Buffelen in de woestijn...

Ja, ja ik weet het wel...in mijn vorige baan had ik het niet écht heel erg druk, maar ook niet écht naar mijn zin. Door de verhuizing naar Koewacht en met fluks daarna de nieuwgeboren spruit kwam het enerzijds wel uit dat het werk zich uiermate flexibel liet indelen...uurtje eerder stoppen of later beginnen, Jasper brengen, Tim halen, even naar de kapper; allemaal geen probleem. Ik denk dat mensen weleens dachten dat ik rentenierde of de schapen slechts op het droge hoefde te houden. Ik zie het zelf meer als een "sabattical", zonder echt te stoppen met werken dan weliswaar. Maar uiteindelijk werd ik er ook niet vrolijk van en op dat moment deed de optie Dubai zich voor. Dus.

Na 7 maanden in Dubai kan ik zeggen dat het tij behoorlijk gekeerd is. Er wordt hier hard gewerkt en ook ik moet eraan geloven! De country HR Manager is hier een echte hands-on functionaris. In het land waar stempels en handtekeningen de authenticiteit bepalen, is het in mijn functie natuurlijk een bevestigen van belang: salary certificates, job offers, visum aanvragen, aanbevelingsbrieven, meneer of mevrouw a uit land b wil op bezoek in land c-brieven, ontslagbrieven, waarschuwingsbrieven, etcetera, etcetera. Ik hoef ze alleen te tekenen en bepaal of een passage wel of niet mag worden toegevoegd danwel weggelaten. Ik ben inmiddels aan mijn vierde fineliner toe. Verder moet ik alles "approven"; nieuwe contracten, salarisverhogingen, uitzonderingen, overwerk, eenmalige onkostenvergoedingen, procedures, voorschotten...u vraagt het, ik approve het.

Ik heb ik al aardig wat meegemaakt, al zeg ik 't zelf; fraude, diefstal, mondelinge en schriftelijke waarschuwingen en vorige week heb ik iemand in Bahrain net na het ontbijt op staande voet telefonisch de wacht aangezegd. Ook moeten we ons als Amerikaans bedrijf houden aan de US export reglementen en als gevolg daarvan discrimineren we keihard; zo we mogen geen Syriers &/of mensen uit Belarus aannemen en mag ik als lokale Bromsnor deze interne wet handhaven. Als brenger van de boodschap word mijn bijdrage hierin door betrokken managers, zelf bijvoorbeeld uit Syrie afkomstig toen het land nog niet "embargoed" was, niet altijd meteen op prijs gesteld.

Een ander aardig fenomeen vormen feestdagen. De Islamitische feestdagen gaan uiteraard boven Christelijke. Een voordeel van de laatste is dat Kerstmis altijd op 25 en 26 december valt. Ramadan valt in Oktober, maar wanneer precies hangt af van de maan. En de maan wordt in Dubai weer anders "gelezen" dan in Saudi Arabia en dus vallen de vrije dagen rondom Het Feest verschillend in de verschillende landen in het Midden-Oosten. Aan mij de eer om het een en ander te begrijpen en tijdig te communiceren, wat iedere keer weer een gepuzzel is. Toen George Bush Jr. in Januari Dubai bezocht werd er spontaan op het laatste moment door de verschillende autoriteiten een feestdag afgeroepen om een verkeerschaos te vermijden. Waren ze in Bahrain weer kwaad dat íe daar niet kwam en ze gewoon moesten werken...

Een van de grootste klussen op mijn bord is een overgenomen bedrijf dat moest worden geintegreerd; een bijzondere ervaring. Het betrof een middelgroot lokaal consultancy bureau met vooral Jordaniers, familie en vrienden in het topmanagement die moesten worden ingepast in onze wereldwijde corporate omgeving. Qua cultuur voor beide partijen een schok waar we ieder voor zich nog van aan het bijkomen zijn. In het familiebedrijf was F. de CEO, zeg maar koning, keizer en admiraal tegelijk. Ik ben 1 keer op audientie geweest bij zijne koninklijke hoogheid. Zijn kantoor (lees: appartement) met zithoek, eethoek, bureau en pantry beschikte ook nog over een prive-badkamer en rustgevend klassieke muzak op de achtergrond hielp een sfeer creëeren waarin het prettig zakendoen is onder het genot van een goede sigaar. Op het kantoor lopen 2 office-boys en een chauffeur rond die naar believen water, koffie, thee, lunch en andere vernaperingen tot u brengen, danwel vice versa.

Het kostte me moeite om F. binnenkort aan te zien schuiven in onze eenvoudige kantoortuin en een vergaderruimte te zien boeken voor zijn volgende afspraak... Ik denk dat F. dat zelf ook heeft ingezien, want daags na de integratie heeft hij zijn vertrek aangekondigd bij de organisatie. De zaken die hij zoals afsgeproken nog zou afronden, regelt hij vanaf zijn jacht in een Zuid-Franse badplaats.

Nu ja, hard werken maar wel met het gevoel dat het ertoe doet. En je word er wel assertief van als je dagelijks 30 beslissingen moet nemen, 120 emailtjes moet wegwerken en op zijn tijd een brandje blussen... Van nul naar honderd in zes seconden, iedere dag weer...vroem zegt Eva.