Arabische toestanden

De Arabische Emiraten zijn dan wel Verenigd sinds 1971, maar hebben natuurlijk ook zo hun eigen wensen, verlangens en prioriteiten. Abu Dhabi en Dubai spelen duidelijk een hoofdrol en zijn verreweg het bekendst. De overige Emiraten; Sharjah, Ajman, Umm al Quwain, Ras al Khaimah en Fujairah kunnen zich bij lange na niet meten met hun grote broers, of zussen, zo je wilt. Het zijn slaapsteden als Alphen aan den Rijn, Almere en Boxmeer (sorry Emiel).

Als je vanuit Dubai noordwaarts rijdt, bijvoorbeeld om een flesje wijn te kopen bij Baracuda in Umm al Quwain, kom je door Sharjah en Ajman. Onderweg passeer je links en rechts halfvergane en omgevallen billboards met prachtige foto's van de droomwijken en appartementen die hier zouden verrijzen toen het allemaal nog booming was. Er staan ook skeletten van woonblokken in diverse stadia van voltooiing. Maar helaas, ze zijn niet af en slechts enkelen zullen worden afgebouwd. Verder valt er in die Emiraten weinig te beleven; een paar hotels voor een leuk weekendje weg, een waterpark en een vismarkt voor een paar leuke fotogenieke plaatjes. En verder is het vooral zand en nog eens zand wat deze Emiraten verenigt.

Dubai heeft een flinke voorsprong als het gaat om "op de kaart" staan; bij gebrek aan olie zag de toenmalige sheikh in dat iets anders voor welvaart moest zorgen en dat werden handel, toerisme en distributie. En voila, ondanks de crisis wonen er nu ruim twee miljoen mensen in Dubai en de groei wordt komend jaar geschat op zo'n 3 procent van het BNP. Niet super, maar zeker acceptabel. En zo trekt Dubai een nog altijd gestage stroom investeerders en expats aan die liever in Dubai wonen dan in Abu Dhabi. Dus met mij forensen dagelijks vele tienduizenden naar het zuiden, of "het buitenland" zoals het hier wordt genoemd.

Vorige week gooide boze stiefmoeder Abu Dhabi een nieuw wapen in de strijd: door een nieuwe aangenomen wet moeten alle medewerkers die bij de overheid, of bij aan de overheid gelieerde ondernemingen werkzaam zijn, voor eind September 2013 verhuizen naar Abu Dhabi. Zoniet, dan ontvangen ze geen housing allowance meer, een vergoeding die zo'n 30-40% uitmaakt van het totale loon. Leuk is dat. Abu Dhabi mag dan wel geld hebben, maar het wooncomfort en de voorzieningen leggen het volledig af tegen Dubai anno nu. Dat duurt nog wel een jaar of tien mochten ze dat vol gas willen inhalen of evenaren. U begrijpt dat er dus niet veel animo is om te verhuizen.

Een van de hoofdoorzaken van de maatregel is gelegen het feit dat vele hooggeplaatste overheidsdienaren ook belangen hebben in bijvoorbeeld bouwbedrijven en projectontwikkelaars. En wat wil nu het geval; de komende jaren komen er duizenden splinternieuwe units beschikbaar op de woningmarkt in Abu Dhabi en leegstand kost uiteraard geld. En als mensen verplicht moeten verhuizen, dan spenderen werknemers tenminste het geld daar waar ze het verdienen; namelijk in Abu Dhabi. En niet bij die losbandige schoondochter Dubai.

Kortom anno 2012 beslechten we de stammenstrijd niet meer met een kromsabel, maar met officiele wetgeving. Van tegenstrijdige belangen is hier natuurlijk geen sprake...het is zuiver in het belang van de burgers en de ontwikkeling van de Emiraten. Enfin, net als met de Emirates ID card, zal het met die deadline wellicht niet zo'n vaart lopen; organisatorisch is hier hier nog net zo'n chaos als voor 1971.

Klein Pierke

De zomer is weer bijna voorbij. De kinderen gaan weer naar school en zitten weer in een druk schema. De wereld draait door is weer terug op de buis en Nederland heeft de spannendste verkiezingen van het laatste decennium achter de rug. Het lijkt alsof dit allemaal aan de Vlaamse televisie voorbij is gegaan; de programmering kabbelt al jaren rustig voort. Blokken, het VRT journaal , Jeroen Meus met dagelijkse kost, en dan wekelijks het programma God en klein Pierke. Wat? Ja, God en klein Pierke heet het. Een programma waarin journalist Martin Heylen bekende Belgen volgt en interviewt. Een buitengewoon simpel format, maar met indrukwekkende portretten.

Martin Heylen is niet bepaald een extraverte interviewer. Hij lijkt eerder schuchter en je zou denken; heeft 'ie wel het goede beroep gekozen? Maar zijn beleefde schuchterheid, in tijden van opdringerige paperazzi en journalisten met een Ego met hoofdletter, werkt ontwapenend op de uitgenodigde beroemdheden en zo zie je de een na de ander ontdooien en mens worden.

Zo is er zuster Jeanne de Vos die als missiezuster al veertig jaar in Mumbai in India woont en er de belangen van poetsvrouwen verdedigt en vertegenwoordigt. Tot in de Europese Unie aan toe is ze bekend en zit ze aan tafel. Stel je voor; veertig jaar knokken voor een doel. Al haar eigen bezittingen passen in drie koffers op de zolder van het vlaamse klooster waar ze woont wanneer ze in Belgie is.

En dan politica Joelle Milquet. Met vier jonge schoolgaande kinderen en dan een baan in de schijnwerpers als partijvoorzitter van de cdH, volksvertegenwoordiger in de federale kamer en vervolgens minister in de huidige federale regering. Ik begrijp geloof ik nog steeds niet hoe de belgische politiek in elkaar zit, maar soms heb ik 't idee dat ze dat zelf ook niet weten. Maar da's een grapje natuurlijk.

In ieder geval is de BRT een rots in de branding in roerige tijden met gewoon simpele programma's die de moeite van het kijken waard zijn. Oef, nu klink ik echt als een oude l*l; tijd om te stoppen.