Nigeria

De afgelopen dagen was ik in Lagos, Nigeria. Niet meteen de favoriete vakantiebestemming van de gemiddelde reiziger. Op de site van het Ministerie van Buitenlandse Zaken had ik al de nodige waarschuwende teksten gelezen, en zelfs onze security-afdeling moest er een paar dagen over nadenken voor ze met een advies kwamen. Dat was nadat het eerste antwoord was: "nee, daar mag je niet naartoe, cancel je ticket maar". In tweede instantie mocht het wel, maar moest ik eerst een uitgebreide briefing ondergaan.

Sowieso is het een uitdaging om er te komen, want het online aanvragen en betalen van het benodigde visum is een avontuur op zich. Een draak van een website die volkomen onduidelijk is ten aanzien van welke stappen je moet zetten en welk soort visum je moet aanvragen. Maar uiteindelijk na letterlijk uren proberen en opnieuw proberen, was ik achtentachtig dollar lichter en twee printjes rijker. De printjes moesten vergezeld van pasfoto's, een aantal brieven en nog eens vijfenveertig dollar naar de ambassade in Abu Dhabi en een dag later ontvang ik mijn paspoort met een fraai handgeschreven visum in de vorm van een sticker retour.

Het vliegveld in Lagos is wel zo'n beetje het miserabelste vliegveld dat ik ken. De airco is naar verluid al maanden stuk, dus het is broeierig warm. Er staan wel losse fans en kleine airco's, maar ook daarvan doet de helft het niet. En dan is er de rij bij immigratie; een administratie alsof je ter plekke opnieuw een visum komt aanvragen. Twee mannen achter een balie waarvan de ene je paspoort aanneemt en zijn hooftaak is het doorgeven aan man nummer twee. Efficient. Verder staan er twee "e-gates" zoals we die ook in Dubai hebben, maar helaas zijn de apparaten buiten werking en zit er een krant overheen geplakt. Als ze ooit al gewerkt hebben. Maar goed een uur na aankomst is de immigratie afgerond. Etihad Security heeft het transport geregeld naar het hotel en dat blijkt een terreinauto te zijn met chauffeur. Daar blijft het niet bij want achter de auto rijdt een escorte; nog een auto met zwaailichten, een luide claxon en vier gewapende mannen erin. En zo togen we in een luidruchtig konvooi naar het hotel. Onderweg passeer ik tientallen oranje VW-busjes uit de jaren tachtig, veelal zonder ramen en lichten en met minstens vijftien tot twintig passagiers samengepakt in de kleine ruimte. En dan kom ik voorbij....blanke man van middelbare leeftijd...in mijn eentje...in een auto met chauffeur...en ook nog een volgauto. Een beetje over de top voelt het wel.

wordt vervolgd.

Schermutselingen

Gisterochtend moesten we om half negen in de sporthal zijn in Al Tawar 2 tegenover het Ministerie van Education voor Tim's eerste UAE fencing tournament. Dat was het voor wat betreft de beschikbare informatie. Op Google kon ik nog wel de locatie van het Ministerie vinden, dus wist ik dat het aan de achterkant van het vliegveld moest zijn, ter hoogte van terminal 2. Om kwart voor acht zaten Tim en ik in de auto met een boterhammetje en een pakje sap. Met enige moeite kunnen we het Ministerie nog net vinden, maar dan...het is inmiddels kwart voor negen. Telefonisch contact met hoofdcoach Mihail levert op dat we hem tenslotte zwaaiend langs de kant van de weg vinden. De gezochte sporthal blijkt uiteindelijk in een wijk achter de hoofdweg te liggen, ja lekker zoeken zo!

In de sporthal zijn zes scherm-pistes uitgezet; een baan van een meter of vijtien lang en iets meer dan een meter breed. Halverwege staat een electronisch score-bord. Aan de uiteindeinden van de baan staan twee kabelhaspels met een stekker. Schermers hebben een draad door hun jasje lopen van hun sabel, zwaard of floret naar de hun rug. De stekker uit kabelhaspel wordt aan die uit het jasje geklikt en de schermer is aangesloten. Wanneer er een "touche" plaatsvindt, dus de schermer raakt zijn tegenstander, gaat er een lampje branden en wordt de score werrgegeven en opgeteld. Een epee wedstrijd (dat is wat Tim speelt) duurt drie minuten of wie het eerste vijf touches heeft bereikt. Dat lijkt kort, maar na drie minuten loopt het zweet de spelers over het gezicht.

Enfin, ons team was uiteindelijk tegen half tien naar binnen gecoacht. Gedurende het uur daarop kwamen er bussen met spelers uit Abu Dhabi en Ras Al Khaimah binnen. Het is opvallend hoe populair schermen kennelijk onder locals is, want ze zijn in groten getale aanwezig. Bij elkaar schat ik zo'n honderdtwintig spelers, waarvan 85% Emirati. Op enig moment, ons team was al lang en breed klaar met de warming-up, bleek dat er technische perikelen waren. De printer was stuk, of de computer, maar goed het resultaat was dat het toernooi nog niet kon beginnen. Uiteindelijk volgden er enige aankondigingen in het Arabisch en begon er iets. Dat iets bleken de floretspelers te zijn, die met een aluminium jasje aan spelen en alleen daarop mag gemikt en gescoord worden. Het epee-tournooi moest wachten tot na afloop van het floret-toernooi. Fijn, geen Arabische lente, maar wel midden-oosterse toestanden en wachten dus maar. Het is in ieder geval leuk om te zien; choas alom, Kentucky Fried Chicken die onderstussen weordt bezord, in de zaal staan drie bankstellen maar niemand mag erop zitten. Kortom, we hoeven ons niet te vervelen.

Uiteindelijk begint het epee-toernooi om half twee, dus zo'n vijf uur na het oorspronkelijke plan.Tim zit in een ploeg met vijf andere spelers, waarvan het merendeel Emirati. Hun spel en tactiek is heel anders dan wat Tim de afgelopen zes maanden heeft geleerd. En daar moet hij duidelijk even aan wennen. De locals malen minder om techniek en gaan gewoon voor resultaat. Of ze daarvoor een raar dansje moeten doen, met de voeten stampen of hun zwaard rondzwaaiern als Kapitein Haak, maakt ze niet uit. We zijn drie wedstrijden verder voordat Tim zichzelf heeft opgeraapt en gewoon zijn eigen spel gaat spelen. Onze drie eigen coaches werken zich rot en rennen van de ene baan naar de andere om onze spelers te motiveren aanwijzingen toe te roepen. En dat doen ze met passie en enthousiasme.

Uiteindelijk verlaat Tim na de eerste ronde helaas het tournooi. Negen punten uit vijf wedstrijden is niet genoeg om door te gaan. Maar hij heeft uiteindelijk z'n laatste potje gewonnen en dat was de opsteker die hij toch even nodig had. Ik vind dat hij het fantastisch gedaan, zo'n eerste keer. Ik betrapte mezelf er wel op dat ik gedurende de wedstrijd op mijn handen moest gaan zitten, om te voorkomen dat ik persoonlijk wil ingrijpen. Het is inmiddels half vijf in de middag en ik vind het eigenlijk ook wel mooi geweest. Ik heb in een dag meer tijd in een sporthal doorgebracht, dan de afgelopen vijf jaar bij elkaar opgeteld. Het is voor dit weekeinde even mooi geweest, kwa sport en cultuurgoed beleving.