Dubai is weer uit de zomer-slaap ontwaakt en helaas betekent dat 's morgens vroeg op om Jasper en Tim op school af te leveren ook al zitten we 's avonds nog niet in een vroeg-naar-bed schema. De weg die naar de school van Tim leidt - DIA - wordt juist nu aangepast en verbreed en dat gaat natuurlijk gepaard met de nodige chaos. De rotonde vlak voor de school is afgesloten en her en der neergesmeten stroken vers asfalt zigzaggen links en rechts naast de oude weg heen en weer. Het lijkt wel een kruising tussen een doolhof en een kartbaan.
Ter plaaste aangekomen wuiven de beveiligingsmannen van de school weinig enthousiast naar de vele auto's die allemaal vinden dat ze voorrgang hebben, in een poging het verkeer nog enigzins in goede banen te leiden. Tot nu toe is het ons nog niet gelukt om op tijd te komen.
Na Tim is Jasper aan de beurt en de combinatie van een nieuw schooljaar en Ramadan heeft de ultieme constipatie tot gevolg. Van Tim's school rijden we min of meer weer terug naar huis via woonwijk de Lakes (sinds we lid zijn van de Hayaa! sportclub kunnen we met ons pasje de salgboom voorbij) om vervolgens de Lakes weer uit te gaan en aan te schuiven in de 3de file van de ochtend naar de Sheikh Zayed snelweg. Eenmaal onder hoede van de postume Sheikh schiet het een beetje op, totdat we de snelweg weer verlaten. Anderhalf uur na vertrek van huis kom ik op mijn werk aan. Wat dóen we hier eigenlijk...?
De werkdag is een dag als vele: emailtjes stromen lustig binnen, de ene na de andere telefonische vergadering passeert terwijl ondertussen de mobiele telefoon afgaat, die vervolgens na een missed call de zoveelste voicemail aflevert. Kortom, business as usual.
Om half drie ga ik nog snel even lunchen; een tosti kalkoen met 3 soorten kaas bij Costa. Je bent óf een Costa-fan óf voor Starbucks en geef mij de eerste maar. Verse jus erbij, heerlijk!
Om drie uur beint de volgende vergadering en terwijl ik het telefoonnummer draai voel ik me plotseling een beetje vreemd; ik word duizelig en mijn benen beginnen te trillen. Ik probeer het te negeren en focus me op het telefoongesprek. Maar dat lukt niet want het gevoel houdt aan en om mij heen ontstaat een algemene commotie; het normale geroezemoes van stemmen neemt aanmerkelijk in volume toe. Plots word me duidelijk dat ik niet zit te trillen, maar dat het gebouw trilt. Het zal toch geen aarbeving zijn...of zoiets? Vreemd genoeg blijvn we allemaal, als kikkers in een pan op het fornuis, zitten of staan en kijken elkaar verbaasd aan.
Inmiddels gaat de telefonische vergadering ook nergens anders over en mensen uit Nederland, Belgie, Saudi Arabie & Bahrain willen allemaal het naadje van de kous weten. Al met al duurt de beving zo'n 15 seconden en dan zijn de trillingen verdwenen. Het rumoer op kantoor heeft langer nodig om tot bedaren te komen.
Een paar minuten later komt er een bericht binnen; er is inderdaad een aardbeving geweest in Pakistan van zo'n 6.1 op de schaal van Richter. Waarschijnlijk zijn er ter plaaste helaas ook slachtoffers gevallen. De beving was te voelen in Dubai en Abu Dhabi en omstreken, maar heeft bij ons geen schade aangericht. Stel je voor dat je bovenin de Burj Dubai, 's werelds hoogste gebouw, zit en de boel begint te schudden...ik moet er niet aan denken.
Eenmaal thuis blijkt desgevraagd dat het langs iedereen heen is gegaan; nix van gemerkt. Maar ja, 3 kinderen en spelende buurkinderen leveren dagelijks een locale aardbeving op...morgen weer een gewone dag die begint in de file...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten