EK 2012

Het EK is nog maar nauwelijks begonnen, of het is alweer afgelopen voor de Nederlandse ploeg. Oh nee, vanavond nog een kansje als de sterren goed staan, het zowaarlukt om van Portugal te winnen en dan moet de Mannschaft ook nog Denemarken verslaan. Ik zei al; het is afgelopen.

Het was sowieso weer een hele tour om uberhaupt te kunnen kijken. Want in Dubai hebben we geen SBS of Nederland 3 of waar het dan ook wordt uitgezonden. Wij hebben Etisalat en Du en OSN en dat is pas echt commerciele televisie. Wilje iets extra ontvangen dan moet je een extra abonnement, een decoder of allebei aanschaffen. Of op z'n minst niet-actieve kanalen laten activeren; hoe weet je in godsnaam dat je die hebt. Call centers sturen je van het kastje naar de muur en in de detailhandel willen ze je graag van alles verkopen,maar niet weet het echt zeker. Uiteindelijk besluiten we na een ochtend rondbellen en winkels aflopen, dat we maar gewoongaan kijken in de Barasti bar. Die hebben groots uitgepakt;een airconditioned tent vlak naast het strand met een groot scherm, een flinke bar en ruimte voor achthonderd fans.

Met de taxi gaan we naar de wedstrijd Nederland tegen Denemarken, nog vol goede moed. Stempel op je hand bij binnenkomst en hup als kistkalveren de drukte in, maar wat geeft het? Als we de Denen niet met minsten drie doelpunten verschil kunnen verslaan, waar zijn we dan mee bezig? De sfeer zit er goed in; ik schat zo'n driehonderd Denen, minstens zoveel Nederlanders en dan nog een honderd of zo andere nationaliteiten. Rood, wit en oranje zijn de kleuren die overheersen. Hetbier vloeit, de leeuw wordt hartstochetlijk bezongen en sommigen hebben zelfs hun vuvuzela nog meeverhuisd. Over de wedstrijd hoef ik verder weinig te melden; u kent de afloop. In Dubai bleef ondanks alles de sfeer nog goed; Denen en Nederlanders dronken gezamenlijk een biertje na afloop. Jammer joh, maar ja het is pas de eerste wedstrijd, dus succes verder!

Woensdag was het een iets ander verhaal. Bij binnenkomst worden de Duitsers en Nederlanders in min of meer verschillende vakken geleid. Is dit nou een risico-wedstrijd, vraag ik me af? Maak ik dat ook nog eens mee... Hmm, er zijn dit keer meer oosterburen dan landgenoten en op de een of andere manier stralen ze minder gemoedelijkheid uit dan de Denen. Of is dat nou de invloed van vorige generaties die mij parten speelt.

Anyway,ook hier geen commentaar op de wedstrijd. Behalve dan dat ik het toch buitengewoon voorbarig vond van die ene Duitse fan om bij de rust al te gaan zingen; "Holland, Holland alles ist vorbei, alles ist vorbei. Euch kant nach Hause gehen". Hij zong het te vroeg, te vaak en vals...kl**tz*k! Na afloop, het is al laat,doe we geen nazit en vertrekken richting uitgang om te proberen een taxi te bemachtigen. Even bekruipt me de gedacht dat ik eigenlijk nu het liefste niet een oranje t-shirt had aangehad, maar kom op: we zijn van Dietsen bloed en schamen ons nergens voor! Ik ben er nog niet uit of we vanavond weer gaan kijken...nog zo'n nederlaag kan ik nu effe niet hebben, denk ik. Ik lees het morgen wel in de Telegraaf online, als anonieme bezoeker...

Nigeria - vervolg

Oh ja, ik was in Nigeria gebleven. Door alle waarschuwingen vooraf viel het ter plaatse erg mee. Vriendelijke mensen die in verstaanbaar engels spreken, da's ook altijd meegenomen. De EKO-suite waarin ik verblijf, mag het predikaat "suite" eigenlijk niet dragen. Wat een muf hok. De schuifdeuren zijn uit de kast gehaald waardoor er een soort open kledingkast is gemaakt. Het fineer zit nog hier en daar vast, maar niet overal. Als ik, dorstig geworden, een flesje bier openmaak in het slot van de badkamerdeur (want geen opener) spuit het bier langs de deur op de grond. Met een wit handdoekje maak ik de duer en vloer weer droog waarop het handdoekje niet langer wit is. Jakkes, wat een hol. Maar ja, voor slechts tweehonderdvijftig dollar per nacht moet je niet te nauw kijken.

De volgende anderhalve dag interview ik samen met de country manager dertig kandidaten. Aan het eind weet ik mijn eigen naam niet meer. Maar de kandidaten zijn allemaal van goede kwaliteit en hebben de benodigde ervaring en motivatie. Veelal zitten ze al minstens een uur van tevoren te wachten om zeker te zijn dat ze niet te laat komen, want het verkeer in Lagos wil nog wel eens vastzitten.

De laatste middag bezoek ik nog een aantal appartementen om een beeld te krijgen van vraag en aanbod. Het is een interessante rondgang. Duidelijk wordt wel dat de vraag het aanbod in Lagos overtreft en dat heeft zijn gevolgen voor de prijs/kwaliteit verhouding. Voor zestigduizend dollar per jaar krijg je een rommelig en duidelijk belegen appartement met schimmel  in de keuken en badkamer. Oh ja, er komt per jaar nog eens twintigduizend dollar bij voor de beveiliging en om de generatoren te onderhouden en van diesel te voorzien. de stroom valt hier gemiddeld twintig keer per dag uit en iedere compound heeft dus zijn eigen stroomvoorziening om die periodes te overbruggen. Er vindt wel veel nieuwbouw plaats, dus hopelijk levert dat de komende jaren een beter balans op. Nigeria is een rijk land door de olie, daar weet Shell van alles van. En Nigerianen zijn een reislustig volk; ze houden ook vooral van veel tassen en spullen meetorsen...handelaren zijn het. Met een vrolijke inslag en een voorkeur voor blingbling.

Onderweg tussen de verschillende compounds kan ik in ieder geval nog een blik werpen op het reguliere leven, met garages in de open lucht, kappers langs de kant van de weg; een spiegel aan de muur, een stoel ervoor, een zeiltje erboven tegen de regen en je bent in business. Een paar uur later ga ik weer met gillende sirenes richting airport. Het konvooi heeft mij helaas weer gevonden. Ondanks het drukke verkeer kom ik op tijd aan. Ook nu is er geen beeldscherm dat werkt, dus check-in balies zijn met een stuk papier aangegeven. Nog snel een souveniertje kopen en aan boord. Doe maar een dubbele whiskey dan gaat de vlucht lekker snel.