Politieke prietpraat

Gisteravond zagen we het wekelijkse gesprek met de minister-president. Dit keer niet met Mark Rutte, want die zit in Davos op het Wereld Economisch Forum, maar met de vice-premier Maxime Verhagen. Er werd verwezen naar een Twitter van Geert Wilders die zijn blijdschap de wereld in had geslingerd over het aangenomen wetsvoortstel dat gezichtsbedekkende kleding verbiedt. Verhagen werd gevraagd om een reactie. Hij gaf aan "blij te zijn en verheugd" met de belangrijke aangenomen wet, omdat "gezien het open karakter van de nederlandse samenleving communicatie uiterst belangrijk is". En, met een nikaab of burka "kun je niet communiceren", dus was de wet noodzakelijk en welkom. Ik weet niet of Maxime Verhagen wel eens een burka of nikaab gezien heeft? Maar over het algemeen wordt die los hangend voor het gelaat gedragen en niet in de mond gepropt. De draagster kan wel degelijk worden gehoord als zij haar mond open doet en spreekt. Dus dat hele argument van Maxime slaat nergens op.
Maar de wet zou zeker voordelen hebben, gelet op het "open karakter van de nederlandse samenleving", dat was de tweede keer dat hij dezelfde zin uitsprak. En de zin zou nog minstens twee keer voorkomen in zijn antwoord op aanvullende vragen. Ook zou het verbod "mensen met slechte bedoelingen" ervan weerhouden het open karakter van de nederlandse samenleving (drie keer), kwaad aandoen of pogingen daartoe ondernemen. Of zoiets. Meer had hij niet te melden. Volgens mij zou er een wet moeten worden aangenomen die politici verbied om de grootst mogelijke flauwekul uit te spreken of te twitteren.

Hadden we vorige week al de commotie omtrent koningin  Beatrix en haar hoofddoek tijdens een bezoek aan de moskee van Abu Dhabi. 't is wel te hopen dat ze die hoofddoek heeft afgedaan voordat ze terug in Nederland uit het vliegtuig stapte. Zou nog wat kunnen worden; "Koningin beboet met 360 euro wegens dragen van sluier in het openbaar". Wat een geneuzel. Er zijn in heel Nederland waarschijnlijk een paar duizend vrouwen die een nikaab wensten te dragen. De relatie tussen die sluier en wat dat voor schadelijke gevolgen zou kunnen hebben, ontgaat mij nog altijd. Maar goed, die paar duizend vrouwen moeten dus voortaan hun nikaab thuislaten.

Maar ik denk dat uiteindelijk de nieuwe wet mogelijk meer consequenties gaat hebben in heel Zuid Nederlands als na de elfde van de elfde Maxime en zijn ruimdenkende kameraden tijdens de carnaval zich verkleden en een clowns-masker of oude-mannen/vrouwen masker opzetten. En wat te denken van evenementen waarbij een levensechte Dora, Mickey Mouse of Teletubbie aanwezig zijn? Dat gaat nog een hoop boetes opleveren in het voordeel van de nederlandse staat! En zo iemand als Bassie, mag dat wel? Je gezicht maskeren met schmink? Ik geloof toch echt dat we het dieptepunt in de politiek hiermee wel zo'n beetje bereikt hebben, veel erger kan het toch niet worden...?

Weekend

Het is vrijdagochtend, een uur of negen en ik sta onder de douche. Dit is het mooiste moment van de dag. Het warme douchewater stroomt over je hoofd en, anders dan op doordeweekse dagen, hoef je nu eens niet in vijf minuten klaar te zijn omdat anders het schema in de war loopt. Effe lekker doordouchen en mijmeren over het weekend dat nog helemaal maagdelijk voor je ligt. Vandaag klopt mijn hoofd nog op de muziek van het verjaardagsfeestje van gisteravond. Isabelle was jarig, de vrouw van Peter. Meestal gaan we met een stuk of vijf, zes echtparen eens in de zes weken samen lunchen of dineren en dat levert altijd veel chaos en rumoer op. En ook meestal hoofdpijn de dag erna. Het is vandaag niet anders.

Het was gisteren erg gezellig en dit keer bij I&P thuis. Met een Mexicaans buffet in de tuin en een heuse buitenbar met personeel. Tja, Dubai. Disco en licht-effecten eveneens aanwezig en daarnaast een mannetje of dertig vrienden en bekenden afkomstig uit verschillende windrichtingen. Natuurlijk Australisch bier, want onze Aussie vrienden zijn wel een beetje kieskeurig, maar er was ook Heineken waarvan ik altijd beweer dat wij dat brouwen en verkopen maar zelf liever niet drinken. Isabelle werd veertig jaar, een memorabele leeftijd. Gelukkig heb ik nog een paar jaar te gaan, ahum.

Van de week hoorde ik op de radio dat er voor het eerst meer dan twee miljoen mensen in Dubai wonen. Ook volgens het economische katern in de krant gaan we weer de goede kant op. Bedrijven nemen weer mensen aan, er wordt weer volop gebouwd en het verkeer is doordeweeks weer net zo druk als een paar jaar geleden. Gisteren, toen we een taxi hadden besteld om naar het feestje te gaan (zero-tolerance, u weet nog wel), bleek eveneens dat het weer druk is; een beschikbare taxi op donderdagavond is net zo gemakkelijk te vinden als een paar oorwarmers. Not. Na een minuut of twintig te hebben gewacht zijn we maar midden op straat gaan staan om er zo een aan te kunnen houden. Nou ja, niet letterlijk midden op straat, dat zou niet aan te raden zijn. Uiteindelijk na nog een minuut of tien wachten hadden we geluk.

Ook onze Australische vriend Peter (tja, er heten er drie zo) was er. Sinds zes maanden woont hij nog alleen in Dubai. Zijn vrouw en kinderen zijn terug verhuisd naar Tasmanie, nadat de oudste dochter in een wat problematische fase was terechtgekomen. En aangezien Peter haar sponsor is en hij verschillende keren zijn paspoort bij de politie moest inleveren in ruil voor zijn dochter, werd een moeilijke knoop doorgehakt. De familie ging terug totdat dochterlief achttien jaar is en voor zichzelf kan zorgen,inshallah. Dan komen ze wellicht terug. Of niet. Peter beweert, na een paar biertjes, dat hij zelf in ieder geval niet van plan is om terug naar Aussie te gaan. Van z'n leven niet. Hij heeft het veel te veel naar zijn zin in Dubai. Is bezig met motorrijles en wil dan de bekende midlife-bike aanschaffen; een BMW. Helaas is 'ie al drie keer gezakt, maar dat is hier heel normaal en zegt niks over je rijvaardigheid, maar alles over de instructeur. Gewoon doorzetten en dan lukt het wel.

Op enig moment later op de avond moet Peter in een taxi worden gehesen terug naar zijn appartement. "Rij maar naar Tecom", luidt de instructie aan de chauffeur, want niemand weet precies waar hij woont en Peter is op dit moment licht onsamehangend. We gaan ervan uit dat 'ie, eenmaal in de buurt, wel weer een helder moment krijgt dat genoeg is om stop te zeggen. De taxichauffeur is wel wat gewend en vindt het  prima. Wat later in de vroege uurtje nemen ook wij een taxi terug naar huis. Nuhoeven we gelukkig niet zo lang te wachten, da's dan weer een voordeel van diep in de nacht reizen.

Terug onder de douche bedenk ik dat we het vandaag rustig aan gaan doen, heel rustig. Ik was al om half zeven wakker en op de been toen logeerhond Diego vond dat het tijd was om op te staan. Koffie gezet, crackers gesmeerd voor alle huisgenoten onder de veertien en poep geschept. Dat was wel weer genoeg inspanning gelet op de muziek die nog altijd doordreunt in mijn hoofd. Een lekker rustig weekend, daar hoop ik op... 

Van de straat

Onlangs kwam het baasje van vaste klant Maddy, de Labradoodel, haar ophalen. Al grappend zei Mark: "ik heb hier nog een hond van jullie" en wees op de Husky die een paar meter verderop stond te kijken. De husky droeg een halsband en riem, maar er zat geen baasje aan vast. Een beknopt buurtonderzoek leverde verder ook niks op en de husky wilde eigenlijk wel bij ons naar binnen. Zo gezegd zo gedaan, we zouden het baasje later wel traceren.
Het is een mannetje van ongeveer een jaar oud. Bijzonder energiek en buitengewoon ongeschikt voor dit klimaat, gelet op de enorme dikke vacht en vorstbestendigheid. Tja, vorst en Dubai gaan niet zo goed samen. Hoewel? Het is nu 's nachts slechts 10-12 graden en overdag staat het kwik gemiddeld op 22-23 graden en wij vinden dat, daar kom ik eerlijk voor uit, best fris. Op 1 Januari hebben we deelgenomen aan de door de Nederlandse Vereniging georganiseerde Nieuwjaarsduik. Het was prachtig zonnig en helder weer en om precies 12 uur in de ochtend renden zo'n tweehonderd Nederlanders met Unox-muts op het zilte nat in bij de Jebel Ali Beach Club. De meesten renden er even fluks weer uit...zeewater van "slechts" 19 graden is ons toch een beetje te min geworden. Of te veel, 't is maar hoe je het bekijkt. Watjes! Een paar foto'svan het evenement zijn ter vinden op de website van de vereniging: http://www.nldubai.nl/home/1

Maar goed, die husky vond het wel gezellig bij ons; veel speelkameraadjes, lekker eten en een dagelijks uitje naar de woestijn. Maar ja, we hebben al genoeg honden en kunnen niet alle zwerfhonden in Dubai ook nog onderdak bieden. dus de speurtocht naar de originele eigenaar werd voortgezet. Zonder succes overigens en de meeste mensen in onze omgeving meenden dat de hond gewoon bij ons is gedumpt. Waarschijnlijk is bekend dat we meerdere honden hebben, trouwens dat kun je regelmatig horen, en dacht 't baasje dat we er wel blij mee zouden zijn. Husky bleek niet gechipt, dus dat gaf ook geen verdere aanwijzing.

Huskymans was echter behoorlijk onstuimig, energiek en buitengewoon dominant en na een paar bijna bijt-incidenten tegen mens en dier werd het duidelijk dat Snowball of Snowflake of Blue-eyes hier zeker niet permanent kon blijven. We zagen onze huis-chihuahua al in een eenhaps-beweging verslonden worden. Hoe leg je dat het baasje uit? Dus nam echtgenote J. contact op met de plaatselijke kennel K9 om te zien of die raad wisten. Al een aantal keren hebben wij honden van K9 als pleeghond in huis gehad, die later een nieuw gezin hebben gevonden. En gelukkig hadden ze ditmaal meteen een oplossing. Er was een geinteresseerd baasje die specifiek naar een husky op zoek was en die de goedkeuring van K9 kon wegdragen. Zo is husky na een paar weken bij ons te hebben verbleven, via K9 naar zijn nieuwe baasje verhuisd. Van de straat, via onze mini-prive-dierentuin, naar een nieuw warm nest; wat wil je nog meer? 

Tom Cruise

Dit stukje stond al een tijdje klaar voor publicatie, maar wegens feestdagen en vakantie kwam het er even niet van. Een nieuw jaar met nieuwe kansen en weer nieuwe inhoud op deblog. ga zo door!

Inmiddels al weer een paar weken geleden was Tom Cruise in Dubai ter ere van de premiere van de nieuwe film Mission Impossible die deels in Dubai is opgenomem. Tom beklom voor de film de Burj Khalifa. Da's op zich niet bijzonder, want dagelijks bezoeken duizenden mensen 's werelds hoogste toren via de uiteraard snelste liften die er beschikbaar zijn. Maar Tom deed het net even anders, want hij werd gefilmd terwijl hij langs de buitenkant van de Burj bungelde slechts verbonden met de aarde door een enkele lijn en de zwaartekracht. Hij staat erom bekend dat hij het liefst zelf zijn stunts uitvoert, althans dat is wat ik erover in de krant las. Al met al lijkt het me best een beetje aan de spannende kant om op vijfhonderd meter of meer boven de grond een sprintje dwars over de toren te trekken van zeg maar de zeekant richting de Dubai Mall aan de andere kant.

Enfin, Tom was dus wederom in Dubai, maar nu dus voor de wereldpremiere van de film en dat ging natuurlijk gepaard met de nodige aandacht van de media uit de hele wereld. Rode lopers, interviews, recepties en vuurwerk waren uit kast getrokken om het evenement publicitair te ondersteunen. En als er wat gebeurt, dan is de school van Jasper erbij. En ook als ze maar een paar plaatsen hebben, dan is Jasper van de partij. Hoe 'ie het doet weten we niet, maar hij hoort altijd bij de uitverkorenen. Deze keer zijn er vier kinderen en twee begeleiders uitgenodigd om het evenement bij te wonen.

Volgens het programma moeten ze om een uur of zes in de avond bij de Madinat Jumeirah zijn. De uitnodiging betreft een onthaal met de hoofdrolspelers en plaatsen in de bioscoop voor de premiere. De uitnodiging vermeldt verder "black tie" als dresscode en oh jee, waar halen we dat nou zo snel vandaan? Gelukkig zijn de feestdagen bijna daar en in warenhuis Lulu, van Indiase origine, zijn ook kleine kostuumpjes te koop voor bruiloften en partijen. Indiers houden van kledij die passend is bij de gelegenheid en het woord "overdressed" staat niet in hun woordenboek. En wat de portemonnee betreft zouden Indiers bijna Nederlanders kunnen zijn, ze houden ook van kleine prijsjes. Aldus zijn een jasje en broek snel aangeschaft. Helaas zijn er geen passende witte overhemdjes, maar daarop biedt de kleermaker aan de overkant soelaas; voor twintig Euro maakt hij binnen vierentwintig uur een passend smokinghemd. Zo, da's geregeld. Al met al zijn wij bijna meer opgewonden dan Jasper die eigenlijk niet zo goed weet wie die Tom Cruise nou precies is...maar hij heeft er zeker zin in!

Gedurende de avond vragen we ons af hoe het zou zijn; vind 'ie het wel leuk, wordt het niet te laat? Als ophaaltijd is circa 10 uur afgesproken en dus sta ik braaf rond die tijd voor de school te wachten. In tegenstelling tot Jasper in korte broek, t-shirt en op flipflops. Het is maar 10 minuten rijden, maar ja je wil toch op tijd zijn om te horen hoe het is geweest. Een kwartier...niks. Nog een kwartier...nog niks. Tja, zal ik wachten of zal ik gaan; je zal net zien als je wegrijdt, komen ze er aan. Nog maar een sigaretje, dan komen ze vast. Als er om 11 uur nog niemand in zich is, toog ik maar weer huiswaarts. Ik ben immers zo weer terug. Een kop koffie later gaat de telefoon; ze zijn onderweg en ik dus ook weer.

Vol enthousiasme laat Jasper meteen de handtekenig van de hoofdrolspelers zien. Het is Tom voor en Tom na, alsof ze elkaar al jaren kennen. Nog dagenlang loopt hij met de handtekeningen te pronken en laat ze zien aan iedereen die voorbijkomt. Zelfs Tim is trots op zijn grote broer die immers Tom Cruise tot zijn vriendenkring mag rekenen en schept er over op bij zijn vrienden. Nou, geweldig toch, wat een actieve school kan betekenen voor een bijzonder doelgroep? Als Tom binnenkort bij ons op de koffie komt, dan houden we u op de hoogte.