Het is vrijdagochtend, een uur of negen en ik sta onder de douche. Dit is het mooiste moment van de dag. Het warme douchewater stroomt over je hoofd en, anders dan op doordeweekse dagen, hoef je nu eens niet in vijf minuten klaar te zijn omdat anders het schema in de war loopt. Effe lekker doordouchen en mijmeren over het weekend dat nog helemaal maagdelijk voor je ligt. Vandaag klopt mijn hoofd nog op de muziek van het verjaardagsfeestje van gisteravond. Isabelle was jarig, de vrouw van Peter. Meestal gaan we met een stuk of vijf, zes echtparen eens in de zes weken samen lunchen of dineren en dat levert altijd veel chaos en rumoer op. En ook meestal hoofdpijn de dag erna. Het is vandaag niet anders.
Het was gisteren erg gezellig en dit keer bij I&P thuis. Met een Mexicaans buffet in de tuin en een heuse buitenbar met personeel. Tja, Dubai. Disco en licht-effecten eveneens aanwezig en daarnaast een mannetje of dertig vrienden en bekenden afkomstig uit verschillende windrichtingen. Natuurlijk Australisch bier, want onze Aussie vrienden zijn wel een beetje kieskeurig, maar er was ook Heineken waarvan ik altijd beweer dat wij dat brouwen en verkopen maar zelf liever niet drinken. Isabelle werd veertig jaar, een memorabele leeftijd. Gelukkig heb ik nog een paar jaar te gaan, ahum.
Van de week hoorde ik op de radio dat er voor het eerst meer dan twee miljoen mensen in Dubai wonen. Ook volgens het economische katern in de krant gaan we weer de goede kant op. Bedrijven nemen weer mensen aan, er wordt weer volop gebouwd en het verkeer is doordeweeks weer net zo druk als een paar jaar geleden. Gisteren, toen we een taxi hadden besteld om naar het feestje te gaan (zero-tolerance, u weet nog wel), bleek eveneens dat het weer druk is; een beschikbare taxi op donderdagavond is net zo gemakkelijk te vinden als een paar oorwarmers. Not. Na een minuut of twintig te hebben gewacht zijn we maar midden op straat gaan staan om er zo een aan te kunnen houden. Nou ja, niet letterlijk midden op straat, dat zou niet aan te raden zijn. Uiteindelijk na nog een minuut of tien wachten hadden we geluk.
Ook onze Australische vriend Peter (tja, er heten er drie zo) was er. Sinds zes maanden woont hij nog alleen in Dubai. Zijn vrouw en kinderen zijn terug verhuisd naar Tasmanie, nadat de oudste dochter in een wat problematische fase was terechtgekomen. En aangezien Peter haar sponsor is en hij verschillende keren zijn paspoort bij de politie moest inleveren in ruil voor zijn dochter, werd een moeilijke knoop doorgehakt. De familie ging terug totdat dochterlief achttien jaar is en voor zichzelf kan zorgen,inshallah. Dan komen ze wellicht terug. Of niet. Peter beweert, na een paar biertjes, dat hij zelf in ieder geval niet van plan is om terug naar Aussie te gaan. Van z'n leven niet. Hij heeft het veel te veel naar zijn zin in Dubai. Is bezig met motorrijles en wil dan de bekende midlife-bike aanschaffen; een BMW. Helaas is 'ie al drie keer gezakt, maar dat is hier heel normaal en zegt niks over je rijvaardigheid, maar alles over de instructeur. Gewoon doorzetten en dan lukt het wel.
Op enig moment later op de avond moet Peter in een taxi worden gehesen terug naar zijn appartement. "Rij maar naar Tecom", luidt de instructie aan de chauffeur, want niemand weet precies waar hij woont en Peter is op dit moment licht onsamehangend. We gaan ervan uit dat 'ie, eenmaal in de buurt, wel weer een helder moment krijgt dat genoeg is om stop te zeggen. De taxichauffeur is wel wat gewend en vindt het prima. Wat later in de vroege uurtje nemen ook wij een taxi terug naar huis. Nuhoeven we gelukkig niet zo lang te wachten, da's dan weer een voordeel van diep in de nacht reizen.
Terug onder de douche bedenk ik dat we het vandaag rustig aan gaan doen, heel rustig. Ik was al om half zeven wakker en op de been toen logeerhond Diego vond dat het tijd was om op te staan. Koffie gezet, crackers gesmeerd voor alle huisgenoten onder de veertien en poep geschept. Dat was wel weer genoeg inspanning gelet op de muziek die nog altijd doordreunt in mijn hoofd. Een lekker rustig weekend, daar hoop ik op...
Het was gisteren erg gezellig en dit keer bij I&P thuis. Met een Mexicaans buffet in de tuin en een heuse buitenbar met personeel. Tja, Dubai. Disco en licht-effecten eveneens aanwezig en daarnaast een mannetje of dertig vrienden en bekenden afkomstig uit verschillende windrichtingen. Natuurlijk Australisch bier, want onze Aussie vrienden zijn wel een beetje kieskeurig, maar er was ook Heineken waarvan ik altijd beweer dat wij dat brouwen en verkopen maar zelf liever niet drinken. Isabelle werd veertig jaar, een memorabele leeftijd. Gelukkig heb ik nog een paar jaar te gaan, ahum.
Van de week hoorde ik op de radio dat er voor het eerst meer dan twee miljoen mensen in Dubai wonen. Ook volgens het economische katern in de krant gaan we weer de goede kant op. Bedrijven nemen weer mensen aan, er wordt weer volop gebouwd en het verkeer is doordeweeks weer net zo druk als een paar jaar geleden. Gisteren, toen we een taxi hadden besteld om naar het feestje te gaan (zero-tolerance, u weet nog wel), bleek eveneens dat het weer druk is; een beschikbare taxi op donderdagavond is net zo gemakkelijk te vinden als een paar oorwarmers. Not. Na een minuut of twintig te hebben gewacht zijn we maar midden op straat gaan staan om er zo een aan te kunnen houden. Nou ja, niet letterlijk midden op straat, dat zou niet aan te raden zijn. Uiteindelijk na nog een minuut of tien wachten hadden we geluk.
Ook onze Australische vriend Peter (tja, er heten er drie zo) was er. Sinds zes maanden woont hij nog alleen in Dubai. Zijn vrouw en kinderen zijn terug verhuisd naar Tasmanie, nadat de oudste dochter in een wat problematische fase was terechtgekomen. En aangezien Peter haar sponsor is en hij verschillende keren zijn paspoort bij de politie moest inleveren in ruil voor zijn dochter, werd een moeilijke knoop doorgehakt. De familie ging terug totdat dochterlief achttien jaar is en voor zichzelf kan zorgen,inshallah. Dan komen ze wellicht terug. Of niet. Peter beweert, na een paar biertjes, dat hij zelf in ieder geval niet van plan is om terug naar Aussie te gaan. Van z'n leven niet. Hij heeft het veel te veel naar zijn zin in Dubai. Is bezig met motorrijles en wil dan de bekende midlife-bike aanschaffen; een BMW. Helaas is 'ie al drie keer gezakt, maar dat is hier heel normaal en zegt niks over je rijvaardigheid, maar alles over de instructeur. Gewoon doorzetten en dan lukt het wel.
Op enig moment later op de avond moet Peter in een taxi worden gehesen terug naar zijn appartement. "Rij maar naar Tecom", luidt de instructie aan de chauffeur, want niemand weet precies waar hij woont en Peter is op dit moment licht onsamehangend. We gaan ervan uit dat 'ie, eenmaal in de buurt, wel weer een helder moment krijgt dat genoeg is om stop te zeggen. De taxichauffeur is wel wat gewend en vindt het prima. Wat later in de vroege uurtje nemen ook wij een taxi terug naar huis. Nuhoeven we gelukkig niet zo lang te wachten, da's dan weer een voordeel van diep in de nacht reizen.
Terug onder de douche bedenk ik dat we het vandaag rustig aan gaan doen, heel rustig. Ik was al om half zeven wakker en op de been toen logeerhond Diego vond dat het tijd was om op te staan. Koffie gezet, crackers gesmeerd voor alle huisgenoten onder de veertien en poep geschept. Dat was wel weer genoeg inspanning gelet op de muziek die nog altijd doordreunt in mijn hoofd. Een lekker rustig weekend, daar hoop ik op...
