Luxe problemen

Er zijn van die dagen dat je hier gillend gek wordt. Vandaag was er zo een. Aan de ene kant is het een grote luxe om je een fulltime huishoudster / schoonmaakster te kunnen veroorloven. Aan de andere kant is het een zorg. De hulpen komen veelal uit Sri Lanka, Ethiopie of de Filippijnen en hebben vooral het verkrijgen van een visum voor ogen. Daarvoor zijn ze bereid in eerste instantie hun beste beentje voor te zetten. Heb je als 'sponsor' eenmaal vijftienhonderd Euro voor een jaar visum neergeteld dan neemt de animo af en verandert de frisse energieke hulp in iemand die met een slakkegangetje door het huis sloft en slechts met frisse tegenzin iets uitvoert. Zo zijn ze natuurlijk niet allemaal, maar hetkomt vaker voor dan je zou wensen.

Na een paar mindere ervaringen had echtgenote J. besloten voor een huishouder te gaan in plaats van huishoudster; ook goed. Hij werkte hiervoor in een hotel op de afdeling housekeeping, dus dat klonk goed. En totdat het visum in de pocket was deed 'ie ook echt zijn best. Totdat. Daarna was het kommer en kwel. Daarbovenop presteerde hij het om in drie maanden tijd twee stofzuigers om zeep te helpen, de wasmachine te slopen,een rijstkoker te mollen en het gras in de tuin om te laten verdorren. Toen hij vervolgens, ondanks strikte instructies, Jasper ook nog alleen in huis liet was de maat vol. Jammer van het weggegooide geld, maar hier gaan we niet mee door.

Na de rompslomp van het aanvragen van een visum, moest het visum nu weer worden gecancelled. Dat betekent formulieren invullen en naar immigratie. Iedereen in de UAE moet verplicht een Emirates Identity Card hebben en die hadden we wel aangevraagd, maar hij was nooit aangekomen of opgehaald of zo. En dus moest er nog een formulier komen dat het ontbreken ervan verklaarde. Dat kon alleen worden afgegeven door een EIDA kantoor waarvan het dichtsbijzijnde op een half uur rijden afstand ligt. Natuurlijk.

Vanavond heb ik onze nu ex-hulp op het vliegveld afgezet. Enkele reis terug naar Sri Lanka. Oh ja, ticket voor mijn rekening uiteraard. Na het inchecken en de immigratie-procedure mocht ik wachten op nog een formulier waarmee ik kan bewijzen dat hij daadwerkelijk het land heeft verlaten. Goed bewaren dat papier, anders kun je in de toekomst geen nieuw visum aanvragen.

Ik weet het, het zijn allemaal expat luxeproblemen en er zijn veel belangrijker dingen op de wereld. Maar soms is het lekker om het gewoon allemaal even van je af te schrijven. Prettig weekend verder.

Puur natuur

Nu 't weer in Nederland weer lekker herfstig, vochtig en frissig wordt, gaat het bij ons juist de goede kant op; na een lange hete zomer neemt de temperatuur langzaam aangenamere vormen aan. 's Ochtends om half acht is het 'nog maar' 29 graden, en je kunt tot een uur of elf, half twaalf buiten verblijven als je af en toe in het zembad springt. Nog even we kunnen de paden weer op en de lanen in.

Zo hebben we een paar weken geleden, in een poging ons nieuwe Abu Dhabi te ontdekken, een bootje gehuurd. Met het bootje ging het buitengaats linksom naar het zuiden een stukje de Perzische Golf op. Daar hadden we goed zicht op het nieuwe paleis van Sheikh Nahayan, met twee prive-stranden en een eigen jachthaven. Het naastgelegen Emirates Palace, vergelijkbaar met het Atlantis hotel op de Palm in Dubai, verbleekt bijde aanblik van het nieuwe paleis. Traditioneel van vorm, maar mega-groot en vast prachtig van binnen.

Het bootje werd bestuurd door Tony, eigenaar van een verhuurbedrijf met een stuk of vijf bootjes en jachten. De hoofdstad van Abu Dhabi ligt op een eiland en eromheen liggen tientallen kleinere en grotere eilanden, al dan niet bebouwd. Sommigen met een prive-huis, anderen met een hotel of een restaurant. Een paar eilanden zijn openbaar en daar wordt door de vele watersporters in herfst, winter en lente grif gebruik van gemaakt. Eten, drinken, BBQ's, meubilair en wat dies meer zij, gaat mee aan boord voor een picknick op het strand. Tony verhuurt boten voor een dag, maar heeft ook een paar 'taxi's' in bedrijf die mensen op de eilanden afzetten en 's avonds weer ophalen,een sort drop-off en pick-up service.

Net voordat we afmeren zien we nog een dolfijn met een jonge baby-dolfijn, wat een spectaculair gezicht zo in het wild. De dag kan al niet meer stuk!

effe zoeken, maar dolfijnen in zicht!

hou je pet vast!

Na een verfrissende duik en nadat we op het eilanden ook nog wilde oryxen, een sort lokale gazelles, hebben gezien, zetten we weer koers richting het vasteland. Op verzoek mag ik de terugweg zelf de boot 'driven'. En met 225 paardekrachten wil het bootje best vooruit. Hoewel je een autostuur voor je hebt, voelt het toch heel anders dan autorijden. Door de golfslag schud je af en toe flink heen en weer en dus ben je constant aan het corrigeren. Maar wel een leuk om te doen. Beetje stoer zwaaien naar ander watersporters; 'hey dude...stay out of my waves'.

Een paaruurtjes op 't water en het voelt alsof  je een mini-vakantie achter de rug hebt. Dit gaan we vast en zeker vaker doen. Zo zie je maar dat Abu Dhabi toch weer heel andere dingen te bieden heeft dan Dubai. Voorlopig bevalt het ons hier prima...

Empty quarter

Oftewel het 'lege kwartier' betekent de naam 'Rub al Khali' in het Arabisch. Het lege kwartier is ook wel de grootste woestijn ter wereld, gelegen tussen Saoedi-Arabie, Oman, Jemen en de Verenigde Arabische Emiraten. Een gebied van 650.000 vierkante kilometer. Of dat veel is, weet ik ook niet, maar ik zou voor de zekerheid een flesje water meenemen. Het schijnt er droog te zijn.

Maar goed aan de rand van deze woestijn ligt de Liwa oase, een vruchtbare strook land die zo'n honderdvijftig kilometer van de hoofdstad Abu Dhabi af ligt. en daar gingen we afgelopen weekeinde naar toe. Bijzondere bezienswaardigheid is het nabijgelegen Moreeb duin, met een hoogt van ruim honderd meter. Op YouTube kun je allerlei filmpjes zien van de jaarlijkse autoraces die hier plaatsvinden. Met gewone  standard fourwheel-drives en speciale dune-buggies scheuren ze het duin recht omhoog en weer af. Het is een wonder dat er geen ongelukken gebeuren, hoewel die misschien wel gebeuren, maar niet op internet staan.

uitzicht vanuit het Liwa hotel

4x4 in z'n element

Met onze nieuwe 4x4, de vorige hebben we na zes jaar trouwe dienst ingeruild wegens teveel reparaties, zoeven we door het prachtige landschap. Met onze Expedition zijn we dit keer 'local' gegaan; een witte auto met donkergetinte ramen. Zo vallen we in het verkeer in Abu Dhabi minder op; eigenlijk een vorm van integreren, toch?

Het Liwa hotel, hoe toepasselijk, ligt ook op en duin en bidet een mooi uitzicht op de schijnaar eindeloze rij duinen richting Saoedi-Arabie. Wat een prachtig en indrukwekkend gezicht. Hier trokken vroeger karavaans met kamelen en handelswaar langs de destijds belangrijke handelsroutes. Nu zitten we aan het zwembad met een frisdrankje en springen er nog eens in als 't wat warm wordt. Stel je voor dat je alleen een tent hebt en geen airconditioning...

Jasper...lachen!

Even voor zonsondergang rijden we, met van het hotel geleende sandboards, richting de duinen om daar van de zonsondergang  te genieten. De stilte is oorverdovend en de leegte indrukwekkend. Zandsurfen is minder makkelijk dan je denkt en vooral het duin weer op klauteren is ongelofelijk vermoeiend in het zachte zand. Zelfs om half zeven 's avonds is het nog ruim veertig graden en het zand is warm tot plaatselijk heet. Als we nadat ze zon is vertrokken weer terugrijden naar het hotel is de wind flink aangetrokken en stuift het zand onheilspellend over de weg. Gelukkig waait onze 4x4 niet zo snel van de weg af met z'n ruim twee ton aan gewicht.

sandboard-race

ze hebben ook otters in Liwa

Hotel Liwa stamt uit de jaren zeventig, schat ik in, maar is recent opgeknapt. Het blijft een betonnen kolos, maar nu met fris koloniaal meubilair, kleur op de muur en een heerlijk zwembad. Helaas is het bedienend personeel niet 'gerefurbished', maar ja we zijn lekker een weekendje weg, dus niet te kritisch doen. Al met al een prachtige plek om nog eens terug te keren als het weer wat verder afgekoeld is.

Eenmaal thuis hebben we maar niks tegen Saluki Safa gezegd; ze was vast depressief geworden als ze had gezien wat voor een schitterende plek om te rennen ze heeft gemist.

Weekend

Het is vrijdagochtend acht uur en stil in huis. De kinderen zijn de afgelopen week weer allemaal naar school geweest en slapen vandaag uit. Na tien weken vakantie en laat naar bed, moest iedereen weer vroeg op en aan de bak. Tim en Eva gaan nu naar Raha International School, vlak bij mijn werk. Er was nog even commotie, want ik had ze voor het verkeerde jaar opgegeven. Vorig jaar zaten ze in respectievelijk year 9 en year 1, dus leken 10 en 2 voor de hand liggend. Dat ze het in Abu Dhabi 'grade' noemen in plaats van 'year' leek me geen bezwaar. Totdat een klasgenootje van Tim uit Dubai ook bleek te verhuizen en hij bleek ingeschreven in grade 9. Dat leek ons een foutje van de ouders, maar niets bleek minder waar. Kennelijk kent het 'international baccalaureat' een twaalf en een dertien jaar systeem en dat verschil bleek hier aan de orde. Gelukkig kwamen we er nog op tijd achter. En wij maar zeggen dat de ouders van Abhay een fout maakten...sukkels. Eh, dat was ik!

Bij Raha gaan de deuren 's ochtend pas open nadat het volkslied van de UAE over het schoolplein heft geschald.  Voor iedere schoolgeldt dat als een verplichting, maar meestal gebeurt dat in de klas. Wel grappig; je word ook geacht te blijven staan uit respect voor de natie. En iedereen doet dat ook braaf. Gelukkig had Eva meteen op de eerste dag al een  vriendinnetje, Cara. Twee assertieve blonde Pippi Langkous meisjes. Ik wens meester Lee veel sterkte toe.

Ook Jasper is op z'n nieuwe school begonnen; de Future Center for Special Needs. Hij zit in groep 'senior boys' van de 'vocational' afdeling. Dat betekent meer aandacht voor praktische vaardigheden, dan lezen en schrijven. Het komt vast goed, Jasper altijd zeer geliefd op elke school. Afgelopen week is 'ie al naar de Lulu geweest om boodschappen te doen; croissants, noedels en jelly-beans. Volgende week paardrijden en zwemmen, wat wil je nog meer? Regelmatig belt hij met Jonathan, zijn beste vriend uit Dubai. Jonathan heeft in de vakantie een paar dagen bij ons  gelogeerd, samen met broer Josh. Josh en Tim kunnen het inmiddels ook goed vinden.

Vrijdagochtend dus. Echtgenote J. is met haar nieuwe wandelvriendin uit Abu Dhabi in de woestijn aan het rondstruinen. Gelet op het jaargetij,moet dat nog vroeg in de ochtend. En ik? Ik zit in mijn nieuwe 'ball chair' van ontwerper Eero Aarnio dit stukje te tikken. Heb ik altijd al gewild, zo'n stoel, kun je je lekker even in je eigen bubble terugtrekken. Nou ja, 't is er een die gemaakt is in China, maar dat mag de pret niet drukken. Oh ja, we hebben inmiddels ook gordijnen, ook nieuw. Zo zijn er weer allemaal nieuwe spullen, belevenissen, vriendjes en vriendinnetjes op ons pad gekomen. Ik ben benieuwd wat ons verder nog te wachten staat,de komende tijd.

Online

Zo, we zijn weer online. De verhuizing zit erop, dat wil zeggen alle spullen zijn van A naar B verplaatst, door onze vrienden van Ocean Movers. Drie en een halve dag hadden ze ervoor nodig. Hebben we echt zoveel troep of werken ze nou zo langzaam? Ze waren met zes man en bezig van half negen 's ochtends tot zeven uur 's avonds, dus daar ligt het niet aan. Enfin, alles staat weer min of meer op z'n plek, de dozen zijn weg en iedereen kan zijn / haar kleren weer vinden. 't Zou wel fijn zijn als we gordijnen hadden...maar ja, als je moe genoeg bent slaap je overal doorheen.

Met de verhuizing van ons internet ging het helaas minder vlot. De vrienden van Etisalat begonnen met tegenstrijdige berichten; verhuizen tegenover afsluiten en opnieuw beginnen. Uiteindelijk het eerste gedaan. De nieuwe aanvraag en installatie duurde uiteindelijk meer dan een week. Stel je voor, het is zomervakantie en boven de veertig graden Celsius buiten. Binnen zitten twee tieners en een zesjarige dochter klaar me hun iPad en laptop en dan is er geen internet...niet geweldig. Maar goed, gezamenlijk dozen uitpakken is ook een leuke activiteit. En alle legpuzzels, bordspellen en het damspel kwamen hierbij tevoorschijn en deden meteen goed dienst. En dan natuurlijk het nieuwe zwembad. Met het gekoelde water is het zelfs bij hoge temperature nog goed uit te houden. Geweldig!

Onze nieuwe wijk Mohammed bin Zayed City is vergelijkbaar met Barsha waar we eerst woonden. Ruim opgezet en met hier en daar plukjes bebouwing of bouwplaatsen. Geen straatnummers of -namen en nauwelijks lantarenpalen. De eerste keer naar de Mazyad mall voor boodschappen lukt alleen met behulp van het navigatiesysteem. Inmiddels weet ik het op eigen kracht te vinden, hoewel het 's avonds in het donker een uitdaging blijft. Gelukkig zitten we dicht bij de snelweg, dus normal gesproken snelonderweg naar ergens.

En dan mijn nieuwe woon-werkafstand...tussen de 15 en 18 minute. Dat is helemaal niks. Drie keer gasgeven en remmen en ik ben er. Wat een genot. Dat we daar nou niet eerder opgekomen zijn? Inmiddels hangen de eerste schilderijtjes alweer aan de muur. Helaas nog steeds geen gordijnen. Misschien kunnen we een nieuwe nederlandse trend introduceren; doorzonwoning. Nou ja, eerst lekker even met vakantie en chillaxen.