrijfsleider. Oorspronkelijk was hij trouwens ooit kapper en afgelopen week heeft hij al Peppi en Pepper van een nieuw kapsel voorzien. Volgende week is Tim aan de beurt. En zo biedt de Dog Academy weer een extra service aan!

Maar goed, ik ging wat anders doen en weer aan de slag na ruim zes maanden "sabbatical". Ik heb van iedere seconde genoten en kan het iedereen aanraden. Sterker nog, volgens mij zou iedereen een "mid career" break moeten nemen om even het hoofd te laten doorwaaien. Daarna kun je er de volgende twintig jaar weer met hernieuwde energie tegenaan. Maar goed het helpen in de Dog Academy van 's morgens vroeg tot 's avond laat begon bijna op een baan te lijken en dus voelde de tijd rijp voor een nieuwe uitdaging. Voelt tijd? Nou ja, je begrijpt waar ik heen wil...

Zo werk ik nu op het hoofdkantoor van Etihad Airways, "The national airline of the UAE". Vorige week had ik een introductie training en moest er een nieuw visum worden aangevraagd en deze week begon het echte werk. Als onderdeel van de training kregen we een rondleiding door de gebouwen en zagen onder andere de vluchtsimulatoren van binnen en ook de training waar de cabin crew gasten leert bedienen. Ja, onze klanten zijn geen passagiers, maar gasten en da's een blangrijk verschil zo werd ons geleerd.

Etihad bestaat nog maar sinds 2003, maar inmiddels kent het bedrijf zo'n achtduizend medewerkers en vliegt naar 66 bestemmingen. Dit jaar komen er nog vier bij en over de komende twee jaar worden de honderd nieuwe bestelde toestellen afgeleverd. Dus genoeg werk aan de winkel. Gisteren had ik bijvoorbeeld een vergadering waar de bemensing van de organisatie op de nieuwe bestemming Malediven werd besproken. Opvallend was dat veel mensen zich daarvoor wilden aanmelden...dit jaar volgen nog de Seychellen, Düsseldorf en ChengDu in China. Voor de laatste twee was de animo beduidend minder. Als ik het goed heb begrepen moet ik wellicht binnenkort naar China om daar de werving van medewerkers te organiseren.

 crew oefenglijbaan te water; helaas niet in gebruik

tot slot een heuse brandblusoefening

speelgoed voor piloten

Enig nadeel aan Etihad is dat hun policies voorschrijven dat we in Abu Dhabi moeten gaan wonen, want daar is het hoofdkantoor gevestigd. Gelukkig hebben we nog een paar maanden respijt en kunnen we rustig onze nieuwe hoofdstad verkennen voordat alle puzzelstukjes van school, werk, huis enz in elkaar moeten passen. En ach, een verhuizinkje meer of minder daar worden we hier niet koud van. Warm is het toch wel ;o)

Summercamp, maar dan voor honden

Een dag na onze heerlijke campertocht door regenachtig Frankrijk was het dan zover; het "honden hotel" stroomt vol. De volgende dag dienden Habibi en Kim van huis te worden gehaald met een van de diensten die we aanbieden; de "Pet-Taxi" (dat ben ik heen en weer rijdend met honden voor een schappelijk tarief..). De volgende die dag is Lucy de zwarte labrador die een paar dagen in de gewone kennel heeft verbleven voordat ze een felbegeerd plaatsje in het Hotel heeft weten te bemachtigen. Lucy is uitzinnig van vreugde en trekt me met veel geweld de "Pet-Taxi" weer in. Dezelfde middag wordt Bertha afgeleverd door haar baasjes die nu lekker een paar weken in de regen in Belgie zitten. Ook Leon's eigenaren leveren hun jonge energieke labrador, met een zucht van verlichting, af en we zijn aardig op schema. De volgende dag wordt Noodle afgeleverd, een schattig wit hondje met een enorm ego. Gino was al een weekje eerder gekomen en als ik de volgende dag eens ga tellen blijken we toch wel erg vol te zitten, een stuk of 12 tel ik er! De eerste dag is altijd een beetje onrustig, de groep moet aan elkaar en aan hun nieuwe verblijf wennen dus staat er een lange duinenmars op het programma! Het is hier nu zo'n 40 + graden dus je moet er vroeg bij zijn! Om 06.00 vertrek ik 's ochtends met een auto met zoveel mogelijk honden naar de woestijn. Kwartiertje rijden, auto opengooien en rennen maar. De honden racen vol enthousiasme door het zand, poepen en plassen in het wild, hier en daar wordt er nog een kameel of een konijn bang gemaakt en het gezelschap sjokt moe maar tevreden en met de tong door het zand terug naar de auto. Ik moet toegeven dat ik dit een heerlijk moment van de dag vindt, in de woestijn is het zo vroeg nog aangenaam, het is er heerlijk stil en de meute enthousiaste honden maakt het vroege opstaan meer dan goed!Terug naar huis en tijd voor het ontbijt. Dat is nog een heel geregel want er zijn honden met speciale dieetwensen, toevoegingen, allergieen. IEDEREEN moet zitten voor zijn bak met eten voordat het signaal "Ok, eten" wordt gegeven.  Nog een paar dagen oefenen en dat snapt iedere hotel-gast wat de bedoeling is.
Buitenrennen, ballengooien, plonsen in de waterbakken, rennen door de sprinklers, graven in de zandbak; zeg maar vrij spelen in de schaduw tot 12.00 want dan wordt het echt te warm om nog buiten te zijn. Na een middagslaapje tijd voor het middagprogramma, rennen op de loopband voor de gasten met veel energie, ook spelen de verschillende groepjes graag samen. Hartnekkig wordt er door de berg stevig speelgoed geknaagd, elke dinsdag nieuwe tennisballen kopen...Af en toe even naar buiten voor een plaspauze maar het is te warm om lang buiten te zijn. Als de zon onder gaat, tijd voor een wandeling aan de lijn in de buurt. Met 12 honden moet je dat organiseren dus dat zijn meerdere begeleiders die een of meer honden lopen. Met drie kinderen en een inwonende hulp lukt het best. De buurt loopt altijd uit als we weer langskomen, het is ook wel een bijzonder gezicht in een wijk waar voornamelijk "locals" wonen. Het diner wordt geserveerd volgens dezelfde procedure als het ontbijt na een uurtje pauze (kunnen we zelf even snel eten) zwemmen! Dat is een leuk onderdeel, voor de meeste honden. Bertha had de smaak na een dag te pakken en kan niet wachten tot het weer tijd is. Vol enthousiasme duikt ze letterlijk het zwembad in (hoofd eerst en onder, ziet er wel gek uit..) en met een grote glimlach zwemt ze haar rondjes. Sommige honden gebruiken het zwembad alleen om een beetje te spetteren en te spelen, allemaal goed.
Laatste plaspauze en bedtijd, iedereen vertrekt naar zijn of haar plaatsje, bed, kussen crate (doorhalen wat niet van toepassing is) Mozart gaat weer de CD-speler in en ik kan snel een weblog schrijven na een lange dag....pfff!
(door J.v.K)

Kramperen

Na een klein weekje in Bruinisse met eigenlijk te weinig tijd om familie en vrienden fatsoenlijk aan te doen beginnen we aan ons geplande kampeeravontuur met een heuse camper. Gelukkig kunnen we de huurauto om de hoek van Camperverhuur Zeeland in Koudekerke inleveren en zo is de switch snel gemaakt. Nou ja, de koelkast moet nog wel even worden gerepareerd, maar als dat is gedaan en de uitleg van alle apparatuur heeft plaatsgevonden vertrekken we aan het einde van de middag richting Zeeuws-Vlaanderen voor de eerste stop.

door het franse platteland

De camper is een Fiat, dat begint net als Ferrari met een F. Daar houdt de vergelijking dan ook mee op. Onze F is zeven meter nog wat lang, ruim twee meter breed en drie meter tien hoog. Het is een heuse diesel met zes versnellingen, dus aan hand- en voetbeweging kom ik wel toe de komende weken. Maar al met al raak je snel gewend aan de omvang en doordat je lekker hoog zit rijdt het niet zo snel, maar comfortabel. Ook het oorspronkelijke lokkertje gaat wel op; tijdens het rijden kun je naar de wc of een filmpje kijken op bed of zo.

Ondanks de zeven meter blijkt de bewegingsruimte binnen beperkt. Je voelt je constant alsof je in Madurodam bent en moet oppassen dat je niet iets met je elleboog kapot ramt of vertrapt. De wc-douche combinatie ziet er op de plattegrond royaal uit, maar eenmaal onder de douche moet je de zeepfles tussen je tanden houden omdat bukken en bewegen niet mogelijk is. En o ja, vergeet niet op tijd de watertank weer te vullen. Het lijkt heel wat; honderd liter, maar met vijf personen jas je dat er ongemerkt doorheen. En dan mijn favoriete bezigheden. Vuil water lozen en de poepdoos ledigen. Jak! Op de loosplek is het steeds weer manouvreren; "beetje naar voren, stop, beetje naar links stop, oh, net ernaast, zucht". En die koffer, ja dat is gewoon niet fijn. Ondanks het verhullende en verterende blauwe spul is het vooral een mentale kwestie die het legen een onaangename bezigheid maken. Al snel werd de regel; zoveel mogelijk buiten de camper naar de wc en de douche.

kamperen + regen = zucht!

Via Koewacht trekken we richting Parijs om aldaar eindelijk Disneyland te bezoeken. Al jaren op de agenda, maar altijd verdrongen door andere prioriteiten. Nu gaat het ervan komen! Bij een ticket voor twee dagen krijg je de derde dag erbij. Disney is druk, maar leuk. Aangezien we waarschijnlijk tot de laatste vijf procent op aarde behoren die er nog niet waren geweest, behoeven het park en de attracties verder geen uitleg. Seen it, surfed it, been there!

disney!

In de Cote d'Or strijken we vervolgens neer in de buurt van Beaune op een camping waar, grote schrik, bijna alleen maar Nederlanders staan. Gelukkig heeft onze Ferrari een duits kenteken, dus we zaaien eerst verwarring voordat de benzineprijzen en het weer ter sprake komen. Op de dag van aankomst is het nog lekker zonnig en we verheugen ons op het zwembad en de glijbaan die uitmondt in het meer. Maar dan begint het helaas te regenen. Waar de familie Spaansenvankesteren ook komen, binnen achtenveertig uur begint het te stortregenen. Zo ook in Frankrijk. Alleen in Dubai lukt het ons om het droog te houden. Anyway, de glijbaan en het meer blijven ongebruikt en in plaats daarvan gaan we maar op grottentoer. Wijngrotten, welteverstaan. Zo blijft de vochtigheid binnen en buiten het lichaam nog een beetje in harmonie, hik. Met een almaar slinkende voorraad togen we vervolgens weer zachtjesaan noordwaarts; onze vakantie zit erop en de terugkeer naar Dubai is een feit.

Gaan we nog een keer met de camper op vakantie? Nou, het was een leuke ervaring, maar waarschijnlijk eenmalig. Tenzij ze een camper ontwikkelen met een fatsoenlijke badkamer, slaapkamers met echte comfortabele bedden en een prettige woonkeuken en living. Maar zoiets heet waarschijnlijk gewoon ons vakantiehuisje 163 in Bruinisse, daar waar we vakantie begonnen voordat we in de camper kropen...dat huisje op wielen; dat zou wat zijn!