Het beach resort doet zijn naam eer aan; pal aan het strand van de Golf van Oman en compleet met alle watersportactiviteiten die je kunt bedenken; waterskieen, kayakken, doughnut-rides achter een speedboot, waterfietsen en natuurlijk een heerlijk zwembad met glijbaan. We maken van alles flink gebruik.
Ook lassen we nog een tocht in met de eigen 4X4 om de Wadi Wurayah te bezoeken. Naar verluidt bevindt zich hier de grooteste waterval van de UAE; we zijn benieuwd. Met de aanwijzingen in het grote off-road boek van Explorer gaan we op stap. "Sla rechtsaf de rivierbedding in" staat er in het boek...eeh, een groot bord waarschuwt in twee talen voor gevaar en maant ouders om kinderen vooral niet alleen te laten. Na enige aarzeling rijden we de nu droge Wadi in. Dat gaat best langzaam want de bodem bestaat uit kiezels en stenen varierend van een paar centimeter to brokken van een halve meter of meer. Een soort pad is aangereden en dat volgen we zo goed en zo kwaad als het gaat stapvoets. Eva zit onverstoorbaar naar een DVD van Ernst, Bobbie en de rest te kijken, maar haar hoofdje knalt inclusief hoofdtelefoon hevig heen en weer tegen de zijkanten van het kinderstoeltje aan. Tim klaagt of we wat minder kunnen schudden; hij kan z'n gameboy zo niet goed bedienen...
Regelmatig vertoont het pad een soort kruising waar je dan voor de linker- of rechterroute moet kiezen; het water in de winter veroorzaakt terreinverschuivingen die een nieuwe route noodzakelijk maken. Regelmatig slaan flinke stenen tegen de bodem of de treeplanken en een paar keer moeten we even achteruit om weer vlot te komen. Na al dat gecross in het zand is dit weer een nieuwe ervaring. Na een kilometer of wat komen we bij de waterval; een beetje een zielig stroompje dat een meter of acht naar beneden stort in een poeltje water. Helaas is de omgeving door vorige bezoekers volledig verwoest met graffiti van het type; "Ahmed was here", inclusief datum en telefoonnummer. Je zou bijna willen bellen om hem uit te leggen dat dit niet echt bijdraagt aan het behoud van de schaarse natuur, maar ja uiteindelijk doe je dat niet. Na een zwemmetje hossebossen we terug naar de beschaving.
's Anderendaags (vind ik gewoon een leuk woord) gaan we op pad me een dhow, een traditionele vissersboot, richting Musandam, het noordelijkste gebied van het arabische schiereiland. Per taxi rijden we naar de haven van Dibba in Oman, waar de dhow klaarligt. Na een half uurtje wachten en als de laatste gasten zijn aangemonsterd kiezen we het ruime sop. Aan boord bevind zich een russische replica van Claus, onze vroegere duikinstructeur. De boot vaart nog niet of hij heeft al als eerste z'n zwembroek aan en als de duikbrillen en vinnen worden klaargelegd staat hij als eerste in een zorgvuldig gekozen duikmasker te spugen. Hij heeft een groepje van zo'n acht Russen en Russinnen op sleeptouw en die doen braaf wat de leider voordoet. Het is een gerochel van jewelste, zo in de vroege middag. Het anker gaat overboord, maar ik denk dat Claus het water net iets eerder raakte om als eerste te gaan snorkelen! Helaas is het zicht beperkt, doordat de stroming en golven aan de hevige kant zijn. Het lijkt wel op duiken in Nederland (inclusief instructeur); rondzemmen op de tast in een soort kippensoep... Eva heeft een paar, uiteraard roze, vinnetjes opgeduikeld en snorkelt lustig mee. Ze springt nog net niet de twee meter van de boot af het water in, maar heeft geen enkele schroom om de toch wel diepe baai over te steken naar het strandje verderop.
Na de lunch en nog een snorkelstop (plons; daar ging 'ie weer!) gaan we ook nog vissen. Een losse lijn met lood en aas, als een soort vliegertouw gewikkeld om een haspel, vormt een eenvoudig visgerei. En zowaar hier toont zicht de kracht van de Russen; de ene na de ander barracuda en baars slingeren ze aan boord! Ik vermoed dat winters lang aan de rand van een zelfgehakt wak zitten, met een fles wodka naast je om warm te blijven, toch z'n vruchten afwerpt. Ik wil niet generaliseren, maar volgens mij hebben alle aan boord aanwezige Russen deze achtergrond.
Tegen de avond meren we weer af in Dibba, waar de taxi ons weer terugvervoerd naar het hotel. Als we nog even bij de politiepost onze paspoorten moeten tonen, laten ze ons na enige aarzeling toch door. Kennelijk heeft een dagje zon, zee en wind ons uiterlijk ten opzichte van de foto in het paspoort veranderd. Maar gelukkig doen ze daar niet moeilijk over...(foto's volgen). (door PS)
