Waterspelen

Afgelopen weekeinde, je moet toch wat in je vrije tijd, zijn we met de familie W. en de familie K., na wat stoere praat onder het genot van een borrel, gaan waterskieen; easy, dat doen we wel even... Naar goed Dubais gebruik hoef je daarvoor niet ver te reizen, maar kan dat gewoon om de hoek. Even de auto (laten) parkeren middels de valet parking bij het Grand Habtoor Hotel en zo lopen we beladen met surfboards & Ikea strandtassen via de lobby naar het achtergelegen strand met watersportcentrum. Het Grand Habtoor ligt in JBR, oftewel Jumeirah Beach Residence, slechts tien minuten van huis.

We zijn nog maar net op het strand of het lijkt wel of een watervliegtuig (nee; hij heeft geen drijvers!) in de naastgelegen baai(?) landt. Waar ging die nou naartoe? Nader onderzoek leert dat er een airstrip is neergelegd op zo'n honderd meter van het strand achter een grote stenen golfbreker. En met een paar huurtenten van de firma Van Vliet is een heus vliegveldje gecreeerd. En vanaf dat vliegveldje kun je opstijgen om per parachute weer neer te dalen...tja waarom zou je ver gaan als het dichtbij kan?

Dan is het toch echt tijd voor het echte werk; we huren de boot voor 3 uur, zodat iedereen aan de beurt kan komen. Met z'n achten beklimmen we als eerste lichting de boot, trekken een zwemvest aan en ontvangen een basis-instructie over het wel en wee van skieen op het water. Mister Pete gaat als eerste en komt zonder mankeren bij de eerste sleep op de ski's en doet also het een peuleschilletje is. Dat belooft wat... Na Mr. P. volgen Abbi en Georgie (de beide dochters des huizes) die het er helaas minder goed van af brengen. Het is toch ingewikkelder dan het lijkt. En waterskieen is kennelijk vooral een kwestie van met een speedboot heel hard rondjes draaien om een touwtje af te geven om weer opnieuw te beginnen. De indringende geur van benzine en het geklots maken in ieder geval dat we geen honger hebben.

Als ik uiteindelijk zelf aan de beurt ben spring ik, monter nog, in het zilte nat. De zonnebrand-creme prikt in mijn ogen en het zoute water voelt als de Dode Zee. Zo'n zwemvest maakt ook nog eens dat je je niet goed kunt bewegen en probeert je uit alle macht om te keren om je te redden. Ik hoef niet gered te worden, laat me met rust! Probeer dan maar eens die skies aan te trekken en een beetje fatsoenlijk rechtop te blijven. De drang is groot om gewoon lekker achterover te gaan drijven en de boel de boel te laten. "Pull your knees up!", roept de instructeur. Waarom zou ik? Het touw is nog in geen velden of wegen te bekennen, relax (hou ik mezelf voor). Als ik eenmaal klaarlig, gaat het ineens vol gas. Buiten het feit dat mijn zwembroek af lijkt te zakken, wordt er ook enorm aan mijn armen getrokken. Al gauw voelt het alsof ik het niet meer houden kan en moet ik helaas lossen. Als troost krijg ik een fikse slok van het zilte nat binnen. Nou zilt; zeg maat zout...gatver!

Diverse pogingen later geef ik graag het stokje over aan Patrick en Tim; ik heb hoop ik meer verstand van...tja, van wat eigenlijk? Gelukkig redt Tim de familie-eer door als een natuurtalent over het water te scheren. Golven of bochten, het maakt hem niks uit...chapeau!

De tweede lichting kent aanzienlijk meer ervaren skieers en ziet er voor de strandgangers waarschijnlijk spectaculairder uit. Sommigen kunnen zelfs met een snowboard, maar dan voor in 't water (skimboard, wakeboard?), uit de voeten en verzorgen een mooie show. Al met al een leuke middag; lekker weer, zon, zee en strand. Wat wil je nog meer (behalve misschien stiekem nog een beetje oefenen)?

Pasen in de Verenigde Arabische Emiraten...

...stelt eigenlijk niets voor. 'T is hier geen officiele feestdag en dus heb ik ook geen vrij. Dit jaar hebben de scholen toevallig in dezelfde periode "spring break" en dus maken we van de gelegenheid gebruik om een paar dagen uit te waaien in Fujairah, in het Rotana Al Aqah Beach Resort op ongeveer twee uur rijden van Dubai. Het is altijd weer lekker om even uit Dubai te zijn en de wolkenkrabbers in te ruilen voor vergezichten over de zandduinen, kamelen en "echte" Midden Oosten taferelen.

Het beach resort doet zijn naam eer aan; pal aan het strand van de Golf van Oman en compleet met alle watersportactiviteiten die je kunt bedenken; waterskieen, kayakken, doughnut-rides achter een speedboot, waterfietsen en natuurlijk een heerlijk zwembad met glijbaan. We maken van alles flink gebruik.

Ook lassen we nog een tocht in met de eigen 4X4 om de Wadi Wurayah te bezoeken. Naar verluidt bevindt zich hier de grooteste waterval van de UAE; we zijn benieuwd. Met de aanwijzingen in het grote off-road boek van Explorer gaan we op stap. "Sla rechtsaf de rivierbedding in" staat er in het boek...eeh, een groot bord waarschuwt in twee talen voor gevaar en maant ouders om kinderen vooral niet alleen te laten. Na enige aarzeling rijden we de nu droge Wadi in. Dat gaat best langzaam want de bodem bestaat uit kiezels en stenen varierend van een paar centimeter to brokken van een halve meter of meer. Een soort pad is aangereden en dat volgen we zo goed en zo kwaad als het gaat stapvoets. Eva zit onverstoorbaar naar een DVD van Ernst, Bobbie en de rest te kijken, maar haar hoofdje knalt inclusief hoofdtelefoon hevig heen en weer tegen de zijkanten van het kinderstoeltje aan. Tim klaagt of we wat minder kunnen schudden; hij kan z'n gameboy zo niet goed bedienen...

Regelmatig vertoont het pad een soort kruising waar je dan voor de linker- of rechterroute moet kiezen; het water in de winter veroorzaakt terreinverschuivingen die een nieuwe route noodzakelijk maken. Regelmatig slaan flinke stenen tegen de bodem of de treeplanken en een paar keer moeten we even achteruit om weer vlot te komen. Na al dat gecross in het zand is dit weer een nieuwe ervaring. Na een kilometer of wat komen we bij de waterval; een beetje een zielig stroompje dat een meter of acht naar beneden stort in een poeltje water. Helaas is de omgeving door vorige bezoekers volledig verwoest met graffiti van het type; "Ahmed was here", inclusief datum en telefoonnummer. Je zou bijna willen bellen om hem uit te leggen dat dit niet echt bijdraagt aan het behoud van de schaarse natuur, maar ja uiteindelijk doe je dat niet. Na een zwemmetje hossebossen we terug naar de beschaving.

's Anderendaags (vind ik gewoon een leuk woord) gaan we op pad me een dhow, een traditionele vissersboot, richting Musandam, het noordelijkste gebied van het arabische schiereiland. Per taxi rijden we naar de haven van Dibba in Oman, waar de dhow klaarligt. Na een half uurtje wachten en als de laatste gasten zijn aangemonsterd kiezen we het ruime sop. Aan boord bevind zich een russische replica van Claus, onze vroegere duikinstructeur. De boot vaart nog niet of hij heeft al als eerste z'n zwembroek aan en als de duikbrillen en vinnen worden klaargelegd staat hij als eerste in een zorgvuldig gekozen duikmasker te spugen. Hij heeft een groepje van zo'n acht Russen en Russinnen op sleeptouw en die doen braaf wat de leider voordoet. Het is een gerochel van jewelste, zo in de vroege middag. Het anker gaat overboord, maar ik denk dat Claus het water net iets eerder raakte om als eerste te gaan snorkelen! Helaas is het zicht beperkt, doordat de stroming en golven aan de hevige kant zijn. Het lijkt wel op duiken in Nederland (inclusief instructeur); rondzemmen op de tast in een soort kippensoep... Eva heeft een paar, uiteraard roze, vinnetjes opgeduikeld en snorkelt lustig mee. Ze springt nog net niet de twee meter van de boot af het water in, maar heeft geen enkele schroom om de toch wel diepe baai over te steken naar het strandje verderop.

Na de lunch en nog een snorkelstop (plons; daar ging 'ie weer!) gaan we ook nog vissen. Een losse lijn met lood en aas, als een soort vliegertouw gewikkeld om een haspel, vormt een eenvoudig visgerei. En zowaar hier toont zicht de kracht van de Russen; de ene na de ander barracuda en baars slingeren ze aan boord! Ik vermoed dat winters lang aan de rand van een zelfgehakt wak zitten, met een fles wodka naast je om warm te blijven, toch z'n vruchten afwerpt. Ik wil niet generaliseren, maar volgens mij hebben alle aan boord aanwezige Russen deze achtergrond.

Tegen de avond meren we weer af in Dibba, waar de taxi ons weer terugvervoerd naar het hotel. Als we nog even bij de politiepost onze paspoorten moeten tonen, laten ze ons na enige aarzeling toch door. Kennelijk heeft een dagje zon, zee en wind ons uiterlijk ten opzichte van de foto in het paspoort veranderd. Maar gelukkig doen ze daar niet moeilijk over...(foto's volgen). (door PS)